50 χρόνια πριν, καλοκαίρι του 1965.
Mια ακόμη μαζική και δυναμική πορεία με πολλές χιλιάδες κόσμου, το βράδυ της 21ης Ιουλίου ξεκίνησε από τα Προπύλαια κατέβηκε Χαυτεία-Ομόνοια, κι από τη Σταδίου ανηφόρισε προς το Σύνταγμα. Κόσμος πυκνός και οργισμένος.
Λίγες μέρες πριν, στις 15 Ιουλίου, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί μετά από κόντρα με το παλάτι για το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Ο Γ. Παπανδρέου δεν συμφωνούσε με την τοποθέτηση Γαρουφαλιά στο Υπουργείο Εθν.Άμυνας και είχε ζητήσει την παραίτησή του. Ο Γαρουφαλιάς αρνήθηκε να φύγει από το Υπουργείο. Τελικά ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο. Το παλάτι δεν το δέχτηκε και ο Γ.Παπανδρέου θεώρησε ότι δεν μπορούσε να παραμένει Πρωθυπουργός αν δεν μπορούσε να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί («πρωθυπουργός υπό απαγόρευσιν»).
Σε λίγο ο λαός ήταν στους δρόμους.
Τα Ιουλιανά είχαν ξεκινήσει.
"Μικρές" διαφορές με το σήμερα...
Σήμερα τον αποφασιστικό λόγο δεν τον έχει καν κάποιος Βασιλιάς μέσα στη χώρα. Τον έχει η ΕΕ που αποφασίζει "για το καλό μας", που εντελώς συμπτωματικά συμπίπτει με το καλό των μεγάλων ευρωπαικών μονοπωλίων.
Σήμερα παρά τον εξευτελισμό που δέχτηκε ο "αριστερός" πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του στις Βρυξέλλες, παρά τους χυδαίους εκβιασμούς, παρά το ότι ο λαός είχε ψηφίσει, έστω αυτό το περίεργο και πονηρό, ΟΧΙ λίγες μέρες πριν, για να αγνοηθεί εντελώς ακριβώς την επόμενη μέρα, όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν αλλά συνέχισαν να παίζουν το ίδιο παιχνίδι, απομακρύνοντας τους υπουργούς που, έστω υποκριτικά, ψήφισαν όχι στα νεα μέτρα(αλλά ναι στην κυβέρνηση των μέτρων).
Η υποταγή φανερή, απόλυτη και ενοχλητική...
Παρ' όλα αυτά, αυτή η κυβέρνηση, αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να εμφανίζονται ως Αριστεροί.
Αντίστοιχα το 1965, ακόμη και ο συντηρητικός, αντικομμουνιστής Γ. Παπανδρέου είχε φερθεί με μεγαλύτερη πολιτική ευθιξία.
Μόνο που τότε το σύστημα, μέσα σε εκείνες τις συνθήκες και οικονομικές συγκυρίες, είχε εναλλακτικές για την επόμενη μέρα.
Τώρα απλά ο Α.Τσίπρας, ως προτιμητέα λύση, έπρεπε να παραμείνει στη θέση του για να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά "της σωτηρίας" που έχει αναλάβει ως διαχειριστής του συστήματος.
21 Ιουλίου 1965.
Στη γωνία Σταδίου με τη Χρ. Λαδά και την Εδουάρδου Λω η αστυνομία είχε στήσει μπλόκο. Την ώρα που γίνονταν διαπραγματεύσεις ακούστηκε η σειρήνα κι άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα εξ επαφής χτυπώντας άγρια την πορεία. Ο κόσμος όπως ήταν πυκνός γύρισε προς τα πίσω οπισθοχωρώντας άτακτα. Ένα ολόκληρο περίπτερο από τη μεριά της Εδ. Λω βρέθηκε 30 μέτρα πιο κάτω! Ο δρόμος γέμισε πεσμένους ανθρώπους, παπούτσια, τσάντες...
Μπροστά βρισκόταν πεσμένος ο Σωτήρης Πέτρουλας, χτυπημένος από γκλομπ στο κεφάλι και γύρω του τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή. Τον μάζεψαν μια ώρα αργότερα σχεδόν.
Στο νοσοκομείο άφησε την τελευταία του ανάσα; Στο ασθενοφόρο ίσως ή τέλος πάντων το αυτοκίνητο που τον μετέφερε; Θολά τα όσα λέγονται. Σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ έσβησε άλλος ένας λαϊκός αγωνιστής. Άλλος ένας άνθρωπος που είχε απλά αποφασίσει να μη συμβιβαστεί, να βρίσκεται πάντα εκεί, πάντα παρών. Άλλος ένας που δεν αισθανόταν αυτό που λέμε ήρωας, που πήγαινε το πρωί στη δουλειά, στο κατάστημα ρούχων που δούλευε και το βράδυ στη σχολή ή τις συνελεύσεις των σχολών, των Λαμπράκηδων ή της Νεολαίας ΕΔΑ.
Ζούσε σε ένα σπιτάκι στον Κολωνό κι ονειρευόταν απλά όνειρα για μια καλύτερη ζωή για όλους τους απλούς ανθρώπους σαν αυτόν.
Το βράδυ εκείνο το κράτος προσπάθησε να τον λειτουργήσει μες τη νύχτα και να τον θάψει πριν ξημερώσει μακριά από τους δικούς του! Τέτοια φασιστική κτηνωδία! Στη μάνα του και στο σπίτι του είπαν πως ήταν κρατούμενος... και τους έκλεισαν στο σπίτι. Εκείνη απειλούσε να πέσει από το μπαλκόνι όλο το βράδυ.
Ευτυχώς κάποιοι αποφάσισαν να μην κάνουν πίσω, να απειλήσουν με μάχη μες τη νύχτα με πέτρες και ό,τι άλλο βρισκόταν εκεί στο Γ' Νεκροταφείο δίπλα στο ξωκλήσι. Ευτυχώς, σιγά-σιγά μέσα στη νύχτα, είχαν μαζευτεί πολλοί κι έτσι το κράτος φοβήθηκε κι έκανε πίσω.
Ο Μ. Θεοδωράκης λέει πως όταν τον άφησαν να τον δει τελικά μέσα στο εκκλησάκι, ήταν ξαπλωμένος πάνω σ΄ ένα τραπέζι με τα γαλάζια του μάτια ανοιχτά σαν ολοζώντανος.
Η κηδεία του τελικά έγινε άλλο ένα μεγάλο συλλαλητήριο για τη Δημοκρατία. Η τελευταία του πορεία ξεκίνησε από τον Κολωνό, πέρασε με λίγους ανθρώπους από το Μεταξουργείο και μετά την Ομόνοια χιλιάδες ενώθηκαν μαζί του και πλημμύρισαν την Αθήνα με το θυμό και τα συνθήματά τους. Η αστυνομία απέφυγε τελικά εκείνη τη μέρα τις προκλήσεις. Όλοι εκεί ήταν έτοιμοι για όλα.
Η αστυνομία, λοιπόν, απλά παρακολούθησε από απόσταση. Άλλωστε, η κυρίως δουλειά είχε γίνει. Άλλος ένας κίνδυνος για το σύστημα είχε εξολοθρευτεί. Άλλη μια προσπάθεια να τρομοκρατηθεί ο λαός είχε τελειώσει κι ένα μήνυμα είχε σταλεί. Όποτε χρεαστεί η βια θα είναι παρούσα στο πλάι του συστήματος.
50 χρόνια πριν ένας ακόμη αγωνιστής έπεσε στο δρόμο.
Ηταν άλλη μια φορά που φάνηκε πως όσο κι αν οι ήρωες αφήνουν το σημάδι τους στην ιστορία, είναι οι τρομερές εποχές που γεννάνε τους ήρωες κι όχι οι ήρωες τις τρομερές εποχές.
-----------------------------------------------
Σημείωση ιστολογίου
Στις 2 Οκτώβρη 1978, καθώς πρωτοπερνούσα το κατώφλι τής ΑΣΟΕΕ ως νέος φοιτητής, κάποιοι μεγαλύτεροι "συνάδελφοι" με άρπαξαν (σχεδόν) για να με γράψουν στον σύλλογο φοιτητών τής σχολής "Σωτήρης Πέτρουλας". Στραβάδι επαρχιώτικο, δεν είχα ιδέα ποιος ήταν αυτός ο Πέτρουλας αλλά ντρεπόμουν κιόλας να ρωτήσω. Έσκασα το ταλληράκι κι έφυγα δίχως να βγάλω κιχ. Λίγες μέρες αργότερα, αφού είχα πια εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον μου, κατέφυγα στην βιβλιοθήκη τής σχολής για να λύσω την απορία μου.
Σήμερα, 37 χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι όσα διάβασα εκείνη την ημέρα με σημάδεψαν και, ταυτόχρονα, άνοιξαν καινούργιους, άγνωστους ως τότε, ορίζοντες εντός μου. Και δεν θα είναι υπερβολή αν πω πως ο Σωτήρης Πέτρουλας, 13 ολόκληρα χρόνια μετά την δολοφονία του, έγινε αφορμή και απαρχή τής μεταμόρφωσης εκείνου του επαρχιώτικου στραβαδιού σε πολιτικά σκεπτόμενο ον.
Mια ακόμη μαζική και δυναμική πορεία με πολλές χιλιάδες κόσμου, το βράδυ της 21ης Ιουλίου ξεκίνησε από τα Προπύλαια κατέβηκε Χαυτεία-Ομόνοια, κι από τη Σταδίου ανηφόρισε προς το Σύνταγμα. Κόσμος πυκνός και οργισμένος.
Λίγες μέρες πριν, στις 15 Ιουλίου, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί μετά από κόντρα με το παλάτι για το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Ο Γ. Παπανδρέου δεν συμφωνούσε με την τοποθέτηση Γαρουφαλιά στο Υπουργείο Εθν.Άμυνας και είχε ζητήσει την παραίτησή του. Ο Γαρουφαλιάς αρνήθηκε να φύγει από το Υπουργείο. Τελικά ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο. Το παλάτι δεν το δέχτηκε και ο Γ.Παπανδρέου θεώρησε ότι δεν μπορούσε να παραμένει Πρωθυπουργός αν δεν μπορούσε να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί («πρωθυπουργός υπό απαγόρευσιν»).
Σε λίγο ο λαός ήταν στους δρόμους.
Τα Ιουλιανά είχαν ξεκινήσει.
 |
| Γελοιογραφίες τού Κώστα Μητρόπουλου από την εφημερίδα Το Βήμα (Ιούλιος 1965). Σε όλες πρωταγωνιστεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ενώ σε δύο συμμετέχει ο Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας ή "Γαργάλατας". |
"Μικρές" διαφορές με το σήμερα...
Σήμερα τον αποφασιστικό λόγο δεν τον έχει καν κάποιος Βασιλιάς μέσα στη χώρα. Τον έχει η ΕΕ που αποφασίζει "για το καλό μας", που εντελώς συμπτωματικά συμπίπτει με το καλό των μεγάλων ευρωπαικών μονοπωλίων.
Σήμερα παρά τον εξευτελισμό που δέχτηκε ο "αριστερός" πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του στις Βρυξέλλες, παρά τους χυδαίους εκβιασμούς, παρά το ότι ο λαός είχε ψηφίσει, έστω αυτό το περίεργο και πονηρό, ΟΧΙ λίγες μέρες πριν, για να αγνοηθεί εντελώς ακριβώς την επόμενη μέρα, όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν αλλά συνέχισαν να παίζουν το ίδιο παιχνίδι, απομακρύνοντας τους υπουργούς που, έστω υποκριτικά, ψήφισαν όχι στα νεα μέτρα(αλλά ναι στην κυβέρνηση των μέτρων).
Η υποταγή φανερή, απόλυτη και ενοχλητική...
Παρ' όλα αυτά, αυτή η κυβέρνηση, αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να εμφανίζονται ως Αριστεροί.
Αντίστοιχα το 1965, ακόμη και ο συντηρητικός, αντικομμουνιστής Γ. Παπανδρέου είχε φερθεί με μεγαλύτερη πολιτική ευθιξία.
Μόνο που τότε το σύστημα, μέσα σε εκείνες τις συνθήκες και οικονομικές συγκυρίες, είχε εναλλακτικές για την επόμενη μέρα.
Τώρα απλά ο Α.Τσίπρας, ως προτιμητέα λύση, έπρεπε να παραμείνει στη θέση του για να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά "της σωτηρίας" που έχει αναλάβει ως διαχειριστής του συστήματος.
21 Ιουλίου 1965.
Στη γωνία Σταδίου με τη Χρ. Λαδά και την Εδουάρδου Λω η αστυνομία είχε στήσει μπλόκο. Την ώρα που γίνονταν διαπραγματεύσεις ακούστηκε η σειρήνα κι άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα εξ επαφής χτυπώντας άγρια την πορεία. Ο κόσμος όπως ήταν πυκνός γύρισε προς τα πίσω οπισθοχωρώντας άτακτα. Ένα ολόκληρο περίπτερο από τη μεριά της Εδ. Λω βρέθηκε 30 μέτρα πιο κάτω! Ο δρόμος γέμισε πεσμένους ανθρώπους, παπούτσια, τσάντες...
Μπροστά βρισκόταν πεσμένος ο Σωτήρης Πέτρουλας, χτυπημένος από γκλομπ στο κεφάλι και γύρω του τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή. Τον μάζεψαν μια ώρα αργότερα σχεδόν.
Στο νοσοκομείο άφησε την τελευταία του ανάσα; Στο ασθενοφόρο ίσως ή τέλος πάντων το αυτοκίνητο που τον μετέφερε; Θολά τα όσα λέγονται. Σημασία έχει ότι εκείνο το βράδυ έσβησε άλλος ένας λαϊκός αγωνιστής. Άλλος ένας άνθρωπος που είχε απλά αποφασίσει να μη συμβιβαστεί, να βρίσκεται πάντα εκεί, πάντα παρών. Άλλος ένας που δεν αισθανόταν αυτό που λέμε ήρωας, που πήγαινε το πρωί στη δουλειά, στο κατάστημα ρούχων που δούλευε και το βράδυ στη σχολή ή τις συνελεύσεις των σχολών, των Λαμπράκηδων ή της Νεολαίας ΕΔΑ.
Ζούσε σε ένα σπιτάκι στον Κολωνό κι ονειρευόταν απλά όνειρα για μια καλύτερη ζωή για όλους τους απλούς ανθρώπους σαν αυτόν.
Το βράδυ εκείνο το κράτος προσπάθησε να τον λειτουργήσει μες τη νύχτα και να τον θάψει πριν ξημερώσει μακριά από τους δικούς του! Τέτοια φασιστική κτηνωδία! Στη μάνα του και στο σπίτι του είπαν πως ήταν κρατούμενος... και τους έκλεισαν στο σπίτι. Εκείνη απειλούσε να πέσει από το μπαλκόνι όλο το βράδυ.
 |
| 23 Ιουλίου 1965: Χιλιάδες απλού λαού συνοδεύουν το φέρετρο του Σωτήρη Πέτρουλα. |
Ευτυχώς κάποιοι αποφάσισαν να μην κάνουν πίσω, να απειλήσουν με μάχη μες τη νύχτα με πέτρες και ό,τι άλλο βρισκόταν εκεί στο Γ' Νεκροταφείο δίπλα στο ξωκλήσι. Ευτυχώς, σιγά-σιγά μέσα στη νύχτα, είχαν μαζευτεί πολλοί κι έτσι το κράτος φοβήθηκε κι έκανε πίσω.
Ο Μ. Θεοδωράκης λέει πως όταν τον άφησαν να τον δει τελικά μέσα στο εκκλησάκι, ήταν ξαπλωμένος πάνω σ΄ ένα τραπέζι με τα γαλάζια του μάτια ανοιχτά σαν ολοζώντανος.
Η κηδεία του τελικά έγινε άλλο ένα μεγάλο συλλαλητήριο για τη Δημοκρατία. Η τελευταία του πορεία ξεκίνησε από τον Κολωνό, πέρασε με λίγους ανθρώπους από το Μεταξουργείο και μετά την Ομόνοια χιλιάδες ενώθηκαν μαζί του και πλημμύρισαν την Αθήνα με το θυμό και τα συνθήματά τους. Η αστυνομία απέφυγε τελικά εκείνη τη μέρα τις προκλήσεις. Όλοι εκεί ήταν έτοιμοι για όλα.
Η αστυνομία, λοιπόν, απλά παρακολούθησε από απόσταση. Άλλωστε, η κυρίως δουλειά είχε γίνει. Άλλος ένας κίνδυνος για το σύστημα είχε εξολοθρευτεί. Άλλη μια προσπάθεια να τρομοκρατηθεί ο λαός είχε τελειώσει κι ένα μήνυμα είχε σταλεί. Όποτε χρεαστεί η βια θα είναι παρούσα στο πλάι του συστήματος.
50 χρόνια πριν ένας ακόμη αγωνιστής έπεσε στο δρόμο.
Ηταν άλλη μια φορά που φάνηκε πως όσο κι αν οι ήρωες αφήνουν το σημάδι τους στην ιστορία, είναι οι τρομερές εποχές που γεννάνε τους ήρωες κι όχι οι ήρωες τις τρομερές εποχές.
[Ανάρτηση από το ιστολόγιο του συνθέτη-τραγουδοποιού Γιώργου Σαρρή,
η οποία συνοδεύεται από φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό.
- Επιλογή φωτογραφιών εδώ: Cogito ergo sum]
η οποία συνοδεύεται από φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό.
- Επιλογή φωτογραφιών εδώ: Cogito ergo sum]
-----------------------------------------------
Σημείωση ιστολογίου
Στις 2 Οκτώβρη 1978, καθώς πρωτοπερνούσα το κατώφλι τής ΑΣΟΕΕ ως νέος φοιτητής, κάποιοι μεγαλύτεροι "συνάδελφοι" με άρπαξαν (σχεδόν) για να με γράψουν στον σύλλογο φοιτητών τής σχολής "Σωτήρης Πέτρουλας". Στραβάδι επαρχιώτικο, δεν είχα ιδέα ποιος ήταν αυτός ο Πέτρουλας αλλά ντρεπόμουν κιόλας να ρωτήσω. Έσκασα το ταλληράκι κι έφυγα δίχως να βγάλω κιχ. Λίγες μέρες αργότερα, αφού είχα πια εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον μου, κατέφυγα στην βιβλιοθήκη τής σχολής για να λύσω την απορία μου.Σήμερα, 37 χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι όσα διάβασα εκείνη την ημέρα με σημάδεψαν και, ταυτόχρονα, άνοιξαν καινούργιους, άγνωστους ως τότε, ορίζοντες εντός μου. Και δεν θα είναι υπερβολή αν πω πως ο Σωτήρης Πέτρουλας, 13 ολόκληρα χρόνια μετά την δολοφονία του, έγινε αφορμή και απαρχή τής μεταμόρφωσης εκείνου του επαρχιώτικου στραβαδιού σε πολιτικά σκεπτόμενο ον.
3 σχόλια:
Κακώς έγιναν όλα αυτά, πριν μερικά χρόνια ο ίδιος λαός έπεφτε από τις σφαίρες των πρωταιριανών του Παπανδρέου, μετά έγινε " ο ηγέτης" τρομάρα του λαού. Φαντάσου τον Τσίπρα να τον απωθεώνουν 10 χρόνια αργότερα...
Αλλά αγαπητέ δεν βρήκες μια ΜΙΑ λέξη να πεις για την Κυπριακή τραγωδία που αμούστακα παιδιά πολεμήσαμε για ποιον άραγε; Αν δεις στο paybook να γράφει για συμμετοχή σε πόλεμο εμένα να μου γράψεις.Για ποιον μωρέ άφησα τα νειάτα μου κάτω έ;
Ανατροπή μωρέ και ας είμαι65 χρόνων, φωτιά παντού και λεπίδι.
Φίλε ανώνυμε, αναρωτιέμαι αν πρέπει σε κάθε ημερομηνία να συζητάμε μόνο για ένα ιστορικό περιστατικό που συνέπεσε μαζί της, το ίδιο κάθε μα κάθε χρόνο, αλλιώς κατηγορούμαστε για αρνητές της μνήμης του.
Δε θέλω να υπερασπιστώ τον Θοδωρή "αντ'αυτού" αλλά παρακινούμαι απ'το ότι βλέπω συχνά τελευταία να κατηγορείται για προσβολή όποιος δεν τηρεί ένα εθιμοτυπικό. Παρεμπιπτόντως πιστεύω ότι υπάρχουν λέξεις για την κυπριακή τραγωδία σε αυτό το ιστολόγιο.
Εγώ θέλω να αναφερθώ στην έννοια "ελευθερία" που μπαίνει σα σύνθημα στο ιστολόγιο.Για μας,τους Έλληνες κ για ιστορικούς λόγους,η ελευθερία έχει ένα ορισμένο νόημα.Μ' αυτό την αντιλαμβανόμαστε κ μ' αυτό την ξαναβρίσκομε κάθε φορά, στις δύσκολες στιγμές του έθνους.Είναι όμως λάθος,να εξιδανικεύομε την ελευθερία γενικά σαν έννοια,γιατί έχει πολλές σημασίες.
Για ν' αρχίσω απ' το κατηχητικό,ο χριστιανισμός λέει,ότι ο άθρωπος είναι ελεύθερος "κατά χάριν".Με την υλιστική έννοια αυτό σημαίνει,ότι μπορει να βιώνη την ελευθερία,έστω κ αν είναι μια ψευδαίσθηση.Ο Λένιν έλεγε,ότι η λέξη ελευθερία,από μόνη της δεν του λέει τίποτα,αλλά πρέπει να προσδιορίζεται,ελευθερία για ποιον κ για τι.Ο Έγκελς δίνει τον καλύτερο,για μένα,ορισμό της."Ελευθερία είναι η αναγνώριση της αναγκαιότητας.Ο Ν.Καζαντζάκης,στο βιβλίο "Αδερφοφάδες" ,παρουσιάζει στρεβλά,τόσο την έννοια ελευθερία όσο κ την αντίληψη του κομουνιστικού κινήματος.Ενδιαφέρον,τέλος,είναι,ότι στο κλέφτικο τραγούδι,που θεωρείται κ είναι ο απόλυτος ύμνος της ελευθερίας,ούτε μια φορά δεν παρουσιάζεται αυτή η λέξη.
Δημοσίευση σχολίου