Είναι αλήθεια ότι πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που επέτρεψα στις σκέψεις μου να βγουν βόλτα στο διαδίκτυο. Φυσικά, δεν έχει καμμιά σημασία ο λόγος της απουσίας μου. Σιγά την απώλεια...
Τον τελευταίο καιρό, όμως, αισθάνομαι ιδιαίτερη πίεση από το καθημερινό μου περιβάλλον. Ας όψεται η δουλειά μου. "Οικονομολόγος", σου λέει ο άλλος, "ας τον ρωτήσω να μου εξηγήσει τι διάβολο συμβαίνει, μπας και καταλάβω κι εγώ"...
Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τους φίλους αυτού του ιστολογίου αλλά εδώ δεν υπάρχει κανένας καθηγητής διαθέσιμος για να λύσει τις απορίες τους. Ο μόνος που υπάρχει είναι κάποιος ο οποίος μπορεί να διατυπώνει τις δικές του απορίες μαζί με μερικές απλές σκέψεις βασισμένες σε κοινή λογική.
Με την υπόσχεση, λοιπόν, ότι αυτό το ιστολόγιο δεν θα αναπαράξει ποτέ είτε "θεωρίες συνωμοσίας" είτε κατευθυνόμενες ΜουΜουΕδικές μπουρδολογίες, επανέρχομαι στο διαδικτυακό μου βήμα "μετ' εὐτελείας" μεν, αλλά "ἄνευ μαλακίας".
Καλό δρόμο να 'χουμε...
Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει
- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".
[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου