Υποθέτω πως εκείνο που εκνευρίζει περισσότερο τους νοήμονες περί την οικονομία, είναι η επιμονή των οπαδών τού νεοφιλελευθερισμού στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς. Αυτή η θεοποιημένη ελευθερία είναι η ρίζα όλων των νεοφιλελεύθερων θεωριών, από τον Σούμπετερ μέχρι τον Χάγιεκ και τον Φρήντμαν, όπως την περιγράψαμε στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού".
Στην πραγματικότητα, από την πρώτη υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων θέσφατων κατά την δεκαετία τού 1980 στις ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρέηγκαν και στην Μεγάλη Βρεττανία τής Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι σήμερα, το μόνο που προκύπτει ως αποτέλεσμα είναι η παράνοια των αγορών και, κατ' επέκταση, η αλλοίωση της λειτουργίας τους, η οποία δημιουργεί τερατογενέσεις και οδηγεί με βεβαιότητα στην καταστροφή του μηχανισμού που δόμησε ο καπιταλισμός μέσα στο διάβα των τριών τελευταίων αιώνων. Είναι δε απορίας άξιο πώς οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού δεν αντιλαμβάνονται αυτή την παράνοια και επιμένουν να εκλαμβάνουν ως όραμα τον εφιάλτη που γέννησαν σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρεττανία ο ρεηγκανισμός και ο θατσερισμός.
Η βασική αιτία της παράνοιας των αγορών είναι η θεοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η απόλυτη επικράτησή του επί της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή επί της παραγωγής που υλοποιείται στον πρωτογενή και -κυρίως- τον δευτερογενή τομέα. Πραγματική οικονομία υπάρχει στα εργοστάσια όπου παράγονται προϊόντα που ικανοποιούν πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, όχι στα γραφεία όπου διακινούνται χρηματοοικονομικά παράγωγα. Εφ' όσον, λοιπόν, ο καπιταλισμός έφτασε στο σημείο να νοιάζεται περισσότερο για την ανάπτυξη των παραγώγων παρά για την πραγματική οικονομία, όχι μόνο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η αδυναμία ανάκαμψής του από τις κρίσεις του αλλά ίσως πρέπει να προετοιμαζόμαστε και για την κατάρρευσή του.
Ίσως τα παραπάνω ακούγονται κάπως ως αφορισμοί και γενικότητες, οπότε ας τα κάνουμε πιο χειροπιαστά ρίχοντας μια επισταμένη ματιά σε μια από τις χώρες που προσδέθηκαν νωρίς στο νεοφιλελεύθερο άρμα, στην Μεγάλη Βρεττανία. Επιλέγω την Μεγάλη Βρεττανία ως παράδειγμα και όχι τις ΗΠΑ διότι οι πολιτειακοί διαθέτουν ένα πλεονέκτημα έναντι των βρεττανών: το δολλάριό τους. Παρά τις αδυναμίες του, το δολλάριο απολαμβάνει την ισχύ τού παγκόσμιου αποθετικού νομίσματος, κάτι που δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει η βρεττανική στερλίνα. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ μπορούν να υπερχρεώνονται με άνεση ενώ η Βρεττανία όχι.
Στις 18 Μαΐου 2016, η λονδρέζικη εφημερίδα The Guardian δημοσίευσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο τού καθηγητή τού πανεπιστημίου τού Καίμπριτζ Χα-Τζουν Τσαν με τον εύγλωττο τίτλο "Το να φτιάχνουμε πράγματα έχει σημασία, αυτό ξέχασε η Βρεττανία" και τον ακόμη πιο εύγλωττο υπότιτλο "Η παραμέληση της μεταποίησης και η υπερβολική ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι η αιτία της παρακμής της οικονομίας, όχι ο φόβος να εγκαταλείψει την ΕΕ" (*). Πράγματι, οι μελέτες τού πανεπιστημίου δείχνουν ότι η Βρεττανία δεν κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση τού 2008 λόγω της υπερδιόγκωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα αλλά και της ταυτόχρονης συρρίκνωσης της βιομηχανικής της παραγωγής, η οποία συμμετέχει πλέον στο ΑΕΠ κατά ποσοστό χαμηλότερο του 10% (9,691% το 2016, όταν στην πτωχή και αναζητούσα εναγωνίως επενδυτές Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 9,8% - βλ. παραπάνω διάγραμμα), χάνοντας σχεδόν οκτώ ποσοστιαίες μονάδες σε μια δεκαετία.
Παρένθεση. Κατά την διετία 2013-2014 η βρεττανική οικονομία παρουσίασε σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάνοντας πολλούς υποστηρικτές τής εξόδου από το ευρώ να οργιάσουν. Όμως, η αλήθεια είναι πως αυτή η ανάπτυξη ήταν πρόσκαιρη και οφειλόταν στην δημιουργία μιας φούσκας ακινήτων, η οποία συγκρατήθηκε χάρη στην παρέμβαση της κεντρικής τράπεζας. Κλείνει η παρένθεση.
Η κατάρρευση της βιομηχανικής παραγωγής "κατάπιε" όλα τα ευεργετικά αποτελέσματα που υποτίθεται πως έπρεπε να προκύψουν από την συνολική υποτίμηση της στερλίνας κατά 30% την τελευταία δεκαετία. Θεωρητικά, μια τόσο μεγάλη υποτίμηση θα έπρεπε να βελτιώσει αποφασιστικά την ανταγωνιστικότητα των βρεττανικών προϊόντων, άρα να οδηγήσει σε αύξηση της παραγωγής και να εξαφανίσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Στην πράξη, όμως, τίποτε από αυτά δεν έγινε. Οι κάτοχοι του χρήματος εξακολούθησαν να συγκινούνται μόνο από τα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια και να αδιαφορούν για όποιες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Τσαν, "η αδυναμία της μεταποίησης είναι ο κύριος λόγος για το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο ανερχόταν στο 5,2% του ΑΕΠ το 2015".
Μιας και αναφερθήκαμε σε "κατόχους του χρήματος", ας σημειώσουμε εδώ ότι κατά την οκταετία 2008-2015 (δηλαδή, ενώ η διεθνής καπιταλιστική κρίση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη) η περιουσία των χιλίων πλουσιώτερων βρεττανών διπλασιάστηκε. Φυσικά, σε τούτο βόηθησαν όσο μπορούσαν και οι κυβερνήσεις τόσο του εργατικού Γκόρντον Μπράουν όσο και του συντηρητικού Ντέιβιν Κάμερον, οι οποίες φρόντισαν να μειώσουν την φορολογία των εταιρειών αλλά και των υψηλών εισοδημάτων. Ιδού, λοιπόν, μια ακόμη απόδειξη ότι ο ισχυρισμός πως η μείωση της φορολογίας αυξάνει τις επενδύσεις δεν είναι παρά ένα καλοσερβιρισμένο παραμύθι. Την ίδια περίοδο, το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων παρέμεινε σταθερό, ο μέσος μισθός παρέμεινε ακινητοποιημένος στις 493 στερλίνες την εβδομάδα (ποσό πολύ χαμηλό σε σχέση με το υψηλό κόστος διαβίωσης) και η επίσημη ανεργία μειώθηκε ελάχιστα παρά την κατακόρυφη αύξηση των συμβάσεων ελαστικής εργασίας (μερικής, περιορισμένης έως και "μηδενικών ωρών").
Ας επιστρέψουμε όμως σε όσα λέγαμε πρωτύτερα για την σημασία τής βιομηχανικής παραγωγής. Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι υπάρχουν χώρες που μεγαλουργούν χάρη σε μια "μεταβιομηχανική οικονομία", η οποία βασίζεται κυρίως στις υπηρεσίες και στον τουρισμό, προβάλλοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελβετία. Πρόκειται για παρατήρηση-σπέκουλα, η οποία παρουσιάζει ένα ψευδές δεδομένο ως αληθές. Όσο κι αν συνηθίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την Ελβετία ως χώρα των τραπεζών και του χειμερινού -κυρίως- τουρισμού, δεν παύει να μιλάμε για την χώρα των ρολογιών, των τυριών, των σοκολατών, των προϊόντων υψηλής τεχνολογίας κλπ κλπ. Η αλήθεια είναι ότι, με βάση την κατά κεφαλή παραγωγή προϊόντων, η Ελβετία είναι η πλέον βιομηχανική χώρα στον κόσμο! (**)
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε περισσότερα για να αποδείξουμε ότι η θεοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, η οποία μοιραία οδηγεί σε συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, συνιστά παράνοια. Το μόνο που εγγυάται αυτή η παράνοια είναι ότι σύντομα θα επαληθευθούν όσοι εδώ και πολλά χρόνια έχουν παρατηρήσει πως ο καπιταλισμός διανύει το τελευταίο του στάδιο και σύντομα θα καταρρεύσει.
Επίλογος. Στο άρθρο του, ο -κάθε άλλο παρά κομμουνιστής- καθηγητής Τσαν ισχυρίζεται πως "εάν η χώρα δεν προσφέρει στον βιομηχανικό της τομέα περισσότερα κεφάλαια, ισχυρότερη δημόσια στήριξη για Έρευνα και Ανάπτυξη και καλύτερα εκπαιδευμένους εργαζόμενους, δεν θα μπορέσει να οικοδομήσει την ισορροπημένη και βιώσιμη οικονομία που χρειάζεται απεγνωσμένα". Και κάπου εδώ χτυπάει κόκκινο η παράνοια: για να βγουν από το αδιέξοδο οι καλές αγορές, χρειάζονται ισχυρότερη στήριξη από το κακό κράτος...
-------------------------------------------------
(*) Ha-Joon Chan, "Making things matters. This is what Britain forgot", The Guradian, 18/5/2016
(**) Jean Batou, "The soaring Swiss franc and class politics", 22/2/2015: "On the contrary, industrial output per capita in Switzerland is still the highest in the world". Επίσης: "Switzerland ranked No. 1 in manufacturing", 8/2/2015
Στην πραγματικότητα, από την πρώτη υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων θέσφατων κατά την δεκαετία τού 1980 στις ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρέηγκαν και στην Μεγάλη Βρεττανία τής Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι σήμερα, το μόνο που προκύπτει ως αποτέλεσμα είναι η παράνοια των αγορών και, κατ' επέκταση, η αλλοίωση της λειτουργίας τους, η οποία δημιουργεί τερατογενέσεις και οδηγεί με βεβαιότητα στην καταστροφή του μηχανισμού που δόμησε ο καπιταλισμός μέσα στο διάβα των τριών τελευταίων αιώνων. Είναι δε απορίας άξιο πώς οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού δεν αντιλαμβάνονται αυτή την παράνοια και επιμένουν να εκλαμβάνουν ως όραμα τον εφιάλτη που γέννησαν σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρεττανία ο ρεηγκανισμός και ο θατσερισμός.
Η βασική αιτία της παράνοιας των αγορών είναι η θεοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η απόλυτη επικράτησή του επί της πραγματικής οικονομίας, δηλαδή επί της παραγωγής που υλοποιείται στον πρωτογενή και -κυρίως- τον δευτερογενή τομέα. Πραγματική οικονομία υπάρχει στα εργοστάσια όπου παράγονται προϊόντα που ικανοποιούν πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, όχι στα γραφεία όπου διακινούνται χρηματοοικονομικά παράγωγα. Εφ' όσον, λοιπόν, ο καπιταλισμός έφτασε στο σημείο να νοιάζεται περισσότερο για την ανάπτυξη των παραγώγων παρά για την πραγματική οικονομία, όχι μόνο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η αδυναμία ανάκαμψής του από τις κρίσεις του αλλά ίσως πρέπει να προετοιμαζόμαστε και για την κατάρρευσή του.
Ίσως τα παραπάνω ακούγονται κάπως ως αφορισμοί και γενικότητες, οπότε ας τα κάνουμε πιο χειροπιαστά ρίχοντας μια επισταμένη ματιά σε μια από τις χώρες που προσδέθηκαν νωρίς στο νεοφιλελεύθερο άρμα, στην Μεγάλη Βρεττανία. Επιλέγω την Μεγάλη Βρεττανία ως παράδειγμα και όχι τις ΗΠΑ διότι οι πολιτειακοί διαθέτουν ένα πλεονέκτημα έναντι των βρεττανών: το δολλάριό τους. Παρά τις αδυναμίες του, το δολλάριο απολαμβάνει την ισχύ τού παγκόσμιου αποθετικού νομίσματος, κάτι που δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει η βρεττανική στερλίνα. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ μπορούν να υπερχρεώνονται με άνεση ενώ η Βρεττανία όχι.
Στις 18 Μαΐου 2016, η λονδρέζικη εφημερίδα The Guardian δημοσίευσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο τού καθηγητή τού πανεπιστημίου τού Καίμπριτζ Χα-Τζουν Τσαν με τον εύγλωττο τίτλο "Το να φτιάχνουμε πράγματα έχει σημασία, αυτό ξέχασε η Βρεττανία" και τον ακόμη πιο εύγλωττο υπότιτλο "Η παραμέληση της μεταποίησης και η υπερβολική ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι η αιτία της παρακμής της οικονομίας, όχι ο φόβος να εγκαταλείψει την ΕΕ" (*). Πράγματι, οι μελέτες τού πανεπιστημίου δείχνουν ότι η Βρεττανία δεν κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση τού 2008 λόγω της υπερδιόγκωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα αλλά και της ταυτόχρονης συρρίκνωσης της βιομηχανικής της παραγωγής, η οποία συμμετέχει πλέον στο ΑΕΠ κατά ποσοστό χαμηλότερο του 10% (9,691% το 2016, όταν στην πτωχή και αναζητούσα εναγωνίως επενδυτές Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 9,8% - βλ. παραπάνω διάγραμμα), χάνοντας σχεδόν οκτώ ποσοστιαίες μονάδες σε μια δεκαετία.
Παρένθεση. Κατά την διετία 2013-2014 η βρεττανική οικονομία παρουσίασε σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κάνοντας πολλούς υποστηρικτές τής εξόδου από το ευρώ να οργιάσουν. Όμως, η αλήθεια είναι πως αυτή η ανάπτυξη ήταν πρόσκαιρη και οφειλόταν στην δημιουργία μιας φούσκας ακινήτων, η οποία συγκρατήθηκε χάρη στην παρέμβαση της κεντρικής τράπεζας. Κλείνει η παρένθεση.
Η κατάρρευση της βιομηχανικής παραγωγής "κατάπιε" όλα τα ευεργετικά αποτελέσματα που υποτίθεται πως έπρεπε να προκύψουν από την συνολική υποτίμηση της στερλίνας κατά 30% την τελευταία δεκαετία. Θεωρητικά, μια τόσο μεγάλη υποτίμηση θα έπρεπε να βελτιώσει αποφασιστικά την ανταγωνιστικότητα των βρεττανικών προϊόντων, άρα να οδηγήσει σε αύξηση της παραγωγής και να εξαφανίσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Στην πράξη, όμως, τίποτε από αυτά δεν έγινε. Οι κάτοχοι του χρήματος εξακολούθησαν να συγκινούνται μόνο από τα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια και να αδιαφορούν για όποιες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Τσαν, "η αδυναμία της μεταποίησης είναι ο κύριος λόγος για το συνεχώς αυξανόμενο έλλειμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, το οποίο ανερχόταν στο 5,2% του ΑΕΠ το 2015".
Μιας και αναφερθήκαμε σε "κατόχους του χρήματος", ας σημειώσουμε εδώ ότι κατά την οκταετία 2008-2015 (δηλαδή, ενώ η διεθνής καπιταλιστική κρίση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη) η περιουσία των χιλίων πλουσιώτερων βρεττανών διπλασιάστηκε. Φυσικά, σε τούτο βόηθησαν όσο μπορούσαν και οι κυβερνήσεις τόσο του εργατικού Γκόρντον Μπράουν όσο και του συντηρητικού Ντέιβιν Κάμερον, οι οποίες φρόντισαν να μειώσουν την φορολογία των εταιρειών αλλά και των υψηλών εισοδημάτων. Ιδού, λοιπόν, μια ακόμη απόδειξη ότι ο ισχυρισμός πως η μείωση της φορολογίας αυξάνει τις επενδύσεις δεν είναι παρά ένα καλοσερβιρισμένο παραμύθι. Την ίδια περίοδο, το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων παρέμεινε σταθερό, ο μέσος μισθός παρέμεινε ακινητοποιημένος στις 493 στερλίνες την εβδομάδα (ποσό πολύ χαμηλό σε σχέση με το υψηλό κόστος διαβίωσης) και η επίσημη ανεργία μειώθηκε ελάχιστα παρά την κατακόρυφη αύξηση των συμβάσεων ελαστικής εργασίας (μερικής, περιορισμένης έως και "μηδενικών ωρών").
Ας επιστρέψουμε όμως σε όσα λέγαμε πρωτύτερα για την σημασία τής βιομηχανικής παραγωγής. Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι υπάρχουν χώρες που μεγαλουργούν χάρη σε μια "μεταβιομηχανική οικονομία", η οποία βασίζεται κυρίως στις υπηρεσίες και στον τουρισμό, προβάλλοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελβετία. Πρόκειται για παρατήρηση-σπέκουλα, η οποία παρουσιάζει ένα ψευδές δεδομένο ως αληθές. Όσο κι αν συνηθίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την Ελβετία ως χώρα των τραπεζών και του χειμερινού -κυρίως- τουρισμού, δεν παύει να μιλάμε για την χώρα των ρολογιών, των τυριών, των σοκολατών, των προϊόντων υψηλής τεχνολογίας κλπ κλπ. Η αλήθεια είναι ότι, με βάση την κατά κεφαλή παραγωγή προϊόντων, η Ελβετία είναι η πλέον βιομηχανική χώρα στον κόσμο! (**)
 |
| [Πηγή: http://researchbriefings.parliament.uk/ResearchBriefing/Summary/SN05809] |
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε περισσότερα για να αποδείξουμε ότι η θεοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, η οποία μοιραία οδηγεί σε συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, συνιστά παράνοια. Το μόνο που εγγυάται αυτή η παράνοια είναι ότι σύντομα θα επαληθευθούν όσοι εδώ και πολλά χρόνια έχουν παρατηρήσει πως ο καπιταλισμός διανύει το τελευταίο του στάδιο και σύντομα θα καταρρεύσει.
Επίλογος. Στο άρθρο του, ο -κάθε άλλο παρά κομμουνιστής- καθηγητής Τσαν ισχυρίζεται πως "εάν η χώρα δεν προσφέρει στον βιομηχανικό της τομέα περισσότερα κεφάλαια, ισχυρότερη δημόσια στήριξη για Έρευνα και Ανάπτυξη και καλύτερα εκπαιδευμένους εργαζόμενους, δεν θα μπορέσει να οικοδομήσει την ισορροπημένη και βιώσιμη οικονομία που χρειάζεται απεγνωσμένα". Και κάπου εδώ χτυπάει κόκκινο η παράνοια: για να βγουν από το αδιέξοδο οι καλές αγορές, χρειάζονται ισχυρότερη στήριξη από το κακό κράτος...
-------------------------------------------------
(*) Ha-Joon Chan, "Making things matters. This is what Britain forgot", The Guradian, 18/5/2016
(**) Jean Batou, "The soaring Swiss franc and class politics", 22/2/2015: "On the contrary, industrial output per capita in Switzerland is still the highest in the world". Επίσης: "Switzerland ranked No. 1 in manufacturing", 8/2/2015
12 σχόλια:
Πολύ ωραίο το 2ο γράφημα αλλά αποδεικνύει την εικονική πραγματικότητα και την πραγματική εικονικότητα της οικονομίας.
Τα βιομηχανικά προϊόντα της ιρλανδίας προέρχονται από τις αμερικάνικες πολυεθνικές και όχι από το ουίσκυ μακένζυ και το τυρί κέρρυγκολντ...
Με 10% φόρο έχουν δημιουργήσει εκεί την αντίστοιχη κύπρο των ελληναράδων και για παράδειγμα περνάει το καράβι με τα σιντιά των windows από τα χωρικά ύδατα της ιρλανδίας, τσιμπάει την σφραγίδα της εκεί θυγατρικής της microsoft και φτάνει στο ρόττερνταμ να ξεφορτώσει (σιγά μην σταματήσει και δουβλίνο, η καθυστέρηση μετράει) και μπίνγκο, νάσου οι εξαγωγές στα ουράνια...
Εννοείται ότι και γιαυτό το ανειδίκευτο ιρλανδάκι πρέπει να παίρνει μισθό 1530 ευρά (από την υπεραξία που "παράγει").
Σο ότι αφορά τη διαπίστωση σου ότι :
Και κάπου εδώ χτυπάει κόκκινο η παράνοια: για να βγουν από το αδιέξοδο οι καλές αγορές, χρειάζονται ισχυρότερη στήριξη από το κακό κράτος...
Τι δεεεεεεεεν καταλαβαίνεις, το κακό κράτος πρέπει να χρηματοδοτεί τα πτωχευμένα τοκογλυφοτραπεζοιδρύματα και να κλεινει το μπακάλικο μου ..
"Πραγματική οικονομία υπάρχει στα εργοστάσια όπου παράγονται προϊόντα που ικανοποιούν πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, όχι στα γραφεία όπου διακινούνται χρηματοοικονομικά παράγωγα. Εφ' όσον, λοιπόν, ο καπιταλισμός έφτασε στο σημείο να νοιάζεται περισσότερο για την ανάπτυξη των παραγώγων παρά για την πραγματική οικονομία, όχι μόνο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η αδυναμία ανάκαμψής του από τις κρίσεις του αλλά ίσως πρέπει να προετοιμαζόμαστε και για την κατάρρευσή του."
Ας παρατηρήσουμε λίγο την Φύση, που είναι απότοκο εξέλιξης εκτμ ετών, και που... την μιμείται η τέχνη.
Η κεφαλή των εγκεφαλικών όντων (διοικητικό-σχεδιαστικό και και λοιπαί "δυνάμεις" κέντρο) είναι μικρό μέρος του όλου σώματος, είτε ως δίποδο, τετράποδο, σαρανταποδαρούσα.
Τα κατάφεραν τα "συστήματα" (χμμμ), ώστε η υδροκεφαλία τους να ξεπεράσει την αντοχή των μυών που την τρέφει.
Αυταπατες. Μπροστα στις δυσκολιες ονειρευομαστε αυτοματες καταρευσεις.
Πιο λογικο θαταν να δραστηριοποιηθουμε καπως, αντι να κανουμε ονειρα απατηλα και να αυτοικανοποιουμαστε.
Πεσε πιτα να σε φαω.
@ Ανώνυμος 30 Οκτωβρίου 2017 - 9:07 μ.μ.
Πολύ καλή μεταφορά - παράδειγμα!
Να συμπληρώσω κάτι που νομίζω είναι αρκετά σημαντικό.
Ο καπιταλισμός δεν είναι έτσι όπως είναι σήμερα, επειδή κάποιος έκανε κάπου λάθος ή επειδή κάποτε κάπου κάποιοι άσχετοι πήραν στα χέρια τους την εξουσία.
Όλο αυτό το πανηγύρι, είναι μια πραγματικότητα η οποία είναι φυσικό απότοκο της τάση του καπιταλιστικού συστήματος προς εξέλιξη!
Οι νόμοι λειτουργίας του, είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να οδηγούν αργά ή γρήγορα σε αυτή την νοσηρή κατάσταση.
Ο φαύλος κύκλος των κρίσεων που ακολουθούνται από περιόδους ανάπτυξης και φτου και απ την αρχή, οδηγεί στην συγκέντρωση του πλούτο σε όλο και λιγότερους, και η συγκέντρωση αυτή οδηγεί στην γιγάντωση του τομέα της διαχείρισης, δηλαδή του χρηματοπιστωτικού τομέα, που τελικά αυτονομείται από την πραγματική παραγωγή, αφού μόνη αξία έχουν τα κέρδη και όχι η πραγματική ανάπτυξη!
Εδώ φαίνεται και η ανωτερότητα του αντίπαλου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, του σοσιαλισμού.
Ο σοσιαλισμός από την φύση του μεγαλώνει το διαχειριστικό του κέντρο (τον κεντρικό σχεδιασμό) αναλογικά με την διόγκωση της παραγωγής!
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μπορεί να αναπτύσσεται συνεχόμενα χωρίς να πέφτει σε αντιφάσεις και σε εκφυλισμούς, αρκεί να μπορεί σε σταθερή βάση να εξαφανίζει τους όποιους μηχανισμούς της αγοράς παραμένουν!
Κώστας
Το πιο νοσηρό απ' όλα, για την σύγχρονη εποχή που διανύουμε με τις τεχνολογικές εξελίξεις και τα "παράπλευρα" επακόλουθα, είναι πως οι νέοι άνθρωποι δε ενσωματώνουν στην κριτική τους ικανότητα την αξία της "κατασκευαστικής εργασίας", μεταφερόμενοι αυτομάτως από τα θρανία στην απασχόληση... την όποια απασχόληση.
Οι παλαιότεροι, είτε είχαμε περάσει από τον κάματο, είτε είχαμε απτά οικογενειακά παραδείγματα περί αυτού ώστε να εκτιμήσουμε το βάρος του στην πραγματική οικονομία που μας παρέχει τα ως προς το ζην (εκτιμώντας συνακόλουθα και τον κάματο των άλλων).
Η εικονική πραγματικότητα (που όλο και την προωθούν τα εκμαυλιστικά-εμποροκρατικά μμε και οι συναφείς δομές, αποστασιοποιεί τους νέους από την αυτοδύναμη επιβίωση, κάνοντάς τους έτσι ευάλωτους, αγόμενους και φερόμενους στις προθέσεις του όποιου επικράτη που θεωρεί ανώτερα όντα την οικογένειά του και όσους την υπηρετούν (νεοβαρωνίες).
Εν πάση περιπτώσει η ασύλληπτη τεχνολογία και οι συνέπειες αυτής δημιουργούν κενά θεωρίας και ανάλυσης εν σχέσει με παλαιότερες εποχές που τα πράγματα ήσαν πιο "τετράγωνα" για να υπολογισθούν.
Το νέο αφήγημα μάλλον πρέπει να εστιάσει (πλέον) στην ιδιοκτησία των τεχνολογικών μέσων και εξελίξεων, δηλ στο απο ποιούς, σε ποιούς, το πως και κυρίως το ΓΙΑΤΙ.
''Το πιο νοσηρό απ' όλα, για την σύγχρονη εποχή που διανύουμε με τις τεχνολογικές εξελίξεις και τα "παράπλευρα" επακόλουθα, είναι πως οι νέοι άνθρωποι δε ενσωματώνουν στην κριτική τους ικανότητα την αξία της "κατασκευαστικής εργασίας", μεταφερόμενοι αυτομάτως από τα θρανία στην απασχόληση... την όποια απασχόληση.
Οι παλαιότεροι, είτε είχαμε περάσει από τον κάματο, είτε είχαμε απτά οικογενειακά παραδείγματα περί αυτού ώστε να εκτιμήσουμε το βάρος του στην πραγματική οικονομία που μας παρέχει τα ως προς το ζην (εκτιμώντας συνακόλουθα και τον κάματο των άλλων).''
Αυτο, μαζι με την εισβολη του καπιταλισμου στην ιδιωτικη ζωη μεσω της υπερκαταναλωσης, ειναι ισως τα μεγαλυτερα προβληματα που πρεπει να αντιμετωπισει το εργατικο κινημα
Η εμπειρια μου λεει οτι η εργατικη ταξη που ασκει πνευματικη εργασια ή χαλαρη χειρωνακτικη (πχ πωλητης, σερβιτορος) βλεπει ποιο δυσκολα τον εαυτο της ως εργατικη ταξη, απο την παραδοσιακη εργατικη ταξη του εργοστασιου και της οικοδομης
Οταν σου βγαινει η μεση στη σκαλωσια κατω απο τον ηλιο ή μεσα στα κρυα, κοιτας και το 1 λεπτο του ευρω που θα σου κοψει το αφεντικο, γιατι δεν εισαι χαλαρος ενα γραφειο με κλιματιστικο
Και σε τσουζει περισσοτερο η υπερωρια γιατι εστω και ενα λεπτο παραπανω σημαινει επιπλεον κοψομεσιασμα και οχι απλως μια καθυστερηση μεχρι να πας σπιτι
Είναι γεγονός πως όσοι έχουν περάσει από βαριές χειρωνακτικές εργασίες ενσωματώνουν μια "στάμπα" μέσα τους, που δεν τους εγκαταλείπει ποτέ.
Έχουν λαξεύσει δηλ κάποιον χαρακτήρα, υπό την έννοια πως είναι αδύνατον να προσπεράσουν τον εργατικό παλιό εαυτό τους... που τους ακολουθεί ως σκιά σε κάθε τους δρσστηριότητα (με τις εμπειρίες και τις οσμώσεις που υπέστησαν), ανεξαρτήτως μετά από τις διάφορες... φιοριτούρες και τα "στιλβώματα".
Αυτή η κατά κάποιο τρόπο "αντρικότητα" τοποθετείται παραλλήλως και ανάλογα σε ΟΛΑ τα θέματα που διατρέχουν την σύγχρονη κοινωνία.
Πρόκειται για είδος επίκτητου "dna", που όμως έχει την δυστυχία να κρίνει στην ζυγαριά πολύ αυστηρά και να μην επαναπαύεται με τις εκάστοτε εργατικά άκαπνες ηγετικές ομάδες.
Αυτό που λείπει είναι η αμεσότητα εκπροσώπησης του εργατικού και τεχνικού κόσμου.
Το νέο Δ.Σ της Ελληνική Βιομηχανιας Ζάχαρης είναι
Πρόεδρος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ , Καθηγητής Χρηματοοικονομικης στο ΕΚΠΑ
Διευθύνων Σύμβουλος ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ, Δικηγόρος με ειδίκευση στις συγχωνεύσεις εταιρίων και στα κόκκινα δάνεια
Εκτελεστικό Μέλος ΙΩΑΝΝΗΣ ΝΕΝΕΔΑΚΗΣ, (συριζαίος) επιχειρηματίας parking
Πηγή: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000062767/Neo-DS-stin-Elliniki-Biomixania-Zaxaris
Κανένας απο τους 3 δεν ξέρει τίποτα για την ζάχαρη και την παραγωγή της. Ξέρουν όμως τα πάντα για την τιμή της και πως οι εταιρίες να παράγουν κέρδη.
Στον καπιταλισμό, απο πάντα, τα εργοστάσια δεν παράγουν για να καλύψουν τις ανθρώπινες ανάγκες αλλά παράγουν για τα κέρδη των μετόχων (και τα παράγωγα αυτών)
Ο καπιταλισμός πάντα ανακάμπτει από τις κρίσεις του και δεν θα καταρρεύσει από μόνος του αν δεν κάνουν κάτι αυτοί που υποφέρουν τόσο στις κρίσεις όσο και στις περιόδους ανάκάμψής του και που στις πλάτες τους στηρίζονται αυτά τα κέρδη των μετόχων.
gsku
Ανώνυμε 31/10 7¨49, δε μας χέζεις με την αντρικότητα;
Θοδωρή, μικροσκοπική γλωσσική διόρθωση: όχι "Να κάνουμε τα πράγματα να έχουν σημασία", αλλά "Το να φτιάχνουμε πράγματα έχει σημασία".
@ tulpoeid
Καθόλου "μικροσκοπική" η διόρθωση, εφ' ω γίνεται δεκτή και υιοθετείται αμέσως. Αναρωτιέμαι πού πέταγε το μυαλό μου εκείνη την στιγμή...
Η μυική εργασία παράγει εγγυημένα τεστοστερόνη.
Έλλειψη τεστοστερόνης στον αντρικό πληθυσμό μπορεί να σημαίνει και παρασιτισμός.
Στην πρώτη εποχή της οκτωβριανής περιόδου, όσοι το παράχεζαν στον παρασιτισμό πήγαιναν πακέτο σε παραγωγικές εργασίες για διαμόρφωση σοσιαλιστικής συνείδησης.
Όσο ανεβαίνει η μαιμού ψηλότερα τόσο "φέγγει" περισσότερο.
Δημοσίευση σχολίου