Σαν να πουλάμε φράουλες... (και ο επίλογος μιας περιπέτειας)

Κατά τις ημέρες της απουσίας μου σκεφτόμουν έναν σωρό πράγματα που θα ήθελα να γράψω για την περιβόητη πώληση πολεμικού υλικού από την χώρα μας προς την Σαουδική Αραβία. Ο θυμός που μου προκάλεσε αυτό το γεγονός, φούσκωσε και έγινε οργή καθώς έβλεπα την κόντρα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να μην αφορά αυτή καθ' εαυτή την πώληση αλλά το αν στην σχετική συμφωνία έπρεπε να υπάρχει μεσάζων ή όχι. Είναι προφανές ότι τόσο η πρώτη φορά αριστερά όσο και η νυν και αεί δεξιά έχουν ενστερνισθεί πλήρως το βουλγαράκειο θέσφατο που λέει πως ότι είναι νόμιμο είναι αυτομάτως και ηθικό.

Σήμερα, με την οργή να μην έχει ακόμη καταλαγιάσει, θα επιχειρήσω να σχολιάσω όλη αυτή την ελεεινότητα όχι με δικά μου λόγια αλλά με αποσπάσματα από λόγια άλλων, τα οποία σημείωσα επειδή μου έκαναν εντύπωση. Έτσι, θα αφήσω τον αναγνώστη να διαμορφώσει ελεύθερα την δική του άποψη.

Υεμένη, 2017: Έργο οβίδων, πουλημένων νόμιμα, όπως οι φράουλες.

(1) Σύμφωνα με τις υποχρεώσεις της Ελλάδας στο πλαίσιο της Συνθήκης για το Εμπόριο Όπλων, οι μεταφορές όπλων δεν πρέπει να επιτραπούν στον συνασπισμό της Σαουδικής Αραβίας για χρήση στην Υεμένη, από τη στιγμή που εξακολουθεί να είναι γνωστό από άμεσα διαθέσιμες και αξιόπιστες πληροφορίες ότι τα όπλα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη διάπραξη ή τη διευκόλυνση σοβαρών παραβιάσεων  του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου ή να επιτραπεί για τέτοια χρήση, κατά παράβαση της Συνθήκης για το Εμπόριο Όπλων, ιδίως των άρθρων 6, 7 και 11.  Ως χώρα που έχει επικυρώσει τη Συνθήκη για το Εμπόριο Όπλων, η Ελλάδα υποχρεούται να προβεί σε αξιολόγηση, σύμφωνα με το άρθρο 11 της Συνθήκης, για την πιθανότητα να διοχετευθούν στο εξωτερικό συμβατικά όπλα, πυρομαχικά και εξαρτήματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την παραβίαση του διεθνούς δικαίου σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα ή του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.  Σύμφωνα με το άρθρο 7, η Ελλάδα πρέπει επίσης να αξιολογήσει τον κίνδυνο κατάχρησης των συμβατικών όπλων που καλύπτονται από τη συνθήκη. Και αν θεωρηθεί πως ενέχεται κίνδυνος να προκύψουν αρνητικές συνέπειες για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, τότε δεν μπορεί να δοθεί άδεια εξαγωγών.

[Διεθνής Αμνηστία, δελτίο τύπου 27/11/2017] 

(2) Ο κηρυγμένος πόλεμος της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη –ένας πόλεμος-εισβολή που δεν καθίσταται άξιος αναφοράς από Ευρωπαϊκά ΜΜΕ και από κρατικές αρχές– αποκρύπτεται και αποκαλύπτεται παράλληλα στα περιβάλλοντα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και της πώλησης σύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού στη Σαουδική Αραβία. (…) Η στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας δύναται να ιδωθεί και να προσδιοριστεί ως ίδιος και άλλος τρόπος διαχείρισης των συμβόλων της πολιτικής: σύγχρονος στρατιωτικός εξοπλισμός έναντι πετρελαίου (και δολαρίων), άμεση και εμπρόθετη δράση μαζί με την ιδέα (ή η έκρηξη αντί της σιωπής), η κλίμακα του θανάτου, μαζικοί βομβαρδισμοί, ισοπέδωση περιοχών (διάστικτα ερείπια), ναυτικός αποκλεισμός ως μορφή-υπόδειγμα που διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για την ανάδυση, την αποκρυστάλλωση και τη διάχυση της ανθρωπιστικής-διατροφικής κρίσης, η ποιοτική επιδείνωση των δεικτών υγιεινής του πληθυσμού εξαιτίας των μαζικών βομβαρδισμών, η διαχείριση της υγιεινής του.

[Σίμος Ανδρονίδης, "Για τον πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη" -

- (από τον ιστότοπο commonality.gr, όργανο των "53" του ΣυΡιζΑ)]

(3) Θεωρώ προτιμότερο να πάρουμε ένα όφελος πουλώντας κάποια όπλα, από το να υπάρξει ρήξη σε ένα πεδίο βολής και να τα διαλύσουμε ή να τα θάψουμε κάπου. Αναφορικά με τη διένεξη της Σαουδικής Αραβίας με την Υεμένη δεν πιστεύω ότι το ζήτημα αυτό λύνεται με το αν θα πουλήσουμε εμείς όπλα στη Σαουδική Αραβία. Έτσι κι αλλιώς η κατάσταση αυτή υπάρχει πολύ πριν εμείς υπογράψουμε. Αν λοιπόν κάποιος μου έλεγε ότι αν δεν πουλήσουμε αυτές τις οβίδες και αυτά τα βλήματα θα υπάρξει ειρήνη στην περιοχή, θα το σκεφτόμουν κι εγώ διαφορετικά.

[Κώστας Ζαχαριάδης, διευθυντής κοινοβουλευτικής ομάδας ΣυΡιζΑ]

(4) Δεν θα πουλήσουμε ούτε σε τρομοκράτες, ούτε σε όσους εξοντώνουν παιδιά αλλά σε χώρες με τις οποίες είμαστε στον ίδιο άξονα. Και με την Σαουδική Αραβία είμαστε στον ίδιο άξονα. Μη ξεχνάτε ότι στηρίζει την Αίγυπτο. Η Υεμένη είναι πολύ παλιά υπόθεση.

[Πάνος Καμμένος, υπουργός εθνικής άμυνας]

(5) Έπρεπε να δώσουμε τα όπλα από τη στιγμή που έχουμε τη διασφάλιση της ιδίας χρήσης των όπλων αυτών και την έγκριση των ΗΠΑ. Από την στιγμή που έχουμε το οκέυ των αμερικανών που τα κατασκευάζουν, δεν υπάρχει κάποια αντίρρηση και υπάρχει διαβεβαίωση του χρήστη ότι είναι για ιδία χρήση, τότε έπρεπε να τα πουλήσουμε. Είναι σαν να πουλάμε κοκακόλα, αβοκάντο ή φράουλες.  Θα είχαμε ένα τεράστριο κόστος αν αφήναμε τα όπλα αυτά να λήξουν. Αν όλα είναι νόμιμα και με τις απαραίτητες άδειες, πρέπει να τα πουλήσουμε.

[Δημήτρης Καμμένος, αντιπρόεδρος βουλής]

(6) Ποιό είναι το σκάνδαλο; Ότι η Ελλάδα, επιτέλους, αντί να καταστρέφει πλεονάζον και άχρηστο για την ίδια στρατιωτικό υλικό, το προωθεί σε χώρες οι οποίες ενδιαφέρονται να το αγοράσουν και με αυτόν τον τρόπο εισπράττονται έσοδα υπέρ του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, υπέρ του κρατικού προϋπολογισμού; (...) Δεν ξέρουμε εμείς για ποιον λόγο χρησιμοποιεί μια χώρα τα όπλα και τα οπλικά συστήματα. Εμείς αυτό που κάνουμε είναι να λειτουργούμε ως κυβέρνηση, υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού.

[Σταύρος Κοντονής, υπουργός δικαιοσύνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων]

(7) Θυμόμαστε επίσης τον ενθουσιασμό με τον οποίο η Τερέζα Μέι υποδέχτηκε την απόφαση λονδρέζικου δικαστηρίου που έκρινε νόμιμη την πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία (ηθική; ανόητο το ερώτημα). "Η απόφαση δείχνει ότι διαθέτουμε ένα από τα πιο ρωμαλέα συστήματα ελέγχου εξαγωγών στον κόσμο", δήλωνε τον Φλεβάρη, χαρούμενη που η εξαθλίωση στην Υεμένη δεν θα ανέκοπτε την πώληση όπλων αξίας 3,3 δισ. λιρών, όπως απαιτούσαν οι ρομαντικοί της "Εκστρατείας Εναντίον του Εμπορίου Οπλων", της Διεθνούς Αμνηστίας και της οργάνωσης "Σώστε τα Παιδιά". Τα θυμόμαστε όλα αυτά; Ίσως. Σίγουρα πάντως δεν τα θυμούνται στον ΣυΡιζΑ. Δεν θυμούνται καν τις δικές τους (αρχειοθετημένες πια) θέσεις για το οπλεμπόριο, τον λιμό στην Υεμένη, το αντιδημοκρατικό σαουδαραβικό καθεστώς και τις σχέσεις του με τον φονταμενταλισμό. Αν τα θυμούνταν, δεν θα του πουλούσαν οβίδες.

[Παντελής Μπουκάλας, "Ο λιμός και οι οβίδες", Καθημερινή, 10/11/2017]

----------------------------------------------------------------

Γιάννης Ελλούλ - Νίκος Μπαϊκούσης - Κώστας Τριανταφύλλου

Ο επίλογος μιας περιπέτειας

Το δεκαήμερο της απουσίας μου έλαβε, λοιπόν, τέλος. Και μαζί του έλαβε οριστικό και αίσιο τέλος η μακρά περιπέτεια με την υγεία τής συζύγου μου, που άρχισε στα μέσα Ιουλίου και υποχρέωσε τότε το ιστολόγιο σε καλοκαιρινές διακοπές δυόμισυ μηνών.

Καταλυτικό ρόλο στην αίσια κατάληξη έπαιξαν γιατροί που τίμησαν με το παραπάνω τον όρκο τους στον Ιπποκράτη, δείχνοντας αμέριστο ενδιαφέρον για τον ασθενή και πλήρη αδιαφορία για το πορτοφόλι του. Ανάμεσά τους ο νευρολόγος Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών Γιάννης Ελλούλ, ο καρδιολόγος Επιμελητής Α' του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών Νίκος Κουτσογιάννης, ο καρδιοχειρουργός διευθυντής του Α' Καρδιοχειρουργικού Τμήματος του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Αθηνών Κώστας Τριανταφύλλου, ο επιμελητής του καρδιοχειρουργός Νίκος Μπαϊκούσης και ο βοηθός του χειρουργός Στέλιος Γαϊτανάκης αλλά και ο αναισθησιολόγος Νίκος Νούτσος. Στην υγειά όλων αυτών των υπέροχων ανθρώπων θα πιω πολλά ποτήρια κρασί τα επόμενα χρόνια ενώ δεν θα πάψω ποτέ να διατυμπανίζω ότι ουδείς εξ αυτών επεδίωξε ποτέ να με συναντήσει "ιδιαιτέρως" για να με "ενημερώσει" περί της "κρίσιμης και δύσκολης κατάστασης" της συζύγου μου. Ας το έχουν αυτό υπ' όψη τους όσοι θεωρούν δεδομένη την σχέση όλων των γιατρών με το "φακελλάκι" αλλά και όσοι εξαπολύουν μύδρους κατά της δημόσιας υγείας.

Μαζί με τους παραπάνω, θα θυμάμαι με ευγνωμοσύνη και κάποιους νεώτερους γιατρούς, οι οποίοι δεν έδειξαν μικρότερο ενδιαφέρον. Ανάμεσά τους η νευρολόγος Ευτυχία Τραχάνη και η ειδικευόμενη νευρολόγος Δώρα Σαγώνα. Το ζεστό τους χαμόγελο, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, ήταν ανεκτίμητο.

Φυσικά, θα μου μείνει αξέχαστη και η ανεκτίμητη προσφορά όλου του νοσηλευτικού προσωπικού, τόσο στο Νοσοκομείο του Ρίου όσο και στο Ιπποκράτειο. Δηλαδή, όλων εκείνων των "κηφήνων του δημοσίου", που ποτέ δεν μάθαμε τα επώνυμά τους αλλά τους προσφωνούσαμε με τα μικρά τους ονόματα, ακριβώς όπως κάνουμε με όσους νιώθουμε ως δικούς μας ανθρώπους. Ως ελάχιστη ανταπόδοση, επαναλαμβάνω εδώ την παλιότερη υπόσχεσή μου ότι "την επόμενη φορά που θα ακούσω κάποιον να κατηγορεί συλλήβδην τους δημοσίους υπαλλήλους για οποιονδήποτε λόγο, θα τον φτύσω στα μούτρα. Θα τον φτύσω και θα το ευχαριστηθώ".

ΥΓ.: Νεκταρία, ευχαριστώ για όλα!