Καθώς έχω αφήσει για τα καλά πίσω μου το 55ο έτος του πεπερασμένου βίου μου, μπορώ να συμφωνήσω με μια αποστροφή του -πολύ καλού- ηθοποιού Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου: "Έχω την ηλικία που -θεωρητικώς, αν μη τι άλλο- κανείς έχει την καλύτερη θέα του βίου (του). Βρίσκεται στην κορυφή του βουνού της ζωής (του). Ως εκ τούτου, ξέρει πολύ καλά και από πού έρχεται και κατά πού πάει. Το βλέπει! Ναι, τα 55 σού προσφέρουν απεριόριστη θέα!". Αυτή η απεριόριστη θέα, λοιπόν, μου επιτρέπει να διαπιστώσω ότι το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ.
Όπως έκδηλα μαρτυρά η ηλικία μου, ανήκω σ' εκείνη την γενιά που πρωτοψήφισε στις εκλογές τού 1981. Τότε που ερχόταν με φόρα η πασοκική "Αλλαγή", χρησιμοποιώντας συνθήματα που δονούσαν τον κόσμο με ιδιαίτερη δύναμη (πώς να φτουρήσει το κρυόκωλο καραμανλικό "Ανήκομεν εις την Δύσιν" όταν είχε απέναντί του το "Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες" τού Ανδρέα;), έστω κι αν τα περισσότερα απ' αυτά ήσαν κλεμμένα από τους κομμουνιστές, όπως το "Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων", το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" ή το "Έξω οι βάσεις του θανάτου". Κι αν σ' εκείνες τις εκλογές το ΠαΣοΚ μάζεψε 48% των ψήφων, το σίγουρο είναι πως πάνω του στήριξαν -άλλος λιγώτερο κι άλλος περισσότερο- τις ελπίδες τους ίσως και περισσότεροι από 7 στους 10 έλληνες, οι οποίοι ποσώς θα στενοχωριούνταν αν ο Ανδρέας θα κλείδωνε (όπως είχε υποσχεθεί) μια για πάντα την δεξιά στο "χρονοντούλαπο της Ιστορίας".
Γρήγορα καταλάβαμε τι σήμαινε ΠαΣοΚ. Μόλις έσβησαν τα φώτα της γιορτής είδαμε πώς το κρέας γίνεται ψάρι. Ναι, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ανήκαν στο ίδιο συνδικάτο και γι' αυτό κι εμείς δεν φύγαμε ούτε από την ΕΟΚ ούτε από το ΝΑΤΟ. Ναι, έπρεπε να απομακρυνθούν οι πολιτειακές "βάσεις του θανάτου" επειδή ήσαν απαρχαιωμένες (θυμάστε; χάλια η Νέα Μάκρη... αρχαιολογία το Ελληνικό...) και γι' αυτό τις αντικαταστήσαμε με λίγες και καλές, όπως εκείνη στο Άκτιο ή η άλλη στην Σούδα. Ναι, θέλαμε τις "καλύτερες μέρες" και γι' αυτό πάγωσαν μισθοί και συντάξεις για τρία χρόνια. Ναι, θέλαμε "βάθεμα της δημοκρατίας" και γι' αυτό αποθεώσαμε τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου. Ναι, ήμασταν υπέρ της λαϊκής συμμετοχής στα κέντρα λήψης αποφάσεων και γι' αυτό περάσαμε το διαβόητο "άρθρο 4" που σκότωνε τον συνδικαλισμό. Ναι, μας άρεσε το άσπρο και γι' αυτό όλα τα χρώματα (ακόμη και το μη-χρώμα, το μαύρο) έτσι τα βαφτίσαμε.
Κάπου τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, καθώς κοιτάζω πίσω μου από σημείο με προνομιακή θέα, έχω έντονη την αίσθηση της προμνησίας, αυτή την αίσθηση που μάθαμε να την λέμε déjà vu. Εκεί όπου κάποτε ερχόταν η Αλλαγή, τώρα θα ερχόταν η Ελπίδα. Θα μέναμε, βέβαια, στην Ευρώπη αλλά θα την αλλάζαμε και θα διώχναμε το ΔΝΤ από τα πόδια μας. Όπως τότε, θα επιβαλλόταν (επί τέλους!) κοινωνική δικαιοσύνη και θα τιμωρούνταν όλοι εκείνοι που στο διάβα των χρόνων κατέστρεψαν την χώρα κι έκαναν την ζωή μας μαύρη.
Μόνο που πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, καταλάβαμε ότι η Ελπίδα μάλλον δεν θα ερχόταν ποτέ. Φαίνεται πως όλα τα καλά κορίτσια που περιμένουμε να μας επισκεφθούν, κάπου μπλέκουν στον δρόμο, ξεμυαλίζονται και μας ξεχνάνε. Υποψιάζομαι πώς η Ελπίδα μας βρίσκεται αραχτή σε κάποια χώρα Λωτοφάγων, μαζί με την Αλλαγή τού Ανδρέα, με την Ανάπτυξη και την Ρευστότητα του Σαμαρά, την Σεμνότητα και την Ταπεινότητα του ανηψιού Καραμανλή, την Διαφάνεια του Σημίτη, την Ειλικρίνεια του Μητσοτάκη κλπ κλπ.
Δεν λέω, καλό είναι να έχει κανείς προνομιακή θέα αλλά, όσο περισσότερο κοιτάζω πίσω μου, τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι πως το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ. Διότι σίγουρα είναι ΠαΣοΚ...
... η εκλογή ως προέδρου δημοκρατίας κάποιου προερχόμενου από την δεξαμενή τής δεξιάς, με την στήριξη μιας μη δεξιάς κυβερνητικής πλειοψηφίας.
... η αδιάκοπη υποχώρηση από το περήφανο "πεντοζάλη" (που θα χόρευαν οι αγορές) στο ολισθηρό έδαφος των "περήφανων διαπραγματεύσεων", των "δημιουργικών ασαφειών", των "έντιμων συμβιβασμών" και των "επώδυνων συμφωνιών".
... η κάλυψη αυτής της υποχώρησης με φερετζέδες "εκβιασμών", "αυταπατών", "προγραμμάτων Θεσσαλονίκης" και "προστασίας των αδυνάτων".
... η επιμονή να αυτοαποκαλείσαι "αριστερός" (ενίοτε δε και "κομμουνιστής" κι ας βγάζεις σπυράκια βλέποντας το σφυροδρέπανο) ενώ κυβερνάς αφ' ενός μεν προωθώντας ένα προς ένα τα μέτρα που θα ψήφιζαν και οι βιομήχανοι ή οι τραπεζίτες αν ήσαν εκείνοι στην κυβέρνηση αφ' ετέρου δε ξεχνώντας να περάσεις έστω ένα μέτρο που να ανακουφίζει πραγματικά τον λαό.
... η αδιαντροπιά με την οποία ισχυρίζεσαι ότι σε παραπλάνησαν οι εταίροι σου ή ότι σε εξαπάτησαν οι ευρωπαίοι φίλοι σου, λες και πιστεύεις ότι κερδίζεις λαϊκή εκτίμηση αν αποδεχτείς την ταμπέλλα του εύπιστου ή του βλάκα.
... να μιλάς για εθνική κυριαρχία την ώρα που χαρίζεις την εθνική περιουσία στο διεθνές κεφάλαιο, προτείνεις στον διεθνή ιμπεριαλισμό να φτιάξει καινούργιες βάσεις στα νησιά σου, κάνεις μαστίχα τα δικαιώματά σου για να μη στενοχωρήσεις την Τουρκία και τους πάτρονές της (λέγε με ΑΟΖ) και αισθάνεσαι ευτυχής που άφησες το ΝΑΤΟ να αλωνίζει στο Αιγαίο.
... να ευχαριστείς τον Γιούνκερ (αποκαλώντας τον φίλο της Ελλάδας) ή τον Ομπάμα (επειδή δήλωσε αντίθετος στο Grexit), παρ' ότι εκνευρίζεσαι αν κάποιος σου πει ότι αυτά θυμίζουν το σημιτικό "ευχαριστούμε τους αμερικάνους".
... η διολίσθηση από τις "καλύτερες μέρες" που υποσχόσουν στο "να αποφύγουμε τα χειρότερα" κι από κει στο "να αποφύγουμε τα ακόμη χειρότερα", βαφτίζοντάς την μάλιστα ως επιτυχία, σαν να μη καταλαβαίνεις ότι π.χ. το "δεν θα γίνει καμμιά περικοπή συντάξεων" είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από το "οι χαμηλές συντάξεις δεν θα περικοπούν πολύ".
Τελικά, φοβάμαι πως δεν πρόκειται για déjà vu. Φοβάμαι πως όντως το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ. Και φοβάμαι ακόμη περισσότερο, βλέποντας έναν Μητσοτάκη να προβάλλει ως η καλύτερη λύση για να γλιτώσουμε από το ΠαΣοΚ. Εδώ το déjà vu γίνεται εφιάλτης.
Όπως έκδηλα μαρτυρά η ηλικία μου, ανήκω σ' εκείνη την γενιά που πρωτοψήφισε στις εκλογές τού 1981. Τότε που ερχόταν με φόρα η πασοκική "Αλλαγή", χρησιμοποιώντας συνθήματα που δονούσαν τον κόσμο με ιδιαίτερη δύναμη (πώς να φτουρήσει το κρυόκωλο καραμανλικό "Ανήκομεν εις την Δύσιν" όταν είχε απέναντί του το "Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες" τού Ανδρέα;), έστω κι αν τα περισσότερα απ' αυτά ήσαν κλεμμένα από τους κομμουνιστές, όπως το "Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων", το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" ή το "Έξω οι βάσεις του θανάτου". Κι αν σ' εκείνες τις εκλογές το ΠαΣοΚ μάζεψε 48% των ψήφων, το σίγουρο είναι πως πάνω του στήριξαν -άλλος λιγώτερο κι άλλος περισσότερο- τις ελπίδες τους ίσως και περισσότεροι από 7 στους 10 έλληνες, οι οποίοι ποσώς θα στενοχωριούνταν αν ο Ανδρέας θα κλείδωνε (όπως είχε υποσχεθεί) μια για πάντα την δεξιά στο "χρονοντούλαπο της Ιστορίας".
 |
| 1981: Προεκλογικές αφίσσες του ΠαΣοΚ |
Γρήγορα καταλάβαμε τι σήμαινε ΠαΣοΚ. Μόλις έσβησαν τα φώτα της γιορτής είδαμε πώς το κρέας γίνεται ψάρι. Ναι, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ανήκαν στο ίδιο συνδικάτο και γι' αυτό κι εμείς δεν φύγαμε ούτε από την ΕΟΚ ούτε από το ΝΑΤΟ. Ναι, έπρεπε να απομακρυνθούν οι πολιτειακές "βάσεις του θανάτου" επειδή ήσαν απαρχαιωμένες (θυμάστε; χάλια η Νέα Μάκρη... αρχαιολογία το Ελληνικό...) και γι' αυτό τις αντικαταστήσαμε με λίγες και καλές, όπως εκείνη στο Άκτιο ή η άλλη στην Σούδα. Ναι, θέλαμε τις "καλύτερες μέρες" και γι' αυτό πάγωσαν μισθοί και συντάξεις για τρία χρόνια. Ναι, θέλαμε "βάθεμα της δημοκρατίας" και γι' αυτό αποθεώσαμε τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου. Ναι, ήμασταν υπέρ της λαϊκής συμμετοχής στα κέντρα λήψης αποφάσεων και γι' αυτό περάσαμε το διαβόητο "άρθρο 4" που σκότωνε τον συνδικαλισμό. Ναι, μας άρεσε το άσπρο και γι' αυτό όλα τα χρώματα (ακόμη και το μη-χρώμα, το μαύρο) έτσι τα βαφτίσαμε.
Κάπου τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, καθώς κοιτάζω πίσω μου από σημείο με προνομιακή θέα, έχω έντονη την αίσθηση της προμνησίας, αυτή την αίσθηση που μάθαμε να την λέμε déjà vu. Εκεί όπου κάποτε ερχόταν η Αλλαγή, τώρα θα ερχόταν η Ελπίδα. Θα μέναμε, βέβαια, στην Ευρώπη αλλά θα την αλλάζαμε και θα διώχναμε το ΔΝΤ από τα πόδια μας. Όπως τότε, θα επιβαλλόταν (επί τέλους!) κοινωνική δικαιοσύνη και θα τιμωρούνταν όλοι εκείνοι που στο διάβα των χρόνων κατέστρεψαν την χώρα κι έκαναν την ζωή μας μαύρη.
Μόνο που πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, καταλάβαμε ότι η Ελπίδα μάλλον δεν θα ερχόταν ποτέ. Φαίνεται πως όλα τα καλά κορίτσια που περιμένουμε να μας επισκεφθούν, κάπου μπλέκουν στον δρόμο, ξεμυαλίζονται και μας ξεχνάνε. Υποψιάζομαι πώς η Ελπίδα μας βρίσκεται αραχτή σε κάποια χώρα Λωτοφάγων, μαζί με την Αλλαγή τού Ανδρέα, με την Ανάπτυξη και την Ρευστότητα του Σαμαρά, την Σεμνότητα και την Ταπεινότητα του ανηψιού Καραμανλή, την Διαφάνεια του Σημίτη, την Ειλικρίνεια του Μητσοτάκη κλπ κλπ.
Δεν λέω, καλό είναι να έχει κανείς προνομιακή θέα αλλά, όσο περισσότερο κοιτάζω πίσω μου, τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι πως το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ. Διότι σίγουρα είναι ΠαΣοΚ...
... η εκλογή ως προέδρου δημοκρατίας κάποιου προερχόμενου από την δεξαμενή τής δεξιάς, με την στήριξη μιας μη δεξιάς κυβερνητικής πλειοψηφίας.
... η αδιάκοπη υποχώρηση από το περήφανο "πεντοζάλη" (που θα χόρευαν οι αγορές) στο ολισθηρό έδαφος των "περήφανων διαπραγματεύσεων", των "δημιουργικών ασαφειών", των "έντιμων συμβιβασμών" και των "επώδυνων συμφωνιών".
... η κάλυψη αυτής της υποχώρησης με φερετζέδες "εκβιασμών", "αυταπατών", "προγραμμάτων Θεσσαλονίκης" και "προστασίας των αδυνάτων".
... η επιμονή να αυτοαποκαλείσαι "αριστερός" (ενίοτε δε και "κομμουνιστής" κι ας βγάζεις σπυράκια βλέποντας το σφυροδρέπανο) ενώ κυβερνάς αφ' ενός μεν προωθώντας ένα προς ένα τα μέτρα που θα ψήφιζαν και οι βιομήχανοι ή οι τραπεζίτες αν ήσαν εκείνοι στην κυβέρνηση αφ' ετέρου δε ξεχνώντας να περάσεις έστω ένα μέτρο που να ανακουφίζει πραγματικά τον λαό.
... η αδιαντροπιά με την οποία ισχυρίζεσαι ότι σε παραπλάνησαν οι εταίροι σου ή ότι σε εξαπάτησαν οι ευρωπαίοι φίλοι σου, λες και πιστεύεις ότι κερδίζεις λαϊκή εκτίμηση αν αποδεχτείς την ταμπέλλα του εύπιστου ή του βλάκα.
... να μιλάς για εθνική κυριαρχία την ώρα που χαρίζεις την εθνική περιουσία στο διεθνές κεφάλαιο, προτείνεις στον διεθνή ιμπεριαλισμό να φτιάξει καινούργιες βάσεις στα νησιά σου, κάνεις μαστίχα τα δικαιώματά σου για να μη στενοχωρήσεις την Τουρκία και τους πάτρονές της (λέγε με ΑΟΖ) και αισθάνεσαι ευτυχής που άφησες το ΝΑΤΟ να αλωνίζει στο Αιγαίο.
 |
| Déjà vu: Η Αλλαγή πρωτοσέλιδο, αριστερά το 1981 και δεξιά το 2015. |
... να ευχαριστείς τον Γιούνκερ (αποκαλώντας τον φίλο της Ελλάδας) ή τον Ομπάμα (επειδή δήλωσε αντίθετος στο Grexit), παρ' ότι εκνευρίζεσαι αν κάποιος σου πει ότι αυτά θυμίζουν το σημιτικό "ευχαριστούμε τους αμερικάνους".
... η διολίσθηση από τις "καλύτερες μέρες" που υποσχόσουν στο "να αποφύγουμε τα χειρότερα" κι από κει στο "να αποφύγουμε τα ακόμη χειρότερα", βαφτίζοντάς την μάλιστα ως επιτυχία, σαν να μη καταλαβαίνεις ότι π.χ. το "δεν θα γίνει καμμιά περικοπή συντάξεων" είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από το "οι χαμηλές συντάξεις δεν θα περικοπούν πολύ".
Τελικά, φοβάμαι πως δεν πρόκειται για déjà vu. Φοβάμαι πως όντως το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ. Και φοβάμαι ακόμη περισσότερο, βλέποντας έναν Μητσοτάκη να προβάλλει ως η καλύτερη λύση για να γλιτώσουμε από το ΠαΣοΚ. Εδώ το déjà vu γίνεται εφιάλτης.
3 σχόλια:
Ώραίος ως Έλλην
Πιστεύω πως δεν καθόμαστε σε καναπέ, μα σε καρέκλα σκηνοθέτη(πάνινη),θερινού σινεμά και υπό τις ευωδίες του αγιοκλήματος, γιασεμιού και άλλων ευόσμων φυτών ομού μετά της νυκτερινής αύρας, απολαμβάνουμε το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Τα σερβιριζόμενα πατλάκια(ποπ-κόρν ελληνιστί) πρέπει να είναι πολύ νόστιμα, αν και λίγο αλμυρά, και μάλλον γι αυτό δεν εγκαταλείπουμε τη θέση μας. Πάντως για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου, δικαίως οι εξ Εσπερίας εταίροι μας αποκαλούν τσαμπατζήδες καμμιά φορά: με το ίδιο εισητήριο τόσες φορές την ίδια παράσταση.........................Αξιοσημείωτη επιμονή, αν μη τι άλλο
ΜΑΝΩΛΗΣ
Δεν νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΣΑ είναι ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ήταν καθαρά σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Σχεδόν αμέσως μετά την άνοδο του στην κυβέρνηση έδωσε δραχμική αύξηση σε όλους τους μισθωτούς 5.000, που ήταν το 50% του κατώτατου μισθού. Πήρε κάποια μέτρα εκδημοκρατισμού του αστικού κράτους (π.χ. στον στρατό), στήριξε κινήματα σε τρίτες χώρες και γενικά ήταν μια συνεπέστατη σοσιαλδημοκρατία, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολύ πιο βρώμικη κατασκευή των αστών. Ακολουθεί καθαρά πολιτική νεοφιλελεύθερη στην οικονομία και σχεδόν φασιστική σε άλλους τομείς (στην προπαγάνδα, στον στρατό κλπ.). Κυρίως τα κάνει όλα αυτά με μια αριστερή ρητορική ακόμα πιο άθλια από αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Είτε με στελέχη που "διαφωνούν" μεν με την πολιτική που εφαρμόζουν αλλά δεν γίνεται και διαφορετικά είτε με στελέχη που δηλώνουν "υπερήφανοι" γιατί βαπτίζουν τις αθλιότητες τους "αριστερή πολιτική" και εντέλει καταφέρνουν με χίλιους τρόπους να περάσουν το "δεν υπάρχει εναλλακτική" σε όλη σχεδόν την κοινωνία.
Ο Μητσοτάκης θα αργήσει να γίνει πρωθυπουργός. Πρώτα θα αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει όλα όσα χρειάζονται, πρώτα θα τον αφήσουν να διαλύσει στην κοινωνία την εικόνα της αριστεράς εν γένει και μετά θα τον πετάξουν στα σκουπίδια της ιστορίας. Τότε θα έρθει "θριαμβεύτρια" η δεξιά. γιατί μόνο τότε θα μπορέσει να έχει την νομιμοποίηση από τον λαό.
Θα κάνω και μια πρόβλεψη: όλοι αυτοί οι άθλιοι Τσιπραίοι (εντάξει, κάποιοι είναι απλώς ηλίθιοι) δεν θα έχουν καλό τέλος. Όχι από τον λαό (αυτόν έχουν καταφέρει να τον αδρανοποιήσουν), αλλά από τους ίδιους τους αστούς. Είναι αναλώσιμοι για την αστική τάξη και για αυτό θα αποτελέσουν τα εξιλαστήρια θύματα.
Η καταστροφή όμως που θα έχουν προκαλέσει θα είναι ανυπολόγιστη, πρώτα στην έννοια της αριστεράς και μετά στην έννοια της πολιτικής.
Δεν φοβάμαι λοιπόν "μήπως έρθει ο Μητσοτάκης" ούτε "μήπως είναι ακόμα εδώ το ΠΑΣΟΚ". Φοβάμαι την επίδραση που έχουν (και αυτό που θα αφήσουν φεύγοντας) οι αρουραίοι της ΠΦΑ και της ΔΦΑ στον λαό και την κοινωνία.
Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις,
Πράγματι το ΠαΣοΚ μεταλλαχτήκε σε Συριζα.
Έτσι κι αλλιώς τα στελέχη του εκσυγχρονιστικού ΠαΣοΚ είναι στον Συριζα για τα καλά.
Βέβαια είτε με ΠαΣοΚ είτε με Συριζα είτε με ΝΔ(Κυριάκου,Αντώνη είτε άλλου) η πολιτική που έχουν σχεδιάσει θα ακολουθείται πιστά.
Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
Μόνη λύση η φυγή από ΕΕ και επιστροφή σε Εθνικό Νόμισμα αλλά θα βρίσκονται πάντα οι κατάλληλοι άνθρωποι να μας πείθουν για το αντίθετο!
Ας ελπίσουμε πως δεν θα χρειαστούν 124 επαναστάσεις ως την απελευθέρωση όπως το 1821
Δημοσίευση σχολίου