Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν κατηγορούμενος για "ακροδεξιό αναθεωρητισμό", επειδή είπα πως ο Μελιγαλάς δεν αλώθηκε αλλά παραδόθηκε. Για να κατευνάσω τους επικριτές μου, δέχομαι να πάρω πίσω το "παραδόθηκε", υπό την προϋπόθεση ότι κι αυτοί θα βρουν άλλη λέξη για το "αλώθηκε", εφ' όσον εκτιμώ πως δεν μπορούμε να μιλάμε για άλωση από την στιγμή που καμμιά διακοσαριά ταγματασφαλίτες έφυγαν και οι μισοί από τους υπόλοιπους έπαψαν να μάχονται και κλείστηκαν στα σπίτια. Εν πάση περιπτώσει, όμως, το αν μετά ακολούθησαν ή όχι σφαγές ή εκτελέσεις, από τους αντάρτες ή τους χωρικούς, κατ' εντολή ή μη του Άρη και με την παρότρυνση ή την δυσανασχέτηση των άγγλων είναι ολότελα άσχετο με το αν και κατά πόσο μπορούμε να μιλάμε για παράδοση.
Είναι άξιο απορίας το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κειμένων στο διαδίκτυο αλλά και των βιβλίων (ή απλώς κεφαλαίων σε βιβλία) με λεπτομέρειες για την μάχη του Μελιγαλά, εμφορούνται από τόσο έκδηλο αντικομμουνισμό ώστε βρίθουν αναληθειών, ανακριβειών ή και εξόφθαλμων ψευδών. Για να καταλάβω τι πραγματικά έγινε εκείνες τις μέρες, χρειάστηκε (ή αναγκάστηκα) να διαβάσω, μεταξύ άλλων:
- Ηλία Θεοδωρόπουλου (συνταγματάρχου), "Η πηγάδα του Μελιγαλά", ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2001. Πρόκειται για το βιβλίο που μοιράζει δωρεάν στους "προσκυνητές" ο Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας, με καθαρά προπαγανδιστικό αντικομμουνιστικό περιεχόμενο, τα όποια ενδιαφέροντα σημεία τού οποίου πνίγονται σε αμέτρητα λάθη και ψεύδη.
- Σπύρου Ξιάρχου, "Η αλήθεια για τον Μελιγαλά", ιδιωτική έκδοση, Καλαμάτα 1982. Ο Ξιάρχος πήρε μέρος στην μάχη ως αντάρτης του ΕΛΑΣ αλλά θα προτιμούσα να μη περίμενε 38 ολόκληρα χρόνια για να μιλήσει. Έχω την ακαθόριστη εντύπωση ότι ο χρόνος έχει επιδράσει στις αναμνήσεις του. Αξίζει να σημειώσω και τον ισχυρισμό του ότι αυτά που γράφει "βασίζονται σε γραφτά ντοκουμέντα τα οποία ήρθαν στην κατοχή μου αλλά δεν υπάρχουν σήμερα", χωρίς να διευκρινίζει το γιατί δεν υπάρχουν.
- Ιωάννου Μπουγά, "Ματωμένες μνήμες 1940-1945", εκδόσεις Πελασγός, 2009. Βιβλίο με απροκάλυπτα αντικομμουνιστικό περιεχόμενο, τα "ντοκουμέντα" του οποίου είναι κυρίως προφορικές μαρτυρίες. Ο συγγραφέας προσπαθεί να φανεί αμερόληπτος αλλά το μόνο για το οποίο κατηγορεί την εθνικόφρονα πλευρά είναι η "επιπολαιότητα" που έδειξε μετά την αποχώρηση των γερμανών.
- Χάγκεν Φλάισερ, "Νέα στοιχεία για τη σχέση γερμανικών αρχών κατοχής και ταγμάτων ασφαλείας". Τεκμηριωμένη και αποκαλυπτική δουλειά τού γνωστού καθηγητή, δημοσιευμένη στον όγδοο τόμο (1980-1982) της περιοδικής έκδοσης "Μνήμων", της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού. Από εδώ αντλήθηκαν πολλά από τα στοιχεία περί Ταγμάτων Ασφαλείας τού πρώτου κεφαλαίου αυτής της σειράς.
- Γρηγόρη Κριμπά, "Η εθνική αντίσταση στη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς", ιδιωτική έκδοση, Καλαμάτα, 2006. Πολύ σοβαρή προσπάθεια, παρά τις ατέλειές της.
- Τάσου Κωστόπουλου, "Η αυτολογοκριμένη μνήμη", εκδόσεις Φιλίστωρ, 2005. Μια ευσύνοπτη αλλά λίαν ενδιαφέρουσα ματιά στα Τάγματα Ασφαλείας.
- Παναγιώτη Τραϊανού, "Μελιγαλάς 1944... Το μεγάλο ταμπού της μεταπολεμικής μας ιστορίας". Εκτενής αναφορά στον ρόλο που έπαιξαν στον Μελιγαλά (και στον εμφύλιο αλλά και αργότερα) οι βρεττανοί, ο Γεώργιος Παπανδρέου και οι... βενιζελικοί, με έντονο αντιΚΚΕ (όχι όμως αντικομμουνιστικό) χρώμα και τάσεις προς συνωμοσιολογία.
- Ανωνύμου, "Κομμουνιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα (ΚΚΕ, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΔΣΕ, ΟΠΛΑ, ΕΠΟΝ)". Εμετικά αντικομμουνιστικό μακροσκελέστατο κείμενο, με εξόφθαλμα κατασκευασμένα ντοκουμέντα των οποίων γίνεται χρήση και στην περίπτωση Μελιγαλά, είτε αυτούσιων είτε παραλλαγμένων. Προσέξτε με πόση άνεση "στελέχη του ΚΚΕ" ομολογούν απάνθρωπα εγκλήματα.
- Πέτρου Τυπάλδου (συνταγματάρχου), "Η απελευθέρωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτην γεγονότα (Ιούλιος 1944 - Δεκέμβριος 1945)", έκδοση Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού, 1973. Στην σελίδα 63 γίνεται μνεία για 3.500 εκτελεσμένους και σφαγμένους στον Μελιγαλά, με πειστήριο αρχείο της ΔΙΣ.
- Κωνσταντίνου Αντωνίου (συνταγματάρχου χωροφυλακής), "Ιστορία Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής 1833-1967 - τόμος Γ", εκδόσεις Λαδιάς, 1967. Το "εθνοσωτήριο έργο" των Ταγμάτων Ασφαλείας και οι "κομμουνιστικές φρικαλεότητες" στον Μελιγαλά και αλλού, τεκμηριωμένα με "αδιάσειστα" ντοκουμέντα.
- Κώστα Ρουσίτη, "Καλαμάτα, Πύργος, Μελιγαλάς: Η πρώτη πράξη του ελληνικού εμφυλίου". Άλλη μια προσέγγιση στο θέμα, με σαφή αριστερή μεν αντιΚΚΕ δε τοποθέτηση. Ενδιαφέρουσα η μετατόπιση της έναρξης του εμφυλίου προς τα πίσω, κάτι που συνηθίζουν και οι "εθνικόφρονες" στις αναλύσεις τους.
- Χρήστου Τσιντζιλώνη, "Η αλήθεια για τον Μελιγαλά", Ριζοσπάστης, 11/9/2005 και Τ.Κωστόπουλου - Δ.Τρίμμη ("Ιός"), "Η μαύρη εθνική πηγάδα", Ελευθεροτυπία, 11/9/2005. Δυο πολυδιαβασμένα κείμενα, δημοσιευμένα την ίδια μέρα σε διαφορετικές εφημερίδες, τα οποία αρκούν για να βάλουν κάποιον στο κλίμα.
- Ανωνύμου, "Τάγματα Ασφαλείας και ένοπλες ομάδες". Ιστολογική ανάρτηση, που συγκεντρώνει ενδιαφέροντα στοιχεία αντιγραμμένα από διάφορες πηγές. Μειονέκτημα, η άτακτη και χωρίς σειρά ή οργάνωση παράθεση αυτών των στοιχείων. Εδώ βρίσκεται δημοσιευμένη και η έκθεση "Περί ιστορίας Τάγματος Ασφαλείας Καλαμάτας (Μελιγαλά)", του υποδιοικητή του Τ.Α. Μελιγαλά Παναγιώτη Καζάκου, όπως δημοσιεύθηκε στα "Αρχεία" της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού.
Για να μη πνιγεί κάποιος στον κυκεώνα των παραπάνω πληροφοριών και "πληροφοριών", θα πρέπει να διαθέτει σοβαρό υπόβαθρο. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να έχει υπ' όψη του και μια πλειάδα άλλων βιβλίων, απαραίτητων για να διαμορφώσει σωστά γνώμη. Μεταξύ αυτών των βιβλίων που οπωσδήποτε με έχουν επηρεάσει, βρίσκονται ενδεικτικά:
- Χάγκεν Φλάισερ, "Στέμμα και σβάστικα: η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης", Παπαζήσης, 1986.
- Κρις Γουντχάουζ - Κρίστοφερ Μόνταγκιου, "Το μήλο της έριδος", Εξάντας, 1976.
- Μαρκ Μαζάουερ, "Στην Ελλάδα του Χίτλερ: Η εμπειρία της Κατοχής", Αλεξάνδρεια, 1994.
- Δέσποινας Παπαδημητρίου, "Από τον λαό των νομιμοφρόνων στο έθνος των εθνικοφρόνων", Σαββάλας, 2006.
- Διονύση Χαριτόπουλου, "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων", Τόπος, 2009.
ΥΓ: Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους κατάλαβαν την πολύμηνη τεράστια προσπάθεια που κατέβαλα για να κολυμπήσω σ' όλο αυτό το πέλαγος των αλληλοσυγκρουόμενων και χαλκευμένων πληροφοριών και έδειξαν κατανόηση σε τυχόν λανθασμένα συμπεράσματά μου. Το ίδιο ευχαριστώ δικαιούνται οι δεκάδες σχολιογράφοι που έσπευσαν να συμπληρώσουν, να διορθώσουν ή και να επικρίνουν (γιατί όχι;) τα κείμενά μου.
Είναι άξιο απορίας το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κειμένων στο διαδίκτυο αλλά και των βιβλίων (ή απλώς κεφαλαίων σε βιβλία) με λεπτομέρειες για την μάχη του Μελιγαλά, εμφορούνται από τόσο έκδηλο αντικομμουνισμό ώστε βρίθουν αναληθειών, ανακριβειών ή και εξόφθαλμων ψευδών. Για να καταλάβω τι πραγματικά έγινε εκείνες τις μέρες, χρειάστηκε (ή αναγκάστηκα) να διαβάσω, μεταξύ άλλων:
- Ηλία Θεοδωρόπουλου (συνταγματάρχου), "Η πηγάδα του Μελιγαλά", ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2001. Πρόκειται για το βιβλίο που μοιράζει δωρεάν στους "προσκυνητές" ο Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας, με καθαρά προπαγανδιστικό αντικομμουνιστικό περιεχόμενο, τα όποια ενδιαφέροντα σημεία τού οποίου πνίγονται σε αμέτρητα λάθη και ψεύδη.
- Σπύρου Ξιάρχου, "Η αλήθεια για τον Μελιγαλά", ιδιωτική έκδοση, Καλαμάτα 1982. Ο Ξιάρχος πήρε μέρος στην μάχη ως αντάρτης του ΕΛΑΣ αλλά θα προτιμούσα να μη περίμενε 38 ολόκληρα χρόνια για να μιλήσει. Έχω την ακαθόριστη εντύπωση ότι ο χρόνος έχει επιδράσει στις αναμνήσεις του. Αξίζει να σημειώσω και τον ισχυρισμό του ότι αυτά που γράφει "βασίζονται σε γραφτά ντοκουμέντα τα οποία ήρθαν στην κατοχή μου αλλά δεν υπάρχουν σήμερα", χωρίς να διευκρινίζει το γιατί δεν υπάρχουν.
- Ιωάννου Μπουγά, "Ματωμένες μνήμες 1940-1945", εκδόσεις Πελασγός, 2009. Βιβλίο με απροκάλυπτα αντικομμουνιστικό περιεχόμενο, τα "ντοκουμέντα" του οποίου είναι κυρίως προφορικές μαρτυρίες. Ο συγγραφέας προσπαθεί να φανεί αμερόληπτος αλλά το μόνο για το οποίο κατηγορεί την εθνικόφρονα πλευρά είναι η "επιπολαιότητα" που έδειξε μετά την αποχώρηση των γερμανών.
- Χάγκεν Φλάισερ, "Νέα στοιχεία για τη σχέση γερμανικών αρχών κατοχής και ταγμάτων ασφαλείας". Τεκμηριωμένη και αποκαλυπτική δουλειά τού γνωστού καθηγητή, δημοσιευμένη στον όγδοο τόμο (1980-1982) της περιοδικής έκδοσης "Μνήμων", της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού. Από εδώ αντλήθηκαν πολλά από τα στοιχεία περί Ταγμάτων Ασφαλείας τού πρώτου κεφαλαίου αυτής της σειράς.
- Γρηγόρη Κριμπά, "Η εθνική αντίσταση στη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς", ιδιωτική έκδοση, Καλαμάτα, 2006. Πολύ σοβαρή προσπάθεια, παρά τις ατέλειές της.
- Τάσου Κωστόπουλου, "Η αυτολογοκριμένη μνήμη", εκδόσεις Φιλίστωρ, 2005. Μια ευσύνοπτη αλλά λίαν ενδιαφέρουσα ματιά στα Τάγματα Ασφαλείας.
- Παναγιώτη Τραϊανού, "Μελιγαλάς 1944... Το μεγάλο ταμπού της μεταπολεμικής μας ιστορίας". Εκτενής αναφορά στον ρόλο που έπαιξαν στον Μελιγαλά (και στον εμφύλιο αλλά και αργότερα) οι βρεττανοί, ο Γεώργιος Παπανδρέου και οι... βενιζελικοί, με έντονο αντιΚΚΕ (όχι όμως αντικομμουνιστικό) χρώμα και τάσεις προς συνωμοσιολογία.
- Ανωνύμου, "Κομμουνιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα (ΚΚΕ, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΔΣΕ, ΟΠΛΑ, ΕΠΟΝ)". Εμετικά αντικομμουνιστικό μακροσκελέστατο κείμενο, με εξόφθαλμα κατασκευασμένα ντοκουμέντα των οποίων γίνεται χρήση και στην περίπτωση Μελιγαλά, είτε αυτούσιων είτε παραλλαγμένων. Προσέξτε με πόση άνεση "στελέχη του ΚΚΕ" ομολογούν απάνθρωπα εγκλήματα.
- Πέτρου Τυπάλδου (συνταγματάρχου), "Η απελευθέρωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτην γεγονότα (Ιούλιος 1944 - Δεκέμβριος 1945)", έκδοση Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού, 1973. Στην σελίδα 63 γίνεται μνεία για 3.500 εκτελεσμένους και σφαγμένους στον Μελιγαλά, με πειστήριο αρχείο της ΔΙΣ.
- Κωνσταντίνου Αντωνίου (συνταγματάρχου χωροφυλακής), "Ιστορία Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής 1833-1967 - τόμος Γ", εκδόσεις Λαδιάς, 1967. Το "εθνοσωτήριο έργο" των Ταγμάτων Ασφαλείας και οι "κομμουνιστικές φρικαλεότητες" στον Μελιγαλά και αλλού, τεκμηριωμένα με "αδιάσειστα" ντοκουμέντα.
- Κώστα Ρουσίτη, "Καλαμάτα, Πύργος, Μελιγαλάς: Η πρώτη πράξη του ελληνικού εμφυλίου". Άλλη μια προσέγγιση στο θέμα, με σαφή αριστερή μεν αντιΚΚΕ δε τοποθέτηση. Ενδιαφέρουσα η μετατόπιση της έναρξης του εμφυλίου προς τα πίσω, κάτι που συνηθίζουν και οι "εθνικόφρονες" στις αναλύσεις τους.
- Χρήστου Τσιντζιλώνη, "Η αλήθεια για τον Μελιγαλά", Ριζοσπάστης, 11/9/2005 και Τ.Κωστόπουλου - Δ.Τρίμμη ("Ιός"), "Η μαύρη εθνική πηγάδα", Ελευθεροτυπία, 11/9/2005. Δυο πολυδιαβασμένα κείμενα, δημοσιευμένα την ίδια μέρα σε διαφορετικές εφημερίδες, τα οποία αρκούν για να βάλουν κάποιον στο κλίμα.
- Ανωνύμου, "Τάγματα Ασφαλείας και ένοπλες ομάδες". Ιστολογική ανάρτηση, που συγκεντρώνει ενδιαφέροντα στοιχεία αντιγραμμένα από διάφορες πηγές. Μειονέκτημα, η άτακτη και χωρίς σειρά ή οργάνωση παράθεση αυτών των στοιχείων. Εδώ βρίσκεται δημοσιευμένη και η έκθεση "Περί ιστορίας Τάγματος Ασφαλείας Καλαμάτας (Μελιγαλά)", του υποδιοικητή του Τ.Α. Μελιγαλά Παναγιώτη Καζάκου, όπως δημοσιεύθηκε στα "Αρχεία" της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού.
Για να μη πνιγεί κάποιος στον κυκεώνα των παραπάνω πληροφοριών και "πληροφοριών", θα πρέπει να διαθέτει σοβαρό υπόβαθρο. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να έχει υπ' όψη του και μια πλειάδα άλλων βιβλίων, απαραίτητων για να διαμορφώσει σωστά γνώμη. Μεταξύ αυτών των βιβλίων που οπωσδήποτε με έχουν επηρεάσει, βρίσκονται ενδεικτικά:
- Χάγκεν Φλάισερ, "Στέμμα και σβάστικα: η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης", Παπαζήσης, 1986.
- Κρις Γουντχάουζ - Κρίστοφερ Μόνταγκιου, "Το μήλο της έριδος", Εξάντας, 1976.
- Μαρκ Μαζάουερ, "Στην Ελλάδα του Χίτλερ: Η εμπειρία της Κατοχής", Αλεξάνδρεια, 1994.
- Δέσποινας Παπαδημητρίου, "Από τον λαό των νομιμοφρόνων στο έθνος των εθνικοφρόνων", Σαββάλας, 2006.
- Διονύση Χαριτόπουλου, "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων", Τόπος, 2009.
ΥΓ: Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους κατάλαβαν την πολύμηνη τεράστια προσπάθεια που κατέβαλα για να κολυμπήσω σ' όλο αυτό το πέλαγος των αλληλοσυγκρουόμενων και χαλκευμένων πληροφοριών και έδειξαν κατανόηση σε τυχόν λανθασμένα συμπεράσματά μου. Το ίδιο ευχαριστώ δικαιούνται οι δεκάδες σχολιογράφοι που έσπευσαν να συμπληρώσουν, να διορθώσουν ή και να επικρίνουν (γιατί όχι;) τα κείμενά μου.
15 σχόλια:
H δουλειά που έκανες είναι εξαιρετική ενα μεγάλο μπράβο απο εμένα. Τι πρέπει να κρατήσουμε σαν πολύτιμα συμπεράσματα κατα την γνώμη μου. Το ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ το 1936 έκανε Ανοιχτή Στρατιωτική Δικτακτορία ωστε να προετοιμάστει για τον πόλεμο που ερχότανε όπως άλλωστε και όλες οι Αστικές Τάξεις στην Ευρώπη που είχανε κάνει την επιλογή να ενισχύσουνε τον Χίτλερ στον Αντικομμουνιστικό αγώνα ενάντα στην ΕΣΣΔ και στους λαούς που είναι και ο κοινός τους στόχος. Ταυτόχρονα χωρίστηκαν σε δυο μερη για να έχουνε και την πίσω πόρτα ανοιχτή την ....αντιφασιστική... Ο Μεταξάς λοιπόν πήγε τους Κομμουνιστές στις φυλακές και στις εξορίες και τον Οκτώβρη του 1940 τους αρνήθηκε να πολεμήσουνε για την Σωτηρία του λαού. Οταν τον Απρίλη του 1941 μπήκε η Γερμανία παραδώσανε την χώρα αμέσως για να μη τον καθυστερήση ενάντια στην ΕΣΣΔ. Ταυτόχρονα παρέδωσε τους Κομμουνιστές στους Γερμανούς με τον Ζαχαριάδη να κάνει 4 χρόνια στο Νταχάου. Ο Λαός πολέμησε με αφθαστο ηρωισμό τους Γερμανούς και τα τσιράκια τους μέσα απο το ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΕΠΟΝ ΟΠΛΑ και απελευθέρωσε την χώρα χάρη στην νίκη της ΕΣΣΔ. Το οτι ο λαός δεν μπόρεσε να πάρει την εξουσία την ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΧΩΡΟΥΣΑΝΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ έχει να κάνει με το ότι το ΚΚΕ δεν είχε Στρατηγικό στόχο τον Σοσιαλισμό αλλά την .....λαοκρατία..... που σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει Σοσιαλισμός. Ετσι έφτιαξε το ΕΑΜ σαν ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ και ΟΧΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ με ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ το ότι ακολούθησε εγκλωβισμένοι σε ΣΜΑ ΛΙΒΑΝΟ ΚΑΖΕΡΤΑ και στην Κυβέρνηση ΠΑΠΑΤΖΗ. Αυτά τα πολύτιμα συμπεράσματα απο την ιστορία πρέπει να τα κρατήσουμε γιατί γίνανε παντού. Και πάλι μπράβο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Για αυτά που γράφει ο Κώστας Ρουσίτης θέλω να πω τα εξης. Πρόκειται πεντακάθαρα για Τροτσκιστή που προσπαθεί να ρίξει την αλλαγή Στρατηγικής της Κ.Δ στο 7ο Συνέδριο το 1935 απο ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ σε ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ στον Στάλιν και τους Μπολσεβίκους. Πρόκειται για Αθλιότητα. Η ΕΣΣΔ πολύ σωστά εκμεταλεύτηκε τις Ενδοιμπεριαλιστικές διαφορές με το Μολότοφ Ρίμπεντροπ και με την Αντιφασιστική Συμμαχία. Τα Κ.Κ όμως που δεν έχουνε την εξουσία αν διαλέξεις Ιμπεριαλιστή μπαίνεις κάτω απο ξένη σημαία. Εχουμε λοιπόν την επικράτηση των απόψεων του Δεξιού Οπορτουνισμού στην Κ.Δ το 1935 και τον Αριστερό Οπορτουνισμό των Τροτσκιστών να προσπαθεί να σπιλώσει την ΕΣΣΔ και τον ΣΤΑΛΙΝ. Είναι ίδια χρονιά το 1935 που αποκαλύφθηκε η συνομωσία στον Κόκκινο Στρατό Ζινόβιεφ Μπουχάριν ...τρότσκι.... για την ανατροπή των Μπολσεβίκων σε συνεργασία με τον Χίτλερ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Παναγιωτη, ο ζαχαριαδης γλυτωσε απο τους χιτλερικους δεν γλυτωσε ομως απο τους χρουτσωφικους. Οι ρεβιζιονιστες δεν τον θεωρησαν του χεριου τους, προκειμενου να περασουν την πολιτικη παλινορθωσης του καπιταλισμου, και γι αυτο στη θεση του βαλανε πρωτα τον κολλιγιανη και στη συνεχεια τον φλωρακη, για να παιξουν τον ρολο που τους αναθεσαν. Το ιδιο εκαναν και σε ολα τα κομματα που μπορουσαν να ελεγχουν, και ηταν δυστυχως πολλα. Σχεδον ολα. Ετσι φτασαμε στο 1990.
Δεν νομιζω πως αυτο το ιστολογιο αντεχει αυτη τη πλευρα της ιστοριας .γιωργος
Συγχαρητήρια για την δουλειά σου. Πολύτιμα τα κείμενα σου για ένα ζήτημα από την φύση του ακανθωδες και δύσκολο. Θα ήθελα εγώ προσωπικά να παρακαλεσω τους σχολιαστές (τουλάχιστον τους συντρόφους) να μην επαναλαμβανονται. Ο σχολιαστής ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ με δυσκόλεψε στην σειρά των άρθρων και πέρα από το ότι διαφωνώ με κάποια από τα συμπεράσματα του, θα τα είχα διαβάσει και με το πρώτο του σχόλιο. Προς τι αυτή η επανάληψη; Μπορεί ο καθένας να κάνει το blog του και να επαναλαμβανεται εσαει.
@ Γιώργος
Επίτρεψέ μου μια μικρή διόρθωση: αυτό το ιστολόγιο αντέχει ΟΛΕΣ τις πλευρές της Ιστορίας. Μπορεί να μην αντέχει συνωμοσιολογίες και ψέματα αλλά αυτά δεν συνιστούν Ιστορία, έτσι; Συνεπώς, εδώ εκφράσου ελεύθερα και... πού ξέρεις;... μπορεί να διαπιστώσεις ότι οι εκτιμήσεις μας δεν απέχουν πολύ.
Γιώργος. Είπες τα μισά αλλά δεν πειράζει θα πω εγώ τα υπόλοιπα Ξέχασες τους Παρτσαλίδη Ζωγράφο Δημητρίου που αφού διαλύσανε τις Κ.Ο το 1958 όταν ήρθε η ανοιχτή Στρατιωτική Δικτακτορία το 1968 και διαλυθήκανε οι Αυταπάτες της ....ΕΔΑ..... φτιάξανε το Προδοτικό Εσωτερικό για να καπηλευτούνε τον τίτλο. Ο Καπετάν Γιώτης ανέλαβε Γ.Γ το 1972 μετά απο 18 χρόνια εξορία. Παρέλαβε το ΚΚΕ παράνομο απο το 1936 χωρίς ΚΝΕ ΑΠΟ ΤΟ 1943 στην Πολιτική προσφυγιά απο το 1949 χωρίς Κ.Ο απο το 1958 και στο πρόγραμμα τα Πολιτικά Μέτωπα και τα Στάδια.....όταν υποχρεώσανε τον Ζαχαριάδη να αποσύρει το πρόγραμμα που έλεγε ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ. Αν λοιπόν προσπαθείς να ρίξεις Συλλογικές αποφάσεις που εφάρμοζε ο Καπετάν Γιώτης με βάση τον Δ.Σ και καλά έκανε καταλαβαίνουμε όλοι γιατί το κάνεις. Το ΚΚΕ το 1991 σώθηκε με επικεφαλής τον Καπετάνιο αποκατάστησε τα Επαναστατικά του Χαραχτηριστικά και κατάργησε το Καρκίνωμα των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΕΤΩΠΩΝ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΩΝ. Το σήμερα σε πειράζει και όχι το τότε..... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Σαν σήμερα υπογράφηκε η ΜΟΙΡΑΙΑ συμφωνία της Καζέρτας το 1944 και η συμμετοχή ΕΑΜ..ΚΚΕ στην Κυβέρνηση ....εθνικής ενότητας.... Τα Κυριότερα άρθα της συμφωνίας. 1. Ολες οι Αντάρτικες ομάδες μπαίνουνε στις διαταγές της κυβέρνησης ...εθνικής ενότητας.... 2. Η Κυβέρνηση θέτει τις δυνάμεις αυτές στις διαταγές του Σκόμπυ... 3. ΟΙ Αρχηγοί των Ανταρτών θα απαγορεύσουνε κάθε απόπειρα να πάρουνε την ...Εξουσία.... Τέτοια πράξη θα θεωρηθή έγκλημα. 4. Στην Αθήνα καμμία ενέργεια δεν θα αναληφθή εκτός απο τις διαταγές Σκόμπυ. 5. Τα τάγματα ασφαλείας θεωρούνται όργανα του εχθρού θα χαραχτηριστούνε σαν εχθρικοί σχηματισμοί εκτός αν .....΄΄΄΄΄΄΄παραδοθύνε......΄΄΄΄΄΄ ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Θεόδωρε,
ελπίζω να μην με κατέταξες σε αυτούς, που σε κατηγορήσανε για "ακροδεξιό αναθεωρητισμό".
Εκανες πολλή δουλειά πράγματι, αλλά για το αποτέλεσμα, ("παραδόθηκαν") δεν με έπεισες. Νομίζω πως βασική αιτία, που, κατά την γνώμη μου και εν μέρει, πλανήθηκες στα συμπεράσματά σου, είναι πως επεχείρησες να ψάξεις τον Μελιγαλά σαν ένα αποκομμένο, τοπικά και χρονικά γεγονός της απελευθέρωσης. Συν το ότι δείχνεις να μην έχεις καλήν εικόνα της τοπογραφίας της περιοχής. Βέβαια, για το δεύτερο εγώ μιλάω με το πλεονέκτημα του ντόπιου, που γεννήθηκε εκεί και ξέρει τα κατατόπια. Αλλά πιστεύω, πως αν ταξίδευες στην περιοχή και περιδιάβαινες τους τόπους της ιστορίας, θα σχημάτιζες καλύτερη εικόνα και θα απέφευγες παρανοήσεις.
Σταχυολόγηση μερικών αμφισβητήσιμων σημείων.
1. http://teddygr.blogspot.gr/2016/09/2.html
«Τον Απρίλιο του 1943, οι άγγλοι εκτέλεσαν με απόλυτη επιτυχία την Επιχείρηση Κιμάς (Operation Mincemeat), μια άψογα εκτελεσμένη παραπλανητική ενέργεια, η οποία θα "αποκάλυπτε" στους γερμανούς ότι οι σύμμαχοι σχεδίαζαν δίδυμη αποβατική επιχείρηση στην Σαρδηνία και στην Καλαμάτα. Οι γερμανοί "τσίμπησαν" και άρχισαν να ενισχύουν τις δυνάμεις τους στον Μοριά. Ίσως κάπου εδώ πρέπει να αναζητήσουμε τον λόγο που τα Τάγματα Ασφαλείας γνώρισαν τόση άνθιση στην Πελοπόννησο και, ειδικά, σε Μεσσηνία και Λακωνία.»
Θεωρώ ανεπιτυχή αυτή την εικασία.
Εδώ χρειάζονται και ιστορικογεωγραφικές γνώσεις, και συνυπολογισμός της ταξικής πάλης.
Η Μεσσηνία τότε ήταν ο πιο πολυάνθρωπος νομός της Ελλάδας (εκτός Αθήνας-Θες/νίκης), με πολύ πλούτο και άρα θέατρο σκληρών ταξικών αγώνων. Θυμίζω, λιμενεργάτες και εργάτες αλευρομύλων Καλαμάτας ‘34, την ένοπλη σταφιδική εξέγερση της Πυλίας το ’35, τις ταραχές της Τσακώνας-Οιχαλίας κλπ. Τα Τ.Α. είχαν ταξικά αίτια, που συγκροτήθηκαν από την ελλ. Αστική τάξη, για προετοιμασία του εμφυλίου, στον οποίον είχε προσανατολιστεί ήδη από το ’43, μετά το Στάλινγκραντ, καταλαβαίνοντας τι θα ακολουθούσε την άνοδο του αντάρτικου.
Τι πιο φυσιολογικό να ρίξει το βάρος εκεί, που υπήρχε ο κίνδυνος. Τους Γερμανούς, έτσι κι αλλιώς, τους βόλευαν τα αντικομμουνιστικά και εθνοπροδοτικά Τ.Α.
2. http://teddygr.blogspot.gr/2016/09/3.html
«ο κατοχικός νομάρχης Μεσσηνίας γιατρός Δημήτριος Περρωτής (είχε ξεφύγει από την Καλαμάτα και κατέφυγε στον Μελιγαλά),….»
Είναι πολύ σκοτεινή ιστορία, και μάλλον το κλειδί του «Μελιγαλά».
Οι αρχηγοί της Καλαμάτας «διέφυγαν» ….καμαρωτοί(!;), από την σιδηροδρομική γραμμή, μετά την κατάληψη της πόλης από τον ΕΛΑΣ, και ενώ η πόλη βούϊζε «θάνατος στους δοσίλογους»! Να θυμίσω, πως η κατάληψη της Καλαμάτας ήταν επίσης αιματηρότατη για τον λαϊκό στρατό, και πολλά λέγονται για τους επιστρατευμένους οδηγούς, που οδήγησαν τα τμήματα επίτηδες κάτω από τους οχυρωμένους στις ταράτσες και σπίτια ταγματαλήτες, για να τα πετσοκόψουν.
Εδώ, πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Που ακούστηκε στρατός να καταλαμβάνει πόλη, και ο σιδηροδρομικός σταθμός να μένει αφύλακτος;!;! Και να «διαφεύγουν»(!) από εκεί οι επικηρυγμένοι αρχηγοί των εχθρών!
Για να τα πω έξω από τα δόντια, πρέπει να τους αφήσανε να διαφύγουν επίτηδες, πιθανόν τοπικοί παράγοντες του ΕΑΜ η και ΚΚΕ, στα πλαίσια της «αποφυγής ακροτήτων» και της επιδιωκόμενης «εθνικής συνεννόησης», που θα οδηγούσε μετά στη Βάρκιζα. Ισως κάποιοι να πίστευαν, πως έτσι συμβάλλανε στον «κατευνασμό των παθών» κλπ.
Διαψεύστηκαν οικτρά, και πήρανε στο λαιμό τους πολύ κόσμο με τις αυταπάτες τους. Αν δεν πήγαιναν οι αρχηγοί εκεί να εμψυχώσουν τους ταγματασφαλήτες, πιθανόν και να μην αντιστεκόταν ο Μελιγαλάς τόσο πολύ, πιθανόν και καθόλου, οπότε η παραφορά της εκδίκησης θάταν πολύ πιο μικρή.
(συνεχίζεται)
Ας εκφραστω λοιπον ελευθερα χωρις συνομοσιολογιες και ψεματα - εκτος αν μου φαινονται αληθειες.
με το αρθρο συμφωνω ετσι κι αλλιως γιατι πιστευω οτι ο ΕΛΑΣ ηταν πραγματι απελευθερωτικος στρατος, γιατι η σοσιαλιστικη ελλαδα θα ηταν καλυτερη, γιατι επρεπε να δειξει αποφασιστικοτητα γενικως και οχι μονο στην πηγαδα κλπ. Με τον ιδιο τροπο πιστευω ολοι κρινουν με βαση τη γενικοτερη τοποθετηση τους.
Ομως ο πολυς κοσμος που δεν βλεπει με διαλεκτικο τροπο τους κυκλους και την σπειροειδη πορεια που ακολουθει η κοινωνια στην
εξελιξη της, τοποθετειται και θεωρει οτι ο κουμουνισμος ειναι αυτο που ειδαμε το 1990 και οτι ευτυχως ,οποιοι κι αν ηταν οι ταγματασφαλιτες
αυτοι μας εσωσαναντισταγησουμε λοιπον στο κοσμο πως φτασαμε ως εδω καιοχι να κρυβωμαστε πισω απ το δακτυλο.
Α-) μολις εξαλειφθηκε η παλια αστικη ταξη τη δεκαετια 1930 αρχισε ανεπαισθητα να δημιουργειται μια νεου τυπου αστικη ταξη μεσα αποτο κομμα, τις παραγωγικες επιχειρησεις και τον κρατικο μηχανισμο. Λεω ανεπαισθητα γιατι ολοι,και ο σταλιν, νομιζαν οτι χωρις ιδιοκτησια δεν νοειται αστικη ταξη. Ο σταλιν δηλαδη αντιμετωπιζε τα συμπτωματα και οχι την ιδια την αρρωστια.
Β) ο σοσιαλισμος απεδειξε στη πραξη οτι μπορει να κανει θαυματα σε ολους τους τομεις. Στην οικονομια,επιστημη, πολιτισμο, κοινωνικη δικαιοσυνη. Αυτο ειναι το μονο που δεν μπορουν να δεχτουν οικαπιταλιστες και γι αυτο ριχνουν τονους λασπη. Μεχρι τοθανατο του σταλιν ο σοσιαλισμος κυριαρχος στη μιση υδρογειο αρχισε να παιρνει το πανω χερι και στην τεχνολογια αιχμης. Οι καπιταλιστες ειχαν χασει τον υπνο τους. Και τοτε συνεβει η μεγαλυτερη κατα τη γνωμη μου στροφη προς τα πισω που εγινε ποτε στην ιστορια. Ο σοσιαλισμος αλωθηκε απο τα μεσα,απο τη νεα αστικη ταξη. Μονο ο μαο, -οχι ολοκληρο το κκκινας- κι αυτος με καθυστερηση 8 χρονια,καταλαβε περιπου τι ειχε συμβει. Παρα τις προσπαθειες του πρακτικα και θεωρητικα, δεν μπορεσε τελικα να αντιστρεψει την πλημυριδα του δεξιου αναθεωρητισμου που κυριαρχησε σ ολο το κοσμο μετα τον θανατο του.
Γ) σ ολη αυτη την πορεια προς τον καπιταλισμο, ποια ηταν η σταση του κκε; μπορειται να δειτε τηναληθεια η θα την ονομασετεψεμα και συνομωσιολογια;
Παναγιωτη, ο φλωρακης συνεχισε τη γραμμη του κολιγιανη, οπως ο μπρεζνιεφ συνεχισε τη γραμμη του χρουτσωφ σε γενικεςγραμμες βεβαια. Η συγκυβερνηση με τον τζανετακη ηταν η φυσικη συνεπεια και οχι εκτροπη απο τη γενικη γραμμη ολωντων κομματων που ηταν στην επιρροη του κκσε. Η δαμανακη, ο δραγασακηςκλπ ηταν οι συνεπεις εκπροσωποι της γραμμης και οχι η κομματικη βαση ,η οποια αλλου νομιζε οτιβρισκοταν και αλλου ηταν στην πραγματικοτητα.
Συμπερασματικα πιστευω πως μονο αν εχουμε το θαρρος να δουμε την πραγματικοτητα με βαση τη λογικη και οχι κυριως το συναισθημα,μονο τοτε μπορουμε να προχωρησουμε και να την αλλαξουμε.
Γιωργος
εσωσαν.
Πως φτασαμε λοιπον στο 1990? Ετσι ξαφνικα ολοι μαζι εκατομυρια πρωην κουμμουνιστες σ ολες τις χωρες αλλαξαν κι εγιναν σ ενα βραδυ προδοτες; ποιοι ηταν οι αντεπαναστατες; οι χθεσινοι συντροφοι στο συνολο τους;
(συνέχεια)
Οι αρχηγοί των δοσιλόγων ήταν υπόλογοι ταξικών και εθνικών εγκλημάτων, προδότες πολέμου, και σε καιρό πολέμου αυτά τιμωρούνται μόνο με θάνατο. Επρεπε να δικαστούν στην Καλαμάτα και να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες, για να εκτονωθεί και κατά το δυνατόν η λαϊκή εκδικητικότητα. Ο λαός εξαγριωνόταν περισσότερο όταν υποψιαζόταν πως «οι από πάνω πάνε να τα βρούνε». Δυστυχώς στην πατρίδα μου, την Καλαμάτα, είχε ανέκαθεν ισχυρή βάση ο ρεφορμισμός/οπορτουνισμός και αυτό πληρώθηκε σκληρά και μετά, με τους Μαγγανάδες, και αργότερα στο αντάρτικο, στην Χούντα, και ….μέχρι τις μέρες μας. Ας μην το τραβήξω.
Ο Μελιγαλάς μπορεί να διαβαστεί μόνο σε συνάρτηση με την προϊστορία της ταξικής και αντιστασιακής πάλης στην Μεσσηνία και τα γεγονότα της Καλαμάτας. Αλλιώς φαίνεται ξεκρέμαστος και εύκολα φορτώνεται στην μεταφυσική του «αιμοσταγούς ΕΑΜοβούλγαρου».
3. http://teddygr.blogspot.gr/2016/09/3.html
«Ο Καζάκος με τους διακόσιους του διέσχισαν τον κάμπο προς Γαργαλιάνους αλλά αποδεκατίστηκαν από τον ΕΛΑΣ που τους πέτυχε και τους τσάκισε.»
Καταρχήν, από τον Μελιγαλά προς Γαργαλιάνους …δεν υπάρχει κάμπος! Παρεμβάλλονται τα βουνά της Κυπαρισσίας και το μόνο ασφαλές πέρασμα, λιγώτερο πρόσφορο για ενέδρες κλπ., είναι βορειοδυτικά, από τα «Κοντοβούνια», δηλ. δρομολόγιο Κάτω Σουλιμά (Δώριο) – Κοπανάκι - Ράχες- Κυπαρισσία – Φιλιατρά – Γαργαλιάνοι.
Ο Καζάκος κινήθηκε βορειοανατολικά, στον κάμπο της Ανω Μεσσηνίας, παρέκαμψε Μερόπη-Οιχαλία προς τα ορεινά Σούλι –Χειράδες, για Αρκαδία μάλλον, ίσως ήθελε να βρεί τον Παπαδόγγωνα στην Τρίπολη, αλλά μάλλον βρήκε τον ….Πέρδικα, για κακή του τύχη.
Για να μη μακρηγορώ, ανεξάρτητα αν κάποιοι σκορπίσανε στο Μελιγαλά, ο σκληρός πυρήνας γύρω από τους αρχηγούς έμεινε και αντιστάθηκε προφανώς ενθαρρυμένος και από τους εγγλέζους, που είναι μάνες στο διπλό παιχνίδι και στην διχόνοια. Η μόνη τους ελπίδα ήταν να κρατήσουν μέχρι νάρθουν οι άγγλοι με στρατό, γι αυτό και πολέμησαν αδίστακτα.
Είχαν το στρατιωτικό πλεονέκτημα γιατί υπερασπίζονταν κατοικημένο χώρο, και ως γνωστόν, ο επιτιθέμενος χρειάζεται δεκαπλάσιες δυνάμεις για νάχει ελπίδες. Αρα έστω και με τριακόσιους (παραμύθια των Καζάκου και λοιπών για εξιλεωθούν για την πανωλεθρία τους), ο ΕΛΑΣ ήθελε τουλάχιστον 3000 εξ ίσου οπλισμένους σαν αστακούς, και όχι ξυπόλητους εφεδροελασίτες…. Η πραγματικοτητα ήταν πολύ χειρότερη.
Kατά τα λοιπά είναι όπως τα λές, για την λαϊκή οργή, τις τερατολογίες των δεξιών κλπ.
Ο Μελιγαλάς ήταν η κάθαρση της τραγωδίας της κατοχής και της ταξικής καταπίεσης στην Μεσσηνία και την Νοτιοδυτική Πελοπόννησο, απόλυτα συναρτημένη με τα συνδεδεμένα γεγονότα, που εκτυλίχτηκαν εκεί τριγύρω και την προϊστορία τους.
Υ.Γ. Υπάρχουν επίσης πολλές αυτοβιογραφικές μαρτυρίες για την Πηγάδα, που εύκολα φιλτράρονται από υποκειμενικότητες, (όπως σωστά επισημαίνεις για τον Ξιάρχο, και θα προσέθετα και τον Μαχαίρα, που παρά την γενναιότητα της πληθωρικής προσωπικής του συνεισφοράς στην Αντίσταση, πολιτικά "χάνει" την ταξική διάσταση των γεγονότων....), και βοηθάνε να μπείς στο κλίμα της εποχής εκείνης.
@ Σεχτάρ ο Τρομερός
Ας το ξαναπώ για πολλοστή φορά: όλα τα καλοπροαίρετα σχόλια πρέπει να είναι όχι απλώς καλοδεχούμενα αλλά και επιθυμητά και απαραίτητα σε όποιον θέλει να λέει ότι ψάχνει -και ψάχνεται- με ειλικρίνεια και δεν παριστάνει τον παντογνώστη. Ειλικρινά, χαίρομαι που την μισή δουλειά σ' αυτά τα κείμενα την έκαναν οι σχολιαστές. Μακάρι να γινόταν πάντοτε το ίδιο...
Επ' ευκαιρία, να δώσω και μια εξήγηση ως προς το γιατί κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Καζάκος κινήθηκε προς Γαργαλιάνους (έστω και όχι μέσα από κάμπο!): ακριβώς επειδή έπεσε πάνω στον Πέρδικα! Ξέρουμε ότι ο Πέρδικας βρέθηκε στο κατόπι τού Στούπα, σε Γαργαλιάνους και Πύλο, οπότε οι φυγάδες (τουλάχιστον ένα τμήμα τους) κατά κει πρέπει να τράβηξαν. Φυσικά, η σκέψη μου, παρ' ότι δείχνει λογική, μπορεί να είναι εσφαλμένη.
ΥΓ: Μ' άρεσε η αποστροφή σου περί Μελιγαλά:"η κάθαρση της τραγωδίας της κατοχής και της ταξικής καταπίεσης". Λεπίδα!
Aσφαλώς και το έχουμε το θάρρος και φαίνεται στις Επεξεργασίες του ΚΚΕ μετά το 1991. Τα υπολείματα της Αστικής Τάξης που ηττήθηκε αλλά δεν συνετρίβει συνέχισε να υπάρχει σαν άτομα και με την βοήθεια απο το Εξωτερικό και τον Οπορτουνισμό προσπαθούσε να επανέλθει. Ιμπεριαλιστική περικύκλωση εσωτερικά Σαμποτάζ δολιοφθορές και ο 2 Π.Π ήτανε η αιτία που το 1956 το Κόμμα των Μπολσεβίκων έμεινε απο στελέχη και επικράτησε η Οπορτουνιστική Αντεπανάσταση. Στην Κ.Δ είχε επικρατήσει στο 7ο Συνέδριο του 1935 με την αλλαγή απο ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟ σε ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ. Εφαρμόζοντας σταδιακά νόμους του Καπιταλισμού ανατράπηκε το 1991. Πάμε στο ΚΚΕ. Το πρόγραμμα της 6ης Ολομέλειας του 1934 μίλαγε για Δικτακτορία του Προλεταριάτου. Αλλαξε μετά το 1937 με καταστρεπτικά αποτελέσματα στον Απελευθερωτικό αγώνα. Ακόμα και με την επιστροφή του Ζαχαριάδη το ΕΑΜ καθυστερούσε το ξεκίνημα και το να πέσει όλο το βάρος εκεί. Παράνομο λοιπόν το ΚΚΕ απο το 1936 χωρίς ΚΝΕ απο το 1943 στην Πολιτική προσφυγιά απο το 1949 χωρίς Κ.Ο απο το 1958 χωρίς στελέχη και με το πρόγραμμα στα Πολιτικά μέτωπα και Σταδια. Υπενθυμίζω ο Ζαχαριάδης το είχε αλλάξει το 1953. Σε αυτή την βάση παρέλαβε το ΚΚΕ ο Καπετάν Γιώτης το 1972 με τεράστιες Ιδεολογικές παρρεκλίσεις χωρίς ΠΟΤΕ να γίνει Οπορτουνιστικό αλλιώς δεν θα φτιάχνανε το Εσωτερικό..... Οτι ακολούθησε με την Ανοχή στο ΠΑΣΟΚ σε όλη την μεταπολίτευση τον Συνασπισμό και την ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ 2 ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ήταν αποτέλεσμα όλων αυτών που ανέφερα. ΟΙ Κομμουνιστές με επικεφαλής τον ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΩΤΗ Σώσανε το ΚΚΕ το 1991 λίγο πριν την Αβυσσο και αποκατάστησε σε μια πορεία τα ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΧΑΡΑΧΤΗΡΙΣΤΙΚΑ. Στο 15ο Συνέδριο το 1996 καταργήσαμε την αιτία της Καταστροφής ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ. Πάντως όταν μου λες τι σώσαμε το 1991 εγω επιμένω οτι σε πειράζει η πορεία μας μετά το 1991. Ειμαι δίπλα στο ΚΚΕ απο το 1976. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Γιώργος. Δεξιά Οπορτουνιστική ομάδα δεν ήτανε μόνο ο Δραγασάκης και η Δαμανάκη επειδή ήδη έχουνε ξεβρακωθεί. Ητανε και οι Αλαβάνος.... Λαφαζάνης.....Στρατούλης..... Χουντής...... Λεουτσάκος......κ.α με Επικεφαλής τον ....φαράκο.....και βέβαια ξέχασες τους αριστερούς Οπορτουνιστές με Γράψα Κοτζιά.....Βαλαβάνη..... Χάγιο.....Σκαμνάκη κ.α που αποδείχτηκε οτι πρόκειται πάντα για Συγκοινωνούντα δοχεία. Οταν ο Σύριζα πήρε την εντολή ο Χάγιος έτρεξε να φωτογραφηθεί με Τσίπρα και Γλέζο. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μπράβο σας για την προσπάθεια!
Eυχαριστούμε πολύ δεν κάνει τίποτα...... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Δημοσίευση σχολίου