Μας σώζει το Δ.Ν.Τ. ή...το σώζουμε;

Είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το "Κέντρο Οικονομικών Πολιτικών Ερευνών (Centre for Economic Policy Research - CEPR)" για φιλεργατισμό, φιλοαριστερισμό κλπ. Το CEPR είναι ένας αμερικανικός όμιλος προβληματισμού (ή think tank, κατά τον κρατούντα όρο) ο οποίος αναλύει τα διεθνή οικονομικά και πολιτικά γεγονότα.

Πρόσφατα, παρουσίασε εκεί μια εργασία του με τίτλο "Η Ελλάδα και το ΔΝΤ: ποιός ακριβώς σώζεται;" ο ολλανδός οικονομολόγος Ρόναλντ Γιάνσσεν. Ο Γιάνσσεν διαθέτει τεράστια πείρα, αφού έχει μακρά προϋπηρεσία αναλυτού τόσο σε μεγάλες τράπεζες (όπως η Merrill Lynch) όσο και στην τηλεόραση του Bloomberg. Αξίζει να δούμε μερικά σημεία από την παραπάνω εργασία του.

Στο κεφάλαιο "Το παρασκήνιο: τα σοβαρά εθνικά πολιτικά λάθη", ο Γιάνσσεν περιγράφει την εγκληματική -σε βάρος της χώρας- τακτική όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων και επισημαίνει ότι, από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, έγιναν τεράστια σφάλματα που οδήγησαν σε διαδοχικά κύματα κερδοσκοπίας εις βάρος της Ελλάδας. Αυτά είναι που οδήγησαν με μαθηματική βεβαιότητα την χώρα στις αγκάλες του Δ.Ν.Τ.

Συνεχίζοντας, ο Γιάνσσεν επισημαίνει ότι "τα μόνα ελλείμματα που θα επιτραπεί στην Ελλάδα να δημιουργήσει τα επόμενα χρόνια, θα είναι αυτά που θα οδεύουν αποκλειστικά στην πληρωμή τόκων και χρεωλυσίων".

Στην εμπεριστατωμένη ανάλυσή του, ο Γιάνσσεν παρατηρεί ότι "με το σενάριο ανάπτυξης που σχεδιάζει το ΔΝΤ, η Ελλάδα μέχρι το 2015 δεν θα έχει φτάσει το επίπεδο του ΑΕΠ που είχε το 2008". Επίσης, προβλέπει ότι ως το 2014 η ανεργία θα έχει ξεπεράσει το 14% και υπογραμμίζει ότι "σύμφωνα με το ίδιο το ΔΝΤ, το δημόσιο έλλειμμα κατά το 2014 θα ξεπεράσει το 145% του ΑΕΠ, από 115% πέρυσι και 99% το 2008, ενώ με τους υπολογισμούς του ίδιου του Ταμείου, ακόμα και το 2020 το χρέος θα υπερβαίνει το 120%". Και συνεχίζει:

"Σε τρία χρόνια από σήμερα η Ελλάδα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ακόμα μεγαλύτερα ελλείμματα, ενώ θα έχουν θυσιαστεί η απασχόληση και η ανάπτυξη. Το μόνο που θα αλλάξει με το πακέτο διάσωσης είναι η ιδιοκτησία του χρέους. Στην ουσία, το ελληνικό χρέος μεταβιβάζεται από τις τράπεζες στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αφού ο πραγματικός στόχος είναι η διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών από μια πιθανή ελληνική χρεωκοπία."

Τελειώνοντας, ο Γιάνσσεν καταλήγει στο εξής συμπέρασμα:

"Τελικά, ο σκοπός του πακέτου διάσωσης είναι η μεταβίβαση χρέους από τις ιδιωτικές -κυρίως- τράπεζες σε δημόσια χέρια. Τα 110 δις ευρώ που δίνονται στην Ελλάδα από το ΔΝΤ και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα χρησιμοποιηθούν κυρίως για την αποπληρωμή των τραπεζών και των θεσμικών επενδυτών που κατέχουν σήμερα τα ελληνικά χρεώγραφα. Έτσι, οι πργαματικά ωφελημένοι θα είναι οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές και τα ταμεία, αφού η πιθανότητα μιας ελληνικής στάσης πληρωμών θα έχει απομακρυνθεί."


Τα παραπάνω θα μπορούσε άνετα να τα εκφωνήσει στην Βουλή ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ (που τα έχει ήδη πει) και να τα γράψει ο "Ριζοσπάστης" (που τα έχει ήδη γράψει). Το ότι λέγονται από κύκλους κάθε άλλο παρά προερχόμενους από την "αρτηριοσκληρωτική και αντεθνική αριστερά" κάνει σαφές ότι το παιχνίδι είναι πολύ πιο βρόμικο και πολύ πιο σκληρό από ό,τι αφήνει η σοσιαλκαπιταλιστική μας κυβέρνηση να διαφανεί.