Σχόλια και παρενθέσεις περί ανυπακοής

Δεν είχα σκοπό να επανέλθω σε όσα έθιξα με το χτεσινό σημείωμά μου. Όμως, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δ' ιστολόγιον κελεύει, ειδικά αν τα σχόλια και οι παρατηρήσεις των αναγνωστών είναι καίρια, εύστοχα και σημαντικά.

Πάτρα, 5 Ιουνίου 2011: Οι "αγανακτισμένοι" στην πλατεία Γεωργίου Α'

Εν πρώτοις, οφείλω να αποδεχθώ πλήρως την παρατήρηση ότι δίπλα στο ουσιαστικό ανυπακοή έπρεπε να προσθέσω την επιθετική μετοχή οργανωμένη. Μπορεί για μένα να πρόκειται απλώς περί "παράλειψης του αυτονόητου", πλην όμως αυτό δεν ισχύει για όλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι η ανυπακοή έχει νόημα μόνον όταν είναι οργανωμένη, συνιστούν τα όσα έγιναν πριν πέντε καλοκαίρια με τους ανοργάνωτους "αγαναχτισμένους" στις πλατείες όλης της χώρας. Αν και επρόκειτο ίσως για την ογκωδέστερη και πλατύτερη εκδήλωση λαϊκής διαμαρτυρίας, δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά λίγοι μήνες για να καταλήξει στις αξέχαστες εκλογές του 2012, μέσα από τις οποίες αφ' ενός μεν αναδείχθηκε η πιο σκληρή -ίσως- δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης αφ' ετέρου δε νομιμοποιήθηκε κοινοβουλευτικά το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.

Παρένθεση πρώτη: Σε επίρρωση του παραπάνω σχολίου, αξίζει να θυμηθούμε την σύμπτωση απόψεων των εκπροσώπων του ΠαΣοΚ (Πεταλωτής) και της Ν.Δ. (Μιχελάκης), οι οποίοι καλωσόριζαν και επικροτούσαν τις εκδηλώσεις των "αγαναχτισμένων", καλώντας τους να συνεχίσουν αλλά -προς θεού!- μένοντας μακριά από οποιαδήποτε κομματική εμπλοκή, δηλαδή μακριά από το να οργανώσουν την αντίδρασή τους. Αν αυτό δεν είναι απόδειξη πως η εξουσία δεν έχει λόγους να φοβάται την ανοργάνωτη αντίδραση, τότε τί είναι; Κλείνει η πρώτη παρένθεση.

Πάμε παρακάτω. Κάποια σχόλια έκαναν λόγο για "σύνταξη πίσω από τον Κουτσούμπα" και για "ταύτιση με τον Κουτσούμπα και τον λοιπό συρφετό". Είναι αλήθεια πως τούτο το ιστολόγιο δεν έκρυψε ποτέ ούτε την μαρξιστική του τοποθέτηση ούτε την προσήλωσή του στην κομμουνιστική ιδεολογία. Κι ένας κομμουνιστής δεν προσβλέπει ποτέ σε εξ ύψους σωτήρες, σε μεσσίες, σε χαρισματικούς ηγέτες ή σε όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους. Μπορεί στην Νέα Δημοκρατία ή στο ΠαΣοΚ να έχει βαρύνουσα σημασία η αντικατάσταση του Σαμαρά από τον Μητσοτάκη ή η διαδοχή τού Παπανδρέου από τον Βενιζέλο και την Γεννηματά αλλά για έναν κουκουέ δεν έχει απολύτως καμμιά διαφορά αν στο "κεφάλι" βρίσκεται η Παπαρήγα ή ο Κουτσούμπας (*). Συνεπώς, κανένας κομμουνιστής δεν συντάσσεται πίσω από τον πρόεδρο ή τον γραμματέα αλλά πίσω από τις αρχές τού κόμματος που υποστηρίζει, όποιο κι αν είναι αυτό.

Παρένθεση δεύτερη: Είναι ευρέως γνωστοί οι κατά καιρούς επί κεφαλής αστικών κομματικών σχηματισμών με ανύπαρκτη παρουσία στην πολιτική ζωή, όπως ο Θάνος Τζήμερος (Δημιουργία Ξανά!) ή ο Στέφανος Μάνος (Δράση) ενώ και ο Βασίλης Λεβέντης ήταν πασίγνωστος ως πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων ακόμη και την εποχή που το κόμμα του βρισκόταν πιο κοντά στην ανυπαρξία παρά στην ύπαρξη. Όμως, θα στοιχημάτιζα ότι ευκολώτερα θα συναντούσα ουγκαντέζο τουρίστα στην Αλάσκα παρά κάποιον που να γνωρίζει το όνομα ενός προέδρου ή γραμματέα των κομμουνιστικών κομμάτων της χώρας (εκτός ΚΚΕ). Πάει κι η δεύτερη παρένθεση.

Συνεχίζουμε. Όσο είναι αλήθεια πως αυτό το ιστολόγιο έχει ξεκάθαρη κομμουνιστική ταυτότητα, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι εκφράζει μόνο τον συντάκτη του και ότι ποτέ δεν καμώθηκε πως εκφράζει το ΚΚΕ. Διαφωνώντας με το σχετικό σχόλιο, λοιπόν, λέω καθαρά ότι η "κομμουνιστική προσήλωση" που διαβλέπεται στα κείμενά μου, είναι αποκλειστικό προϊόν του δικού μου μυαλού και δεν υπαγορεύεται από οποιαδήποτε κομματική πειθαρχία. Άλλωστε, όχι μόνο δεν διετέλεσα ποτέ μέλος του ΚΚΕ αλλά πρέπει να ομολογήσω πως στα φοιτητικά μου χρόνια (την εποχή των δεινοσαύρων, δηλαδή) θεωρούσα την Πανσπουδαστική ως "κατεστημένο" (μη ξεχνάμε ότι τότε ήταν πρώτη δύναμη, με 30%-35% στις φοιτητικές εκλογές) και προτιμούσα την ΠΠΣΠ του ΚΚΕ(μ-λ) ή την ΑΑΣΠΕ του ΕΚΚΕ.

Παρένθεση τρίτη: Για να μη τρέχω να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας, αν τα παραπάνω οδήγησαν κάποιον αναγνώστη στο συμπέρασμα ότι θεωρώ υποτιμητικό για κάποιον να είναι μέλος του ΚΚΕ ή της ΚΝΕ (άπαγε της βλασφημίας!), τον πληροφορώ ότι στις τελευταίες δημοτικές εκλογές εκλέχτηκα σύμβουλος με την "Λαϊκή Συσπείρωση". Κλείνει κι αυτή η παρένθεση.

Παλιά αλλά εμπνευσμένη γελοιογραφία του Ηλία Μακρή, από την εποχή της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου

Προχωρούμε. Οι φίλοι του ΕΠΑΜ γνωρίζουν ότι παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια τον Καζάκη και ότι έχω υπ' όψη μου το σχέδιο του ΕΠΑΜ για έξοδο από την κρίση. Γνωρίζουν, επίσης, ότι κάθε άλλο παρά είμαι αντίθετος εκ προοιμίου σε ζητήματα όπως η έξοδος της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή η μονομερής διαγραφή τού χρέους. Μόνο που, προσωπικά, εκτιμώ πως όλα τούτα πρέπει να συνοδεύονται με κάτι παραπάνω από μια απλή αλλαγή διαχειριστή στην εξουσία. Δεν μπορώ να ξεχάσω πως ζούσε τούτος ο λαός την εποχή προ ευρωζώνης και προ Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε μπορώ να παραβλέψω το πώς ζουν λαοί σε χώρες που ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανήκουν ούτε μνημόνια τις καταδυναστεύουν. Με απλά λόγια, δηλαδή, πιστεύω πως για να έχει ριζοσπαστικό αποτέλεσμα η οποιαδήποτε εναλλακτική επιλογή, πρέπει να συνοδεύεται από το κορυφαίο κομμουνιστικό συστατικό: αλλαγή ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής με λαϊκή κυριαρχία. Τί να το κάνω το εθνικό νόμισμα αν πρόκειται να συσσωρεύεται στα ίδια πορτοφόλια όπου σήμερα συσσωρεύεται το ευρώ; Όσο οι διάφοροι Μπόμπολες θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουμε, δεν πιστεύω ότι θα δούμε καλύτερες μέρες ως λαός, είτε με ευρώ είτε με δραχμή είτε με δολλάριο είτε με σηστέρσιο.

Κάπου εδώ, όμως, πρέπει να σταματήσω γιατί ανοίγουμε ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο δεν χωράει σε ένα ιστολογικό σημείωμα. Αλλά, καλά να είμαστε, δεν θα χαθούμε.


Υστερόγραφο. Εξυπακούεται ότι οι απόψεις που διατυπώνει αυτό -ή οποιοδήποτε άλλο- ιστολόγιο δεν πρέπει να ανάγονται σε θέσφατα. Άλλωστε, ούτε το αλάθητο διεκδικώ ούτε κάποιος μου απαγορεύει να αλλάξω απόψεις στο μέλλον.

-----------------------------
(*) Είναι χαρακτηριστικό το σημείωμα του ιστολογίου στις 15/4/2013, ακριβώς την επομένη της εκλογής νέου γενικού γραμματέα στο ΚΚΕ, με τίτλο "Κουτσούμπας. Ε, και;"