Προτεκτοράτο

Πριν έξι χρόνια, με μια πανέξυπνη κίνηση, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πέτυχε δυο πράγματα: πρώτον, αύξησε την τουριστική κίνηση στο Καστελλόρριζο, κάνοντάς το γνωστό σε όλον τον κόσμο και, δεύτερον, παραχώρησε με κάθε επισημότητα την πολιτική ισχύ διαχείρισης της εθνικής μας οικονομίας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους μηχανισμούς τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πριν σαράντα μέρες, η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση, προεξάρχοντος του μονίμως δεξιού υπουργού αμύνης, παραχώρησε με καμάρι τον έλεγχο των θαλάσσιων συνόρων μας στο ΝΑΤΟ και των στεριανών συνόρων μας στην ευρωενωσιακή Frontex.

Έτσι, ολοκληρώθηκε μια επίπονη αλλά απαραίτητη δουλειά. Η χώρα είναι πλέον και επίσημα υπό τον πλήρη έλεγχο και την προστασία των ξένων. Γιατί, δηλαδή, να κουραζόμαστε προκειμένου να κυβερνήσουμε έναν λαό που δεν κυβερνιέται με τίποτε; Ας έρθουν οι ξένοι να κάνουν κουμάντο, να δουν τι εστί βερύκοκο. Κι αν ψάχνετε μια λέξη που να περιγράφει ακριβώς την κατάσταση, μπορείτε άνετα να χρησιμοποιήσετε την λέξη προτεκτοράτο (*).

Νταβός, 1/2/1988: Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Τουργκούτ Οζάλ

Γεμίσαμε προστάτες, λοιπόν. Λες κι όλη η ανθρωπότητα δεν έχει άλλη έγνοια παρά το πώς θα προστατέψει την Ελλάδα. Πέσανε όλοι πάνω μας να μας βοηθήσουν. Άλλος παίρνει τα λιμάνια μας να τα αναβαθμίσει, άλλος τις τηλεπικοινωνίες μας να τις εκσυγχρονίσει, άλλος το χρυσάφι μας να μας πλουτίσει, άλλοι έχουν πιάσει στασίδι για να βάλουν ένα χεράκι με τους υδρογονάνθρακές μας... Κάποιοι κουλαντρίζουν την φτώχεια μας για να τα βγάλουμε πέρα, κάποιοι άλλοι διαφεντεύουν τα σύνορά μας για να μας προφυλάξουν από τους εισβολείς... Ποιός την χάρη μας!

Κι ενώ οι σκύλοι έχουν μπει και αλέθουν, ξύπνησαν και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης για να χτυπήσουν καμπανάκι. Όχι πως τα έπιασε κανένας ξαφνικός πατριωτισμός, δηλαδή, αλλά έτσι, για να την βγουν από αριστερά σε μια κυβέρνηση που θέλει λέει να βάλει κανόνες στην λειτουργία τους. Κι ακούσαμε επι τέλους από "έγκυρα" χείλη ότι η εμπλοκή τού ΝΑΤΟ μετατρέπει ολόκληρο το Αιγαίο σε γκρίζα θάλασσα. Μόνο που τούτη την φορά, οι "έγκυροι" δεν είναι καθόλου "έγκαιροι", αφού το γκριζάρισμα έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια. Για παράδειγμα:

• Στις 29/3/1987, μετά από ένα τριήμερο που έφερε Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα του πολέμου, ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Τουργκούτ Οζάλ συμφώνησαν να σταματήσουν τις έρευνες για πετρέλαιο σε όσες περιοχές του Αιγαίου αμφισβητούσαν οι τούρκοι την ελληνική κυριαρχία, ενώ η ελληνική πλευρά δεσμεύθηκε να μη προχωρήσει σε έρευνες πέραν των έξι μιλίων από τις ακτές της. Η συμφωνία αυτή απετέλεσε τον προάγγελο της συμφωνίας του Νταβός (1988).
• Στις 8/7/1997, λίγο μετά την κρίση των Ιμίων και στο περιθώριο της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, ο Κώστας Σημίτης με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ υπογράφουν την πολιτειακής έμπνευσης επαίσχυντη Συμφωνία της Μαδρίτης, με την οποία η Ελλάδα παραδέχεται ότι στο Αιγαίο υπάρχουν τουρκικά ζωτικά συμφέροντα. Η τρίτη παράγραφος αυτής της συμφωνίας κάνει λόγο για "σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους". Επίσης, η Ελλάδα δεσμεύεται να μην επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια δίχως την προηγούμενη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας(!).
• Στις 11/12/1999, ο Σημίτης συνυπογράφει τα συμπεράσματα της ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής τού Ελσίνκι, όπου γίνεται αόριστη αναφορά σε διασυνοριακές διαφορές υποψηφίων προς ένταξη κρατών (όπως η Τουρκία), χωρίς να απαιτήσει συγκεκριμένη αναφορά για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Έτσι, οι τούρκοι βρίσκουν πάτημα και το 2003 συμφωνούν με την ελληνική πλευρά την αμοιβαία προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης για να βρεθεί λύση τόσο στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας αλλά και σε όσες άλλες αμφισβητήσεις προβάλλουν οι δυο πλευρές. Μόνο που εδώ υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: αμφισβητήσεις προβάλλει μόνο η τουρκική πλευρά.
• Εδώ και χρόνια, η Ελλάδα έχει αποδεχτεί την "νατοϊκή ομπρέλλα" στο Αιγαίο, θέτοντας την άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων υπό την έγκριση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Παράλληλα δε, για να μη "προκαλέσει" τους τούρκους, αναβάλλει διαρκώς τον ορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στα ανατολικά σύνορά της. Να θυμηθούμε ότι κάθε χώρα έχει δικαίωμα να προβεί μονομερώς στον ορισμό τής ΑΟΖ της, δίχως να απαιτείται προηγούμενη συμφωνία με τα όμορα κράτη.

Αποτέλεσμα αυτής της ενδοτικής πολιτικής είναι η συνεχώς ογκούμενη αποθράσυνση της Τουρκίας, η οποία, εκτός από το ότι παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο όποτε της θυμηθεί ...

• ... αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σε πληθώρα νησίδων και βραχονησίδων, ακόμη και στα νότια της Κρήτης,
• ... υποβάλλει επανειλημμένα διαβήματα, υποστηρίζοντας ότι τα Ίμια αποτελούν τουρκικό έδαφος,
• ... απαιτεί να μείνει εκτός υπολογισμού της ΑΟΖ το Καστελλόρριζο,
• ... αρνείται στην Ελλάδα το δικαίωμα να διατηρεί στρατό στα Δωδεκάνησα, τα οποία θεωρεί αμφισβητούμενης κυριαρχίας, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο τμήμα τους,
• ... δηλώνει ότι έχει κυριαρχικά δικαιώματα στο μισό Αιγαίο, δηλαδή στο τμήμα του που βρίσκεται ανατολικά του 25ου μεσημβρινού.

Μαδρίτη, 8/7/1997: Ο Κώστας Σημίτης με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.

Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια, οι "έγκυροι" βρήκαν τώρα την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν και να μιλήσουν για προδότες και για εθνικούς μειοδότες. Αργήσατε, παιδιά! Όχι, δηλαδή, πως τώρα δεν συντελείται ξεπούλημα. Όμως, αν θέλουμε να μιλάμε για εθνικές προδοσίες, καλό είναι να ψάξουμε την αρχή, γυρνώντας ανάποδα τα φύλλα του ημερολογίου. Κι αν δεν θέλουμε να πάμε πολύ πίσω, ας φτάσουμε μέχρι την 17/2/1959, εκείνη την "ευτυχέστερη ημέρα" της ζωής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κάπου στην Ζυρίχη...

Προτεκτοράτο, λοιπόν. Και μπορεί εγώ να πρόλαβα να ταξιδέψω και να επισκεφτώ κάμποσα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δίχως να χρειάζομαι διαβατήριο. Για τα εγγόνια μου, όμως, δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα μπορούν να κάνουν το ίδιο.


-------------------------------------------
(*) Όρος του διεθνούς δικαίου, γαλλικής προελεύσεως (protectorat), με ρίζα από την αγγλική λέξη protect (= προστατεύω), ο οποίος χαρακτηρίζει ένα αδύναμο κράτος, που τελεί υπό την αμυντική και οικονομική προστασία άλλου ισχυρότερου κράτους.