Είναι κι αυτή μια από τις γνωστές "ομορφιές" τής πολιτικής ζωής: η ανάδειξη των αποτυχημένων. Βάζει κάποιος υποψηφιότητα για βουλευτής, ο λαός τού χαρίζει έναν μεγαλοπρεπέστατο πούλο και, μετά, έρχεται η κυβέρνηση να τον τοποθετήσει επί κεφαλής ενός οργανισμού. Έχετε προσέξει ποιοι διοικούν τις διάφορες κρατικές υπηρεσίες; Κάτι αποτυχόντες υποψήφιοι, κάτι απόστρατοι αξιωματικοί, κάτι ανεπάγγελτοι γόνοι "καθωσπρέπει" οικογενειών κλπ
Επειδή, λοιπόν, η μνήμη μου είναι ακόμη εξαιρετικά καλή, θυμάμαι ότι πριν κάμποσα χρόνια (το 1990) ο νεοδημοκράτης βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος έβαλε υποψηφιότητα για Δήμαρχος Πατρέων. Σε μια εποχή που η Νέα Δημοκρατία ήταν στα πάνω της, ο Νικολόπουλος μάζεψε με τα χίλια ζόρια ένα 30%, αν και ήταν ο μόνος υποψήφιος ολόκληρης της δεξιάς και της κεντροδεξιάς. Ευτυχώς γι' αυτόν, έχει αμέριστη την στήριξη των εκκλησιαστικών και παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, οπότε καταφέρνει να εκλέγεται βουλευτής.
Μια ματιά στον προσωπικό ιστοχώρο του είναι αρκετή για να μας δείξει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του. Εκεί, ο ίδιος αναφέρει ως επαγγελματική δραστηριότητα τα εξής: αντιπρόεδρος του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, σύμβουλος επιχειρήσεων (σημ.: εδώ γελάμε), στέλεχος χρηματοπιστωτικού ιδρύματος (σημ.: τραπεζοϋπάλληλος ουδέποτε εργασθείς ως διαθέτων την ιδιότητα του συνδικαλιστή), οικονομικός σύμβουλος ιδιωτικών επιχειρήσεων (σημ.: εδώ ξαναγελάμε), μέλος διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Κεφαλαίου Α.Ε. (σημ.: αυτή είναι η καλύτερη δουλειά!). Αλλά όταν κάποιος εκλέγεται βουλευτής στα 31 του, πότε να βρει χρόνο να δουλέψει; Μην είμασετ και πλεονέκτες, που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Χατζηχρήστος.
Πάμε παρακάτω. Αυτός ο κύριος ποτέ-δούλεψα-στην-ζωή-μου, τον οποίο οι πατρινοί δεν τον ήθελαν ούτε για δήμαρχο, ορίστηκε από τον πρωθυπουργό ως υφυπουργός εργασίας, προκειμένου να λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων. Μέχρις εδώ καμμία έκπληξη. Μήπως δεν μπορεί να ορισθεί υπουργός εθνικής αμύνης κάποιος που δεν έχει πιάσει ποτέ στην ζωή του άλλο όπλο από την σφεντόνα που είχε μικρός; Άνετα. Μήπως, πέρασε ποτέ υπουργός συγκοινωνιών ο οποίος να έμπαινε σε λεωφορεία ή τραίνα; Μη τρελλαθούμε κιόλας! Ή μήπως υπάρχει υπουργός παιδείας που να έχει σπουδάσει μόνο σε δημόσια σχολεία; Φτου, κακά! Το να μπαίνει μπροστά ένας χορτάτος για να λύσει τα προβλήματα των πεινασμένων αποτελεί κανόνα δίχως εξαιρέσεις σε όλα τα αστικά καθεστώτα.
Χτες, λοιπόν, ο υφυπουργός εργασίας ανέλαβε την τεράστια πρωτοβουλία να λύσει το πρόβλημα με τους απεργούς τής Χαλυβουργικής, οι οποίοι έχουν συμπληρώσει οκτώ μήνες πρωτοφανούς απεργιακού αγώνα. Οκτώ μήνες έχει φάει τα λυσσακά του ο Μάνεσης (ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου) να σπάσει την απεργία τους, μεταχειριζόμενος θεμιτά κι αθέμιτα μέσα (από απεργοσπαστικούς μηχανισμούς μέχρι απολύσεις απεργών!), δίχως να τα καταφέρει. Και μετά από ένα τέτοιο οκτάμηνο ήρθε ο Νικολόπουλος να διευθετήσει το ζήτημα.
Ποιά λύση βρήκε ο υφυπουργός; Πρότεινε στους απεργούς να λύσουν την απεργία ώστε να βρεθεί λύση! Οποία ευφυΐα!! Έχεις τραβήξει των παθών σου τον τάραχο επί οκτώ μήνες, έβγαλες ολόκληρο χειμώνα έξω από τον φράχτη τού εργοστασίου, στηρίχτηκες στην βοήθεια όσων σου συμπαστέκονταν για να ταΐσεις τα παιδιά σου και τώρα έρχεται ο υφυπουργός να σου πει ότι πρέπει να ξαναγυρίσεις στην δουλειά σου για να βρεθεί λύση! Δεν χρειάστηκε να χαλάσει πολλή φαιά ουσία ο υφυπουργός. Απλώς υιοθέτησε την άποψη του Μάνεση, ο οποίος απαιτεί την λύση τής απεργίας προκειμένου να γίνει διάλογος και δεσμεύεται ότι, αν λυθεί η απεργία, δεν πρόκειται να απολύσει κανέναν επί...δυο μήνες!
Αν ο Νικολόπουλος είχε δουλέψει ποτέ στην ζωή του κι αν είχε πάρει ποτέ μέρος σε οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση, θα ήξερε ότι κανένας απεργός δεν σπάει την απεργία του με αντάλλαγμα μια αόριστη υπόσχεση για διάλογο. Οι μεγάλες απεργίες λύνονται όταν επιτευχθούν οι στόχοι τους ή, έστω, κάποιοι απ' αυτούς. Ο διάλογος προηγείται της απεργίας. Κατά την διάρκειά της δεν υπάρχουν περιθώρια για ψιλοκουβεντούλα.
Το χειρότερο για τον υφυπουργό είναι ότι δεν καταλαβαίνει κάτι απλό: κανένας πολιτικός δεν μπορεί να επιδιώκει συνεννόηση με απεργούς, έχοντας ήδη υιοθετήσει τις απόψεις τής εργοδοσίας. Αλλά είπαμε, πώς να καταλάβεις έναν εργαζόμενο ή έναν απεργό όταν δεν έχεις βρεθεί ποτέ στην θέση είτε του ενός είτε του άλλου; Υφυπουργός εργοδοσίας είναι εύκολο να γίνεις. Το να γίνεις πραγματικός υφυπουργός εργασίας είναι το δύσκολο.
Επειδή, λοιπόν, η μνήμη μου είναι ακόμη εξαιρετικά καλή, θυμάμαι ότι πριν κάμποσα χρόνια (το 1990) ο νεοδημοκράτης βουλευτής Νίκος Νικολόπουλος έβαλε υποψηφιότητα για Δήμαρχος Πατρέων. Σε μια εποχή που η Νέα Δημοκρατία ήταν στα πάνω της, ο Νικολόπουλος μάζεψε με τα χίλια ζόρια ένα 30%, αν και ήταν ο μόνος υποψήφιος ολόκληρης της δεξιάς και της κεντροδεξιάς. Ευτυχώς γι' αυτόν, έχει αμέριστη την στήριξη των εκκλησιαστικών και παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, οπότε καταφέρνει να εκλέγεται βουλευτής.
Μια ματιά στον προσωπικό ιστοχώρο του είναι αρκετή για να μας δείξει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του. Εκεί, ο ίδιος αναφέρει ως επαγγελματική δραστηριότητα τα εξής: αντιπρόεδρος του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, σύμβουλος επιχειρήσεων (σημ.: εδώ γελάμε), στέλεχος χρηματοπιστωτικού ιδρύματος (σημ.: τραπεζοϋπάλληλος ουδέποτε εργασθείς ως διαθέτων την ιδιότητα του συνδικαλιστή), οικονομικός σύμβουλος ιδιωτικών επιχειρήσεων (σημ.: εδώ ξαναγελάμε), μέλος διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Κεφαλαίου Α.Ε. (σημ.: αυτή είναι η καλύτερη δουλειά!). Αλλά όταν κάποιος εκλέγεται βουλευτής στα 31 του, πότε να βρει χρόνο να δουλέψει; Μην είμασετ και πλεονέκτες, που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Χατζηχρήστος.
Πάμε παρακάτω. Αυτός ο κύριος ποτέ-δούλεψα-στην-ζωή-μου, τον οποίο οι πατρινοί δεν τον ήθελαν ούτε για δήμαρχο, ορίστηκε από τον πρωθυπουργό ως υφυπουργός εργασίας, προκειμένου να λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων. Μέχρις εδώ καμμία έκπληξη. Μήπως δεν μπορεί να ορισθεί υπουργός εθνικής αμύνης κάποιος που δεν έχει πιάσει ποτέ στην ζωή του άλλο όπλο από την σφεντόνα που είχε μικρός; Άνετα. Μήπως, πέρασε ποτέ υπουργός συγκοινωνιών ο οποίος να έμπαινε σε λεωφορεία ή τραίνα; Μη τρελλαθούμε κιόλας! Ή μήπως υπάρχει υπουργός παιδείας που να έχει σπουδάσει μόνο σε δημόσια σχολεία; Φτου, κακά! Το να μπαίνει μπροστά ένας χορτάτος για να λύσει τα προβλήματα των πεινασμένων αποτελεί κανόνα δίχως εξαιρέσεις σε όλα τα αστικά καθεστώτα.
Χτες, λοιπόν, ο υφυπουργός εργασίας ανέλαβε την τεράστια πρωτοβουλία να λύσει το πρόβλημα με τους απεργούς τής Χαλυβουργικής, οι οποίοι έχουν συμπληρώσει οκτώ μήνες πρωτοφανούς απεργιακού αγώνα. Οκτώ μήνες έχει φάει τα λυσσακά του ο Μάνεσης (ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου) να σπάσει την απεργία τους, μεταχειριζόμενος θεμιτά κι αθέμιτα μέσα (από απεργοσπαστικούς μηχανισμούς μέχρι απολύσεις απεργών!), δίχως να τα καταφέρει. Και μετά από ένα τέτοιο οκτάμηνο ήρθε ο Νικολόπουλος να διευθετήσει το ζήτημα.
Ποιά λύση βρήκε ο υφυπουργός; Πρότεινε στους απεργούς να λύσουν την απεργία ώστε να βρεθεί λύση! Οποία ευφυΐα!! Έχεις τραβήξει των παθών σου τον τάραχο επί οκτώ μήνες, έβγαλες ολόκληρο χειμώνα έξω από τον φράχτη τού εργοστασίου, στηρίχτηκες στην βοήθεια όσων σου συμπαστέκονταν για να ταΐσεις τα παιδιά σου και τώρα έρχεται ο υφυπουργός να σου πει ότι πρέπει να ξαναγυρίσεις στην δουλειά σου για να βρεθεί λύση! Δεν χρειάστηκε να χαλάσει πολλή φαιά ουσία ο υφυπουργός. Απλώς υιοθέτησε την άποψη του Μάνεση, ο οποίος απαιτεί την λύση τής απεργίας προκειμένου να γίνει διάλογος και δεσμεύεται ότι, αν λυθεί η απεργία, δεν πρόκειται να απολύσει κανέναν επί...δυο μήνες!
Αν ο Νικολόπουλος είχε δουλέψει ποτέ στην ζωή του κι αν είχε πάρει ποτέ μέρος σε οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση, θα ήξερε ότι κανένας απεργός δεν σπάει την απεργία του με αντάλλαγμα μια αόριστη υπόσχεση για διάλογο. Οι μεγάλες απεργίες λύνονται όταν επιτευχθούν οι στόχοι τους ή, έστω, κάποιοι απ' αυτούς. Ο διάλογος προηγείται της απεργίας. Κατά την διάρκειά της δεν υπάρχουν περιθώρια για ψιλοκουβεντούλα.
Το χειρότερο για τον υφυπουργό είναι ότι δεν καταλαβαίνει κάτι απλό: κανένας πολιτικός δεν μπορεί να επιδιώκει συνεννόηση με απεργούς, έχοντας ήδη υιοθετήσει τις απόψεις τής εργοδοσίας. Αλλά είπαμε, πώς να καταλάβεις έναν εργαζόμενο ή έναν απεργό όταν δεν έχεις βρεθεί ποτέ στην θέση είτε του ενός είτε του άλλου; Υφυπουργός εργοδοσίας είναι εύκολο να γίνεις. Το να γίνεις πραγματικός υφυπουργός εργασίας είναι το δύσκολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου