"Αλαλία"

Χτες το απόγευμα αποφάσισα να τακτοποιήσω λίγο την βιβλιοθήκη μου. Συνέβη αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που προσπαθώ να κάνω αυτό το πράγμα: πήγα τα βιβλία βόλτα από τα ράφια στο πάτωμα κι από το πάτωμα στα ράφια χωρίς η τελική εικόνα της βιβλιοθήκης να διαφέρει της πρώτης.

Ένα από τα ξεχασμένα βιβλία που ξεφύλλισα κατά την "τακτοποίηση" ήταν ένα πραγματικό μαργαριτάρι του Σαράντου Καργάκου με τίτλο "Αλαλία" και υπότιτλο "ήτοι το σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα" (Gutenberg, 1990, σελ. 141), το οποίο έχω μεν σε πρώτη έκδοση αλλά πληροφορούμαι ότι έχει φτάσει αισίως στην τέταρτη.

Τον Σαράντο Καργάκο τον γνώρισα πριν 30 χρόνια περίπου, ως μαθητής του -τότε- εξαταξίου Γυμνασίου. Ο "οδηγός εκθέσεων" που είχε γράψει συνιστούσε το κορυφαίο βοήθημα για την συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών που ετοιμαζόμασταν να δώσουμε εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια. Αργότερα είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω καλύτερα μέσα από τα άρθρα που δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά αλλά και μέσα από τα εξαιρετικής οξύτητος βιβλία του, εκ των οποίων ξεχωρίζω την "δίδυμη" γλωσσική μελέτη "Αλαλία" και "Αλεξία".

Είναι αδύνατο να αποδελτιώσει κανείς βιβλία του Καργάκου. Κάθε φράση, κάθε λέξη έχουν λόγο ύπαρξης. Αλήθεια, πόσοι συγγραφείς υπάρχουν που μπορούν να συμπυκνώσουν σε 141 σελίδες μία πλήρη πραγματεία; Η προσπάθεια να υπογραμμίσει κανείς με κόκκινο μελάνι τα αξιοσημείωτα αποσπάσματα ενός βιβλίου του Καργάκου έχει ως αποτέλεσμα την μετατροπή του βιβλίου σε ένα απέραντο ροδώνα. Όμως, εκείνο που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση κατά την πρώτη ανάγνωση της "Αλαλίας", ήταν η -πασίγνωστη, πλέον- ομιλία του Ξενοφώντα Ζολώτα σε σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατά την οποία ο Ζολώτας μίλησε Αγγλικά χρησιμοποιώντας τα...Ελληνικά! Δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω με πίκρα ξαναδιαβάζοντάς την:

Kyrie,

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe.

In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia.

Έκλεισα το βιβλίο και το ξανάβαλα στο ράφι. Η σκέψη ότι ζω στην εποχή του "ουάου" και του "γιέα!", στην εποχή της "α-λαλίας" και της "α-λεξίας" με γέμισε θλίψη...