Σίγουρα έχετε όλοι ακούσει ότι για να μη καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει να στηριχτεί σε τρεις πυλώνες: στην βασική σύνταξη (την οποία θα εγγυάται το κράτος), στην ανταποδοτική σύνταξη (η οποία θα αποδίδει στον καθένα ένα ποσό ευθέως ανάλογο των εισφορών που πλήρωσε καθ' όλο το χρονικό διάστημα που δούλευε, υπό την προϋπόθεση ότι έχει λεφτά το ταμείο!)) και στην ιδιωτική ασφάλιση (όπου ο καθένας θα μπορεί να κάνει την δική του συμφωνία με όποια ιδιωτική ασφαλιστική ή επενδυτική εταιρεία επιθυμεί).
Το σχέδιο των τριών πυλώνων, αν και τον τελευταίο καιρό μάς το εξήγησε με λεπτομέρειες ο "κομμουνιστής" Γιώργος Κατρούγακαλος, έρχεται από παλιά. Από την εποχή Σημίτη, με τον αλήστου μνήμης Γιάννη Σπράο και τον Τάσο Γιαννίτση μέχρι την Φάνη Πετραλιά και μέχρι τον Ανδρέα Λοβέρδο. Φυσικά, όλοι αυτοί δεν δέχτηκαν κάποια επιφοίτηση του αγίου πνεύματος. Απλώς αναμασούσαν όσα τους μαθαίνουν εκεί στις Βρυξέλλες και όσα έχουν ήδη εφαρμοστεί σε άλλες χώρες ως... βέλτιστες πρακτικές. Ως εκ τούτου, δεν θα μας βλάψει να ρίξουμε μια ματιά στα πράγματα της Γερμανίας, να δούμε πώς δουλεύει εκεί το σύστημα, ιδιαίτερα δε ο τρίτος πυλώνας του.
Οι ερευνητές Χόλγκερ Μπάλοντις και Ντάγκμαρ Χυχν δημοσίευσαν προ καιρού μια έρευνα σχετική με το θέμα, χρησιμοποιώντας στοιχεία σε βάθος εικοσιπενταετίας (*). Το συμπέρασμα των δυο ερευνητών ήταν ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες εξαπατούν τους πελάτες τους και θησαυρίζουν εις βάρος τους. Μάλιστα δε, οι Μπαλόντις και Χυχν δεν διστάζουν να κατηγορήσουν την πολιτική ηγεσία τής χώρας τους για συνέργεια στην εξαπάτηση αυτή. Τί λέει, όμως, αυτή η έρευνα;
Πρώτο σημαντικό εύρημα: καθε χρόνο, περίπου ένα εκατομμύριο ασφαλισμένοι ακυρώνουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαιά τους λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησής τους. Με το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα να μειώνεται διαρκώς (ας είναι καλά οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, τα mini jobs, τα μειωμένα ωράρια και οι άλλες "βέλτιστες πρακτικές"), οι εργαζόμενοι αδυνατούν να καταβάλουν τις εισφορές τους στις ασφαλιστικές εταιρείες και, αναγκαστικά, καταγγέλλουν πρόωρα τα συμβόλαιά τους. Κατά μέσο όρο, κάθε πρόωρα ακυρωνόμενο συμβόλαιο ζημιώνει τον ασφαλισμένο κατά 15.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες βγάζουν κάπου 15 δισ. ετησίως απ' αυτά τα συμβόλαια!
Ας πούμε τώρα ότι ο ασφαλισμένος καταφέρνει και εξυπηρετεί το συμβόλαιό του, μέχρι που φτάνει στα 65 και θεμελιώνει δικαίωμα συνταξιοδότησης. Η έρευνα υπολόγισε ότι για να πάρει πίσω όσα πλήρωσε στην εταιρεία του (συνυπολογιζομένων των νομίμων τόκων που θα απολάμβανε αν απλώς κατέθετε αυτά τα ποσά σε μια τράπεζα), ο ασφαλισμένος πρέπει να εισπράττει σύνταξη επί 25 χρόνια. Δηλαδή, για να έρθει "ίσα βάρκα -ίσα νερά", πρέπει να φτάσει 90 χρονών. Από κει και πάνω βγαίνει κερδισμένος. Αν πεθάνει πριν τα 90, κερδισμένη είναι η ασφαλιστική εταιρεία.
Παρένθεση: Όπως σημειώνουν οι ερευνητές, οι υπολογισμοί τής προηγούμενης παραγράφου έγιναν δίχως να λογαριαστεί η επίδραση του πληθωρισμού στα ποσά. Υποψιάζομαι πως, αν υπολογίσουμε και τον πληθωρισμό, για να πάρει κάποιος πίσω τα λεφτά του θα πρέπει να έχει καβαντζάρει τα εκατό και βλέπουμε... Κλείνει η παρένθεση.
Βέβαια, πέρα από τους όποιους υπολογισμούς, για κανέναν δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρει να πάρει την σύνταξη που δικαιούται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα υπάρχει η ασφαλιστική τους εταιρεία στο μέλλον. Για ιδιωτική οικονομία μιλάμε. Και στην ιδιωτική οικονομία υπάρχει και η Ασπίς-Πρόνοια... Όσο για τα ενδοεπιχειρησιακά ασφαλιστικά ταμεία, ας ρωτήσουμε καλύτερα τους ασφαλισμένους τής BHS, της Enron ή όποιας άλλης επιχείρησης πτώχευσε.
Το ερώτημα είναι απλό: αφού όλα αυτά είναι γνωστά, γιατί η γερμανική κυβέρνηση (και, προσεχώς, η ελληνική) ευλογούν τέτοιες επιλογές οι οποίες δεν κινούνται απλώς στα όρια της απάτης αλλά τα ξεπερνούν; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: εφ' όσον αυτές οι επιλογές έχουν θετική επίπτωση στα κέρδη των ασφαλιστικών εταιρειών, κάθε αστική κυβέρνηση θα έδινε άνετα την ευλογία της στην υλοποίησή τους. Εξ άλλου, οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες ανήκουν πάντοτε στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους οι οποίοι στηρίζουν την εκάστοτε αστική εξουσία. Πρόκειται, δηλαδή, για επιλογές που λειτουργούν επ' αμοιβαία ωφελεία (επιλογές win-win, όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου).
Πριν κλείσουμε αυτό το κείμενο, πρέπει να σημειώσουμε και τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης σε όλη αυτή την διαδικασία. Προσέξατε πώς αντιμετώπισαν το θέμα των συντάξεων τα ΜΜΕ τις προάλλες που συζητιόταν στην βουλή το ασφαλιστικό; Δημοσιογράφοι επί δημοσιογράφων και αναλυτές επί αναλυτών μίλησαν και για την βασική σύνταξη και για την ανταποδοτική, κάνοντας ο καθένας την δική του εκτίμηση για το αν αυτές διαμορφώνονται χαμηλά ή ψηλά. Είδατε, όμως, κανέναν απ' αυτούς να αρθρώσει έστω μια λέξη εις βάρος των ασφαλιστικών εταιρειών; Είδατε κανέναν να υποστηρίζει ότι ο περιβόητος "τρίτος πυλώνας" συνιστά καραμπινάτη απάτη;
Απομένει σ' εμάς τους πολίτες, λοιπόν, να αλλάξουμε και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα αλλά και την διέξοδο που πρέπει να επιδιώξουμε. Αλλιώς θα δημιουργήσουμε μια κοινωνία πάμπτωχων ηλικιωμένων οι οποίοι θα πεθαίνουν νωρίτερα, αβγαταίνοντας έτσι τα κέρδη των ασφαλιστικών εταιρειών.
------------------------------------------
(*) Τα συμμπεράσματα της έρευνας παρουσιάζονται στην πρόσφατα δημοσιευμένη μονογραφία τού Alfred C. Mierzejewski με τίτλο "The Reform of the German Public Pension System in 2001".
Το σχέδιο των τριών πυλώνων, αν και τον τελευταίο καιρό μάς το εξήγησε με λεπτομέρειες ο "κομμουνιστής" Γιώργος Κατρούγακαλος, έρχεται από παλιά. Από την εποχή Σημίτη, με τον αλήστου μνήμης Γιάννη Σπράο και τον Τάσο Γιαννίτση μέχρι την Φάνη Πετραλιά και μέχρι τον Ανδρέα Λοβέρδο. Φυσικά, όλοι αυτοί δεν δέχτηκαν κάποια επιφοίτηση του αγίου πνεύματος. Απλώς αναμασούσαν όσα τους μαθαίνουν εκεί στις Βρυξέλλες και όσα έχουν ήδη εφαρμοστεί σε άλλες χώρες ως... βέλτιστες πρακτικές. Ως εκ τούτου, δεν θα μας βλάψει να ρίξουμε μια ματιά στα πράγματα της Γερμανίας, να δούμε πώς δουλεύει εκεί το σύστημα, ιδιαίτερα δε ο τρίτος πυλώνας του.
 |
| Τα 20 μεγαλύτερα συνταξιοδοτικά κεφάλαια της Γερμανίας (ποσά σε χιλιάδες ευρώ). Πολλά τα λεφτά! |
Οι ερευνητές Χόλγκερ Μπάλοντις και Ντάγκμαρ Χυχν δημοσίευσαν προ καιρού μια έρευνα σχετική με το θέμα, χρησιμοποιώντας στοιχεία σε βάθος εικοσιπενταετίας (*). Το συμπέρασμα των δυο ερευνητών ήταν ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες εξαπατούν τους πελάτες τους και θησαυρίζουν εις βάρος τους. Μάλιστα δε, οι Μπαλόντις και Χυχν δεν διστάζουν να κατηγορήσουν την πολιτική ηγεσία τής χώρας τους για συνέργεια στην εξαπάτηση αυτή. Τί λέει, όμως, αυτή η έρευνα;
Πρώτο σημαντικό εύρημα: καθε χρόνο, περίπου ένα εκατομμύριο ασφαλισμένοι ακυρώνουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαιά τους λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησής τους. Με το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα να μειώνεται διαρκώς (ας είναι καλά οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, τα mini jobs, τα μειωμένα ωράρια και οι άλλες "βέλτιστες πρακτικές"), οι εργαζόμενοι αδυνατούν να καταβάλουν τις εισφορές τους στις ασφαλιστικές εταιρείες και, αναγκαστικά, καταγγέλλουν πρόωρα τα συμβόλαιά τους. Κατά μέσο όρο, κάθε πρόωρα ακυρωνόμενο συμβόλαιο ζημιώνει τον ασφαλισμένο κατά 15.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες βγάζουν κάπου 15 δισ. ετησίως απ' αυτά τα συμβόλαια!
Ας πούμε τώρα ότι ο ασφαλισμένος καταφέρνει και εξυπηρετεί το συμβόλαιό του, μέχρι που φτάνει στα 65 και θεμελιώνει δικαίωμα συνταξιοδότησης. Η έρευνα υπολόγισε ότι για να πάρει πίσω όσα πλήρωσε στην εταιρεία του (συνυπολογιζομένων των νομίμων τόκων που θα απολάμβανε αν απλώς κατέθετε αυτά τα ποσά σε μια τράπεζα), ο ασφαλισμένος πρέπει να εισπράττει σύνταξη επί 25 χρόνια. Δηλαδή, για να έρθει "ίσα βάρκα -ίσα νερά", πρέπει να φτάσει 90 χρονών. Από κει και πάνω βγαίνει κερδισμένος. Αν πεθάνει πριν τα 90, κερδισμένη είναι η ασφαλιστική εταιρεία.
Παρένθεση: Όπως σημειώνουν οι ερευνητές, οι υπολογισμοί τής προηγούμενης παραγράφου έγιναν δίχως να λογαριαστεί η επίδραση του πληθωρισμού στα ποσά. Υποψιάζομαι πως, αν υπολογίσουμε και τον πληθωρισμό, για να πάρει κάποιος πίσω τα λεφτά του θα πρέπει να έχει καβαντζάρει τα εκατό και βλέπουμε... Κλείνει η παρένθεση.
Βέβαια, πέρα από τους όποιους υπολογισμούς, για κανέναν δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρει να πάρει την σύνταξη που δικαιούται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα υπάρχει η ασφαλιστική τους εταιρεία στο μέλλον. Για ιδιωτική οικονομία μιλάμε. Και στην ιδιωτική οικονομία υπάρχει και η Ασπίς-Πρόνοια... Όσο για τα ενδοεπιχειρησιακά ασφαλιστικά ταμεία, ας ρωτήσουμε καλύτερα τους ασφαλισμένους τής BHS, της Enron ή όποιας άλλης επιχείρησης πτώχευσε.
Το ερώτημα είναι απλό: αφού όλα αυτά είναι γνωστά, γιατί η γερμανική κυβέρνηση (και, προσεχώς, η ελληνική) ευλογούν τέτοιες επιλογές οι οποίες δεν κινούνται απλώς στα όρια της απάτης αλλά τα ξεπερνούν; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: εφ' όσον αυτές οι επιλογές έχουν θετική επίπτωση στα κέρδη των ασφαλιστικών εταιρειών, κάθε αστική κυβέρνηση θα έδινε άνετα την ευλογία της στην υλοποίησή τους. Εξ άλλου, οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες ανήκουν πάντοτε στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους οι οποίοι στηρίζουν την εκάστοτε αστική εξουσία. Πρόκειται, δηλαδή, για επιλογές που λειτουργούν επ' αμοιβαία ωφελεία (επιλογές win-win, όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου).
 |
| Ο μύθος της υψηλής συνταξιοδοτικής δαπάνης στην Ελλάδα καταρρίπτεται από την Eurostat. |
Πριν κλείσουμε αυτό το κείμενο, πρέπει να σημειώσουμε και τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης σε όλη αυτή την διαδικασία. Προσέξατε πώς αντιμετώπισαν το θέμα των συντάξεων τα ΜΜΕ τις προάλλες που συζητιόταν στην βουλή το ασφαλιστικό; Δημοσιογράφοι επί δημοσιογράφων και αναλυτές επί αναλυτών μίλησαν και για την βασική σύνταξη και για την ανταποδοτική, κάνοντας ο καθένας την δική του εκτίμηση για το αν αυτές διαμορφώνονται χαμηλά ή ψηλά. Είδατε, όμως, κανέναν απ' αυτούς να αρθρώσει έστω μια λέξη εις βάρος των ασφαλιστικών εταιρειών; Είδατε κανέναν να υποστηρίζει ότι ο περιβόητος "τρίτος πυλώνας" συνιστά καραμπινάτη απάτη;
Απομένει σ' εμάς τους πολίτες, λοιπόν, να αλλάξουμε και τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα αλλά και την διέξοδο που πρέπει να επιδιώξουμε. Αλλιώς θα δημιουργήσουμε μια κοινωνία πάμπτωχων ηλικιωμένων οι οποίοι θα πεθαίνουν νωρίτερα, αβγαταίνοντας έτσι τα κέρδη των ασφαλιστικών εταιρειών.
------------------------------------------
(*) Τα συμμπεράσματα της έρευνας παρουσιάζονται στην πρόσφατα δημοσιευμένη μονογραφία τού Alfred C. Mierzejewski με τίτλο "The Reform of the German Public Pension System in 2001".
9 σχόλια:
Καλησπέρα Θοδωρή,
νομίζω πως θα μας ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη, αν είχες το χρόνο να μας κάνεις μια ανάλυση πως λειτουργεί ένα ασφαλιστικό σύστημα, τι συμβαίνει στην Ελλάδα, διεθνώς κτλ. Ευχαριστούμε από καρδιάς για το μορφωτικό κεφάλαιο που μας προσφέρεις, συντροφικά, όλα αυτά τα χρόνια.
Άρης Κ.
...ανάλυση πώς λειτουργεί ένα ασφαλιστικό σύστημα, τι συμβαίνει στην Ελλάδα, διεθνώς κτλ
α)Η μελέτη είναι για 65+. Ενα από τα προβλη΄ματα είναι πως στην Ελλάδα έχεις πολλούς συνταξιούχους κάτω των 65.
β)Η δαπάνη για το ασφαλιστικό δεν μπορεί να κρίνεται με βάση το απόλυτο ποσό αλλά με βάση το % του ΑΕΠ. Είναι υπερβολικά μεγάλο για χώρα σε πτώχευση.
γ)Ο τρίτος πυλώνας μπορεί να είναι και ευέλικτος-έχεις τη δυνατότητα, μετά από συμφωνία με την εταιρία να πάρεις ένα ποσό εφάπαξ στα 65 ή επίσης να δίνεις ένα μικρό ποσό όποτε μπορείς. Δεν είσαι υποχρεωμένος να βάζεις σταθερό ποσό ανά μήνα. Θα συμφωνήσω πάντως πως στην τελευταία περίπτωση, είσαι χαμένος.
@ Ανώνυμος
α) Μπορεί. Όμως δεν έχω περισσότερους από όσους έχουν όλες οι χώρες. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το λέει κανείς από τους πλύστες εγκεφάλων. Μας έχουν ζαλίσει με την Φώφη που βγήκε στην σύνταξη στα 50 ή με τους αστυνομικούς που φεύγουν νωρίς από την υπηρεσία. Σωπάτε καλέ! Σε ποια ηλικία συνταξιοδοτούνται οι άγγλοι αστυνομικοί ή οι καναδοί πυροσβέστες; Μήπως, στην Γερμανία υπάρχουν εκπαιδευτικοί που στα 67 τους μπαίνουν στην Α' Γυμνασίου να διδάξουν ζωολογία ή στην Γ' Λυκείου να εξηγήσουν στα παιδιά τον διαφορικό λογισμό; Ή μπας και οι πολιτικοί στην Ολλανδία παίρνουν σύνταξη στην ηλικία που παίρνουν και οι πωλήτριες των σούπερ-μάρκετ;
β) Τι δουλειά έχει το ασφαλιστικό με το ΑΕΠ και με την πτώχευση; Τα λεφτά του ασφαλιστικού είναι λεφτά δικά μου. ΔΙΚΑ ΜΟΥ!!! Βγήκανε από την δουλειά μου! Δεν τα πήρε κανένας δανεικά από άλλους για να μου τα δώσει. Εγώ τα μάζεψα, με ιδρώτα και αίμα. Υπερχρεωμένη ή μη η χώρα, δεν χρειάστηκε να δανειστεί δεκάρα για να μου πληρώσει την σύνταξη. Για την οποία, βέβαια, σε καμμιά περίπτωση δεν βάζει το κράτος λεφτά από την τσέπη του. Αντίθετα, χρόνια τώρα βάζει χέρι σ' αυτήν. Είναι κράτος-κλέφτης. ΚΛΕΦΤΗΣ! Τελεία και παύλα.
γ) Συνειδητοποιείς τι υποστηρίζεις; Αν έχεις πολλά λεφτά και πληρώσεις, να βγάζεις καλή σύνταξη; Αυτό λες; Κι αν δεν έχεις, επειδή κάποιοι γαμημένοι αποφάσισαν να δουλεύεις τρίωρα και τετράωρα (αν δουλεύεις κιόλας) με 300 ευρώ μισθό, τι κάνεις; Πεθαίνεις; Και στο φινάλε-φινάλε, βάσει ποιας λογικής η κοινωνική πολιτική πρέπει να γίνει εμπόρευμα; Με την λογική τού Φρήντμαν και του Χάγιεκ; Μη χέσω!
Συγγνώμη για το οργισμένο ύφος αλλά τα επιχειρήματα που παρέθεσες μου θύμισαν Πρετεντέρη, Άρη και Μπάμπη. Αυτοί με τσάντισαν, όχι εσύ.
α)Στην Ελλάδα δεν συνταξιοδοτούνται πριν τα 65 μόνο οι πυροσβέστες ή οι αστυνομικοί. Υπάρχουν και οι ΔΥ, υπάρχουν οι (βαρέων και ανθυγιεινών) κομμωτές κοκ.Φυσικά έτσι όπως έγινε κακοδιαχείριση, μαζί με τα ξερά (πχ Δεκοτζήδες), θα καούν στα όρια συνταξιοδότησης και τα χλωρά (πχ οικοδόμοι).
β)Λυπάμαι αλλά τα λεφτά του ασφαλιστικού ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ.Το κράτος βάζει κάθε έτος κάπου στσα μισά λεφτά για να βγουν οι συντάξεις (επειδή ρίξανε τα ταμεία έξω οι κρετίνοι που βάλανε να τα διαχειριστούν). Αυτά τα λεφτά δεν προέρχονται από τον ουρανό αλλά από υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές νεαρότερων και εξοντωτικούς φόρους. Αυτό ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ ΧΩΡΑ.Δεν υπάρχουν λεφτά για να μείνουν οι συντάξεις στο ίδιο επίπεδο-ούτε το κράτος έχει λεφτά, ούτε οι πολίτες του.Και προσωπικά θεωρώ τραγικό να πληρώνουν τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές και εξοντωτικούς φόρους οι νεαρότεροι που δουλεύουν με 600 ευρώ μισθό όταν το 40% περίπου των συνταξιούχων παίρνει σύνταξη άνω των 1000 ευρώ.
Συμφωνούμε πως τα ταμεία σε κλέψανε, πως κανείς δεν πήγε φυλακή αλλά πρέπει να δούμε πως θα κάνουμε την κατάσταση καλύτερη-και αυτό δεν γίνεται με υψηλές συντάξεις που προέρχονται από φόρους και τεραστιες ασφαλιστικές εισφορές.
γ)Εγώ δεν έχω υπερβολικά λεφτά να πληρώνω και δεν πληρώνω 3ο πυλώνα.'Ομως δεν θέλω να απαγορεύσω σε όσους έχουν λεφτά, να πληρώσουν. Όπως επίσης δεν εμπιστεύομαι το ελληνικό κράτος να του δώσω έξτρα λεφτά μέσω φόρων και ασφαλιστικών εισφορών για να μια σύνταξη στα 65+. Προτιμώ να τα κρατήσω τα έξτρα για μένα-θα είναι μικρό το ποσό αλλά από αυτό, θα επωφεληθώ εγώ και όχι η εκάστοτε εκλογική πελατεία του κυβερνώντος κόμματος ή οι υπεργολάβοι.
Λεφτά στο ελληνικό κράτος (για δημόσιες δαπάνες, για συντάξεις, για έργα)=λεφτά σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς και τους ολιγάρχες του.Προτιμώ να μην πληρώσω εισφορές* και να παίρνω ολόκληρο το μισθό μου έχοντας την ευθύνη του εαυτού μου αν γηροκομήσω παρά να δώσω έξτρα ασφαλιστικές εισφορές για να πάρουν υψηλή σύνταξη οι πελάτες του πολιτικού καθεστώτος.
*Θα δεχόμουν επίσης να μην πάρω παραπάνω λεφτά αλλά αυτά τα λεφτά χρησιμοποιηθούν για να προσληφθούν και παραπάνω άνθρωποι ή δεν γίνουν απολύσεις σε μια υπάρχουσα επιχείρηση.Αλλά όχι στο ελληνικό δημόσιο-έχει διαχρονικά αποδείξει πως είναι ο καλύτερος σύμβουλος της πλουτοκρατίας, μερικές φορές καλύτερα και από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι κεφαλαιοκράτες ορισμένες φορές έχουν έλεος, το ελληνικό δημόσιο ΠΟΤΕ.
@ Ανώνυμος
Μάλιστα. Εγώ που πλήρωνα εισφορές για να βγάλω σύνταξη 1.500, πρέπει να πάρω 500 επειδή οι νεώτεροι δουλεύουν με 600. Βλέπεις, δεν είναι δικά μου τα λεφτά αλλά τα βάζει το κράτος επειδή τα κλέψανε αυτοί που βάζει το κράτος να τα διαχειριστούν. Οπότε, αντί να με ενοχλεί που κάποιοι δουλεύουν για 600 (αν δουλεύουν), με ενοχλεί ότι κάποιοι παίρνουν τα 1.500 που δικαιούνται.
Τέλος της συζήτησης. Η συνέχεια στην τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες υπάρχουν γιά να σε κλέβουν. Εννοείται με τις ευλογίες του κράτους. Αν τους απαγορέψουμε να μας κλέβουν, θα κλείσουν. Δεν δικαιολογώ την κλεψιά, απλά νομίζω ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή (εκτός του σοσιαλισμού, αν και όταν έρθει).
Στην Αμερική δεν υπάρχει τίποτα. Θεωρητικά μπορείς να αποταμιεύεις όσα θέλεις / μπρείς και να τα χώνεις στο μαξιλάρι σου γιά να τα έχεις στα γεράματα. Πρακτικά, κανένας δεν το κάνει αυτό. Κανένας ιδιώτης δεν αποταμιεύει με συνέπεια 35 χρόνια. Επίσης, κανένας ιδιώτης δεν μπορεί να εγγυηθεί αποδόσεις (και μάλιστα άνω του πληθωρισμού) στα συσσωρευμένα κεφάλαια του επί 35 χρόνια αδιάκοπα.
Το αποτέλεσμα στις ΗΠΑ είναι ότι το ποσοστό των ηλικιωμένων που πεινάνε να είναι ιδιαίτερα ψηλό. Αντίθετα στην Ευρώπη - όπου κράτος και ιδ. ασφάλειες σε κλέβουν - οι ηλικιωμένοι περνάνε (στατιστικά πάντα) πολύ καλύτερα.
Οι ασφάλειες λοιπόν - αν και κλέφτες - εγγυώνται κάτι που κανένας ιδιώτης δεν μπορεί να εγγυηθεί: πρώτον ότι θα αποταμιεύουν (δικό σου) χρήμα απαρέγγλιτα κάθα μήνα και δεύτερον ότι θα δίνουν συγκεκριμένη απόδοση στις εισφορές σου, επί 35 χρόνια χωρίς διακοπή!
Στην Γερμανία η μίνιμουμ εγγυημένη απόδοση μέχρι πρότινος ήταν 4,5%, υποχρεωτική διά νόμου. Την κατέβασαν πρόσφατα αλλά μόνο γιά τα καινούργια συμβόλαια. Λόγω ανταγωνισμού, οι εταιρείες προσφέρουν στα παλιά συμβόλαια 5,5%-6%. Καθόλου άσχημα για ορίζοντα 35ετίας.
Τέλος, αυτό που γράφεις γιά τα όρια ηλικίας δεν ισχύει (όχι στην Γερμανία τουλάχιστον). Αν πεθάνεις στα 66 σου, την σύνταξη σου θα την πάρουν οι κληρονόμοι σου. Δεν χάνεις λοιπόν τα δικά σου λεφτά. Αν πεθάνεις μετά τα 80 σου, οι κληρονόμοι σου δεν θα πάρουν τίποτα, γιατί θεωρείται ότι η ασφαλιστική σε κάλυψε ήδη εν ζωή.
Δεν είμαι ασφαλιστής, συμφωνώ ότι είναι παλιοκλέφτες και απατεώνες. Απλά δεν ξέρω άλλη εναλλακτική.
Υ.Γ. Ακόμα χειρότερη λύση από τις ιδιωτικές ασφάλειες θεωρώ τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία (ακόμα και εκείνα της Γερμανίας, που υποτίθεται ότι διοικούνται σωστά). Δεν μου αρέσει η ιδέα να παίρνει η κάθε κυβέρνηση αυθαίρετα όσα θέλει κάθε μήνα και - πάλι αυθαίρετα - να μου δίνει όσα θέλει στα 65 μου (67 εσχάτως)
Κατ'αρχήν δεν συμφωνώ με τις ιδιωτικές συντάξεις. Όμως θα συμφωνήσω με τον παραπάνω ανώνυμο ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ΠΑΡΑ πολύ συνταξιούχοι κάτω των 65.
Δεν ήταν εύκολο να βρω στοιχεία (χωρίς πολύ ψάξιμο). Βρήκα αυτά:
Στις ηλικίες των 56 έως 60 ετών είναι 192.001 με τη δαπάνη να φθάνει τα 206,1 εκατ . ευρώ, με τη μηνιαία σύνταξη στα 1.073,72 ευρώ.
Οι συνταξιούχοι των 61 έως 65 ετών ανέρχονται σε 322.374 λαμβάνοντας συνολικά 361,6 εκατ. ευρώ και η μέση μηνιαία σύνταξη είναι 1.121,83 ευρώ.
Βασίζονται σε μελέτη του κ.Ρομπόλη του Ινσιτουτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.
Είναι ωραίο το επιχείρημα: σιγά μην κάνουν μάθημα στο Λουξεμβούργο μετά τα 67 αλλά δυστυχώς συμβαίνει. Συνήθως οι άνθρωποι πριν την συνταξιοδότηση επιλέγουν μια λιγότερη έντονη δουλειά αλλά ναι δουλεύουν. Επίσης, το γράφημα στο ιδιο άρθρο (http://blogs.wsj.com/brussels/2015/02/27/greeces-pension-system-isnt-that-generous-after-all/) λέει ότι η Ελλάδα έχει πολλούς περισσότερους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας από τις άλλες Ευρωπαικές χώρες (αυτό απο μόνο του δεν θα μπορούσε να είναι πρόβλημα για το ασφαλιστικό;) και για αυτό σε άλλο graph του ίδιου αρθρου φαίνεται η Ελλάδα να ξοδεύει το 18% του ΑΕΠ της. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ανάλογα με το πως παρουσιάζονται τα στοιχεία δημιουργούνται διαφορετικές εντυπώσεις.
@ Δανάη
Αγαπητή μου, υπάρχει μια λεπτομέρεια που αποσιωπάται από όλους τους "βαθυστόχαστους" αναλυτές. Εμείς, στην Ελλάδα, αποκαλούμε "συντάξεις" πολλά βοηθήματα, αντίθετα απ' ότι κάνουν οι άγγλοι, οι γάλλοι, οι γερμανοί κλπ. Εδώ, δηλαδή, αποκαλούμε "σύνταξη" το επίδομα πολύτεκνης μητέρας, το επίδομα αιμοκάθαρσης όσων πάσχουν από μεσογειακή αναιμία, το επίδομα αναπηρίας κλπ κλπ. Ο πατέρας μου, ας πούμε, έπαιρνε ένα επίδομα ως ανάπηρος πολέμου και γι' αυτό καταγραφόταν ως συνταξιούχος παρ' ότι εργαζόταν ως τα 65 του. Υπ' αυτή την έννοια, ο πατέρας μου ήταν συνταξιούχος από τα 24 του!
Για να υπογραμμίσω τα παραπάνω, προσθέτω κάτι ακόμη. Στις αρχές του 2015, στο σύστημα ΗΛΙΟΣ καταγράφονται ως συνταξιούχοι 2.654.198 άτομα που παίρνουν συνολικά 4.526.172 συντάξεις ύψους 2,34 δισ. μηνιαίως. Δηλαδή, σύμφωνα με τα στοιχεία, ο ένας στους τέσσερις έλληνες είναι συνταξιούχος! Μη τρελλαθούμε κιόλας!
Δημοσίευση σχολίου