Μέσα στο κελί...

[Σήμερα, όπως κάθε φορά που ενσκήπτει σοβαρή υποχρέωση, το ιστολόγιο καταφεύγει στην ποίηση για να γεμίσει το κενό και να προσφέρει στον τακτικό αναγνώστη του ένα αντίδωρο. Τούτη την φορά διαλέγουμε δυο από τα ποιήματα που έγραψε ο Αλέξανδρος Παναγούλης μέσα στο κελί της φυλακής.]
 

Αγωνίες


Αν χτυπήσουν την πόρτα, μην ανοίξεις.
Όσο και να χτυπούν.
Πρέπει να πιστέψουν πως το σπίτι
είναι αδειανό.
Δεν θα τη σπάσουν. Μη φοβάσαι.
Αν τὴ σπάσουν,
θα ξέρουμε πως μας πρόδωσαν.
Ούτε κι εγώ το πιστεύω.
Ναι, θα πυροβολήσω αν μπούνε.
Εσύ δοκίμασε να φύγεις.
Θα μπορέσεις.
Για μας θά 'ναι. Τόση ώρα
τριγυρίζουν το σπίτι.
Κοίταξε απ' τ' άλλο παραθύρι.
Μα πρόσεχε.
Ναι, βλέπω. Χτυπάνε απέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ακούς; Φασαρία; Τι να γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Είναι γέρος.
Τον χτυπάνε τα σκυλιά.
Άτιμοι.
Πόσους θα πιάσετε; Θα μείνουν
όσοι χρειάζονται και περσότεροι.
Θα μείνουν και δεν θα σταυρώσουν
τα χέρια.

Οριάννα Φαλάτσι, Αλέξανδρος Παναγούλης

Η μπογιά

Ζωντάνεψα τους τοίχους,
φωνή τους έδωσα,
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά.
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
πού βρήκα τη μπογιά.
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού.
Όμως μπογιά δε βρήκαν.
Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.


[Αλέξανδρος Παναγούλης, από την συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα, εκδόσεις Παπαζήση, 2010]