Διάβαζα χτες για τον ντόρο που δημιουργήθηκε επειδή η Τάξη 2016 της Σ.Σ.Ε. (Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων) ονομάστηκε Τάξη "Υποστράτηγος Ανδρέας Καλλίνσκης". Οι υπερασπιστές της εν λόγω ενέργειας υποστηρίζουν ότι καλώς τιμάται ένας εξαιρετικός στρατιωτικός, ο οποίος υπήρξε μαχητής τού Ιερού Λόχου κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και εμπνευστής-ιδρυτής των Λόχων Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ). Οι διαφωνούντες δεν αμφισβητούν την στρατιωτική ευφυΐα τού Καλλίνσκη ή την ενεργή συμμετοχή του στον πόλεμο κατά του Άξονα (και παρά το πλευρό των Βρεττανών) αλλά διαμαρτύρονται διότι επί πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά τιμάται ένας φανατικός αντικομμουνιστής, ο οποίος είχε παρασημοφορηθεί για την δράση του στον Γράμμο και το Βίτσι κατά την τελευταία φάση του εμφυλίου.
Το ιστολόγιο δεν θα πάρει θέση σ' αυτή την κόντρα, εμπιστευόμενο την κρίση των αναγνωστών του. Αντί βαθυστόχαστων κριτικών και αναλύσεων, προτιμά σήμερα το... κουτσομπολιό! Άλλωστε, είναι Παρασκευή και τα βαρειά κείμενα για τούτη την εβδομάδα φθάνουν και περισσεύουν. Πάμε, λοιπόν, να περάσουμε ευχάριστα... κουτσομπολεύοντας!
Στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν η Αθήνα καταλαμβάνεται από τους τούρκους, η οικογένεια Ροΐδη (μια από τις ισχυρότερες και αριστοκρατικώτερες του χωριού που λεγόταν Αθήνα) φεύγει για την Πελοπόννησο. Προτιμά τους μορφωμένους ενετούς από τους μπουνταλάδες τούρκους. Ένας κλάδος τής οικογένειας εγκαθίσταται στην Ζάκυνθο, όπου το 1704 του απονέμεται ο κληρονομικός τίτλος ευγενείας του Κόμητος για τις υπηρεσίες του προς την Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Γύρω στα 1720, ο Σταμάτης Ροΐδης αποφασίζει να μετακομίσει στην Χίο. Η οικογένεια μένει στο νησί μέχρι την σφαγή του 1822 και μετά διασκορπίζεται στην Σύρο, στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα. Απ' ευθείας απόγονος του Σταμάτη Ροΐδη ήταν ο διπλωμάτης Δημήτριος Ροΐδης (1798-1862) και γυιος εκείνου ο μέγας Εμμανουήλ Ροΐδης (1836-1904). Θείος τού τελευταίου ήταν ο Ευστράτιος Ροΐδης. Κρατήστε αυτό το όνομα.
Αφήνουμε την Αθήνα και την Χίο και μεταφερόμαστε στην Λιθουανία. Εκεί, κοντά στο Βίλνιους, γεννιέται το 1806 ο Αντζέι Καλλίνσκι (Adrzej Kallinski). Στην εξέγερση του 1830, ο Αντζέι με τα πέντε αδέλφια του παίρνουν μέρος μέσα από τις τάξεις των αυτοκρατορικών δυνάμεων, οι οποίες ηττώνται. Τα αδέλφια του συλλαμβάνονται και εξορίζονται αλλά ο Αντζέι ξεφεύγει και φτάνει στην ανατολική Γαλικία, βόρεια των Καρπαθίων. Αργότερα πάει στην Βιέννη, καταφεύγει για λίγο στο Βέλγιο και, τελικά, γύρω στα 1835 αποφασίζει να έλθει στην Ελλάδα. Άγνωστο πώς, καταφέρνει να περάσει ως φιλέλληνας που είχε πάρει μέρος στην Επανάσταση, παρ' ότι το 1821 ήταν μόλις 15 ετών. Η φήμη του και η άριστη γνώση γερμανικών και ελληνικών (τα είχε μάθει στο σχολείο!) κάνουν τον Όθωνα να τον προσέξει και να τον διορίσει γραμματέα του το 1838, θέση στην οποία ο Καλλίνσκι έμεινε μέχρι την καθαίρεση του Όθωνα το 1862. Θέλοντας να μείνει πιστός στον μονάρχη, φρόντισε να φυλάξει όλη την αλληλογραφία, αρνούμενος να την παραδώσει στους επαναστάτες. Αυτή η πίστη του κίνησε το ενδιαφέρον τού επόμενου βασιλιά, του Γεωργίου Α', ο οποίος διατήρησε τον Καλλίνσκι στην θέση του βασιλικού γραμματέα.
Όταν ο Καλλίνσκι ανέλαβε γραμματέας του Όθωνα, του έφεραν προξενιό την Ελένη Σέκερη, κόρη του τριπολιτσιώτη έμπορου Παναγιώτη Σέκερη, εκ των πρωτεργατών τής Φιλικής Εταιρείας. Από τον γάμο τού Αντζέι με την Ελένη προέκυψε μια κόρη, η οποία πήρε το όνομα της μητέρας της και το επώνυμο του πατέρα της αλλά εξελληνισμένο: η Ελένη Καλλίνσκη.
Το 1864 έρχεται η ώρα ενός αλλου προξενιού. Θαμπωμένος από τα κάλλη τής Ελένης Καλλίνσκη, ο Ευστράτιος Ροΐδης (σας είπα να κρατήσετε αυτό το όνομα) στέλνει να την ζητήσει σε γάμο. Ο Αντζέι δέχεται με μια συμφωνία: αν το ζευγάρι αποκτήσει γυιο, να πάρει και το δικό του επώνυμο επειδή ο ίδιος δεν είχε αρσενικούς απογόνους και θα χανόταν το όνομα. Ο Ευστράτιος δέχεται και ο Αντζέι αναλαμβάνει να πείσει τον Γεώργιο να εκδώσει διάταγμα που θα επέτρεπε την νόμιμη χρήση και των δυο επωνύμων. Έτσι, το 1868 γεννιέται ο Ανδρέας Καλλίνσκης-Ροΐδης.
Ο Ανδρέας Καλλίνσκης-Ροΐδης έμελλε να έχει ένδοξη στρατιωτική καρριέρα. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην μικρασιατική εκστρατεία, φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του υποστρατήγου. Στο μεταξύ, παντρεύτηκε το 1892 την κόρη τού τότε συνταγματάρχη -και αργότερα αντιστράτηγου και μέραρχου της Αθήνας- Τιμολέοντα Βάσσου, γεγονός που οπωσδήποτε βόηθησε την εξέλιξή του. Από εκείνον τον γάμο γεννιούνται τρία παιδιά: ο Ανδρέας, ο Αλέξανδρος και η Μαρία. Τα παιδιά κρατούν το επώνυμο του ένδοξου προπάππου τους και σβήνουν το "Ροΐδης". Τί δουλειά έχει ένας αφορισμένος λογοτέχνης με μια ένδοξη στρατιωτική οικογένεια;
Ο Αλέξανδρος Καλλίνσκης έγινε μηχανικός αλλά ο Ανδρέας Καλλίνσκης (1897-1961) ακολούθησε στρατιωτική καρριέρα, όπως οι πρόγονοί του. Για τα έργα και τις ημέρες του, για την δράση του στον εμφύλιο και για την ίδρυση των ΛΟΚ μπορείτε να διαβάσετε σε πολλούς άλλους ιστοτόπους, με την βοήθεια μιας μηχανής αναζήτησης. Εμείς θα κλείσουμε με ένα ιστορικό στιγμιότυπο το οποίο δεν κυκλοφορεί πολύ και δύσκολα θα βρείτε αλλού.
Σε λαμπρή τελετή που έλαβε χώρα στις 7 Ιουνίου 1948, ο βασιλιάς Παύλος παραδίδει στους -αναγεννημένους μετά το στραπάτσο του 1947- Λ.Ο.Κ. τις σημαίες και τα διάσημα του Ιερού Λόχου. Εκείνη την ημέρα ο συνταγματάρχης Ανδρέας Καλλίνσκης, ως διοικητής των Λ.Ο.Κ., εκδίδει την εξής ημερήσια διαταγή:
Καλούνται σήμερον αι Μοίραι Καταδρομών να λάβωσι εκ των χειρών της Α.Μ. του Βασιλέως, εκπροσωπούντος την ισχυράν του Έθνους ψυχήν, τας πολεμικάς των Σημαίας. Δεν παρουσιάζονται με τας χείρας κενάς αι Μοίραι Καταδρομών. Καταθέτουσιν την ιεράν ταύτην στιγμήν εις τον βωμόν της Πατρίδος τας νίκας της Κονίτσης, του Λυκομούρου, του Πλατάνου, του Αγίου Βλασίου, του Ελικώνος, των Πιερίων, της Ανάβρας, της Βίνιανης, του Μαστρογιάννη. Καταθέτουν επίσης την θυσίαν των 112 νεκρών και 256 τραυματιών των, οίτινες προσέφερον την ωραίαν των νεότητα και την σωματικήν των ακεραιότητα υψίστην θυσίαν εις τον βωμόν της Πατρίδος. Δυνάμεθα να διαβεβαιώσωμεν την Α.Μ. και τους ενταύθα εκπροσώπους του Έθνους ότι αι τέσσερεις αύται Πολεμικαί Σημαίαι παραδίδονται εις χείρας ικανάς, αίτινες θα τας περιαγάγωσιν ανά τας υπερηφάνους κορυφάς των ορέων της Ελλάδος, σύμβολα της ισχυράς Ελληνικής Πολεμικής αλκής και δεν θα τας υποστείλωσιν παρά μόνον όταν θα έχη εκλείψει και το τελευταίον ίχνος τής ερυθράς ορδής.
Αυτά για σήμερα. Όντως, είναι άξια θαυμασμού η άνεση με την οποία τιμάται από κυβέρνηση της αριστεράς ένας ορκισμένος εχθρός της ερυθράς ορδής αλλά είπαμε να μην ασχοληθούμε σήμερα μ' αυτό. Σήμερα κουτσομπολεύουμε, οπότε ας βάλουμε κι ένα κερασάκι. Είπαμε πρωτύτερα ότι ο εμπνευστής των Λ.Ο.Κ. Ανδρέας Καλλίνσκης είχε μια αδελφή, την Μαρία. Η Μαρία Καλλίνσκη, λοιπόν, παντρεύτηκε το 1911 έναν ανθυπίλαρχο αρκετά μεγαλύτερό της, ο οποίος επρόκειτο να πάει ψηλότερα και από τον αδελφό της και από όλους τους προγόνους της. Εκείνος ο ανθυπίλαρχος λεγόταν Αλέξανδρος Παπάγος.
Το ιστολόγιο δεν θα πάρει θέση σ' αυτή την κόντρα, εμπιστευόμενο την κρίση των αναγνωστών του. Αντί βαθυστόχαστων κριτικών και αναλύσεων, προτιμά σήμερα το... κουτσομπολιό! Άλλωστε, είναι Παρασκευή και τα βαρειά κείμενα για τούτη την εβδομάδα φθάνουν και περισσεύουν. Πάμε, λοιπόν, να περάσουμε ευχάριστα... κουτσομπολεύοντας!
 |
| Ο ταξίαρχος Ανδρέας Καλλίνσκης ανάμεσα σε αξιωματικούς των Λ.Ο.Κ. |
Στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν η Αθήνα καταλαμβάνεται από τους τούρκους, η οικογένεια Ροΐδη (μια από τις ισχυρότερες και αριστοκρατικώτερες του χωριού που λεγόταν Αθήνα) φεύγει για την Πελοπόννησο. Προτιμά τους μορφωμένους ενετούς από τους μπουνταλάδες τούρκους. Ένας κλάδος τής οικογένειας εγκαθίσταται στην Ζάκυνθο, όπου το 1704 του απονέμεται ο κληρονομικός τίτλος ευγενείας του Κόμητος για τις υπηρεσίες του προς την Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Γύρω στα 1720, ο Σταμάτης Ροΐδης αποφασίζει να μετακομίσει στην Χίο. Η οικογένεια μένει στο νησί μέχρι την σφαγή του 1822 και μετά διασκορπίζεται στην Σύρο, στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα. Απ' ευθείας απόγονος του Σταμάτη Ροΐδη ήταν ο διπλωμάτης Δημήτριος Ροΐδης (1798-1862) και γυιος εκείνου ο μέγας Εμμανουήλ Ροΐδης (1836-1904). Θείος τού τελευταίου ήταν ο Ευστράτιος Ροΐδης. Κρατήστε αυτό το όνομα.
Αφήνουμε την Αθήνα και την Χίο και μεταφερόμαστε στην Λιθουανία. Εκεί, κοντά στο Βίλνιους, γεννιέται το 1806 ο Αντζέι Καλλίνσκι (Adrzej Kallinski). Στην εξέγερση του 1830, ο Αντζέι με τα πέντε αδέλφια του παίρνουν μέρος μέσα από τις τάξεις των αυτοκρατορικών δυνάμεων, οι οποίες ηττώνται. Τα αδέλφια του συλλαμβάνονται και εξορίζονται αλλά ο Αντζέι ξεφεύγει και φτάνει στην ανατολική Γαλικία, βόρεια των Καρπαθίων. Αργότερα πάει στην Βιέννη, καταφεύγει για λίγο στο Βέλγιο και, τελικά, γύρω στα 1835 αποφασίζει να έλθει στην Ελλάδα. Άγνωστο πώς, καταφέρνει να περάσει ως φιλέλληνας που είχε πάρει μέρος στην Επανάσταση, παρ' ότι το 1821 ήταν μόλις 15 ετών. Η φήμη του και η άριστη γνώση γερμανικών και ελληνικών (τα είχε μάθει στο σχολείο!) κάνουν τον Όθωνα να τον προσέξει και να τον διορίσει γραμματέα του το 1838, θέση στην οποία ο Καλλίνσκι έμεινε μέχρι την καθαίρεση του Όθωνα το 1862. Θέλοντας να μείνει πιστός στον μονάρχη, φρόντισε να φυλάξει όλη την αλληλογραφία, αρνούμενος να την παραδώσει στους επαναστάτες. Αυτή η πίστη του κίνησε το ενδιαφέρον τού επόμενου βασιλιά, του Γεωργίου Α', ο οποίος διατήρησε τον Καλλίνσκι στην θέση του βασιλικού γραμματέα.
Όταν ο Καλλίνσκι ανέλαβε γραμματέας του Όθωνα, του έφεραν προξενιό την Ελένη Σέκερη, κόρη του τριπολιτσιώτη έμπορου Παναγιώτη Σέκερη, εκ των πρωτεργατών τής Φιλικής Εταιρείας. Από τον γάμο τού Αντζέι με την Ελένη προέκυψε μια κόρη, η οποία πήρε το όνομα της μητέρας της και το επώνυμο του πατέρα της αλλά εξελληνισμένο: η Ελένη Καλλίνσκη.
Το 1864 έρχεται η ώρα ενός αλλου προξενιού. Θαμπωμένος από τα κάλλη τής Ελένης Καλλίνσκη, ο Ευστράτιος Ροΐδης (σας είπα να κρατήσετε αυτό το όνομα) στέλνει να την ζητήσει σε γάμο. Ο Αντζέι δέχεται με μια συμφωνία: αν το ζευγάρι αποκτήσει γυιο, να πάρει και το δικό του επώνυμο επειδή ο ίδιος δεν είχε αρσενικούς απογόνους και θα χανόταν το όνομα. Ο Ευστράτιος δέχεται και ο Αντζέι αναλαμβάνει να πείσει τον Γεώργιο να εκδώσει διάταγμα που θα επέτρεπε την νόμιμη χρήση και των δυο επωνύμων. Έτσι, το 1868 γεννιέται ο Ανδρέας Καλλίνσκης-Ροΐδης.
Ο Ανδρέας Καλλίνσκης-Ροΐδης έμελλε να έχει ένδοξη στρατιωτική καρριέρα. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην μικρασιατική εκστρατεία, φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του υποστρατήγου. Στο μεταξύ, παντρεύτηκε το 1892 την κόρη τού τότε συνταγματάρχη -και αργότερα αντιστράτηγου και μέραρχου της Αθήνας- Τιμολέοντα Βάσσου, γεγονός που οπωσδήποτε βόηθησε την εξέλιξή του. Από εκείνον τον γάμο γεννιούνται τρία παιδιά: ο Ανδρέας, ο Αλέξανδρος και η Μαρία. Τα παιδιά κρατούν το επώνυμο του ένδοξου προπάππου τους και σβήνουν το "Ροΐδης". Τί δουλειά έχει ένας αφορισμένος λογοτέχνης με μια ένδοξη στρατιωτική οικογένεια;
Ο Αλέξανδρος Καλλίνσκης έγινε μηχανικός αλλά ο Ανδρέας Καλλίνσκης (1897-1961) ακολούθησε στρατιωτική καρριέρα, όπως οι πρόγονοί του. Για τα έργα και τις ημέρες του, για την δράση του στον εμφύλιο και για την ίδρυση των ΛΟΚ μπορείτε να διαβάσετε σε πολλούς άλλους ιστοτόπους, με την βοήθεια μιας μηχανής αναζήτησης. Εμείς θα κλείσουμε με ένα ιστορικό στιγμιότυπο το οποίο δεν κυκλοφορεί πολύ και δύσκολα θα βρείτε αλλού.
Σε λαμπρή τελετή που έλαβε χώρα στις 7 Ιουνίου 1948, ο βασιλιάς Παύλος παραδίδει στους -αναγεννημένους μετά το στραπάτσο του 1947- Λ.Ο.Κ. τις σημαίες και τα διάσημα του Ιερού Λόχου. Εκείνη την ημέρα ο συνταγματάρχης Ανδρέας Καλλίνσκης, ως διοικητής των Λ.Ο.Κ., εκδίδει την εξής ημερήσια διαταγή:
Καλούνται σήμερον αι Μοίραι Καταδρομών να λάβωσι εκ των χειρών της Α.Μ. του Βασιλέως, εκπροσωπούντος την ισχυράν του Έθνους ψυχήν, τας πολεμικάς των Σημαίας. Δεν παρουσιάζονται με τας χείρας κενάς αι Μοίραι Καταδρομών. Καταθέτουσιν την ιεράν ταύτην στιγμήν εις τον βωμόν της Πατρίδος τας νίκας της Κονίτσης, του Λυκομούρου, του Πλατάνου, του Αγίου Βλασίου, του Ελικώνος, των Πιερίων, της Ανάβρας, της Βίνιανης, του Μαστρογιάννη. Καταθέτουν επίσης την θυσίαν των 112 νεκρών και 256 τραυματιών των, οίτινες προσέφερον την ωραίαν των νεότητα και την σωματικήν των ακεραιότητα υψίστην θυσίαν εις τον βωμόν της Πατρίδος. Δυνάμεθα να διαβεβαιώσωμεν την Α.Μ. και τους ενταύθα εκπροσώπους του Έθνους ότι αι τέσσερεις αύται Πολεμικαί Σημαίαι παραδίδονται εις χείρας ικανάς, αίτινες θα τας περιαγάγωσιν ανά τας υπερηφάνους κορυφάς των ορέων της Ελλάδος, σύμβολα της ισχυράς Ελληνικής Πολεμικής αλκής και δεν θα τας υποστείλωσιν παρά μόνον όταν θα έχη εκλείψει και το τελευταίον ίχνος τής ερυθράς ορδής.
 |
| Ο Ανδρέας Καλλίνσκης ως συνταγματάρχης εν μέσω αξιωματικών |
Αυτά για σήμερα. Όντως, είναι άξια θαυμασμού η άνεση με την οποία τιμάται από κυβέρνηση της αριστεράς ένας ορκισμένος εχθρός της ερυθράς ορδής αλλά είπαμε να μην ασχοληθούμε σήμερα μ' αυτό. Σήμερα κουτσομπολεύουμε, οπότε ας βάλουμε κι ένα κερασάκι. Είπαμε πρωτύτερα ότι ο εμπνευστής των Λ.Ο.Κ. Ανδρέας Καλλίνσκης είχε μια αδελφή, την Μαρία. Η Μαρία Καλλίνσκη, λοιπόν, παντρεύτηκε το 1911 έναν ανθυπίλαρχο αρκετά μεγαλύτερό της, ο οποίος επρόκειτο να πάει ψηλότερα και από τον αδελφό της και από όλους τους προγόνους της. Εκείνος ο ανθυπίλαρχος λεγόταν Αλέξανδρος Παπάγος.
4 σχόλια:
Να το και το cliffhanger!
Πέρα από την πλάκα πολύ ενδιαφέρον κείμενο!
Κώστας
Σημερα εχουμε την κυβερνωσα ερυθρα ΠΟΡΔΗ!!!!!!!!
Πολύ μεστό κουτσομοπολιό, μπράβο!
Πάντως, υποθέτω ότι ο Andrzej Kaliński δεν πήγε στη Γαλικία της Ισπανίας αλλά στη Γαλικία που αποτελεί περιοχή της σημερινής Ουκρανίας που έχει επαφή με την Πολωνία (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1_(%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7))
Την ιστορία του Καλίνσκι βρήκα και εδώ: http://hellenopolonica.blogspot.gr/ στα πολωνικά.... Ας είναι καλά η μετάφραση, έστω και τσάτρα πάτρα.
Θα ήταν φρόνιμο να μην ονοματοδοτούν ανεξέλεγκτα. Σε λίγο θα βρούμε καμία Μπαχάμα στη Φινλανδία.
@ socrates
Έχεις απόλυτο δίκιο και ζητώ συγγνώμη για το λάθος. Πρόκειται για την πολωνορωσική "Galicji" και όχι για την ισπανική "Galicja", όπως εσφαλμένα κατάλαβα. Φυσικά, η σχετική διόρθωση έγινε, χάρη στην παρατηρητικότητά σου για την οποία σ' ευχαριστώ.
Όσο για την "ανεξέλεγκτη" ονοματοδοσία, έχω την εντύπωση ότι και δυο περιοχές έλκουν το όνομά τους από την ελληνική ονομασία των κατοίκων τους (Καλλαίοι και Καλλαΐτες), από την ρίζα της οποίας παράγεται και η λέξη Κέλτης. Αν είμαστε τυχεροί, ο καλός μας Μη Απολιθωμένος θα ξέρει κάτι παραπάνω και θα μας διαφωτίσει!
Δημοσίευση σχολίου