Στο πρόσφατο σημείωμα με τίτλο "Κι αν βγούμε από το ευρώ...τι;", κάποιος αναγνώστης προσάρτησε ένα ενδιαφέρον σχόλιο-ερώτηση: "μιά ερωτησούλα σύντροφε...: είσαι σίγουρος ότι παράγουμε όσα χρειαζόμαστε γιά να επιβιώσουμε σαν κοινωνία και σαν κράτος;". Υποσχέθηκα ότι θα επανέλθω, επιχειρώντας να δώσω μια απάντηση.
Πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι συμπεραίνουμε από το ίδιο το σύστημα. Θυμίζω ότι υπογράψαμε το διαβόητο μνημόνιο προκειμένου να βρούμε δανεικά 110 δισεκατομμύρια, επειδή οι "αγορές" δεν μας δάνειζαν παρά μόνο με εξωπραγματικά επιτόκια. Από τότε, έχουμε βαρεθεί να ακούμε ότι πρέπει να συμμορφωθούμε με τις επιταγές τού μνημονίου γιατί από τις δόσεις αυτών των 110 δισ. εξαρτάται η επιβίωση της χώρας και η καταβολή μισθών και συντάξεων. Σύμφωνοι ως εδώ;
Δεν υπάρχει χονδροειδέστερο ψέμα! Υποτίθεται ότι καιγόμαστε τόσο πολύ για τα δανεικά του μνημονίου ώστε πρέπει να υποβληθούμε σε αιματηρές θυσίες, έτσι; Όμως, μέσα στα τρία τελευταία χρόνια, το κράτος διαθέτει για ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος (σε ζεστό χρήμα και εγγυήσεις) 108 δισεκατομμύρια! Δηλαδή, το σύνολο σχεδόν του μνημονιακού δανεισμού διοχετεύεται στους τραπεζίτες. Άρα, από τις περίφημες δόσεις δεν διατίθεται ούτε δεκάρα για μισθούς και συντάξεις.
Πάμε παρακάτω. Όπως ξέρουμε, μαζί με το "κούρεμα", συμφωνήσαμε για ένα νέο δάνειο από τον μηχανισμό στήριξης, η πρώτη δόση του οποίου θα είναι μια "υπερδόση" 89 δισεκατομμυρίων. Πού θα πάνε αυτά τα λεφτά; Δείτε: (α) 30 δισ. πάνε κατ' ευθείαν στις τράπεζες και στους ιδιώτες επενδυτές που συμμετέχουν στο "κούρεμα", για να καλύψουν της "ζημιές", (β) 39 δισ. θα δρομολογηθούν στην "ανακεφαλαιοποίηση" των ελληνικών τραπεζών, (γ) 14 δισ. θα πάρουν οι πιστωτές για να καλύψουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία λήγουν τον Μάρτιο, (δ) τα υπόλοιπα θα καλύψουν χρέη τού κράτους προς ιδιώτες. Άρα, ούτε από αυτά τα λεφτά θα πάρουν δεκάρα οι εργαζόμενοι.
Συμπέρασμα: Όσα δανεικά κι αν παίρνει η χώρα, τα παίρνει μόνο και μόνο για να τα μοιράσει στους ντόπιους και ξένους κεφαλαιούχους. Σε καμμιά περίπτωση δεν τα παίρνει για λογαριασμό του απλού λαού. Τελεία και παύλα. Συνεπώς, ο απλός λαός δεν ζει με δανεικά, όσο κι αν ορισμένοι προσπαθούν λυσσωδώς να μας πείσουν για το αντίθετο. Κι αφού δεν ζει με δανεικά, είναι αυταπόδεικτο ότι ζει με την δουλειά του.
Ας συνεχίσουμε, όμως, με λίγα απλά μαθηματικά. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν τής Ελλάδας φτάνει, περίπου, τα 250 δισ. ευρώ. Μιας και σε τούτον εδώ τον τόπο ζουν κάπου 10 εκατομμύρια ψυχές, μπορούμε να πούμε ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ τής χώρας μας είναι, πάνω-κάτω, 25.000 ευρώ. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα, παράγει κάθε χρόνο, με την δουλειά του, περιουσία αξίας 25 χιλιάδων. Προσέξτε: όταν λέμε "κάθε άνθρωπος" εννοούμε και τα μωρά της αγκαλιάς και τους αιωνόβιους γέρους. Για "μέσο όρο" μιλάμε. Συνεπώς, μια τετραμελής οικογένεια προσφέρει κάθε χρόνο στο κράτος 100 χιλιάρικα.
Αν θέλουμε να εξετάσουμε καλύτερα αυτά τα νούμερα, ας δεχτούμε ότι, από τα 10 εκατομμύρια ανθρώπους, μόνο οι μισοί είναι κατάλληλοι για εργασία κι ας αφήσουμε τους άλλους (παιδιά, ηλικιωμένους, ασθενείς, ανάπηρους κλπ) στην ησυχία τους. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε κάτοικο, είτε εργαζόμενο είτε διαθέσιμο για εργασία, αναλογεί ετήσιο προϊόν 50.000 ευρώ. Κι επειδή στην Οικονομική Επιστήμη ισχύει η ισότητα Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν = Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα, μπορούμε να πούμε ότι σε κάθε -πραγματικά ή δυνητικά- εργαζόμενο αντιστοιχεί ετήσιο ακαθάριστο εισόδημα 50 χιλιάρικα.
Με την πεποίθηση ότι ο αναγνώστης δεν μπερδεύτητκε με τις έννοιες και τα ποσά, τον ρωτώ: έχει πρόβλημα μια τέτοια οικονομία αν αποδώσει σε κάθε εργαζόμενο το μισό προϊόν της δουλειάς του (δηλαδή, 25 χιλιάρικα) και παρακρατήσει το άλλο μισό για κοινωνική πολιτική και έργα υποδομής; Μιλάμε για 125 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, με τα οποία μπορούν να γίνουν κοινωφελή έργα, να ενισχυθεί η πρόνοια και η παιδεία και να στηριχτούν όσοι είναι ανίκανοι για εργασία. Είναι λίγα, γαμώτο;
Σαφώς και δεν είναι λίγα. Και μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα, αφού τα 250 δισ. τού ΑΕΠ θα μπορούσαν εύκολα να ήσαν 300, αν σκεφτούμε ότι τουλάχιστον ένας στους πέντε δυνητικά εργαζόμενους δεν έχει δουλειά.
Βέβαια, όλα αυτά θα ήσαν απλά αν δεν διαφέντευε τούτο τον τόπο μια κάστα ταγμένη να υπηρετεί τα συμφέροντα των ολίγων, αν το προϊόν τής δουλειάς μας δεν πήγαινε στις τσέπες των λογής-λογής καπιταλιστών, αν δεν σπαταλιόταν σε υποβρύχια που γέρνουν και σε πολεμικά αεροπλάνα που δεν έχουν όπλα, αν δεν διασπαθιζόταν σε αντιπαραγωγικές διαδικασίες. Με δυο λόγια, όλα θα μπορούσαν να ήσαν καλύτερα αν ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι δεν υφαρπαζόταν από το αδηφάγο κεφάλαιο.
Θα μπορούσα να πω πολλά περισσότερα αλλά θα ξεπερνούσα τα όρια ενός ιστολογικού σημειώματος. Έτσι, θα κλείσω με μια σύντομη παρατήρηση: όταν ένας οικογενειάρχης έχει περιορισμένο εισόδημα, το οποίο δεν επαρκεί γα το σύνολο των αναγκών του, δεν αφήνει τα παιδιά του νηστικά προκειμένου να καλύψει την δόση του αυτοκινήτου του. Καταλάβατε τι θέλω να πω, κύριε Παπαδήμε, κύριε Βενιζέλε και όλοι εσείς οι μεγαλόσχημοι κύριοι (ο θεός να σας κάνει κυρίους);
ΥΓ: Υποτίθεται ότι η συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων έγινε για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, έτσι; Πώς εξηγείται, λοιπόν, ότι οι τιμές τραβάνε συνεχώς την ανηφόρα, παρά την καταβαράθρωση του κόστους εργασίας; Σε ποιες τσέπες πήγαν όσα περικόπηκαν από τους εργαζομένους;
Πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι συμπεραίνουμε από το ίδιο το σύστημα. Θυμίζω ότι υπογράψαμε το διαβόητο μνημόνιο προκειμένου να βρούμε δανεικά 110 δισεκατομμύρια, επειδή οι "αγορές" δεν μας δάνειζαν παρά μόνο με εξωπραγματικά επιτόκια. Από τότε, έχουμε βαρεθεί να ακούμε ότι πρέπει να συμμορφωθούμε με τις επιταγές τού μνημονίου γιατί από τις δόσεις αυτών των 110 δισ. εξαρτάται η επιβίωση της χώρας και η καταβολή μισθών και συντάξεων. Σύμφωνοι ως εδώ;
Δεν υπάρχει χονδροειδέστερο ψέμα! Υποτίθεται ότι καιγόμαστε τόσο πολύ για τα δανεικά του μνημονίου ώστε πρέπει να υποβληθούμε σε αιματηρές θυσίες, έτσι; Όμως, μέσα στα τρία τελευταία χρόνια, το κράτος διαθέτει για ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος (σε ζεστό χρήμα και εγγυήσεις) 108 δισεκατομμύρια! Δηλαδή, το σύνολο σχεδόν του μνημονιακού δανεισμού διοχετεύεται στους τραπεζίτες. Άρα, από τις περίφημες δόσεις δεν διατίθεται ούτε δεκάρα για μισθούς και συντάξεις.
Πάμε παρακάτω. Όπως ξέρουμε, μαζί με το "κούρεμα", συμφωνήσαμε για ένα νέο δάνειο από τον μηχανισμό στήριξης, η πρώτη δόση του οποίου θα είναι μια "υπερδόση" 89 δισεκατομμυρίων. Πού θα πάνε αυτά τα λεφτά; Δείτε: (α) 30 δισ. πάνε κατ' ευθείαν στις τράπεζες και στους ιδιώτες επενδυτές που συμμετέχουν στο "κούρεμα", για να καλύψουν της "ζημιές", (β) 39 δισ. θα δρομολογηθούν στην "ανακεφαλαιοποίηση" των ελληνικών τραπεζών, (γ) 14 δισ. θα πάρουν οι πιστωτές για να καλύψουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία λήγουν τον Μάρτιο, (δ) τα υπόλοιπα θα καλύψουν χρέη τού κράτους προς ιδιώτες. Άρα, ούτε από αυτά τα λεφτά θα πάρουν δεκάρα οι εργαζόμενοι.
Συμπέρασμα: Όσα δανεικά κι αν παίρνει η χώρα, τα παίρνει μόνο και μόνο για να τα μοιράσει στους ντόπιους και ξένους κεφαλαιούχους. Σε καμμιά περίπτωση δεν τα παίρνει για λογαριασμό του απλού λαού. Τελεία και παύλα. Συνεπώς, ο απλός λαός δεν ζει με δανεικά, όσο κι αν ορισμένοι προσπαθούν λυσσωδώς να μας πείσουν για το αντίθετο. Κι αφού δεν ζει με δανεικά, είναι αυταπόδεικτο ότι ζει με την δουλειά του.
Ας συνεχίσουμε, όμως, με λίγα απλά μαθηματικά. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν τής Ελλάδας φτάνει, περίπου, τα 250 δισ. ευρώ. Μιας και σε τούτον εδώ τον τόπο ζουν κάπου 10 εκατομμύρια ψυχές, μπορούμε να πούμε ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ τής χώρας μας είναι, πάνω-κάτω, 25.000 ευρώ. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα, παράγει κάθε χρόνο, με την δουλειά του, περιουσία αξίας 25 χιλιάδων. Προσέξτε: όταν λέμε "κάθε άνθρωπος" εννοούμε και τα μωρά της αγκαλιάς και τους αιωνόβιους γέρους. Για "μέσο όρο" μιλάμε. Συνεπώς, μια τετραμελής οικογένεια προσφέρει κάθε χρόνο στο κράτος 100 χιλιάρικα.
Αν θέλουμε να εξετάσουμε καλύτερα αυτά τα νούμερα, ας δεχτούμε ότι, από τα 10 εκατομμύρια ανθρώπους, μόνο οι μισοί είναι κατάλληλοι για εργασία κι ας αφήσουμε τους άλλους (παιδιά, ηλικιωμένους, ασθενείς, ανάπηρους κλπ) στην ησυχία τους. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε κάτοικο, είτε εργαζόμενο είτε διαθέσιμο για εργασία, αναλογεί ετήσιο προϊόν 50.000 ευρώ. Κι επειδή στην Οικονομική Επιστήμη ισχύει η ισότητα Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν = Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα, μπορούμε να πούμε ότι σε κάθε -πραγματικά ή δυνητικά- εργαζόμενο αντιστοιχεί ετήσιο ακαθάριστο εισόδημα 50 χιλιάρικα.
Με την πεποίθηση ότι ο αναγνώστης δεν μπερδεύτητκε με τις έννοιες και τα ποσά, τον ρωτώ: έχει πρόβλημα μια τέτοια οικονομία αν αποδώσει σε κάθε εργαζόμενο το μισό προϊόν της δουλειάς του (δηλαδή, 25 χιλιάρικα) και παρακρατήσει το άλλο μισό για κοινωνική πολιτική και έργα υποδομής; Μιλάμε για 125 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, με τα οποία μπορούν να γίνουν κοινωφελή έργα, να ενισχυθεί η πρόνοια και η παιδεία και να στηριχτούν όσοι είναι ανίκανοι για εργασία. Είναι λίγα, γαμώτο;
Σαφώς και δεν είναι λίγα. Και μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα, αφού τα 250 δισ. τού ΑΕΠ θα μπορούσαν εύκολα να ήσαν 300, αν σκεφτούμε ότι τουλάχιστον ένας στους πέντε δυνητικά εργαζόμενους δεν έχει δουλειά.
Βέβαια, όλα αυτά θα ήσαν απλά αν δεν διαφέντευε τούτο τον τόπο μια κάστα ταγμένη να υπηρετεί τα συμφέροντα των ολίγων, αν το προϊόν τής δουλειάς μας δεν πήγαινε στις τσέπες των λογής-λογής καπιταλιστών, αν δεν σπαταλιόταν σε υποβρύχια που γέρνουν και σε πολεμικά αεροπλάνα που δεν έχουν όπλα, αν δεν διασπαθιζόταν σε αντιπαραγωγικές διαδικασίες. Με δυο λόγια, όλα θα μπορούσαν να ήσαν καλύτερα αν ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι δεν υφαρπαζόταν από το αδηφάγο κεφάλαιο.
Θα μπορούσα να πω πολλά περισσότερα αλλά θα ξεπερνούσα τα όρια ενός ιστολογικού σημειώματος. Έτσι, θα κλείσω με μια σύντομη παρατήρηση: όταν ένας οικογενειάρχης έχει περιορισμένο εισόδημα, το οποίο δεν επαρκεί γα το σύνολο των αναγκών του, δεν αφήνει τα παιδιά του νηστικά προκειμένου να καλύψει την δόση του αυτοκινήτου του. Καταλάβατε τι θέλω να πω, κύριε Παπαδήμε, κύριε Βενιζέλε και όλοι εσείς οι μεγαλόσχημοι κύριοι (ο θεός να σας κάνει κυρίους);
ΥΓ: Υποτίθεται ότι η συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων έγινε για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, έτσι; Πώς εξηγείται, λοιπόν, ότι οι τιμές τραβάνε συνεχώς την ανηφόρα, παρά την καταβαράθρωση του κόστους εργασίας; Σε ποιες τσέπες πήγαν όσα περικόπηκαν από τους εργαζομένους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου