Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

5 Δεκεμβρίου 2010

"Οι χρόνοι του σώματος"

Είμαι σίγουρος πως το βιβλίο στο οποίο είναι αφιερωμένο το σημερινό σημείωμα, αποκλείεται να το αγοράσει οποιοσδήποτε δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, όσο βιβλιόφιλος κι αν είναι. Πρόκειται για ένα διαμαντάκι με τον τίτλο "Οι χρόνοι του σώματος", γραμμένο από τον πολύ σημαντικό αμερικανό συγγραφέα Ντον ΝτεΛίλλο.

Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο σε τούτο το μυθιστόρημα είναι ο σχεδόν αμετάφραστος τίτλος που εμπνεύσθηκε ο ΝτεΛίλλο: The Body Artist. Είναι πραγματική τύχη για το βιβλίο η εξαιρετική ιδέα τού Θωμά Σκάσση να αποδώσει τον τίτλο του ΝτεΛίλλο ως "Οι χρόνοι του σώματος".
 
The Body Artist, λοιπόν. Ο όρος αναφέρεται στο δημιουργό που κάνει τέχνη το σώμα του, στον καλλιτέχνη που μετατρέπει το σώμα του σε όργανο καθημερινής έκφρασης. Body Artist, αφοσιωμένη στη μνήμη τού αυτόχειρα άντρα της, είναι η πρωταγωνίστρια. Μια μανιακή με την καθαριότητα και τη λάμψη του δέρματος Body Artist, η οποία όταν μετά το θάνατο του συζύγου της ανακαλύπτει ότι μέσα στο απόμακρο, παραθαλάσσιο σπίτι τους κρύβεται ένας άνθρωπος που μιλάει μια σχεδόν ακατάληπτη γλώσσα, σπεύδει να μιμηθεί την ύπαρξή του και να παρουσιάσει ως σκηνικό δρώμενο την εμπειρία της επικοινωνίας της μαζί του.

Στην αφόρητη ερωτική της μοναξιά μετά την παραίτηση του άντρα της από τη ζωή, η Λόρεν Χάρτσκι αντιπαραβάλλει την έντονη (έως παρανοϊκή) σωματική άσκηση και εικονογραφία, δοκιμάζοντας να δώσει σχήμα στη σιωπή και στο κενό. Το κείμενο του ΝτεΛίλλο είναι από σκοπού του ελλειπτικό και μινιμαλιστικό: μια φιγούρα αποχαυνωμένη και αφασική, χωρίς φωνή και περίγραμμα, ρουφηγμένη στα βάθη του εαυτού της. Το "Οι χρόνοι του σώματος" είναι ένα κλειστοφοβικό και εξαιρετικά εσωστρεφές μυθιστόρημα, που συχνά αποκτά ονειρικό χαρακτήρα, γεμίζοντας με πλήθος ρευστές -ενίοτε δε, καθαρώς ποιητικές- εικόνες. Η καθαριότητα που επιδιώκει σπαστικά η Λόρεν για το δέρμα της μετασχηματίζεται γρήγορα σε στιλπνότητα και καθαρότητα γραφής: ο ΝτεΛίλλο μετακινεί ασταμάτητα τη συνείδηση της ηρωίδας του (το μυαλό της βρίσκεται πάντα σε υπερδιέγερση) και καρφώνει το βλέμμα της σε διάφορα εξωτερικά σημεία, τα οποία αποσπώνται από τον άμεσο υλικό τους περίγυρο, για να τροφοδοτήσουν αφαιρετικά την όρασή της.

Πρόκειται σίγουρα περί ενός πολύ προωθημένου βιβλίου, για το οποίο γράφτηκε ότι "τα αριστουργήματα σε διδάσκουν πώς να τα διαβάζεις". Στα 66 του, ο -εβδομηνταπεντάχρονος σήμερα- πολυδιαβασμένος και πολυβραβευμένος αμερικανός συγγραφέας δημιουργεί ένα έργο βραδείας εσωτερικής καύσεως, με πρωταγωνιστικό πρόσωπο μια γυναίκα η οποία αποφασίζει η ίδια την απάλειψη της ταυτότητάς της και την παράδοσή της στο ρεύμα μιας ανατριχιαστικής αλλά συνάμα ηδονικής και σαγηνευτικής εγκατάλειψης.

Εν κατακλείδι, το "Οι χρόνοι του σώματος" είναι ένα βαθειά συγκινητικό μυθιστόρημα, δοσμένο με μια θαυμάσια γλώσσα η οποία ευτύχισε να μεταφρασθεί εξαιρετικά. Κι επειδή ο Ντον ΝτεΛίλλο είναι πραγματικός συγγραφέας, δεν χρειάζεται περισσότερες από 150 αραιογραμμένες μικρού μεγέθους σελίδες για να ολοκληρώσει αυτό το αριστούργημα. Κυκλοφορεί από την "Εστία" και δεν θα χρειαστεί να ξοδέψετε πάνω από 13 ευρώ για να το αποκτήσετε. Ο καλύτερος και φτηνότερος τρόπος για να περάσετε απολαυστικά ένα βροχερό κυριακάτικο πρωινό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: