Καταρράκτης!

Είχα αποφασίσει να μη πω λέξη για το πρόβλημα που επέβαλε απρόσμενη σιγή στο ιστολόγιο. Δυστυχώς, με αναγκάζετε να αλλάξω γνώμη, αφού τα μηνύματά σας -είτε με την μορφή σχολίων (τα οποία δεν θα δημοσιεύσω) είτε με την μορφή email (στα οποία δεν θα απαντήσω)- είναι πλέον και αναρίθμητα και καθημερινά. Κι ενώ ήδη σκεφτόμουν μια ενημερωτική ανάρτηση σαν την σημερινή, ήρθε να λειτουργήσει ως καταλύτης ο φίλος Η.Χ., ο οποίος με επισκέφθηκε στον χώρο δουλειάς μου, προκειμένου να μάθει τι συμβαίνει. Μ' αυτά και μ' αυτά, λοιπόν, με κάνατε να αισθάνομαι υποχρεωμένος να δώσω εξηγήσεις, αν και ειλικρινά δεν πιστεύω ότι θα χάσει η Βενετιά βελόνι αν κάποτε τούτο το ιστολόγιο σιγήσει οριστικά.

Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής ότι τα προβλήματα με τον Blogger φαίνεται ότι λύθηκαν, οπότε δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι με φίμωσαν τα σκοτεινά κέντρα τής δικτυακής εξουσίας. Παρεμπιπτόντως, μετά από συμβουλές κάποιων φίλων, έχω ήδη σχεδιάσει -και σχεδόν ολοκληρώσει- τον "καθρέφτη" τού ιστολογίου στο Wordpress, ώστε να υπάρχει έτοιμη ανά πάσα στιγμή μια εναλλακτική διαδρομή. Εξ άλλου, με αφορμή τα γνωστά προβλήματα λογοκρισίας, έχω δρομολογήσει το χτίσιμο του "CES.gr", ώστε να μη μπορεί κανείς να μου επιβάλλει όρους και κανόνες.

Δυστυχώς, το τωρινό πρόβλημά μου είναι πολύ πιο πεζό και η εμφάνισή του οφείλεται εξ ολοκλήρου στον πανδαμάτορα χρόνο. Όσο κι αν εδώ και πάνω από μισό αιώνα έχω συμβιβαστεί με την διψήφια μυωπία μου, ομολογώ ότι πριν λίγο καιρό ανησύχησα διαπιστώνοντας πόσο δυσκολευόμουν πλέον να διαβάσω. Πρεσβυωπία σίγουρα δεν ήταν, αφού έσκυβα ακόμη περισσότερο στο κείμενο αντί να απομακρύνομαι. Ο γιατρός με αιφνιδίασε απόλυτα με την διάγνωσή του: αρχές καταρράκτη! Από τα 58 μου,γιατρέ; Ναι, συμβαίνει συχνά σε άτομα με υψηλή μυωπία.

Ανάγκα και θεοί πείθονται, οπότε... υπομονή. Έφερα πιο κοντά την οθόνη του υπολογιστή και μεγάλωσα τις γραμματοσειρές, προκειμένου να μπορώ να δουλέψω αλλά τα αποτελέσματα ήσαν πενιχρά. Εκεί που κάποτε απαιτούνταν 2-3 ώρες για να ετοιμάσω ένα κείμενο, τώρα χρειαζόμουν τουλάχιστον ένα εξάωρο. Κι επειδή τόσος χρόνος δεν υπάρχει, τα καθημερινά κείμενα αραίωσαν σε ένα κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα. Και μαζί με το γράψιμο, αραίωσε και το διάβασμα, κάτι που οδηγεί αναπόδραστα σε περαιτέρω αραίωση των γραπτών. Βλέπετε, αν γράφεις χωρίς να διαβάζεις, γράφεις ανοησίες.

Δεν ξέρω πώς θα σας φαινόταν αν ένα βράδυ σηκώνατε το βλέμμα στον ουρανό και βλέπατε, αντί για ένα, τέσσερα φεγγάρια, το ένα πάνω στο άλλο, αλλά κάπου εκεί έπρεπε να πάρω μια απόφαση: ή θα το γύριζα στις αντιγραφές και στις εύκολες λύσεις ή θα ανέστελα τις δημοσιεύσεις ώσπου να λυθεί το πρόβλημα. Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ για να επιλέξω το δεύτερο. Υπέρ αυτής της απόφασης λειτούργησε και ο εκτάκτως αυξημένος φόρτος εργασίας καθ' όλο τον μήνα που διανύουμε, ο οποίος μου απορροφούσε καθημερινά τουλάχιστον τις μισές ώρες τού εικοσιτετραώρου.

Νομίζω ότι πολυλόγησα για άλλη μια φορά αλλά τώρα αισθάνομαι καλύτερα. Και μην αναρωτιέστε γιατί καθυστέρησα τόσο να δώσω εξηγήσεις. Δεν έχω μάθει να κρεμιέμαι στα μανταλάκια...

Κάπου εδώ, οφείλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσους με βομβάρδισαν με τα μηνύματά τους τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν ξέρω πόσο σημαντικό είναι για σας αυτό το ιστολόγιο (σας παρακαλώ, επιτρέψτε μου να μη καβαλήσω καλάμι σ' αυτή την ηλικία!) αλλά σας διαβεβαιώνω απολύτως ότι για μένα είναι σημαντικώτατο. Ειλικρινά, δεν βλέπω την στιγμή που θα επανέλθω στα καθημερινά μου κείμενα. Ως τότε, υπομονή από όλους μας. Και να θυμάστε πάντα ότι: ο καλός ο αναγνώστης στην φουρτούνα φαίνεται!