Ψάχνοντας για τους μαλάκες

Bγαίνω να πετάξω τα σκουπίδια, βλέπω μια πατημένη μαύρη γάτα. Πίσω της στην άσφαλτο το αποτύπωμα του αίματος, η διαδρομή που έκανε το χτυπημένο ζώο από το μέσο του οδοστρώματος μέχρι το σχεδόν πλάϊ του, εκεί που τώρα βρίσκεται με το κεφάλι ανοιγμένο κι ένα περίεργο απόστημα να εξέχει από αυτό. Σκέφτομαι πως αν δεν την μαζέψουν εγκαίρως -ποιός είναι άραγε αρμόδιος για την αποκομιδή των πατημένων γατιών; ο εντεταλμένος υπάλληλος του Δήμου; εγώ;- μπορεί να την δει ο γιος μου και να φρικάρει. Μετά αναρωτιέμαι πόσο κακό τελικά θα είναι να έχει και μια τέτοια εικόνα χαραγμένη μέσα του. Τι θα πειράξει να δει έναν εφιάλτη ή και να του μείνει πιο μόνιμα; Ως πότε θα ζει σε τεχνητούς κόσμους, ως πότε θα προφυλάσσεται από την εικόνα της βιαιότητας και της ασχήμιας και του θανάτου;

Κι ύστερα σκέφτομαι αυτό που μάλλον σκέφτονται όλοι, αν δηλαδή το μαχαιρωμένο κορμί του Φύσσα που κυκλοφορεί στα περίπτερα και τους υπολογιστές όλης της χώρας από χθες είναι το τέλος μιας κατάμαυρης περιόδου ή το έναυσμα μιας ακόμη πιο μαύρης. Εκτός από τα κορμιά νεκρών γατιών θα συνηθίσουμε -γιατί, ας μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, όλα συνηθίζονται- και στα κορμιά νεκρών ανθρώπων στους δρόμους; Κι αυτό δεν είναι ακριβώς το πιο ύπουλο σχέδιο, η πιο δόλια ατζέντα; Ο φόβος για τα χειρότερα; Το χάος της δραχμής των προηγούμενων εκλογών να μετατραπεί στο χάος της σύγκρουσης «των άκρων»; Ως πότε θα πιάνουν όλα τα πόστα του μυαλού μας, ως πότε θα μας μανιπουλάρουν, ως πότε θα μας κερδίζουν από τα ψυχολογικά αποδυτήρια, ώστε να χάνουμε χωρίς αγώνα;

Τείνουμε να λέμε ότι τον αμιγώς φασίστα τον νομιμοποιεί ο νοικοκυραίος που θέλει πάνω απ' όλα την ησυχία του, που θέλει τάξη και ασφάλεια και στα αρχίδια του τι γίνεται έξω από το σπιτάκι του. Συγγενής όμως -αδελφός για την ακρίβεια- αυτού του νοικοκυραίου, είναι ο νοικοκυραίος ή μη νοικοκυραίος εκείνος, που στη θεωρία τον ενδιαφέρει τι γίνεται έξω από το σπιτάκι του, αλλά όταν έρχεται η ώρα της πράξης είναι τσακωμένος με την έννοια του προσωπικού κόστους και της θυσίας, εκείνος που όταν έρχεται η ώρα της πράξης λογικεύεται και εκλογικεύει και σχετικοποιεί και, όχι, δεν θα αναλάβει εκείνος να πληρώσει τις ιδέες του και για τις ιδέες του, θα εξακολουθήσει να λέει και να λέει και να λέει αλλά να μην κάνει τίποτα, θα εξακολουθήσει να υποχωρεί τακτικά και συνειδησιακά, θα εξακολουθήσει να αποδέχεται το έξωθεν επιβαλλόμενο μικρότερο κόστος αντί να αναδεχθεί τον κίνδυνο του ολικού, γιατί δεν είναι μαλάκας εκείνος να προσπαθήσει να αλλάξει μόνος του έναν κόσμο που αρνείται να αλλάξει, γιατί καλές και άγιες οι αρχές και τα πιστεύω, αλλά τα πιστεύω δεν βάζουν φαγητό στο τραπέζι σου.


[Πιστή αντιγραφή από το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο γνώμης Old Boy (διατηρείται και ο τίτλος τής πρωτότυπης ανάρτησης). Η αναδημοσίευση αφιερώνεται σε όλους όσους "δυσκολεύονται" να πάρουν μέρος σε απλές λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως π.χ. μια απεργία ή ένα συλλαλητήριο. Δεν φτάνει να ονειρευόμαστε την επανάσταση, παιδιά! Πρέπει να δηλώσουμε και συμμετοχή!]