Κάποιος καλός φίλος μου έστειλε, ως συνημμένο σε ηλεκτρονικό μήνυμα, το παρακάτω κειμενάκι. Αποτελεί απόσπασμα από ομιλία του Ιωάννου Καποδίστρια στην Δ' Εθνοσυνέλευση (Άργος, 11/7-6/8/1829). Το παραθέτω αυτούσιο:
"«Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της. Εφ ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν»."
Έτσι μιλάνε και ενεργούν οι πολιτικοί οι οποίοι πονάνε τον τόπο και θέλουν να δίνουν το καλό παράδειγμα. Και μελαγχολώ καθώς σκέφτομαι ότι κάθε φορά πρέπει να κοιτάμε όλο και πιο πίσω για να βρούμε τέτοια δείγματα ακεραιότητας.
Κι όσο σκέφτομαι ότι ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε για να αναλάβουν οι Μαυρομιχαλαίοι (κάθε εποχής) την οικοδόμηση της Ελλάδας, όχι μόνο μελαγχολώ αλλά -φοβάμαι ότι- απογοητεύομαι...
--------------------------------
[ΥΓ: Μετά την ανάρτηση αυτού του σημειώματος, έψαξα στο διαδίκτυο και με χαρά ανακάλυψα ότι το κείμενο του Καποδίστρια έχει αναρτηθεί σε εκατοντάδες ιστοτόπους (κυρίως διαδικτυακά ημερολόγια). Αυτό το γεγονός ραγίζει την απογοήτευση που προανέφερα και ρίχνει μια ακτίνα ελπίδας]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου