Παραλογισμοί εξωτερικής πολιτικής

Ας παραβλέψω το γεγονός ότι τα αντιπυραυλικά συστήματα που στήνουν οι αμερικανοί σε Πολωνία και Τσεχία δεν προσφέρουν καμμία προστασία κατά των σύγχρονων εξελιγμένων πυραύλων που διαθέτει η Ρωσία. Όποιο στρατιωτικό περιοδικό κι αν κοίταξα, το συμπέρασμα είναι ίδιο: τέτοια συστήματα παρέχουν προστασία μόνο κατά παρωχημένων πυραυλίσκων επιπέδου "Κατιούσκα" (και βγάλε).

Ας παραβλέψω, επίσης, το -εύλογον τοις πάσι- συμπέρασμα ότι η όλη ιστορία αποτελεί ακόμα μια διαδικασίας οικονομικής αφαίμαξης μερικών χωρών προς πλουτισμόν των αμερικανικών βιομηχανιών όπλων και οπλικών συστημάτων. Ένα τέτοιο συμπέρασμα, άλλωστε, θεωρείται λίαν τετριμμένο. Άσε δε που κινδυνεύω να με περιλάβει ο Πρετεντέρης στο στόμα του και να με περάσει από δεκατέσσερις γενεές ως ...αμετανόητο κομουνιστή!

Εκείνο που δεν μπορώ να παραβλέψω, όμως, είναι ο δίδυμος παραλογισμός της ελληνικής κυβέρνησης. Ένας παραλογισμός, μάλιστα, ο οποίος εκδηλώθηκε την ώρα που η χώρα μας υπέγραφε ιστορικές συμφωνίες συνεργασίας με την Ρωσία!

Παραλογισμός πρώτος: Παρά την μηδαμινή αξία των αντιπυραυλικών εγκαταστάσεων (η οποία προκάλεσε την απλή ρητορική αντίδραση της "θιγομένης" Ρωσίας), ξεχάσαμε ακόμα και τους καλούς μας τρόπους και σπεύσαμε να χειροκροτήσουμε την ενέργεια των αμερικανών. Διάβολε, δεν μας έπιασε κανείς από τον λαιμό για να το κάνουμε! Και στο κάτω-κάτω, δεν υπήρχε και λόγος να βιαστούμε. Θα μπορούσαμε να περιμένουμε να φύγει πρώτα ο Πούτιν. Ποιος λόγος υπήρχε να εκτεθούμε ανεπανόρθωτα; Τόση υποχρέωση έχουμε πια στις αμερικανικές βιομηχανίες όπλων ώστε παραβλέψαμε ακόμα και την πιθανότητα να τα στήλωνε ο ρώσος πρόεδρος και να χάλαγε τη συμφωνία για τον αγωγό;

Παραλογισμός δεύτερος: Τόσο πολύ μας άρεσε η ιδέα της "αντιπυραυλικής προστασίας" (εδώ γελάμε), ώστε αφήνουμε -λέει η κυβέρνηση- ανοιχτό το ενδεχόμενο να ενταχθούμε σε ένα παρόμοιο σύστημα μαζί με την Ιταλία και την Τουρκία. Το ωραίο εδώ δεν έγκειται στο ότι ουδέποτε η Ιταλία εκδήλωσε φόβο για πυραυλική επίθεση ώστε να επιζητεί αντίστοιχη προστασία ούτε στο ότι η "προστασία" αυτή θα παρέχεται κατ' εκείνου με τον οποίο ετοιμαζόμασταν να υπογράψουμε μια κολοσσιαία οικονομική συμφωνία. Το ωραίο έγκειται στον όρο που βάζει η κυβέρνηση για να δεχτεί τη συμμετοχή της στο σύστημα αυτό: "να ενισχυθεί η ελληνική αντιαεροπορική ομπρέλλα έναντι της Τουρκίας"!!!

Εδώ χρειάζεται συνδρομή ψυχιάτρου. Το πώς είναι δυνατόν να ζητάμε συνεργασία από τον γείτονα προς αντιμετώπιση κάποιου -έστω, υποτιθεμένου- κοινού κινδύνου ανώ παράλληλα απαιτούμε από τους προστάτες μας να μας προστατεύσουν από τον συνεργάτη μας, ε! αυτό θα δυσκολευτεί κι η επιστήμη να το ερμηνεύσει.