[Σαν σήμερα, πριν 9 χρόνια, έφυγε από την ζωή ο Κώστας Κάππος, σε ηλικία 67 ετών. Αντί για άλλου είδους αφιέρωμα, το ιστολόγιο δημοσιεύει το παρακάτω άρθρο του, το οποίο μπορεί να γράφτηκε το 1993 αλλά στέκεται θαυμάσια ακόμη και σήμερα:]
Το εργατικό κίνημα να οργανώσει την ταξική πάλη και να αγωνιστεί ώστε να μην πέσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων
Πριν από ένα χρόνο ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, μίλησε για δυο χρόνια διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία που πήγαν χαμένα. Με όσα είπε ή δεν είπε στην τελευταία συνέντευξη, μας έπεισε ότι τα δύο έγιναν τρία χρόνια.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι πιο οδυνηρή. Η παραγωγική βάση της χώρας διαλύεται ή ξεπουλιέται στους ξένους και το εισόδημα των εργαζομένων καταληστεύεται. Έτσι η βιομηχανική παραγωγή την τελευταία τριετία έχει μειωθεί πάνω από 5%. Η ανεργία στα χαρτιά έχει ξεπεράσει το 10% και η πραγματική το 15%. Ο πληθωρισμός από 14% το 1989 τώρα βρίσκεται στο 16,4%. Το δημόσιο χρέος από 105% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος έχει ξεπεράσει το 125%, περίπου. Το ποσοστό αύξησης των επενδύσεων από 10% το 1989 έχει πέσει στο 3% το 1992.
Η χειροτέρευση της κατάστασης είναι φανερή και χωρίς κανένα στοιχείο. Αρκεί να θυμηθούμε τα συσσίτια στο Λαύριο και τη Σύρο το κλείσιμο των εργοστασίων στην Κοζάνη και στη Β. Εύβοια και το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ στους Ιταλούς.
Από κει και πέρα όλοι ξέρουμε ότι ουσιαστικά δεν έχουν δοθεί αυξήσεις στα τελευταία τρία χρόνια και σε μερικές περιπτώσεις έχουν μειωθεί οι ονομαστικοί μισθοί ή τα μεροκάματα. Δεν συζητάμε, βέβαια, για πενθήμερο ούτε για 40ωρη βδομαδιάτικη εργασία. Ο κάθε εργοδότης κάνει ό,τι του καπνίσει.
Η Νέα Δημοκρατία διακήρυσσε προεκλογικά ότι με την απελευθέρωση της αγοράς από τους κρατικούς ελέγχους, τις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση της ΑΤΑ θα αυξηθεί η παραγωγή και η προσφορά προϊόντων και υπηρεσιών, θα πέσουν οι τιμές και θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες της οικονομίας.
Όλα αυτά έγιναν. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι να βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση το 1993 σε σχέση με το 1989.
Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Κατ’ αρχήν σήμερα βρισκόμαστε στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού και του μονοπωλιακού καθορισμού των τιμών. Κατά συνέπεια όσα λέγονται για αύξηση της προσφοράς και πτώση των τιμών είναι αέρας κοπανιστός.
Πέρα από αυτό, πτώσης της βιομηχανικής παραγωγής δεν έχει μόνο η Ελλάδα. Τον Απρίλιο ’91-’90 οι ΗΠΑ είχαν πτώση 2,9% και η Μ. Βρετανία 6,8%. Τον Απρίλιο ’92-’91 η Ιαπωνία είχε πτώση 5,3% και η Σουηδία 6,8%. Τον Απρίλιο ’93-’92 η Γερμανία είχε πτώση 10,5%, η Ολλανδία 5,7%, η Ισπανία 7,0% και η Γαλλία 2,4%.
Κατά συνέπεια έχουμε κλασική περίπτωση όχι ύφεσης αλλά κυκλικής κρίσης. Η κρίση αυτή συνδέεται με την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Οφείλεται στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση του προϊόντος, δηλαδή στο γεγονός ότι, ενώ συμμετέχουν πολλοί στην παραγωγή και προορίζεται για όλη την κοινωνία, δεν κατευθύνεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά για να εξασφαλίσει το μέγιστο κέρδος στους κατόχους των μέσων παραγωγής.
Ακόμη η παγκόσμια οικονομία μετά το 1974 κινείται με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Στην Ελλάδα π.χ. η ανάπτυξη μετά το 1974 ήταν γύρω στο 2%, ενώ στο διάστημα 1950 – ’73 ήταν γύρο στο 5%. Κατά συνέπεια μετά το 1974 έχουμε διαρθρωτική κρίση που οφείλεται στο νόμο της τάσης του ποσοστού κέρδους να πέφτει δηλαδή και πάλι στην ίδια την φύση του συστήματος. Εκδήλωση αυτής της κρίσης είναι και ο υπερδανεισμός των αναπτυσσόμενων χωρών και των χωρών με μέση ανάπτυξη όπως είναι η Ελλάδα.
Τέλος, η οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και την ανάγκη προσαρμογής στις απαιτήσεις της συμφωνίας του Μάαστριχτ. Αυτό είναι φανερό αν σκεφτούμε ότι τη στιγμή που μειώνεται η βιομηχανική παραγωγή και αυξάνει η ανεργία, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να καταργήσει τα σύνορα με αποτέλεσμα να κατακλυσθεί η αγορά από ξένα προϊόντα.
Μήπως, όμως, έτσι απαλλάσσεται η κυβέρνηση από τις ευθύνες της; Όχι γιατί αυτή διαχειρίζεται και υπερασπίζεται το σύστημα και προσπαθεί να ρίξει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Όχι λιγότερες ευθύνες, φυσικά, έχει το ΠΑΣΟΚ γιατί ψήφισε τη συμφωνία του Μάαστριχτ και διακηρύσσει με κάθε ευκαιρία ότι και αυτό θα εφαρμόσει «πολιτική λιτότητας ύστερα από διάλογο». Η διαφορά του από τη Ν. Δημοκρατία σ’ αυτό το ζήτημα δηλαδή βρίσκεται στο διάλογο.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η σημερινή πολύμορφη κρίση οφείλεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και δεν μπορεί να καταργηθεί χωρίς να καταργηθεί το σύστημα το ίδιο. Είναι «κάθαρση» και «τιμωρία» του συστήματος. Το εργατικό κίνημα εκείνο που μπορεί να κάνει βραχυπρόθεσμα είναι να οργανώσει την ταξική πάλη και να αγωνιστεί για να μην πέσουν τα βάρη της στις πλάτες των εργαζομένων.
----------------------
Σημείωση:
Βρήκα το παραπάνω κείμενο στον ιστοτόπο http://www.kostaskappos.gr, ο οποίος φιλοξενεί άρθρα, συνεντεύξεις και ομιλίες τού Κώστα Κάππου καθώς και άλλο υλικό από την ζωή και το έργο του.
Διαβάστε, επίσης:
- Το αφιερωμένο στην μνήμη τού Κώστα Κάππου κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου, το οποίο δημοσιεύθηκε χτες στον ιστοτόπο enikos.gr.
- Την ομιλία τής Νάντιας Βαλαβάνη, κατά την διάρκεια της εκδήλωσης "Στιγμές απ’ τη ζωή και το έργο του Κώστα Κάππου", η οποία πραγματοποιήθηκε στην Παλαιά Βουλή στις 18/11/2012.
- Το αφιέρωμα της εφημερίδας "Πριν" στην μνήμη τού Κώστα Κάππου (15/9/2010), με κείμενα της Νάντιας Βαλαβάνη, του Γιώργου Τρικαλινού, του Χρήστου Κορτζίδη και του Γιάννη Ελαφρού.
Το εργατικό κίνημα να οργανώσει την ταξική πάλη και να αγωνιστεί ώστε να μην πέσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων
Πριν από ένα χρόνο ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, μίλησε για δυο χρόνια διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία που πήγαν χαμένα. Με όσα είπε ή δεν είπε στην τελευταία συνέντευξη, μας έπεισε ότι τα δύο έγιναν τρία χρόνια.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι πιο οδυνηρή. Η παραγωγική βάση της χώρας διαλύεται ή ξεπουλιέται στους ξένους και το εισόδημα των εργαζομένων καταληστεύεται. Έτσι η βιομηχανική παραγωγή την τελευταία τριετία έχει μειωθεί πάνω από 5%. Η ανεργία στα χαρτιά έχει ξεπεράσει το 10% και η πραγματική το 15%. Ο πληθωρισμός από 14% το 1989 τώρα βρίσκεται στο 16,4%. Το δημόσιο χρέος από 105% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος έχει ξεπεράσει το 125%, περίπου. Το ποσοστό αύξησης των επενδύσεων από 10% το 1989 έχει πέσει στο 3% το 1992.
Η χειροτέρευση της κατάστασης είναι φανερή και χωρίς κανένα στοιχείο. Αρκεί να θυμηθούμε τα συσσίτια στο Λαύριο και τη Σύρο το κλείσιμο των εργοστασίων στην Κοζάνη και στη Β. Εύβοια και το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ στους Ιταλούς.
Από κει και πέρα όλοι ξέρουμε ότι ουσιαστικά δεν έχουν δοθεί αυξήσεις στα τελευταία τρία χρόνια και σε μερικές περιπτώσεις έχουν μειωθεί οι ονομαστικοί μισθοί ή τα μεροκάματα. Δεν συζητάμε, βέβαια, για πενθήμερο ούτε για 40ωρη βδομαδιάτικη εργασία. Ο κάθε εργοδότης κάνει ό,τι του καπνίσει.
Η Νέα Δημοκρατία διακήρυσσε προεκλογικά ότι με την απελευθέρωση της αγοράς από τους κρατικούς ελέγχους, τις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση της ΑΤΑ θα αυξηθεί η παραγωγή και η προσφορά προϊόντων και υπηρεσιών, θα πέσουν οι τιμές και θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες της οικονομίας.
Όλα αυτά έγιναν. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι να βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση το 1993 σε σχέση με το 1989.
Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Κατ’ αρχήν σήμερα βρισκόμαστε στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού και του μονοπωλιακού καθορισμού των τιμών. Κατά συνέπεια όσα λέγονται για αύξηση της προσφοράς και πτώση των τιμών είναι αέρας κοπανιστός.
Πέρα από αυτό, πτώσης της βιομηχανικής παραγωγής δεν έχει μόνο η Ελλάδα. Τον Απρίλιο ’91-’90 οι ΗΠΑ είχαν πτώση 2,9% και η Μ. Βρετανία 6,8%. Τον Απρίλιο ’92-’91 η Ιαπωνία είχε πτώση 5,3% και η Σουηδία 6,8%. Τον Απρίλιο ’93-’92 η Γερμανία είχε πτώση 10,5%, η Ολλανδία 5,7%, η Ισπανία 7,0% και η Γαλλία 2,4%.
Κατά συνέπεια έχουμε κλασική περίπτωση όχι ύφεσης αλλά κυκλικής κρίσης. Η κρίση αυτή συνδέεται με την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Οφείλεται στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση του προϊόντος, δηλαδή στο γεγονός ότι, ενώ συμμετέχουν πολλοί στην παραγωγή και προορίζεται για όλη την κοινωνία, δεν κατευθύνεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά για να εξασφαλίσει το μέγιστο κέρδος στους κατόχους των μέσων παραγωγής.
Ακόμη η παγκόσμια οικονομία μετά το 1974 κινείται με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Στην Ελλάδα π.χ. η ανάπτυξη μετά το 1974 ήταν γύρω στο 2%, ενώ στο διάστημα 1950 – ’73 ήταν γύρο στο 5%. Κατά συνέπεια μετά το 1974 έχουμε διαρθρωτική κρίση που οφείλεται στο νόμο της τάσης του ποσοστού κέρδους να πέφτει δηλαδή και πάλι στην ίδια την φύση του συστήματος. Εκδήλωση αυτής της κρίσης είναι και ο υπερδανεισμός των αναπτυσσόμενων χωρών και των χωρών με μέση ανάπτυξη όπως είναι η Ελλάδα.
Τέλος, η οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και την ανάγκη προσαρμογής στις απαιτήσεις της συμφωνίας του Μάαστριχτ. Αυτό είναι φανερό αν σκεφτούμε ότι τη στιγμή που μειώνεται η βιομηχανική παραγωγή και αυξάνει η ανεργία, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να καταργήσει τα σύνορα με αποτέλεσμα να κατακλυσθεί η αγορά από ξένα προϊόντα.
Μήπως, όμως, έτσι απαλλάσσεται η κυβέρνηση από τις ευθύνες της; Όχι γιατί αυτή διαχειρίζεται και υπερασπίζεται το σύστημα και προσπαθεί να ρίξει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Όχι λιγότερες ευθύνες, φυσικά, έχει το ΠΑΣΟΚ γιατί ψήφισε τη συμφωνία του Μάαστριχτ και διακηρύσσει με κάθε ευκαιρία ότι και αυτό θα εφαρμόσει «πολιτική λιτότητας ύστερα από διάλογο». Η διαφορά του από τη Ν. Δημοκρατία σ’ αυτό το ζήτημα δηλαδή βρίσκεται στο διάλογο.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η σημερινή πολύμορφη κρίση οφείλεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και δεν μπορεί να καταργηθεί χωρίς να καταργηθεί το σύστημα το ίδιο. Είναι «κάθαρση» και «τιμωρία» του συστήματος. Το εργατικό κίνημα εκείνο που μπορεί να κάνει βραχυπρόθεσμα είναι να οργανώσει την ταξική πάλη και να αγωνιστεί για να μην πέσουν τα βάρη της στις πλάτες των εργαζομένων.
----------------------
Σημείωση:
Βρήκα το παραπάνω κείμενο στον ιστοτόπο http://www.kostaskappos.gr, ο οποίος φιλοξενεί άρθρα, συνεντεύξεις και ομιλίες τού Κώστα Κάππου καθώς και άλλο υλικό από την ζωή και το έργο του.
Διαβάστε, επίσης:
- Το αφιερωμένο στην μνήμη τού Κώστα Κάππου κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου, το οποίο δημοσιεύθηκε χτες στον ιστοτόπο enikos.gr.
- Την ομιλία τής Νάντιας Βαλαβάνη, κατά την διάρκεια της εκδήλωσης "Στιγμές απ’ τη ζωή και το έργο του Κώστα Κάππου", η οποία πραγματοποιήθηκε στην Παλαιά Βουλή στις 18/11/2012.
- Το αφιέρωμα της εφημερίδας "Πριν" στην μνήμη τού Κώστα Κάππου (15/9/2010), με κείμενα της Νάντιας Βαλαβάνη, του Γιώργου Τρικαλινού, του Χρήστου Κορτζίδη και του Γιάννη Ελαφρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου