"Σκελετοί στο κελλάρι"

Ο Ίαν Ράνκιν (Ian Rankin) έχει κάτι που μ' αρέσει. Κατ' αρχήν, είμαστε συνομίληκοι. Δεύτερον, μοιάζει πολύ με τον αγαπημένο μου Στήβεν Κινγκ. Τρίτον, είναι σκωτσέζος κι έχω αδυναμία στους σκωτσέζους συγγραφείς (Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, Ουώλτερ Σκοτ κλπ). Τέταρτον, ο πρωταγωνιστής των βιβλίων του, ο επιθεωρητής Τζων Ρέμπους, είναι τόσο έντιμος και τόσο δύσθυμος όσο θα έπρεπε να ήσαν όλοι οι πρωταγωνιστές των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Πέμπτον, μέσα από τα βιβλία του ανακαλύπτει κανείς την πραγματική σημερινή Σκωτία. Και, έκτον... έτσι μ'αρέσει!

Κάτι δεν μου πάει καλά, όμως. Τόσο "Οι αναστημένοι" όσο και "Οι καταρράκτες" μού άφησαν μια περίεργη γεύση. Από τη μια με συνεπήραν αλλά από την άλλη με κούρασαν. Μόλις έμαθα ότι κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο "Σκελετοί στο κελλάρι" (Μεταίχμιο, 2007, σελ. 566) έσπευσα στο βιβλιοπωλείο να το δω από κοντά. Ήταν όπως το περίμενα.

Η δράση εκτυλίσσεται πάλι στο Εδιμβούργο κι αυτή τη φορά ο επιθεωρητής Ρέμπους μπλέκει με τα προβλήματα της λαθρομετανάστευσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω αστυνομικό να αντιμετωπίζει το πρόβλημα των μεταναστών. Το έχει κάνει κατ' επανάληψη ο επιθεωρητής Βαλάντερ του Χένινγκ Μανκέλ ("Εκτελεστές δίχως πρόσωπο", Ψυχογιός, 2002, σελ 368). Ο Ράνκιν, όμως, ρίχνει την ματιά του ειδικά στους λαθρομετανάστες και στο δίκτυο εκμετάλλευσης που στήνεται γύρω απ' αυτούς κάθε φορά. Το θέμα είναι εξαιρετικά αβανταδόρικο κι είμαι σίγουρος ότι το καινούργιο βιβλίο του σκωτσέζου δεν θα είναι λιγώτερο συναρπαστικό από τα προηγούμενα. Όμως...

Όμως, έφυγα από το βιβλιοπωλείο δίχως να το αγοράσω. Μάλλον δίστασα μπροστά στον όγκο των 566 σελίδων. Εδώ και χρόνια έχω κάνει κάτι σαν τάμα: σπανίως διαβάζω βιβλία με περισσότερες από 400 σελίδες, εκτός από τα καθαρά ιστορικά. Ο Βίκτωρ Ουγκώ κατάφερε στις 1000 σελίδες των "Αθλίων" του να γράψει το κορυφαίο κοινωνικό ευαγγέλιο όλων των εποχών, αγγίζοντας όλα τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής του (και όχι μόνο). Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχει να μας πει ο οποιοσδήποτε σύγχρονος συγγραφέας ώστε να χρειάζεται 500, 600 ή 800 σελίδες;

Τελικά, μάλλον θα επιστρέψω στο βιβλιοπωλείο. Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να αντισταθώ στην γοητεία του Ράνκιν. Θα του δώσω μια τελευταία ευκαιρία γιατί οι "Σκελετοί στο κελλάρι" κατάφεραν και αιχμαλώτισαν την προσοχή μου.