Τα...δραστικά μέτρα

Προχτές οι χούλιγκανς στη λεωφόρο Λαυρίου διατάραξαν άλλη μια φορά την τάξη, σπάζοντας, καίγοντας, χτυπώντας, ληστεύοντας και χύνοντας το αίμα ενός νέου ανθρώπου που είχε την ατυχία να βρεθεί στο διάβα τους.

Χτες η συντεταγμένη πολιτεία αποφάσισε να "δράσει" και να πάρει "μέτρα", βάζοντας "το μαχαίρι στο κόκκαλο" (πόσο βαθειά βρίσκεται αυτό το ρημάδι το κόκκαλο και δεν υπάρχει μαχαίρι που να το βρίσκει;).

Τι έκανε; Ανέστειλε επί 15 μέρες τους αγώνες όλων των ομαδικών αθλημάτων. Εν όψει Πάσχα, βέβαια, το δεκαπενθήμερο μετατρέπεται σε...διήμερο των Βαΐων! Να πάνε και οι άντρες των σωμάτων ασφαλείας με την ησυχία τους στην εκκλησία μεγαλοβδομαδιάτικα.

"Δραστικά μέτρα", 22 χρόνια μετά τον θάνατο του Μπλιόνα από φωτοβολίδα στο Αλκαζάρ.

Σα δε ντρεπόμαστε...

Πρέπει να ξαναγραφτεί η Ιστορία;

Να το πω εκ προοιμίου να τελειώνουμε: Ναι, η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφεί!

Μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες που έχουν ακουστεί ποτέ είναι ότι την Ιστορία την γράφουν οι νικητές. Αυτό, όμως, δεν είναι Ιστορία. Αυτό είναι ένα παραμύθι σαν αυτά που λένε οι γιαγιάδες στα εγγονάκια τους για να ηρεμήσουν, να φάνε το φαγάκι τους ή να κοιμηθούν.

Η Ιστορία πρέπει να γράφεται ΚΑΙ από τους χαμένους. Από τη στιγμή που ισχύει το "ουδέν κακόν αμιγές καλού", είναι φυσικό να δεχτούμε ότι "στραβά ψωμιά δεν φτιάχνει μόνο η νύφη". Κι αν επιμένουμε (και καλώς επιμένουμε) ότι η Ιστορία συνιστά τον μεγαλύτερο δάσκαλο της ανθρωπότητας, πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι νικητές γράφουν τη μισή Ιστορία, η μισή Ιστορία είναι μισό μάθημα και μισό μάθημα είναι εκ γενετής αλυσιτελές.

Ορίστε ένα παράδειγμα μισής Ιστορίας που μέχρι σήμερα δεν έχει διδαχτεί (ή, τουλάχιστον, δεν έχει διδαχτεί όπως πρέπει). Τον Γενάρη που μας πέρασε δόθηκαν στη δημοσιότητα 43.000 ονόματα κρατουμένων που πέθαναν ή σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα τα οποία η -εκ των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- Σοβιετική Ένωση είχε στήσει στο έδαφος της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (όπως αυτοαπεκαλείτο η ανατολική Γερμανία). Τα περισσότερα απ' αυτά τα στρατόπεδα δεν ήσαν παρά μετασχηματισμένα ναζιστικά στρατόπεδα.

Το "Μουσείο του Τείχους" έδωσε στην δημοσιότητα (πλην των παραπάνω 43.000 ονομάτων) στοιχεία από τα οποία προκύπτει ότι οι συνολικά "φιλοξενηθέντες" στα σοβιετικά στρατόπεδα ίσως ξεπάρασαν ακόμη και τις 180.000! Η προέλευσή τους; Γερμανοί (στρατιωτικοί και πολίτες), Λεττονοί, Λιθουανοί, Πολωνοί, Ρουμάνοι, Ουκρανοί κλπ κλπ. Δεν υπήρχε καμμιά ρατσιστική προτίμηση!

Η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί, λοιπόν, για να καταδικάσει κι αυτά τα στρατόπεδα, όπως κατεδίκασε τα στρατόπεδα των ναζί. Πρέπει να ξαναγραφτεί για να καταδικάσει τον βομβαρδισμό της Δρέσδης (έχω ακόμη στην ψυχή μου τα σημάδια από την προ τριετίας επίσκεψή μου εκεί), όπως κατεδίκασε τον βομβαρδισμό του Λονδίνου. Πρέπει να ξαναγραφτεί για να καταδικάσει την αχρείαστη φρίκη της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι, όπως κατεδίκασε την αχρείαστη φρίκη της Γκουέρνικας.

Δυστυχώς, ούτε εμείς οι Έλληνες έχουμε μάθει ότι "πρέπει να θεωρούμε εθνικόν ό,τι είναι αληθές" (Διον. Σολωμός). Φοβάμαι δε ότι διδασκόμαστε ακριβώς το αντίθετο κι έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε αληθές ό,τι είναι εθνικό. Κι όμως, πόσο θα είχαμε ωφεληθεί ως λαός αν στα σχολειά μας μας μάθαιναν ότι την άλωση της Τριπολιτσάς ακολούθησαν σφαγές των τούρκων αμάχων κατοίκων της; Πόσο θα είχε αλλάξει η συμπεριφορά μας απέναντι στις μειονότητες αν μαθαίναμε ότι τα γυναικόπαιδα των τούρκων έφτασαν ως τη Μάνη για να γλιτώσουν (όσα γλίτωσαν) από την ανεξέλεγκτη μανία των νικητών;

Μόνον όταν η Ιστορία ξαναγραφτεί με τη συμμετοχή των ηττημένων θα γίνει πραγματικός δάσκαλος. Κι εμείς θα μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα σε ένα καλύτερο αύριο μόνον όταν διδαχτούμε την αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια. Την πραγματική αλήθεια κι όχι την "αλήθεια" των νικητών.

Κοντόφθαλμη δεξιά οικονομική πολιτική

Να πάρω ως δεδομένο ότι ο ανταγωνισμός γίνεται όλο και πιο αδυσώπητος προϊόντος του χρόνου. Ουδείς επιχειρηματίας επενδύει αν δεν εξασφαλίσει πρώτα τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, το καλύτερο οικονομικό περιβάλλον. Αυτό το περιβάλλον αποτελεί την συνισταμένη πολλών συνιστωσών: πολιτική σταθερότητα, φορολογία, κόστος εργασίας, κόστος χρήματος, κοινωνικές παράμετροι, ειδικευμένο προσωπικό κλπ. Συνεπώς, οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί να προσελκύσει τις απαραίτητες για την ανάπτυξή της επενδύσεις οφείλει να εξασφαλίσει στους υποψήφιους επενδυτές το περιβάλλον που επιζητούν, φροντίζοντας για την βελτίωση των συνιστωσών του.

Τι κάνει, λοιπόν, η Ελλάδα σήμερα; Διαπιστώνει την διαρροή επνδύσεων προς άλλες χώρες με χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και προσπαθεί να καταστήσει ανταγωνιστική την οικονομία της διά της μειώσεως των εργατικών αποδοχών στα επίπεδα αυτών των χωρών. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, το χοντροκομμένο επιχείρημα-σοφιστεία ότι έτσι δεν θα φεύγουν οι επενδύσεις από τον τόπο μας, θα μειωθεί η ανεργία και θα αυξηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης.

Πόσο σοβαρό επιστημονικό υπόβαθρο μπορεί να έχει κάποιος που υποστηρίζει ότι η ανάπτυξη της οικονομίας και η μείωση της ανεργίας πρέπει να επιτευχθούν διά της χειροτερεύσεως του επιπέδου ζωής; Πόσο επιστημονικά ορθή μπορεί να είναι η άποψη ότι ο πλούτος μιας χώρας είναι ευθέως ανάλογος της φτώχειας των πολιτών της; Δυστυχώς, η δεξιά οικονομική πολιτική είναι τόσο κοντόφθαλμη ώστε δυσκολεύεται (ή, μήπως, δεν θέλει;) να καταλάβει ότι, εκτός από τον περιορισμό του εργατικού εισοδήματος, υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορούν να γίνουν ώστε να καταστήσουν ανταγωνιστικότερη την οικονομία μας.

Για παράδειγμα, η εξαφάνιση της ηλίθιας γραφειοκρατίας (δυο μήνες τρέξιμο από υπηρεσία σε υπηρεσία για να ανοίξεις ένα απλό εστιατόριο;), η άρση των αντικινήτρων (γιατί φορολογούνται οι επιδοτήσεις;) και η φορολογική σταθερότητα (αναδρομική φορολογία των από πενταετίας δημιουργημένων αφορολόγητων αποθεματικών;) αποτελούν απλά και ανώδυνα βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και, μάλιστα, με όφελος πολλαπλάσιο ενός παγώματος των μισθών ή μιας ανατροπής συλλογικής συμβάσεως εργασίας.

Μια αριστερή οικονομική πολιτική θα φρόντιζε και για άλλα πράγματα. Λόγου χάρη, θα χάραζε ένα πρόγραμμα αναβάθμισης της παιδείας και θα φρόντιζε για την επιμόρφωση του εργατικού δυναμικού γιατί γνωρίζει πως η βελτίωση του επιπέδου της στελεχικής πυραμίδας (από την κορυφή των διοικούντων ως την βάση των χειρωνακτών) συντελεί αναπόδραστα στην βελτίωση των παραγωγικών μονάδων. Μια αριστερή οικονομική πολιτική θα καταλάβαινε ότι η αύξηση του πλούτου των εργαζομένων δημιουργεί ευτυχή οικονομία ενώ η αύξηση της φτώχειας παράγει μόνον ευτυχείς επιχειρηματίες.

Σημείωση: προτιμώ τους όρους "δεξιά" ή "αριστερή" όταν μιλάω για οικονομική πολιτική επειδή δημιουργούν πιο αδρές εικόνες από τους όρους "συντηρητική" ή "προοδευτική", οι οποίοι μου φαίνονται ελαφρώς...νερόβραστοι.

Παραλογισμοί εξωτερικής πολιτικής

Ας παραβλέψω το γεγονός ότι τα αντιπυραυλικά συστήματα που στήνουν οι αμερικανοί σε Πολωνία και Τσεχία δεν προσφέρουν καμμία προστασία κατά των σύγχρονων εξελιγμένων πυραύλων που διαθέτει η Ρωσία. Όποιο στρατιωτικό περιοδικό κι αν κοίταξα, το συμπέρασμα είναι ίδιο: τέτοια συστήματα παρέχουν προστασία μόνο κατά παρωχημένων πυραυλίσκων επιπέδου "Κατιούσκα" (και βγάλε).

Ας παραβλέψω, επίσης, το -εύλογον τοις πάσι- συμπέρασμα ότι η όλη ιστορία αποτελεί ακόμα μια διαδικασίας οικονομικής αφαίμαξης μερικών χωρών προς πλουτισμόν των αμερικανικών βιομηχανιών όπλων και οπλικών συστημάτων. Ένα τέτοιο συμπέρασμα, άλλωστε, θεωρείται λίαν τετριμμένο. Άσε δε που κινδυνεύω να με περιλάβει ο Πρετεντέρης στο στόμα του και να με περάσει από δεκατέσσερις γενεές ως ...αμετανόητο κομουνιστή!

Εκείνο που δεν μπορώ να παραβλέψω, όμως, είναι ο δίδυμος παραλογισμός της ελληνικής κυβέρνησης. Ένας παραλογισμός, μάλιστα, ο οποίος εκδηλώθηκε την ώρα που η χώρα μας υπέγραφε ιστορικές συμφωνίες συνεργασίας με την Ρωσία!

Παραλογισμός πρώτος: Παρά την μηδαμινή αξία των αντιπυραυλικών εγκαταστάσεων (η οποία προκάλεσε την απλή ρητορική αντίδραση της "θιγομένης" Ρωσίας), ξεχάσαμε ακόμα και τους καλούς μας τρόπους και σπεύσαμε να χειροκροτήσουμε την ενέργεια των αμερικανών. Διάβολε, δεν μας έπιασε κανείς από τον λαιμό για να το κάνουμε! Και στο κάτω-κάτω, δεν υπήρχε και λόγος να βιαστούμε. Θα μπορούσαμε να περιμένουμε να φύγει πρώτα ο Πούτιν. Ποιος λόγος υπήρχε να εκτεθούμε ανεπανόρθωτα; Τόση υποχρέωση έχουμε πια στις αμερικανικές βιομηχανίες όπλων ώστε παραβλέψαμε ακόμα και την πιθανότητα να τα στήλωνε ο ρώσος πρόεδρος και να χάλαγε τη συμφωνία για τον αγωγό;

Παραλογισμός δεύτερος: Τόσο πολύ μας άρεσε η ιδέα της "αντιπυραυλικής προστασίας" (εδώ γελάμε), ώστε αφήνουμε -λέει η κυβέρνηση- ανοιχτό το ενδεχόμενο να ενταχθούμε σε ένα παρόμοιο σύστημα μαζί με την Ιταλία και την Τουρκία. Το ωραίο εδώ δεν έγκειται στο ότι ουδέποτε η Ιταλία εκδήλωσε φόβο για πυραυλική επίθεση ώστε να επιζητεί αντίστοιχη προστασία ούτε στο ότι η "προστασία" αυτή θα παρέχεται κατ' εκείνου με τον οποίο ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε μια κολοσσιαία οικονομική συμφωνία. Το ωραίο έγκειται στον όρο που βάζει η κυβέρνηση για να δεχτεί τη συμμετοχή της στο σύστημα αυτό: "να ενισχυθεί η ελληνική αντιαεροπορική ομπρέλλα έναντι της Τουρκίας"!!!

Εδώ χρειάζεται συνδρομή ψυχιάτρου. Το πώς είναι δυνατόν να ζητάμε συνεργασία από τον γείτονα προς αντιμετώπιση κάποιου -έστω, υποτιθεμένου- κοινού κινδύνου ανώ παράλληλα απαιτούμε από τους προστάτες μας να μας προστατεύσουν από τον συνεργάτη μας, ε! αυτό θα δυσκολευτεί κι η επιστήμη να το ερμηνεύσει.

Ο παράφρων ενοικιαστής

Ας υποθέσω ότι η κόρη μου πετυχαίνει στις εξετάσεις της και εισάγεται στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς, στη Θεσσαλονίκη δεν διαθέτω ιδιόκτητο σπίτι (εδώ που τα λέμε πουθενά δεν διαθέτω ιδιόκτητο σπίτι) και ως εκ τούτου είμαι υποχρεωμένος να νοικιάσω ένα διαμέρισμα κατάλληλο για τις ανάγκες του παιδιού. Τελικά τα καταφέρνω.

Καλό το σπιτάκι, καλό το ενοίκιο και λίγο-πολύ όλα καλά ως εδώ. Ο ιδιοκτήτης είναι βέβαια ολίγον γκρινιάρης αλλά τι με νοιάζει; Δεν τον θέλω για γαμπρό. Φυσικά, δεν θέλω και να τσακωθώ μαζί του γιατί τον χρειάζομαι. Έτσι, λοιπόν, έχω βρει ένα κατάλληλο modus vivendi μαζί του και τα πάντα πηγαίνουν μια χαρά.

Αναρωτιέμαι τώρα τι θα έλεγε κάποιος αν άκουγε ότι εκουσίως πήγα και βρήκα τον ιδιοκτήτη για να του επιβάλω να μου τριπλασιάσει το ενοίκιο! Όσοι δεν με ήξεραν θα ήσαν σίγουροι ότι παραφρόνησα και θα έστελναν ένα ψυχίατρο να με περιθάλψει. Όσοι με ήξεραν θα προβληματιζόντουσαν προσπαθώντας να ανακαλύψουν αφ' ενός μεν την διεστραμμένη σκέψη που με οδήγησε σ' αυτή την ενέργεια αφ' ετέρου δε τους απώτερους στόχους μου.

Αυτά πέρασαν σήμερα από το μυαλό μου καθώς διάβασα στις εφημερίδες ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να τριπλασιάσει το κόστος των ιατρικών πράξεων για χάρη των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι οι υποδομές του εθνικού συστήματος υγείας είναι για τον διάολο καβάλα και η δημόσια ασφάλιση παραπέμπει όλο και συχνότερα τους ασφαλισμένους σε ιδιωτικούς φορείς για εξετάσεις. Ε, λοιπόν, αυτό το ταλαίπωρο σύστημα υγείας θα πληρώνει εφ' εξής στους ιδιώτες, για τις υπηρεσίες που αγοράζει, τα τριπλάσια απ' όσα πλήρωνε μέχρι σήμερα!

Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που βομβαρδιζόμαστε σχεδόν καθημερινά από αναλύσεις για τα χάλια των ασφαλιστικών ταμείων κι από προτάσεις για την βιωσιμότητά τους. Από τη μια, δηλαδή, σχεδιάζεται η αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση σε συνδυασμό με την μείωση των συντάξεων κι από την άλλη επιτείνεται η αφαίμαξη των ταμείων πότε με περίεργες ιστορίες ομολόγων και πότε με καραγκιοζιλίκια σαν αυτό του τριπλασιασμού του κόστους των ιατρικών πράξεων.

Ουδείς των κρατούντων δείχνει να νοιάζεται για την στήριξη και το δυνάμωμα της κοινωνικής πρόνοιας. Τα πάντα εκποιούνται, τα πάντα προσφέρονται βορά στους ιδιώτες. Κι όταν κάποτε το οικοδόμημα θα έχει καταρρεύσει, τότε ο κόσμος θα έχει αγανακτήσει αρκετά ώστε να συμφωνήσει με οποιοδήποτε ξεπούλημά του. Όπως έγινε και με την Ολυμπιακή.

Ποδόσφαιρο και "πατριωτισμός" (2)

Άνευ περαιτέρω σχολίου, η -φυσιολογική- συνέχεια του προχτεσινού σημειώματος. Από το ίδιο φόρουμ:

Καλή σας μέρα, καλή βδομάδα και...περαστικά μας! Υποθέτω ότι τούτο το διήμερο η Κόκα-Κόλα πρέπει να ξεσκίστηκε στις πωλήσεις. Κάτι η χτεσινή σκορδαλιά, κάτι η προχτεσινή κατακεφαλιά...ε, όσο να πεις κι όσο να κάνεις το φουσκωματάκι μας το είχαμε, έτσι; Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι το δικό μου φουσκωματάκι είχε να κάνει αυστηρά και μόνο με τη σκορδαλιά της μαμάς μου. Το προχτεσινό δεν μου προξένησε την παραμικρή ενόχληση.

Μπάμπη, σε είχα προειδοποιήσει φίλε. Η γλώσσα έχει πολύ άσχημη γεύση όταν την καταπίνει κανένας. Κι αφού ήσουν και στο γήπεδο, πες μου σε παρακαλώ (α) είδες πουθενά τίποτε μογγόλους, τίποτε απολίτιστους και τίποτε κάφρους; (β) αν ναι, τι χρώμα κασκόλ κρατούσαν, μπλε ή κόκκινο;

Και να που ξαφνικά αναθερμάνθηκε η μνήμη μας. Θυμηθήκαμε Χατζηπαναγή, Σαραβάκο, Μανωλά, Δομάζο, Γιούτσο, Νεστορίδη και Πεντζαρόπουλο. Πολύ ωραία. Για να δω τώρα αν θυμάται κανένας ποιοι παίζανε με τα εθνικά μας χρώματα όταν χάναμε 2-0 στην Μάλτα ή 3-0 στην Φινλανδία κι αν μπορεί κανείς να μας πει ποιοι συμμετείχαν στο "4-4-2" του '94 στην Αμερική. Πώς είπατε; Πού τα θυμήθηκα αυτά; Ε, τι να κάνουμε, φρεσκαρίστηκε κι η δική μου μνήμη.

Πάμε παρακάτω. Έβαλε ο Ρεχάγκελ αριστερό μπακ τον Τοροσίδη και μας κατέστρεψε. Μάαααλιστα. Οι τσαμπιονοληγκάτες βιτρίνες του ποδοσφαίρου μας έχουν βγάλει ένα κάρο παιχταράδες σ' αυτή τη θέση κι ο "εγκληματίας" Ρεχάγκελ διάλεξε τον Τοροσίδη. Πώς το είπε ο Κώστας; "τι παναπεί δεν έχουμε αριστερό μπακ; να κόψει τον λαιμό του ο γερμανός να βρει, αυτός είναι προπονητής". Ωραία ως εδώ και συνεχίζουμε. Ο γερμανός επιμένει στους "τελειωμένους" Μπασινά και Καραγκούνη, ενώ η Ελλάδα είναι γεμάτη με οχτάρια και δεκάρια. Άψογα και πάλι. Τι να προσθέσω εγώ;

Προχωρούμε. Έπρεπε να διαλύσουμε τους τούρκους λόγω εθνικής επετείου. Συμφωνώ. Τι διάολο, τους κατατροπώσαμε στα Δερβενάκια και αφήσαμε να μας συντρίψουν στο Φάληρο; Υπομονή, ρε σεις. Δεν θα "καλλιάσει" να βρούμε την μπροστά μας την Ιταλία παραμονές του "Όχι" ή την Γερμανία σε καμμιά επέτειο του Ρούπελ; Θα πάρουμε το αίμα μας πίσω. Δυστυχώς, θα μας τη γλιτώσουν οι Ιρανοί, αφού η ναυμαχία της Σαλαμίνας έγινε Αύγουστο μήνα και το καλοκαίρι δεν γίνονται αγώνες.

Γουστάρω, ρε σεις! Να γίνεται αγώνας Γαλλία-Γερμανία υπό την σκιά της γραμμής Μαζινό και της κυβέρνησης του Βισύ, Γερμανία-Πολωνία υπό την ανάμνηση του διαδρόμου του Ντάντσυχ, Ρωσία-Γερμανία για το Στάλινγκραντ ρε γαμώτο, Αγγλία-Σκωτία με συνθήματα Braveheart, Ισπανία-Αγγλία στο φόντο της διεκδίκησης του Γιβραλτάρ, Ρωσία-Ιαπωνία για τη Σαχαλίνη κλπ. Μόνο το Αγγλία-Αργεντινή μας έμεινε να διεξαγεται υπό την ιστορική βεντέτα των Φώκλαντς/Μαλβίνων (αν κι εκεί υποψιάζομαι ότι η μεγαλύτερη κόντρα γίνεται για το "χέρι του Θεού" κι όχι για το "στρατηγός Μπελγκράνο" που βύθισαν οι εγγλέζοι). Γιατί όχι και Ελλάδα-Τουρκία για την άλωση του 1453 και για τον Αττίλα του 1974; Μαλάκες είμαστε εμείς; Ας τους ρίχναμε εμείς την τεσσάρα προχτές κι ας μας παίρνανε τα Ίμια. Κι αν τους ρίχναμε άλλα τέσσερα στην Πόλη θα τους δίναμε μόνοι μας και την Ικαρία, να πηγαίνουν για ιαματικά λουτρά.

Πάμε παρακάτω. Να φύγει ο γερμαναράς, έτσι; Ευχαριστούμε πολύ για όσα κάνατε για μας, χερ Όττο, αλλά αντέστε στην ευχή της Παναγίας. Κάποιος εδώ στο Φόρουμ είπε τη σωστή κουβέντα: να πάρουμε στην εθνική έναν Έλληνα προπονητή που να ξέρει την ελληνική νοοτροπία. Σωστότατο! Όπως τότε που είχαμε τον Παναγούλια, λόγου χάριν. Άλλωστε από έλληνες προπονηταράδες με περγαμηνές είναι γεμάτος ο τόπος: Αλέφαντος (καλώς τα μου 3-0), Αναστασιάδης (με την ευλογία των αγιορειτών), Νταν Γεωργιάδης (ωπ! παραφρασκαρίστηκε η μνήμη μου και κάηκα)... Διαλιέχτε!

Ας σοβαρευτούμε λίγο, τώρα που ξεθύμανε η φόρτιση της στιγμής. Η σύνοψη των όσων έγιναν προχτές είναι απλή: (α) Οι μπουνταλάδες μας δίδαξαν μπάλλα. (β) Ο παππούς που φώναζε "ζήτω το '21" με τη φουστανέλλα και τη σημαία ας επιστρέψει στις σχολικές γιορτές των παιδικών του χρόνων. (γ) Τα ιερά και τα όσια της φυλής μας είναι πολύ σπουδαία για να θεωρούμε ότι ετρώθησαν επειδή χάσαμε ένα ποδοσφαιρικό ματς. (δ) Ούτε ο Κολοκοτρώνης, ούτε ο Παλληκαρίδης, ούτε οι πρόσφυγες του '22 θα ένοιωθαν περήφανοι από όσα ειπώθηκαν πριν τον αγώνα κι από όσα διαδραματίστηκαν στις εξέδρες κατά τη διάρκειά του. Διάολε, το μόνο που δεν είχαν στο μυαλό τους όλοι αυτοί ήταν μια ποδοσφαιρική νίκη επί των τούρκων! (ε) Ευτυχώς που η τελευταία εικόνα από το ματς ήταν το τελευταίο χειροκρότημα των φιλάθλων προς τους νικητές τη στιγμή που κι εκείνοι τους χειροκροτούσαν από τον αγωνιστικό χώρο. Ευτυχώς που αποδείξαμε ότι κάτι μας έχει απομείνει από την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ μας κληρονομιά.

Τελικά, εις μάτην περιμέναμε προχτές τους "βαρβάρους".

"Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."

("Περιμένοντας τους Bαρβάρους", Κ. Καβάφης)

Ποδόσφαιρο και "πατριωτισμός"

Το σημερινό copy+paste δεν είναι οφείλεται σε τεμπελιά, όπως χτες. Απλώς, έτσι όπως έχω εκνευριστεί με όσες μπαρούφες διαβάζω για το αποψινό ματς με τους τούρκους, δεν βρίσκω κάτι καλύτερο να γράψω από όσα έγραψα σε κάποιο διαδικτυακό φόρουμ. Αντιγράφω, λοιπόν, τον...εαυτό μου(!):

Βλέπω ότι αναπτύχθηκε στο Φόρουμ ένας πολύ "γόνιμος" διάλογος εξ αιτίας του σημερινού αγώνα της εθνικής μας με τους τούρκους. Μπράβο! Δεν ήξερα ο δόλιος ότι η εθνική μου υπόσταση, τα ιερά, τά όσια και οι παραδόσεις 4.000 χρόνων (12.000 κατά Λιακόπουλο!) κρέμονται απόψε από τα ούμπαλα του Χαριστέα, του Γκέκα, του Ρεχάγκελ και δεν ξέρω κι εγώ ποιου άλλου.

Ας σοβαρευτούμε λίγο. Ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Μα ποιος εχέφρων άνθρωπος πιστεύει ότι απόψε θα βγάλουμε το άχτι μας επί των τούρκων με μια νίκη στο ποδόσφαιρο; Ήμαρτον! Μετά μας έφταιγε η χούντα η οποία αποπροσανατόλιζε τον κόσμο με το ποδόσφαιρο. Ρε, δεν πάμε να βάλουμε το κεφάλι κάτω από καμμιά βρύση μπας και συνέλθουμε; Και τι δεν άκουσα πια! Θα πάρουμε την Πόλη, θα πάρουμε την Κύπρο, θα πάρουμε την Βόρειο Ήπειρο, θα πάρουμε τον Ακράγαντα και τις Συρρακούσες, θα πάρουμε μία ζαμπόν-μπέηκον-μανιτάρια πιπεριά, θα πάρουμε την γκόμενα τηλέφωνο, θα πάρουμε από τα τρία το μακρύτερο...

Κι όλοι οι ακραιφνείς "εθνικόφρονες" κι όλοι οι αυμβίβαστοι "ελληναράδες" θα βαφτούν απόψε με τα χρώματα του πολέμου για να κατατροπώσουν τους "ούννους" και τους "μογγόλους" ως άλλοι Μιλτιάδαι, Θεμιστοκλείς κι Αλέξανδροι, παραβλέποντας ότι με τέτοιες εκδηλώσεις καφρίλας και ανεγκεφαλισμού το μόνο που πετυχαίνουν είναι να εκποιούν αντί πινακίου φακής το "υψηλόφρον" του ελληνικού πολιτισμού και να κατεβαίνουν στα επίπεδα του φτηνοβλακοχουλιγκανισμού. Η Αγιασοφιά, η Αλαμάνα και το Κούγκι θα γίνουν αθύρματα στα χέρια τους κι οι εθνικές μας μνήμες θα αποκαθηλωθούν από το εικονοστάσι για να γίνουν καρικατούρες σε φτηνιάρικα πανώ.

Κι αφού μέσα στο γήπεδο θα βρίσκονται μόνον όσοι διαθέτουν ελληνική ταυτότητα (τι κατάντια δημοκρατίας, Θεέ μου!!) και δεν θα μπορούμε να κοπανήσουμε τα φτηνιάρικα εθνικοκαφρικά μας πανώ στα κεφάλια των μισητών εχθρών μας, το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να στείλουμε την κατάντια μας να ταξιδέψει μέσω της τηλοψίας σε κάθε γωνιά του πλανήτη, για να βροντοφωνάξει το πόσο δίκιο έχουν όσοι υποστηρίζουν ότι η γελοιότητά μας δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αισχύλο. Το μόνο που θα πετύχουμε με το εθνικοκαραγκιοζηλίκι μας θα είναι να διατρανώσουμε την απαξία μας προς όσα ιδεώδη γεννήθηκαν σε τούτο τον τόπο, αναγκάζοντας τους παρεπιδημούντες εν εσπερία (αυτούς ντε, που έτρωγαν βαλανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες) να υποπτευθούν ότι οι νεοέλληνες δεν μπορεί να έχουν οποιαδήποτε σχέση με την αρχαία Ελλάδα.

Όχι, ρε! Ούτε μειοδότης είμαι, ούτε αρνησίπατρις κι ούτε εκχωρώ στον οποιοδήποτε την αποκλειστικότητα της εθνικοφροσύνης. Το μόνο που τους χαρίζω είναι η αποκλειστικότητα της "εθνικοφροσύνης" που εκδηλώνεται μόνο με πανηλίθια συνθήματα και με το ζωγράφισμα της σημαίας στο κούτελο ή στο μάγουλο δίκην βλαχοτατουάζ. Για μένα το αποψινό ματσάκι δεν διαφέρει σε τίποτε από το προηγούμενο ματς με τη Νορβηγία ή από το επόμενο με τη Μάλτα. Φυσικά και θα πανηγυρίσω σε περίπτωση νίκης. Μόνο που θα πανηγυρίσω λιγότερο απ' όσο πανηγύρισα τις νίκες μας πριν 3 χρόνια στην Πορτογαλία. Θα πανηγυρίσω, αλλά πίσω από τα πανηγύρια δεν πρόκειται να δω τον τρούλλο της Αγιασοφιάς να ξεπροβάλει.

Καλή (μας) νύχτα...

Ελευθερία - θάνατος: άσσος!

Σήμερα είμαι ιδιαίτερα κουρασμένος από ένα εξαντλητικό πρόγραμμα στη δουλειά. Προτιμώ, λοιπόν, το σημερινό μου σημείωμα να είναι όσο πιο απλό και ξεκούραστο γίνεται. Κι ο καλύτερος τρόπος να το πετύχω είναι ο παραδοσιακότερος όλων: η αντιγραφή!

Αντιγράφω, λοιπόν, μερικούς καταπληκτικούς αφορισμούς του Ανδρέα Τύρου από τον σημερινό "Κόσμο του Επενδυτή", όπου σχολιάζει με τον δικό του υπέροχο τρόπο τα περί του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Άλλωστε, διά της αντιγραφής τους διασώζω στο ημερολόγιό μου κι έτσι μου δίνεται το δικαίωμα να επανέλθω σ' αυτούς στο μέλλον.

• Επειγόντως αλλαγή προγράμματος. Δεν μας έλεγαν πως οι νικητές γράφουν την Ιστορία; Σιγά μην κάθονται να γράφουν, τι νικητές θα ήταν; Νικητής σημαίνει να υποχρεώνεται ο ηττημένος να την γράφει στα δικά μου μέτρα, προς δική μου (αυτο)ικανοποίηση και δόξα αιώνια.
• Δεν μας έλεγαν ότι η βία είναι η μαμή της Ιστορίας; Όχι πλέον, σε καιρούς (αμερικανικής) ειρήνης, η βία προορίζεται για τους τρομοκράτες αποκλειστικά, για τους υπόλοιπους περισσεύουν η αφυδατωμένη αφήγηση και η πολιτική ορθότητα.
• Μόνο που η υπέρβαση των διαφορών και η αμοιβαία κατανόηση δεν ευδοκιμούν πάνω στο σαθρό έδαφος της άγνοιας ή της παραποίησης, αλλ' αντίθετα, πάνω στη γνώση και τη διδαχή, πάνω στην πεποίθηση πως το αίμα, οι διωγμοί και οι καταστροφές, όπως δεν χρησίμευσαν ποτέ, ούτε να επαναληφθούν χρειάζεται.
• Τόση ανοησία, τόση παραπληροφόρηση, τόση βιασύνη, τόση ξεδιαντροπιά - γιατί άραγε; Μα, επειδή η διαδικασία της ενοποίησης έχει χαρακτηριστεί υπερ-επείγουσα δεν μπορεί να περιμένει, κι ας αχνοφαίνονται στον ορίζοντα τα πρώτα σημάδια από την κόπωση της παγκοσμιοποίησης.
• Ωραία, να ποντάρω κι όλες μου τις οικονομίες στο σύνθημα της Εθνεγερσίας. Ελευθερία ή θάνατος, είπατε; Εύκολο. Τρεις ζωές κι ένας μόνο θάνατος, όπως τέσσερις γάμοι και μια κηδεία; Κάτω ο θάνατος. Ζήτω η Ελευθερία - αλλά, μεταξύ μας, τι απόδοση έχει;
• Πώς να παίξει κανείς με βεβαιότητα... Τόσα λαμόγια, τόσοι εθνικιστές, τόσοι ήρωες του '21 και του 2000, τόσες αποσιωπήσεις και κατασκευές, τόσα κέντρα νυχτερινά και κέντρα αποφάσεων, τόσοι διαφωτιστές και τόσοι σκοταδιστές - ποιος να προλάβει να κερδίσει;

Διατήρησα την στίξη του πρωτοτύπου, έστω κι αν σε κάποια σημεία διαφωνώ. Συμφωνώ, όμως, απολύτως με την ουσία του.

Ποιο διεθνές αίσθημα δικαίου;

Οι θιασώτες των εκτελέσεων του Σαντάμ Χουσέιν και των συνεργατών του υποστηρίζουν -με ανερυθρίαστη υποκρισία- ότι οι αυτές οι δίκες (και οι συνεπακόλουθες εκτελέσεις) ικανοποιούν το διεθνές αίσθημα δικαίου το οποίο και τις επιβάλλει. Σπεύδουν δε να τις προσομοιάσουν προς την δίκη της Νυρεμβέργης η οποία απετέλεσε το φυσικό κλείσιμο (λέμε τώρα!) του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Φοβούμαι, όμως, ότι όλοι αυτοί οι υποκριτές θα καταπιούν την γλώσσα τους αν τους ρωτήσω τοςυ λόγους για τους οποίους δεν ικανοποιήθηκε το διεθνές αίσθημα δικαίου το οποίο επέβαλε να δικαστεί ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος Β' (William II) μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό το χιλιοξεσκισμένο διεθνές αίσθημα δικαίου το οποίο έβλεπε στο πρόσωπο του Γουλιέλμου Β' τον άνθρωπο που άναψε το φυτίλι του πολέμου εισβάλλοντας αναίτια σε μια ουδέτερη χώρα, που έστελνε με προσωπικές διαταγές του τα Ζέππελιν να βομβαρδίσουν αμάχους και που πρόσταζε τα υποβρύχιά του να βυθίζουν ακόμα και επιβατηγά ή νοσοκομειακά πλοία.

Τι να μας πει η διεθνής των υποκριτών; Ότι ένας αυτοκράτορας δεν περνάει από δίκη γιατί όλοι οι "γαλαζοαίματοι" της Ευρώπης ανήκουν στην ίδια οικογένεια και αλληλοϋποστηρίζονται; Ότι ο Γουλιέλμος Β' ήταν εγγονός της βασίλισσας Βικτωρίας και δεν επετρέπετο να τον αγγίξουν; Ή ότι οι σύμμαχοι τον χρειάζονταν ως εναλλακτική λύση σε περίπτωση που αποτύγχανε το σχέδιό τους για εκδημοκρατισμό και αναδιοργάνωση της νικημένης Γερμανίας;

Ρε δεν πα' να φώναζε ο υπουργός δικαιοσύνης της Αγγλίας ότι δεν πρέπει να γίνονται εξαιρέσεις ούτε σε αυτοκράτορες όταν μιλάμε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος; Δεν πα' να συμφώνησαν μαζί του 22 συμμαχικές χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ; Η Ολλανδία που "φιλοξενούσε" τον Γουλιέλμο Β' ούτε ν' ακούσει περί εκδόσεως δεν ήθελε. Τελικά της πέρασε! Αναρωτιέμαι με ποιο τσαγανό μια τόσο μικρή χώρα αντιτάχθηκε στην -επίσημα διατυπωμένη- βούληση τόσων μεγάλων και ισχυρών κρατών; Ποιες υπόγειες συμφωνίες της έκαναν "πλάτες" και της επέτρεπαν να βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα στους νικητές συμμάχους;

Πρέπει να σημειώσω ότι όταν ξέσπασε ο Β' Π.Π. οι Βρεττανοί προθυμοποιήθηκαν να παράσχουν φιλοξενία στον έκπτωτο αυτοκράτορα για να μη πέσει στα χέρια των χιτλερικών. Όμως ο Γουλιέλμος Β' απάντησε: "καλύτερα να με συλλάβουν οι εθνικοσοσιαλιστές παρά να φωτογραφηθώ με τον Τσώρτσιλ"! Έμεινε στην Ολλανδία όπου και πέθανε από πνευμονικό οίδημα τον Ιούνιο του 1941. Ο τάφος του έχει γίνει τόπος προσκυνήματος από τους γερμανούς οπαδούς της μοναρχίας.

Δυστυχώς, αγαπητέ Σαντάμ, εσύ δεν είχες καμμία σχέση με γαλαζοαίματους...

Η τέχνη του "δουλέματος"

Διάβαζα τις προάλλες ότι η Σεγκολέν Ρουαγιάλ (υποψήφια του σοσιαλιστικού κόμματος, για να μην ξεχνιόμαστε) δήλωσε "ενθουσιασμένη από τον γόνιμο διάλογο" που είχε με την καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, τι κοινό μπορεί να έχει η σοσιαλίστρια Ρουαγιάλ με την χριστιανοδημοκράτισσα Μέρκελ το οποίο την ενθουσίασε.

Δυο-τρεις μέρες αργότερα διάβασα ότι ο ηγέτης των Τόρις Ντέηβιντ Κάμερον εξεδήλωσε την επιθυμία του για "στενή συνεργασία" με τον ακροδεξιό πρωθυπουργό της Τσεχίας Μίρεκ Τοπολάνεκ. Το ωραιότερο είναι ότι και οι δύο μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό του Βελγίου Γκυ Φερχόφσταντ! Βραχυκύκλωσα τελείως στην ιδέα του συνεργαζόμενου τριγώνου "συντηρητικός-ακροδεξιός-σοσιαλιστής".

Το τελευταίο κρούσμα έρχεται τώρα πό τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προεκλογικά οι Δημοκρατικοί έκαναν σημαία τους τον τερματισμό του παράλογου πολέμου στο Ιράκ κι έτσι σάρωσαν τους Ρεπουμπλικάνους. Τώρα, λοιπόν, έφεραν προς ψήφιση στην Γερουσία (όπου έχουν την πλειοψηφία) την πρόταση για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ μέχρι το τέλος του 2008 και η πρόταση...απορρίφθηκε! Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι ένας σεβαστός αριθμός Δημοκρατικών γερουσιαστών συντάχθηκε με τους Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους τους, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την λαϊκή βούληση που πριν λίγο καιρό τους έστειλε στην Γερουσία.

Μελαγχόλησα συνειδητοποιώντας άλλη μια φορά ότι επαναλαμβάνεται η ίδια πάντα ιστορία: ας πούμε τώρα στον κόσμο αυτό που θέλει να ακούσει κι όταν φτάσει η ώρα θα βρούμε τον τρόπο να κάνουμε εκείνο που βολεύει τα συμφέροντα όσων υπηρετούμε. Αυτή η ιστορία που τόσο εύστοχα ο λαός αποκαλεί "δούλεμα".

Και θυμήθηκα τα λόγια ενός κορυφαίου τυχοδιώκτη της πολιτικής, του Ουίνστον Τσώρτσιλ: "Πολιτική είναι η τέχνη να μπορείς πρώτα να πείθεις τον κόσμο ότι θα κάνεις τα πάντα για να υλοποιήσεις τις επιθυμίες του και μετά να τον πείθεις ότι είναι προς το συμφέρον του που δεν έκανες τίποτε από όσα υποσχέθηκες". Διαχρονικότατο τσιτάτο!


Υστερόγραφο: τελειώνοντας τούτο το κείμενο δεν μπόρεσα να αποφύγω τον πειρασμό να ρίξω μια ματιά σε ένα άλλο κείμενό μου που ασχολείται με την πολιτική μπαγαμποντιά, το "Ανθ' ημών Παπαδιαμάντης"

Μισός αιώνας φοιτητικό κίνημα

Η ιστορία με τους "αναρχικούς", τους "τεντυμπόυδες", τους "ταραξίες" και τους "αιώνιους φοιτητές" δεν είναι καθόλου καινούργια. Από το 1955 μέχρι σήμερα επαναλαμβάνεται πάντοτε με το ίδιο περιεχόμενο, έστω κι αν το περιτύλιγμά της αλλάζει ανάλογα με την εποχή.

Όλα άρχισαν με τον αλήστου μνήμης νόμο 3234/55, ο οποίος έβγαλε τους φοιτητές στους δρόμους για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο. Το "νοικοκύρεμα" των οικονομικών επέβαλε αυξήσεις στα δίδακτρα και στα εξέταστρα, μείωση των κονδυλίων που διετίθεντο για τα συσσίτια και τις φοιτητικές εστίες αλλά και περιορισμό στις ατέλειες των φοιτητών. Το κράτος δαπανά για την παιδεία μόλις το...0,05% του προϋπολογισμού!

Το επόμενο μεγάλο κύμα κινητοποιήσεων ήρθε το 1962 με κεντρικό σύνθημα "15% προίκα στην Παιδεία κι όχι στη Σοφία". Το υπουργείο παιδείας προσπαθεί να δελεάσει τους φοιτητές αυξάνοντας τον αριθμό των εισακτέων αλλά εκείνοι δεν τσιμπάνε. Πέφτει ξύλο από την αστυνομία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και καταλαμβάνονται σχολές.

Το 1965 επιχειρείται νέα επίθεση κατά των ακαδημαϊκών ελευθεριών και του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι η απαρχή της περιόδου του "1-1-4". Τον Ιούλιο αυτής της χρονιάς δολοφονείται από αστυνομικούς ο φοιτητής της ΑΣΟΕΕ Σωτήρης Πέτρουλας και γίνεται σύμβολο της γενιάς του "1-1-4". Η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο των αρχών και η περίοδος περνάει στην ιστορία ως "Ιουλιανά".

Τον Γενάρη του 1967 γίνεται νέα προσπάθεια κατάλυσης του ασύλου. Είναι παροιμιώδης η δήλωση ενός αξιωματικού της χωροφυλακής: "Δεν αναγνωρίζω ότι ο χώρος του πανεπιστημίου είναι ιερός. Αλλά και να είναι, εμείς είμαστε ανίεροι για να εισέλθουμε;" Η αστυνομία απαγορεύει την προγραμματισμένη από την ΕΦΕΕ συγκέντρωση των φοιτητών και επιτίθεται όταν εκείνοι αγνοούν την απαγόρευση. Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες ρίχνουν το φταίξιμο για τα έκτροπα στους "Λαμπράκηδες" και στους "αναρχοκομμουνιστές συνοδοιπόρους" τους κι ο Διονύσης Σαββόπουλος γράφει το πασίγνωστο "Στην συγκέντρωση της ΕΦΕΕ" ("η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα πού 'χε κάτι απ' τις φωτιές...").

Οι "μακρυμάλληδες αλήτες" δεν κωλώνουν ούτε κατά την περίοδο της δικτατορίας. Με το σύνθημα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" καταφέρνουν αποφασιστικής σημασίας πλήγμα στην χούντα τψν συνταγματαρχών. Τα γεγονότα του 1973, πρώτα στην Νομική της Αθήνας και αργότερα σ' ολόκληρη την Ελλάδα κορυφώνονται την θρυλική βραδυά του Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο.

Το 1979 ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης (τότε υπουργός παιδείας της Νέας Δημοκρατίας) φέρνει στην Βουλή προς ψήφιση τον διαβόητο νόμο 815. Οι φοιτητές ξεσηκώνονται άλλη μια φορά καταλαμβάνοντας την συντριπτική πλειοψηφία των σχολών της χώρας και πλημμυρίζοντας σχεδόν καθημερινά τους δρόμους. Η ψήφιση του νόμου δεν ανακόπτει την φοιτητική εξέγερση. Τελικά, η κυβέρνηση Ράλλη ηττάται κατά κράτος σ' αυτή τη σύγκρουση και ο πρωθυπουργός σχεδόν υποχρεώνεται να ανακοινώσει την αναστολή του νόμου. Η αστυνομία, όμως, το φυλάει "μανιάτικο" και ξεσπάει χωρίς λόγο στους φοιτητές κατά την ήσυχη πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου. Για πρώτη φορά στο πλευρό των αστυνομικών κάνουν την εμφάνισή τους "αγανακτισμένοι πολίτες". Στο μακελειό που ακολουθεί τραυματίζονται πάνω από 150 διαδηλωτές ενώ σκοτώνονται η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής.

Η τελευταία μεγάλη ήττα του κράτους στις αναμετρήσεις του με τους φοιτητές έρχεται το 1990, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη προωθεί (διά του τότε υποργού παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου) νομοσχέδιο για αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Τα δραματικά επεισόδια που διαδραματίζονται σ' όλη τη χώρα δημιουργούν άλλο ένα θύμα. Ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας δολοφονείται στην Πάτρα από ομάδα τραμπούκων της οποίας προΐσταται ο διαβόητος πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ Γιάννης Καλαμπόκας.

Φτάνουμε στο σήμερα. Το ότι η κυβερνητική πλειοψηφία πέρασε τον νόμο-πλαίσιο για την παιδεία δεν σημαίνει τίποτε. Οι φοιτητές έχουν την δύναμη να τον στείλουν κι αυτόν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, όπως έκαναν και με τον 815/79. Ας καταλάβουν κάποτε οι κρατούντες ότι σε τούτο τον τόπο επί 50 και πλέον χρόνια οι επιστήμονες βγαίνουν από τους "αναρχικούς, τεντυμπόυδες και μακρυμάλληδες αιώνιους φοιτητές", οι οποίοι πάντοτε θα αποτελούν το μέλλον αυτού του τόπου.

Η φαυλότητα των "Ειδικών Λογαριασμών"

Πριν λίγες μέρες, γράφοντας ένα κείμενο με τίτλο "Το νταβατζηλίκι του Ν. 128/75", έκανα λόγο για τους "Ειδικούς Λογαριασμούς" του Δημοσίου. Αυτοί οι λογαριασμοί δεν συμπεριλαμβάνονται στον κρατικό προϋπολογισμό και χρεώνονται με κονδύλια διά των οποίων καλύπτονται "ειδικές ανάγκες".

Οι "Ειδικοί Λογαριασμοί" συστάθηκαν με νόμους του 1950. Αποτελούν εφεύρημα της δύσκολης και σκοτεινής περιόδου που ακολούθησε τον τερματισμό του εμφυλίου και αναδείχτηκαν σε χρήσιμο εργαλείο αντιδημοκρατικών τακτικών αφού μέσα απ' αυτούς πληρώνονταν όλες οι ύποπτες δαπάνες και όλοι όσοι δρούσαν εκτός νομιμότητος. "Πας ο τα φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως ίνα μη τα έργα αυτού ελεγχθή"...

Δυστυχώς, καμμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση δεν ένοιωσε την ανάγκη να τους καταργήσει. Μάλιστα, η λειτουργία τους "εκσυγχρονίστηκε" με νόμο του 1999. Το 2002 τηρήθηκαν 270 τέτοιοι λογαριασμοί στους οποίους εισέρρευσε ποσό 3,8 δις ευρώ, ποσό μεγαλύτερο του 10% των εσόδων του τακτικού προϋπολογισμού. Δυο χρόνια αργότερα, με την Ν.Δ. στην κυβέρνηση, οι λογαριασμοί αναδιοργανώθηκαν και μειώθηκαν σε 130 αλλά τα έσοδά τους αυξήθηκαν σε 4,1 δις. Το 2005 έμειναν εκτός προϋπολογισμού 4,9 δις, ήτοι το 13% της συνολικών εσόδων του κράτους. Κάπου λίγο πάνω από τα 5 δις υπολογίζεται ότι έκλεισε το 2006.

Αναρωτιέμαι πώς αλλοιώς εκτός από "φαυλότητα" μπορώ να αποκαλέσω αυτή την τακτική των "Ειδικών Λογαριασμών"; Τα δυο μεγάλα κόμματα κονταροχτυπιούνται για το ποιο από τα δυο εγγυάται κάθαρση και διαφάνεια, αλλά επιμένουν να διαχειρίζονται πάνω από 10% των δημοσίων εσόδων στο σκοτάδι. Εν κρυπτώ και παραβύστω. Δίχως να λογοδοτούν και δίχως να ενημερώνουν την Βουλή. Τι άλλο χρειάζομαι για να πειστώ ότι ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠαΣοΚ εννοούν πράγματι όσα διατυμπανίζουν περί διαφανείας και καθάρσεως; Έτσι που το πάνε, σε λίγα χρόνια οι μισές δαπάνες του κράτους θα γίνονται εκτός προϋπολογισμού άκριτα και δικτατορικά. Μόνο ένας δικτάτορας μπορεί να αποφασίζει ανεξέλεγκτα τι συνιστά "ειδική ανάγκη" και τι όχι.

Ας καταργηθεί λοιπόν ο προϋπολογισμός! Αφού οι άρχοντές μας εκτιμούν ότι χρειάζονται "ευελιξία" στην διαχείριση, ας γίνουν τα πάντα "ευέλικτα". Και γαία πυρί μειχθήτω. Στο όνομα της "Δημοκρατίας" βεβαίως...

Η αλαζονική ηλιθιότης του κυρίου Ρης

Το ότι ο ισχυρός γίνεται εύκολα αλαζών κι ο αλαζών γίνεται εύκολα βλαξ το ήξερα, όπως όλος ο κόσμος. Έσπευσε, όμως, να μας το αποδείξει κι ο εν Αθήναις πρέσβυς των ΗΠΑ, ο κύριος Τσαρλς Ρης, ο οποίος πρέπει να θεωρείται από χέρι ισχυρός, ως πρέσβυς της κοσμοκράτειρος.

Είναι γνωστά σε όλους τα όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες με την επίσκεψη Πούτιν και την υπογραφή των συμφωνιών για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Εκεί, λοιπόν, πάνω που κουβέντιαζαν Έλληνες και Ρώσοι, πετάχτηκε σαν πορδή κι ο κύριος πρέσβυς για να κατηγορήσει την Gazprom για...αισχροκέρδεια! Αγοράζουν -λέει- οι Ρώσοι το αέριο προς 100 δολλάρια τον μετρικό τόννο και πουλάνε προς 265. Δεν είναι ανεπανάληπτο να κατηγορούν οι -εκμεταλλευτές όλου του πλανήτη- Αμερικανοί τους Ρώσους για αισχροκέρδεια; "Είπε η χέστρα της πορδούς φύγε γιατί με βρόμισες!" Ή, μήπως, πρέπει να υποθέσω ότι ο κύριος πρέσβυς παριστάνει τον αμύντορα των ευρωπαϊκών συμφερόντων; Οποία αλαζονεία!

Είπε κι άλλα ωραία ο κύριος Ρης. Δήλωσε, ας πούμε, ότι οι ΗΠΑ θα στηρίξουν τον αγωγό μόνο αν -σε πρώτη φάση- διοχετευτεί απ' αυτόν σε αζερικό φυσικό αέριο και στη συνέχεια ιρανικό. Ας παραβλέψω για την ώρα την απορία μου για την στήριξη των ΗΠΑ στο ιρανικό φυσικό αέριο (υπονοεί κάτι ο μίστερ Ρης για τον τρόπο με τον οποίο θα "συνεργαστεί" η χώρα του με το Ιραν;). Πώς να παραβλέψω όμως τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο ο οποίος, σχολιάζοντας την δήλωση Ρης, υπενθύμισε ότι η Ρωσία έχει ήδη αγοράσει με μακροχρόνιες συμφωνίες όλο το διαθέσιμο αζερικό φυσικό αέριο; Αν αληθεύει αυτό το στοιχείο (κι ο Ανδριανόπουλος είναι άριστα διαβασμένος σε τέτοια θέματα), τότε όποιος θέλει να αγοράσει αζερικό αέριο πρέπει να απευθυνθεί στην Μόσχα κι όχι στο Μπακού! Μήπως είπατε μπαρούφα κύριε πρέσβυ;

Το ωραιότερο, όμως, το φύλαξε για το τέλος ο κύριος Ρης. Είπε ότι ο υπό κατασκευή αγωγός θα έχει τα μέγιστα για τους Ευρωπαίους οφέλη μόνο αν περάσει απ' αυτόν πετρέλαιο από το...Καζακστάν! Τρομερό, ε; Η Ευρώπη ενδιαφέρεται για φυσικό αέριο κι αυτός προπαγανδίζει το καζακικό πετρέλαιο! Τέτοια ηλιθιότης, πια;

Διερωτώμαι αν είναι όντως ηλίθιος ο κύριος πρέσβυς. Μήπως είναι απλώς συνεπέστατος υπάλληλος των αφεντικών του και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους; Λεπτομέρεια: την εκμετάλλευση των πετρελαίων του Καζακστάν έχει αναλάβει η αμερικανική Chevron!

Προσωπικώς, δεν αιφνιδιάστηκα από τις δηλώσεις του κυρίου Ρης. Ποτέ δεν συμπάθησα και ποτέ δεν θα συμπαθήσω αμερικανικό γεράκι (έστω, γερακόπουλο), ακόμα κι αν μιλάει ελληνικά. Δεν τσιμπάω με τίποτε.

Οι πλάτες των εργαζομένων

Έγραφα χτες ότι οι οικονομικοί "φωστήρες" (Γκαργκάνας, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) έπεσαν με τα μούτρα πάνω στους εργαζομένους, παραβλέποντας -ηθελημένα σίγουρα- τους άλλους δύο συντελεστές κόστους, τις πρώτες ύλες και το χρήμα.

Το παιγνίδι που παίζεται από τα μονοπώλια ή τα ολιγοπώλια με τις πρώτες ύλες είναι δεδομένο. Κι αν ο απλός πολίτης δεν συλλαμβάνει τα όσα γίνονται στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων (π.χ. το πετρέλαιο προαγοράζεται κι επομένως η οποιαδήποτε άνοδος τιμής ΘΑ ισχύσει για ποσότητες που ΘΑ πουληθούν μετά από κάποιους μήνες αλλά οι επιδράσεις στην κατανάλωση είναι άμεσες), οπωσδήποτε καταλαβαίνει την μικρογραφία τους στις τιμές των ζαρζαβατικών μετά από κακοκαιρία (πώς επηρεάζει το χτεσινό χαλάζι τα κατεψυγμένα και εισαγόμενα εμπορεύματα που βρίσκονται από καιρό αποθηκευμένα;) ή του κρέατος παραμονές εορτών (ποια θυσία κάνει ο χασάπης την μεγάλη Πέμπτη και ζητάει περισσότερα απ' όσα απαιτούσε 15 μέρες νωρίτερα;). Αλλά πώς να παρέμβει κανείς όταν ακριβώς επειδή δεν θέλει να παρέμβει ψηφίζει νόμους (εγχώριους και διεθνείς) οι οποίοι επιτρέπουν την ασυδοσία απαγορεύοντας (τάχαμου!) οποιονδήποτε παρεμβατισμό προς αποφυγήν...στρεβλώσεων; Πώς να παρέμβουν αυτοί που ευνοούν την ύπαρξη του παρασιτικού μεσαζοντισμού και καταδικάζουν μόνο στα λόγια την σύμπηξη παντοειδών τραστ και καρτέλ;

Όλα στις πλάτες των εργαζομένων, λοιπόν. Έστω κι αν δεν φταίνε οι εργαζόμενοι για την απαξίωση του τεχνολογικού εξοπλισμού που ανεβάζει το κόστος παραγωγής, έστω κι αν δεν φταίνε για την επενδυτική αδράνεια που συντείνει στην μείωση της παραγωγικότητας. Ποιος ενδιαφέρεται για την απαξίωση του εισοδήματός τους, για την επιτεινόμενη εξαθλίωσή τους, για τον υπερδανεισμό και την καταχρέωσή τους στις τράπεζες; Όλα στις πλάτες τους, προς δόξα του φιλελευθερισμού και αύξηση της κερδοφορίας των κεφαλαίων. Όλα στις πλάτες τους κι ας αβγαταίνουν κάθε χρόνο οι περιουσίες των "εχόντων και κατεχόντων".

Πριν σχεδόν 30 χρόνια, τότε που καθόμουν στα θρανία της ΑΣΟΕΕ, οι καθηγητές μου που με δίδασκαν ότι ο περιορισμός του πληθωρισμού επιτυγχάνεται με την μείωση της χρηματικής ρευστότητας. Προφανώς, δεν εννοούσαν μείωση της -ανύπαρκτης ούτως ή άλλως- ρευστότητας των ωρομισθίων ή των συμβασιούχων αλλά την μείωση της άφθονης ρευστότητας π.χ. εκείνων που περιλαμβάνονται στην λίστα Φορμπς με την οποία ασχολήθηκα προ ημερών.

Αν, λοιπόν, η "συμμωρία" (συν+μωρία) Γκαργκάνας-ΔΝΤ-ΕΚΤ θέλουν πράγματι να τιθασσεύσουν τον πληθωρισμό, ας φροντίσει να μειώσει την άφθονη και ανεξέλεγκτη ρευστότητα εκείνων των ολίγων που μας πλημμύρισαν με άφθονο χρήμα περιορισμένης αγοραστικής δύναμης. Διάολε! Αρκετά φόρτωσαν στις πλάτες εκείνων που δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να διεκδικούν το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην εργασία και την αξιοπρεπή αμοιβή της. Πόσα να σηκώσουν πια αυτές οι πλάτες;

Πόσο επίκαιρος γίνεται τέτοιες ώρες ο γερο-Κάρολος...

Εσκεμμένα ψεύδη

Τα είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα. Ο απλός πολίτης βιώνει την πορεία προς την εξαθλίωση και δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει παρά να ελπίζει σε καλύτερες μέρες αλλά τα χαμπέρια από τα αρμόδια κοινοτικά όργανα δεν είναι ευχάριστα. Η Ευρώπη πιέζει για "μεταρρυθμίσεις" ώστε η αγορά εργασίας να γίνει πιο "ευέλικτη", να επεκταθεί η μερική απασχόληση και να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Ισχυρίζονται οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες ότι η κατάσταση στην χώρα μας είναι πολύ κακή επειδή (α) ο πληθωρισμός μας κινείται μονίμως 2 μονάδες πάνω από την μέση τιμή της ευρωζώνης, (β) η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας ακολουθούν φθίνουσα πορεία και (γ) η παιδεία έχει τα χάλια της κι ως εκ τούτου σε λίγο καιρό θα έχουμε πρόβλημα επάρκειας ικανών στελεχών.

Φυσικά, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τις επισημάνσεις αυτές. Πώς να συμφωνήσω, όμως, με τον κύριο Γκαργκάνα ο οποίος δεν βλέπει άλλη λύση για την πάταξη του πληθωρισμού από την καθήλωση των εργασιακών αμοιβών; Κι όχι τίποτ' άλλο αλλά με το πες-πες έπεισε και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο ότι αυτή είναι η μόνη λύση. Όλοι αυτοί οι "ειδικοί" υποστηρίζουν ότι με το σμπάρο της μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων πετυχαίνουν δυο τρυγόνια: αφ' ενός μεν χαλιναγωγούν τον πληθωρισμό αφ' ετέρου δε καθιστούν ανταγωνιστικότερα τα ελληνικά προϊόντα αφού θα μειωθεί το κόστος εργασίας.

Θα μπορούσα να πω ότι όλο αυτό το σκηνικό στήνεται πάνω σε μια σοφιστεία, αφού το κόστος εργασίας δεν είναι ο μόνος συντελεστής κόστους. Αυτό, όμως, θα το αναλύσω αύριο. Προς το παρόν μπορώ να πώ ότι στήνεται πάνω σε λάθος δεδομένα. Δυστυχώς για την μικροπολιτική του κυρίου Γκαργκάνα (και των λοιπών συμμάχων του κεφαλαίου) οι δείκτες μιλούν για αύξηση της παραγωγικότητας κι όχι για μείωση! Σε ανύποπτο χρόνο ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας ανέφερε στην εισηγητική επί του προϋπολογισμού έκθεσή του: "η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας προβλέπεται να διατηρηθεί και κατά το 2007 σε υψηλά επίπεδα"!! Από τη στιγμή, λοιπόν, που οι αυξήσεις των μισθών δεν κινούνται σε υψηλά επίπεδα, οι εργαζόμενοι δεν εισπράττουν το μερίδιο που τους αναλογεί από την αύξηση της εργασίας τους. Αυτό λέει η απλή λογική και όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Επομένως, είτε το θέλουν είτε όχι και οι τρεις τους (Γκαργκάνας, ΕΚΤ, ΔΝΤ) οι διαπιστώσεις τους είναι όχι μόνο εσκεμμένα ψευδείς αλλά και κατευθυνόμενες. Μόνος τους στόχος είναι η διευκόλυνση των μεταρρυθμίσεων που σχεδιάζονται εις βάρος των εργαζομένων και υπέρ των ισχυρών του χρήματος. Τόσο απλά.

Περί χρήματος και πλούτου

Στο χτεσινό μου κείμενο έγραφα ότι θα επανέλθω για να σχολιάσω την άποψη του κυρίου Φορμπς περί του ότι διανύουμε "την πιο πλούσια χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητος". Θά 'θελα να πω στον κύριο Φορμπς ότι το γεγονός πως αυξήθηκαν οι δισεκατομμυριούχοι στον πλανήτη επ' ουδενί σημαίνει ότι πλούτισαν και οι απλοί άνθρωποι. Θά 'θελα, επίσης, να του παρατηρήσω ότι η φτώχεια και η κακομοιριά μάλλον αβγάτισαν κι ότι οι δυο φτωχότερες χώρες του κόσμου (Μπαγκλαντές και Μπουργκίνα Φάσου) έγιναν ακόμη φτωχότερες.

Μιας όμως και η κουβέντα γίνεται για το χρήμα, σκέφτηκα να παραθέσω, αντί άλλων σχολίων, μερικά από τα περί χρήματος "τσιτάτα" που διακοσμούν τον τοίχο του γραφείου μου. Δεν θυμάμαι ούτε ποια είναι δικά μου ούτε πού διάβασα τα υπόλοιπα. Έτσι κι αλλοιώς, η ουσία τους παραμένει αναλλοίωτη:

• Το χρήμα είναι σαν την κοπριά. Μόνο αν το σκορπίσεις γίνεται χρήσιμο.
• Κάποιοι έχουν λεφτά. Κάποιοι είναι πλούσιοι. Συνήθως διαφορετικά πρόσωπα.
• Ξεπλυμένο χρήμα έχουμε άφθονο. Με το καθαρό υπάρχει πρόβλημα.
• Γνωρίζετε τον Καλό Σαμαρείτη; Φυσικά. Επειδή είχε λεφτά. Αλλοιώς, ποιος θα τον ήξερε;
• Δεν μπορείς να πλουτίσεις. Εκτός αν πληρώσεις πολύ ακριβά.
• Εκνευρίζομαι όταν ακούω κάποιους πλούσιους να διατρανώνουν ότι έφτιαξαν τα πάντα με τον ιδρώτα τους. Τόσο κακής ποιότητας ήταν ο ιδρώτας του πατέρα μου που δεν μπόρεσε να φτιάξει κάτι στη ζωή του;

Για το τέλος φύλαξα έναν αφορισμό του πρόωρα χαμένου Άρη Φακίνου, εξαιρετικά αφιερωμένο στους "κάθιδρους" επιτυχημένους:

"Ο παράς δεν ταξιδεύει ποτέ δίχως συνοδεία. Φέρνει από πίσω του, όπως ένα κάρο φορτωμένο κοπριά, ένα σωρό μύγες, σκαθάρια, σκουλήκια. Χρήμα καθαρό, τίμιο, αθώο δεν υπάρχει πουθενά."

Η λίστα Φορμπς

Μια χαρά την βλέπω την παγκοσμιοποίηση! Τουλάχιστον από οικονομικής απόψεως, η προσπάθεια πετυχαίνει σιγά-σιγά τον στόχο της. Πέρυσι ο κατάλογος των δισεκατομμυριούχων του περιοδικού Forbes περιελάμβανε 793 άτομα με συνολική περιουσία 2,6 τρισεκατομμύρια δολλάρια περίπου κι εφέτος 946 άτομα (+19%) με συνολικό βιός 3,5 τρισεκατομμύρια (+35%). Δόξα τω Θεώ!

Διάβαζα τα σχετικά δημοσιεύματα των εφημερίδων και μελαγχόλησα. 3,5 τρισεκατομμύρια δολλάρια! Ή το διπλάσιο του ετήσιου ακαθάριστου εισοδήματος ολόκληρης της Γαλλίας! Κι από δίπλα ο μίστερ Φορμπς να δηλώνει ότι αυτή είναι η πιο πλούσια χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητας...

Για την βλακωδέστατη δήλωση του μίστερ Φορμπς (στην φωτογραφία μιλάει στο φιλομπουσικό και ημιφασιστικό Fox Channel για το... κόστος της ελευθερίας!) θα ήθελα να πω πολλά. Νοιώθω όμως τόσο θλιμμένος ώστε για την ώρα θα μείνω σιωπηλός. Θα επανέλθω εν ευθέτω χρόνω.

Στο μεταξύ θα ήθελα να συγχαρώ τους ιθύνοντες νόες της παγκοσμιοποίησης για την "επιτυχία" τους. Μια επιτυχία που γίνεται σαφής στο πρόσωπο του μεξικανού επιχειρηματία Κάρλος Σλιμ ο οποίος φιγουράρει στην τρίτη θέση της λίστας, αυξάνοντας την περιουσία του από τα περυσινά 30 δισεκατομμύρια δολλάρια στα τωρινά 49. Με άλλα λόγια, ο κύριος Σλιμ κατέχει το 6,5% του πλούτου της -φτωχής- χώρας του. Και εις ανώτερα!

Σημείωση, 3 χρόνια αργότερα: Η φωτογραφία για την οποία γίνεται λόγος πιο πάνω, κατέβηκε από την Wikipediα, προφανώς λόγω πληθώρας παρόμοιων δημοσιευμάτων. Την αντικατέστησα για να μη ξεχάσουμε αυτή την φάτσα.

Τα παγούρια των τραπεζιτών

Το ημερολόγιό μου είναι γεμάτο από κείμενα σχετικά με την απαράδεκτη λειτουργία του τραπεζικού μας συστήματος. Και τούτο γιατί είναι στεριωμένη μέσα μου η πεποίθηση ότι (α) το κράτος κοντεύει να εκχωρήσει στους τραπεζίτες ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε και (β) η Τράπεζα της Ελλάδος και ο κ. Γκαργκάνας (ως εποπτεύουσα αρχή) αρκούνται σε παραινέσεις, ευχολόγια, θωπείες και...τρυφερά μαλλώματα, θυμίζοντας στοργική μαμά που επιπλήττει τα ζωηρά παιδάκια της.

Αυτά τα ωραία συμβαίνουν σε μια χώρα όπου 2,5 εκατομμύρια οικογένειες έχουν μπλεχτεί στα πλοκάμια των τραπεζών χρωστώντας πάνω από 80 δισεκατομμύρια ευρώ και πληρώνοντας κατά μέσον όρο 300 ευρώ μηνιαίως για τόκους. Αυτά συμβαίνουν σε ια χώρα όπου ημερησίως εκταμιεύονται 5.500 (!) δάνεια και εκδίδονται 2.500 (!) πιστωτικές κάρτες. Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα όπου παράλληλα συμβαίνουν και τα εξής πράματα και θάματα:

Α) Διατηρούνται τα υψηλότερα επιτόκια δανεισμού της Ευρώπης.

Β) Οι ενώσεις καταναλωτών δεν μπορούν να πετύχουν ομαδικές αποζημιώσεις κι έτσι οι καταναλωτές που θέλουν να διεκδικήσουν το δίκιο τους υποχρεούνται να προσφεύγουν μεμονωμένα στην δικαιοσύνη βάζοντάς τα με τις οργανωμένες νομικές υπηρεσίες των τραπεζών (με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κόστος χρόνου και χρήματος).

Γ) Οι χρεώσεις που κρίθηκαν παράνομες από την δικαιοσύνη εξακολουθούν να εισπράττονται, αλλάζοντας απλώς όνομα.

Δ) Τα δάνεια σε καθυστέρηση υπερβαίνουν το διπλάσιο του μέσου ευρωπαϊκού όρου αλλά οι τράπεζες εξακολουθούν να δανείζουν τους πολίτες δίχως να εξετάζουν την πιστοληπτική τους ικανότητα.

Ε) Ο "τραπεζικός μεσολαβητής" (το μόνο όργανο στο οποίο μπορεί να καταφύγει ένας δανειολήπτης για να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα) ασχολείται με ζητήματα ελάσσονος σημασίας και δεν παρεμβαίνει σε σοβαρά θέματα όπως τα πανωτόκια.

ΣΤ) Τα στοιχεία του "Τειρεσία" είναι ελλιπέστατα, κυρίως όσον αφορά την πιστοληπτική ικανότητα των δανειοληπτών ενώ δημιουργούν σωρεία προβλημάτων σ' αυτούς είχαν κάποτε την ατυχία να συμπεριληφθούν στην μαύρη λίστα του.

Ζ) Τα περίφημα "ψιλά γράμματα" των δανειακών συμβάσεων ζουν και βασιλεύουν.

Μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα, το μέτρο που ανακοινώθηκε πρόσφατα περί μη εκπλειστηριάσεως ακινήτου περιουσίας για οφειλές κάτω από ένα ορισμένο ποσό είναι μεν ευπρόσδεκτο αλλά μοιάζει με μια σταγόνα νερό στα χείλη διψασμένου στρατοκόπου. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα τόσο η κυβέρνηση όσο και ο κ. Γκαργκάνας θα υποχρεώσουν τους τραπεζίτες να ανοίξουν τα γεμάτα παγούρια τους.

Οι χαρούμενες πουτάνες

Πώς το λέει ο λαός μας; Οι μεν αρχαίοι υποστήριζαν ότι "γλώττα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει" οι δε νεώτεροι (με το πλέον ελευθεριάζον ύφος) ότι "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει".

Και οι δυο παροιμίες έχουν απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος έσπευσε να δικαιολογήσει την συμπεριφορά της αστυνομίας κατά το χτεσινό συλλαλητήριο υποστηρίζοντας ότι "οι δυνάμεις ασφαλείας επενέβησαν μόνον όταν οι διαδηλωτές άρχισαν να δημιουργούν επεισόδια".

Μάλιστα, κύριε εκπρόσωπε. Σας καταλάβαμε. Τα σώματα ασφαλείας διατηρούσαν την ψυχραιμία τους και επεδείκνυαν στάση αναμονής μέχρις ότου ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ άρχισαν να τα κάνουν λίμπα. ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ, κύριε εκπρόσωπε, έτσι; Όχι οι κουκουλοφόροι, ε; Εντάξει, καταλάβαμε.

Για το ότι ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ έμεινε αφύλαχτο το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, ούτε κουβέντα. Για το ότι τα κλομπ και τα δακρυγόνα έπιασαν δουλειά ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ οι κουκουλοφόροι εισχώρησαν στο σώμα των διαδηλωτών, ούτε λέξη. Για το ότι τα όργανα ασφαλείας συνέλαβαν καμμιά εβδομηνταριά άτομα ΜΟΝΟ φοιτητές και καθηγητές αλλά κανένα κουκουλοφόρο, τσιμουδιά. Για το ότι δεν κουνήθηκε ούτε πηλίκιο όσοι ώρα οι ταραχοποιοί αρμένιζαν μονάχοι τους μπροστά στο μνημείο, μόκο.

Την πατήσατε, κύριε εκπρόσωπε. Εκείνο το "μόνον όταν" λέει την αλήθεια κατά λάθος (προφανώς δεν θέλατε να πείτε ότι η αστυνομία περίμενε -ή, μήπως, παρακαλούσε- ν' αρχίσουν τα επεισόδια) κι εκείνο το "οι διαδηλωτές άρχισαν" σας ξέφυγε και πρόδωσε τις μύχιες σκέψεις σας και τα καταχθόνια σχέδιά σας για κατασυκοφάντηση της λαϊκής οργής.

Ντεφορμέ σας βρίσκω, κύριε εκπρόσωπε. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι. Ακόμα και τις χαρούμενες πουτάνες.

Το ντρόκολο του μαλάκα

Λίγο πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, στις 18 Φεβρουαρίου 2004, είχα γράψει στο ημερολόγιό μου ένα κείμενο με τίτλο "Ταλαίπωροι νεοσύντροφοι". Εκεί παρέθετα με ιδιαίτερο τρόπο τα συνθήματα που εκσφενδόνιζαν προεκλογικά οι αρχηγοί των δυο μεγάλων κομμάτων. Ο ιδιαίτερος τρόπος συνίστατο στο ότι τα συνθήματα παρετίθεντο ανά ζεύγη (ένα σύνθημα του Καραμανλή κι ένα του Παπανδρέου) και προκαλούσα τον αναγνώστη να ξεχωρίσει ποιος από τους δυο είπε τι.

Σήμερα επανέρχομαι με την -τρόπον τινα- συνέχεια εκείνου του κειμένου, παραθέτοντας μια καινούργια συστοιχία συνθημάτων ανά ζεύγη. Επέλεξα τα συνθήματα του Γιωργάκη από το πρόσφατα δημοσιευμένο προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματός του (ναι! είχα το κουράγιο να το διαβάσω όλο!), ενώ τα συνθήματα του Κωστάκη τα επέλεξα από την ομιλία που εκφώνησε χτες επ' ευκαιρία του εορτασμού του κόμματός του για τα 3 χρόνια εξουσίας του. Συγκρατούμαι με δυσκολία για να μη ξεστομίσω καμμιά "φαρμακιά" (όπως π.χ. ότι τέτοιες γιορτές εξουσίας μόνο τα δικτατορικά κόμματα κάνουν κλπ) και προχωρώ.

Λοιπόν! Στα παρακάτω ζεύγη συνθημάτων το ένα σκέλος είναι πασοκικό και το άλλο νεοδημοκρατικό. Μπορείτε να αποδώσετε "έκαστον εκάστω"; Πολύ αμφιβάλλω!

• Δίκαιη αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ των αδυνάτων κοινωνικών τάξεων - Δίκαιη μοιρασιά σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη
• Αύξηση του επιδόματος ανεργίας και διεύρυνση των κριτηρίων του ΕΚΑΣ - Αύξηση τόσο του επιδόματος ανεργίας όσο και του ΕΚΑΣ
• Εγγυημένο ελάχιστο αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης - Καθιέρωση κατώτατης εθνικής σύνταξης σε επίπεδο που να εγγυάται αξιοπρεπή διαβίωση
• Αξιοποίηση του ανθρώπινου πλούτου - Πεμπτουσία της πολιτικής μας είναι ο άνθρωπος
• Δίκαιη και συνεκτική κοινωνία που να καταπολεμά την φτώχεια - Σχέδιο αντιμετώπισης της φτώχειας
• Προσδιορισμός της αγροτικής σύνταξης στα 550 ευρώ για μεμονωμένους αγρότες και στα 950 για ζευγάρι αγροτών - Αύξηση των συντάξεων του ΟΓΑ
• Νέο μοντέλο διοικητικής διάρθρωσης της χώρας - Μεταρρύθμιση της διοικητικής δομής της χώρας
• Σχεδιάζουμε μια δυναμική οικονομία - Οικοδομούμε μια δυναμική οικονομία ευκαιριών
• Εγγύηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας για κάθε Έλληνα - Ανάπτυξη αυτόνομου δικτύου πρωτοβάθμιας φροντίδας
• Δίκαιη και συνεκτική κοινωνία - Συνεκτική και δίκαιη κοινωνία (!!!!)

Το τελευταίο ζευγάρι μπορεί να προκαλεί τα περισσότερα γέλια αλλά είναι απολύτως αληθές! Το πρώτο του σκέλος περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του ΠαΣοΚ (όπως και τα πρώτα σκέλη όλων των παραπάνω ζευγαριών), ενώ το δεύτερο ακούστηκε χτες βράδυ από τα πρωθυπουργικά χείλη (όπως και όλα τα δεύτερα σκέλη των παραπάνω ζευγαριών).

Άντε τώρα να πρέπει ντε και καλά να επιλέξω έναν από τους δυο ως αυριανό κουμανταδόρο του τόπου. Γιατί, καλέ; Γιατί με βάζουν στο ντρόκολο ότι πρέπει να επιλέξω ντε και σώνει έναν από τους δυο; Μα τόσο μαλάκα με θεωρούν τελικά;

Η στύση του τέρατος

Ο άνθρωπος και η γάτα είναι τα μόνα ζώα σ' ολόκληρο τον πλανήτη που σκοτώνουν απλώς από ευχαρίστηση κι όχι από ανάγκη για επιβίωση. Κι αν για τις γάτες υπάρχει το ελαφρυντικό της "φύσης", για τον άνθρωπο ποιο ελαφρυντικό υπάρχει;

Δυστυχώς, η ανάπτυξη του "πολιτισμού" χειροτέρεψε τα πράγματα. Τώρα πλέον δεν σκοτώνουμε απλώς για ευχαρίστηση. Σκοτώνουμε και από υποχρέωση. Γίναμε σκλάβοι ενός συστήματος, μιας παγκόσμιας μηχανής που φτιάξαμε μόνοι μας κι αφού ξέφυγε από τον έλεγχό μας μας πιέζει να σκοτώνουμε και να σκοτωνόμαστε.

Μόνοι μας κατασκευάσαμε τη ζούγκλα που μας καταπίνει. Μόνοι μας βάλαμε τους κανόνες λειτουργίας της μηχανής. Δεν φανταστήκαμε ότι το δημιούργημα θα ξέφευγε από τον έλεγχό μας και θα κατάπινε τον δημιουργό του. Έγινε τέρας αδηφάγο. Καταβροχθίζει δάση και βουνά, καταπίνει ποτάμια, ξερνάει τοξικά απόβλητα, υποδουλώνει πληθυσμούς, καταρρακώνει συνειδήσεις, ρουφάει τον αέρα μας, δηλητηριάζει την ψυχή μας. Κι όλο ζητάει περισσότερα: περισσότερη τροφή, περισσότερο νερό, περισσότερη ενέργεια... Κι όλο μας πιέζει να το υπηρετούμε θυσιάζοντας και θυσιαζόμενοι. Αυτοθυσιαζόμενοι.

Όλοι σκλάβοι του τέρατος. Διανοούμενοι, επιχειρηματίες, επαγγελματίες, πολιτικοί, τραπεζίτες, άνθρωποι της τέχνης και της θρησκείας... όλοι έμποροι των καημών και των αδυναμιών μας εις δόξαν της παγκόσμιας μηχανής. Όλοι αυτοί είναι "ειδικοί". Ο καθένας τους έκλεψε ένα κομμάτι της ζωής μας και το έκανε ειδικότητά του (με το αζημίωτο φυσικά). Δημιούργησαν δε και έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας ούτως ώστε να συζητούν μεταξύ τους και να αποφασίζουν για όλα τα κομμάτια της ζωής μας χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε τίποτα. Εμείς πρέπει απλώς να ακολουθούμε, "δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα", όπως λέει κι ο Βάρναλης.

Λένε για παράδειγμα: "πρέπει να πληρώσουμε επειδή χρειαζόμαστε εκσυχρονισμό των αμυντικών μας συστημάτων για να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές επιβουλές". Αποκωδικοποιημένη αυτή η φράση γίνεται: "το σύστημα για να επιβιώσει πρέπει να πουλήσει οπλικά συστήματα κι εμείς πρέπει να πεινάσουμε για να μη του στερήσουμε την τροφή του".

Λένε επίσης: "ιδιωτικοποίηση σημαίνει αύξηση της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας αλλά και λύτρωση της παραγωγικής διαδικασίας από πολιτικές παρεμβάσεις, τα οποία οδηγούν σε αύξηση της παραγωγικότητας και καλύτερη ζωή για όλους". Η αποκωδικοποιημένη έννοια όλων αυτών είναι απλούστατη: "ιδιωτικοποίηση σημαίνει μεταφορά φυσικών αλλά και δημόσιων παραγωγικών πόρων από τους απλούς πολίτες στην τσέπη της -εγχώριας ή διεθνούς- ολιγαρχίας".

Καταδικάζουν, επίσης, κάθε μορφή πολιτικής παρέμβασης και διατείνονται ότι το κράτος οφείλει να οργανώνεται με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όμορφα αλλά δηλητηριώδη λόγια. Εκείνο που αυτοί αποκαλούν με αποστροφή "πολιτική παρέμβαση", οι απλοί άνθρωποι το αποκαλούν "κοινωνικό κράτος". Κι όλοι γνωρίζουν ότι κοινωνικό κράτος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια δεν υπάρχει. Δωρεάν παιδεία, δωρεάν περίθαλψη και κοινωνική πρόνοια για τις ασθενείς ομάδες του πληθυσμού δεν προβλέπονται ούτε από τον Κέυνς, ούτε από τον Γκαλμπραίηθ, ούτε από τους νεόκοπους θιασώτες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που μετράει τα πάντα με τον νόμο προσφοράς-ζήτησης.

Είναι επιτακτική και αδήριτη η ανάγκη να συνέλθουμε και να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα των θιασωτών του τέρατος. Τα λόγια τους μπορεί να μας χαϊδεύουν ώρες-ώρες τ' αφτιά, μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια (όπως λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος). Είναι καιρός ν' ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν αυτοκράτορα που είναι απλώς γυμνός αλλά με ένα τέρας που έχει μια απειλητική στύση.

Μάθημα ελληνικών σε αγγλικά και γαλλικά

Με αφορμή το χτεσινό σημείωμα, έψαξα στο διαδίκτυο να βρω περισσότερα στοιχεία για μια ακόμη "αγγλοελληνοπρεπή" ομιλία του Ξενοφώντα Ζολώτα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η οποία ήξερα ότι υπήρχε. Ψάχνοντας, έπεσα σε έναν εξαιρετικό ιστοχώρο ο οποίος ασχολείται με ζητήματα γλώσσας. Πρόκειται για το "Abnet" (http://abnet.agrino.org/). Περιπλανήθηκα πολλή ώρα στις σελίδες του και ομολογώ ότι απορροφήθηκα ευχάριστα.

Εκεί εντόπισα, τελικά, την ομιλία που έψαχνα. Και με μεγάλη έκπληξη ανακάλυψα ότι ο αξέχαστος καθηγητής είχε εκφωνήσει και..."γαλλοελληνοπρεπή" ομιλία! Φυσικά, δεν μπορώ παρά να καταγράψω και τις δυο στο ημερολόγιό μου! Ιδού το κατά Ζολώταν μάθημα "αγγλικών":

Kyrie,
it is Zeus' anathema on our epoch (for the dynamism of our economies) and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.
It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic,strategic and philanthropic scopes.
Political magic has always been anti-economic. In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.
Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic. Parallel to this,we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic.
The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, i sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies, although I have some logomachy with them.
I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue, Ι emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie stenographers.

Και τώρα το μάθημα των "γαλλικών":

Kyrie,
σans apostropher ma rhetorique dans l' emphase et la plethore, j' analyserai elliptiquement, sans nul gallicisme, le dedale synchrone du cosmos politique caracterise par des syndromes de crise paralysant l' organisation systematique de notre economie.
Nous sommes periodiquement sceptiques et neurastheniques devant ces paroxysmes periphrasiques, cette boulimie des demagogues, ces hyperboles, ces paradoxes hypocrites et cyniques qui symbolisent une democratie anachronique et chaotique.
Les phenomenes fantastiques qu' on nous prophetise pour l' epoque astronomique detroneront les programmes rachitiques, hybrides et sporadiques de notre cycle atomique. Seule une panacee authentique et draconienne metamorphosera cette agonie prodrome de l' apocalypse et une genese homologue du Phenix.
Les economistes technocrates seront les strateges d' un theatre polemique et dynamique et non les proselytes du marasme. Autochtones helleniques, dans une apologie cathartique, psalmodions les theoremes de la democratie thesaurisante et heroique, soyons allergiques aux parasites allogenes dont les sophismes trop hyalins n' ont qu' une pseudodialectique.
En epilogue a ces agapes, mon amphore a l' apogee, je prophetise toute euphorie et apotheose a Monsieur Giscard d' Estaing, prototype enthousiasmant de la neo-orthodoxie economique et symbole de la palingenesie de son ethnie gallique.

Η μετάφραση των κειμένων στα ελληνικά είναι περιττή. Πόσο δίκιο είχε το ανθρωπάκι του ΚΥΡ που μονολογούσε λέγοντας "η Ελλάδα έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο κι από τότε έμεινε στο σκοτάδι"...

"Αλαλία"

Χτες το απόγευμα αποφάσισα να τακτοποιήσω λίγο την βιβλιοθήκη μου. Συνέβη αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που προσπαθώ να κάνω αυτό το πράγμα: πήγα τα βιβλία βόλτα από τα ράφια στο πάτωμα κι από το πάτωμα στα ράφια χωρίς η τελική εικόνα της βιβλιοθήκης να διαφέρει της πρώτης.

Ένα από τα ξεχασμένα βιβλία που ξεφύλλισα κατά την "τακτοποίηση" ήταν ένα πραγματικό μαργαριτάρι του Σαράντου Καργάκου με τίτλο "Αλαλία" και υπότιτλο "ήτοι το σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα" (Gutenberg, 1990, σελ. 141), το οποίο έχω μεν σε πρώτη έκδοση αλλά πληροφορούμαι ότι έχει φτάσει αισίως στην τέταρτη.

Τον Σαράντο Καργάκο τον γνώρισα πριν 30 χρόνια περίπου, ως μαθητής του -τότε- εξαταξίου Γυμνασίου. Ο "οδηγός εκθέσεων" που είχε γράψει συνιστούσε το κορυφαίο βοήθημα για την συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών που ετοιμαζόμασταν να δώσουμε εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια. Αργότερα είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω καλύτερα μέσα από τα άρθρα που δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά αλλά και μέσα από τα εξαιρετικής οξύτητος βιβλία του, εκ των οποίων ξεχωρίζω την "δίδυμη" γλωσσική μελέτη "Αλαλία" και "Αλεξία".

Είναι αδύνατο να αποδελτιώσει κανείς βιβλία του Καργάκου. Κάθε φράση, κάθε λέξη έχουν λόγο ύπαρξης. Αλήθεια, πόσοι συγγραφείς υπάρχουν που μπορούν να συμπυκνώσουν σε 141 σελίδες μία πλήρη πραγματεία; Η προσπάθεια να υπογραμμίσει κανείς με κόκκινο μελάνι τα αξιοσημείωτα αποσπάσματα ενός βιβλίου του Καργάκου έχει ως αποτέλεσμα την μετατροπή του βιβλίου σε ένα απέραντο ροδώνα. Όμως, εκείνο που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση κατά την πρώτη ανάγνωση της "Αλαλίας", ήταν η -πασίγνωστη, πλέον- ομιλία του Ξενοφώντα Ζολώτα σε σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατά την οποία ο Ζολώτας μίλησε Αγγλικά χρησιμοποιώντας τα...Ελληνικά! Δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω με πίκρα ξαναδιαβάζοντάς την:

Kyrie,

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe.

In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia.

Έκλεισα το βιβλίο και το ξανάβαλα στο ράφι. Η σκέψη ότι ζω στην εποχή του "ουάου" και του "γιέα!", στην εποχή της "α-λαλίας" και της "α-λεξίας" με γέμισε θλίψη...

Οι "νοστιμιές" του Σαρκοζί

Πολλά "νόστιμα" είπες προχτές, μεσιέ Σαρκοζί. Υποτίθεται ότι, κάθε φορά που μιλάς, προσπαθείς να προσεταιριστείς ψηφοφόρους, να πείσεις αναποφάσιστους και να προσφέρεις κάτι που θα αναγκάσει τους Γάλλους να επιλέξουν εσένα ως επόμενο πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας. Κι ακόμα, υποτίθεται ότι προσπαθείς να φέρεις στην πολιτική ζωή των γάλλων ένα μοντέρνο λόγο, κάτι φρέσκο, κάτι σύγχρονο. Αυτά που είπες, όμως, είναι μόνο για λεμονόκουπες! Μήπως θυμάσαι τι είπες;

1. "Η γαλλοαμερικανική φιλία είναι μια αναγκαιότητα για την παγκόσμια ισορροπία". Απορία πρώτη: αναγκαιότητα για ποιον; για τον μπακάλη της γειτονιάς μου, για τους κατοίκους του Βανουάτου, για τους έγκλειστους του Γκουαντάναμο ή για την Παναχαϊκή; Απορία δεύτερη: γιατί είναι απαραίτητη ειδικά η γαλλοαμερικανική φιλία και δεν είναι -ας πούμε- η ισπανομαροκινή ή η ταϊβανοζιμπαμπουανή ή η μεξικανοκογκολεζική; Απορία τρίτη: πού ακριβώς ωφελείται η ανθρωπότητα από μια τέτοια φιλία; προάγεται ο πολιτισμός, καταπολεμείται η φτώχεια, βελτιώνονται τα χάλια του περιβάλλοντος, σταματούν οι πυρηνικές δοκιμές ή σταματάει οριστικά το κυνήγι της φάλαινας; Απορία τρίτη: αν αύριο ο πρόεδρος της Γαλλίας αποκαλέσει "μαλάκα" τον πρόεδρο των ΗΠΑ -ας πούμε- και χαλάσει η φιλία, τι κακό θα υποστεί ο πλανήτης; θα αυξηθεί η ανεργία, θα παρουσιάσει έξαρση το aids ή θα χάσει η Λυών το πρωτάθλημα;

2. "Φιλία, βέβαια, σημαίνει να λες την αλήθεια όταν ο άλλος κάνει λάθος". Περίεργο. Εμένα τα λάθη μου μου τα υποδεικνύουν ακόμα και οι εχθροί μου! Κάτι άλλο ήθελες να πεις, αγαπητέ Νικολά, αλλά φαίνεται ότι δεν είσαι καλός στην έκθεση. Αλλά κι αυτό που είπες, το είπες μισό, π' ανάθεμά σε! Δηλαδή, αν πεις την αλήθεια στον Μπους για ένα από τα λάθη του κι εκείνος σε "γειώσει", τι γίνεται; Παραμένετε φίλοι ή τα χαλάτε;

3. "Η φιλία σημαίνει σεβασμό, κατανόηση, αφοσίωση". Νικολά, πρόσεχε! Έχεις καταλάβει τι παναπεί να δείχνεις σεβασμό, κατανόηση και αφοσίωση σε ηλιθίους όπως -καληώρα- ο Μπους τζούνιορ; Αυτά τα έκανε ο Μπλαιρ και κοίτα τον πώς κατάντησε!

4. "Το πυρηνικό μας οπλοστάσιο είναι απολύτως αναγκαίο, είναι η ασφάλεια ζωής μας". Νικολά, με μπέρδεψες. Αν δεν κάνω λάθος, ούτε οι ισπανοί σε απειλούν, ούτε οι ιταλοί σε επιβουλεύονται, ούτε οι άγγλοι σε εποφθαλμιούν, ούτε οι γερμανοί έχουν όρεξη να ξανανοίξουν ιστορίες. Αν θυμάμαι δε καλά, με όλους τους γείτονές σου είσαι σύμμαχος, έτσι δεν είναι; Και, τέλος, απ' ότι ξέρω, οι μόνες "μάχες" που έχουν δώσει οι γαλλικές ένοπλες δυνάμεις (μετά την σβουριχτή που έφαγαν από τον Χο Τσι Μινχ στην Ινδοκίνα, βέβαια) είναι εναντίον των "επικίνδυνων" ακτιβιστών της Greenpeace! Διάβολε, από ποια απειλή σε προστατεύουν τα πυρηνικά; Κι εν πάση περιπτώσει, ποιος τα έχει περισσότερο ανάγκη αυτά τα όπλα; Η Γαλλία ή η Βόρεια Κορέα, το Ιράν και το Τιμόρ; Ποιου η υπόσταση κινδυνεύει περισσότερο;

5. "Η προοπτική ενός Ιράν με πυρηνικά όπλα δεν είναι αποδεκτή, αποτελεί διαρκή απειλή για το Ισραήλ και τη νοτιοανατολική Ευρώπη". Τέλειο! Τα πυρηνικά που ΘΑ φτιάσει το Ιράν, ΘΑ απειλούν το Ισραήλ. Προφανώς, αγαπητέ Νικολά, τα πυρηνικά που ΗΔΗ έχει το Ισραήλ δεν απειλούν ούτε το Ιράν ούτε καμμιά άλλη αραβική χώρα (όπως τη Συρία, ας πούμε); Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τα "κακά πυρηνικά" της Βόρειας Κορέας και τα "καλά πυρηνικά" του Πακιστάν φαντάζομαι. Α, μωρή κουφαλίτσα, σε κατάλαβα που το πας και κάνεις πως νοιάζεσαι για το Ισραήλ: θες να μας αποδείξεις ότι δεν είσαι ρατσιστής αντισημίτης, ε;

6. "Προσωπικά, δεν γνωρίζω καμμία άλλη στρατηγική από τη σκληρή στάση (σ.σ.: κατά των τρομοκρατών". Νικολά, συνελήφθης αδιάβαστος! Πάς για τον Σεπτέμβρη και αύριο έλα με τον κηδεμόνα σου. Απλά μαθήματα ιστορίας, καλέ. Βρες μου ένα (μόνο ΕΝΑ!) ιστορικό παράδειγμα όπου η βία δεν αναπαρήγαγε βία και όπου η σκληρή στάση έλυσε προβλήματα! Αλλά μιας και δεν γνωρίζεις άλλη στάση, μπορείς να μου πεις αν εξέτασες το ενδεχόμενο αυτοί που συ αποκαλείς "τρομοκράτες" να είναι απλώς εξαθλιωμένοι ή παραμελημένοι που επαναστατούν; Λέω, δηλαδή, αν εξέτασες μήπως, αντί για βόμβες, μπορεί να λυθεί το πρόβλημα με λίγα φάρμακα, λίγο νερό και μερικά καρβέλια ψωμί. Λέω εγώ τώρα...

Το κακό, Νικολά, είναι ότι ο κόσμος δεν κινδυνεύει από αυτά που λέω εγώ. Κινδυνεύει από τις μαλακίες που λες -κι ετοιμάζεσαι να υλοποιήσεις- εσύ. Δυστυχώς.

Οι "κοσμοσωτήριες" επεμβάσεις των ΗΠΑ

Παρακολούθησα χτες βράδυ μια ακόμη θαυμάσια εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου στα πλαίσια της "Θεματικής Βραδυάς" η οποία ήταν αφιερωμένη στις απανταχού της γης επεμβάσεις της CIA. Ομολογώ ότι κυριολεκτικά αηδίασα ακούγοντας τους -παροπλισμένους πλέον- αξιωματούχους της υπηρεσίας να υποστηρίζουν ότι οι επεμβάσεις τους είχαν αποκλειστικό σκοπό να "σώσουν" τον κόσμο από τον κομμουνισμό και την τρομοκρατία.

Η εκπομπή με συνεπήρε και με εξήγειρε νυχτιάτικα. Κάθισα κι έφτιαξα μια λίστα με τις "σωτήριες" αυτές επεμβάσεις, ανατρέχοντας στην μνήμη μου, σε σημειώσεις, σε βιβλία, σε αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών. Ιδού, λοιπόν, οι "θυσίες" που έχουν κάνει για την ανθρωπότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες:

1. Κίνα - 1949: Στηρίζουν τον Τσανγκ Κάι Σεκ, προσπαθώντας να ανακόψουν την πορεία του Μάο. Χάνουν. Κατασκευάζουν ένα "κράτος", την Φορμόζα, για να βολέψουν τον φίλο τους.

2. Φιλιππίνες - 1953: Κυνηγούν και εξοντώνουν τους αριστερούς αντάρτες Χουκς οι οποίοι μάχονται ακόμη κατά των Ιαπώνων εισβολέων. Εγκαθιστούν την στυγνή δικατορία του Φερδινάνδο Μάρκος.

3. Κορέα - 1953: Συνεργάζονται με τους δωσίλογους και τους συνεργάτες των Ιαπώνων, προκειμένου να πατάξουν το αναπτυσσόμενο κομμουνιστικό ρεύμα. Η αντίδραση των Κινέζων δημιουργεί αδιέξοδο. Κόβουν την χώρα στη μέση και κατσκευάζουν άλλο ένα κράτος, την Νότια Κορέα.

4. Ιράν - 1953: Σπεύδουν σε "βοήθεια" της Anglo-Iranian Oil (σήμερα British Petroleum-BP), την οποία έχει εθνικοποιήσει ο δημοκρατικά εκλεγμένος (με τεράστια πλειοψηφία) πρωθυπουργός Μοχάμμεντ Μοσσαντέκ (Mohammed Mossadegh) τον οποίο και ανατρέπουν. Επαναφέρουν τον πειθήνιο στη Δύση σάχη Ρεζά Παχλεβί. Τα πετρέλαια του Ιράν μοιράζονται: 40% οι ΗΠΑ, 40% η Αγγλία, 20% το Ιράν.

5. Γουατεμάλα - 1954: Η δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση του Γιάκομπο Αρμπένς Γκουσμάν (Jacobo Arbenz Guzmán) τολμά να επιβάλει φόρο στην American Fruits η οποία έχει το μονοπώλιο της μπανάνας. Πρόεδρος της Αμερικανικής πολυεθνικής είναι ο Τζων Ντάλλες, αδελφός του διοικητή της CIA Άλλαν Ντάλλες. Ανατρέπουν τον Αρμπένς και εγκαθιστούν δικτατορία υπό τον στρατηγό Κάρλος Καστίγιο Άρμας. Η δικατορία κρατάει 42 χρόνια και ο όρος "δημοκρατία της μπανάνας" μπαίνει στη ζωή μας.

6. Ινδονησία - 1965: Η ψυχή του αγώνα των Ινδονησίων για ανεξαρτησία από την Ολλανδία και πρώτος πρόεδρος της χώρας Σουκάρνο (Sukarno) αρνείται στις πιέσεις τους να θέσει εκτός νόμου το κομμουνιστικό κόμμα, εθνικοποιεί εταιρείες ολλανδικών συμφερόντων, συνδιαλέγεται με Μόσχα και Πεκίνο. Όλα αυτά είναι αρκετά για να τον ανατρέψουν, εγκαθιστώντας δικτατορία υπό τον προδότη στρατηγό Σουχάρτο.

7. Γουιάνα - 1953: Ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός Τσεντί Τζαγκάν (Cheddi Jagan) κατηγορείται για συνεργασία με τους σοβιετικούς και ανατρέπεται με προσωπική εντολή του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Επί 11 χρόνια προσπαθούν (σε συνεργασία με τους Άγγλους πρώην αποίκους) να κάμψουν το δημοκρατικό φρόνημα του λαού. Τα καταφέρνουν. Η "κατοχή" κρατάει ακόμη και έχει μετατρέψει την Γουιάνα στην φτωχότερη χώρα της περιοχής.

8. Βιετνάμ - 1950: Ο Χο Τσι Μινχ ζητάει βοήθεια από τον Τρούμαν στον αγώνα του για ανεξαρτησία από τους Γάλλους. Φυσικά, το αίτημα ενός κομμουνιστή απορρίπτεται. Όταν οι Γάλλοι ηττώνται, σπεύδουν να "απαλλάξουν" τον τόπο από τον κομμουνισμό. 23 χρόνια αργότερα αποχωρούν ητηημένοι. Πριν αποχωρήσουν, όμως, φροντίζουν να καταστρέψουν τη χώρα συθέμελα.

9. Καμπότζη - 1969: Ο πρίγκηπας Νοροντόμ Σιχανούκ (Norodom Sihanouk) αρνείται περήφανα τις πελατειακές σχέσεις μαζί τους. Τον προκαλούν με πολλούς τρόπους, ακόμα και με βομβαρδισμούς δίχως να κηρύξουν επίσημα πόλεμο. Τον ανατρέπουν το 1970, χρησιμοποιώντας τον Πολ Ποτ και τους Ερυθρούς Χμερ τους οποίους και χρηματοδοτούν!!

10. Κονγκό - 1961: Η ψυχή της ανεξαρτησίας από τους Βέλγους και πρώτος πρωθυπουργός της χώρας Πατρίς Λουμούμπα (Patrice Émery Lumumba) κάνει το λάθος: στην πρώτη του επίσημη ομιλία ανακοινώνει την διανομή του συσσωρευμένου πλούτου τσον λαό. Ο Αϊζενχάουερ δίνει την εντολή και τον ανατρέπουν, παραδίδοντάς τον στον προδότη Μομπούτου Σέσε Σέκο ο οποίος τον δολοφονεί. Ο πλούτος δεν πάει στον λαό αλλά στις τσέπες του Μομπούτου και των αμερικανικών εταιρειών. Η χώρα ταλανίζεται ακόμη από δικτατορίες.

11. Βραζιλία - 1964: Ο συντηρητικός αλλά δημοκρατικός πρόεδρος Ζοάο Γκούλαρτ (João Belchior Marques Goulart) κάνει απανωτά "λάθη": διακηρύσσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, συμπαρίσταται στον Κάστρο, αναπτύσσει διπλωματικές σχέσεις με κομμουνιστικές χώρες, περιορίζει τη δράση των πολυεθνικών και εθνικοποιεί την ΙΤΤ. Ο Ρόμπερτ Κέννεντυ (τότε υπουργός δικαιοσύνης) καθοδηγεί το πραξικόπημα που τον ανέτρεψε κι εγκατέστησε δικτατορία επί 21 χρόνια. Το Σταίητ Ντηπάρτμεντ ανακοινώνει: "Λυπούμαστε για την ανατροπή της Δημοκρατίας στη Βραζιλία, αλλά η χώρα σώθηκε από τον κομμουνισμό".

12. Δομινικανή Δημοκρατία - 1965: Ο δικτάτορας Τρουχίγιο έχει δολοφονηθεί από το 1961 και ο Χουάν Μπος είναι πια ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας μετά από 40 χρόνια. Αρχίζει κι αυτός τα ίδια: ανεξάρτητη πολιτική, αναδασμός της γης, νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος κλπ. Στέλνουν 23.000 στρατιώτες για να "επαναφέρουν την τάξη". Δεν αποχωρούν πριν "νουθετήσουν" τον λαό να εκλέξει ως πρόεδρο τον αγαπημένο τους Χοακίν Μπαλαγκέρ.

13. Χιλή - 1973: Ο Σαλβαδόρ Αγιέντε (Salvador Isabelino del Sagrado Corazón de Jesús Allende Gossens) κάνει το αντικομμουνιστικό οικοδόμημά τους να τρίξει. Στις 11 Σεπτεμβρίου ο προδότης στρατηγός Αουγκούστο Πινοτσέτ ανατρέπει και δολοφονεί τον Αγιέντε. Η συνέχεια είναι γνωστή.

14. Ανατολικό Τιμόρ - 1975: Ο Φορντ με τον Κίσσινγκερ επισκέπτονται την Τζακάρτα για "επίσημες συνομιλίες". Την επομένη της αναχώρησής τους ο δικτάτορας Σουχάρτο εισβάλλει στο "κομμουνιστικό" Τιμόρ. Μέσα σε 15 χρόνια δολοφονούνται πάνω από 200.000 κάτοικοι.

15. Νικαράγουα - 1981: Οι αντάρτες Σαντινίστας έχουν ανατρέψει τον αιματοβαμμένο δικτάτορα Σομόζα από το 1978. Η χώρα παρεκκλίνει κι αυτό τους ανησυχεί. Το 1981 μαζεύουν τους πιστούς στον δικτάτορα εθνοφρουρούς και σχηματίζουν τους Κόντρας. Επί 8 χρόνια οι Κόντρας αιματοκυλούν τη χώρα.

16. Γρενάδα - 1983: Ο Ρήγκαν χρειάζεται μια "περήφανη" στρατιωτική νίκη για την υστεροφημία του. Κηρύσσει τον πόλεμο σε μια νησιωτική χώρα 90.000 κατοίκων επειδή την επίβλεψη της κατασκευής του αεροδρομίου της έχουν αναλάβει κουβανοί τεχνικοί. Για να νικήσουν χρειάζονται 6 ολόκληρες ημέρες.

17. Παναμάς - 1989: Ο στρατηγός Νορριέγκα (μαριονέτα τους και τοποτηρητής τους) καβαλάει καλάμι και γίνεται άπληστος κι απείθαρχος. Ο πρόεδρος Μπους (πατήρ) χρειάζεται κι αυτός μια πολεμική επιτυχία. Εισβάλλουν στην χώρα ισχυριζόμενοι ότι ο Νορριέγκα κάνει εμπόριο ναρκωτικών. Στην ουσία θέλουν να διατηρήσουν τον έλεγχο στην διώρυγα η οποία -βάσει συμφωνιών- πρέπει να αποδοθεί στον Παναμά στο τέλος τους αιώνα.

18. Αϊτή - 1994: Επί 30 και πλέον χρόνια στήριζαν την δικτατορία των Ντυβαλιέ. Όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια φούντωσε, ο Κλίντον αποφάσισε να παραστήσει τον προστάτη των δημοκρατικών ιδεωδών. Εισβάλλουν στην χώρα και εγκαθιστούν στην εξουσία τον σύμμαχό τους κληρικό Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ. Η Αϊτή παραμένει δορυφόρος τους.

19. Γιουγκοσλαβία - 1999: Οι πραγματικοί χασάπηδες των Βαλκανίων Τούτζμαν και Ιζετμπέκοβιτς απολαμβάνουν ισόβια ασυλία. Την πληρώνει ο ανυπότακτος Μιλόσεβιτς. Ο Κλίντον θέλει να τραβήξει την προσοχή του κόσμου από την υπόθεση Λεβίνσκι και βομβαρδίζει την χώρα άνευ λόγου και αιτίας. Για να αυξήσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια κατά του Μιλόσεβιτς δεν διστάζουν να πλήξουν αμάχους και μη στρατιωτικούς στόχους. Στη ζωή μας μπαίνει ο όρος "παράπλευρες απώλειες".

Αυτά επί τροχάδην. Από την λίστα λείπουν το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η δική μας χούντα, τα παιγνίδια στην Κύπρο, η ανεπιτυχής προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος στην Αλβανία, οι ψυχροπολεμικές προκλήσεις στην Γερμανία, οι δυο ανεπιτυχείς προσπάθειες ανατροπής της συριακής κυβέρνησης, η ανεπιτυχής προσπάθεια δολοφονίας του Νάσσερ, η μανιασμένη πολεμική κατά της Κούβας και οι προσπάθειες δολοφονίας του Κάστρο, ο βομβαρδισμός της Λιβύης και οι προσπάθειες ανατροπής του Καντάφι κλπ.

"Δημοκρατία! Πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου!" (Ροβεσπιέρος)

Τραπεζικά παράλογα και ελληνικές παροιμίες

Η γνωστή ελληνική παροιμία ισχυρίζεται ότι "μ' όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις". Γνωστή, επίσης, είναι και η παρόμοια παροιμία "με στραβό αν κοιμηθείς, το πρωί θ' αλλοιθωρίζεις".

Απόλυτη εφαρμογή των παραπάνω παροιμιών συνιστά η συμπεριφορά των ξένων τραπεζών που επενδύουν στην Ελλάδα. Εις μάτην πιστεύαμε ότι ο ανταγωνισμός θα πίεζε τις παντός τύπου χρεώσεις των τραπεζών προς τα κάτω. Οι ξένοι βρήκαν το τραπέζι στρωμένο και στρώθηκαν στο φαγοπότι. Credit Agricole και Societe General συμμορφώθηκαν με την ελληνική νοοτροπία και ο απλός πολίτης δεν είδε ποτέ τα ευεργετικά αποτελέσματα του ανταγωνισμού. Οι καταχρηστικές χρεώσεις εξακολουθούν να υφίστανται και το κόστος των τραπεζικών εργασιών παραμένει δυσθεώρητο. Οι επιβαρύνσεις του υπολοίπου των πιστωτικών καρτών εξακολουθούν να ξεπερνούν το 17%, τα έξοδα των εμβασμάτων εξακολουθούν να κυμαίνονται 5-15 φορές πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο κι όλες οι "μικροχρεώσεις" και τα "ψιλά γράμματα" εξακολουθούν να υφίστανται παρά τις αντίθετες δικαστικές αποφάσεις και τις οδηγίες της Τραπέζης της Ελλάδος.

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ξεκίνησε (και συνεχίζεται ακόμη) μεγάλη κουβέντα για τα "καρτέλ του γάλακτος". Αναρωτιέμαι, όμως, αν υπάρχει μεγαλύτερο καρτέλ από το καρτέλ των τραπεζών. Με αγαστή σύμπνοια αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοϋποστηρίζονται, κόντρα σε κάθε θεωρία περί πλήρους ανταγωνισμού. Θυμάμαι ότι για να βγάλω πιστωτική κάρτα το 1991 χρειάστηκε να μιλήσω με τον ίδιο τον διευθυντή της τράπεζας ώστε να τον πείσω ότι το εκκαθαριστικό της εφορίας δεν αποτύπωνε τα πραγματικά μου εισοδήματα. Σήμερα που οι πιστωτικές κάρτες χορηγούνται τηλεφωνικά και τα καταναλωτικά δάνεια εκταμιεύονται ακόμα κι από το σούπερ-μάρκετ, οι τραπεζικές επιβαρύνσεις όλο και διογκώνονται.

Πάμε στο "δια ταύτα" τώρα. Γιατί δεν παρεμβαίνουν είτε η συντεταγμένη πολιτεία είτε η Τράπεζα της Ελλάδος; Μα είναι απλό! Ο μεν κύριος Αλογοσκούφης μόλις πριν λίγο καιρό επέβαλε έκτακτη φορολόγηση στα αποθεματικά των τραπεζών, εκμεταλλευόμενος -τρόπον τινα- την υψηλή τους κερδοφορία και, συνεπώς, δεν έχει λόγο να ανοίξει μέτωπο εκεί που δεν τον βολεύει. Ο δε κύριος Γκαργκάνας, πιστός υπηρέτης του συστήματος (μια άλλη παροιμία λέει ότι "κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει") περιορίζεται σε συστάσεις και ευχολόγια για να αποφύγει τη δράση.

Υπάρχουν μερικά μικροπράγματα που μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, ακολουθώντας την άλλη παροιμία που υποστηρίζει ότι "αν δεν ξυστείς μόνος σου, μην περιμένεις να σε ξύσει άλλος". Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος πληρώνει ετήσια συνδρομή στην πιστωτική του κάρτα. Προσωπικά έχω πολλά χρόνια να πληρώσω αφού κάθε χρόνο, όταν έρχεται ο λογαριασμός με την συνδρομή, πάω στην τράπεζά μου και τους λέω "ακυρώστε την, θα πάω στην τάδε τράπεζα που μου δίνει κάρτα χωρίς συνδρομή". Φυσικά, ακυρώνουν την ετήσια συνδρομή κι όχι την κάρτα.

Επίσης, δεν καταλαβαίνω τα "έξοδα επικοινωνίας" στους λογαριασμούς. Ο Νόμος επιβάλλει στις τράπεζες να ενημερώνουν τους κατόχους πιστωτικών καρτών για την μηνιαία κίνηση των καρτών τους. Από πότε η υποχρέωση ΤΟΥΣ πρέπει να επιβαρύνει την τσέπη ΜΑΣ; Ήταν αρκετή η -μέσω email- απειλή ότι θα προσφύγω στα δικαστήρια όχι μόνο για να πάψουν να με χρεώνουν αλλά και για να μου επιστρέψουν όσα με είχαν χρεώσει στο παρελθόν.

Είναι καιρός να διογκωθούν οι διαμαρτυρίες των καταναλωτικών οργανώσεων. Στο κάτω-κάτω, υπάρχουν και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Ας εκμεταλλευτούμε τον μπαμπούλα που λέγεται "Ευρωπαϊκή Ένωση". Αν οι τραπεζίτες δεν καταλαβαίνουν με το καλό, θα καταλάβουν με το άγριο. Άλλωστε, ο λαός δεν λέει πως "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος";