Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

4 Φεβρουαρίου 2016

"Αιώνας εμπορίου"

Όπως σε κάθε απεργία, έτσι και τώρα το ιστολόγιο συμμετέχει με τον δικό του τρόπο. Αφήνει κατά μέρος τις μεγάλες κουβέντες και δίνει τον λόγο στους ποιητές, παίρνοντας από το χέρι τους λίγους στίχους ως αντίδωρο. Σήμερα, ο Τάσος Λειβαδίτης μας μοιράζει αντίδωρο το ποίημά του "Αιώνας εμπορίου":
 
Αη-Στράτης, 1951: Ο Τάσος Λειβαδίτης με τον "λαθραναγνώστη" Γιάννη Ρίτσο
H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές, χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
"ζούμε σε μια μεγάλη εποχή", οι παπαγάλοι δεν κάνουν ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ' όλη τη βέβαιη νειότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας, δολλάρια ασημένια
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της "μεγάλης μας εποχής",
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους
αποσπάσω
απ' τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση, ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ' όλη τη ζωή μου.


[Από την συλλογή "Ποιήματα 1958-1963", εκδόσεις Κέδρος, 1978.]

Τάσος Λειβαδίτης, "25η Ραψωδία της Οδύσσειας" (1963)

 -------------------------------------------------
Σημείωση:
Το ποίημα περιλαμβάνεται και στον πρώτο τόμο της τρίτομης συγκεντρωτικής έκδοσης του ίδιου εκδοτικού οίκου "Τάσος Λειβαδίτης: Ποίηση" (απ' όπου και η τελευταία φωτογραφία), η οποία γνώρισε δώδεκα επανεκδόσεις σε διάστημα 32 ετών. Για λόγους που δεν είναι κατάλληλη η στιγμή να τους αναφέρουμε, ο Κέδρος έπαψε να την επανεκδίδει. Ευτυχώς, από πέρυσι τα δικαιώματα πέρασαν στις εκδόσεις Μετρονόμος και η τρίτομη "Ποίηση" ξανακυκλοφόρησε, διαφέροντας από την προηγούμενη έκδοση μόνο στο εξώφυλλο.

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Ευχαριστώ.

Unknown είπε...

Ευχαριστώ και εγώ 💎💎💎τα λόγια σου