Το δάχτυλο του ψολοβρόντη

Θυμάμαι τον Πρετεντέρη, κατά την διάρκεια ενός από τα γνωστά του megaσχόλια, να ενοχλείται αφόρητα από "κάποιους που επιμένουν να μιλάνε όχι για δημοκρατία αλλά για δημοκρατία μας και δημοκρατία τους" και να διατυπώνει την γνώμη πως τέτοιες απόψεις είναι επικίνδυνες και για την δημοκρατία και για τον τόπο μας.

Είναι γνωστό ότι ανήκω κι εγώ σ' αυτούς τους πρετεντέρειους "κάποιους". Μόνο που πιστεύω πως η άποψή μου είναι επικίνδυνη μόνο για την δημοκρατία τους κι όχι για την Δημοκρατία εν γένει, είναι επικίνδυνη για την τάξη τους κι όχι για τον τόπο μας. Εν πάση περιπτώσει, όμως, το τι πιστεύω εγώ είναι έλασσον. Το μείζον είναι ότι τις ίδιες απόψεις με μένα φαίνεται πως έχει και η ίδια η άρχουσα τάξη, για την επιβίωση της οποίας κόπτεται ο κάθε Πρετεντέρης. Φαίνεται πως κι αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν σε καμμιά εκτίμηση την δημοκρατία τους και γι' αυτό φροντίζουν να την ξεσκίζουν σε κάθε ευκαιρία.

Αλήθεια, σε ποιά πραγματική Δημοκρατία θα εκδίδονταν μέσα σε λίγους μήνες 19 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή νομοθετήματα πραξικοπηματικού ουσιαστικά χαρακτήρα; Σε ποιά πραγματική Δημοκρατία θα έπαιρνε η κυβέρνηση ένα μέτρο προβλεπόμενο από το Σύνταγμα μόνο για "έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικώς επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης" και θα το μετέτρεπε σε σαφώς δικτατορικό μέσο διακυβέρνησης, παρακάμπτοντας το ίδιο το κοινοβούλιο; Προφανώς, λοιπόν, οι κυβερνώντες κομπορρήμονες δεν έχουν σε καμμιά εκτίμηση την δημοκρατία τους και τους κανόνες της, οπότε φροντίζουν να κυβερνούν ως ελέω θεού άρχοντες, παρακάμπτοντας συντάγματα, νόμους, κοινοβούλια, αρχές κλπ.

Φυσικά, μια τέτοια νεοπλασματική "δημοκρατία" δεν θα μπορούσε παρά να διαθέτει ως υπουργό επικρατείας τον φελλό που της ταιριάζει. Και, πάλι φυσικά, η κυβέρνηση μιας τέτοιας "δημοκρατίας" δεν θα μπορούσε παρά να διαθέτει ως εκπρόσωπο ένα αγράμματο και αστοιχείωτο καραγκιοζάκι, κάτι σαν αυτό που ο λαός αποκαλεί "ξύλο απελέκητο". Δικαίωμά της. Ας βάλει υπουργό κι εκπρόσωπο οποιοδήποτε απόλυτο τίποτε γουστάρει. Μόνο που είναι και δικαίωμά μου να μη δέχομαι να μου κουνάει το δάχτυλο στην μούρη...

... η κάθε τυχάρπαστη γλαστρούλα των τηλεπαπαριών τύπου "Μπράβο Ρούλα",
... ο κάθε μαλακάκος που μιλάει για αξιοκρατία αλλά που, αν υπήρχε αξιοκρατία, δεν θα τον προσλάμβαναν ούτε για να τραβάει μαλακία στους κουλούς,
... το κάθε σκουτόπανο που μιλάει για "όργιο σπατάλης στην ΕΡΤ", αφού πρώτα φρόντισε να βολέψει στην ΕΡΤ μερικές δεκάδες "δικά μας παιδιά" με υψηλά αμειβόμενες αργομισθίες,
... ο κάθε άχρηστος που κάνει λόγο για "ανατροπές" και "μεταρρυθμίσεις" αλλά θα πάθει διπλό εγκεφαλικό αν του αναθέσεις να μοιράσει σε δυο γαϊδούρια άχυρο,
... ο κάθε φύτουλας που το παίζει "ψολοβρόντης" (*) ενώ αδυνατεί να αρθρώσει μια σωστή πρόταση, βάζοντας σε μια σειρά υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο,
... το κάθε τίποτε που παριστάνει το κάτι.

Τέτοιοι τύποι δεν δέχομαι να μου κουνάνε δάχτυλο στην μούρη. Αν, λοιπόν, δεν θέλουν να τους το κόψω (μαζί με το χέρι, κατά προτίμηση), ας το βάλουν στον κώλο τους να περπατάνε κορδωτοί σαν παγώνια.

Άει σιχτίρ πια. Συγχίστηκα πάλι κι έχω και την καρδιά μου...


(*) Ψολοβρόντης = Αυτός που αστράφτει και βροντάει (προσωνύμιο του Δία). Λέξη σύνθετη, από το ουσιαστικό ψολός (= καπνός # μεταφορικά: κεραυνός) και το ρήμα βρέμω (= φωνάζω δυνατά # από την ίδια ρίζα: βρυχώμαι, βροντή). Πρβλ: ψολόεις = σαν καπνός, κεραυνοβόλος (μτφ). Συμπέρασμα: η λέξη δεν συνιστά βρισιά!