Το ντρόκολο του μαλάκα

Λίγο πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, στις 18 Φεβρουαρίου 2004, είχα γράψει στο ημερολόγιό μου ένα κείμενο με τίτλο "Ταλαίπωροι νεοσύντροφοι". Εκεί παρέθετα με ιδιαίτερο τρόπο τα συνθήματα που εκσφενδόνιζαν προεκλογικά οι αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων. Ο ιδιαίτερος τρόπος συνίστατο στο ότι τα συνθήματα παρετίθεντο ανά ζεύγη (ένα σύνθημα του Καραμανλή κι ένα του Παπανδρέου) και προκαλούσα τον αναγνώστη να ξεχωρίσει ποιος από τους δυο είπε τι.

Σήμερα επανέρχομαι με την -τρόπον τινα- συνέχεια εκείνου του κειμένου, παραθέτοντας μια καινούργια συστοιχία συνθημάτων ανά ζεύγη. Επέλεξα τα συνθήματα του Γιωργάκη από το πρόσφατα δημοσιευμένο προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματός του (ναι! είχα το κουράγιο να το διαβάσω όλο!), ενώ τα συνθήματα του Κωστάκη τα επέλεξα από την ομιλία που εκφώνησε χτες επ' ευκαιρία του εορτασμού του κόμματός του για τα 3 χρόνια εξουσίας του. Συγκρατούμαι με δυσκολία για να μη ξεστομίσω καμμιά "φαρμακιά" (όπως π.χ. ότι τέτοιες γιορτές εξουσίας μόνο τα δικτατορικά κόμματα κάνουν κλπ) και προχωρώ.

Λοιπόν! Στα παρακάτω ζεύγη συνθημάτων το ένα σκέλος είναι πασοκικό και το άλλο νεοδημοκρατικό. Μπορείτε να αποδώσετε "έκαστον εκάστω"; Πολύ αμφιβάλλω!

• Δίκαιη αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ των αδυνάτων κοινωνικών τάξεων - Δίκαιη μοιρασιά σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη
• Αύξηση του επιδόματος ανεργίας και διεύρυνση των κριτηρίων του ΕΚΑΣ - Αύξηση τόσο του επιδόματος ανεργίας όσο και του ΕΚΑΣ
• Εγγυημένο ελάχιστο αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης - Καθιέρωση κατώτατης εθνικής σύνταξης σε επίπεδο που να εγγυάται αξιοπρεπή διαβίωση
• Αξιοποίηση του ανθρώπινου πλούτου - Πεμπτουσία της πολιτικής μας είναι ο άνθρωπος
• Δίκαιη και συνεκτική κοινωνία που να καταπολεμά την φτώχεια - Σχέδιο αντιμετώπισης της φτώχειας
• Προσδιορισμός της αγροτικής σύνταξης στα 550 ευρώ για μεμονωμένους αγρότες και στα 950 για ζευγάρι αγροτών - Αύξηση των συντάξεων του ΟΓΑ
• Νέο μοντέλο διοικητικής διάρθρωσης της χώρας - Μεταρρύθμιση της διοικητικής δομής της χώρας
• Σχεδιάζουμε μια δυναμική οικονομία - Οικοδομούμε μια δυναμική οικονομία ευκαιριών
• Εγγύηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας για κάθε Έλληνα - Ανάπτυξη αυτόνομου δικτύου πρωτοβάθμιας φροντίδας
• Δίκαιη και συνεκτική κοινωνία - Συνεκτική και δίκαιη κοινωνία (!!!!)

Το τελευταίο ζευγάρι μπορεί να προκαλεί τα περισσότερα γέλια αλλά είναι απολύτως αληθές! Το πρώτο του σκέλος περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του ΠαΣοΚ (όπως και τα πρώτα σκέλη όλων των παραπάνω ζευγαριών), ενώ το δεύτερο ακούστηκε χτες βράδυ από τα πρωθυπουργικά χείλη (όπως και όλα τα δεύτερα σκέλη των παραπάνω ζευγαριών).

Άντε τώρα να πρέπει ντε και καλά να επιλέξω έναν από τους δυο ως αυριανό κουμανταδόρο του τόπου. Γιατί, καλέ; Γιατί με βάζουν στο ντρόκολο ότι πρέπει να επιλέξω ντε και σώνει έναν από τους δυο; Μα τόσο μαλάκα με θεωρούν τελικά;

Η στύση του τέρατος

Ο άνθρωπος και η γάτα είναι τα μόνα ζώα σ' ολόκληρο τον πλανήτη που σκοτώνουν απλώς από ευχαρίστηση κι όχι από ανάγκη για επιβίωση. Κι αν για τις γάτες υπάρχει το ελαφρυντικό της "φύσης", για τον άνθρωπο ποιο ελαφρυντικό υπάρχει;

Δυστυχώς, η ανάπτυξη του "πολιτισμού" χειροτέρεψε τα πράγματα. Τώρα πλέον δεν σκοτώνουμε απλώς για ευχαρίστηση. Σκοτώνουμε και από υποχρέωση. Γίναμε σκλάβοι ενός συστήματος, μιας παγκόσμιας μηχανής που φτιάξαμε μόνοι μας κι αφού ξέφυγε από τον έλεγχό μας μας πιέζει να σκοτώνουμε και να σκοτωνόμαστε.

Μόνοι μας κατασκευάσαμε τη ζούγκλα που μας καταπίνει. Μόνοι μας βάλαμε τους κανόνες λειτουργίας της μηχανής. Δεν φανταστήκαμε ότι το δημιούργημα θα ξέφευγε από τον έλεγχό μας και θα κατάπινε τον δημιουργό του. Έγινε τέρας αδηφάγο. Καταβροχθίζει δάση και βουνά, καταπίνει ποτάμια, ξερνάει τοξικά απόβλητα, υποδουλώνει πληθυσμούς, καταρρακώνει συνειδήσεις, ρουφάει τον αέρα μας, δηλητηριάζει την ψυχή μας. Κι όλο ζητάει περισσότερα: περισσότερη τροφή, περισσότερο νερό, περισσότερη ενέργεια... Κι όλο μας πιέζει να το υπηρετούμε θυσιάζοντας και θυσιαζόμενοι. Αυτοθυσιαζόμενοι.

Όλοι σκλάβοι του τέρατος. Διανοούμενοι, επιχειρηματίες, επαγγελματίες, πολιτικοί, τραπεζίτες, άνθρωποι της τέχνης και της θρησκείας... όλοι έμποροι των καημών και των αδυναμιών μας εις δόξαν της παγκόσμιας μηχανής. Όλοι αυτοί είναι "ειδικοί". Ο καθένας τους έκλεψε ένα κομμάτι της ζωής μας και το έκανε ειδικότητά του (με το αζημίωτο φυσικά). Δημιούργησαν δε και έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας ούτως ώστε να συζητούν μεταξύ τους και να αποφασίζουν για όλα τα κομμάτια της ζωής μας χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε τίποτα. Εμείς πρέπει απλώς να ακολουθούμε, "δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα", όπως λέει κι ο Βάρναλης.

Λένε για παράδειγμα: "πρέπει να πληρώσουμε επειδή χρειαζόμαστε εκσυχρονισμό των αμυντικών μας συστημάτων για να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές επιβουλές". Αποκωδικοποιημένη αυτή η φράση γίνεται: "το σύστημα για να επιβιώσει πρέπει να πουλήσει οπλικά συστήματα κι εμείς πρέπει να πεινάσουμε για να μη του στερήσουμε την τροφή του".

Λένε επίσης: "ιδιωτικοποίηση σημαίνει αύξηση της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας αλλά και λύτρωση της παραγωγικής διαδικασίας από πολιτικές παρεμβάσεις, τα οποία οδηγούν σε αύξηση της παραγωγικότητας και καλύτερη ζωή για όλους". Η αποκωδικοποιημένη έννοια όλων αυτών είναι απλούστατη: "ιδιωτικοποίηση σημαίνει μεταφορά φυσικών αλλά και δημόσιων παραγωγικών πόρων από τους απλούς πολίτες στην τσέπη της -εγχώριας ή διεθνούς- ολιγαρχίας".

Καταδικάζουν, επίσης, κάθε μορφή πολιτικής παρέμβασης και διατείνονται ότι το κράτος οφείλει να οργανώνεται με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όμορφα αλλά δηλητηριώδη λόγια. Εκείνο που αυτοί αποκαλούν με αποστροφή "πολιτική παρέμβαση", οι απλοί άνθρωποι το αποκαλούν "κοινωνικό κράτος". Κι όλοι γνωρίζουν ότι κοινωνικό κράτος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια δεν υπάρχει. Δωρεάν παιδεία, δωρεάν περίθαλψη και κοινωνική πρόνοια για τις ασθενείς ομάδες του πληθυσμού δεν προβλέπονται ούτε από τον Κέυνς, ούτε από τον Γκαλμπραίηθ, ούτε από τους νεόκοπους θιασώτες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που μετράει τα πάντα με τον νόμο προσφοράς-ζήτησης.

Είναι επιτακτική και αδήριτη η ανάγκη να συνέλθουμε και να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα των θιασωτών του τέρατος. Τα λόγια τους μπορεί να μας χαϊδεύουν ώρες-ώρες τ' αφτιά, μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια (όπως λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος). Είναι καιρός ν' ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν αυτοκράτορα που είναι απλώς γυμνός αλλά με ένα τέρας που έχει μια απειλητική στύση.

Μάθημα ελληνικών σε αγγλικά και γαλλικά

Με αφορμή το χτεσινό σημείωμα, έψαξα στο διαδίκτυο να βρω περισσότερα στοιχεία για μια ακόμη "αγγλοελληνοπρεπή" ομιλία του Ξενοφώντα Ζολώτα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η οποία ήξερα ότι υπήρχε. Ψάχνοντας, έπεσα σε έναν εξαιρετικό ιστοχώρο ο οποίος ασχολείται με ζητήματα γλώσσας. Πρόκειται για το "Abnet" (http://abnet.agrino.org/). Περιπλανήθηκα πολλή ώρα στις σελίδες του και ομολογώ ότι απορροφήθηκα ευχάριστα.

Εκεί εντόπισα, τελικά, την ομιλία που έψαχνα. Και με μεγάλη έκπληξη ανακάλυψα ότι ο αξέχαστος καθηγητής είχε εκφωνήσει και..."γαλλοελληνοπρεπή" ομιλία! Φυσικά, δεν μπορώ παρά να καταγράψω και τις δυο στο ημερολόγιό μου! Ιδού το κατά Ζολώταν μάθημα "αγγλικών":

Kyrie,
it is Zeus' anathema on our epoch (for the dynamism of our economies) and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.
It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic,strategic and philanthropic scopes.
Political magic has always been anti-economic. In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.
Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic. Parallel to this,we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic.
The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, i sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies, although I have some logomachy with them.
I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue, Ι emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie stenographers.

Και τώρα το μάθημα των "γαλλικών":

Kyrie,
σans apostropher ma rhetorique dans l' emphase et la plethore, j' analyserai elliptiquement, sans nul gallicisme, le dedale synchrone du cosmos politique caracterise par des syndromes de crise paralysant l' organisation systematique de notre economie.
Nous sommes periodiquement sceptiques et neurastheniques devant ces paroxysmes periphrasiques, cette boulimie des demagogues, ces hyperboles, ces paradoxes hypocrites et cyniques qui symbolisent une democratie anachronique et chaotique.
Les phenomenes fantastiques qu' on nous prophetise pour l' epoque astronomique detroneront les programmes rachitiques, hybrides et sporadiques de notre cycle atomique. Seule une panacee authentique et draconienne metamorphosera cette agonie prodrome de l' apocalypse et une genese homologue du Phenix.
Les economistes technocrates seront les strateges d' un theatre polemique et dynamique et non les proselytes du marasme. Autochtones helleniques, dans une apologie cathartique, psalmodions les theoremes de la democratie thesaurisante et heroique, soyons allergiques aux parasites allogenes dont les sophismes trop hyalins n' ont qu' une pseudodialectique.
En epilogue a ces agapes, mon amphore a l' apogee, je prophetise toute euphorie et apotheose a Monsieur Giscard d' Estaing, prototype enthousiasmant de la neo-orthodoxie economique et symbole de la palingenesie de son ethnie gallique.

Η μετάφραση των κειμένων στα ελληνικά είναι περιττή. Πόσο δίκιο είχε το ανθρωπάκι του ΚΥΡ που μονολογούσε λέγοντας "η Ελλάδα έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο κι από τότε έμεινε στο σκοτάδι"...

"Αλαλία"

Χτες το απόγευμα αποφάσισα να τακτοποιήσω λίγο την βιβλιοθήκη μου. Συνέβη αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που προσπαθώ να κάνω αυτό το πράγμα: πήγα τα βιβλία βόλτα από τα ράφια στο πάτωμα κι από το πάτωμα στα ράφια χωρίς η τελική εικόνα της βιβλιοθήκης να διαφέρει της πρώτης.

Ένα από τα ξεχασμένα βιβλία που ξεφύλλισα κατά την "τακτοποίηση" ήταν ένα πραγματικό μαργαριτάρι του Σαράντου Καργάκου με τίτλο "Αλαλία" και υπότιτλο "ήτοι το σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα" (Gutenberg, 1990, σελ. 141), το οποίο έχω μεν σε πρώτη έκδοση αλλά πληροφορούμαι ότι έχει φτάσει αισίως στην τέταρτη.

Τον Σαράντο Καργάκο τον γνώρισα πριν 30 χρόνια περίπου, ως μαθητής του -τότε- εξαταξίου Γυμνασίου. Ο "οδηγός εκθέσεων" που είχε γράψει συνιστούσε το κορυφαίο βοήθημα για την συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών που ετοιμαζόμασταν να δώσουμε εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια. Αργότερα είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω καλύτερα μέσα από τα άρθρα που δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά αλλά και μέσα από τα εξαιρετικής οξύτητος βιβλία του, εκ των οποίων ξεχωρίζω την "δίδυμη" γλωσσική μελέτη "Αλαλία" και "Αλεξία".

Είναι αδύνατο να αποδελτιώσει κανείς βιβλία του Καργάκου. Κάθε φράση, κάθε λέξη έχουν λόγο ύπαρξης. Αλήθεια, πόσοι συγγραφείς υπάρχουν που μπορούν να συμπυκνώσουν σε 141 σελίδες μία πλήρη πραγματεία; Η προσπάθεια να υπογραμμίσει κανείς με κόκκινο μελάνι τα αξιοσημείωτα αποσπάσματα ενός βιβλίου του Καργάκου έχει ως αποτέλεσμα την μετατροπή του βιβλίου σε ένα απέραντο ροδώνα. Όμως, εκείνο που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση κατά την πρώτη ανάγνωση της "Αλαλίας", ήταν η -πασίγνωστη, πλέον- ομιλία του Ξενοφώντα Ζολώτα σε σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατά την οποία ο Ζολώτας μίλησε Αγγλικά χρησιμοποιώντας τα...Ελληνικά! Δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω με πίκρα ξαναδιαβάζοντάς την:

Kyrie,

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe.

In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia.

Έκλεισα το βιβλίο και το ξανάβαλα στο ράφι. Η σκέψη ότι ζω στην εποχή του "ουάου" και του "γιέα!", στην εποχή της "α-λαλίας" και της "α-λεξίας" με γέμισε θλίψη...

Οι "νοστιμιές" του Σαρκοζί

Πολλά "νόστιμα" είπες προχτές, μεσιέ Σαρκοζί. Υποτίθεται ότι, κάθε φορά που μιλάς, προσπαθείς να προσεταιριστείς ψηφοφόρους, να πείσεις αναποφάσιστους και να προσφέρεις κάτι που θα αναγκάσει τους Γάλλους να επιλέξουν εσένα ως επόμενο πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας. Κι ακόμα, υποτίθεται ότι προσπαθείς να φέρεις στην πολιτική ζωή των γάλλων ένα μοντέρνο λόγο, κάτι φρέσκο, κάτι σύγχρονο. Αυτά που είπες, όμως, είναι μόνο για λεμονόκουπες! Μήπως θυμάσαι τι είπες;

1. "Η γαλλοαμερικανική φιλία είναι μια αναγκαιότητα για την παγκόσμια ισορροπία". Απορία πρώτη: αναγκαιότητα για ποιον; για τον μπακάλη της γειτονιάς μου, για τους κατοίκους του Βανουάτου, για τους έγκλειστους του Γκουαντάναμο ή για την Παναχαϊκή; Απορία δεύτερη: γιατί είναι απαραίτητη ειδικά η γαλλοαμερικανική φιλία και δεν είναι -ας πούμε- η ισπανομαροκινή ή η ταϊβανοζιμπαμπουανή ή η μεξικανοκογκολεζική; Απορία τρίτη: πού ακριβώς ωφελείται η ανθρωπότητα από μια τέτοια φιλία; προάγεται ο πολιτισμός, καταπολεμείται η φτώχεια, βελτιώνονται τα χάλια του περιβάλλοντος, σταματούν οι πυρηνικές δοκιμές ή σταματάει οριστικά το κυνήγι της φάλαινας; Απορία τρίτη: αν αύριο ο πρόεδρος της Γαλλίας αποκαλέσει "μαλάκα" τον πρόεδρο των ΗΠΑ -ας πούμε- και χαλάσει η φιλία, τι κακό θα υποστεί ο πλανήτης; θα αυξηθεί η ανεργία, θα παρουσιάσει έξαρση το aids ή θα χάσει η Λυών το πρωτάθλημα;

2. "Φιλία, βέβαια, σημαίνει να λες την αλήθεια όταν ο άλλος κάνει λάθος". Περίεργο. Εμένα τα λάθη μου μου τα υποδεικνύουν ακόμα και οι εχθροί μου! Κάτι άλλο ήθελες να πεις, αγαπητέ Νικολά, αλλά φαίνεται ότι δεν είσαι καλός στην έκθεση. Αλλά κι αυτό που είπες, το είπες μισό, π' ανάθεμά σε! Δηλαδή, αν πεις την αλήθεια στον Μπους για ένα από τα λάθη του κι εκείνος σε "γειώσει", τι γίνεται; Παραμένετε φίλοι ή τα χαλάτε;

3. "Η φιλία σημαίνει σεβασμό, κατανόηση, αφοσίωση". Νικολά, πρόσεχε! Έχεις καταλάβει τι παναπεί να δείχνεις σεβασμό, κατανόηση και αφοσίωση σε ηλιθίους όπως -καληώρα- ο Μπους τζούνιορ; Αυτά τα έκανε ο Μπλαιρ και κοίτα τον πώς κατάντησε!

4. "Το πυρηνικό μας οπλοστάσιο είναι απολύτως αναγκαίο, είναι η ασφάλεια ζωής μας". Νικολά, με μπέρδεψες. Αν δεν κάνω λάθος, ούτε οι ισπανοί σε απειλούν, ούτε οι ιταλοί σε επιβουλεύονται, ούτε οι άγγλοι σε εποφθαλμιούν, ούτε οι γερμανοί έχουν όρεξη να ξανανοίξουν ιστορίες. Αν θυμάμαι δε καλά, με όλους τους γείτονές σου είσαι σύμμαχος, έτσι δεν είναι; Και, τέλος, απ' ότι ξέρω, οι μόνες "μάχες" που έχουν δώσει οι γαλλικές ένοπλες δυνάμεις (μετά την σβουριχτή που έφαγαν από τον Χο Τσι Μινχ στην Ινδοκίνα, βέβαια) είναι εναντίον των "επικίνδυνων" ακτιβιστών της Greenpeace! Διάβολε, από ποια απειλή σε προστατεύουν τα πυρηνικά; Κι εν πάση περιπτώσει, ποιος τα έχει περισσότερο ανάγκη αυτά τα όπλα; Η Γαλλία ή η Βόρεια Κορέα, το Ιράν και το Τιμόρ; Ποιου η υπόσταση κινδυνεύει περισσότερο;

5. "Η προοπτική ενός Ιράν με πυρηνικά όπλα δεν είναι αποδεκτή, αποτελεί διαρκή απειλή για το Ισραήλ και τη νοτιοανατολική Ευρώπη". Τέλειο! Τα πυρηνικά που ΘΑ φτιάσει το Ιράν, ΘΑ απειλούν το Ισραήλ. Προφανώς, αγαπητέ Νικολά, τα πυρηνικά που ΗΔΗ έχει το Ισραήλ δεν απειλούν ούτε το Ιράν ούτε καμμιά άλλη αραβική χώρα (όπως τη Συρία, ας πούμε); Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τα "κακά πυρηνικά" της Βόρειας Κορέας και τα "καλά πυρηνικά" του Πακιστάν φαντάζομαι. Α, μωρή κουφαλίτσα, σε κατάλαβα που το πας και κάνεις πως νοιάζεσαι για το Ισραήλ: θες να μας αποδείξεις ότι δεν είσαι ρατσιστής αντισημίτης, ε;

6. "Προσωπικά, δεν γνωρίζω καμμία άλλη στρατηγική από τη σκληρή στάση (σ.σ.: κατά των τρομοκρατών". Νικολά, συνελήφθης αδιάβαστος! Πάς για τον Σεπτέμβρη και αύριο έλα με τον κηδεμόνα σου. Απλά μαθήματα ιστορίας, καλέ. Βρες μου ένα (μόνο ΕΝΑ!) ιστορικό παράδειγμα όπου η βία δεν αναπαρήγαγε βία και όπου η σκληρή στάση έλυσε προβλήματα! Αλλά μιας και δεν γνωρίζεις άλλη στάση, μπορείς να μου πεις αν εξέτασες το ενδεχόμενο αυτοί που συ αποκαλείς "τρομοκράτες" να είναι απλώς εξαθλιωμένοι ή παραμελημένοι που επαναστατούν; Λέω, δηλαδή, αν εξέτασες μήπως, αντί για βόμβες, μπορεί να λυθεί το πρόβλημα με λίγα φάρμακα, λίγο νερό και μερικά καρβέλια ψωμί. Λέω εγώ τώρα...

Το κακό, Νικολά, είναι ότι ο κόσμος δεν κινδυνεύει από αυτά που λέω εγώ. Κινδυνεύει από τις μαλακίες που λες -κι ετοιμάζεσαι να υλοποιήσεις- εσύ. Δυστυχώς.

Οι "κοσμοσωτήριες" επεμβάσεις των ΗΠΑ

Παρακολούθησα χτες βράδυ μια ακόμη θαυμάσια εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου στα πλαίσια της "Θεματικής Βραδυάς" η οποία ήταν αφιερωμένη στις απανταχού της γης επεμβάσεις της CIA. Ομολογώ ότι κυριολεκτικά αηδίασα ακούγοντας τους -παροπλισμένους πλέον- αξιωματούχους της υπηρεσίας να υποστηρίζουν ότι οι επεμβάσεις τους είχαν αποκλειστικό σκοπό να "σώσουν" τον κόσμο από τον κομμουνισμό και την τρομοκρατία.

Η εκπομπή με συνεπήρε και με εξήγειρε νυχτιάτικα. Κάθισα κι έφτιαξα μια λίστα με τις "σωτήριες" αυτές επεμβάσεις, ανατρέχοντας στην μνήμη μου, σε σημειώσεις, σε βιβλία, σε αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών. Ιδού, λοιπόν, οι "θυσίες" που έχουν κάνει για την ανθρωπότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες:

1. Κίνα - 1949: Στηρίζουν τον Τσανγκ Κάι Σεκ, προσπαθώντας να ανακόψουν την πορεία του Μάο. Χάνουν. Κατασκευάζουν ένα "κράτος", την Φορμόζα, για να βολέψουν τον φίλο τους.

2. Φιλιππίνες - 1953: Κυνηγούν και εξοντώνουν τους αριστερούς αντάρτες Χουκς οι οποίοι μάχονται ακόμη κατά των Ιαπώνων εισβολέων. Εγκαθιστούν την στυγνή δικατορία του Φερδινάνδο Μάρκος.

3. Κορέα - 1953: Συνεργάζονται με τους δωσίλογους και τους συνεργάτες των Ιαπώνων, προκειμένου να πατάξουν το αναπτυσσόμενο κομμουνιστικό ρεύμα. Η αντίδραση των Κινέζων δημιουργεί αδιέξοδο. Κόβουν την χώρα στη μέση και κατσκευάζουν άλλο ένα κράτος, την Νότια Κορέα.

4. Ιράν - 1953: Σπεύδουν σε "βοήθεια" της Anglo-Iranian Oil (σήμερα British Petroleum-BP), την οποία έχει εθνικοποιήσει ο δημοκρατικά εκλεγμένος (με τεράστια πλειοψηφία) πρωθυπουργός Μοχάμμεντ Μοσσαντέκ (Mohammed Mossadegh) τον οποίο και ανατρέπουν. Επαναφέρουν τον πειθήνιο στη Δύση σάχη Ρεζά Παχλεβί. Τα πετρέλαια του Ιράν μοιράζονται: 40% οι ΗΠΑ, 40% η Αγγλία, 20% το Ιράν.

5. Γουατεμάλα - 1954: Η δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση του Γιάκομπο Αρμπένς Γκουσμάν (Jacobo Arbenz Guzmán) τολμά να επιβάλει φόρο στην American Fruits η οποία έχει το μονοπώλιο της μπανάνας. Πρόεδρος της Αμερικανικής πολυεθνικής είναι ο Τζων Ντάλλες, αδελφός του διοικητή της CIA Άλλαν Ντάλλες. Ανατρέπουν τον Αρμπένς και εγκαθιστούν δικτατορία υπό τον στρατηγό Κάρλος Καστίγιο Άρμας. Η δικατορία κρατάει 42 χρόνια και ο όρος "δημοκρατία της μπανάνας" μπαίνει στη ζωή μας.

6. Ινδονησία - 1965: Η ψυχή του αγώνα των Ινδονησίων για ανεξαρτησία από την Ολλανδία και πρώτος πρόεδρος της χώρας Σουκάρνο (Sukarno) αρνείται στις πιέσεις τους να θέσει εκτός νόμου το κομμουνιστικό κόμμα, εθνικοποιεί εταιρείες ολλανδικών συμφερόντων, συνδιαλέγεται με Μόσχα και Πεκίνο. Όλα αυτά είναι αρκετά για να τον ανατρέψουν, εγκαθιστώντας δικτατορία υπό τον προδότη στρατηγό Σουχάρτο.

7. Γουιάνα - 1953: Ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός Τσεντί Τζαγκάν (Cheddi Jagan) κατηγορείται για συνεργασία με τους σοβιετικούς και ανατρέπεται με προσωπική εντολή του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Επί 11 χρόνια προσπαθούν (σε συνεργασία με τους Άγγλους πρώην αποίκους) να κάμψουν το δημοκρατικό φρόνημα του λαού. Τα καταφέρνουν. Η "κατοχή" κρατάει ακόμη και έχει μετατρέψει την Γουιάνα στην φτωχότερη χώρα της περιοχής.

8. Βιετνάμ - 1950: Ο Χο Τσι Μινχ ζητάει βοήθεια από τον Τρούμαν στον αγώνα του για ανεξαρτησία από τους Γάλλους. Φυσικά, το αίτημα ενός κομμουνιστή απορρίπτεται. Όταν οι Γάλλοι ηττώνται, σπεύδουν να "απαλλάξουν" τον τόπο από τον κομμουνισμό. 23 χρόνια αργότερα αποχωρούν ητηημένοι. Πριν αποχωρήσουν, όμως, φροντίζουν να καταστρέψουν τη χώρα συθέμελα.

9. Καμπότζη - 1969: Ο πρίγκηπας Νοροντόμ Σιχανούκ (Norodom Sihanouk) αρνείται περήφανα τις πελατειακές σχέσεις μαζί τους. Τον προκαλούν με πολλούς τρόπους, ακόμα και με βομβαρδισμούς δίχως να κηρύξουν επίσημα πόλεμο. Τον ανατρέπουν το 1970, χρησιμοποιώντας τον Πολ Ποτ και τους Ερυθρούς Χμερ τους οποίους και χρηματοδοτούν!!

10. Κονγκό - 1961: Η ψυχή της ανεξαρτησίας από τους Βέλγους και πρώτος πρωθυπουργός της χώρας Πατρίς Λουμούμπα (Patrice Émery Lumumba) κάνει το λάθος: στην πρώτη του επίσημη ομιλία ανακοινώνει την διανομή του συσσωρευμένου πλούτου τσον λαό. Ο Αϊζενχάουερ δίνει την εντολή και τον ανατρέπουν, παραδίδοντάς τον στον προδότη Μομπούτου Σέσε Σέκο ο οποίος τον δολοφονεί. Ο πλούτος δεν πάει στον λαό αλλά στις τσέπες του Μομπούτου και των αμερικανικών εταιρειών. Η χώρα ταλανίζεται ακόμη από δικτατορίες.

11. Βραζιλία - 1964: Ο συντηρητικός αλλά δημοκρατικός πρόεδρος Ζοάο Γκούλαρτ (João Belchior Marques Goulart) κάνει απανωτά "λάθη": διακηρύσσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, συμπαρίσταται στον Κάστρο, αναπτύσσει διπλωματικές σχέσεις με κομμουνιστικές χώρες, περιορίζει τη δράση των πολυεθνικών και εθνικοποιεί την ΙΤΤ. Ο Ρόμπερτ Κέννεντυ (τότε υπουργός δικαιοσύνης) καθοδηγεί το πραξικόπημα που τον ανέτρεψε κι εγκατέστησε δικτατορία επί 21 χρόνια. Το Σταίητ Ντηπάρτμεντ ανακοινώνει: "Λυπούμαστε για την ανατροπή της Δημοκρατίας στη Βραζιλία, αλλά η χώρα σώθηκε από τον κομμουνισμό".

12. Δομινικανή Δημοκρατία - 1965: Ο δικτάτορας Τρουχίγιο έχει δολοφονηθεί από το 1961 και ο Χουάν Μπος είναι πια ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας μετά από 40 χρόνια. Αρχίζει κι αυτός τα ίδια: ανεξάρτητη πολιτική, αναδασμός της γης, νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος κλπ. Στέλνουν 23.000 στρατιώτες για να "επαναφέρουν την τάξη". Δεν αποχωρούν πριν "νουθετήσουν" τον λαό να εκλέξει ως πρόεδρο τον αγαπημένο τους Χοακίν Μπαλαγκέρ.

13. Χιλή - 1973: Ο Σαλβαδόρ Αγιέντε (Salvador Isabelino del Sagrado Corazón de Jesús Allende Gossens) κάνει το αντικομμουνιστικό οικοδόμημά τους να τρίξει. Στις 11 Σεπτεμβρίου ο προδότης στρατηγός Αουγκούστο Πινοτσέτ ανατρέπει και δολοφονεί τον Αγιέντε. Η συνέχεια είναι γνωστή.

14. Ανατολικό Τιμόρ - 1975: Ο Φορντ με τον Κίσσινγκερ επισκέπτονται την Τζακάρτα για "επίσημες συνομιλίες". Την επομένη της αναχώρησής τους ο δικτάτορας Σουχάρτο εισβάλλει στο "κομμουνιστικό" Τιμόρ. Μέσα σε 15 χρόνια δολοφονούνται πάνω από 200.000 κάτοικοι.

15. Νικαράγουα - 1981: Οι αντάρτες Σαντινίστας έχουν ανατρέψει τον αιματοβαμμένο δικτάτορα Σομόζα από το 1978. Η χώρα παρεκκλίνει κι αυτό τους ανησυχεί. Το 1981 μαζεύουν τους πιστούς στον δικτάτορα εθνοφρουρούς και σχηματίζουν τους Κόντρας. Επί 8 χρόνια οι Κόντρας αιματοκυλούν τη χώρα.

16. Γρενάδα - 1983: Ο Ρήγκαν χρειάζεται μια "περήφανη" στρατιωτική νίκη για την υστεροφημία του. Κηρύσσει τον πόλεμο σε μια νησιωτική χώρα 90.000 κατοίκων επειδή την επίβλεψη της κατασκευής του αεροδρομίου της έχουν αναλάβει κουβανοί τεχνικοί. Για να νικήσουν χρειάζονται 6 ολόκληρες ημέρες.

17. Παναμάς - 1989: Ο στρατηγός Νορριέγκα (μαριονέτα τους και τοποτηρητής τους) καβαλάει καλάμι και γίνεται άπληστος κι απείθαρχος. Ο πρόεδρος Μπους (πατήρ) χρειάζεται κι αυτός μια πολεμική επιτυχία. Εισβάλλουν στην χώρα ισχυριζόμενοι ότι ο Νορριέγκα κάνει εμπόριο ναρκωτικών. Στην ουσία θέλουν να διατηρήσουν τον έλεγχο στην διώρυγα η οποία -βάσει συμφωνιών- πρέπει να αποδοθεί στον Παναμά στο τέλος τους αιώνα.

18. Αϊτή - 1994: Επί 30 και πλέον χρόνια στήριζαν την δικτατορία των Ντυβαλιέ. Όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια φούντωσε, ο Κλίντον αποφάσισε να παραστήσει τον προστάτη των δημοκρατικών ιδεωδών. Εισβάλλουν στην χώρα και εγκαθιστούν στην εξουσία τον σύμμαχό τους κληρικό Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ. Η Αϊτή παραμένει δορυφόρος τους.

19. Γιουγκοσλαβία - 1999: Οι πραγματικοί χασάπηδες των Βαλκανίων Τούτζμαν και Ιζετμπέκοβιτς απολαμβάνουν ισόβια ασυλία. Την πληρώνει ο ανυπότακτος Μιλόσεβιτς. Ο Κλίντον θέλει να τραβήξει την προσοχή του κόσμου από την υπόθεση Λεβίνσκι και βομβαρδίζει την χώρα άνευ λόγου και αιτίας. Για να αυξήσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια κατά του Μιλόσεβιτς δεν διστάζουν να πλήξουν αμάχους και μη στρατιωτικούς στόχους. Στη ζωή μας μπαίνει ο όρος "παράπλευρες απώλειες".

Αυτά επί τροχάδην. Από την λίστα λείπουν το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η δική μας χούντα, τα παιγνίδια στην Κύπρο, η ανεπιτυχής προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος στην Αλβανία, οι ψυχροπολεμικές προκλήσεις στην Γερμανία, οι δυο ανεπιτυχείς προσπάθειες ανατροπής της συριακής κυβέρνησης, η ανεπιτυχής προσπάθεια δολοφονίας του Νάσσερ, η μανιασμένη πολεμική κατά της Κούβας και οι προσπάθειες δολοφονίας του Κάστρο, ο βομβαρδισμός της Λιβύης και οι προσπάθειες ανατροπής του Καντάφι κλπ.

"Δημοκρατία! Πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου!" (Ροβεσπιέρος)

Τραπεζικά παράλογα και ελληνικές παροιμίες

Η γνωστή ελληνική παροιμία ισχυρίζεται ότι "μ' όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις". Γνωστή, επίσης, είναι και η παρόμοια παροιμία "με στραβό αν κοιμηθείς, το πρωί θ' αλλοιθωρίζεις".

Απόλυτη εφαρμογή των παραπάνω παροιμιών συνιστά η συμπεριφορά των ξένων τραπεζών που επενδύουν στην Ελλάδα. Εις μάτην πιστεύαμε ότι ο ανταγωνισμός θα πίεζε τις παντός τύπου χρεώσεις των τραπεζών προς τα κάτω. Οι ξένοι βρήκαν το τραπέζι στρωμένο και στρώθηκαν στο φαγοπότι. Credit Agricole και Societe General συμμορφώθηκαν με την ελληνική νοοτροπία και ο απλός πολίτης δεν είδε ποτέ τα ευεργετικά αποτελέσματα του ανταγωνισμού. Οι καταχρηστικές χρεώσεις εξακολουθούν να υφίστανται και το κόστος των τραπεζικών εργασιών παραμένει δυσθεώρητο. Οι επιβαρύνσεις του υπολοίπου των πιστωτικών καρτών εξακολουθούν να ξεπερνούν το 17%, τα έξοδα των εμβασμάτων εξακολουθούν να κυμαίνονται 5-15 φορές πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο κι όλες οι "μικροχρεώσεις" και τα "ψιλά γράμματα" εξακολουθούν να υφίστανται παρά τις αντίθετες δικαστικές αποφάσεις και τις οδηγίες της Τραπέζης της Ελλάδος.

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ξεκίνησε (και συνεχίζεται ακόμη) μεγάλη κουβέντα για τα "καρτέλ του γάλακτος". Αναρωτιέμαι, όμως, αν υπάρχει μεγαλύτερο καρτέλ από το καρτέλ των τραπεζών. Με αγαστή σύμπνοια αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοϋποστηρίζονται, κόντρα σε κάθε θεωρία περί πλήρους ανταγωνισμού. Θυμάμαι ότι για να βγάλω πιστωτική κάρτα το 1991 χρειάστηκε να μιλήσω με τον ίδιο τον διευθυντή της τράπεζας ώστε να τον πείσω ότι το εκκαθαριστικό της εφορίας δεν αποτύπωνε τα πραγματικά μου εισοδήματα. Σήμερα που οι πιστωτικές κάρτες χορηγούνται τηλεφωνικά και τα καταναλωτικά δάνεια εκταμιεύονται ακόμα κι από το σούπερ-μάρκετ, οι τραπεζικές επιβαρύνσεις όλο και διογκώνονται.

Πάμε στο "δια ταύτα" τώρα. Γιατί δεν παρεμβαίνουν είτε η συντεταγμένη πολιτεία είτε η Τράπεζα της Ελλάδος; Μα είναι απλό! Ο μεν κύριος Αλογοσκούφης μόλις πριν λίγο καιρό επέβαλε έκτακτη φορολόγηση στα αποθεματικά των τραπεζών, εκμεταλλευόμενος -τρόπον τινα- την υψηλή τους κερδοφορία και, συνεπώς, δεν έχει λόγο να ανοίξει μέτωπο εκεί που δεν τον βολεύει. Ο δε κύριος Γκαργκάνας, πιστός υπηρέτης του συστήματος (μια άλλη παροιμία λέει ότι "κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει") περιορίζεται σε συστάσεις και ευχολόγια για να αποφύγει τη δράση.

Υπάρχουν μερικά μικροπράγματα που μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, ακολουθώντας την άλλη παροιμία που υποστηρίζει ότι "αν δεν ξυστείς μόνος σου, μην περιμένεις να σε ξύσει άλλος". Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος πληρώνει ετήσια συνδρομή στην πιστωτική του κάρτα. Προσωπικά έχω πολλά χρόνια να πληρώσω αφού κάθε χρόνο, όταν έρχεται ο λογαριασμός με την συνδρομή, πάω στην τράπεζά μου και τους λέω "ακυρώστε την, θα πάω στην τάδε τράπεζα που μου δίνει κάρτα χωρίς συνδρομή". Φυσικά, ακυρώνουν την ετήσια συνδρομή κι όχι την κάρτα.

Επίσης, δεν καταλαβαίνω τα "έξοδα επικοινωνίας" στους λογαριασμούς. Ο Νόμος επιβάλλει στις τράπεζες να ενημερώνουν τους κατόχους πιστωτικών καρτών για την μηνιαία κίνηση των καρτών τους. Από πότε η υποχρέωση ΤΟΥΣ πρέπει να επιβαρύνει την τσέπη ΜΑΣ; Ήταν αρκετή η -μέσω email- απειλή ότι θα προσφύγω στα δικαστήρια όχι μόνο για να πάψουν να με χρεώνουν αλλά και για να μου επιστρέψουν όσα με είχαν χρεώσει στο παρελθόν.

Είναι καιρός να διογκωθούν οι διαμαρτυρίες των καταναλωτικών οργανώσεων. Στο κάτω-κάτω, υπάρχουν και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Ας εκμεταλλευτούμε τον μπαμπούλα που λέγεται "Ευρωπαϊκή Ένωση". Αν οι τραπεζίτες δεν καταλαβαίνουν με το καλό, θα καταλάβουν με το άγριο. Άλλωστε, ο λαός δεν λέει πως "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος";