Ο φίλος ακουγόταν ανήσυχος στο τηλέφωνο. "Ξέρεις τι φοβάμαι, ρε συ; Θα αγριέψουν τα πράγματα, θα βγουν τα μαχαίρια και θα σφαχτούμε μεταξύ μας". "Πάψε ρε τις μπούρδες", προσπάθησα να ελαφρύνω την κουβέντα, "στο κάτω-κάτω μπορεί να ξυπνήσουμε άμα πέσουνε μερικές σουγιαδιές". Δεν κατάλαβε το πνεύμα μου. "Ρε συ, δεν πρόκειται να φαγωθεί κανένα μεγάλο κάθαρμα", επέμεινε, "αθώοι άνθρωποι θα σκοτωθούν".
Η συνέχεια της κουβέντας δεν έχει σημασία. Όμως, εκείνο το "αθώοι άνθρωποι" ομολογώ ότι δεν έφυγε από το μυαλό μου. Αθώοι άνθρωποι. Μια περίφραση που την ακούμε συχνά πυκνά όταν κάποιοι χάνουν βίαια την ζωή τους, άσχετα από τον τρόπο που γίνεται αυτό: έγκλημα, τρομοκρατική επίθεση, σεισμός, πόλεμος, ναυάγιο, πείνα... Βάζω στοίχημα ότι η συντριπτική πλειοψηφία, ίσως το σύνολο όλων μας, αν μας ρωτούσαν, θα κατατάσσαμε τους εαυτούς μας στους "αθώους ανθρώπους". Όμως, υπάρχουν δυο σχετικά ερωτήματα στα οποία έχουν ενδιαφέρον οι απαντήσεις, ένα έλασσον και ένα μείζον. Το έλασσον είναι: ως προς ποιά κατηγορία είμαστε αθώοι; Και το μείζον: είμαστε όντως αθώοι; Αν και το πρώτο ερώτημα μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε υποκειμενική απάντηση, το δεύτερο φοβάμαι πως θα μας δυσκολέψει. Κι επειδή το έλασσον περιέχεται στο μείζον, ας ασχοληθούμε με το μείζον. Άραγε, είμαστε όντως αθώοι...
...για τον θάνατο δεκάδων ηλικιωμένων, οι οποίοι αυτοκτόνησαν γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν με την κουτσουρεμένη σύνταξή τους και δεν άντεχαν να γίνονται βάρος στα άνεργα παιδιά τους;
...για τις δεκάδες οικογένειες που, ενώ στερούνται ως και το φαΐ, μένουν άστεγες επειδή είτε η πολιτεία είτε οι τράπεζες κατάσχουν τα σπίτια τους;
...για τις δεκάδες χιλιάδες που, μέσα σε τρία χρόνια, βυθίστηκαν στην ανεργία, είτε επειδή απολύθηκαν είτε επειδή "διατέθηκαν" είτε επειδή αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζάκια τους;
...για τον ξερριζωμό τριακοσίων χιλιάδων νέων ανθρώπων, οι οποίοι είτε έχουν ήδη μεταναστεύσει είτε έχουν καταθέσει τα βιογραφικά τους προκειμένου να μεταναστεύσουν;
...για τις χιλιάδες πρώην περήφανων απλών ανθρώπων, οι οποίοι κουρέλιασαν την περηφάνεια τους και ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε;
...για το στέριωμα ναζιστικών και φασιστικών οργανώσεων και γκρουπούσκουλων, τα οποία καμώνονται τους υπερασπιστές τής ηθικής αλλά βγάζουν άφθες όταν θίγονται τα αφεντικά τους;
Όχι, βέβαια!
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι για όλα αυτά, από την στιγμή που με οποιονδήποτε τρόπο (είτε με την ψήφο μας είτε με τις θέσεις μας είτε με τον τρόπο ζωής μας) υποστηρίζουμε το σάπιο σύστημα που τα προκαλεί.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που η αντίδρασή μας σε όσα μας πληγώνουν περιορίζεται σε δυο φάσκελα στην οθόνη τής τηλεόρασης ή σε βλακώδεις καφενειακές αναλύσεις.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που απαξιώνουμε την οργανωμένη κοινή δράση και ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά για τους εαυτούληδές μας.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που η πολιτική μας παιδεία έχει εκφυλιστεί σε ηλίθια ωχαδερφικά τσιτάτα τού είδους "όλοι ίδιοι είναι" ή "ό,τι και να κάνουμε δεν αλλάζει τίποτε".
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που δεν καταδεχόμαστε ούτε καν να σηκωθούμε από την καρέκλα τής καφετέριας για να πάμε να ψηφίσουμε.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που όχι μόνο δεν έχουμε συμμετάσχει ποτέ σε απεργία αλλ' επί πλέον έχουμε και "τεκμηριωμένη" άποψη για την "ορθότητα" αυτής της στάσης μας.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που επικροτούμε όχι αυτόν που τρώει τα χαστούκια αλλά αυτόν που τα ρίχνει.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που καμωνόμαστε τους αμύντορες της ηθικής αλλά ξεχνάμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και μας ενοχλούν οι μετανάστες που κάθονται δίπλα μας στα παγκάκια τής πλατείας.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που απαρνηθήκαμε την τάξη μας επειδή θεωρήσαμε πως "ψηλώσαμε" (τρομάρα μας!) και τακιμιάσαμε με τους δυνάστες μας.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που, ενώ τα χέρια μας έχουν ρόζους, εμείς νοιαζόμαστε για το ποιος θα αναλάβει διαχειριστής τής φτώχειας μας αντί να παλεύουμε για να πάρουμε εμείς την διαχείριση.
Αθώοι άνθρωποι... Πόσο αθώοι είμαστε τελικά; Και πόσο άνθρωποι;
Υστερόγραφο. Θέλω να δω πόσοι αθώοι άνθρωποι δεν θα τολμήσουν ή δεν θα καταδεχτούν να πάρουν μέρος στην αυριανή απεργία...
Η συνέχεια της κουβέντας δεν έχει σημασία. Όμως, εκείνο το "αθώοι άνθρωποι" ομολογώ ότι δεν έφυγε από το μυαλό μου. Αθώοι άνθρωποι. Μια περίφραση που την ακούμε συχνά πυκνά όταν κάποιοι χάνουν βίαια την ζωή τους, άσχετα από τον τρόπο που γίνεται αυτό: έγκλημα, τρομοκρατική επίθεση, σεισμός, πόλεμος, ναυάγιο, πείνα... Βάζω στοίχημα ότι η συντριπτική πλειοψηφία, ίσως το σύνολο όλων μας, αν μας ρωτούσαν, θα κατατάσσαμε τους εαυτούς μας στους "αθώους ανθρώπους". Όμως, υπάρχουν δυο σχετικά ερωτήματα στα οποία έχουν ενδιαφέρον οι απαντήσεις, ένα έλασσον και ένα μείζον. Το έλασσον είναι: ως προς ποιά κατηγορία είμαστε αθώοι; Και το μείζον: είμαστε όντως αθώοι; Αν και το πρώτο ερώτημα μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε υποκειμενική απάντηση, το δεύτερο φοβάμαι πως θα μας δυσκολέψει. Κι επειδή το έλασσον περιέχεται στο μείζον, ας ασχοληθούμε με το μείζον. Άραγε, είμαστε όντως αθώοι...
...για τον θάνατο δεκάδων ηλικιωμένων, οι οποίοι αυτοκτόνησαν γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν με την κουτσουρεμένη σύνταξή τους και δεν άντεχαν να γίνονται βάρος στα άνεργα παιδιά τους;
...για τις δεκάδες οικογένειες που, ενώ στερούνται ως και το φαΐ, μένουν άστεγες επειδή είτε η πολιτεία είτε οι τράπεζες κατάσχουν τα σπίτια τους;
...για τις δεκάδες χιλιάδες που, μέσα σε τρία χρόνια, βυθίστηκαν στην ανεργία, είτε επειδή απολύθηκαν είτε επειδή "διατέθηκαν" είτε επειδή αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζάκια τους;
...για τον ξερριζωμό τριακοσίων χιλιάδων νέων ανθρώπων, οι οποίοι είτε έχουν ήδη μεταναστεύσει είτε έχουν καταθέσει τα βιογραφικά τους προκειμένου να μεταναστεύσουν;
...για τις χιλιάδες πρώην περήφανων απλών ανθρώπων, οι οποίοι κουρέλιασαν την περηφάνεια τους και ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε;
...για το στέριωμα ναζιστικών και φασιστικών οργανώσεων και γκρουπούσκουλων, τα οποία καμώνονται τους υπερασπιστές τής ηθικής αλλά βγάζουν άφθες όταν θίγονται τα αφεντικά τους;
Όχι, βέβαια!
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι για όλα αυτά, από την στιγμή που με οποιονδήποτε τρόπο (είτε με την ψήφο μας είτε με τις θέσεις μας είτε με τον τρόπο ζωής μας) υποστηρίζουμε το σάπιο σύστημα που τα προκαλεί.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που η αντίδρασή μας σε όσα μας πληγώνουν περιορίζεται σε δυο φάσκελα στην οθόνη τής τηλεόρασης ή σε βλακώδεις καφενειακές αναλύσεις.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που απαξιώνουμε την οργανωμένη κοινή δράση και ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά για τους εαυτούληδές μας.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που η πολιτική μας παιδεία έχει εκφυλιστεί σε ηλίθια ωχαδερφικά τσιτάτα τού είδους "όλοι ίδιοι είναι" ή "ό,τι και να κάνουμε δεν αλλάζει τίποτε".
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που δεν καταδεχόμαστε ούτε καν να σηκωθούμε από την καρέκλα τής καφετέριας για να πάμε να ψηφίσουμε.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που όχι μόνο δεν έχουμε συμμετάσχει ποτέ σε απεργία αλλ' επί πλέον έχουμε και "τεκμηριωμένη" άποψη για την "ορθότητα" αυτής της στάσης μας.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που επικροτούμε όχι αυτόν που τρώει τα χαστούκια αλλά αυτόν που τα ρίχνει.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που καμωνόμαστε τους αμύντορες της ηθικής αλλά ξεχνάμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και μας ενοχλούν οι μετανάστες που κάθονται δίπλα μας στα παγκάκια τής πλατείας.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που απαρνηθήκαμε την τάξη μας επειδή θεωρήσαμε πως "ψηλώσαμε" (τρομάρα μας!) και τακιμιάσαμε με τους δυνάστες μας.
Δεν μπορεί να είμαστε αθώοι, από την στιγμή που, ενώ τα χέρια μας έχουν ρόζους, εμείς νοιαζόμαστε για το ποιος θα αναλάβει διαχειριστής τής φτώχειας μας αντί να παλεύουμε για να πάρουμε εμείς την διαχείριση.
Αθώοι άνθρωποι... Πόσο αθώοι είμαστε τελικά; Και πόσο άνθρωποι;
Υστερόγραφο. Θέλω να δω πόσοι αθώοι άνθρωποι δεν θα τολμήσουν ή δεν θα καταδεχτούν να πάρουν μέρος στην αυριανή απεργία...
4 σχόλια:
Μεγάλο θέμα άνοιξες Θοδωρή.
Εγώ θα προσπαθήσω να κάνω έναν -μικρό- αντίλογο.
Πόσο ένοχος είναι ένας αμόρφωτος άνθρωπος που μεγάλωσε σε μία κοινωνία που το μόνο που τον έμαθε είναι να σκέφτεται εγωιστικά;
Πόσο ένοχος είναι ένας άνθρωπος που το ίδιο το σύστημα τον έμαθε να σκέφτεται λάθος;
Ακούω πολλές φορές ότι φταίμε εμείς (ο λαός) που τους ψηφίζουμε και που τους ανεχόμαστε, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζω ότι μεγάλο μέρος αυτών που τους ψήφιζαν -και συνεχίζουν- χρησιμοποιεί τη σκέψη του με λάθος τρόπο. Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί δεν μπορεί...
Ταυτόχρονα το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει φτιαχτεί για να μπορούν να κυβερνούν με μειοψηφία και όχι πλειοψηφία. Αξιοποιώντας τόσο τους έμμισθους "στρατιώτες", όσο και τους ανενεργούς/χαζούς πολίτες που έχουν δημιουργήσει.
Οι διεργασίες που απαιτούνται για να αλλάξουν αυτά τα δεδομένα είναι πολλές και μακροχρόνιες, αλλά προς το παρόν εγώ αθωώνω τον απλό άνθρωπο/πολίτη που έχει γαλουχηθεί μέσα σε αυτό το σύστημα. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς...
Από την άλλη δεν αθωώνω πολλούς που συνειδητά επιλέγουν την σωτηρία και ευημερία τους πατώντας στο τσάκισμα άλλων συνανθρώπων τους.
Νομίζω ότι το ζήτημα αθώοι/ένοχοι πολίτες δημιουργεί διχόνοια μεταξύ μας. Εξάλλου, γύρω στο 80-90% έχουν -κάποια στιγμή- ψηφίσει ΠΑΣΟΚ-ΝΔ...
Έχουμε να δούμε και να ζήσουμε πολλά ακόμη και η "μαύρη" περίοδος έχει ξεκινήσει. Ίσως προλάβουμε να δούμε ξημέρωμα μιας άλλης μέρας και των όποιων αλλαγών προς μια καλύτερη κοινωνία και αθώοι/ένοχοι να βιώσουν το τι σημαίνει άνθρωπος. Πάνω σε αυτούς θα χτιστεί μια καλύτερη κοινωνία...
Φιλικά
Μόλις είχα ξεκινήσει να διαβάζω το άρθρο σου, όταν άκουσα πίσω μου τη φωνή του γιου μου:
"ωωωω, ένας παπούλης με γυαλιά!" φώναξε, κοιτώντας τη φωτογραφία σου στο πλάι του άρθρου.
Γέλασα και συνέχισα να διαβάζω.
Τελειώνοντας το άρθρο και κάνοντας ένα περίεργο συνειρμό με τη λέξη "παπούλης" ( από το παπάς και όχι από το παππούς), συνειδητοποίησα ότι δεν είμαστε μόνο ένοχοι για όλα όσα γράφεις.
Φταίμε και για κάτι ακόμα: ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΜΕ να ευδοκιμήσουν σωστοί "ποιμένες", για να μας "μάθουν", να μας εμπνεύσουν, να μας "παιδεύσουν" και να μας οδηγήσουν, ώστε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας...
αυτά που γράφει το άρθρο μπορούν να γίνουν δεκτά μόνο ως "καμπανάκι" ή "ξυπνητήρι" . Είναι η ανάλυση του περίφημου "μαζί τα φάγαμε" του περίφημου αρχιπροπαγανδιστή του συστήματος . Θα μπορούσαν να είναι γενικά δεκτά και να είναι αληθή ΕΑΝ ο σύγχρονος άνθρωπος είχε παιδεία σε πρώτη φάση, παιδεία που του καλλιεργούσε κριτική ικανότητα σε δέυτερη , εάν το διεφθαρμένο σύστημα δεν φρόντιζε να του υποκλέπτει την ψήφο εκμεταλλευόμενο κάθε ανθρώπινη αδυναμία , εάν η κοινή γνώμη δεν διαμορφωνόταν τόσο καθοριστικά από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ κατόπιν εντολής των εξουσιαστών ...εαν δεν μας ψέκαζαν τόσο συστηματικά με ειδήσεις.... ΕΑΝ είχαμε τουλάχιστον όλοι την ίδια ευκαιρία στο "εκλέγεσθαι". Αγαπητέ φίλε , οι ευθύνες πάντα θα έπρεπε να αποδίδονται ιεραρχικά και ενώ κανείς δεν είναι εντελώς αθώος εκτός από τα μικρά παιδιά έιναι πολύ κρίσιμο να αποδίδονται έτσι και να τονίζεται αυτό σε ανάλογα κείμενα ,γιατι αλλιώς εξομοιώνουμε το θύμα με τον θύτη . Απο τα κατά τα άλλα "δημοκρατικα" κόμματα εχει επέλθει τέτοια βλάβη στην κοινωνία , τέτοια σήψη από την κακοβούλως και συστηματικά επιβεβλημένη αναξιοκρατία , που το μόνο που αρμόζει να κάνουν όσοι ακόμα μπορούν, είναι να προσπαθούν να θεραπεύσουν έναν έναν τους υπνωτισμένους , πείθοντας τους ότι ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΗΡΩΙΚΑ και όχι έρποντας και σκυφτοί μηρυκάζοντας την ανημποριά τους και βελάζοντας "μαζι τα φάγαμε" . ΣΑΝ ΘΕΟΙ είμαστε φτιαγμένοι και θεοί θα γίνουμε αρκεί να το θελήσουμε . Θα σηκωθούμε και θα τιμωρήσουμε αυτούς που μας θέλουν άλογα ζώα για να μας ελέγχουν και θα ζήσουμε σαν ήρωες όπως αρμόζει στους ανθρώπους . Κουράγιο θέλει ο ανθρωπάκος για να σηκωθεί...να πιστέψει θέλει σ΄αυτό που έχει μέσα του και του το πατάνε κάτω γιατί το φοβούνται οι από πάνω ...να σηκωσει το κεφάλι και να μην το κατεβάσει ποτέ πια ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ . Αν φίλε το σύστημα που θα φτιάχτει μετα το γκρέμισμα το υπάρχοντος είναι σωστό, όλοι εμείς τα λουμπενοποιημένα (απότο προηγούμενο-a.k.a. τωρινό σύστημα) ανθρωπάκια θα γίνουμε ήρωες της ζωής , γιατί είναι κι αυτό στη φύση μας...να προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον που ζούμε .
Η "γνώση" πως μαζί τα φάγαμε δημιουργεί ενοχές και σε κάνει να αποδεχθείς την τιμωρία σου.
Η γνώση όμως πως φταις για τους συνανθρώπους σου που υποφέρουν σε καθιστά αυτόματα υπεύθυνο να αλλάξεις τον κόσμο αύριο κιόλας. Νομίζω πως υπάρχει διαφορά.
Δημοσίευση σχολίου