Καίρια δημοσιογραφική ερώτηση

Κυριακή βράδυ. Στην μικρή οθόνη, ο ρεπόρτερ μεγάλου και έγκυρου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού, κρατώντας με καμάρι το μαρκούτσι στο χέρι, κορδώνεται με ύφος Λάρρυ Κινγκ (τουλάχιστον): "Ρώτησα τον κύριο Κλίντον αν πιστεύει ότι υπάρχουν επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα, οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν τον τόπο μας να βγει από την κρίση. Ο κύριος Κλίντον μού απάντησε κατηγορηματικά ότι ναι, πιστεύει....". Δυστυχώς, δεν άκουσα την συνέχεια επειδή άλλαξα κανάλι. Επίσης, δεν συγκράτησα το όνομα του "δαιμόνιου" ρεπόρτερ αλλά στοιχηματίζω ότι σύντομα θα βραβευτεί για την δουλειά του (άλλωστε, οι περισσότεροι φελλοί όλο και κάποιο βραβείο παίρνουν).

Έτσι είναι. Άμα έχεις βγάλει σχολές δημοσιογραφίας τύπου Αντέννα ή Μαλέλη, τέτοιες απροσδόκητες και σημαντικές ερωτήσεις απευθύνεις. Δείξτε λίγη προσοχή στα δεδομένα, παρακαλώ. Ο Κλίντον έρχεται στην Ελλάδα επί κεφαλής μιας ομάδας λεφτάδων, οι οποίοι εμφανίζονται ως υποψήφιοι επενδυτές σε μια χώρα που βγάζει στο σφυρί την εθνική της περιουσία. Είναι σαφές ότι ο πρώην τής Μόνικας δεν έρχεται για πολιτικές συζητήσεις (με ποια ιδιότητα θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, άλλωστε;) αλλά για να προσδώσει κύρος στα κοράκια που τον συνοδεύουν. Με απλά λόγια: ο άνθρωπος ήρθε με το τσούρμο του αποκλειστικά για μπίζνες.

Και, βέβαια, όλοι αυτοί δεν θα έκαναν τόσο ταξίδι αν δεν ήσαν σίγουροι για το αποτέλεσμα. Ήρθαν από την απέναντι πλευρά τής υδρογείου για να κλείσουν δουλειές, όχι για να κουβεντιάσουν απλώς. Οι σοβαροί επιχειρηματίες δεν πάνε βόλτα στα μαγαζιά, σαν την κάθε βλαμμένη νεόπλουτη που σκοτώνει την ώρα της γυρνώντας από μπουτίκ σε μπουτίκ. Οι άνθρωποι κάνουν τις έρευνές τους από τα γραφεία τους, μαζεύουν τις πληροφορίες τους, γραδάρουν τα υπέρ και κατά και εξετάζουν εξονυχιστικά κάθε λεπτομέρεια οποιασδήποτε μελλοντικής επιχειρηματικής ενέργειάς τους δίχως να σηκωθούν από τις καρέκλες τους. Μετά σηκώνουν το τηλέφωνο για να ολοκληρώσουν τις προκαταρκτικές συμφωνίες. Κι όταν το μόνο που απομένει είναι να δώσουν τα χέρια και να υπογράψουν τα συμβόλαια, τότε και μόνο τότε συναντιώνται με τον πωλητή. Έτσι γίνονται οι δουλειές τον 21ο αιώνα.

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι ήρθαν μόνο για τις υπογραφές. Όλα τα άλλα που ακούσαμε για συζητήσεις, διαβουλεύσεις κλπ είναι σκέτες παπαριές. Εξ άλλου, ποιός λεφτάς κάνει προσωπικά τις διαβουλεύσεις του; Όλοι έχουν τους συμβουλάτορές τους, τους αναλυτές τους, τους οικονομικάριούς τους κι ένα σωρό ακόμη καλοπληρωμένα στελέχη ειδικά για να αξιολογούν πιθανές επιχειρηματικές ενέργειες. Αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν υπογραφές (και να καρπώνονται τα κέρδη, φυσικά).

Τώρα πλέον, γίνεται κατανοητή σε όλη της την έκταση η καίρια ερώτηση του απίθανου δημοσιογράφου προς τον Κλίντον. Ακούτε μωρέ τι ρώτησε έναν άνθρωπο, που ήρθε για να κλείσει δουλειές; Αν πιστεύει ότι υπάρχουν επενδυτικές ευκαιρίες! Όχι, βρε ηλίθιε, δεν το πιστεύει. Έτσι, για πλάκα ήρθε ένα τσούρμο καπιτάλες από την άλλη άκρη τού κόσμου, επειδή τους την έδωσε μια μέρα και είπαν να πεταχτούν μέχρι την Ελλάδα για να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κονομήσουν κάνοντας αλισβερίσι με το ελληνικό κράτος!

Μεταξύ μας, όμως, τί θέλατε να πει ένας δημοσιογράφος; Ότι όσα λένε τα επίσημα χείλη περί διαπραγματεύσεων, διαγωνισμών, προκηρύξεων κλπ είναι φούμαρα για τους χαχόλους κι ότι το ξεπούλημα του τόπου έχει ήδη συμφωνηθεί στα παρασκήνια; Μα, στον θεό σας, λέγονται τέτοια πράγματα; Τί θέλετε, δηλαδή; Να χάσει την δουλειά του ο ανθρωπάκος; Αφού για να ταΐσει τα παιδάκια του πρέπει να πείσει τους χαχόλους ότι η κυβέρνηση κάνει σκληρές και δύσκολες διαπραγματεύσεις για το συμφέρον τους, πώς θέλετε να κάνει κάτι διαφορετικό;

Όσοι ετοιμάζεστε να λιθοβολήσετε αυτόν τον φουκαρά, αφήστε τις πέτρες σας κάτω. Ας όψονται όσοι διατυμπανίζουν ότι η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα. Το σωστό είναι ότι η δημοσιογραφία θα έπρεπε να είναι λειτούργημα, αλλά...