Βενεζουέλα: Η επανάσταση ξεφούσκωσε

Αισθάνομαι ότι χρωστάω ένα σχόλιο για τις κυριακάτικες εκλογές στην Βενεζουέλα, οι οποίες σηματοδότησαν την επιστροφή τής δεξιάς στην εξουσία μετά από δεκάξι χρόνια απόλυτης (ή σχεδόν απόλυτης) κυριαρχίας ενός ιδιότυπου σοσιαλισμού "α λα Βενεζουέλα". Ενός σοσιαλισμού που δεν είχε και πολύ μεγάλη σχέση με τον αυθεντικό, μαρξικό σοσιαλισμό και γι' αυτό σημειώνεται συνήθως με το όνομα του κύριου εκφραστή του: τσαβισμός.

Στις προχτεσινές εκλογές, λοιπόν, ο υπό τον Ενρίκε Καπρίλες συνασπισμός τής δεξιάς κέρδισε τα 3/5 των εδρών, στέλνοντας το Λαϊκό Μέτωπο του Νίκολα Μαδούρο στην αντιπολίτευση. Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα με το αποτέλεσμα αλλά δεν μπορώ να πω και ότι δεν ήταν αναμενόμενο. Ο μακαρίτης Ούγκο Τσάβες συνήθιζε να μιλάει για μια "μπολιβαριανή επανάσταση", μόνο που αυτή η επανάσταση αρνήθηκε επί σειρά ετών να κάνει κάτι πραγματικά επαναστατικό: να γκρεμίσει τις καπιταλιστικές δομές τής χώρας και πάνω στα συντρίμια τους να οικοδομήσει μια πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία.

Ούγκο Τσάβες, Νίκολα Μαδούρο: Οι επαναστάτες δεν μένουν πια εδώ...

Πράγματι, ο Τσάβες (κυρίως) και ο διάδοχός του σπατάλησαν την παντοδυναμία τους σε ανώφελες λάιτ μεταρρυθμίσεις, εξαντλώντας την δυναμική τους σε παλινωδούσες προσπάθειες σοβαντίσματος του -έτσι κι αλλιώς- στρεβλού καπιταλιστικού οικοδομήματος. Διότι, όπως και να το κάνουμε, μεταρρύθμιση δεν είναι να αυξήσεις τους φόρους μιας εταιρείας που εκμεταλλεύεται τα πετρέλαια της χώρας σου αλλά να περάσει η εκμετάλλευση αυτού του πετρελαίου στα χέρια του λαού. Μεταρρύθμιση δεν είναι να επιβάλλεις ποινές σε όσους δημιουργούν τεχνητή έλλειψη τροφίμων αλλά ο επισιτισμός τού λαού να βρίσκεται υπό άμεσο λαϊκό έλεγχο.

Παρένθεση. Οι "μεταρρυθμίσεις" τού τσαβισμού μου θυμίζουν εκείνες του ανδρεϊκού ΠαΣοΚ κατά την περίοδο 1981-1985, οι οποίες διαφημίζονταν ως σοσιαλιστικές, με πρώτες και καλύτερες την θέσπιση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) και την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Τότε, ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε σχολιάσει: "Αυτά τα μέτρα δεν είναι μεταρρυθμίσεις. Είναι μέτρα που θα μπορούσε να πάρει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση ανοιχτομάτας δεξιάς". Κλείνει η παρένθεση.

Σε τελική ανάλυση, το αποτέλεσμα των προχτεσινών βενεζουελανικών εκλογών ανέδειξε καταφανώς κάτι που έχουν σημειώσει τόσο ο Μαρξ όσο και ο Λένιν: αν κατά την διαδικασία τού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού η επανάσταση δεν κάνει συνεχή κι αποφασιστικά βήματα προς τα εμπρός, κάποια στιγμή μοιραία θα οπισθοχωρήσει. Αυτή η οπισθοχώρηση είναι νομοτελειακή διότι όσο περισσότερο ολογωρεί μια επανάσταση, τόσο γρηγορώτερα κι ευκολώτερα αναπτύσσεται ο οπορτουνισμός. Κι αφού ο τσαβισμός δίστασε να κάνει τα αποφασιστικά βήματα που και μπορούσε και απαιτούνταν, η ήττα του ήταν απλώς θέμα χρόνου.

Ο Ενρίκε Καπρίλες (αριστερά) με τον πρόεδρο του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών Λούις Αλμάγκρο.

Πριν δυο χρόνια, στις προεδρικές εκλογές που έγιναν μετά τον θάνατο του Τσάβες, ο Ενρίκε Καπρίλες είχε προσπαθήσει να κερδίσει τον Μαδούρο αλλά απέτυχε. Τότε, το ιστολόγιο είχε δημοσιεύσει ένα σημείωμα με τίτλο: Ενρίκε Καπρίλες Ραντόνσκι: ο "δημοκράτης". Αν έχετε την διάθεση να μάθετε περισσότερα για τον άνθρωπο που αναλαμβάνει πλέον την κυβέρνηση τής Βενεζουέλας (ο Μαδούρο παραμένει πρόεδρος της χώρας), ακολουθήστε τόν διασύνδεσμο και συνεχίστε την ανάγνωση εκεί.