Το ευρώ, ως γνωστόν, γεννήθηκε την πρωτοχρονιά του 1999. Μέχρι τότε, οι χώρες τής Ευρωπαϊκής Κοινότητας χρησιμοποιούσαν μεν το δικό της η καθεμιά νόμισμα αλλά, σε μια προσπάθεια ενοποίησης των μεταξύ τους συναλλαγών, χρησιμοποιούσαν το εκιού (γαλλιστί εκύ). Το εκιού (European Currency Unit - ECU) ήταν, δηλαδή, ένα "καλάθι" στο οποίο συμμετείχαν όλα τα νομίσματα αυτών των χωρών με σταθερή ισοτιμία, η οποία άλλαζε όταν διευρυνόταν η Κοινότητα με την ένταξη νέων χωρών. Ενδεικτικά, ας πούμε ότι η συμμετοχή τής δραχμής στο εκιού ήταν αρχικά 1,31% και μετά την ένταξη Ισπανίας-Πορτογαλίας έπεσε στο 0,44%.
Από την εποχή τού εκιού ο Μιχάλης Σάλλας είχε διαβλέψει την πορεία τής Ευρώπης προς ένα κοινό νόμισμα. Μετά την συμφωνία του Μάαστριχτ, το 1992, όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν μαχόταν υπέρ του αναμενόμενου ευρώ, έδινε ομιλίες, δίδασκε, κονταροχτυπιόταν σε δημόσιες συζητήσεις και, κυρίως, κατάφερε να πείσει τους περισσότερους συντρόφους του στο ΠαΣοΚ αλλά και τον ίδιο τον Ανδρέα ότι το μέλλον της χώρας είναι συνυφασμένο με το νέο κοινό νόμισμα.
Όταν το ΠαΣοΚ χάνει την εξουσία το 1989, ο Σάλλας αποχωρεί οριστικά από την πολιτική και τις δημόσιες θέσεις. Κι όταν ο Μητσοτάκης αναλαμβάνει την εξουσία και βάζει μπρος το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων, ο Σάλλας περιμένει με την "Ιδιωτική Επενδυτική" του και το σχέδιο δημιουργίας μιας τράπεζας στα χέρια. Στην έντονη κριτική των πρώην συντρόφων του, απαντά δίχως περιφράσεις: "Σημασία δεν έχουν οι κυβερνήσεις, αλλά το πώς αξιοποιεί ο καθένας την εκάστοτε πολιτική και οικονομική συγκυρία".
Μόλις ο "όμιλος επενδυτών" αγόρασε την τράπεζα Πειραιώς, ο Σάλλας βρήκε την ευκαιρία να αποδείξει την ευφυΐα του. Αφού ισχυροποίησε την μέχρι τότε ανυπόληπτη τράπεζα με τον τρόπο που είπαμε χτες (κάνοντας τους μετόχους πελάτες), έβαλε στόχο να αυξήσει το μηδαμινό ποσοστό συμμετοχής της στην τραπεζική αγορά (0,12%) με αλλεπάλληλες εξαγορές. Κάθε του βήμα είναι προσεκτικά μελετημένο και, μόλις αρχίζει η εκτέλεσή του, απαγορεύεται κάθε υπαναχώρηση. Με το χρηματιστήριο να βρίσκεται στα κάτω του (οι επιπτώσεις από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και την απώλεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 από την Ατλάντα τσάκισαν την Σοφοκλέους), ο Σάλλας δεν αφήνει καμμιά ευκαιρία να πάει χαμένη.
Στην αρχή, αγοράζει για πενταροδεκάρες υποκαταστήματα ξένων μεγάλων τραπεζών που λειτουργούν στην Ελλάδα. Έτσι, η Chase Manhattan, η Credit Lyonnais και η National Wetsminster (Nat West) μπαίνουν κάτω από την ομπρέλλα της Πειραιώς. Το 1998, ο Σάλλας κάνει το μεγάλο άλμα, εξαγοράζοντας την "πεθαμένη" τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης αντί 27 δισ. δραχμών. Πολλοί ήσαν εκείνοι που έπσευσαν να πουν ότι ο Σάλλας τρελλάθηκε. Όμως, ο δαιμόνιος τραπεζίτης, όπως ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν αγόραζε την πρώτη τράπεζα που έβγαλε στο σφυρί η Νέα Δημοκρατία επί Μητσοτάκη, το ίδιο καλά ήξερε τι έκανε όταν αγόραζε την πρώτη τράπεζα που έβγαλε στο σφυρί το ΠαΣοΚ επί Σημίτη. Είπαμε: "Σημασία δεν έχουν οι κυβερνήσεις".
Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι, με την Μακεδονίας-Θράκης, η μέχρι χτες ανυπόληπτη Πειραιώς έβαζε πόδι στην Βόρεια Ελλάδα, αυξάνοντας κατακόρυφα το πελατολόγιό της. Το κυριώτερο ήταν ότι ο Σάλλας είχε ένα αλάνθαστο σχέδιο που θα πολλαπλασίαζε το επενδυμένο κεφάλαιο σε ελάχιστο χρόνο. Το σχέδιο αυτό λεγόταν "χρηματιστήριο".
Είπαμε ότι βρισκόμαστε στο 1998. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά το προηγούμενο στραπάτσο, η Σοφοκλέους τραβάει πάλι την ανηφόρα, χάρη κυρίως στα βρόμικα παιχνίδια που παίζονται τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τα κοράκια των χρηματαγορών. Είναι η εποχή που ο έλληνας μαθαίνει καινούργιες λέξεις: blue chip, limit up, προνομιούχες μετοχές... Η κάθε κουτσή Μαρία μπαίνει στο παιχνίδι μέχρι τα μπούνια. Κι ο Σάλλας, που ξέρει πολύ καλά τους όρους αυτού του παιχνιδιού, δεν έχει αντίρρηση να το παίξει. Άλλωστε, είπαμε ότι "σημασία δεν έχουν οι κυβερνήσεις, σημασία έχει πώς αξιοποιεί ο καθένας την εκάστοτε πολιτική και οικονομική συγκυρία". Με την κατάλληλη χειραγώγηση (μανιπουλάρισμα), η μετοχή τής Πειραιώς εκτοξεύεται, συμπαρασύροντας και την μετοχή τής Μακεδονίας-Θράκης. Μέχρι το τέλος τής χιλιετίας, τα 27 δισ. της επένδυσης έχουν γίνει 200.
Στο μεταξύ, o Σάλλας τα βρίσκει με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη ώστε η Πειραιώς να αποκτήσει και την Χios Βank τού δεύτερου. Στόχος τού Σάλλα δεν είναι μόνο η τράπεζα αυτή καθ' εαυτήν αλλά και η χρηματιστηριακή της εταιρεία. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι τρεις χρηματιστηριακές εταιρείες τού ομίλου (Σίγμα ΑΧΕ της Πειραιώς, Χίος ΑΧΕ και Μακεδονίας-Θράκης ΑΧΕ) συγχωνεύονται. Αφού ο κόσμος θέλει παιχνίδι με το χρηματιστήριο, ας παίξουμε. Επί κεφαλής της νέας εταιρείας, η οποία ονομάζεται επίσης Σίγμα, μπαίνει ο Ιωάννης Μαρκόπουλος, μετέπειτα ιδρυτής τής Proton Bank. Το παιχνίδι χοντραίνει. Μόνο το 1999, η Σίγμα καταγράφει κέρδη 24 δισ. δραχμών.
Μέσα στο 2000 ολοκληρώνονται οι διαδικασίες συγχώνευσης Μακεδονίας-Θράκης και Xios με την Πειραιώς. Έτσι, ο Όμιλος βρίσκεται πλέον να διαθέτει δίκτυο 170 καταστημάτων, ενεργητικό τεσσάρων τρισεκατομμυρίων δραχμών περίπου, ίδια κεφάλαια 400 δισ.δρχ. και 3.400 εργαζόμενους. Το κακό ήταν ότι μερικοί από τους εργαζόμενους που "κληρονομήθηκαν" λόγω συγχωνεύσεων, έφεραν μαζί τους και κάποια "απαράδεκτα" δικαιώματα. Αλλά γι' αυτά θα μιλήσουμε αύριο.
Από την εποχή τού εκιού ο Μιχάλης Σάλλας είχε διαβλέψει την πορεία τής Ευρώπης προς ένα κοινό νόμισμα. Μετά την συμφωνία του Μάαστριχτ, το 1992, όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν μαχόταν υπέρ του αναμενόμενου ευρώ, έδινε ομιλίες, δίδασκε, κονταροχτυπιόταν σε δημόσιες συζητήσεις και, κυρίως, κατάφερε να πείσει τους περισσότερους συντρόφους του στο ΠαΣοΚ αλλά και τον ίδιο τον Ανδρέα ότι το μέλλον της χώρας είναι συνυφασμένο με το νέο κοινό νόμισμα.
 |
| 26/11/2009, Θεσσαλονίκη. Ο Μιχάλης Σάλλας μόλις έχει ολοκληρώσει την ομιλία του στο Moneyshow, όπου πρότεινε την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ, του Ιπποδρόμου και των δημοτικών επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης. Δίπλα του ο "πτωχός" Αλέκος Μπακατσέλος και αριστερά ο γιος του Νίκος. |
Όταν το ΠαΣοΚ χάνει την εξουσία το 1989, ο Σάλλας αποχωρεί οριστικά από την πολιτική και τις δημόσιες θέσεις. Κι όταν ο Μητσοτάκης αναλαμβάνει την εξουσία και βάζει μπρος το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων, ο Σάλλας περιμένει με την "Ιδιωτική Επενδυτική" του και το σχέδιο δημιουργίας μιας τράπεζας στα χέρια. Στην έντονη κριτική των πρώην συντρόφων του, απαντά δίχως περιφράσεις: "Σημασία δεν έχουν οι κυβερνήσεις, αλλά το πώς αξιοποιεί ο καθένας την εκάστοτε πολιτική και οικονομική συγκυρία".
Μόλις ο "όμιλος επενδυτών" αγόρασε την τράπεζα Πειραιώς, ο Σάλλας βρήκε την ευκαιρία να αποδείξει την ευφυΐα του. Αφού ισχυροποίησε την μέχρι τότε ανυπόληπτη τράπεζα με τον τρόπο που είπαμε χτες (κάνοντας τους μετόχους πελάτες), έβαλε στόχο να αυξήσει το μηδαμινό ποσοστό συμμετοχής της στην τραπεζική αγορά (0,12%) με αλλεπάλληλες εξαγορές. Κάθε του βήμα είναι προσεκτικά μελετημένο και, μόλις αρχίζει η εκτέλεσή του, απαγορεύεται κάθε υπαναχώρηση. Με το χρηματιστήριο να βρίσκεται στα κάτω του (οι επιπτώσεις από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και την απώλεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 από την Ατλάντα τσάκισαν την Σοφοκλέους), ο Σάλλας δεν αφήνει καμμιά ευκαιρία να πάει χαμένη.
Στην αρχή, αγοράζει για πενταροδεκάρες υποκαταστήματα ξένων μεγάλων τραπεζών που λειτουργούν στην Ελλάδα. Έτσι, η Chase Manhattan, η Credit Lyonnais και η National Wetsminster (Nat West) μπαίνουν κάτω από την ομπρέλλα της Πειραιώς. Το 1998, ο Σάλλας κάνει το μεγάλο άλμα, εξαγοράζοντας την "πεθαμένη" τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης αντί 27 δισ. δραχμών. Πολλοί ήσαν εκείνοι που έπσευσαν να πουν ότι ο Σάλλας τρελλάθηκε. Όμως, ο δαιμόνιος τραπεζίτης, όπως ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν αγόραζε την πρώτη τράπεζα που έβγαλε στο σφυρί η Νέα Δημοκρατία επί Μητσοτάκη, το ίδιο καλά ήξερε τι έκανε όταν αγόραζε την πρώτη τράπεζα που έβγαλε στο σφυρί το ΠαΣοΚ επί Σημίτη. Είπαμε: "Σημασία δεν έχουν οι κυβερνήσεις".
Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι, με την Μακεδονίας-Θράκης, η μέχρι χτες ανυπόληπτη Πειραιώς έβαζε πόδι στην Βόρεια Ελλάδα, αυξάνοντας κατακόρυφα το πελατολόγιό της. Το κυριώτερο ήταν ότι ο Σάλλας είχε ένα αλάνθαστο σχέδιο που θα πολλαπλασίαζε το επενδυμένο κεφάλαιο σε ελάχιστο χρόνο. Το σχέδιο αυτό λεγόταν "χρηματιστήριο".
 |
| Κλασσικό παράδειγμα για το πώς μια λανθασμένη πρόβλεψη μπορεί να ωφελήσει αυτόν που την έκανε. |
Είπαμε ότι βρισκόμαστε στο 1998. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά το προηγούμενο στραπάτσο, η Σοφοκλέους τραβάει πάλι την ανηφόρα, χάρη κυρίως στα βρόμικα παιχνίδια που παίζονται τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τα κοράκια των χρηματαγορών. Είναι η εποχή που ο έλληνας μαθαίνει καινούργιες λέξεις: blue chip, limit up, προνομιούχες μετοχές... Η κάθε κουτσή Μαρία μπαίνει στο παιχνίδι μέχρι τα μπούνια. Κι ο Σάλλας, που ξέρει πολύ καλά τους όρους αυτού του παιχνιδιού, δεν έχει αντίρρηση να το παίξει. Άλλωστε, είπαμε ότι "σημασία δεν έχουν οι κυβερνήσεις, σημασία έχει πώς αξιοποιεί ο καθένας την εκάστοτε πολιτική και οικονομική συγκυρία". Με την κατάλληλη χειραγώγηση (μανιπουλάρισμα), η μετοχή τής Πειραιώς εκτοξεύεται, συμπαρασύροντας και την μετοχή τής Μακεδονίας-Θράκης. Μέχρι το τέλος τής χιλιετίας, τα 27 δισ. της επένδυσης έχουν γίνει 200.
Στο μεταξύ, o Σάλλας τα βρίσκει με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη ώστε η Πειραιώς να αποκτήσει και την Χios Βank τού δεύτερου. Στόχος τού Σάλλα δεν είναι μόνο η τράπεζα αυτή καθ' εαυτήν αλλά και η χρηματιστηριακή της εταιρεία. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι τρεις χρηματιστηριακές εταιρείες τού ομίλου (Σίγμα ΑΧΕ της Πειραιώς, Χίος ΑΧΕ και Μακεδονίας-Θράκης ΑΧΕ) συγχωνεύονται. Αφού ο κόσμος θέλει παιχνίδι με το χρηματιστήριο, ας παίξουμε. Επί κεφαλής της νέας εταιρείας, η οποία ονομάζεται επίσης Σίγμα, μπαίνει ο Ιωάννης Μαρκόπουλος, μετέπειτα ιδρυτής τής Proton Bank. Το παιχνίδι χοντραίνει. Μόνο το 1999, η Σίγμα καταγράφει κέρδη 24 δισ. δραχμών.
Μέσα στο 2000 ολοκληρώνονται οι διαδικασίες συγχώνευσης Μακεδονίας-Θράκης και Xios με την Πειραιώς. Έτσι, ο Όμιλος βρίσκεται πλέον να διαθέτει δίκτυο 170 καταστημάτων, ενεργητικό τεσσάρων τρισεκατομμυρίων δραχμών περίπου, ίδια κεφάλαια 400 δισ.δρχ. και 3.400 εργαζόμενους. Το κακό ήταν ότι μερικοί από τους εργαζόμενους που "κληρονομήθηκαν" λόγω συγχωνεύσεων, έφεραν μαζί τους και κάποια "απαράδεκτα" δικαιώματα. Αλλά γι' αυτά θα μιλήσουμε αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου