Ο σιχαμένος Γκουίντο Βεστερβέλλε

Όσοι από τους αναγνώστες έχουν εντρυφήσει στην έννοια του νεοφιλελευθερισμού (σ.σ. έχουμε πει πολλά στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού") πρέπει να κατανοούν την δυσκαμψία των ευρωπαίων ηγετών ως προς την λήψη δραστικών μέτρων και την εκνευριστική άρνησή τους να ασχοληθούν με τις καταρρέουσες κοινωνίες σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Πρέπει να καταλαβαίνουν ότι η νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική όχι μόνο δεν έχει διάθεση να ανακόψει την προϊούσα κατάρρευση αλλ' αντιθέτως προσδίδει σ' αυτήν "θεραπευτικές ιδιότητες", σύμφωνα με το θέσφατο του Φρήντμαν "ό,τι καταρρέει πρέπει να αφεθεί να καταρρεύσει, προκειμένου να φτιαχτεί κάτι καινούργιο από την αρχή".

Θυμίζω ότι η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία τάσσεται με βδελυγμία κατά των "διασώσεων", θεωρώντας ως δεδομένο ότι, αν δεν καταλυθεί τελείως ό,τι "άρρωστο" υπάρχει σήμερα, δεν μπορεί να χτιστεί το καινούργιο και αποτελεσματικό -κατ' αυτήν- μοντέλο, το οποίο θα βασίζεται στην απόλυτη ελευθερία των αγορών. Τώρα, αν αυτή η κατάλυση περνάει μέσα από την διάλυση του κοινωνικού ιστού και την καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα: όσοι δεν αντέχουν μπορούν ελεύθερα να αυτοκτονήσουν!

Χαρακτηριστικές των παραπάνω είναι οι θέσεις που έχει διατυπώσει ο γερμανός υπουργός εξωτερικών Γκουίντο Βέστερβέλλε: "δεν γίνεται ανάπτυξη με χρέη", "η ανάπτυξη επιτυγχάνεται με την εκπαίδευση, την έρευνα και τις επιστήμες" και, βέβαια, ανάμεσα στις προϋποθέσεις για ανάπτυξη, προσθέτει την "προς το παρόν αναγκαία πτώχευση των εργαζομένων ώσπου να γίνουν στο μέλλον ανταγωνιστικοί".

Είναι προφανές ότι ο καπιταλισμός έχει βρεθεί σε αδιέξοδο. Αυτό είναι το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να εξηγήσει το κωμικό φαινόμενο να προσπαθεί ο Βεστερβέλλε να γίνει απολογητής τού νεοφιλελευθερισμού αραδιάζοντας ένα σωρό ανυπόστατες μπούρδες, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια της μαλακίας.

Ώστε, λοιπόν, δεν γίνεται ανάπτυξη με χρέη. Μάλιστα. Ας δεχτούμε προσωρινώς την άποψη του Βεστερβέλλε. Μόνο που τώρα ο γερμανός υπουργός εξωτερικών θα πρέπει να μας εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η ευρωενωσιακή ηγεσία κόβει φλέβες προκειμένου να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα. Εμείς, οι μαλάκες οι έλληνες, βάλαμε το κεφάλι στον ντορβά τού πρώτου μνημονίου για 110 δισεκατομμύρια, από τα οποία δώσαμε τα 108 στις τράπεζες. Υποτίθεται ότι η στήριξη των τραπεζών θεωρείται sine qua non (εκ των ων ουκ άνευ, επί το ελληνικώτερον) για την ανάπτυξη, επειδή οι ισχυρές τράπεζες μπορούν να χρηματοδοτήσουν επενδυτικές δραστηριότητες. Παναπεί, δηλαδή, για να γίνει κάποιος επενδυτής πρέπει να έχει εξασφαλισμένη τραπεζική χρηματοδότηση, έτσι δεν είναι;

Εδώ είναι που με μπερδεύει ο Βεστερβέλλε. Ο κάθε φιλόδοξος επενδυτής έχει δικαίωμα να προσφεύγει σε τραπεζικό δανεισμό για να κάνει μια δουλειά και, μάλιστα, ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση παλεύει για να τον διευκολύνει. Εδώ, δηλαδή, η ανάπτυξη περνάει και παραπερνάει μέσα από τα χρέη, ε; Αλλά, αν κατάλαβα καλά, το κράτος δεν έχει δικαίωμα να προσφεύγει σε δανεισμό προκειμένου να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων ή να στηρίξει τις κοινωνικές υποδομές, έτσι δεν είναι; Ωραία!

Όλη η παραπάνω παπαρομπουρδολογία τού Βεστερβέλλε γίνεται κατανοητή αν θυμηθούμε την άποψη της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας για το κράτος. Στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" είχαμε υποστηρίξει (προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις) ότι, σύμφωνα με τον φρηντμανισμό, η μόνη επιτρεπτή κρατική δραστηριότητα είναι η επιβολή φόρων και η δι' αυτών χρηματοδότηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Συνεπώς, ο γερμανός υπουργός εξωτερικών ξέρει πολύ καλά τι λέει. Και όταν μιλάει για δημοσιονομικά χρέη και όταν αναφέρεται στην "αναγκαία πτώχευση των εργαζομένων". Αφού η δουλειά του είναι να υποστηρίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι υποχρεωμένος και μαλακίες να λέει και πούστικα να συμπεριφέρεται.

Μιας και ποτέ μα ποτέ δεν είχα οποιοδήποτε πρόβλημα με τις σεξουαλικές προτιμήσεις των συνανθρώπων μου, δεν με πειράζει που ο Γκουίντο Βεστερβέλλε είναι δηλωμένος ομοφυλόφιλος. Με πειράζει που είναι πούστης, με την ευρύτατη έννοια της λέξης. Και τέτοιοι πούστηδες είναι σιχαμένοι.