Δόλια γλώσσα

Κι εκεί που καθόμουν ωραία και καλά... δηλαδή, τί καθόμουν; πες καλύτερα πως είχα αποχαυνωθεί... Τέλος πάντων. Εκεί, λοιπόν, που καθόμουν ωραία και καλά, απολαμβάνοντας το αραλήκι των ημερών, είπα να χαζολογήσω λίγο τις ειδήσεις. Όχι στην τηλεόραση, μη φανταστείτε! Στο διαδίκτυο. Όπου πετυχαίνω τον παροξυσμό τού Ζιρινόφσκυ (παναπεί, του ρώσσου Μιχαλολιάκου), ο οποίος έκανε ρόμπα μια φουκαριάρα δημοσιογράφο, κατηγορώντας την ότι τολμάει να εργάζεται αν και είναι έγγυος! Κι επειδή άμα ξεφύγει ο άνθρωπος δεν συμμαζεύεται, χαρακτήρισε μιαν άλλη γυναίκα ως λεσβία επειδή τόλμησε να υπερασπιστεί την προηγούμενη δημοσιογράφο. Τέτοια ωραία.

Όμως, το πρόβλημά μου δεν ήταν ο Ζιρινόφσκυ. Αυτόν τον ξέρω από παλιά και δεν με εκπλήσσει πλέον. Το πρόβλημά μου δημιουργήθηκε από το βιντεάκι που συνόδευε την είδηση. Ήταν ένα απόσπασμα από δελτίο ειδήσεων του Σταρ, το οποίο μας πληροφορούσε ότι το ξέσπασμα του ρώσσου φασίστα ήρθε "λίγο πριν τη συνεδρίαση της Δούμα". Αν περιορίστηκα στα φάσκελα και δεν έσπασα τον υπολογιστή, είναι επειδή τον έχω χρυσοπληρώσει.

Ήμαρτον πια μ' αυτές τις γενικές! Ήμαρτον και αμάν πια με όλους τους κρετίνους που υποστηρίζουν ότι οι ξένες λέξεις δεν πρέπει να κλίνονται. Άκου της Δούμα! Όπως λέμε της τρόικα ένα πράμα, μπας και μας πουν αγράμματους. Ποιοί; Οι αγράμματοι. Ή, μάλλον, οι ημιμαθείς. Όλοι αυτοί, εν πάση περιπτώσει, που παίρνουν ένα τηλεμαρκούτσι (πληθυντικός; τα τηλεμαρκούτσι;) ή μια πέννα (πληθυντικός; οι πέννα;) μονμπλάν και παριστάνουν τους μορφωμένους, βιάζοντας και τα αφτιά μας και την αισθητική μας: της τρόικα, της Καλιφόρνια, της Ατλάντα, της Γουατεμάλα, της Κένυα... αλλά και: τα παλτό, τα πάσο, τα καζίνο... όπως και τα ξένα ονόματα: της Λένα, της Βίκυ, της Μπέσυ, της Μαρία (!! - όπως λέμε της Μαρία Κάλας), του Ναπολέων (!!)...

Παρένθεση: Με θλίψη θυμάμαι φίλο μου δικηγόρο να γράφει σε μια απόδειξη "...διά χειρός του δικηγόρου του Κωνσταντίνου Λέων...". Όταν παρατήρησα με έκπληξη "ρε συ, Κώστα, Λέων στην γενική;", ο φίλος μου αντέτεινε: "Λέοντος είναι το σωστό αλλά ή δεν το καταλαβαίνουν ή γελάνε όταν το λέω έτσι". Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά έχω κι άλλον φίλο που λέγεται Καντανολέων... Κλείνει η παρένθεση.

Τί έγινε, ρε παιδιά; Πήραμε μια γλώσσα-χωνευτήρι και πάμε να της αλλάξουμε τον αδόξαστο; Έχουμε μια γλώσσα που, στο διάβα των χρόνων, έχει αποκτήσει μια εντυπωσιακή πλαστικότητα και πάμε να την γεμίσουμε αγκυλώσεις; Εξυπηρετώντας ποιόν σκοπό ακριβώς;

Ελπίζοντας ότι θα βοηθήσω μερικά μυαλά ν' αρχίσουν να δουλεύουν, επιτρέψτε μου μερικές παρατηρήσεις:

1) Ας πούμε ότι η τρόικα ή η Βενεζουέλα δεν πρέπει να κλίνονται. Πάσο. Πώς εξηγείται, όμως, η επιλογή τού θηλυκού άρθρου; Γιατί όχι ο Βενεζουέλα ή το τρόικα; Κι αν επιμένω ότι ο ποταμός Παρανάς (της νότιας Αμερικής) δεν πρέπει να παίρνει τελικό σίγμα, γιατί να μη πω το Παρανά; Ή ο Σαγκάη που δεν κλίνεται, σύμφωνα με τον φορμουλομαθή Πουρναράκη. Προφανώς, ακόμη κι αυτοί που επιμένουν πως τέτοια ονόματα δεν πρέπει να κλίνονται, με την επιλογή τού άρθρου αποδέχονται την κλίση τους εμμέσως πλην σαφώς. Βέβαια, σύμφωνα με τον Πουρναράκη, ούτε η φόρμουλα κλίνεται, έστω κι αν επιμένουν οι μαθηματικοί ή οι χημικοί να μιλάνε για φόρμουλες. Ελπίζω, όμως, να παραδέχεται ότι υπάρχουν κάψουλες.

2) Αν επιμένετε ακόμη σ' αυτόν τον ανιστόρητο κανόνα της ακλισίας, τολμήστε να δείξετε την απαιτούμενη συνέπεια στην άποψή σας και πείτε ο Καναδά, να δούμε ποιο χειλάκι δεν θα γελάσει. Ή δοκιμάστε να αναφέρετε τον τίτλο της γνωστής ταινίας ως το πορφυρό ρόδο του Κάιρο, να δούμε αν θα σιχαθείτε τον εαυτό σας ή όχι.

3) Και καλά, οι ξένες λέξεις δεν πρέπει να κλίνονται. Εκείνο το δόλιο το Μεξικό γιατί δεν κλίνεται; Σε ποια γλώσσα ακριβώς υπάρχει η λέξη Μεξικό; Στα αγγλικά υπάρχει το Μέξικο και στα ισπανικά υπάρχει το Μέχικο αλλά Μεξικό υπάρχει μόνο στα ελληνικά. Όπως ακριβώς το Πεκίνο. Δηλαδή; Ούτε οι εξελληνισμένες λέξεις πρέπει να κλίνονται;

4) Μιας και πιάσαμε τις χώρες, εκείνη η νοτιοαμερικανική χώρα που έχει πρωτεύουσα το Μοντεβίδεο, πώς γράφεται; Ουρουγουάη, Ουρουγουάυ ή Ουρουγουάι; Κι η άλλη εκεί κοντά, που έχει πρωτεύουσα την Ασουνσιόν, πώς; Παραγουάη, Παραγουάυ ή Παραγουάι; Ρωτάω, επειδή η γραφή με ήτα είναι καθαρά ελληνική, οπότε οι χώρες αυτές κλίνονται και με την άδεια του νόμου. Συνεπώς, εκείνοι που βλακίζουν με κάτι άκλιτες γενικές, ας μας πουν πώς τις γράφουν. Πάντως, αν επιλέγουν το γιώτα (το ύψιλον αποκλείεται), μάλλον πρέπει να χρησιμοποιούν το ουδέτερο άρθρο: το Ουρουγουάι και το Παραγουάι. Όπως θα πρέπει να κάνουν και με το γνωστό ποτάμι των ΗΠΑ, αλλάζοντας τον τίτλο της γνωστής ταινίας: το Μισισιπί φλέγεται (μπλιαχ!).

5) Πιο πάνω ανέφερα την λέξη πάσο. Ερώτηση: αυτή η λεξούλα κλίνεται ή όχι; Έχουμε φοιτητικά πάσα ή ντε και καλά υπάρχουν μόνο φοιτητικά πάσο; Αν επιλέξετε το δεύτερο, πρέπει να υιοθετήσετε και φράσεις-καρνάβαλους, όπως η ορχήστρα έχει δυο μπάσο ή χαμήλωσα τα μπάσο του ενισχυτή αλλά και ο χειρισμός του λάσο ή και η χρήση του γράσο. Κατ' αντιστοιχία, αν επιμένετε ότι δεν πρέπει να λέμε του καζίνου ή τα καζίνα, επιβάλλεται να χρησιμοποιείτε και πληθυντικούς-μαργαριτάρια, όπως: τα κινίνο, τα κρινολίνο, τα τραμπολίνο, τα κλαρίνο και τα μαντολίνο, για να μη πω και τα πιάνο, τα βιολί και τα βιολοντσέλο.

6) Κι αν όλα αυτά δεν αρκούν, ας το ξεφτιλίσω τελείως μπας και συνεννοηθούμε. Αν οι ξένες λέξεις δεν κλίνονται, θα πρέπει πλέον να λέμε: η οικοδομή βρίσκεται στα μπετό, το μπιλιάρδο παίζεται με τρεις μπάλα, δεν ξέρω ποια από τις δυο γραβάτα να βάλω, οι κάλτσα μου βρομάνε, η γιορτή της Μαρία, δυο καρπούζι σε μια μασχάλη δεν χωράνε, τα λευκά κολάρο, η κυβέρνηση της Σόφια, το κράτος των Σκόπια, μ' αρέσουν τα μπισκότο σοκολάτας, τα ράσο δεν κάνουν τον παπά, τρελαίνομαι για πατάτα τηγανητές, παράγγειλέ μου δυο μπαγκέτα πολύσπορες, μ' αρέσουν οι σούπα με λαχανικά...

Περαστικά μας!


Υστερόγραφο: Το χειρότερο με όλους αυτούς τους...παραμορφωμένους είναι που επιμένουν να κλίνουν αμιγώς ξένες λέξεις. Έτσι, ηδονίζονται να χρησιμοποιούν βάρβαρους πληθυντικούς, όπως τα σιντίς ή τα κομπιούτερς. Θυμηθείτε τον στιχουργό τής Ρόζας (ή, μήπως, της Ρόζα;), που ανάγκασε ως και τον μακαρίτη τον Μητροπάνο να αναρωτηθεί τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί. Να τους δω να παραγγέλνουν δυο τοστς ή δυο σάντουιτσις κι ας πεθάνω!