Μνημονιακά μέτρα από τα παλιά

Ο κόσμος έχει περάσει σε μια Νέα Εποχή: Είμαστε στην εποχή των ραγδαίων μετασχηματισμών και των μεγάλων ταχυτήτων. Η επανάσταση στη Γνώση και την Τεχνολογία αλλάζει κοινωνικές και οικονομικές σταθερές, που μέχρι χτες θεωρούνταν δεδομένες. Είμαστε στην εποχή της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, ιδεών, προϊόντων και κεφαλαίων. Είμαστε στην εποχή της Παγκοσμιότητας. Και η παγκοσμιότητα δεν είναι κάτι που αφορά μόνο το εμπόριο, την αγορά, την Οικονομία. Είναι, ταυτόχρονα, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο. Σύνθετο και περίπλοκο. Δημιουργεί καινούργιες δυνατότητες και ευκαιρίες. Αλλά και νέες αβεβαιότητες. Οι προκλήσεις είναι τεράστιες και οι αλληλεξαρτήσεις εντείνονται. Ο παγκόσμιος χάρτης προσλαμβάνει, ήδη, μια άλλη μορφή. Στην Ασία, μεγάλες σε έκταση και πληθυσμό χώρες (όπως η Κίνα και η Ινδία) εμφανίζονται δυναμικά στη διεκδίκηση σημαντικών μεριδίων της παγκόσμιας αγοράς, προσφέροντας προϊόντα και υπηρεσίες χαμηλού κόστους. Στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης αναπτύσσονται φιλελεύθερες δημοκρατίες: δυναμικές και ανταγωνιστικές. (...) Στο παγκόσμιο σκηνικό, οι αβεβαιότητες εντείνονται και εξαιτίας της διεθνούς τρομοκρατίας. (...)

Όλα αυτά, είναι μοιραίο και αναπόφευκτο να αφορούν και τη Χώρα μας. Πολύ περισσότερο, όταν (στα χρόνια που πέρασαν) η Ελλάδα έμεινε ουραγός (μεταξύ των εταίρων της) στους πιο πολλούς και πιο κρίσιμους (οικονομικούς και κοινωνικούς) δείκτες: στην ανταγωνιστικότητα,στην εξάρτηση από το πετρέλαιο, στις εισροές άμεσων ξένων επενδύσεων, στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, στο κατά κεφαλήν εισόδημα, στις περιφερειακές και κοινωνικές ανισότητες, στην ανεργία, στα δημοσιονομικά ελλείμματα, στο δημόσιο χρέος. Αυτή είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν, πλέον, με ακρίβεια, τα πραγματικά προβλήματα της Χώρας, τα βαθύτερα αίτιά τους, τις κατεστημένες καταστάσεις, που κρατούσαν τον Τόπο στο τέλμα. (...)

Από την ομιλία του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή στα εγκαίνια της 70ης ΔΕΘ (9/9/2005)

Όλοι οι Έλληνες αντιλαμβανόμαστε σήμερα ότι το Κράτος του χτες δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να στηρίξει το πέρασμα της Ελλάδας στον 21ο αιώνα. Το Κράτος αυτό χρειαζόταν (και χρειάζεται) αλλαγές, για να αντιμετωπιστούν ριζικά τα προβλήματα (η γραφειοκρατία, η σπατάλη, η διαφθορά, η διαπλοκή...) που γιγαντώθηκαν στα τελευταία χρόνια. Το Κράτος αυτό χρειαζόταν (και χρειάζεται) μεταρρυθμίσεις, για να υπηρετεί την ανάπτυξη και να ανταποκρίνεται, ολοένα και πιο αποτελεσματικά, στον κοινωνικό του ρόλο. Το συμπέρασμα είναι, πλέον, κοινό: Αν δεν αλλάξουμε το Κράτος, δεν λύνονται τα προβλήματα. (...) 

Γνωρίζουμε, βέβαια ότι ένα Κράτος, με τόσα προβλήματα, δεν αλλάζει από τη μια ημέρα στην άλλη. Απαιτεί συνεχή και επίμονη δουλειά. Δέσμευσή μας είναι να επανιδρύσουμε το Κράτος για τον πολίτη. Για τον άνθρωπο. Να δημιουργήσουμε σχέση εμπιστοσύνης. Να είναι το Κράτος πραγματικά κοινωνικό. Να διευκολύνει τον πολίτη και να του δίνει τα εργαλεία να πετύχει. Αυτός είναι ο σκοπός της Επανίδρυσης. (...) ...η πραγματικότητα απαιτεί μεταρρυθμίσεις, τόσο στο Κράτος όσο και στις δομές της Οικονομίας. (...) ...να αλλάξουμε το μείγμα της Οικονομικής Πολιτικής, ώστε να πετύχουμε ταυτόχρονα και τη δημοσιονομική εξυγίανση και τη διάχυση της ανάπτυξης σ' ολόκληρη τη Χώρα. (...)


Όσα διαβάσατε παραπάνω θα μπορούσε να τα είχε πει χτες βράδυ ο πρωθυπουργός, κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του στην βουλή. Θα μπορούσε, επίσης, να τα είχε πει ο ίδιος, εκείνο το μαύρο βράδυ τής 14ης Αυγούστου, όταν η βουλή ψήφιζε υπέρ της αποδοχής τού τρίτου μνημονίου. Όμως, παρ' ότι όλα αυτά θα ταίριαζαν υπέροχα στα αριστερά του χείλη, τον πρόλαβε και τα είπε ένας καραμπινάτος δεξιός. Βλέπετε, όλα τα πιο πάνω έρχονται από το 2005 και είναι αποσπάσματα από την ομιλία τού τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στα εγκαίνια της 70ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.

Όπως βλέπετε, το παραμύθι δεν αλλάζει. Πάντα το ίδιο βιολί: η ανταγωνιστικότητα, το κακό και σπάταλο κράτος, τα ελλείμματα, το χρέος, η διαφθορά, οι μεταρρυθμίσεις... Πάντα ο ίδιος μπαμπούλας. Και πάντα οι ίδιες λύσεις, οι οποίες (τί περίεργο!) βολεύουν μονίμως το κεφάλαιο. Η απόδειξη αυτού του τελευταίου βρίσκεται σε όσα είπε παρακάτω ο τότε πρωθυπουργός, καθώς απαριθμούσε τα μέτρα που προωθούσε ή θα προωθούσε η κυβέρνησή του:

- Μείωση έως και 10 ποσοστιαίες μονάδες, στους συντελεστές φορολόγησης των επιχειρήσεων.
- Αυξημένα κίνητρα, για νέες επενδύσεις, μέσα από ένα σύγχρονο αναπτυξιακό νόμο.
- Απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης των βιομηχανικών επιχειρήσεων.
- Νέες βιομηχανικές περιοχές και αναβάθμιση εκείνων που υπήρχαν.
- Περισσότερα από 30 μέτρα για τη στήριξη των ΜΜΕ.
- Αναθεώρηση των 25 προγραμμάτων του Γ' ΚΠΣ., ένταξη του εμπορίου και των υπηρεσιών στις χρηματοδοτούμενες δράσεις και υπερδιπλασιασμός στους ρυθμούς απορρόφησης.
- Αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις.
- Ενιαίο πλαίσιο για τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ).
- Απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου.
- Ενισχύονται (με κοινοτικά προγράμματα και εθνική συμμετοχή) οι επενδυτικές πρωτοβουλίες στα βιοκαύσιμα και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
- Αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. 
- Διάλογος σε βάθος χρόνου για το Ασφαλιστικό, ώστε να προετοιμαστούν έγκαιρα οι λύσεις που απαιτούνται, και να διασφαλιστεί (πέραν της επόμενης δεκαετίας) η βιωσιμότητα του συστήματος.
- Δραστική αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής των οικονομικά ισχυρών.
- Σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή και την αγορά εργασίας, διασφάλιση της ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση, Διά Βίου Μάθηση...
- Τομές για να ανθίσει ακόμη περισσότερο το εμπόριο στο Τόπο μας (σ.σ.: "συμπτωματικά", εκείνες τις ημέρες η κυβέρνηση παρουσίασε την πρότασή της για επιμήκυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, ακόμη και εφτά μέρες την εβδομάδα, με τα ίδια λόγια: "τομή για να ανθίσει περισσότερο το εμπόριο").
- Ρυθμίσεις για την ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις. 

Σύσκεψη στα γραφεία τού Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (2005). Δεξιά ο τότε πρωθυπουργός
Κώστας Καραμανλής και δίπλα του ο τότε υπουργός ανάπτυξης Δημήτρης Σιούφας.

Αλήθεια, δεν σας θυμίζουν μνημόνιο όλα τούτα; Εμένα, τουλάχιστον, με κάνουν να αναρωτιέμαι σε τι ακριβώς συνίστανται οι "εκβιασμοί" που δεχτήκαμε, προκειμένου να αποδεχτούμε τα γνωστά μας μνημόνια, αφού εδώ και δέκα χρόνια ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός μας καμάρωνε για όλα αυτά που σήμερα παρουσιάζονται ως "μνημονιακά μέτρα". Αναρωτιέμαι ακόμη, μήπως, τελικά, το μόνο που έκαναν τα μνημόνια ήταν να επιταχύνουν την υλοποίηση όλων αυτών των μέτρων και να μας εξουθενώσουν ώστε να σκύψουμε το κεφάλι και να πούμε "αφού δεν γίνεται αλλιώς...";

Και σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, αναρωτιέμαι πόσα χρόνια ζούσαμε κάτω από "μνημονιακή" πολιτική και δεν το είχαμε καταλάβει...