Το σημερινό θέμα με είχε απασχολήσει και τότε που ξέσπασε το "σκάνδαλο" με τις "τρελλές" αμοιβές και τα μειωμένα ωράρια των εργαζομένων στον ΟΣΕ. Ήταν ένα δήθεν σκάνδαλο, που διευκόλυνε την κυβέρνηση στην χειραγώγηση του "κοινού αισθήματος", προκειμένου να ξεπουλήσει τον ΟΣΕ δίχως να αντιμετωπίσει διογκωμένη λαϊκή αντίδραση (ακόμη θυμάμαι τον πεθερό ενός φίλου μου, ο οποίος επέμενε ότι γνώριζε κάποιον που δούλευε στον ΟΣΕ κι έπαιρνε δυόμιση χιλιάρικα μισθό, αν και ήταν του δημοτικού!). Όμως, η επικαιρότητα με υποχρεώνει να επανελθω.
Πριν καμμιά τριανταριά χρόνια, υπηρετώντας την στρατιωτική μου θητεία, έπεσε κατά τύχη το βλέμμα μου στο εκκαθαριστικό τής μισθοδοσίας ενός χαμηλόβαθμου αξιωματικού. Εκείνο που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα είναι ότι, ενώ το σύνολο των μικτών του αποδοχών έφτανε λίγο πάνω από τις 90.000 δραχμές, ο βασικός του μισθός ήταν μόλις λίγο πάνω από τα 22 χιλιάρικα. Τα υπόλοιπα ήσαν επιδόματα (στέγης, στολής, σπουδών, κλπ), ανάμεσα στα οποία και κάτι περίεργα που δεν θυμάμαι πια. Το εντυπωσιακώτερο, όμως, ήταν ότι εκτός βασικού μισθού αναγραφόταν και η συνολική ΑΤΑ που είχε πάρει ο εργαζόμενος από την 1/1/1982!
Απαραίτητη παρένθεση για τους νεώτερους. Από τα πρώτα μέτρα που πήρε το ΠαΣοΚ όταν έγινε κυβέρνηση το 1981, ήταν η καθιέρωση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ), η οποία τέθηκε σε εφαρμογή από 1/1/1982. Κάθε 4 μήνες, λοιπόν, υπολογιζόταν η αύξηση του τιμάριθμου κατά το προηγούμενο τετράμηνο και αυτομάτως επιβαλλόταν ισόποση αύξηση στους μισθούς τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού φορέα. Το μέτρο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από την πλειοψηφία των εργαζομένων αλλά σύντομα έγινε αντιληπτό ότι δεν επρόκειτο παρά για μια άλλη μορφή κοροϊδίας: σε μια εποχή που ο πληθωρισμός έτρεχε με διψήφια νούμερα, δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που ανακοινωνόταν ΑΤΑ μικρότερη από 1%. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε.
Δεν χρειάστηκα πολλή φαιά ουσία για να καταλάβω τι συνέβαινε: επιδόματα και ΑΤΑ δεν ενσωματώνονταν στον βασικό μισθό διότι όλα υπολογίζονταν πάνω στον βασικό μισθό. Με απλά λόγια: αν το κράτος χορηγούσε αυξήσεις 10%, ο αξιωματικός μας δεν θα έπαιρνε αύξηση 9.000 αλλά 2.200 και κάτι ψιλά. Επίσης, αν υποθέσουμε ότι κάποτε του χορηγούσαν ένα ειδικό επίδομα (π.χ. ανάπηρου παιδιού), αυτό θα υπολογιζόταν πάνω στον βασικό του μισθό και όχι στο σύνολο των αποδοχών του. Και, βέβαια, με σημείο εκκίνησης αυτόν τον βασικό μισθό θα υπολογίζονταν, χρόνια αργότερα, το εφ' άπαξ του και η σύνταξή του.
Το έξυπνο αυτό τερτίπι δούλευε γαζί από παλιά αλλά επί ΠαΣοΚ έγινε ολόκληρη επιστήμη: ζητούσες αύξηση; σου έδιναν ένα επίδομα. Ίσως κάποιοι να θυμούνται τον "έγκυρο" δημοσιογράφο Γιώργο Αυτιά να αποκαλύπτει με αποστροφή ότι κάποιοι εργαζόμενοι έπαιρναν "επίδομα προπέλλας", επειδή ήσαν επιφορτισμένοι με το καθήκον να προσέχουν μήπως μπερδευτούν οι κάβοι στις προπέλλες των πλοίων. Ο ίδιος "έγκριτος" δημοσιογράφος είχε αποκαλύψει ότι κάποιοι άλλοι υπάλληλοι έπαιρναν "επίδομα έγκαιρης προσέλευσης", επειδή πήγαιναν για δουλειά στην ώρα τους (το θέμα είχε παίξει και από τον Λαζόπουλο).
Προφανώς, όλη αυτή η δημοσιογραφική αποστροφή δεν είναι παρά μια κατάπτυστη σπέκουλα εις βάρος των εργαζομένων. Κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να δώσει στον εαυτό του οποιοδήποτε επίδομα! Το κράτος είναι αυτό που χορηγούσε όλα αυτά τα βλακώδη επιδόματα, μόνο και μόνο για να μη χορηγήσει, στα ίσια και μπεσαλήδικα, τις αυξήσεις που δικαιούνταν οι εργαζόμενοι στον μισθό τους.
Κάτι τέτοιο, λοιπόν, έγινε πριν χρόνια και στο Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών Ελλάδας (ΙΓΜΕ), έναν τεραστίου ενδιαφέροντος δημόσιο φορέα, τον οποίο θέλει να κλείσει η "μεταρρυθμιστική" μας κυβέρνηση, εκχωρώντας (φυσικά!) τις δραστηριότητές του σε ιδιώτες. Εκεί, πριν χρόνια, οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν αυξήσεις στους μισθούς τους και το κράτος πρότεινε να τους χορηγήσει, αντί αυξήσεων, ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα που θα τους εξασφάλιζε υψηλότερο εφ' άπαξ κατά την αποχώρησή τους από την υπηρεσία.
Τότε, οι εργαζόμενοι στο ΙΓΜΕ αποδέχτηκαν την πρόταση του κράτους. Σήμερα, αυτό το ίδιο το αναξιόπιστο και ξεσκισμένο κράτος εγκαλεί τους εργαζόμενους πως τάχατες με τα ασφαλιστικά τους προγράμματα επιβάρυναν το δημόσιο με δεκάδες εκατομμυρίων. Τί κι αν οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για την σπέκουλα; Τί κι αν παρουσιάζουν στοιχεία που στοιχειοθετούν πως αυτά τα ασφαλιστικά προγράμματα αποτελούν αντάλλαγμα για τις αυξήσεις που κάποτε δεν πήραν; Ποιός τους ακούει; Το θέμα θα βγει στις εφημερίδες... θα παίξει και στα κανάλια... ο κόσμος θα γουρλώσει τα μάτια και θα αγαναχτήσει με το πώς κάποιοι άρμεγαν τόσα χρόνια το κράτος προς ίδιον όφελος... και η κυβέρνηση θα μπορεί να κλείσει τον φορέα, όχι μόνο δίχως να συναντήσει σοβαρές αντιδράσεις αλλά, ίσως-ίσως, εισπράττοντας και χειροκρότημα από πάνω...
Πού να φανταστεί εκείνος ο δόλιος ο αξιωματικός που λέγαμε πρωτύτερα, πως κάποτε θα τον δείχνανε με το δάχτυλο και θα τον κατακεραύνωναν επειδή έπαιρνε επίδομα στολής...
ΥΓ: Αυτή η λύσσα να κλείσει το ΙΓΜΕ, μήπως έχει κάποια σχέση με τις γεωλογικές έρευνες που γίνονται στην χώρα μας για την ύπαρξη υδρογονανθράκων; Αναρωτιέμαι εγώ τώρα...
Πριν καμμιά τριανταριά χρόνια, υπηρετώντας την στρατιωτική μου θητεία, έπεσε κατά τύχη το βλέμμα μου στο εκκαθαριστικό τής μισθοδοσίας ενός χαμηλόβαθμου αξιωματικού. Εκείνο που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα είναι ότι, ενώ το σύνολο των μικτών του αποδοχών έφτανε λίγο πάνω από τις 90.000 δραχμές, ο βασικός του μισθός ήταν μόλις λίγο πάνω από τα 22 χιλιάρικα. Τα υπόλοιπα ήσαν επιδόματα (στέγης, στολής, σπουδών, κλπ), ανάμεσα στα οποία και κάτι περίεργα που δεν θυμάμαι πια. Το εντυπωσιακώτερο, όμως, ήταν ότι εκτός βασικού μισθού αναγραφόταν και η συνολική ΑΤΑ που είχε πάρει ο εργαζόμενος από την 1/1/1982!
Απαραίτητη παρένθεση για τους νεώτερους. Από τα πρώτα μέτρα που πήρε το ΠαΣοΚ όταν έγινε κυβέρνηση το 1981, ήταν η καθιέρωση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ), η οποία τέθηκε σε εφαρμογή από 1/1/1982. Κάθε 4 μήνες, λοιπόν, υπολογιζόταν η αύξηση του τιμάριθμου κατά το προηγούμενο τετράμηνο και αυτομάτως επιβαλλόταν ισόποση αύξηση στους μισθούς τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού φορέα. Το μέτρο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από την πλειοψηφία των εργαζομένων αλλά σύντομα έγινε αντιληπτό ότι δεν επρόκειτο παρά για μια άλλη μορφή κοροϊδίας: σε μια εποχή που ο πληθωρισμός έτρεχε με διψήφια νούμερα, δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που ανακοινωνόταν ΑΤΑ μικρότερη από 1%. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε.
Δεν χρειάστηκα πολλή φαιά ουσία για να καταλάβω τι συνέβαινε: επιδόματα και ΑΤΑ δεν ενσωματώνονταν στον βασικό μισθό διότι όλα υπολογίζονταν πάνω στον βασικό μισθό. Με απλά λόγια: αν το κράτος χορηγούσε αυξήσεις 10%, ο αξιωματικός μας δεν θα έπαιρνε αύξηση 9.000 αλλά 2.200 και κάτι ψιλά. Επίσης, αν υποθέσουμε ότι κάποτε του χορηγούσαν ένα ειδικό επίδομα (π.χ. ανάπηρου παιδιού), αυτό θα υπολογιζόταν πάνω στον βασικό του μισθό και όχι στο σύνολο των αποδοχών του. Και, βέβαια, με σημείο εκκίνησης αυτόν τον βασικό μισθό θα υπολογίζονταν, χρόνια αργότερα, το εφ' άπαξ του και η σύνταξή του.
Το έξυπνο αυτό τερτίπι δούλευε γαζί από παλιά αλλά επί ΠαΣοΚ έγινε ολόκληρη επιστήμη: ζητούσες αύξηση; σου έδιναν ένα επίδομα. Ίσως κάποιοι να θυμούνται τον "έγκυρο" δημοσιογράφο Γιώργο Αυτιά να αποκαλύπτει με αποστροφή ότι κάποιοι εργαζόμενοι έπαιρναν "επίδομα προπέλλας", επειδή ήσαν επιφορτισμένοι με το καθήκον να προσέχουν μήπως μπερδευτούν οι κάβοι στις προπέλλες των πλοίων. Ο ίδιος "έγκριτος" δημοσιογράφος είχε αποκαλύψει ότι κάποιοι άλλοι υπάλληλοι έπαιρναν "επίδομα έγκαιρης προσέλευσης", επειδή πήγαιναν για δουλειά στην ώρα τους (το θέμα είχε παίξει και από τον Λαζόπουλο).
Προφανώς, όλη αυτή η δημοσιογραφική αποστροφή δεν είναι παρά μια κατάπτυστη σπέκουλα εις βάρος των εργαζομένων. Κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να δώσει στον εαυτό του οποιοδήποτε επίδομα! Το κράτος είναι αυτό που χορηγούσε όλα αυτά τα βλακώδη επιδόματα, μόνο και μόνο για να μη χορηγήσει, στα ίσια και μπεσαλήδικα, τις αυξήσεις που δικαιούνταν οι εργαζόμενοι στον μισθό τους.
Κάτι τέτοιο, λοιπόν, έγινε πριν χρόνια και στο Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών Ελλάδας (ΙΓΜΕ), έναν τεραστίου ενδιαφέροντος δημόσιο φορέα, τον οποίο θέλει να κλείσει η "μεταρρυθμιστική" μας κυβέρνηση, εκχωρώντας (φυσικά!) τις δραστηριότητές του σε ιδιώτες. Εκεί, πριν χρόνια, οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν αυξήσεις στους μισθούς τους και το κράτος πρότεινε να τους χορηγήσει, αντί αυξήσεων, ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα που θα τους εξασφάλιζε υψηλότερο εφ' άπαξ κατά την αποχώρησή τους από την υπηρεσία.
Τότε, οι εργαζόμενοι στο ΙΓΜΕ αποδέχτηκαν την πρόταση του κράτους. Σήμερα, αυτό το ίδιο το αναξιόπιστο και ξεσκισμένο κράτος εγκαλεί τους εργαζόμενους πως τάχατες με τα ασφαλιστικά τους προγράμματα επιβάρυναν το δημόσιο με δεκάδες εκατομμυρίων. Τί κι αν οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για την σπέκουλα; Τί κι αν παρουσιάζουν στοιχεία που στοιχειοθετούν πως αυτά τα ασφαλιστικά προγράμματα αποτελούν αντάλλαγμα για τις αυξήσεις που κάποτε δεν πήραν; Ποιός τους ακούει; Το θέμα θα βγει στις εφημερίδες... θα παίξει και στα κανάλια... ο κόσμος θα γουρλώσει τα μάτια και θα αγαναχτήσει με το πώς κάποιοι άρμεγαν τόσα χρόνια το κράτος προς ίδιον όφελος... και η κυβέρνηση θα μπορεί να κλείσει τον φορέα, όχι μόνο δίχως να συναντήσει σοβαρές αντιδράσεις αλλά, ίσως-ίσως, εισπράττοντας και χειροκρότημα από πάνω...
Πού να φανταστεί εκείνος ο δόλιος ο αξιωματικός που λέγαμε πρωτύτερα, πως κάποτε θα τον δείχνανε με το δάχτυλο και θα τον κατακεραύνωναν επειδή έπαιρνε επίδομα στολής...
ΥΓ: Αυτή η λύσσα να κλείσει το ΙΓΜΕ, μήπως έχει κάποια σχέση με τις γεωλογικές έρευνες που γίνονται στην χώρα μας για την ύπαρξη υδρογονανθράκων; Αναρωτιέμαι εγώ τώρα...
1 σχόλιο:
Για το ΙΓΜΕ έχω ξανασχολιάσει.
(αλλά όπως λες, ποιος μας ακούει)
Δημοσίευση σχολίου