Η αδυσώπητη πραγματικότητα

Κάποτε οι εργαζόμενοι διαδήλωναν ζητώντας αυξήσεις των πενιχρών αποδοχών τους. Σήμερα ελπίζουν ότι οι μισθοί τους θα επιστρέψουν εκεί όπου βρίσκονταν πριν έξι χρόνια. Κάποτε οι μαθητές απείχαν από τα μαθήματά τους (ενίοτε δε προχωρούσαν και σε καταλήψεις) ζητώντας θέρμανση. Σήμερα απέχουν και προχωρούν σε καταλήψεις ζητώντας βιβλία και καθηγητές. Κάποτε ο κόσμος ζητούσε βελτίωση της περίθαλψης, διαμαρτυρόμενος για την έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού και για τα ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Σήμερα περιμένει απλώς το μοιραίο, αδυνατώντας να αγοράσει τα φάρμακά του.

Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς κατά τρόπο πικρό.

Το καλοκαίρι του 2011 βουλιαξαν οι πλατείες όλης της χώρας από ανατρεπτικά και σχεδόν αναρχικά συνθήματα του τύπου "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή", με την "αγανάχτηση" να ξεχειλίζει και τους "αγαναχτημένους" να φαντάζουν σαν φουσκωμένο ποτάμι που θα παράσερνε το σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά λίγοι μήνες για φανεί πως τα μόνα σαπρόφυτα που μπόρεσε να θρέψει εκείνη η "αγανάχτηση" ήταν ο Σαμαράς και η Χρυσή Αυγή ενώ το φουσκωμένο ποτάμι εκφυλίστηκε σε τελματωμένο ρυάκι, το οποίο αργότερα καπηλεύτηκε ο Σταύρος με τις πλάτες των μεγαλοεργολάβων τής ενημέρωσης.

Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς με τρόπο ακατανόητο.

Κάποτε ψηφίσαμε τον δεξιό Καραμανλή για να γλιτώσουμε από τα τανκς. Κατόπιν ψηφίσαμε τον σοσιαλιστή Ανδρέα για να τα αλλάξουμε όλα και να βάλουμε την δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αργότερα ψηφίσαμε τον Μητσοτάκη για να τιμωρήσουμε τον Ανδρέα αλλά και για να φτηνύνουν τα... αυτοκίνητα. Μετά ξαναψηφίσαμε Ανδρέα γιατί μπορεί να φτήνυναν τα αυτοκίνητα αλλά αβγάτισαν τα τεκμήρια και οι φόροι. Ύστερα ψηφίσαμε τον Σημίτη, ως καλό "λογιστή", για να μας εκσυγχρονίσει και να μας βάλει στο ευρώ. Όταν καταλάβαμε ότι ο εκσυγχρονισμός πήγαινε αντάμα με την αλαζονεία, ψηφίσαμε τον ανηψιό Καραμανλή για να μας κυβερνήσει "σεμνά και ταπεινά". Πέντε χρόνια αργότερα, δεν διστάσαμε να εμπιστευτούμε τον Γιωργάκη Παπανδρέου, τον τον οποίο μπορεί να θεωρούσαμε ως άτομο μειωμένης ευφυΐας αλλά τον πιστέψαμε με χίλια όταν μας διαβεβαίωσε πως όχι απλώς βρήκε κάπου λεφτά αλλά ήθελε να μας τα μοιράσει κιόλας.

Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς με τρόπο βλακώδη.

Κάπου εκεί ήρθε η τρόικα και χάσαμε τον μπούσουλα. Ξαφνικά θυμηθήκαμε πόσο ωραία περνάγαμε με την δραχμούλα αλλά ούτε ν' ακούσουμε πως υπήρχε περίπτωση να ξαναγυρίσουμε σ' αυτήν. Γουρλώναμε τα μάτια από την έκπληξη κάθε φορά που μειωνόταν ο μισθός μας αλλά κουνούσαμε το κεφάλι με κατανόηση όταν ακούγαμε τους πολιτικούς μας να λένε έτσι έπρεπε να γίνει για να βγει ο τόπος από την κρίση. Σκεφτόμασταν να το ρίξουμε στο αντάρτικο αλλά στις ίδιες δημοσκοπήσεις όπου δηλώναμε την πρόθεσή μας να ψηφίσουμε αριστερά, δηλώναμε και ως καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον Σαμαρά. Κι όταν, τελικά, αποφασίσαμε να κάνουμε το "αριστερό πείραμα", το αποτολμήσαμε είτε δίχως να σκεφτούμε ότι αυτοί που εμπιστευόμασταν μπορεί και να μην ήταν και τόσο πολύ αριστεροί είτε πιστεύοντας ότι έγιναν αριστεροί οι πρώην πασόκοι. Και, πάντως, το κάναμε δίχως να λογαριάσουμε πως η αριστερή ελπίδα που περιμέναμε θα ήταν τόσο ανάπηρη ώστε θα χρειαζόταν για δεκανίκια μερικούς "καμμένους" δεξιούς.

Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς με τρόπο ειρωνικό.

Σήμερα, όλοι καταλαβαίνουμε (ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να καταλαβαίνουμε) πως δεν βρισκόμαστε "πρώτη φορά αριστερά" αλλά "όπως πάντα δεξιά". Νωρίς-νωρίς αποχαιρετήσαμε την προσδοκώμενη κατάργηση του ΕνΦΙΑ, ακούγοντας την -πρώην κομμουνίστρια!- αναπληρώτρια υπουργό οικονομικών να μας επισημαίνει πως η πληρωμή των φόρων συνιστά πατριωτικό καθήκον. Μόλις προχτές, ο υπουργός οικονομικών μάς ξεκαθάρισε πως η πάλη των τάξεων αναστέλλεται εν καιρώ κρίσεως και πως μέχρι να δει η χώρα άσπρη μέρα, οι εργαζόμενοι πρέπει να συμπαραταχθούν με τα αφεντικά τους. Παράλληλα, ακούμε τους ταγούς τής αριστεροσύνης να μας διαβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι η θέση μας είναι μέσα στο ΝΑΤΟ, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέσα στο ευρώ. Κι εμείς μένουμε ν' αναρωτιόμαστε σε τι διαφέρει το σήμερα από το χτες και τι στα κομμάτια αλλάξαμε ψηφίζοντας "πρώτη φορά αριστερά"...

Τελικά, η πραγματικότητα είναι τόσο αδυσώπητη ώστε, όσο κι αν αλλάξει, μένει πάντοτε ίδια, κατά τρόπο πικρό, ακατανόητο, βλακώδη και ειρωνικό.