Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (ιδ) η ουγγρική ελευθερία

Η Ουγγαρία, ως γνωστόν, είναι μία από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι οποίες κάπου εκεί στα τέλη τής δεκαετίας τού 1980 αποτίναξαν τον κομμουνιστικό ζυγό και απέκτησαν την ελευθερία τους.

Πράγματι, ο μαγυάρικος λαός υπέφερε τα πάνδεινα από τον επάρατο κομμουνισμό. Βέβαια, δεν αντιμετώπιζε ορισμένα από τα μικροπροβλήματα που ταλαιπωρούν την δύση. Για παράδειγμα, δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη "ανεργία", δεν σκεφτόταν πώς θα επιβιώσει στα γεράματά του, δεν σκοτιζόταν για το πώς θα σπουδάσει τα παιδιά του, δεν ανησυχούσε για το τι θα κάνει αν αρρωστήσει, δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα στέγασης κλπ. Βλέπετε, ο κομμουνισμός, στην προσπάθειά του να εκμαυλίσει τις ανθρώπινες συνειδήσεις, είχε σκαρφιστεί μια ωραιότατη παγίδα: πρόσφερε στον κόσμο εργασία, κοινωνική ασφάλιση, δωρεάν παιδεία και υγεία καθώς και τζάμπα ή πάμφθηνες κοινωνικές παροχές, προκειμένου να τους πείσει ότι ο κομμουνισμός είναι ωραίο πράγμα.

Όμως, ο λαός ήξερε την αλήθεια. Π.χ. τα σούπερ-μάρκετ ήσαν άδεια, οι τσίκλες και τα προφυλακτικά με γεύση φράουλα ήσαν ανύπαρκτα ενώ μπλουτζήν δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Επίσης, έπρεπε να βολευτούν με κάτι Λάντα, κάτι Τράμπαντ και και κάτι Μόσκβιτς, μιας και οι κομμουνιστές ηγέτες δεν επέτρεπαν την απόκτηση Μερσεντέδων και ΜπεΕμΒέδων. Και, βέβαια, μη ξεχνάμε ότι ο κάθε τουρίστας μπορούσε να πηδήξει την ωραιότερη μαγυαροπούλα με αντάλλαγμα ένα ζευγάρι νάυλον κάλτσες. Αυτά έχουν αποδειχτεί από εμπεριστατωμένες αμερικανικές αναλύσεις και δεν επιδέχονται αμφισβητήσεως.

Ευτυχώς, όμως, το τείχος τού αίσχους γκρεμίστηκε, ο κομμουνισμός νικήθηκε και η Ουγγαρία απέκτησε και πάλι την ελευθερία που της είχαν στερήσει ο Στάλιν και η παρέα του. Έτσι, σήμερα ο μαγυάρικος λαός, μετά από είκοσι τόσα χρόνια γνήσιας δημοκρατίας, έχει την ευτυχία να απολαμβάνει τα δώρα αυτής της δημοκρατικής ελευθερίας. Το τελευταίο απ' αυτά τα δώρα είναι ο πρόσφατος εργατικός νόμος τής χώρας, ο οποίος προβλέπει, μεταξύ άλλων:

- Κατάργηση όλων των περιορισμών επί των απολύσεων, ώστε οι πάντες (δημόσιο και ιδιώτες) να μπορούν να απολύουν τους πάντες ελεύθερα. Φυσικά, στον καινούργιο νόμο δεν υπάρχουν εξαιρέσεις που θυμίζουν κομμουνισμό, π.χ. δεν υπάρχει καμμία προστασία εγκύων, λεχώνων, σπουδαστών ή ατόμων που πλησιάζουν την ηλικία συνταξιοδότησης. Τέτοιος προστατευτισμός μόνο σε κομμουνιστικά καθεστώτα ταιριάζει ενώ η δημοκρατία πρέπει να εμφορείται από απόλυτη ελευθερία!

- Κατάργηση των διατάξεων περί υποχρεωτικής ετήσιας άδειας. Κάθε εργοδότης είναι απολύτως ελεύθερος να αποφασίσει όχι μόνο πόσες μέρες αδείας θα χορηγήσει στο προσωπικό του αλλά και αν θα χορηγήσει άδειες ή όχι. Πού ήξεραν τέτοια ελευθερία οι κομμουνιστές;

- Μείωση της αποζημίωσης επί των απολύσεων. Κανονικά, θα έπρεπε να καταργηθούν τελείως οι αποζημιώσεις αλλά, σε αντάλλαγμα, ο καινούργιος νόμος θεσπίζει αποζημίωση που θα πρέπει να καταβάλει ο απολυόμενος αν ο εργοδότης του αποδείξει ότι έχει υποστεί ζημιά από την συμπεριφορά τού απολυομένου. Αυτό θα πει ίση αντιμετώπιση απέναντι στον νόμο!

- Κατάργηση των δικαιωμάτων των συνδικάτων. Στο εξής, τα συνδικάτα δεν θα μπορούν να εκπροσωπούν τους εργαζομένους σε δικαστήρια και αρχές ούτε να διαπραγματεύονται με τον οποιονδήποτε για λογαριασμό τους. Θα μπορούν, όμως, να διοργανώνουν εκδρομές, να στήνουν θεατρικές παραστάσεις κλπ. Τυχεροί οι ούγγροι! Κανένα συνδικάτο δεν πρόκειται να τους κλείσει εργοστάσιο, όπως έκαναν τα ελληνικά συνδικάτα κάποτε με την Πιρέλλι και την Γκουντγίαρ ή όπως κάνουν ακόμη και σήμερα με την Χαλυβουργική!

- Θέσπιση τριακοσίων ωρών υποχρεωτικής υπερωρίας ετησίως, κατανεμημένων κατά την κρίση τού εργοδότη. Γι' αυτές τις υπερωρίες ο εργοδότης δεν υποχρεούται να πληρώσει τίποτε περισσότερο από τον κανονικά καταβαλλόμενο μισθό αλλά μπορεί, αν θέλει, να χορηγήσει κάποια "ρεπό", αν κρίνει ότι οι εργαζόμενοι παρακουράστηκαν από την υπερωριακή απασχόληση. Αν θέλει! Είπαμε, όλα είναι απολύτως ελεύθερα!

- Κατάργηση των αναχρονιστικών καμμουνιστικών καταλοίπων των εθνικών ή γενικών συμβάσεων εργασίας. Κάθε εργαζόμενος και κάθε εργοδότης είναι πλέον απολύτως ελεύθεροι να διαπραγματευτούν τετ-α-τετ την αμοιβή τής παρεχόμενης εργασίας. Έτσι, οι εργαζόμενοι αποδεσμεύονται από τα ασφυκτικά πλαίσια των "κατώτερων μισθών" και μπορούν να διεκδικήσουν μισθούς δυο και τριών χιλιάδων ευρώ. Αδιανόητα πράγματα επί κομμουνισμού, έτσι;


Φυσικά, ο κόσμος αγκάλιασε τον καινούργιο νόμο από την πρώτη μέρα. Άλλωστε, τα είκοσι τόσα χρόνια ελευθερίας είχαν καλλιεργήσει κατάλληλα το έδαφος. Θέλετε απόδειξη; Την χρονιά που νικήθηκε ο κομμουνισμός, το 83% των εργαζομένων (3,9 εκατομμύρια άνθρωποι) ήσαν οργανωμένοι στα εργατικά τους συνδικάτα, ενώ σήμερα μόλις το 15% των εργαζομένων (λιγώτεροι από 500 χιλιάδες) είναι γραμμένοι σε κάποιο συνδικάτο.

Όλα καλά, λοιπόν. Με τόση ελευθερία, ποιός αναπολεί άραγε τον χαμένο κόσμο τού κομμουνισμού;


Πηγές
(α) Ξένες δημοσιεύσεις: "Labour affairs Hungary", "Labour law in Hungary", "Hungary: new labor code passed", "New labor code in Hungary", "Insight to the new hungarian labour code".
(β) Ελληνικές δημοσιεύσεις: "Ουγγαρία: μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση με αφορμή το νέο συντηρητικό σύνταγμα", "Ουγγαρία: επιβάλλουν απάνθρωπα μέτρα στους εργαζόμενους", "Ουγγαρία: ολομέτωπη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα"