Προχτές θυμήθηκα τον Τρύφωνα Αλεξιάδη, ο οποίος τον Αύγουστο του 2014 κατήγγειλε ότι το κείμενο του νόμου περί ΕνΦΙΑ έφτασε στο υπουργείο οικονομικών από κάποιον απροσδιόριστο αποστολέα του εξωτερικού, γραμμένο στα αγγλικά κι εδώ περιοριστήκαμε στο να το μεταφράσουμε και να το ψηφίσουμε. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να μιλήσω για τον ΕνΦΙΑ καθ' εαυτόν αλλά οι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου έχουν την ιδιοτροπία να μην αφήνουν το παραμικρό να πέσει κάτω. Έτσι, στα σχόλια του προχτεσινού κειμένου αναπτύχθηκε ένας ευρύτερος διάλογος γι' αυτόν τον διαβόητο φόρο. Αντί, λοιπόν, να αναμειχθώ ευθέως σ' αυτόν τον διάλογο, προτιμώ να παραθέσω εδώ μερικές δικές μου σκέψεις και παρατηρήσεις, αφήνοντας τις συσχετίσεις στους αναγνώστες.
Ειπώθηκε από κάποιον σχολιογράφο ότι ΕνΦΙΑ (ή, τέλος πάντων, κάποιος αντίστοιχος φόρος) επιβάλλεται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κανένας δεν διαμαρτύρεται. Η παρατήρηση είναι σωστή μεν, ατελής δε. Ας την συμπληρώσω με μερικές λεπτομέρειες, αφού πρώτα κάνω την γενική παρατήρηση ότι στις περισσότερες χώρες οι φόροι ιδιοκτησίας (όπως ο ΕνΦΙΑ) συνιστούν έσοδο της τοπικής αυτοδιοίκησης, δηλαδή υποκαθιστούν ή ενσωματώνουν μεγάλο τμήμα των δημοτικών φόρων και τελών.
Στην Γερμανία, ο πρώτος που επέβαλε φόρο ιδικοκτησίας ακινήτων ήταν ο Χίτλερ το 1938. Σήμερα, ο φόρος υπολογίζεται στα μεν κρατίδια της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας επί των αντικειμενικών αξιών που προσδιόρισε το χιτλερικό καθεστώς το 1935 (!) στα δε κρατίδια της πρώην Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας επί των αντικειμενικών αξιών τού... 1964 (!). Βέβαια, αυτές οι αναχρονιστικές αξίες "διορθώνονται" από τους συντελεστές φόρου που επιβάλλουν οι δήμοι. Το 2010, οι γερμανοί πλήρωσαν για ΕνΦΙΑ 11,3 δισ. ευρώ, ήτοι κάπου το τετραπλάσιο ποσό απ΄ αυτό που πληρώσαμε πέρυσι εμείς, οι οποίοι είμαστε το 1/8 των γερμανών και η χώρα μας έχει έκταση το 1/10 της δικής τους.
Το ωραίο είναι ότι το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο απεφάνθη πως ο φόρος περιουσίας αντίκειται στην αρχή της ισότητας των πολιτών αν δεν αναπροσαρμόζονται οι αντικειμενικές αξίες, οπότε κρίθηκε αντισυνταγματικός και έπαψε να εισπράττεται μέχρι να αναπροσαρμοστούν οι αξίες. Στις εκλογές του 2013 οι σοσιαλδημοκράτες επενέφεραν το θέμα αλλά η Μέρκελ το έθαψε. Άρα, σήμερα οι γερμανοί δεν πληρώνουν φόρο περιουσίας.
Στην Αυστρία, οι συντελεστές του ΕνΦΙΑ κλιμακώνονται μέχρι 0,2% επί της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου, η οποία ορίστηκε το... 1973! Οι αυστριακοί πληρώνουν για ΕνΦΙΑ 690 εκατ ευρώ ετησίως, ήτοι το 25% όσων πληρώνουμε εμείς, που είμαστε μόλις 20% περισσότεροι. Σήμερα, έχει ανοίξει η συζήτηση είτε για αναπροσαρμογή των αξιών (κάτι με το οποίο συμφωνεί και ο σύνδεσμος βιομηχάνων) είτε για επιβολή φόρου περιουσίας σε όσους έχουν συνολική περιουσία (ακίνητα, μετοχές, καταθέσεις κλπ) άνω του ενός εκατ. ευρώ.
Στην Κύπρο αναπροσαρμόστηκαν οι αντικειμενικές αξίες (ας είναι καλά το μνημόνιο) και επιβάλλεται 0,1% σε ιδιοκτησίες αξίας άνω των 200.000 ευρώ, κάτι που σημαίνει ότι το 54% των φορολογουμένων δεν υπόκεινται σε ΕνΦΙΑ. Εδώ ισχύει ό,τι και στην Ελλάδα (φυσικά, η ομοιότητα οφείλεται στα μνημόνια): ο φόρος πάει για την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και επιβάλλεται στην συνολική αξία των ακινήτων που έχει κάποιος κι όχι σε κάθε ακίνητο χωριστά.
Η Ισπανία είχε ΕνΦΙΑ μέχρι το 2008 αλλά τον επανέφερε ο Ραχόι το 2011. Ισχύει αφορολόγητο όριο 700.000 ευρώ για εργένηδες και 1.000.000 για οικογένειες. Μάλιστα δε, αυτά τα όρια υπολογίζονται με βάση απαρχαιωμένες αντικειμενικές αξίες, οι οποίες ακόμη και σήμερα υπολείπονται ως και 20 φορές των αγοραίων. Έτσι, λοιπόν, σε μια χώρα σχεδόν 50 εκατομμυρίων κατοίκων, ΕνΦΙΑ πληρώνουν κάπου 160.000 φορολογούμενοι, συγκεντρώνοντας σχεδόν 1 δισ., ενώ εμείς μαζεύουμε 2,65 δισ. ευρώ.
Πάμε παρακάτω. Ακούω πολλά για την υψηλή ιδιοκατοίκηση των ελλήνων αλλά δεν βλέπω κανέναν πρόθυμο να την εξηγήσει. Πρέπει να σημειώσω ότι αυτό το φαινόμενο παρατηρείται σε όσες χώρες έχουν κοινωνική, πολιτική και οικονομική αστάθεια, επειδή η απόκτηση ακινήτου θεωρείται ο ασφαλέστερος τρόπος αποταμίευσης. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για την Ελλάδα, αναφερόμαστε σε μια χώρα που μέσα σε έναν αιώνα έζησε δυο βαλκανικούς πολέμου κι έναν εμφύλιο (χώρια οι δυο παγκόσμιοι), μια μικρασιατική καταστροφή που της φόρτωσε δυο εκατομμύρια προσφύγων, τέσσερις δικτατορίες, δυο επίσημες πτωχεύσεις, τρεις επίσημες αναπροσαρμογές του εθνικού της νομίσματος και μεγάλες περιόδους πληθωρισμού πάνω από 20%. Μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι απόλυτα λογικό να θέλει κάποιος να μετατρέψει σε ακίνητο τα λεφτά που έχει σήμερα στα χέρια του πριν γίνουν αύριο ρούβλια.
Συνεχίζουμε. Πριν τρία χρόνια είχα σχολιάσει την σύνδεση που επιχειρείται μεταξύ υψηλής ανεργίας και υψηλής ιδιοκατοίκησης ("Ανεργία και...ράβδος εν γωνία"). Θυμίζω ότι το βασικό επιχείρημα είναι πως βρίσκεις ευκολώτερα δουλειά αν δεν έχεις δικό σου σπίτι: πας στην Μανωλάδα να μαζέψεις φράουλες, μετά ανεβαίνεις στην Νάουσα για μήλα, κατεβαίνεις στο Κιάτο για τσιμπίμπο, πετιέσαι στην Κέρκυρα για κουμκουάτ κλπ και το μόνο σου πρόβλημα είναι να νοικιάσεις μια κάμαρα για λίγες εβδομάδες. Αν έχεις δικό σου σπίτι, πώς να ξεσπιτωθείς; Άρα, η ιδιοκατοίκηση εμποδίζει την "απρόσκοπτη διακίνηση των εργαζομένων" που τόσο βολεύει το κεφάλαιο.
Τελειώνω με μια παρατήρηση που έκανα πρόσφατα ("ΑΕΠ: Αυτός ο άγνωστος (1)") και την παραθέτω σχεδόν αυτούσια:
ΥΓ: Επαναλαμβάνω ότι το παραπάνω κείμενο έχει σκοπό να συμπληρώσει όσα έχουν ήδη ειπωθεί (ή πρόκειται να ειπωθούν) και όχι να "κοντράρει" διαφορετικές απόψεις ή να "πουλήσει μούρη" σε κάποιους σχολιογράφους. Άλλωστε, πολλές κόντρες καταλήγουν στην διαπίστωση ότι στην βάση υπάρχει συμφωνία απόψεων.
Ειπώθηκε από κάποιον σχολιογράφο ότι ΕνΦΙΑ (ή, τέλος πάντων, κάποιος αντίστοιχος φόρος) επιβάλλεται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κανένας δεν διαμαρτύρεται. Η παρατήρηση είναι σωστή μεν, ατελής δε. Ας την συμπληρώσω με μερικές λεπτομέρειες, αφού πρώτα κάνω την γενική παρατήρηση ότι στις περισσότερες χώρες οι φόροι ιδιοκτησίας (όπως ο ΕνΦΙΑ) συνιστούν έσοδο της τοπικής αυτοδιοίκησης, δηλαδή υποκαθιστούν ή ενσωματώνουν μεγάλο τμήμα των δημοτικών φόρων και τελών.
Το ωραίο είναι ότι το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο απεφάνθη πως ο φόρος περιουσίας αντίκειται στην αρχή της ισότητας των πολιτών αν δεν αναπροσαρμόζονται οι αντικειμενικές αξίες, οπότε κρίθηκε αντισυνταγματικός και έπαψε να εισπράττεται μέχρι να αναπροσαρμοστούν οι αξίες. Στις εκλογές του 2013 οι σοσιαλδημοκράτες επενέφεραν το θέμα αλλά η Μέρκελ το έθαψε. Άρα, σήμερα οι γερμανοί δεν πληρώνουν φόρο περιουσίας.
Στην Αυστρία, οι συντελεστές του ΕνΦΙΑ κλιμακώνονται μέχρι 0,2% επί της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου, η οποία ορίστηκε το... 1973! Οι αυστριακοί πληρώνουν για ΕνΦΙΑ 690 εκατ ευρώ ετησίως, ήτοι το 25% όσων πληρώνουμε εμείς, που είμαστε μόλις 20% περισσότεροι. Σήμερα, έχει ανοίξει η συζήτηση είτε για αναπροσαρμογή των αξιών (κάτι με το οποίο συμφωνεί και ο σύνδεσμος βιομηχάνων) είτε για επιβολή φόρου περιουσίας σε όσους έχουν συνολική περιουσία (ακίνητα, μετοχές, καταθέσεις κλπ) άνω του ενός εκατ. ευρώ.
Στην Κύπρο αναπροσαρμόστηκαν οι αντικειμενικές αξίες (ας είναι καλά το μνημόνιο) και επιβάλλεται 0,1% σε ιδιοκτησίες αξίας άνω των 200.000 ευρώ, κάτι που σημαίνει ότι το 54% των φορολογουμένων δεν υπόκεινται σε ΕνΦΙΑ. Εδώ ισχύει ό,τι και στην Ελλάδα (φυσικά, η ομοιότητα οφείλεται στα μνημόνια): ο φόρος πάει για την αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και επιβάλλεται στην συνολική αξία των ακινήτων που έχει κάποιος κι όχι σε κάθε ακίνητο χωριστά.
Η Ισπανία είχε ΕνΦΙΑ μέχρι το 2008 αλλά τον επανέφερε ο Ραχόι το 2011. Ισχύει αφορολόγητο όριο 700.000 ευρώ για εργένηδες και 1.000.000 για οικογένειες. Μάλιστα δε, αυτά τα όρια υπολογίζονται με βάση απαρχαιωμένες αντικειμενικές αξίες, οι οποίες ακόμη και σήμερα υπολείπονται ως και 20 φορές των αγοραίων. Έτσι, λοιπόν, σε μια χώρα σχεδόν 50 εκατομμυρίων κατοίκων, ΕνΦΙΑ πληρώνουν κάπου 160.000 φορολογούμενοι, συγκεντρώνοντας σχεδόν 1 δισ., ενώ εμείς μαζεύουμε 2,65 δισ. ευρώ.
Πάμε παρακάτω. Ακούω πολλά για την υψηλή ιδιοκατοίκηση των ελλήνων αλλά δεν βλέπω κανέναν πρόθυμο να την εξηγήσει. Πρέπει να σημειώσω ότι αυτό το φαινόμενο παρατηρείται σε όσες χώρες έχουν κοινωνική, πολιτική και οικονομική αστάθεια, επειδή η απόκτηση ακινήτου θεωρείται ο ασφαλέστερος τρόπος αποταμίευσης. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για την Ελλάδα, αναφερόμαστε σε μια χώρα που μέσα σε έναν αιώνα έζησε δυο βαλκανικούς πολέμου κι έναν εμφύλιο (χώρια οι δυο παγκόσμιοι), μια μικρασιατική καταστροφή που της φόρτωσε δυο εκατομμύρια προσφύγων, τέσσερις δικτατορίες, δυο επίσημες πτωχεύσεις, τρεις επίσημες αναπροσαρμογές του εθνικού της νομίσματος και μεγάλες περιόδους πληθωρισμού πάνω από 20%. Μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι απόλυτα λογικό να θέλει κάποιος να μετατρέψει σε ακίνητο τα λεφτά που έχει σήμερα στα χέρια του πριν γίνουν αύριο ρούβλια.
Συνεχίζουμε. Πριν τρία χρόνια είχα σχολιάσει την σύνδεση που επιχειρείται μεταξύ υψηλής ανεργίας και υψηλής ιδιοκατοίκησης ("Ανεργία και...ράβδος εν γωνία"). Θυμίζω ότι το βασικό επιχείρημα είναι πως βρίσκεις ευκολώτερα δουλειά αν δεν έχεις δικό σου σπίτι: πας στην Μανωλάδα να μαζέψεις φράουλες, μετά ανεβαίνεις στην Νάουσα για μήλα, κατεβαίνεις στο Κιάτο για τσιμπίμπο, πετιέσαι στην Κέρκυρα για κουμκουάτ κλπ και το μόνο σου πρόβλημα είναι να νοικιάσεις μια κάμαρα για λίγες εβδομάδες. Αν έχεις δικό σου σπίτι, πώς να ξεσπιτωθείς; Άρα, η ιδιοκατοίκηση εμποδίζει την "απρόσκοπτη διακίνηση των εργαζομένων" που τόσο βολεύει το κεφάλαιο.
 |
| 17/1/2015: Οκτώ μέρες πριν τις εκλογές... Δέσμευση! |
Τελειώνω με μια παρατήρηση που έκανα πρόσφατα ("ΑΕΠ: Αυτός ο άγνωστος (1)") και την παραθέτω σχεδόν αυτούσια:
Το πρόβλημα είναι πως ενδεχόμενη αύξηση της φορολογίας θα αντισταθμιζόταν (κατά το μεγαλύτερο μέρος της) με περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης και της αποταμίευσης. Ο κόσμος δεν θα γεννούσε χρήμα για να πληρώσει τους πρόσθετους φόρους αλλά θα μείωνε κι άλλο την κατανάλωση και την αποταμίευσή του, οπότε... δώρον άδωρον. Η λύση σ' αυτή την περίπτωση λέγεται ακίνητη περιουσία. Επιβάλλεις, δηλαδή, υπέρογκους φόρους στα ακίνητα, ώστε να αναγκάσεις τον ιδιοκτήτη τους να τα πουλήσει για να πληρώσει και όχι απλώς να μειώσει την κατανάλωσή ή την αποταμίευσή του.
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η απάντηση και στο γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις επέβαλαν τον ΕνΦΙΑ αλλά και στο γιατί οι κυβερνήσεις τής αριστεράς δεν τον κατάργησαν, όπως είχαν υποσχεθεί. Αν ο κόσμος πάψει να πουλάει την περιουσία του για να γλιτώσει από τον ΕνΦΙΑ, το ΑΕΠ θα καταρρεύσει και θα πάει περίπατο η πολυθρύλητη "έξοδος από την κρίση". Με απλά λόγια: όσο ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει πρόβλημα, μη περιμένετε κατάργηση του ΕνΦΙΑ.
ΥΓ: Επαναλαμβάνω ότι το παραπάνω κείμενο έχει σκοπό να συμπληρώσει όσα έχουν ήδη ειπωθεί (ή πρόκειται να ειπωθούν) και όχι να "κοντράρει" διαφορετικές απόψεις ή να "πουλήσει μούρη" σε κάποιους σχολιογράφους. Άλλωστε, πολλές κόντρες καταλήγουν στην διαπίστωση ότι στην βάση υπάρχει συμφωνία απόψεων.
11 σχόλια:
Μια διαφωνία: Η ιδιοκατοίκηση των προλεταρίων βολεύει κύρια το Κεφάλαιο, ακριβώς γιατί στενεύει γεωγραφικά τον χώρο αναζήτησης εργασίας, μειώνει την κινητικότητα της εργατικής δύναμης και έτσι την κάνει πιο ευάλωτη σε μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης. Είναι πολύ απίθανο να βρείς τον καλύτερο μισθό στη γειτονιά σου. Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι χρησιμοποιήθηκε πολύ από τους κεφαλαιοκράτες για να "δένουν" τους εργάτες στην επιχείρησή τους: "Ασπρα σπίτια" (Πεσινέ), Λάρυμνα (ΛΑΡΚΟ), και αλλού. Γενικά, τον προλετάριο δεν τον συμφέρει νάχει ιδιόκτητο σπίτι. Το είχε παρατηρήσει, και πολύ δηκτικά, ο Ενγκελς.
Τι γίνεται με τον "μισοπρολετάριο", τον αγρότη και τον μικροαστό; Εκεί τα πράγματα μπερδεύονται, και αν σκεφτείς, ότι αυτοί αποτελούσαν την κυρίαρχη φιγούρα στην ελληνική πραγματικότητα μέχρι την Κρίση, νομίζω, πως ερμηνεύεται πολύ καλά η ελληνική ιδιομορφία του "80% ιδιοκατοίκηση", συν τις εμπειρίες, που αναφέρεις. Για τον έλληνα μικροαστό, το ιδιόκτητο σπίτι ήταν πρώτα-πρώτα ασφάλεια (το γνωστό μας "κεραμίδι") από τον βραχνά του ενοικίου και του ασταθούς (επίσης μικρο-)ιδιοκτήτη, που σε πέταγε έξω γιατί παντρεύτηκε η κόρη του κλπ. Συν ένας ασφαλής αποθησαυρισμός, που βόηθαγε και την συνοχή της οικογένειας ("ν' αφήσω κάτι στα παιδιά"). Το "μικρό" κτισμένο ακίνητο, τώρα, σαν "επένδυση", ήταν από ουδέτερο μέχρι παθητικό. Το κτίσμα γενικά ήταν απλά ένας τρόπος να χάσεις πιο αργά, και κυρίως όχι απότομα, "τα λεφτά σου", δηλ. τον κόπο σου. Αλλο πράμα αυτό, που είναι από κάτω, η γη, το οικόπεδο, που έχοντας την γαιοπρόσοδο, συμμετείχε στην κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευση μέσω αυτής, με την σπέκουλα στα χρόνια της "ανάπτυξης". Κι εδώ υπάρχει ένα αντικείμενο συζήτησης: Γιατί ενθαρρύνθηκε από το κράτος η μικροϊδιοκτησία γης στην Ελλάδα, ενώ στη "Δύση" η γή είχε έγκαιρα εθνικοποιηθεί για όφελος της αστικής τάξης, οεο;
Οποιος απαντήσει κερδίζει γλυφιντζούρι.
Αλλά περισσότερα θα κερδίσει όποιος βρεί τι θα γίνουν τώρα τα πολλαπλά ακίνητα, που είναι φορτωμένοι πολλοί συμπατριώτες μας (μετρήστε: Εξοχικό, πατρικό στην πόλη, το πατρογονικό στο χωριό, το ιδικατοικούμενο, συν κάποιο, που φτιάξανε για το παιδί, που όμως σήμερα είναι στην Αγγλία και δεν πρόκειται να ξανάρθει, πιθανόν κι ένα μαγαζάκι, που νοικιάζανε παληότερα στην συνοικία και τώρα μένει ξενοίκιαστο, και δεν πρόκειται να ξανανοικιαστεί....).
Νομίζω είναι σαφής η "αναδιανεμητική" (= απαλλοτριωτική) χρησιμότητα του ΕΝΦΙΑ....
Συμπατριώτες, ξεχάστε αυτά, που ξέρατε, και κατεβάστε καινούργιες ιδέες για τη Ζωή και το Μέλλον της!
Αναντίρρητα είναι Δημοκρατικό Μας Χρέος να μην "κοντράρουμε" διαφορετικές απόψεις, άξιες σεβασμού και εκ μόνης της κλασσικής ρήσεως που αποδίδεται στον Φρανσουά Μαρί Αρουέ, ευρύτερα γνωστό ως Βολταίρο, '' Δε συμφωνώ με όσα λες, αλλά θα υπερασπιστώ και με το τίμημα της ζωής μου το δικαίωμά σου να λες ελεύθερα όσα πρεσβεύεις. ''. Για την Ιστορία, η γνωστή αυτή φράση αναφέρεται, κυρίως, στις απόψεις των fun του Gremain ''Οικοδομούμε μία Ισχυρή Ελλάδα, Αντάξια των ιστορικών προσκλήσεων - προκλήσεων του παγκοσμιοποιημένου μέλλοντός Της, όποιος διαφωνεί να αλλάξει χώρα.'' και των ΕλληνοΧριστιανΟρθοδόξων Αδελφών μας ''Μόνο αν μετανοήσουμε ο Θεός θα μας λυπηθεί και θα μας βοηθήσει δίνοντάς μας Άξιους Ηγέτες που θα μας σώσουν.''
Ὁ καπιταλισμὸς ἔχει ὡς σκεπτικὸ τὸ μέγιστο κέρδος. Ὃ ἔστι μεθερμηνευόμενον: τὸ μόνο ζητούμενο εἶναι τὸ χρῆμα!!! Τὶς μὴ οἰκονομικῆς φύσεως ἀνάγκες μας (π.χ. τὴν ἀνάγκη τοῦ Ἕλληνα νὰ ἔχει το "κεραμίδι" του) τὶς θεωρεῖ ταμποῦ, ποὺ πρέπει νὰ σπάσουν. Ἀρχομένης τῆς κρίσεως πρῶτα σκέφτηκαν ὄτι πείνασαν οἱ εἰσαγωγεῖς αὐτοκινήτων (Θεὲ μου!) καὶ μετὰ τὴν καθίζηση τῆς οἰκοδομικῆς δραστηριότητας (πού ἦταν ἐνδογενὴς πηγὴ ἀνάπτυξης)!!! Ὅμως οἰκοδομικὴ δραστηριότητα σημαίνει Πολυτεχνεῖο (δηλ. ἐπιστημονικὴ ἔρευνα), ἐνῶ τώρα περιμένουμε νὰ ξελασπώσουμε ἀπὸ τὸν τουρισμό, δηλ. νὰ γίνουμε τὰ γκαρσόνια τῆς Εὐρώπης. Ἐπιπλέον ἡ ἰδιοκατοίκηση ἐξασφαλίζει στὸν ἄνεργο τουλάχιστον τὴν στἐγη του.
Στο προηγούμενο περί ενφια ποστ σου έγραψα και 2ο σχόλιο, το οποίο δεν δημοσιεύτηκε. Καλοπροαίρετος καθώς είμαι, πιστεύω ότι απλά χάθηκε από τεχνικό σφάλμα.
Δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη να συνεχίσω, όσα είχα να πω τα έγραψα ήδη σε 2 μακροσκελή σχόλια στο προηγούμενο ποστ. Αυτό είναι το τελευταίο - είτε δημοσιευτεί είτε όχι.
Γι' αυτό σε (σχετικά) σύντομα και σε πολύ απλά ελληνικά: ΟΛΑ μα εντελώς ΟΛΑ όσα λες γιά την Γερμανία είναι *εντελώς* λάθος. Η καταληκτική σου φράση "άρα, σήμερα οι γερμανοί δεν πληρώνουν ενφια" είναι γιά τα μπάζα. Εκτός αν θέλεις να σου στείλω την δήλωση της εφορίας μου του 2016.
Το να ρίχνεις τον χίτλερ γιά μαϊντανό σε οποιοδήποτε επιχείρημα έχει πάψει προ πολλού να κάνει το επιχείρημα ισχυρότερο. Η φράση "πληρώνουν με βάση νόμο του χίτλερ" είναι φτηνός εντυπωσιασμός. Και προφανέστατα δεν ισχύει, οι αντικειμενικές αναπροσαρμόζονται κάθε 2-3 χρόνια.
Ελπίζω να έψαξες καλύτερα τα στοιχεία που δίνεις τουλάχιστον γιά τις υπόλοιπες χώρες.
Στην ταμπακιέρα.
Αντί να ψάχνεις γιά δικαιολογίες (εμείς περάσαμε περισσότερους πολέμους, αρα δικαιολογούμαστε να έχουμε πολλά ακίνητα) αναρωτήσου μερικά απλά πράγματα:
- Η δίκαιη κοινωνία που ονειρεύεσαι είναι μιά κοινωνία σωρευτών πλούτου (ακίνητα) ή μιά κοινωνία αναδιανομής πλούτου;
- Τι είναι πιο παραγωγικό γιά μιά εθνική οικονομία (ασχέτως αν βρίσκεται σε κρίση ή όχι) ; Το να επενδύει σε ντουβάρια που απλά αυξάνουν την ραντίερικη αξία τους προς όφελος του ιδιοκτήτη / μεσίτη; Η μήπως το να επενδύει σε μοντέρνες μεθόδους παραγωγής τροφής και ενέργειας;
- Τι ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ δημιουργεί ένα ντουβάρι μετά το χτίσιμο του; Εκτός αν θεωρείς τα δάνεια και τις μεσιτείες σαν παραγωγή.
- Για την τσιμεντοποίηση αυτής της κάποτε όμορφης χώρας, γιά το κάψιμο των δασών της και το ξεπάτωμα των παραλιών της δεν μιλάω καν. Αυτά άλλωστε δεν ενδιαφέρουν τους μοντέρνους έλληνες - μόνο κάτι ανώμαλους σαν εμένα.
@ Claus Stoertebecker
Φτηνός εντυπωσιασμός η ιστορική πραγματικότητα; Μπορεί. Και όλα λάθος; Μπορεί και πάλι. Πλην όμως δες κι αυτά τα αποσπάσματα από την Καθημερινή της 31/8/2014:
"(...)ο πρόεδρος του γερμανικού συνδικάτου εφοριακών Τόμας Αϊγκεντάλερ είπε μιλώντας στην «Κ» ότι οι «συγκρίσεις χωρών με διαφορετική φορολογική παράδοση είναι εντελώς λανθασμένη πρακτική». O γερμανικός ΕΝΦΙΑ ισχύει από το 1938. Ομως όπως μας θύμισε ο κ. Αϊγκεντάλερ υπολογίζεται σε αξίες τις οποίες είχε καθορίσει το γερμανικό κράτος το 1964 στη δυτική και το 1935 στα κρατίδια της πρώην ανατολικής Γερμανίας!"
"(...)Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γκερτ Λάντσμπεργκ εκπρόσωπος της αντίστοιχης ΚΕΔΚΕ της Γερμανίας κάλεσε την κεντρική κυβέρνηση να αναπροσαρμόσει τις τιμές βάσης για τον υπολογισμό του φόρου κατοχής ακινήτων. Το γερμανικό σύνταγμα προέβλεπε στο άρθρο 106 φόρο περιουσίας που εισέπραττε μέχρι το 1997 (σ.σ. ο φόρος είναι διαφορετικός από τον φόρο ακινήτων αλλά περιλαμβάνει την αξία των ακινήτων). Τότε το συνταγματικό δικαστήριο απεφάνθη ότι χωρίς τη συνεχή αναπροσαρμογή των τιμών, ο φόρος περιουσίας είναι αντισυνταγματικός, καθώς αντίκειται στην αρχή της ισότητας των πολιτών. Έτσι χωρίς να καταργηθεί ο νόμος, σταμάτησε να εισπράττεται."
Ομολογώ ότι δεν το έψαξα πολύ το θέμα και εμπιστεύτηκα το γερμανικό συνδικάτο εφοριακών και την γερμανική ΚΕΔΚΕ. Συγγνώμη.
Όσο για το αν είναι παραγωγικά τα ντουβάρια, συμφωνώ ότι δεν είναι αλλά μικρή σημασία έχει διότι δεν τα θεωρώ εμπόρευμα. Για μένα τα "ντουβάρια" είναι είδος πρώτης ανάγκης και κάθε κράτος θα έπρεπε να φροντίζει να έχουν όλοι οι πολίτες του ένα σπίτι για να μένουν. ΕΝΑ! Ε-Ν-Α!! Γι' αυτό και χειροκροτώ την Γερμανική Λ.Δ. η οποία κατάφερε μέσα στα 40 χρόνια ύπαρξής της να δώσει τους πολίτες της 4.600.000 σπίτια, στεγάζοντας 115.000 οικογένειες ετησίως κατά μέσον όρο. Έστω κι αν αυτά τα σπίτια δεν είχαν τζακούζια...
Στον μονοπωλιακό σύγχρονο καπιταλισμό που μπλέξαμε, και πρέπει να επιβιώσουμε όλοι και όχι μόνο οι νεοϊδεάτες, υπάρχει μια βασική εξίσωση, που από την μια μεριά έχει το όποιο εισόδημα και από την άλλη τις διαθετικές εκδοχές του (κατανάλωση-αποταμίευση-επένδυση).
Η στοχευμένη σήμερα αποκλειστικά κατανάλωση (με όλα τα... πλυντικά μεγεθυντικά μέσα που την προωθούν από την "παραγωγικότατη" διαφήμιση) σημαίνει πως αποδόσεις από επένδυση δικαιούται μόνο το συστημικό συναπάντημα των αριθμητικά ελάχιστων και δια της εξυπηρέτησης των λακέδων τους (με όλο το ειδικό νομικό οπλοστάσιο που δημιουργεί), η δε αποταμίευση σημαίνει κέρδη για το τραπεζικό σύστημα και τους πέριξ, και κάθε ένα ιωβηλαίο κούρεμα λόγω μπόνους και μόχλευσης.
Το real estate δεν μπορεί να γίνει οπουδήποτε, είναι συγκεκριμένες οι χώρες και οι τοποθεσίες που το προυποθέτουν.
Είναι άλλο πράγμα να μη γίνεται πουθενά (ως κεντρικό σχέδιο), και άλλο αυτό -το μοναδικό ίσως αυτοδύναμης υψηλής προστιθέμενης αξίας μέσον εδώ- να το εκμεταλλεύονται 10 εταιρείες που σπεκουλάρουν με μύρια όσα μέσα τις τιμές αγοράς και πώλησης.
Το σύστημα που προωθεί αυτές τις αρπακτικές προς τους κάτω επεμβάσεις (χωρίς έστω να τους έχει εξασφαλίσει σχεδιασμένες διαφυγές), "στηρίζεται" από ένα σωρό νεοπαγείς γραφειοκράτες που δεν έχουν πιάσει ποτέ ένα εργαλείο στα χέρια τους, και έτσι, χωμένοι μέσα στην ασφάλεια των γραφείων τους αισθάνονται πλήρως εχθρικά προς αυτό που οι ίδιοι δεν κατανοούν ως τρόπο επιβίωσης... κάτι σαν γενίτσαροι, αφού οι πρόγονοί τους φυσικά δεν ήσαν γραφειοκράτες.
Υπάρχει όμως και κάτι πιο μακρο.
Πως θα φαινόταν σε κάποιους εάν εφορολογούντο οι παλιές ονομαστικές καταθέσεις τους και όχι οι σύγχρονες.
Δηλαδή εάν κάποτε είχαν 200 χ στην τράπεζα (όσο ένα καινούριο τριάρι πρίν 10 χρόνια) και σήμερα 50 χ (όσο η σημερινή άμεσή του αξία) να εφορολογούντο για 200 και οχι για 50.
Πως θα τους φαίνονταν να εφορολογούντο όλες οι τοποθετήσεις σε ευγενή μέταλλα-έργα τέχνης- κλπ... το λεγόμενο περιουσιολόγιο δηλαδή, με όλες μέσα τις σύγχρονες (αντικειμενικές) αξίες προκειμένου να υπάρχει μια σούμα του συνολικού πλούτου καθενός.
Είναι ευδιάκριτο πλέον πως οι πολίτες αυτής της χώρας είναι στην ουσία δύο βασικών κατηγοριών, και ας μη το συνειδητοποιούν ακόμη.
Η μία που έχει σχεδιάσει για να κινείται και δραστηριοποιείται ως μέλος των τεράστιων βιομηχανικών, ιδιοκτησιακών και εμπορικών σχημάτων, και η άλλη (επειδή επί πλέον δεν... χωράμε όλοι, σημειωτέον αυτό) που υπερασπίζεται τους "πατροπαράδοτους" τρόπους που στο κάτω κάτω ποτέ δεν χρεωκόπησαν και ξετίναξαν τόσο αισχρά την χώρα όπως τώρα.
Τελικά είναι πολύ απλά τα πράγματα, κάποιοι υπερασπίζονται τα μονοπωλιακά κέρδη ξένων δραστηριοτήτων εις βάρος των εσωτερικών.
Είναι ένας μονόδρομος χρεωκοπίας, αφού αφαιρεί από μέσα για να δώσει στο έξω... με το αζημίωτο βέβαια.
Αυτοαναιρούμαι στα περί "τελευταίου σχόλιου", επειδή όπως έγραψες κι εσύ μπορεί στο τέλος της κουβέντας να ανακαλύψουμε ότι συμφωνούμε. Εξακολουθώ να σε θεωρώ καλοπροαίρετο και έξυπνο.
Στα περί Γερμανίας: ακόμα και ένας διευθυντής της Εφορίας δεν μπορεί σε μιά συνέντευξη να αναλύσει το φορολογικό καθεστώς των ακινήτων. Δεν θα πει ανακρίβειες φυσικά, απλά δεν έχει τον δημοσιογραφικό χώρο γιά να τα πει όλα. Ούτε εγώ έχω τον χώρο/χρόνο γιά να αποδώσω ένα φορολογικό καθεστώς 200 σελίδων (μόνο για τα ακίνητα) με ακρίβεια.
Ότι λέμε λοιπόν είναι πολύ μικρά αποσπάσματα της πραγματικότητας - ιδίως επειδή το κεντρικό θέμα σου δεν αφορούσε το καθεστώς της Γερμανίας, αλλά της Ελλάδας.
Επί της ουσίας, η φορολογική μου δήλωση παραμένει στην διάθεση σου. Και αποδεικνύει περίτρανα ότι οι γερμανοί κάτοχοι ακινήτου πληρώνουν ενφια. Από το 1950 μέχρι το 2016 χωρίς ούτε μια διακοπή. Άρα η φράση σου περί καταργημένου ενφια είναι πανυγηρικά εκτός πραγματικότητας.
Εκτός αν ξέρεις κανένα παραθυράκι γιά να αποφύγω τον γερμανικό ενφια, οπότε θα σου δώσω μίζα. Εμείς οι γερμανοί συνηθίζουμε να δίνουμε μίζες όπως ξέρεις ;-)
Γιά τον χίτλερ δεν πάυει να αποτελεί τρυκάκι εντυπωσιασμού και δεν νομίζω ότι εσύ έχεις ανάγκη από τέτοια τρυκ. Ναι, ο χιτλερ εβγαλε πρώτος τις αντικειμενικές αξίες, σε τι κάνει αυτό τα επιχειρήματα του ισχυρότερα; Οι παλιές (χιτλερικές αφού επιμένεις) αντικειμενικές ήταν 100 ευρώ και το πολλαπλασίαζαν με συντελεστή 300. Οι σημερινές αντικειμενικές είναι 300 και τις πολλαπλασιάζουν με συντελεστή 100. Ποιό είναι το πρόβλημα;
Πίσω στην ταμπακιέρα.
Στο αδημοσίευτο σχόλιο μου στο προηγούμενο ποστ, σου είχα γράψει, ότι η κατοικία αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα. Απαράβατο και αδιαπραγμάτευτο. Το να έχει ο κάθε άνθρωπος ένα σπίτι (που να μπορεί να πληρώσει με το εισόδημα του) είναι αυτονόητο. Το λέει και ο ΟΗΕ.
- Αλλά *πουθενά* δεν λέει ότι αυτό το σπίτι πρέπει να του ανήκει κιόλας.
- Επίσης *πουθενά* δεν λέει ότι αυτό το σπίτι πρέπει να είναι σώνει και καλά αφορολόγητο. Ο ενφια είναι ένα φορολογικό "εργαλείο" γιά να κατευθύνει / αναγκάσει το κράτος τους πολίτες προς τα εκεί που θέλει.
- Επίσης *πουθενά* δεν λέει ότι η οικοδομή οφείλει να είναι ο στυλοβάτης της (ελληνικής) οικονομίας.
- Επίσης *πουθενά* δεν λέει ότι ο έλληνας θα αγοράσει διαμέρισμα με 150.000 και θα το πουλήσει μετά από 5 χρόνια για 350.000. Αφορολόγητα πάντα, όπως γίνονταν πριν την κρίση. Πριν την κρίση, το εισόδημα από την ραντιέρικη αύξηση των asset στην Ελλάδα ήταν πολλαπλάσιο από αυτά που μπορούσε να κερδίσει ένας μισθωτός σε όλη την ζωή του. Το θεωρείς λογικό αυτό; Επιθυμείς να το ξαναζήσεις;
Το λάθος σου είναι ότι μπερδεύεις το πανανθρώπινο δικαίωμα στην κατοικία με την αρπαχτή και τον ραντιερισμό. Τα τελευταία ΔΕΝ είναι ανθρώπινα διακαιώματα.
Θαυμάζεις την πρώην ΛΔΓ επειδή στέγασε τόσο κόσμο (κι εγώ τους θαυμάζω σ' αυτό - συμφωνούμε), αλλά "ξεχνάς" ότι πουθενά και ποτέ στην ΛΔΓ ένας κάτοικος δεν πούλησε το σπίτι του 3φορές πάνω από όσο το αγόρασε.
Ξανά περί ενφια: είναι απλά ένας φόρος στα ακίνητα. Τίποτα παραπάνω. ΔΕΝ καταργεί το ανθρώπινο δικαίωμα του καθένα μας στην κατοικία. Περιορίζει απλά τον ραντιερισμό - και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που είμαι υπερ. Εσυ υπονόησες ήδη ότι είμαι ανάλγητος νεοφιλελεύθερος που θέλει να ξεσπιτώσει κόσμο. Δεν ισχύει και δεν είμαι νεοφιλελέ, ούτε καν φιλελέ. Στα έγραψα αναλυτικότερα στο "χαμένο" σχόλιο.
Στο τέλος μιά συμβιβαστική πρόταση. Παραδέχτηκες ήδη "ναι, τα ντουβάρια δεν είναι παραγωγικά, αλλά δεν παίζει ρόλο γιατί δεν τα θεωρώ εμπόρευμα". Αυτό είναι κάτι με το οποίο θα συμφωνούσα απόλυτα. Φτιάξε λοιπόν το κοινωνικό και νομικό πλαίσιο ώστε κανένας να μην μπορεί να εμπορεύεται ντουβάρια (ραντιερισμός και μεσιτείες) και εγώ θα είμαι μαζί σου στην πρώτη γραμμή στον αγώνα γιά την κατάργηση του ενφια, που τόσο μισείς.
@ Claus Stoertebecker
Τελικά, η κουβέντα μαζί σου είναι απολαυστική, σε σημείο που δεν θα με πείραζε καθόλου αν επικοινωνούσαμε και με e-mail! Ας βάλουμε, λοιπόν, μερικά πράγματα σε μια σειρά:
(α) Το "χαμένο" σχόλιό σου είναι στην θέση του. Το κράτησα μέχρι να γρράψω το χτεσινό κείμενο και καθυστέρησα να το δημοσιεύσω. Πάντως, σε τούτο το ιστολόγιο δεν υπάρχει λογοκρισία οιασδήποτε μορφής. Δημοσιεύονται ακόμη και μπινελίκια, αρκεί να μην αφορούν τρίτους.
(β) Η αναφορά μου στον Χίτλερ δεν ήταν "τρυκάκι εντυπωσιασμού". Τι θα άλλαζε αν έλεγα "νόμος των εθνικοσοσιαλιστών" ή, αν μιλάγαμε για Αγγλία, "νόμος του Τσωρτσιλ"; Αν βγήκε έτσι, δεν το είχα σκοπό.
(γ) Ναι-ναι-ναι στην χρήση των φόρων ως εργαλεία. Αρκεί αυτά τα εργαλεία να μην έχουν αντιλαϊκό προορισμό. Εννοώ: κοπάνα τις μεγάλες ιδιοκτησίες αλλά άφησε αφορολόγητο το χωράφι του μικροαγρότη ή το σπίτι του φτωχού. Κυρίως δε, μη χρησιμοποιείς την φορολογία ως εργαλείο για να μεταφερθούν ακίνητες περιουσίες από τους φτωχότερους προς τους πλουσιώτερους μπιρ-παρά (σου θυμίζω ότι ακούσαμε από υπουργικά χείλη "αν δεν έχεις να πληρώσεις τους φόρους σου, πούλα το σπίτι σου"). Και μην ανησυχείς, δεν παίρνω το μέρος όσων παριστάνουν τους ενδεείς δίχως να είναι. Ξέρω να ξεχωρίζω εκείνους που κλαψομουνίζουν από εκείνους που πραγματικά κλαίνε.
(δ) Η θέση μου για την ιδιοκτησία είναι σαφής από την προσωπική στάση ζωής, αφού εκ πεποιθήσεως δεν κατέχω οιασδήποτε μορφής ακίνητο, ούτε καν από κληρονομιά. Αυτό σημαίνει ότι όχι απλώς δεν πληρώνω ΕνΦΙΑ αλλά ούτε καν υποβάλλω Ε9! **γέλια** Α! Και ούτε αγοράζω ακίνητα στο όνομα συγγενών μου! **περισσότερα γέλια**
(ε) Για τις θέσεις μου στο θέμα "αγοράζω σπίτι 150, το πουλάω 350", θα διαπιστώσεις ότι ταυτίζονται με τις δικές σου αν δεις τα κείμενα της "Ανατομίας του νεοφιλελευθερισμού", όπου αναφέρομαι στην φούσκα των ακινήτων που οδήγησε στην έκρηξη της κρίσης του 2007-2008 στις ΗΠΑ. Φυσικά, ξέρω αρκετά γράμματα για να μη θεωρώ την οικοδομή ως "ατμομηχανή" οποιασδήποτε οικονομίας.
Και μια απορία: πώς σου έκατσε η ιδέα ότι σε κατέταξα στους (νεο)φιλελέδες; Ούτε καν!
Τελικά καταλήξαμε να συμφωνούμε σε όλα, όπως είχες προβλέψει. Στο τελευταίο σου σχόλιο δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Η αναδιανομή προς τα πάνω - είτε αυτή γίνεται μεσω του ενφια είτε μέσω άλλων μνημονιακών μέτρων - είναι ότι χειρότερο. Αποτελεί όμως την άθλια πραγματικότητα. :-(
Νασαι καλά, ευχαριστώ γιά τον χρόνο και τον χώρο που μου διέθεσες και χαίρομαι από τώρα γιά τον επόμενο διαδικτυακό διαξιφισμό μας.
@ Claus Stoertebecker
Όταν λες ότι η κατοικία είναι ανθρώπινο δικαίωμα τι εννοείς; Εκτός αν σου παραχωρήσει κάποιος ένα σπίτι, ένας συγγενής ας πούμε, πρέπει να πληρώνεις για τη διαμονή σου κάπου (όχι στο κράτος) και η συντριπτική πλειοψηφία των σπιτιών είναι αγορασμένα με δάνεια που θα πληρώνονται για δεκαετίες. Αν έχεις να πληρώσεις θα μείνεις σε σπίτι ανάλογα με τη δυνατότητά σου, αν δεν έχεις με τους γονείς, οπότε πώς είναι δικαίωμα;
@experience
Και η ελευθερία και η μόρφωση είναι πανανθρώπινα δικαιώματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι σήμερα μορφώνονται, ή είναι ελεύθεροι.
Με τον όρο "ανθρώπινο δικαίωμα" εννοώ ότι πρέπει όλοι μας να προσπαθήσουμε ώστε να υλοποιηθεί αυτό το δικαίωμα. Τώρα πως θα γίνει αυτό είναι αλλου παπά ευαγγέλιο και δυστυχώς δεν έχω γενικές απαντήσεις. Εχω δώσει μεν προσωπικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά ο προσωπικός μου τρόπος ζωής δεν γενικεύεται. Εκτός αν κάποιος μου δώσει δικτατορικές υπερεξουσίες ;-)
Σε πιό πρακτικό επίπεδο, απαιτώ από ένα κράτος δικαίου να θεσπίζει (και να εφαρμόζει) νόμους, που διασφαλίζουν αυτά τα πανανθρώπινα δικαιώματα.
Π.χ. γιά το δικαίωμα της κατοικίας, απαιτώ να υπάρχουν νόμοι που να επιτρέπουν ακόμα και στον πιό φτωχό άνθρωπο να έχει σπίτι.
Αυτό δεν αποκλείει τον ενφια, ούτε σημαίνει αυτομάτως ιδιοκτησία ακίνητου. Αν το *συνολικό* κόστος κατοικίας αποτελεί μικρό κομμάτι του εισοδήματος, τότε είμαι ΟΚ.
Το συνολικό κόστος κατοικίας μπορεί να είναι ενοίκιο, δόση στην τράπεζα, ενφια, δημοτικά τέλη, you name it. Δεν παίζει ρόλο το πως θα το ονομάσεις, αρκεί το κράτος να κρατάει το σύνολο του ποσού σε λογικό επίπεδο.
Δημοσίευση σχολίου