"Η ηρεμία τού ισχυρότερου"

[Τεργέστη, 2009. Η αστυνόμος Τζουζεπίνα (Πίνα) Καρνταρέτο χάνεται στις σκέψεις της:]

Τα αρτοσκευάσματα και τα γαλακτοκομικά κόστιζαν τρεις φορές περισσότερο απ' ό,τι πριν από μερικούς μήνες, το πετρέλαιο έφτανε κάθε εβδομάδα σε νέα επίπεδα ρεκόρ, οι λογαριασμοί ρεύματος και φυσικού αερίου αναμένονταν με τρόμο. Και ξαφνικά, οι ασφαλιστικοί όμιλοι και οι μεγάλες τράπεζες ανακοίνωσαν σημαντικές αυξήσεις στα τέλη, γιατί υποστήριζαν ότι διαφορετικά θα αναγκάζονταν να προβούν σε μαζικές απολύσεις. Πότε επιτέλους θα άρχιζαν τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι να λένε τα πράγματα με τ' όνομά τους, αφού οι εισαγγελείς προτιμούσαν να μη βλέπουν τίποτα; Δεν ήταν δυνατόν όλες αυτές οι ταυτόχρονες αυξήσεις να γίνονταν δίχως να έχουν προηγηθεί κάποιες συμφωνίες. Η Πίνα είχε συζητήσει πολλές φορές με τους συναδέλφους της μήπως ο όρος "οργανωμένο έγκλημα" θα έπρεπε πλέον να χρησιμοποιείται και για την ελεύθερη οικονομία. Τι άλλο ήταν παρά δημιουργία καρτέλ, όταν πέντε ενεργειακοί όμιλοι αύξαναν ταυτόχρονα τις τιμές, παρόλο που το δολάριο έπεφτε ραγδαία, χωρίς να τις ρίχνουν όταν η τιμή του αργού πετρελαίου υποχωρούσε; Μήπως ήταν σύμπτωση; Αντί όμως να επαναστατήσουν, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θαύμαζαν εκείνους που συγκέντρωναν όλο και περισσότερο πλούτο, ενώ εκμεταλλεύονταν τα παραθυράκια του νόμου εις βάρος της κοινωνίας, όταν βέβαια δεν έφταχναν για τους εαυτούς τους ακόμα και νόμους ad personam.

Οι κλοπές τροφίμων αυξάνονταν κατακόρυφα. Υπήρχε μια συμμορία που χτυπούσε τα μπουφέ, τα παραδοσιακά μαγαζάκια της Τεργέστης, όπου μπορούσες να φας γρήγορα, υγιεινά και φθηνά, συνήθως όρθιος. Το πραγματικό δράμα όμως ήταν τα μικρά εγκλήματα που γίνονταν συνήθως από συνταξιούχους. Εδώ και χρόνια είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο ηλικιωμένοι άνθρωποι να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια, αλλά τώρα πια οι συνάδελφοι είχαν όλο και συχνότερα μπροστά τους καλοντυμένες γιαγιάδες που είχαν προσπαθήσει να κλέψουν μερικά ευτελή τρόφιμα από σούπερ μάρκετ. Έσκυβαν το κεφάλι από ντροπή και τις περισσότερες φορές είχαν παλέψει πολύ με τους εαυτούς τους, προτού προβούν στην πράξη αυτή, ενώ αυτά που έκλεβαν ποτέ δεν ήταν ακριβά προϊόντα. Καταγγελίες ασκούνταν συνήθως όταν προσπαθούσαν να το κάνουν ξανά. Οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι ικέτευαν κυρίως να μη μάθουν τίποτα τα παιδιά τους. Η Πίνα είχε διαβάσει στην Πίκολο ότι η παρμεζάνα ήταν στην πρώτη θέση των τροφίμων που κλέβονταν, στη δεύτερη θέση ήταν το συσκευασμένο χοιρομέρι, ενώ όλο και συχνότερα εντοπίζονταν ανοιγμένες συσκευασίες μακαρονιών, από τις; οποίες έλειπε συνήθως μια μερίδα. Μια χούφτα μακαρόνια! Και αυτό συνέβαινε στην πόλη με τις υψηλότερες καταθέσεις ανά κάτοικο στην Ιταλία και το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στα βορειοανατολικά! Οι έμποροι λιανικής οδύρονταν ότι ο τζίρος είχε υποχωρήσει τραγικά, αλλά ο πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου έδειχνε πόσο δραστήριος ήταν με το να ανακοινώνει δημόσια ότι οι τιμές δεν μπορούσαν να μειωθούν εξαιτίας της μειωμένης ζήτησης. Ο τύπος θα έπρεπε να είχε σπουδάσει στο Χάρβαρντ! Όπως και οδήμαρχος, ο οποίος σε κάποιο φυλλάδιο με θέματα του λιμανιού είχε μπερδέψει το ανταγωνιστικό λιμάνι του Ρότερνταμ με το Άμστερνταμ, την ολλανδική πρωτεύουσα, λες και είχε σνιφάρει μερικά γραμμάρια φρεσκοτριμμένου χρένου. Όλα ήταν ανησυχητικά - με ποιον τρόπο αυτοί οι άνθρωποι θα εξασφάλιζαν το μέλλον της Τεργέστης, τη στιγμή που οι συνέπειες της οικονομικής κλεψιάς είχαν αρχίσει να επηρεάζουν πολύ δυσάρεστα κυρίως ηλικιωμένους και οικογένειες με πολλά παιδιά;


[Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Φάιτ Χάινιχεν "Η ηρεμία τού ισχυρότερου" (εκδόσεις "Καστανιώτη", σελ. 301, 19,17 ευρώ). Τηρείται σχολαστικά η ορθογραφία και η στίξη τού βιβλίου.]