Καθώς πλέουμε πλησίστιοι προς το πάσχα...

Μεγάλη Τετάρτη. Καθώς πλέουμε πλησίστιοι προς το πάσχα και οι συνεχιζόμενες βροχές δεν αφήνουν τα αρώματα της άνοιξης να αναδυθούν, αναθυμιέμαι τον ελύτειο λόγο: "Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει. Λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός. Και τώρα μαύρος αιώνας." (Οδυσσέας Ελύτης, "Μεγάλη Τετάρτη", από την συλλογή Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, εκδόσεις Ύψιλον/Βιβλία, 1984).

Γύρω μου Μεγάλη Βδομάδα. Μια Μεγάλη Βδομάδα που κρατάει χρόνια. Μια Μεγάλη Βδομάδα γεμάτη απογοήτευση, που πνίγει κάθε αχτίδα ελπίδας πριν καλά-καλά γεννηθεί. Κι ας επιμένει ο Γκάτσος ότι "της γης αναθαρρήσαν οι πληγές, πότε θ' ανάψει ο ήλιος πυρκαγιές, να κάψουν το παλάτι του Ηρώδη και τ' άνθος του κακού να γίνει ρόδι;" (Νίκος Γκάτσος, "Μεγάλη Τετάρτη", από την συλλογή Φύσα αεράκι φύσα με, μη χαμηλώνεις ίσαμε, εκδόσεις Ίκαρος, 1992).

Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Ρίτσος, Οδυσσέας Ελύτης (1979)

Απογοήτευση. Το μεγάλο σαράκι. Στην Ελλάδα της κρίσης και στην εποχή τής καταστροφής, σχεδόν ένας στους δυο πολίτες δεν έχουν εμπιστοσύνη σε κανένα από τα χέρια που δήθεν απλώνονται να τους βοηθήσουν. Σχεδόν ένας στους δυο πολίτες, όπως πικρά αποκαλύπτει το 36,38% της αποχής και το 8,62% των ψήφων που μάζεψαν τα εκτός βουλής κόμματα στις τελευταίες εκλογές. Σχεδόν ένας στους δυο πολίτες, εκεί όπου πριν τρία χρόνια δονούνταν οι πλατείες από συνθήματα για άμεση δημοκρατία.

Άμεση δημοκρατία... Θα γελούσα αν μπορούσα να μη κλάψω. Άμεση δημοκρατία με μισό εκατομμύριο φασίστες, φασίζοντες και φασιστόφιλους; Άμεση δημοκρατία με το δεύτερο σε επιρροή κόμμα να έχει επί κεφαλής τον πλέον ακροδεξιό ηγέτη της ιστορίας του; Άμεση δημοκρατία με τον συνδικαλισμό εξουθενωμένο από τα εκ των ένδον ύπουλα χτυπήματα των κυβερνοσυνδικαλιστών; Άμεση δημοκρατία με επιτηρητές και τιμητές τα κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα από τους ολίγους μέσα ενημέρωσης; Άμεση δημοκρατία με την ελπίδα της αριστεράς να έρχεται... να έρχεται... να έρχεται... να έρχεται και να μη φτάνει, πνιγμένη στα βρόγχια της επελπισίας;

Γελώ πικρά. Κλαυσίγελως. Αόριστες ελπίδες, αόριστη συντριβή. "Τούτη με συντρίβει η αοριστία, γιατί δεν γνωρίζω πού ν’ αποθέσω την αμαρτία μου για να κριθεί. Μη δεν είναι ανύπαρχτη; Φαντασία κι εκείνο που λογαριάζεται, μένει η δύναμη μονάχα κι η αντοχή, για να λογαριαστεί η ζωή μας. Γιατί αισθάνομαι έξαφνα τη φθορά της πλησμονής που με κατέχει, του δυνατού πόθου που έχω παραδεχτεί, γιατί δεν μπορεί να βαστάξει η ψυχή μου την περήφανη ανθρώπινη στάση μου;" (Ζωή Καρέλλη, "Μεγάλη Παρασκευή", από την συλλογή Αντιθέσεις [1957], στον Β' τόμο της συγκεντρωτικής έκδοσης Τα Ποιήματα της Ζωής Καρέλλη, Εκδόσεις των Φίλων, 1994).

Η Ζωή Καρέλλη (αδελφή του Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη) με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο (Θεσσαλονίκη, 1959)

Είναι πολλά που δεν καταλαβαίνω. Όπως, ας πούμε, την διάθεση του Αντώνη Σαμαρά να συμμετέχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Βέβαια, τέτοιες κυβερνήσεις φτιάχνονται μόνον όταν υπάρχει σοβαρός εθνικός κίνδυνος αλλά φαίνεται πως κάποιοι είναι ικανοί να δημιουργήσουν τεχνητούς τέτοιους κινδύνους προκειμένου να έχουν λόγο ύπαρξης. Επίσης, δεν καταλαβαίνω την επανειλημμένα διατυπωμένη πρόθεση του Ευάγγελου Βενιζέλου να βοηθήσει την κυβέρνηση του ΣυΡιζΑ. Λες και δεν ήταν ο ίδιος που πριν λίγο καιρό αποκαλούσε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη "εκπρόσωπο της Ελλάδας της φτώχειας, της ταπείνωσης και της δραχμής". Πώς γίνεται να είναι κάποιος τόσο τυφλός ώστε να μη βλέπει πως η ζωή τον έχει ήδη καταδικάσει στο περιθώριο και την ανυποληψία;


Με τούτα και μ' εκείνα, πλέουμε πλησίστιοι προς το πάσχα. Όσο κι αν τούτη η μουντή άνοιξη πασχίζει να μην αφήσει την ελπίδα ν' ανθίσει, δεν θα τα καταφέρει. Στο τέλος, οι πασχαλιές θ' ανθίσουν και φέτος. "Ο σταυρός είναι δυο επιθυμίες. Η μια επιθυμία που ερωτεύτηκε τα ουράνια, σμίγει και σταυρώνεται με την επιθυμία καθώς διασχίζει τη γη. Κι ο Χριστός είναι φιλικά εσταυρωμένος." (Νίκος Καρούζος, "Το άφθαρτο ξύλο", από την ενότητα Έξι ποιήματα για το θήλυ, στην συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Καρούζος: Τα Ποιήματα - τόμος Α΄, εκδόσεις Ίκαρος, 1993).

Και μαζί με την ελπίδα, θ' ανθίσει κι ο έρωτας, όπως γίνεται πάντα τέτοιες μέρες. Γιατί ανάσταση δίχως έρωτα δεν υπάρχει κι έρωτας δίχως ανάσταση δεν ζη. "Ευχές, κροτίδες και φιλήματα ανταλλάσσουν οι άγιες μέρες μεταξύ τους κι εγώ χτυπώ την πόρτα σου. Όχι για να εισέλθω, μολονότι κατάλληλο είναι το σώμα που φορώ, με προϋπηρεσία έντιμη, μακρά, έξωθεν του Νυμφώνος. Βγες άφοβα. Όχι ανταπόκριση, απόκριση ζητώ. (...) Καλή Ανάσταση..." (Κική Δημουλά, "Μεγάλο Σάββατο", από την συλλογή Χλόη Θερμοκηπίου, εκδόσεις Ίκαρος, 2005).


Καθώς, λοιπόν, πλέουμε πλησίστιοι προς το πάσχα, το ιστολόγιο αρνείται να μείνει δέσμιο της πεζής καθημερινότητας. Όχι πως θα πάψει να αναπνέει. Απλώς, για λίγες μέρες θ' αφήσει στην άκρη την γκρίνια και την μουρμούρα, τις αποκαλύψεις, τις καταγγελίες και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και θα περπατήσει στα περιβόλια της ποίησης, αναζητώντας τις μυρουδιές μιας άνοιξης που φέτος αρνείται πεισματικά να έρθει αλλά που στο τέλος δεν θα της περάσει...