Καιρό είχαμε να τ' ακούσουμε αυτό. Να, λοιπόν, που το ξανακούσαμε. Και μάλιστα, όχι από κάποιον υπέργηρο στρατηγό ούτε από κάποιο φασιστοειδές της κακιάς ώρας. Από τον Μιχάλη Λιάπη τ' ακούσαμε! Από κάποιον εκπρόσωπο, δηλαδή, της γενιάς των "σαραντάρηδων" που θα φέρει την ανανέωση της πολιτικής μας ζωής εισάγοντας νέα ήθη και νέες πρακτικές. Κατα τον ρεβιζιονιστή και ανανεωτή Μιχάλη Λιάπη, λοιπόν, "η Δεξιά ήταν η παράταξη που λύτρωσε την Ελλάδα από τον κομμουνιστικό κίνδυνο"! Επειδή δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί κι επειδή στο τέλος αυτού του κειμένου θα αποκαλέσω τον Μιχάλη Λιάπη "παπάρα", ας τεκμηριώσω τον χαρακτηρισμό αυτό με λίγα λόγια:
α) Η Ελλάδα δεν διέτρεξε ποτέ "κομμουνιστικό κίνδυνο" από την στιγμή που Τσώρτσιλ και Στάλιν (ο αμερικάνος δεν μετράει γιατί ήταν ετοιμοθάνατος) υπέγραψαν την συμφωνία της Γιάλτας και χώρισαν τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Αυτό είναι σαφές από αναρίθμητα γεγονότα (ποτέ οι Σοβιετικοί δεν βόηθησαν τους κομμουνιστές κατά την διάρκεια του εμφυλίου, Αλβανία και Γιουγκοσλαβία αρνήθηκαν να υποδεχτούν τους οπισθοχωρούντες αντάρτες και τους άφησαν να πετσοκοφτούν, ο Ζαχαριάδης απομονώθηκε και θάφτηκε ζωντανός στην Οδησσό κλπ).
β) Την εκκαθάριση της χώρας από τους κομμουνιστές ανέλαβαν η Βρεττανία (κατά κύριο λόγο) και η Αμερική. Βέβαια, αυτοί χρησιμοποίησαν και ντόπια βοήθεια. Γι' αυτό φρόντισαν να αμνηστευθούν δωσίλογοι, μαυραγορίτες, γερμανοτσολιάδες και λοιπά μπουμπούκια πρώην συνεργάτες των Κουίσλιγκ. Φυσικά, προσπάθησαν να φτιάξουν την βιτρίνα τους καθαρίζοντας τον Τσολάκογλου αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά. Όπως ακριβώς με την εκτέλεση των έξι στο Γουδί δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη για την μικρασιατική καταστροφή.
γ) Οι συναρτώντες τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" ήταν εκείνοι οι οποίοι κατά την διάρκεια της κατοχής δεν έφυγαν από την χώρα αλλά έμειναν εδώ και με κάθε τρόπο πάλεψαν κατά των κατακτητών, θυσιάζοντας ό,τι είχε ο καθένας. Είναι αυτοί που δάκρυσαν την ώρα που κατέθεταν τα όπλα τους λόγω της πρόστυχης συμφωνίας της Βάρκιζας. Είναι αυτοί που πίστεψαν στην δικαιοσύνη και στην δημοκρατία αλλά που σπρώχτηκαν να ξαναβγούν στο βουνό κυνηγημένοι από τους "σωτήρες" τους. Οι οποίοι "σωτήρες" δεν έμαθαν ποτέ στο πετσί τους τι σημαίνει κατοχή, πείνα, κομμαντατούρα, ες-ες, εκτέλεση κλπ αφού φρόντισαν να γυρίσουν στην Ελλάδα ίσα-ίσα για να υψώσουν την σημαία στην Ακρόπολη όταν έφυγαν οι Γερμανοί.
δ) Η "λύτρωση" που ανέφερε ο Μιχάλης Λιάπης συνίσταται σε "αναμορφώσεις", εξορίες, κυνήγι πάσης φύσεως, υπογραφές δηλώσεων, φακέλλωμα... συνίσταται σε χωροφύλακες τραμπούκους, σε αγροφύλακες φόβητρα... συνίσταται σε Δεκεμβριανά, Ιουλιανά, Απριλιανά... συνίσταται σε Ζάτουνες, Γυάρους, Ικαρίες, Μακρονήσια... συνίσταται σε Μανιαδάκηδες, Κονδύληδες, Κοτζιάδες, Μεταξάδες, Παπαδόπουλους...
ε) Οι κυνηγημένοι και νικημένοι έχουν αμέτρητες φωτογραφίες στους τοίχους των σπιτιών τους: Γλέζος, Βελουχιώτης, Σαράφης, Βαφειάδης... Μπελογιάννης, Αλεξίου... Λαμπράκης, Πέτρουλας, Παππάς... δεκάδες ανώνυμοι που εκτελέστηκαν φωνάζοντας "ζήτω η Ελλάδα"... Το μεγάλο παράπονο των "λυτρωτών" είναι ότι οι τοίχοι των δικών τους σπιτιών είναι γυμνοί γιατί, δυστυχώς γι' αυτούς, δεν υπάρχει κανένας "λυτρωτής" που να του αξίζει ο τίτλος του ήρωα.
Το παραμύθι του "κινδύνου" και της "λύτρωσης" έχει πάψει προ πολλού να έχει πέραση. Εξήντα χρόνια μετά η ιστορία δεν πλαστογραφείται, η σκέψη δεν καλιμπράρεται, τα συμπεράσματα δεν αλλοιώνονται. Γι' αυτό σου λέω Μιχάλη Λιάπη: είσαι παπάρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου