Προς μια "λειτουργική κυβέρνηση"

Τον Κλάους Ρέγκλινγκ μάλλον τον έχετε ακουστά. Είναι ο επί κεφαλής τού Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, δηλαδή ένα από τα μέλη τού κουαρτέτου που διαδέχθηκε την παλιά, καλή, γνωστή μας τρόικα. Αυτός ο κύριος Ρέγκλινγκ, λοιπόν, δίνοντας συνέντευξη στην σλοβενική εφημερίδα Delo, μίλησε για το ελληνικό χρέος και, εν παρόδω, αναφέρθηκε και στις ελληνικές εκλογές χωρίς να μασάει τα λόγια του:

"Για μένα δεν είναι τόσο σημαντικό το ποιος θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση. To σημαντικό είναι να έχουμε μια λειτουργική κυβέρνηση ώστε να ξαναρχίσουν οι μεταρρυθμίσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται.... Με χαρά θα συνεργαστούμε με οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση στην Ελλάδα.... Η ανάπτυξη επέστρεψε το 2014, η ανεργία άρχισε να υποχωρεί πέρυσι... Υπήρξε πρόοδος με τις μεταρρυθμίσεις και με την οικονομική κατάσταση. Όλα αυτά διακόπηκαν κατά το πρώτο μισό της εφετεινής χρονιάς. Αλλά νομίζω ότι τώρα η Ελλάδα έχει ξαναβρεί τον δρόμο της. Η κυβέρνηση έχει κάνει πολύ καθαρές συμφωνίες."

Κι ενώ ο Ρέγκλινγκ είναι σαφέστατος, εμείς ψαχνόμαστε για το αν κερδίσει τις εκλογές ο Τσίπρας ή αν στο τέλος θα γελάσει το μουστάκι τού Μεϊμαράκη, αναζητούμε λύσεις κάπου ανάμεσα στην τραγωδία (Χρυσή Αυγή) και την κωμωδία (Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων), τσακωνόμαστε στα καφενεία και στις παρέες για το αν πρέπει ή όχι να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στην αριστερά, προβληματιζόμαστε για το αν πρέπει να πάμε λίγο περισσότερο λαϊκοενωτικά και ξοδέψαμε τρεις ώρες από την ζωή μας για να παρακολουθήσουμε την τηλεμαχία-τηλετσίρκο (ντημπέιτ, επί το ελληνικώτερον!) των πολιτικών αρχηγών.

Ο Ρέγκλινγκ βάζει το πρόβλημα στην σωστή του διάσταση. Όντως δεν έχει σημασία το ποιος θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση. Είτε με αυτοδύναμο ένα από τα δυο πρώτα κόμματα είτε σε συνεργασία με κάποιους από τους πολλούς προθύμους να βοηθήσουν, η επόμενη κυβέρνηση είναι σίγουρο πως θα έχει ως κύριο μέλημά της την τήρηση των όρων των μνημονίων.

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο αλλά σε τούτη την χώρα τής φαιδράς πορτοκαλέας, όπου τα πάντα είναι πιθανά (ακόμη και να την συγκυβερνήσει ο Βασίλης Λεβέντης!), ο περήφανος λαός, ο οποίος πριν δυο μόλις μήνες διατράνωσε το περήφανο αντιμνημονιακό Όχι του σε ποσοστό 62%, ετοιμάζεται να ψηφίσει σε ποσοστό 70% (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) κόμματα που όχι μόνο έχουν ήδη ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο αλλά υπόσχονται στα ίσια και δίχως φιοριτούρες ότι θα το τηρήσουν "για το καλό τού τόπου".

Αν και τούτο το -πιθανώτατο- ενδεχόμενο συνιστά από μόνο του πραγματική λαϊκή διαστροφή, είναι αρκετά πιθανό να ζήσουμε επιθεωρησιακές καταστάσεις που δύσκολα θα τις φανταζόμασταν πριν λίγους μήνες. Για παράδειγμα, έχετε αναρωτηθεί τι θα συμβεί σε περίπτωση που προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας των δυο μεγάλων κομμάτων; Σ' αυτή την περίπτωση, αναγορεύεται ως αξιωματική αντιπολίτευση (με όλα τα προνόμια που συνοδεύουν αυτόν τον χαρακτηρισμό) το τρίτο κόμμα. Και τώρα, φανταστείτε τον χιτλερόφιλο Μιχαλολιάκο ως αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης... Ανατριχιάσατε;

Παρένθεση. Το εξαιρετικό ιστολόγιο Σφυροδρέπανο μου θύμισε ότι αν η Νέα Δημοκρατία συνεργάστηκε με το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν συγκυβέρνησε επίσημα ως κόμμα αλλ' απλώς έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, συμμετέχοντας σ' αυτήν με εξωκοινοβουλευτικά της στελέχη (Βαρτζόπουλος, Αλιβιζάτος, Μουρμούρας, Δήμας, Αρβανιτόπουλος, Αβραμόπουλος). Έτσι, το κόμμα τού Αντώνη Σαμαρά διατήρησε τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στερώντας τον από το τρίτο κόμμα, το οποίο τότε ήταν -εντελώς συμπτωματικά- το ΚΚΕ. Κλείνει η παρένθεση.

Κι αφού σήμερα το ρίξαμε στην πολιτική παραφιλολογία, ας συζητήσουμε λίγο περισσότερο το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΣυΡιζΑ-ΝΔ. Ο Μεϊμαράκης -παριστάνει πως- το σκέφτεται και -κάνει πως- γλυκοκοιτάζει τον Τσίπρα, ενώ παράλληλα δηλώνει ότι συζητάει την περίπτωση συνεργασίας με τον Αλέξη πρωθυπουργό ακόμη κι αν η Νέα Δημοκρατία αναδειχτεί πρώτο κόμμα στις εκλογές. Ταυτόχρονα, στον ΣυΡιζΑ, όσο κι αν ο Τσίπρας ομνύει περί του αντιθέτου, στελέχη με αρκετή εμβέλεια (Βούτσης, Φίλης, Παππάς, Γεροβασίλη κλπ) αφήνουν ανοιχτό το θέμα τής μετεκλογικής συνεργασίας τής Κουμουνδούρου με την Ρηγίλλης, συντηρώντας έτσι τα σχετικά σενάρια στην επικαιρότητα.

Παρά ταύτα και παρ' ότι πολύ θα ήθελα να δω μια συγκυβέρνηση ΣυΡιζΑ-ΝΔ (έτσι, για να πέσουν οριστικά οι αριστερές μάσκες), εκτιμώ πως όλα τούτα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε και στην βάση τους συνιστούν άλλο ένα προεκλογικό τερτίπι. Όχι επειδή η καθεστηκυία τάξη δεν θα ήθελε να δει την Χρυσή Αυγή ως αξιωματική αντιπολίτευση (τέτοια προβλήματα μόνο με το ΚΚΕ τα έχουν) αλλά επειδή το σύστημα δεν θα ήθελε με τίποτε να "κάψει" τα δυο μοναδικά "καλά χαρτιά του". Και εξηγούμαι:

Όταν το 2011 συνεργάστηκαν τα τότε "καλά χαρτιά", το αποτέλεσμα το είδαμε. Το ένα (ΠαΣοΚ) κόντεψε να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη τής χώρας και το άλλο βυυθίστηκε στα χαμηλότερα ποσοστά τής ιστορίας του. Όμως, το σύστημα είχε φροντίσει για την διάδοχη κατάσταση, στρώνοντας τον δρόμο για το μετα-ΠαΣοΚ που λέγεται ΣυΡιζΑ. Σήμερα, τέτοια διάδοχη κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει. Η ΛαΕν είναι τσόντα εκ κατασκευής, οι ΑνΕλ οδεύουν με σίγουρα βήματα προς διάλυση τύπου ΛαΟΣ και το Ποτάμι μοιάζει όλο και περισσότερο με ρυάκι, καθ' όσον ο Σταύρος δεν τραβάει, ενώ στον ορίζοντα δεν φαίνεται πολιτικός σχηματισμός ικανός να γίνει πρώτο βιολί στην αστική ορχήστρα.

Έτσι, λοιπόν, διακινδυνεύω την εκτίμηση ότι ο περίφημος διπολισμός θα προσεταιρίζεται όλο και περισσότερα στοιχεία τού παλιού, γνωστού μας δικομματισμού. Το οποίον σημαίνει ότι, αφού τριγύρω υπάρχουν τόσες "δευτεράντζες" πρόθυμες να βοηθήσουν σε μια "λειτουργική κυβέρνηση" (κατά Ρέγκλινγκ), όποιος από τους μεγάλους παίκτες βγει δεύτερος, θα μείνει στον πάγκο και θα ετοιμάζεται να μπει στο τερραίν ως αλλαγή. Όσο για το φασιστομαντρόσκυλο του συστήματος, αυτό θα μείνει στην θέση του, δίπλα στην μάντρα, για να κρατάει τα μπόσικα.