Δυο κείμενα

Σήμερα αναδημοσιεύω δυο σύντομα κείμενα, τα οποία βρήκα σε δυο αξιόλογα ιστολόγια. Το πρώτο προέρχεται από το κυπριακό ιστολόγιο Disdaimona και θα μπορούσα άνετα να εκφράσει την καθ' ημάς πραγματικότητα με μερικές μικρές προσαρμογές. Το δεύτερο υπογράφεται από τον χανιώτη Φραγκίσκο Λαγωνικάκη (γνωστό στους παλιότερους ως poexania), ο οποίος το δημοσίευσε στο ιστολόγιό του Αμπελοφιλοσοφίες. Ζητώ εκ προοιμίου συγγνώμη αν το διάβασμα σας αφήσει μια πικρή γεύση...


Κόκκινες πικρές μου γραμμές 

Οι κόκκινες μας γραμμές ήταν η ΑΤΑ.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν να σωθεί η Λαϊκή για να μην μπούμε στο μνημόνιο.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν ο 13ος.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν οι συλλογικές συμβάσεις.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν το οκτάωρο.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν το 51% των μετοχών να παραμένουν στο κράτος.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν ο Συνεργατισμός.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν τα κοινωνικά επιδόματα.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν το "ποτέ την Κυριακή".
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν να μην περάσει το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές ήταν να μην περάσει το νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις.
Μετά οι κόκκινες μας γραμμές είναι να σωθεί η Τράπεζα Κύπρου - άγνωστο μέχρι στιγμής γιατί.
Συνολικά οι κόκκινες μας γραμμές έγιναν όλες μπλε με άσπρες βούλες.

Στο μεταξύ εμείς είμασταν "αριστεριστές".
Γιατί είμασταν "αριστεριστές";
Επειδή δεν είχαμε "ρεαλιστικές προτάσεις" για μικρά και κερδοφόρα βήματα αναχαίτισης του νεοφιλελευθερισμού.
Όπως ποιά; Τα πιο πάνω;;...
Είμασταν "αριστεριστές"
Όπως ήταν και το ΚΚΚ κατά τους γνωρίζοντες.
Γιατί το ΚΚΚ ήταν "αριστερίστικο" κατά τους γνωρίζοντες;
Επειδή αν υπήρχε σήμερα, δεν θα είχε "κόκκινες γραμμές που γίνονται μπλε με άσπρες βούλες".
Για κάθε μια εκποίηση κατοικίας, θα έπαιρνε ένα κομμάτι κρατικής, εκκλησιαστικής ή ιδιωτικής γης και θα το κοινωνικοποιούσε. Αυτό θα έκαναν οι "αριστεριστές".
Μα αυτό είναι "ροζ" και "αδιέξοδο".
Ναι αλλά δεν είναι "μπλε με άσπρες βούλες".


Και μετά λένε πως φταίει ο βιαστής…

Για τη γυναίκα που πέθανε στα Χανιά όταν της έκοψαν το ρεύμα φταίει η αποκλειστική της και οι μπαταρίες του μηχανήματος που είχαν παλιώσει…

Για τα παιδιά που πέθαναν από τις αναθυμιάσεις του μαγκαλιού έφταιγε η άγνοια κίνδυνου που είχαν…

Για τους άστεγους που πεθαίνουν στα παγκάκια φταίει το δριμύ ψύχος…

Για τις αυτοκτονίες φταίνε τα ψυχολογικά προβλήματα…

Για τα εργατικά ατυχήματα φταίει το ανθρώπινο λάθος…

Για τα σαπιοκάραβα που βυθίζονται φταίει η θάλασσα και για τα δάση που καίγονται φταίνε τα δέντρα…

Για τους μετανάστες που σκυλοπνίγονται φταίνε οι ίδιοι που δεν πήραν το αεροπλάνο που είναι και πιο ασφαλές…

Για τις έξυπνες βόμβες φταίνε όσοι πάνε και στέκονται εκεί που είναι να πέσουν…

Για την πείνα φταίει ο ανθρώπινος οργανισμός που είναι φτιαγμένος να πεινάει…

Για τους θανάτους παιδιών στον τρίτο κόσμου η ελονοσία και οι άλλες ασθένειες…

Για το χρέος φταίει η σπατάλη του λαού…

Για τις απολύσεις φταίνε οι απεργίες και για την ανεργία οι συλλογικές συμβάσεις…

Για τις αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης φταίνε οι γέροι που ζούνε πολύ…

Κατά τα άλλα όλα καλά…