Πνευματικά δικαιώματα δεν υπάρχουν. Οι ιδέες πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα. Άρα...
... η αντιγραφή όχι απλώς επιτρέπεται αλλά είναι και επιθυμητή, ακόμη και χωρίς αναφορά της πηγής!

Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει

- "Ο λόγος που μ' άφησες έξω από την υπόθεση", είπε ήσυχα, "ήταν ότι νόμισες πως η αστυνομία δεν θα πίστευε ότι σκέτη περιέργεια μ' έσπρωξε να κατέβω εκεί κάτω χτες το βράδυ. Θα υποψιάζονταν ίσως ότι είχα κάποιον ύποπτο λόγο και θα με σφυροκοπούσαν μέχρι να σπάσω".
- "Πώς ξέρεις αν δεν σκέφτηκα το ίδιο πράγμα;"
- "Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι", είπε ξεκάρφωτα.
- "Έχω ακούσει ότι σαν τέτοιοι ξεκινάνε".

[Ραίημοντ Τσάντλερ, "Αντίο, γλυκειά μου", εκδόσεις Λυχνάρι, 1990 (σελ.: 54)]

11 Μαΐου 2016

Το αδιέξοδο του καπιταλισμού

Επειδή τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την συζήτηση για το χρέος, έχω ακούσει άπειρες ανοησίες, επιτρέψτε μου σήμερα να σας κουράσω λίγο, με την ελπίδα ότι θα καταλάβουμε κάτι (έστω λίγο) από τον τρόπο που λειτουργεί το κύκλωμα χρέους στον καπιταλισμό. Φυσικά, θα πρέπει πάντοτε να έχουμε κατά νου ότι η υπέρτατη αξία τού καπιταλισμού είναι το κέρδος και όλα γίνονται προς δόξαν αυτού και μόνο.

Κατ' αρχήν, έχουμε ένα απλό και εύκολο στην κατανόησή του δεδομένο: κάθε χρέωση δημιουργεί ισόποση πίστωση. Δηλαδή, αν βάλουμε σε μια μεριά όλους όσους χρωστάνε και σε μια άλλη όλους όσους έχουν δώσει δανεικά, τότε το σύνολο των οφειλών των πρώτων θα ισούται προς το σύνολο των απαιτήσεων των δεύτερων. Απλό και κατανοητό ως εδώ; Πάμε παρακάτω.

Σύσκεψη οικονομολόγων για τις τράπεζες (Άνταμ Σμιθ, Καρλ Μαρξ, Γιόζεφ Σουμπέτερ, Τζον Μαίυναρντ Κέυνς)

Σε μια οικονομία (κλειστή ή ανοικτή, δεν έχει σημασία) (*), διακρίνουμε τον Δημόσιο Τομέα (ΔΤ), τον Ιδιωτικό τομέα (ΙΤ) και τα νοικοκυριά (Ν). Σε κάθε τομέα, κάποιοι έχουν χρέη και κάποιοι έχουν απαιτήσεις αλλά το σίγουρο είναι ότι το σύνολο των χρεών ισούται με το σύνολο των απαιτήσεων. Κάποιοι, δηλαδή, βρίσκονται στο συν και κάποιοι στο μείον αλλά το σύνολο των συν ισούται με το σύνολο των μείον. Κι επειδή δεν ξέρουμε ποιος από τους τρεις τομείς είναι πλεονασματικός και ποιος ελλειμματικός και κατά πόσο, μπορούμε να εκφράσουμε την παραπάνω σχέση ως: ΔΤ + ΙΤ + Ν = 0. Για να μείνει αδιατάρακτη αυτή η ισότητα, κάθε φορά που το πλεόνασμα κάποιου από τους τρεις αθροιστέους αυξάνεται, τότε αυξάνεται υποχρεωτικά ισόποσα και το έλλειμμα κάποιου από τους δυο άλλους αθροιστέους ή και των δυο μαζί.

Ας δούμε τώρα τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά. Αν τα πράγματα δούλευαν ρολόι, θα έπρεπε το Ν να είναι πλεονασματικό και το ΙΤ να είναι ελλειμματικό. Δηλαδή, τα νοικοκυριά θα έπρεπε να καλύπτουν με άνεση τις ανάγκες τους και οι επιχειρήσεις θα έπρεπε να χρειάζονται ξένο χρήμα για να λειτουργήσουν, έτσι ώστε να απορροφούν το πλεόνασμα των νοικοκυριών. Δυστυχώς, η τάση για αύξηση των κερδών έχει δημιουργήσει υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, με αποτέλεσμα το ΙΤ να είναι πλεονασματικό και, μάλιστα, κατά πολύ. Έτσι, η διατήρηση της παραπάνω ισότητας συνεπάγεται την αύξηση του ελλείμματος των δυο άλλων αθροιστέων, του ΔΤ και του Ν.

Και την μεν αύξηση του ελλείμματος του Ν την ζούμε στο πετσί μας και την καταλαβαίνουμε. Εκείνο που παραμένει ακατανόητο είναι η επιμονή των "φωτισμένων" οικονομολόγων να αυξήσουν το πλεόνασμα και του ΔΤ, λες και δεν καταλαβαίνουν ότι και αυτό το πλεόνασμα θα εξισορροπήσει μόνο με περαιτέρω αύξηση των ελλειμμάτων του Ν.

Πάμε τώρα να βελτιώσουμε την αρχική μας ισότητα, βάζοντας στο παιχνίδι και τις τράπεζες (Τ). Περιορίζουμε, λοιπόν, το περιεχόμενο του Ιδιωτικού Τομέα στις επιχειρήσεις εκτός τραπεζών και τροποποιούμε την ισότητα σε: ΔΤ + ΙΤ + Τ + Ν = 0. Καλά ως εδώ; Ας πάμε τώρα την σκέψη μας λίγο παρακάτω.

Για να δουλέψει απρόσκοπτα το σύστημα, πρέπει το Τ να είναι πλεονασματικό και, όπως είπαμε, το ΙΤ πρέπει να είναι ελλειμματικό. Με το Τ στο παιχνίδι, πρέπει να είναι ελλειμματικό και το ΔΤ, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο. Μόνο ένας ελλειμματικός Δημόσιος Τομέας μπορεί να απορροφήσει τα πλεονάσματα του Τ, μεταφέροντάς τα στο ΙΤ μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Όλα αυτά, όμως, προϋποθέτουν πλεονασματικό Ν. Πρέπει, δηλαδή, τα νοικοκυριά να έχουν πλεόνασμα, το οποίο να διοχετεύουν στις τράπεζες, απ' όπου θα παίρνει δανεικά το κράτος για την κοινωνική του πολιτική αλλά και για να κάνει έργα, τα οποία θα ενισχύουν τον Ιδιωτικό Τομέα. Κάπως έτσι δούλεψε το σύστημα επί μερικές δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σήμερα, η λογική έχει πάει περίπατο. Οι τράπεζες θα έπρεπε να ήσαν πλεονασματικές αλλά είναι ελλειμματικές. Ο Δημόσιος Τομέας είναι μεν ελλειμματικός ορθώς αλλά, παραδόξως, επιδιώκει να γίνει πλεονασματικός. Ο Ιδιωτικός Τομέας, ο οποίος θα έπρεπε να είναι ελλειμματικός, όχι μόνο έχει συσσωρεύσει αμύθητα κεφάλαια αλλά, επειδή δεν υπάρχουν πλέον αρκετές θέσεις υψηλής κερδοφορίας, αρνείται να τα διοχετεύσει ενώ, παράλληλα, στοχεύει κι αυτός στην αύξηση των πλεονασμάτων του. Κι έτσι, για να μη διαταραχτεί η ισότητα που προαναφέραμε, καλούνται τα νοικοκυριά να στηρίξουν με τα ελλείμματά τους τα πλεονάσματα και τους κράτους και των επιχειρήσεων και των τραπεζών.

Χωρίς σχόλια. Προσοχή: τα στοιχεία αφοροῦν την 25ετία πριν την τρέχουσα κρίση!
[Πηγη: U.S. Bureau of Economic Analysis  -  Επεξεργασία, προσαρμογή: Cogito ergo sum]
Θα έλεγε κάποιος ότι είναι καιρός να ξαναπιάσουν ορισμένοι τα βιβλία, αν θέλουν να κάνουν τον καπιταλισμό τους να λειτουργήσει ξανά. Μόνο που εδώ σπάμε τα μούτρα μας σε μια εγγενή και αξεπέραστη αντίφαση: για να πάρει μπρος η καπιταλιστική μηχανή, πρέπει ο Ιδιωτικός Τομέας να γίνει ελλειμματικός, δηλαδή πρέπει να απαρνηθεί την βασική του επιδίωξη, η οποία δεν είναι άλλη από την μεγιστοποίηση των κερδών του. Με άλλα λόγια, για να βγει ο καπιταλισμός από την κρίση, πρέπει να απαρνηθεί την κεντρική του ιδέα και να φάει τις σάρκες του. Η "λύση" θυμίζει ουροβόρο όφι (**). Άτοπο. Άρα, αδιέξοδο.

Τελικά, η απάντηση στις ανοησίες περί των οποίων αναφέρθηκα σην εισαγωγή τού κειμένου έχει δοθεί πεντακάθαρα από μια "ξύλινη γλώσσα": αν κάποιο σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του και πρέπει να πεταχτεί πλέον στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας, αυτό σίγουρα δεν είναι ο κομμουνισμός.

-------------------------------
(*) Σε τελική ανάλυση, το αν μια οικονομία είναι ανοικτή ή κλειστή είναι ζήτημα θέασης.

(**) Αν σε κάποιους το φαινόμενο θυμίζει την περίφημη "δημιουργική καταστροφή" τού Γιόζεφ Σουμπέτερ, θα τους παρακαλέσω να το ξανασκεφτούν. Ο Σουμπέτερ θεωρεί ότι ο καπιταλισμός πρέπει να έχει κοινωνικό προσανατολισμό για να επιβιώσει, αλλιώς θα διολισθήσει προς τον σοσιαλισμό ("Σοσιαλισμός, Καπιταλισμός και Δημοκρατία", εκδόσεις Παπαζήση, 2006).

15 σχόλια:

Vangelis είπε...

Απλό και κατανοητό το παράδειγμα σου. Νομίζω πάντως πως έχουμε δώσει πολύ σημασία στην ψευδοεπιστημη της οικονομίας. Έχει καταλάβει όλο τον χώρο των κοινωνικών σημασιων και εμείς έχουμε καταντήσει να τρέχουμε από πίσω της. Σίγουρα η λειτουργία μιας κάποιας αγοράς είναι θεμιτή και ίσως αναπόφευκτη, αλλά όλες αυτές οι εξισώσεις και οι οικονομικές συναρτήσεις είναι αδιανόητο να ποσοτικοποιηθουν και είναι μάλλον τερατωδια να συμβαίνει σταθερές αιτίες να δίνουν μεταβλητα αποτελέσματα (όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην πολιτική οικονομία). Όλα αυτά γίνονται γιατί το οικονομικό πεδίο τα τελευταία 300,400 χρόνια έχει υπερκερασει όλα τα άλλα πεδία της ανθρώπινης δραστηριοτητας. Αυτό ίσχυσε και στις χώρες με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας (κατά κάποιο τρόπο ως αποτέλεσμα της κοινής σημασίας που αποδίδουν στην οικονομία και στην παραγωγή και ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός με κορωνίδα την απεριόριστη αύξηση και επέκταση της παραγωγής και την επικράτηση της ολοκληρωτικης ψευδοκυριαρχιας του ανθρώπου στην φύση). Στα χρόνια μας πια είναι σκέτη τρέλα όλο αυτό και καθαρή ύβρις.
Με εκτίμηση για την δουλειά σου

ΔΤ είπε...

Ίσως η λογική να μην πάει περίπατο, αλλά να έχει απλώς αλλάξει. Μήπως αυτός που έχει το πλεόνασμα έχει και την εξουσία μέσω της κοινής πεποίθησης ότι "ο πλούσιος είναι και ο ισχυρός, (ο σπουδαίος, ο ωραίος κλπ)"? Συνεπώς το εντόνως πλεονασματικό ΙΤ στην εξίσωση μήπως αποδεικνύει και επιβεβαιώνει την οπισθοχώρηση της (δημο)κρατικής εξουσίας (όπως μπορεί να ασκηθεί σε μια αστική δημοκρατία) με αύξηση της εξουσίας του ΙΤ. Μήπως το φαινόμενο είναι λογικό με βάση την οπισθοχώρηση της κοινής αντίληψης περί αναγκαιότητας πλεονασματικού Ν από τα... Ν και δευτερευόντως από τα ΔΤ. Εδώ και πολλά χρόνια τα Ν δεν έδειχναν να προβληματίζονται όπως παλιά για το ότι συνειδητά μετατρέπονταν σε (-) δημιουργώντας και αυξάνοντας το(+), άρα και την ισχύ-εξουσία, του ΙΤ και των Τ. Οπότε εξηγείται και η μεταφορά εξουσίας. "Έχει λεφτά, άρα δικαίως είναι το αφεντικό". Τάχα μήπως δεν είναι αυτή η αιτία που η Γερμανία έχει την ανοχή των υπολοίπων στην άσκηση εξουσίας στην ΕΕ*? Μήπως τελικά αυτά που ζούμε είναι η λογική συνέπεια αυτού που σχεδόν όλοι έχουν στο νου τους αλλά ντρέπονται να το πουν? "Εγώ να περνάω καλά (δηλαδή να καταναλώνω μόνος μου όσο γίνεται περισσότερο) και οι άλλοι να πάνε να...". Απλώς αυτό το "εγώ" περιλαμβάνει πλέον όλο και λιγότερα αλλά πλουσιότερα "εγώ" και τα υπόλοιπα "εγώ" απλώς... ονειρεύονται (το καθένα μόνο του πάντα). Όπως ακριβώς το έχουμε στο νου μας οι περισσότεροι δηλαδή.

(*)Αν οι σημερινοί άνθρωποι αντιλαμβάνονταν την ισχύ με άλλους τρόπους πλην της ατομικής οικονομικής ισχύος (δηλαδή)του ΙΤ, πχ με στρατιωτικούς, ίσως θα βλέπαμε να έχει την αρχηγία της ΕΕ η Γαλλία ας πούμε που έχει και πυρηνικά όπλα. Πάντως όχι η Γερμανία! Νομίζω πως έχει πολύ δίκιο ο Βαγγέλης στο πιο πάνω σχόλιο ότι "έχουμε δώσει πολύ σημασία στην ψευδοεπιστημη της οικονομίας".

Ανώνυμος είπε...

Σκέφτομαι πολλές φορές-παρότι δεν διαφωνώ με τα λεγόμενά σου-πως θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε απ όλη αυτή την ιστορία, αλλά δεν μου βγαίνει ο λογαριασμός.Θέλω να πω, πως έντάξει βγαίνουμε από Ευρωπαική ένωση και Ευρώ, διαγράφουμε χρέη κλπ κλπ. Πως θα καταφέρουμε να πείσουμε το κόσμο να μην εκραγεί στη πρώτη διατύπωση γνώμης της Άννα Μισέλ, πως σώθηκε το σκατόχαρτο, ή στην απλή διαπίστωση πως δεν μπορούμε να διώχνουμε συνάλλαγμα πχ για iphone. Πως θα διαχειριστούμε μια επιθετική ενέργεια των Τούρκων-όχι ότι τώρα ή στο παρελθόν μπορέσαμε. Πως θα μπορέσουμε τη στιγμή που όλα είναι διαλυμένα να λειτουργήσουμε και μάλιστα δημοκρατικά, τη στιγμή που σχεδόν τα πάντα ελέγχονται από ιδιώτες-ολιγάρχες? Θα ήθελα, αλλά δεν ξέρω αν μπορούμε και δεν νομίζω πως μπορεί κανένας λαός στο σημερινό κόσμο. Δεν μιλάω φυσικά για τη Β. Κορέα χαχαχαχαχαχα

Σταμάτης Ι. Σολανάκης είπε...

@ανώνυμος 4:41

λες φίλε μου "Θα ήθελα, αλλά δεν ξέρω αν μπορούμε και δεν νομίζω πως μπορεί κανένας λαός στο σημερινό κόσμο"

θα σου πω λοιπόν ότι όταν ένας λαός(και όχι άπλα ένας πολιτικός) αποφασίζει να κάνει τα παραπάνω που λες,όταν ένας λαός αποφασίζει να πάρει την τύχη του στα χεριά του,όταν ένας λαός,αποφασίζει να πάρει τον πλούτο που παράγει στα χέρια του.......ΤΟΤΕ θα συμβεί, σε κάθε είδους απειλή προς αυτόν-είτε εσωτερική είτε εξωτερική- αυτό που έγινε στον κόλπο των χοίρων στην Κούβα,όταν ένα μικρο κράτος (σαν την Ελλάδα περίπου σε πληθυσμό) τα έβαλε με τον Γολιάθ τις ΗΠΑ σε χερσαία επέμβαση τους και τους πέταξε στην θάλασσα...
Χαρακτηριστικα: https://www.youtube.com/watch?v=y1gX5NzBeIQ

PATRIA O MUERTE!

Ανώνυμος είπε...

@ Ανώνυμος 11 Μαΐου 2016 - 7:43 μ.μ.

Η απάντηση στο ερώτημα σου, βρίσκεται στο ότι δεν έχεις αντιληφθεί τι μπορεί να κάνει ένας λαός, και πόση δύναμη έχει όταν είναι ενωμένος και συνειδητοποιημένος, όταν παλεύει για το δίκιο του, και όχι για κάποιον άλλο, π.χ. για το συμφέρον του καπιταλιστή...

Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά στην ιστορία. Λαοί που κάνανε το ακατόρθωτο, το αδιανόητο, που πέτυχαν την ουτοπία η οποία από ουτοπία, μετά έγινε πραγματικότητα και καθημερινότητα για εμάς σήμερα!
Αυτό δείχνει και την λύση του προβλήματος.
Η λύση είναι να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο, να ενώσουμε τον λαό και να τον βοηθήσουμε να συνειδητοποιήσει τον εχθρό που πρέπει να έχει στο στόχο, ο εχθρός είναι ξεκάθαρα ο καπιταλισμός και η αστική τάξη μαζί με όσα αυτά πρεσβεύουν, όλα τα άλλα είναι παραπετάσματα!
Ο στόχος καθορίζεται από το γεγονός ότι αυτά του δημιουργούν όλα τα προβλήματα, άμα δει λίγο πίσω από την προπαγάνδα.

Κώστας

ΔΤ είπε...

Φίλε Κώστα (12 Μαΐου 2016 - 1:55 π.μ.), ο εχθρός είναι μέσα μας. Τον καπιταλισμό πρέπει προφανώς να τον δούμε σαν εχθρό. Μόνο που πρέπει πρώτα να ξεριζώσουμε τον καπιταλιστή-εκμεταλλευτή που κρύβει μέσα του ο καθένας μας. Διότι προς το παρόν, στον καταναλωτικό κόσμο με θεό το χρήμα, τους καπιταλιστές δεν τους μισούμε, αλλά τους θαυμάζουμε, τους ζηλεύουμε, θέλουμε να τους μοιάσουμε. Τους μισούμε ίσως, αλλά με το σκεπτικό "γιατί αυτοί κι όχι εγώ". Έχει μεγάλη διαφορά όμως. Επειδή πιθανότατα να γίνει η επανάσταση αλλά αυτό που θα προκύψει, όπως έχει ξαναγίνει, θα είναι νέοι εκμεταλλευτές. Θέλει άλλον τύπο ανθρώπου, απελευθερωμένο μέσα του από την ιδέα της εξουσίας και του χρήματος. Εκεί θα είναι το δύσκολο καθώς σήμερα ο θεός-χρήμα είναι πανίσχυρος στο μυαλό του κόσμου. Τον προσκυνάνε όλοι, μικροί-μεγάλοι. Αν είσαι καλός μαζί του, σε ανταμοίβει υλικά, χειροπιαστά, μπορείς να ζήσεις την εύνοιά του εδώ κάτω, όχι όπως τους άλλους παλιούς θεούς που έπρεπε να περιμένεις τους ουρανούς για να δεις τις υποσχέσεις τους. Πώς να πας κόντρα σε τέτοιον θεό? Ειδικά σε μια ανθρωπότητα που ακόμα δεν έχει ξεφύγει καλά-καλά ακόμα από τους παλιούς θεούς? Πόσο καιρό θα της πάρει να θεοποιήσει τον Άνθρωπο? Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε...

experience είπε...

Άμα τα πεις αρχίζουνε τα όχι είναι θέμα διαχείρισης και τα πρόσωπα απέτυχαν, το σύστημα είναι σωστό και κάτι άλλα τέτοια.

teddygr είπε...

@ experience

Ναι. Όντως, αυτή είναι η αντίδρασή τους. Μόνο που εδώ μιλάμε με μετρημένα κουκιά και ένα κι ένα ίσον δύο. Μιλάμε με αριθμούς, δεν κάνουμε ευχολόγια ή υποθέσεις ("αν αφήσουμε την αγορά ελεύθερη...", "αν λιγοστέψει το κράτος...", "αν βγάλουν προβοσκίδα τα σαλάχια..." κλπ) σαν τον Φρήντμαν.

experience είπε...

@teddy
Αυτό με την αγορά το λένε συχνά, πόσο πιο ελεύθερη να γίνει; Δηλαδή το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι ελεύθερη η αγορά; Πάμε καλά τώρα; Σαν κάτι άλλους που λένε ότι τελικά στην Ελλάδα δεν είχαμε καπιταλισμό τόσα χρόνια αλλά Σοβιετικό σύστημα, είναι μια νέα γραμμή που υιοθετήθηκε για να εξηγήσει τα ανεξήγητα.

Ανώνυμος είπε...

@ ΔΤ
Πάντα έτσι ήταν!
Πάντα το χρήμα ζήλευε ο κόσμος γιατί δεν είχε να ζήσει, και πάντα ο μικροαστός μέσα μας ήταν το πρόβλημα!
Αυτά ήταν τα προβλήματα και όταν γίνανε όλες οι μεγάλες επαναστάσεις του πρόσφατου παρελθόντος!

Επιτέλους όμως, πρέπει να ξεκολλήσουμε από το παραμύθι ότι μπορεί να υπάρχει κοινωνία χωρίς εξουσία όσο υπάρχουν τάξεις!
Κατάργησε πρώτα τις τάξεις μέσο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, και μετά θα καταργήσεις και την εξουσία, απλά τα πράγματα.
Πώς πας στον σοσιαλισμό; Με επανάσταση στην οποία παίρνει την εξουσία η πλειοψηφία της κοινωνίας απέναντι στην ως τώρα μειοψηφία που την είχε!
Μετά παίρνεις όλα τα μέτρα για να καταργηθούν οι τάξεις και η εξουσία, μαγικό ραβδί δεν υπάρχει!

Μόνο έτσι μπορεί να γίνει κάτι, και όχι με ευχολόγια ή με κατάρες για το κακό το ριζικό μας και το πόσο κακή, δύσκολη και άδικη είναι η ζωή!
Θες να μην είναι έτσι η ζωή; Κάνε το παν για να γίνει επανάσταση και να αλλάξει η κοινωνία και η οικονομία, που υπαγορεύει και τις κοινωνικές σχέσεις!
Αυτό θα γίνει μαζεύοντας κόσμο γύρο από αυτές τις ιδέες και ετοιμάζοντας τον για να κάνει αυτό το άλμα.
Μαζικά οι συνειδήσεις αλλάζουν μόνο υπό συνθήκες που δεν περνάν από το χέρι μας, οπότε πρέπει να τις περιμένουμε έτοιμοι και να ετοιμαζόμαστε όλο και καλύτερα, να γινόμαστε όλο και πιο πολλοί, να διεκδικούμε όλο και περισσότερα για το τώρα, αφού αγώνας χωρίς στόχο και οργάνωση είναι χαμένος αγώνας!
Τα άλλα μπορεί να είναι ωραία, αλλά είναι για μυθιστόρημα, και όχι για την πραγματικότητα!

Κώστας

ΔΤ είπε...

Συμφωνώ μαζί σου Κώστα (12 Μαΐου 2016 - 2:14 μ.μ.). Καμιά αντίρρηση για τη μέθοδο που ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθηθεί. Με προβληματίζει μόνο το πώς θα πάρει η πλειοψηφία της κοινωνίας την εξουσία τη στιγμή που είναι σχεδόν ακατόρθωτο για 10 μέλη της υπάρχουσας κοινωνίας (της εθισμένης στην ιεραρχία) να συνεργαστούν ισότιμα και να στήσουν έναν συνεταιρισμό και να τον λειτουργήσουν τίμια χωρίς να προσπαθεί στα κρυφά το κάθε ένα μέλος να "ρίξει" το άλλο. Μήπως έχουμε στο νου μας έναν "καλό δικτάτορα" να κάνει την επανάσταση, να συντρίψει τους εχθρούς μας, να καταργήσει τις τάξεις και να μας γαλουχήσει το σοσιαλισμό? Δεν ξέρω, απορίες εκφράζω, ειλικρινά.

Σταμάτης Ι. Σολανάκης είπε...

@ΔΤ, Αγαπητέ, οι μαγικές λέξεις στο ερώτημα σου ειναι οι εξής απλές: Ταξική συνείδηση.

Και η απόκτηση αυτής από μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων και του λαού γενικότερα. Όχι απαραίτητα από το μεγαλύτερο αρχικά. Ο λαός σταδιακά θα ακολουθήσει σχεδόν όλος.

Ανώνυμος είπε...

@ΔΤ
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που θέλει μια νέα κοινωνία, και που σε αυτή θέλει να συνεχίσει να αποθέτει τις ελπίδες του, σε ένα "καλό δικτάτορά" ή σε κάτι αντίστοιχο, γιατί τότε δεν θα μιλάγαμε για μια νέα κοινωνία, αλλά για την ίδια με άλλη μαρκίζα!

Το βήμα που πρέπει να γίνει, και η σκέψη που πρέπει να διαδώσουμε και να προπαγανδίσουμε, είναι ότι για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, και οι ευθύνες του κάθε ανθρώπου, είναι να συμμετέχει ενεργά στην διαμόρφωση της κοινωνίας που του επιτρέπει να ζει, και να την αλλάζει προς το καλύτερο όλων.

Δεν έχεις άδικο ότι δεν μπορούμε στις μέρες μας ούτε να κάνουμε ένα συνεταιρισμό με 10 άτομα, είναι απόλυτα λογικό αν λάβεις υπόψη σου τις κοινωνικές συνθήκες, και την κυριαρχία του ατομισμού και των αξιών της αστική τάξης, πρέπει να μπορούμε να καταλάβουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και δρούμε.
Παρόλα αυτά, οι κοινωνικές συνθήκες δεν παραμένουν ποτέ ίδιες, όλο αλλάζουν!
Ο Λένιν που την έζησε αυτή την διαδικασία από πρώτο χέρι, έλεγε ότι λίγοι μήνες επανάστασης, διαπαιδαγωγούν πολύ καλύτερα τον λαό από δεκαετίες πολιτικής ηρεμίας!

Κώστας

Ανώνυμος είπε...

ΔΤ + ΙΤ + Τ + Ν = 0 Συμφωνώ με αυτό αλλά το επιτόκιο; Τα επιτόκια δεν είναι αυτά που δημιουργούν το χρέος; Όταν εγώ δανείζομαι με 0% και σου δανείζω εσένα με 5% δεν σε οδηγώ με μαθηματική ακρίβεια στο να μου χρωστάς μόνιμα; γιατί θα χρειαστεί να ξαναδανειστείς για να μου πληρωσεις το προηγούμενο χρέος σου(5%).

Ανώνυμος είπε...

Οι Ρωμαίοι, κάθε φορά που έπαιρναν κεφάλι οι ελίτ τους, σε σημείο να δημιουργείται κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα στην Αυτοκρατορία λόγω της συσώρευσης δύναμης και πλούτου στους λίγους, στήνανε μια κατάσταση πολέμου και τοποθετούσαν ως αρχηγό της Αυτοκρατορίας έναν ... Δικτάτορα (μόνο η κατάσταση πολέμου δικαιολογούσε ύπαρξη Δικτάτορα, κάτι σε εθνική ανάγκη).

Η λέξη δεν είχε την έννοια που της δίνουμε σήμερα. Ο Δικτάτορας είχε απόλυτη εξουσία (να σφάξει το σύμπαν πχ αλλά και να νομοθετήσει εκ νέου) και, το κυριότερο, είχε πλήρη ασυλία από διώξεις μετά το τέλος της Δικτατορίας του (σε αντίθεση με την Τύραννο που οι ήταν κατάπτυστος και οι νόμοι του διαγράφονταν με την πτώση της Τυραννίας του).

Ουσιαστικά, μέσω της χρήσης του "Δικτάτορα", που πάντα κυβερνούσε για περιορισμένο χρονικό διάστημα και προέρχονταν συνήθως απ' τον Στρατό (πχ συνταξιούχος Λεγεωνάριος που ζούσε στην εξοχή έχοντας έναν μικρό κλήρο), κάνανε ένα ωραιότατο reboot στο σύστημα, καταστρέφοντας τις υπάρχουσες ελίτ και ... σε 20 χρόνια που θα ξαναστήνονταν (μιας και ο φόβος φυλάει τα έρημα), καλά νάμαστε να τους ξανασφάξουμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας, στην ερώτηση γιατί τον σκότωσαν, οι υπαίτιοι δεν τόλμησαν να πουν ότι ήταν Τύραννος διότι θα κατέρρεε όλη η νομοθεσία της αυτοκρατορίας. Είπαν λοιπόν ότι ήταν Δικτάτορας και τους εκτελέσανε (οι φονιάδες των Τυράνων παρείχαν δημόσια υπηρεσία και επιζούσαν με τιμές, σε αντίθεση με τους φονιάδες των Δικτατόρων).