Αγρυπνούμε!

Το θέμα των ημερών είναι οπωσδήποτε οι διώξεις που ασκούνται σε στελέχη -προβεβλημένα ή μη- της Χρυσής Αυγής. Πολλοί ανακουφίστηκαν με τις εξελίξεις. Άλλοι πάλι είναι συγκρατημένοι. Και κάποιοι λίγοι παραμένουν ανήσυχοι. Προσωπικώς, δεν θα δηλώσω σε ποια απ' αυτές τις κατηγορίες ανήκω. Απλώς, θα διατυπώσω ορισμένες σκέψεις.

Όσοι εξακολουθούν να ανησυχούν, μάλλον έχουν κατά νου την Ιστορία και, συγκεκριμένα, το φιάσκο τού πραξικοπήματος της μπυραρίας (κάποιοι αμετανόητοι επιμένουν να το αποκαλούν επανάσταση του Μονάχου, τρομάρα τους), με το οποίο ο Χίτλερ προσπάθησε το 1923 να καταλύσει την δημοκρατία τής Βαϊμάρης. Τότε, ο Χίτλερ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση, αν και για την περίπτωσή του προβλεπόταν ακόμη και η θανατική ποινή (ανάλογα ελαφρές ήσαν οι ποινές και των άλλων πρωταιτίων τού πραξικοπήματος). Μέσα στην -εντυπωσιακά άνετη- φυλακή, ο Χίτλερ είχε την άνεση να γράψει το Mein Kampf (Ο Αγών μου) αλλά και τον χρόνο να αλλάξει μυαλά ώστε να επιχειρήσει την κατάληψη της εξουσίας με νόμιμα (συνταγματικά) μέσα.

Οι ανησυχούντες, λοιπόν, βλέπουν κοινά σημεία ανάμεσα στο 1923 και στο 2013. Όμως, όσα κοινά σημεία κι αν θέλει να σημειώσει κανείς, οι διαφορές είναι χαώδεις. Πρώτα-πρώτα, η ευφυΐα που διέθετε ο Χίτλερ κάνει τον Μιχαλολιάκο να μοιάζει με άτομο που πάσχει από νοητική υστέρηση. Ο αρχηγός των ναζί έγραψε το Mein Kampf αλλά ο αρχηγός τής Χρυσής Αυγής δεν δείχνει ικανός να γράψει ούτε έκθεση με θέμα "Πώς πέρασα την Κυριακή μου". Παράλληλα, ο Χίτλερ περιστοιχιζόταν από κοφτερά μυαλά, όπως π.χ. ο Γκαίμπελς, ο Γκαίρινγκ, ο Ες κλπ., ενώ ο Μιχαλολιάκος στηρίζεται σε φελλούς τύπου Κασιδιάρη, Παναγιώταρου, Γερμενή, Μπαρμπαρούση κλπ.

Ίσως, όμως, η ουσιωδέστερη διαφορά να βρίσκεται ακριβώς σ' αυτά τα 80 χρόνια που μεσολαβούν. Τότε, ο ναζισμός και όλα τα "καλούδια" που κουβαλούσε μαζί του (αντισημιτισμός, αρειανισμός κλπ) ήσαν πρωτόγνωρα. Σήμερα, υπάρχει και η ιστορική γνώση αλλά και η πρακτική εμπειρία από την αντιμετώπιση του θηρίου. Όχι πως δεν πρέπει να μας ανησυχεί η δράση του, έτσι; Κάθε άλλο! Απλώς, δεν έχουμε κανένα λόγο να το φοβόμαστε πια. Έχουμε μάθει πώς να το συντρίβουμε. Αρκεί να μη μας πιάσει στον ύπνο.

Εκτός απ' αυτούς που παραμένουν ανήσυχοι, υπάρχουν και αρκετοί που παρακολουθούν τις εξελίξεις συγκρατημένοι. Όχι άδικα. Εφ' όσον οι νεοναζί στην Ελλάδα εξετράφησαν και άνθισαν με την συμπαράσταση ή την ανοχή τού αστικού κράτους (και του κεφαλαίου για το οποίο αυτό το κράτος μεριμνά), είναι μάλλον οξύμωρο να περιμένουμε το ξήλωμά τους από τους μέχρι χτες προστάτες και συμπαραστάτες τους. Μη ξεχνάμε ότι από την στιγμή που ο φασισμός λειτουργεί ως το μακρύ χέρι τού κεφαλαίου, εχθρός του δεν είναι οι κεφαλαιοκράτες και τα όργανά τους αλλά οι λαϊκές μάζες και η εργατική τάξη. Συνεπώς, αν κάποιος μπορεί να λιώσει το κεφάλι αυτού του φιδιού, αυτός δεν είναι οι αστικές δομές αλλά ο πραγματικός του εχθρός: ο λαός.

Απόρροια των παραπάνω είναι και η εκτίμηση πως, με αφορμή την Χρυσή Αυγή, θα προωθηθεί το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο προς αντιμετώπιση δήθεν του ρατσισμού, της ξενοφοβίας κλπ, κατ' ουσίαν, όμως, αυτή η νομοθεσία θα έχει ως στόχο την θωράκιση της αστικής τάξης απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια του λαού να την ανατρέψει. Με απλά λόγια: υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προωθηθούν βαθιά αντιλαϊκοί νόμοι οι οποίοι θα ψευδεπιγραφούνται ως "αντιφασιστικοί", "αντιρατσιστικοί" κλπ. Κι αυτός είναι ένας εξαιρετικά σοβαρός λόγος για να μην επαναπαυόμαστε.

Όσο για εκείνους που -μάλλον βιαστικά- πανηγυρίζουν για την "ήττα" των χρυσαυγητών, έχω να πω μόνο τούτο: Λίγο κράτει, παιδιά! Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε; Μη ξεχνάμε πως όποτε οι λαοί ολιγώρησαν, ποτέ δεν βγήκαν κερδισμένοι. Ας αφήσουμε τα πανηγύρια, λοιπόν κι ας εξακολουθήσουμε να αγρυπνούμε!