Μια από τις σημαντικώτερες απουσίες που έχει η νέα βουλή είναι εκείνη του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Είναι σίγουρο ότι ο Αυτοκράτωρ Μιχαήλ Α' ο Αδιάβαστος θα μας λείψει. Και θα μας λείψει όχι βέβαια για το έργο του, παρ' ότι ο ίδιος καμάρωνε δηλώνοντας: "μακάρι να είχε η χώρα κι άλλους υπουργούς σαν εμένα, μακάρι να έκαναν κι άλλοι το έργο που έχω κάνει εγώ".
Ο μέγας απών μάς άφησε άφθονους λόγους για να τον θυμόμαστε. Όπως την τελευταία του επιτυχία, την οποία σημείωσε ως υπουργός υποδομών, μεταφορών και δικτύων, χαρίζοντας μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ στους μεγαλοεργολάβους των εθνικών οδών με την δικαιολογία ότι οι εισπράξεις τους από τα διόδια υπολείπονταν σημαντικά από τις προβλεπόμενες κατά την υπογραφή των συμβάσεων!
Σημειωτέον ότι, λίγο νωρίτερα, είχε προφτάσει να δηλώσει περήφανος ότι τα διόδια δεν αυξήθηκαν καθόλου, παρ' ότι οι οδηγοί έβλεπαν τις αυξήσεις να πέφτουν η μια πάνω στην άλλη. Κι όμως, ο γίγαντας είχε δίκιο: καμμιά καινούργια αύξηση δεν είχε επιβληθεί διότι όλες ήσαν προβλεπόμενες από τις συμβάσεις του 2007!
Βέβαια, το σημαντικώτερο έργο του ο Μιχαήλ το είχε σημειώσει πολύ νωρίτερα, όταν επί των
ημερών του ως υπουργού δημόσιας τάξης (1999-2003) εξαρθρώθηκε η "Ε.Ο. 17 Νοέμβρη" και ξηλώθηκαν τόσο ο Ε.Λ.Α. όσο και ο Επαναστατικός Αγώνας. Χάρη σ' αυτές τις επιτυχίες, ο Μιχαήλ κέρδισε το παρατσούκλι "Κάλλαχαν", αν και δεν θυμίζει σε τίποτε τον επιβλητικό Κλιντ Ήστγουντ. Βέβαια, ο Χρυσοχοΐδης δεν έκανε τίποτε ώστε να δικαιούται να επαίρεται για όλα αυτά αλλά δεν έχει σημασία. Μπορεί στο ποδόσφαιρο οι νίκες να οφείλονται στους παίκτες και οι νίλες να βαρύνουν τον προπονητή αλλά στην πολιτική τα πράγματα λειτουργούν τελείως αντίθετα: όταν κάτι πάει καλά, δοξάζεται ο υπουργός κι όταν κάτι στραβώσει, πέφτουν κεφάλια από χαμηλά. Μερικά χρόνια αργότερα (2009-2010), ο Χρυσοχοΐδης ανέλαβε πάλι το ίδιο πόστο, το οποίο είχε στο μεταξύ μετονομαστεί σε υπουργείο προστασίας του πολίτη.
Υποθέτω ότι οι παλιότεροι θυμάστε τον αστυνόμο Σαΐνη και τον Λέσλι Νίλσεν στην σειρά τανιών Τρελλές σφαίρες. Ε, λοιπόν, αυτοί οι δυο κι ο Μιχαήλ είχαν τρία κοινά σημεία: ήσαν επιφορτισμένοι με την καταπολέμηση του εγκλήματος, στο τέλος τα κατάφερναν (χάρη σε ευνοϊκές συμπτώσεις) και έβγαζαν άφθονο γέλιο. Η διαφορά τού Μιχαήλ από τους δυο άλλους ήταν ότι αυτός πρόσφερε και άφθονο ξύλο, μέσω των ΜΑΤ.
Η πολιτική καρριέρα του εξ Ημαθίας καταγομένου Μιχαήλ χαρακτηρίζεται από... βόμβες. Πρώτη και καλύτερη βόμβα ήταν εκείνη που έσκασε στα χέρια του Ξηρού και οδήγησε στην εξάρθρωση της "Ε.Ο. 17 Νοέμβρη". Δεύτερη ήταν εκείνη που κάποιοι ταχυδρόμησαν στο γραφείο του και έσκασε σκοτώνοντας τον υπασπιστή του Γιώργο Βασιλάκη. Την τρίτη βόμβα την πέταξε ο ίδιος, όταν στις αρχές του 2012 δήλωσε με μεγαλοπρέπεια ότι υπέγραψε το μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει, προσθέτοντας ότι δεν είχε χρόνο για διάβασμα επειδή κυνηγούσε το έγκλημα. Αν η πρώτη βόμβα τού χάρισε το παρατσούκλι "Κάλλαχαν", η τρίτη τον σημάδεψε ισόβια με το προσωνύμιο "Αδιάβαστος". Έτσι, ο Μιχαήλ πέτυχε μια παγκόσμια πρωτιά αφού έγινε ο πρώτος βουλευτής που παραδέχθηκε δημόσια ότι ψηφίζει νόμους δίχως να τους διαβάζει, άρα ψηφίζει χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει. Φυσικά, δεν είναι ο μόνος που κάνει κάτι τέτοιο. Απλώς, είναι ο μόνος που πιάστηκε τόσο μαλάκας ώστε να το παραδεχτεί δημόσια. Πήγε να παραστήσει τον πολυάσχολο και βγήκε πολυasshole.
Ο άλλοτε νομάρχης Καρδίτσας (1987-1989) και άλλοτε μέλος του προεδρείου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (1994-1996) φαίνεται ότι έφερνε έμπνευση στις διωκτικές αρχές. Και δεν μιλάμε μόνο για τις προαναφερθείσες οργανώσεις που εξαρθρώθηκαν. Για παράδειγμα, επί των ημερών του δημιουργήθηκαν οι ομάδες "Δέλτα" και "Δίας". Επίσης, επί δικής του υπουργείας οργανώθηκε το αστυνομικό πλέγμα ασφαλείας για την διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων τής Αθήνας. Και επί δικής του υπουργείας πνίγηκε η Αθήνα στα χημικά επειδή κάποιοι θέλησαν να διοργανώσουν εκδήλωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, τιμώντας τον αυτόχειρα συνταξιούχο Δημήτρη Χριστούλα.
Last but not least (που λένε και στο Μπόστον), χάρη στο κοφτερό μάτι τού Χρυσοχοΐδη, είχαμε την τύχη να υπηρετηθούμε ως λαός από μερικούς ταλαντούχους πολιτικούς, τους οποίους εκείνος προώθησε. Πρώτη και καλύτερη, η πρώην υφυπουργός Μιλένα Αποστολάκη. Αν και ο πρώην αναπληρωτής υπουργός εσωτερικών Λεωνίδας Γρηγοράκος έχει να λέει για την σκηνή που αντίκρυσε η τότε σύζυγός του, όταν μια μέρα μπήκε στο γραφείο του στην Χαριλάου Τρικούπη δίχως να χτυπήσει την πόρτα και βρήκε τον σύζυγό της να συνεργάζεται με την Μιλένα. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένας γνήσιος αυτοκράτωρ έχει άλλη σχέση με το ωραίο φύλο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Μιχαήλ έχει χορέψει τρεις φορές τον χορό τού Ησαΐα. Ούτε είναι τυχαίο ότι δεν διαψεύσθηκαν ποτέ κάτι ψίθυροι που κυκλοφόρησαν για κάποιας μορφής στενή σχέση του με την Αλεξία Μπακογιάννη. Κάποιοι, μάλιστα, συμπληρώνουν ότι λόγω της γοητείας του κατάφερε το 1993 να προσκολληθεί (μέσω Χρήστου Παπουτσή) στην περίφημη "παρέα της Εκάλης", την οποία είχε στήσει η Δήμητρα Λιάνη.
Εκείνη την εποχή έλαβε χώρα κι ένα περιστατικό που θυμίζει ανέκδοτο. Ο Ανδρέας ετοιμάζει τον ανασχηματισμό τού 1994 και η Δήμητρα, ως ιδιαιτέρα του, δίνει στην δακτυλογράφο την σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου. Ενώ ο Μιχαήλ προορίζεται για υφυπουργός αποδήμου ελληνισμού και ο Γρηγόρης Νιώτης για υφυπουργός εμπορίου, η δακτυλογράφος μπερδεύει τα ονόματα και στέλνει τον μεν Νιώτη να γυρνάει τον κόσμο τον δε Μιχαήλ στο κτήριο της πλατείας Κάνιγγος. Όταν το λάθος γίνεται αντιληπτό, δεν υπάρχει χρόνος για διορθώσεις κι έτσι ο Μιχαήλ βρίσκεται στις υπηρεσίες τού εμπορίου. Ή, μάλλον, στις υπηρεσίες του τότε υπουργού εμπορίου, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Κώστα Σημίτη. Φαίνεται ότι ο Σημίτης εκτίμησε δεόντως τις ικανότητες του νέου υφυπουργού και κάπως έτσι άρχισε η μεταστροφή τού Μιχαήλ από ακραιφνούς παπανδρεϊκού σε... εκσυγχρονιστή.
Όλα αυτά και άλλα τόσα, για τα οποία δεν μπορούμε να μιλήσουμε μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός ιστολογικού σημειώματος, είναι που μας κάνουν να στενοχωριόμαστε για την απόφαση του ελληνικού λαού να στερήσει το βουλευτικό έδρανο από έναν εκ των πλέον σημαντικών σύγχρονων πολιτικών του τόπου μας: του Αυτοκράτορος Μιχαήλ Α' του Αδιάβαστου. Τουλάχιστον, ελπίζουμε ότι, στις προσεχείς εσωκομματικές εκλογές τού ΠαΣοΚ, μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος του κινήματος, κάτι για το οποίο εκδήλωσε ενδιαφέρον και ο ίδιος. Άλλωστε, χάρη σ' αυτό το ενδιαφέρον γράφτηκε και τούτο το σημείωμα.
Σημείωση:
Είμαι σίγουρος ότι δεν δυσκολεύεστε να καταλάβετε πού αρχίζει και πού τελειώνει η πλάκα.
Ο μέγας απών μάς άφησε άφθονους λόγους για να τον θυμόμαστε. Όπως την τελευταία του επιτυχία, την οποία σημείωσε ως υπουργός υποδομών, μεταφορών και δικτύων, χαρίζοντας μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ στους μεγαλοεργολάβους των εθνικών οδών με την δικαιολογία ότι οι εισπράξεις τους από τα διόδια υπολείπονταν σημαντικά από τις προβλεπόμενες κατά την υπογραφή των συμβάσεων!
Σημειωτέον ότι, λίγο νωρίτερα, είχε προφτάσει να δηλώσει περήφανος ότι τα διόδια δεν αυξήθηκαν καθόλου, παρ' ότι οι οδηγοί έβλεπαν τις αυξήσεις να πέφτουν η μια πάνω στην άλλη. Κι όμως, ο γίγαντας είχε δίκιο: καμμιά καινούργια αύξηση δεν είχε επιβληθεί διότι όλες ήσαν προβλεπόμενες από τις συμβάσεις του 2007!
Βέβαια, το σημαντικώτερο έργο του ο Μιχαήλ το είχε σημειώσει πολύ νωρίτερα, όταν επί των ημερών του ως υπουργού δημόσιας τάξης (1999-2003) εξαρθρώθηκε η "Ε.Ο. 17 Νοέμβρη" και ξηλώθηκαν τόσο ο Ε.Λ.Α. όσο και ο Επαναστατικός Αγώνας. Χάρη σ' αυτές τις επιτυχίες, ο Μιχαήλ κέρδισε το παρατσούκλι "Κάλλαχαν", αν και δεν θυμίζει σε τίποτε τον επιβλητικό Κλιντ Ήστγουντ. Βέβαια, ο Χρυσοχοΐδης δεν έκανε τίποτε ώστε να δικαιούται να επαίρεται για όλα αυτά αλλά δεν έχει σημασία. Μπορεί στο ποδόσφαιρο οι νίκες να οφείλονται στους παίκτες και οι νίλες να βαρύνουν τον προπονητή αλλά στην πολιτική τα πράγματα λειτουργούν τελείως αντίθετα: όταν κάτι πάει καλά, δοξάζεται ο υπουργός κι όταν κάτι στραβώσει, πέφτουν κεφάλια από χαμηλά. Μερικά χρόνια αργότερα (2009-2010), ο Χρυσοχοΐδης ανέλαβε πάλι το ίδιο πόστο, το οποίο είχε στο μεταξύ μετονομαστεί σε υπουργείο προστασίας του πολίτη.
Υποθέτω ότι οι παλιότεροι θυμάστε τον αστυνόμο Σαΐνη και τον Λέσλι Νίλσεν στην σειρά τανιών Τρελλές σφαίρες. Ε, λοιπόν, αυτοί οι δυο κι ο Μιχαήλ είχαν τρία κοινά σημεία: ήσαν επιφορτισμένοι με την καταπολέμηση του εγκλήματος, στο τέλος τα κατάφερναν (χάρη σε ευνοϊκές συμπτώσεις) και έβγαζαν άφθονο γέλιο. Η διαφορά τού Μιχαήλ από τους δυο άλλους ήταν ότι αυτός πρόσφερε και άφθονο ξύλο, μέσω των ΜΑΤ.
Η πολιτική καρριέρα του εξ Ημαθίας καταγομένου Μιχαήλ χαρακτηρίζεται από... βόμβες. Πρώτη και καλύτερη βόμβα ήταν εκείνη που έσκασε στα χέρια του Ξηρού και οδήγησε στην εξάρθρωση της "Ε.Ο. 17 Νοέμβρη". Δεύτερη ήταν εκείνη που κάποιοι ταχυδρόμησαν στο γραφείο του και έσκασε σκοτώνοντας τον υπασπιστή του Γιώργο Βασιλάκη. Την τρίτη βόμβα την πέταξε ο ίδιος, όταν στις αρχές του 2012 δήλωσε με μεγαλοπρέπεια ότι υπέγραψε το μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει, προσθέτοντας ότι δεν είχε χρόνο για διάβασμα επειδή κυνηγούσε το έγκλημα. Αν η πρώτη βόμβα τού χάρισε το παρατσούκλι "Κάλλαχαν", η τρίτη τον σημάδεψε ισόβια με το προσωνύμιο "Αδιάβαστος". Έτσι, ο Μιχαήλ πέτυχε μια παγκόσμια πρωτιά αφού έγινε ο πρώτος βουλευτής που παραδέχθηκε δημόσια ότι ψηφίζει νόμους δίχως να τους διαβάζει, άρα ψηφίζει χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει. Φυσικά, δεν είναι ο μόνος που κάνει κάτι τέτοιο. Απλώς, είναι ο μόνος που πιάστηκε τόσο μαλάκας ώστε να το παραδεχτεί δημόσια. Πήγε να παραστήσει τον πολυάσχολο και βγήκε πολυasshole.
Ο άλλοτε νομάρχης Καρδίτσας (1987-1989) και άλλοτε μέλος του προεδρείου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (1994-1996) φαίνεται ότι έφερνε έμπνευση στις διωκτικές αρχές. Και δεν μιλάμε μόνο για τις προαναφερθείσες οργανώσεις που εξαρθρώθηκαν. Για παράδειγμα, επί των ημερών του δημιουργήθηκαν οι ομάδες "Δέλτα" και "Δίας". Επίσης, επί δικής του υπουργείας οργανώθηκε το αστυνομικό πλέγμα ασφαλείας για την διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων τής Αθήνας. Και επί δικής του υπουργείας πνίγηκε η Αθήνα στα χημικά επειδή κάποιοι θέλησαν να διοργανώσουν εκδήλωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, τιμώντας τον αυτόχειρα συνταξιούχο Δημήτρη Χριστούλα.
Last but not least (που λένε και στο Μπόστον), χάρη στο κοφτερό μάτι τού Χρυσοχοΐδη, είχαμε την τύχη να υπηρετηθούμε ως λαός από μερικούς ταλαντούχους πολιτικούς, τους οποίους εκείνος προώθησε. Πρώτη και καλύτερη, η πρώην υφυπουργός Μιλένα Αποστολάκη. Αν και ο πρώην αναπληρωτής υπουργός εσωτερικών Λεωνίδας Γρηγοράκος έχει να λέει για την σκηνή που αντίκρυσε η τότε σύζυγός του, όταν μια μέρα μπήκε στο γραφείο του στην Χαριλάου Τρικούπη δίχως να χτυπήσει την πόρτα και βρήκε τον σύζυγό της να συνεργάζεται με την Μιλένα. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένας γνήσιος αυτοκράτωρ έχει άλλη σχέση με το ωραίο φύλο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Μιχαήλ έχει χορέψει τρεις φορές τον χορό τού Ησαΐα. Ούτε είναι τυχαίο ότι δεν διαψεύσθηκαν ποτέ κάτι ψίθυροι που κυκλοφόρησαν για κάποιας μορφής στενή σχέση του με την Αλεξία Μπακογιάννη. Κάποιοι, μάλιστα, συμπληρώνουν ότι λόγω της γοητείας του κατάφερε το 1993 να προσκολληθεί (μέσω Χρήστου Παπουτσή) στην περίφημη "παρέα της Εκάλης", την οποία είχε στήσει η Δήμητρα Λιάνη.
Εκείνη την εποχή έλαβε χώρα κι ένα περιστατικό που θυμίζει ανέκδοτο. Ο Ανδρέας ετοιμάζει τον ανασχηματισμό τού 1994 και η Δήμητρα, ως ιδιαιτέρα του, δίνει στην δακτυλογράφο την σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου. Ενώ ο Μιχαήλ προορίζεται για υφυπουργός αποδήμου ελληνισμού και ο Γρηγόρης Νιώτης για υφυπουργός εμπορίου, η δακτυλογράφος μπερδεύει τα ονόματα και στέλνει τον μεν Νιώτη να γυρνάει τον κόσμο τον δε Μιχαήλ στο κτήριο της πλατείας Κάνιγγος. Όταν το λάθος γίνεται αντιληπτό, δεν υπάρχει χρόνος για διορθώσεις κι έτσι ο Μιχαήλ βρίσκεται στις υπηρεσίες τού εμπορίου. Ή, μάλλον, στις υπηρεσίες του τότε υπουργού εμπορίου, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Κώστα Σημίτη. Φαίνεται ότι ο Σημίτης εκτίμησε δεόντως τις ικανότητες του νέου υφυπουργού και κάπως έτσι άρχισε η μεταστροφή τού Μιχαήλ από ακραιφνούς παπανδρεϊκού σε... εκσυγχρονιστή.
Όλα αυτά και άλλα τόσα, για τα οποία δεν μπορούμε να μιλήσουμε μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός ιστολογικού σημειώματος, είναι που μας κάνουν να στενοχωριόμαστε για την απόφαση του ελληνικού λαού να στερήσει το βουλευτικό έδρανο από έναν εκ των πλέον σημαντικών σύγχρονων πολιτικών του τόπου μας: του Αυτοκράτορος Μιχαήλ Α' του Αδιάβαστου. Τουλάχιστον, ελπίζουμε ότι, στις προσεχείς εσωκομματικές εκλογές τού ΠαΣοΚ, μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος του κινήματος, κάτι για το οποίο εκδήλωσε ενδιαφέρον και ο ίδιος. Άλλωστε, χάρη σ' αυτό το ενδιαφέρον γράφτηκε και τούτο το σημείωμα.
Σημείωση:
Είμαι σίγουρος ότι δεν δυσκολεύεστε να καταλάβετε πού αρχίζει και πού τελειώνει η πλάκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου