Παρακολούθησα χτες βράδυ μια ακόμη θαυμάσια εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου στα πλαίσια της "Θεματικής Βραδυάς" η οποία ήταν αφιερωμένη στις απανταχού της γης επεμβάσεις της CIA. Ομολογώ ότι κυριολεκτικά αηδίασα ακούγοντας τους -παροπλισμένους πλέον- αξιωματούχους της υπηρεσίας να υποστηρίζουν ότι οι επεμβάσεις τους είχαν αποκλειστικό σκοπό να "σώσουν" τον κόσμο από τον κομμουνισμό και την τρομοκρατία.
Η εκπομπή με συνεπήρε και με εξήγειρε νυχτιάτικα. Κάθισα κι έφτιαξα μια λίστα με τις "σωτήριες" αυτές επεμβάσεις, ανατρέχοντας στην μνήμη μου, σε σημειώσεις, σε βιβλία, σε αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών. Ιδού, λοιπόν, οι "θυσίες" που έχουν κάνει για την ανθρωπότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες:
1. Κίνα - 1949: Στηρίζουν τον Τσανγκ Κάι Σεκ, προσπαθώντας να ανακόψουν την πορεία του Μάο. Χάνουν. Κατασκευάζουν ένα "κράτος", την Φορμόζα, για να βολέψουν τον φίλο τους.
2. Φιλιππίνες - 1953: Κυνηγούν και εξοντώνουν τους αριστερούς αντάρτες Χουκς οι οποίοι μάχονται ακόμη κατά των Ιαπώνων εισβολέων. Εγκαθιστούν την στυγνή δικατορία του Φερδινάνδο Μάρκος.
3. Κορέα - 1953: Συνεργάζονται με τους δωσίλογους και τους συνεργάτες των Ιαπώνων, προκειμένου να πατάξουν το αναπτυσσόμενο κομμουνιστικό ρεύμα. Η αντίδραση των Κινέζων δημιουργεί αδιέξοδο. Κόβουν την χώρα στη μέση και κατσκευάζουν άλλο ένα κράτος, την Νότια Κορέα.
4. Ιράν - 1953: Σπεύδουν σε "βοήθεια" της Anglo-Iranian Oil (σήμερα British Petroleum-BP), την οποία έχει εθνικοποιήσει ο δημοκρατικά εκλεγμένος (με τεράστια πλειοψηφία) πρωθυπουργός Μοχάμμεντ Μοσσαντέκ (Mohammed Mossadegh) τον οποίο και ανατρέπουν. Επαναφέρουν τον πειθήνιο στη Δύση σάχη Ρεζά Παχλεβί. Τα πετρέλαια του Ιράν μοιράζονται: 40% οι ΗΠΑ, 40% η Αγγλία, 20% το Ιράν.
5. Γουατεμάλα - 1954: Η δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση του Γιάκομπο Αρμπένς Γκουσμάν (Jacobo Arbenz Guzmán) τολμά να επιβάλει φόρο στην American Fruits η οποία έχει το μονοπώλιο της μπανάνας. Πρόεδρος της Αμερικανικής πολυεθνικής είναι ο Τζων Ντάλλες, αδελφός του διοικητή της CIA Άλλαν Ντάλλες. Ανατρέπουν τον Αρμπένς και εγκαθιστούν δικτατορία υπό τον στρατηγό Κάρλος Καστίγιο Άρμας. Η δικατορία κρατάει 42 χρόνια και ο όρος "δημοκρατία της μπανάνας" μπαίνει στη ζωή μας.
6. Ινδονησία - 1965: Η ψυχή του αγώνα των Ινδονησίων για ανεξαρτησία από την Ολλανδία και πρώτος πρόεδρος της χώρας Σουκάρνο (Sukarno) αρνείται στις πιέσεις τους να θέσει εκτός νόμου το κομμουνιστικό κόμμα, εθνικοποιεί εταιρείες ολλανδικών συμφερόντων, συνδιαλέγεται με Μόσχα και Πεκίνο. Όλα αυτά είναι αρκετά για να τον ανατρέψουν, εγκαθιστώντας δικτατορία υπό τον προδότη στρατηγό Σουχάρτο.
7. Γουιάνα - 1953: Ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός Τσεντί Τζαγκάν (Cheddi Jagan) κατηγορείται για συνεργασία με τους σοβιετικούς και ανατρέπεται με προσωπική εντολή του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Επί 11 χρόνια προσπαθούν (σε συνεργασία με τους Άγγλους πρώην αποίκους) να κάμψουν το δημοκρατικό φρόνημα του λαού. Τα καταφέρνουν. Η "κατοχή" κρατάει ακόμη και έχει μετατρέψει την Γουιάνα στην φτωχότερη χώρα της περιοχής.
8. Βιετνάμ - 1950: Ο Χο Τσι Μινχ ζητάει βοήθεια από τον Τρούμαν στον αγώνα του για ανεξαρτησία από τους Γάλλους. Φυσικά, το αίτημα ενός κομμουνιστή απορρίπτεται. Όταν οι Γάλλοι ηττώνται, σπεύδουν να "απαλλάξουν" τον τόπο από τον κομμουνισμό. 23 χρόνια αργότερα αποχωρούν ητηημένοι. Πριν αποχωρήσουν, όμως, φροντίζουν να καταστρέψουν τη χώρα συθέμελα.
9. Καμπότζη - 1969: Ο πρίγκηπας Νοροντόμ Σιχανούκ (Norodom Sihanouk) αρνείται περήφανα τις πελατειακές σχέσεις μαζί τους. Τον προκαλούν με πολλούς τρόπους, ακόμα και με βομβαρδισμούς δίχως να κηρύξουν επίσημα πόλεμο. Τον ανατρέπουν το 1970, χρησιμοποιώντας τον Πολ Ποτ και τους Ερυθρούς Χμερ τους οποίους και χρηματοδοτούν!!
10. Κονγκό - 1961: Η ψυχή της ανεξαρτησίας από τους Βέλγους και πρώτος πρωθυπουργός της χώρας Πατρίς Λουμούμπα (Patrice Émery Lumumba) κάνει το λάθος: στην πρώτη του επίσημη ομιλία ανακοινώνει την διανομή του συσσωρευμένου πλούτου τσον λαό. Ο Αϊζενχάουερ δίνει την εντολή και τον ανατρέπουν, παραδίδοντάς τον στον προδότη Μομπούτου Σέσε Σέκο ο οποίος τον δολοφονεί. Ο πλούτος δεν πάει στον λαό αλλά στις τσέπες του Μομπούτου και των αμερικανικών εταιρειών. Η χώρα ταλανίζεται ακόμη από δικτατορίες.
11. Βραζιλία - 1964: Ο συντηρητικός αλλά δημοκρατικός πρόεδρος Ζοάο Γκούλαρτ (João Belchior Marques Goulart) κάνει απανωτά "λάθη": διακηρύσσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, συμπαρίσταται στον Κάστρο, αναπτύσσει διπλωματικές σχέσεις με κομμουνιστικές χώρες, περιορίζει τη δράση των πολυεθνικών και εθνικοποιεί την ΙΤΤ. Ο Ρόμπερτ Κέννεντυ (τότε υπουργός δικαιοσύνης) καθοδηγεί το πραξικόπημα που τον ανέτρεψε κι εγκατέστησε δικτατορία επί 21 χρόνια. Το Σταίητ Ντηπάρτμεντ ανακοινώνει: "Λυπούμαστε για την ανατροπή της Δημοκρατίας στη Βραζιλία, αλλά η χώρα σώθηκε από τον κομμουνισμό".
12. Δομινικανή Δημοκρατία - 1965: Ο δικτάτορας Τρουχίγιο έχει δολοφονηθεί από το 1961 και ο Χουάν Μπος είναι πια ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας μετά από 40 χρόνια. Αρχίζει κι αυτός τα ίδια: ανεξάρτητη πολιτική, αναδασμός της γης, νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος κλπ. Στέλνουν 23.000 στρατιώτες για να "επαναφέρουν την τάξη". Δεν αποχωρούν πριν "νουθετήσουν" τον λαό να εκλέξει ως πρόεδρο τον αγαπημένο τους Χοακίν Μπαλαγκέρ.
13. Χιλή - 1973: Ο Σαλβαδόρ Αγιέντε (Salvador Isabelino del Sagrado Corazón de Jesús Allende Gossens) κάνει το αντικομμουνιστικό οικοδόμημά τους να τρίξει. Στις 11 Σεπτεμβρίου ο προδότης στρατηγός Αουγκούστο Πινοτσέτ ανατρέπει και δολοφονεί τον Αγιέντε. Η συνέχεια είναι γνωστή.
14. Ανατολικό Τιμόρ - 1975: Ο Φορντ με τον Κίσσινγκερ επισκέπτονται την Τζακάρτα για "επίσημες συνομιλίες". Την επομένη της αναχώρησής τους ο δικτάτορας Σουχάρτο εισβάλλει στο "κομμουνιστικό" Τιμόρ. Μέσα σε 15 χρόνια δολοφονούνται πάνω από 200.000 κάτοικοι.
15. Νικαράγουα - 1981: Οι αντάρτες Σαντινίστας έχουν ανατρέψει τον αιματοβαμμένο δικτάτορα Σομόζα από το 1978. Η χώρα παρεκκλίνει κι αυτό τους ανησυχεί. Το 1981 μαζεύουν τους πιστούς στον δικτάτορα εθνοφρουρούς και σχηματίζουν τους Κόντρας. Επί 8 χρόνια οι Κόντρας αιματοκυλούν τη χώρα.
16. Γρενάδα - 1983: Ο Ρήγκαν χρειάζεται μια "περήφανη" στρατιωτική νίκη για την υστεροφημία του. Κηρύσσει τον πόλεμο σε μια νησιωτική χώρα 90.000 κατοίκων επειδή την επίβλεψη της κατασκευής του αεροδρομίου της έχουν αναλάβει κουβανοί τεχνικοί. Για να νικήσουν χρειάζονται 6 ολόκληρες ημέρες.
17. Παναμάς - 1989: Ο στρατηγός Νορριέγκα (μαριονέτα τους και τοποτηρητής τους) καβαλάει καλάμι και γίνεται άπληστος κι απείθαρχος. Ο πρόεδρος Μπους (πατήρ) χρειάζεται κι αυτός μια πολεμική επιτυχία. Εισβάλλουν στην χώρα ισχυριζόμενοι ότι ο Νορριέγκα κάνει εμπόριο ναρκωτικών. Στην ουσία θέλουν να διατηρήσουν τον έλεγχο στην διώρυγα η οποία -βάσει συμφωνιών- πρέπει να αποδοθεί στον Παναμά στο τέλος τους αιώνα.
18. Αϊτή - 1994: Επί 30 και πλέον χρόνια στήριζαν την δικτατορία των Ντυβαλιέ. Όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια φούντωσε, ο Κλίντον αποφάσισε να παραστήσει τον προστάτη των δημοκρατικών ιδεωδών. Εισβάλλουν στην χώρα και εγκαθιστούν στην εξουσία τον σύμμαχό τους κληρικό Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ. Η Αϊτή παραμένει δορυφόρος τους.
19. Γιουγκοσλαβία - 1999: Οι πραγματικοί χασάπηδες των Βαλκανίων Τούτζμαν και Ιζετμπέκοβιτς απολαμβάνουν ισόβια ασυλία. Την πληρώνει ο ανυπότακτος Μιλόσεβιτς. Ο Κλίντον θέλει να τραβήξει την προσοχή του κόσμου από την υπόθεση Λεβίνσκι και βομβαρδίζει την χώρα άνευ λόγου και αιτίας. Για να αυξήσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια κατά του Μιλόσεβιτς δεν διστάζουν να πλήξουν αμάχους και μη στρατιωτικούς στόχους. Στη ζωή μας μπαίνει ο όρος "παράπλευρες απώλειες".
Αυτά επί τροχάδην. Από την λίστα λείπουν το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η δική μας χούντα, τα παιγνίδια στην Κύπρο, η ανεπιτυχής προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος στην Αλβανία, οι ψυχροπολεμικές προκλήσεις στην Γερμανία, οι δυο ανεπιτυχείς προσπάθειες ανατροπής της συριακής κυβέρνησης, η ανεπιτυχής προσπάθεια δολοφονίας του Νάσσερ, η μανιασμένη πολεμική κατά της Κούβας και οι προσπάθειες δολοφονίας του Κάστρο, ο βομβαρδισμός της Λιβύης και οι προσπάθειες ανατροπής του Καντάφι κλπ.
"Δημοκρατία! Πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου!" (Ροβεσπιέρος)
Η εκπομπή με συνεπήρε και με εξήγειρε νυχτιάτικα. Κάθισα κι έφτιαξα μια λίστα με τις "σωτήριες" αυτές επεμβάσεις, ανατρέχοντας στην μνήμη μου, σε σημειώσεις, σε βιβλία, σε αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών. Ιδού, λοιπόν, οι "θυσίες" που έχουν κάνει για την ανθρωπότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες:
1. Κίνα - 1949: Στηρίζουν τον Τσανγκ Κάι Σεκ, προσπαθώντας να ανακόψουν την πορεία του Μάο. Χάνουν. Κατασκευάζουν ένα "κράτος", την Φορμόζα, για να βολέψουν τον φίλο τους.
2. Φιλιππίνες - 1953: Κυνηγούν και εξοντώνουν τους αριστερούς αντάρτες Χουκς οι οποίοι μάχονται ακόμη κατά των Ιαπώνων εισβολέων. Εγκαθιστούν την στυγνή δικατορία του Φερδινάνδο Μάρκος.
3. Κορέα - 1953: Συνεργάζονται με τους δωσίλογους και τους συνεργάτες των Ιαπώνων, προκειμένου να πατάξουν το αναπτυσσόμενο κομμουνιστικό ρεύμα. Η αντίδραση των Κινέζων δημιουργεί αδιέξοδο. Κόβουν την χώρα στη μέση και κατσκευάζουν άλλο ένα κράτος, την Νότια Κορέα.
4. Ιράν - 1953: Σπεύδουν σε "βοήθεια" της Anglo-Iranian Oil (σήμερα British Petroleum-BP), την οποία έχει εθνικοποιήσει ο δημοκρατικά εκλεγμένος (με τεράστια πλειοψηφία) πρωθυπουργός Μοχάμμεντ Μοσσαντέκ (Mohammed Mossadegh) τον οποίο και ανατρέπουν. Επαναφέρουν τον πειθήνιο στη Δύση σάχη Ρεζά Παχλεβί. Τα πετρέλαια του Ιράν μοιράζονται: 40% οι ΗΠΑ, 40% η Αγγλία, 20% το Ιράν.
5. Γουατεμάλα - 1954: Η δημοκρατική προοδευτική κυβέρνηση του Γιάκομπο Αρμπένς Γκουσμάν (Jacobo Arbenz Guzmán) τολμά να επιβάλει φόρο στην American Fruits η οποία έχει το μονοπώλιο της μπανάνας. Πρόεδρος της Αμερικανικής πολυεθνικής είναι ο Τζων Ντάλλες, αδελφός του διοικητή της CIA Άλλαν Ντάλλες. Ανατρέπουν τον Αρμπένς και εγκαθιστούν δικτατορία υπό τον στρατηγό Κάρλος Καστίγιο Άρμας. Η δικατορία κρατάει 42 χρόνια και ο όρος "δημοκρατία της μπανάνας" μπαίνει στη ζωή μας.
6. Ινδονησία - 1965: Η ψυχή του αγώνα των Ινδονησίων για ανεξαρτησία από την Ολλανδία και πρώτος πρόεδρος της χώρας Σουκάρνο (Sukarno) αρνείται στις πιέσεις τους να θέσει εκτός νόμου το κομμουνιστικό κόμμα, εθνικοποιεί εταιρείες ολλανδικών συμφερόντων, συνδιαλέγεται με Μόσχα και Πεκίνο. Όλα αυτά είναι αρκετά για να τον ανατρέψουν, εγκαθιστώντας δικτατορία υπό τον προδότη στρατηγό Σουχάρτο.
7. Γουιάνα - 1953: Ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός Τσεντί Τζαγκάν (Cheddi Jagan) κατηγορείται για συνεργασία με τους σοβιετικούς και ανατρέπεται με προσωπική εντολή του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Επί 11 χρόνια προσπαθούν (σε συνεργασία με τους Άγγλους πρώην αποίκους) να κάμψουν το δημοκρατικό φρόνημα του λαού. Τα καταφέρνουν. Η "κατοχή" κρατάει ακόμη και έχει μετατρέψει την Γουιάνα στην φτωχότερη χώρα της περιοχής.
8. Βιετνάμ - 1950: Ο Χο Τσι Μινχ ζητάει βοήθεια από τον Τρούμαν στον αγώνα του για ανεξαρτησία από τους Γάλλους. Φυσικά, το αίτημα ενός κομμουνιστή απορρίπτεται. Όταν οι Γάλλοι ηττώνται, σπεύδουν να "απαλλάξουν" τον τόπο από τον κομμουνισμό. 23 χρόνια αργότερα αποχωρούν ητηημένοι. Πριν αποχωρήσουν, όμως, φροντίζουν να καταστρέψουν τη χώρα συθέμελα.
9. Καμπότζη - 1969: Ο πρίγκηπας Νοροντόμ Σιχανούκ (Norodom Sihanouk) αρνείται περήφανα τις πελατειακές σχέσεις μαζί τους. Τον προκαλούν με πολλούς τρόπους, ακόμα και με βομβαρδισμούς δίχως να κηρύξουν επίσημα πόλεμο. Τον ανατρέπουν το 1970, χρησιμοποιώντας τον Πολ Ποτ και τους Ερυθρούς Χμερ τους οποίους και χρηματοδοτούν!!
10. Κονγκό - 1961: Η ψυχή της ανεξαρτησίας από τους Βέλγους και πρώτος πρωθυπουργός της χώρας Πατρίς Λουμούμπα (Patrice Émery Lumumba) κάνει το λάθος: στην πρώτη του επίσημη ομιλία ανακοινώνει την διανομή του συσσωρευμένου πλούτου τσον λαό. Ο Αϊζενχάουερ δίνει την εντολή και τον ανατρέπουν, παραδίδοντάς τον στον προδότη Μομπούτου Σέσε Σέκο ο οποίος τον δολοφονεί. Ο πλούτος δεν πάει στον λαό αλλά στις τσέπες του Μομπούτου και των αμερικανικών εταιρειών. Η χώρα ταλανίζεται ακόμη από δικτατορίες.
11. Βραζιλία - 1964: Ο συντηρητικός αλλά δημοκρατικός πρόεδρος Ζοάο Γκούλαρτ (João Belchior Marques Goulart) κάνει απανωτά "λάθη": διακηρύσσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, συμπαρίσταται στον Κάστρο, αναπτύσσει διπλωματικές σχέσεις με κομμουνιστικές χώρες, περιορίζει τη δράση των πολυεθνικών και εθνικοποιεί την ΙΤΤ. Ο Ρόμπερτ Κέννεντυ (τότε υπουργός δικαιοσύνης) καθοδηγεί το πραξικόπημα που τον ανέτρεψε κι εγκατέστησε δικτατορία επί 21 χρόνια. Το Σταίητ Ντηπάρτμεντ ανακοινώνει: "Λυπούμαστε για την ανατροπή της Δημοκρατίας στη Βραζιλία, αλλά η χώρα σώθηκε από τον κομμουνισμό".
12. Δομινικανή Δημοκρατία - 1965: Ο δικτάτορας Τρουχίγιο έχει δολοφονηθεί από το 1961 και ο Χουάν Μπος είναι πια ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας μετά από 40 χρόνια. Αρχίζει κι αυτός τα ίδια: ανεξάρτητη πολιτική, αναδασμός της γης, νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος κλπ. Στέλνουν 23.000 στρατιώτες για να "επαναφέρουν την τάξη". Δεν αποχωρούν πριν "νουθετήσουν" τον λαό να εκλέξει ως πρόεδρο τον αγαπημένο τους Χοακίν Μπαλαγκέρ.
13. Χιλή - 1973: Ο Σαλβαδόρ Αγιέντε (Salvador Isabelino del Sagrado Corazón de Jesús Allende Gossens) κάνει το αντικομμουνιστικό οικοδόμημά τους να τρίξει. Στις 11 Σεπτεμβρίου ο προδότης στρατηγός Αουγκούστο Πινοτσέτ ανατρέπει και δολοφονεί τον Αγιέντε. Η συνέχεια είναι γνωστή.
14. Ανατολικό Τιμόρ - 1975: Ο Φορντ με τον Κίσσινγκερ επισκέπτονται την Τζακάρτα για "επίσημες συνομιλίες". Την επομένη της αναχώρησής τους ο δικτάτορας Σουχάρτο εισβάλλει στο "κομμουνιστικό" Τιμόρ. Μέσα σε 15 χρόνια δολοφονούνται πάνω από 200.000 κάτοικοι.
15. Νικαράγουα - 1981: Οι αντάρτες Σαντινίστας έχουν ανατρέψει τον αιματοβαμμένο δικτάτορα Σομόζα από το 1978. Η χώρα παρεκκλίνει κι αυτό τους ανησυχεί. Το 1981 μαζεύουν τους πιστούς στον δικτάτορα εθνοφρουρούς και σχηματίζουν τους Κόντρας. Επί 8 χρόνια οι Κόντρας αιματοκυλούν τη χώρα.
16. Γρενάδα - 1983: Ο Ρήγκαν χρειάζεται μια "περήφανη" στρατιωτική νίκη για την υστεροφημία του. Κηρύσσει τον πόλεμο σε μια νησιωτική χώρα 90.000 κατοίκων επειδή την επίβλεψη της κατασκευής του αεροδρομίου της έχουν αναλάβει κουβανοί τεχνικοί. Για να νικήσουν χρειάζονται 6 ολόκληρες ημέρες.
17. Παναμάς - 1989: Ο στρατηγός Νορριέγκα (μαριονέτα τους και τοποτηρητής τους) καβαλάει καλάμι και γίνεται άπληστος κι απείθαρχος. Ο πρόεδρος Μπους (πατήρ) χρειάζεται κι αυτός μια πολεμική επιτυχία. Εισβάλλουν στην χώρα ισχυριζόμενοι ότι ο Νορριέγκα κάνει εμπόριο ναρκωτικών. Στην ουσία θέλουν να διατηρήσουν τον έλεγχο στην διώρυγα η οποία -βάσει συμφωνιών- πρέπει να αποδοθεί στον Παναμά στο τέλος τους αιώνα.
18. Αϊτή - 1994: Επί 30 και πλέον χρόνια στήριζαν την δικτατορία των Ντυβαλιέ. Όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια φούντωσε, ο Κλίντον αποφάσισε να παραστήσει τον προστάτη των δημοκρατικών ιδεωδών. Εισβάλλουν στην χώρα και εγκαθιστούν στην εξουσία τον σύμμαχό τους κληρικό Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ. Η Αϊτή παραμένει δορυφόρος τους.
19. Γιουγκοσλαβία - 1999: Οι πραγματικοί χασάπηδες των Βαλκανίων Τούτζμαν και Ιζετμπέκοβιτς απολαμβάνουν ισόβια ασυλία. Την πληρώνει ο ανυπότακτος Μιλόσεβιτς. Ο Κλίντον θέλει να τραβήξει την προσοχή του κόσμου από την υπόθεση Λεβίνσκι και βομβαρδίζει την χώρα άνευ λόγου και αιτίας. Για να αυξήσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια κατά του Μιλόσεβιτς δεν διστάζουν να πλήξουν αμάχους και μη στρατιωτικούς στόχους. Στη ζωή μας μπαίνει ο όρος "παράπλευρες απώλειες".
Αυτά επί τροχάδην. Από την λίστα λείπουν το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η δική μας χούντα, τα παιγνίδια στην Κύπρο, η ανεπιτυχής προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος στην Αλβανία, οι ψυχροπολεμικές προκλήσεις στην Γερμανία, οι δυο ανεπιτυχείς προσπάθειες ανατροπής της συριακής κυβέρνησης, η ανεπιτυχής προσπάθεια δολοφονίας του Νάσσερ, η μανιασμένη πολεμική κατά της Κούβας και οι προσπάθειες δολοφονίας του Κάστρο, ο βομβαρδισμός της Λιβύης και οι προσπάθειες ανατροπής του Καντάφι κλπ.
"Δημοκρατία! Πόσα εγκλήματα γίνονται στο όνομά σου!" (Ροβεσπιέρος)
Θοδωρή στό άρθρο σου "Οί κοσμοσωτήριες επεμβάσεις τών ΗΠΑ" στό 7.Γουιάνα-1953 γράφεις γιά προσωπική εντολή τού Τζων Κέννεντυ; Μάλλον θά εννοείς τόν Αιζενχάουερ σέ συνεργασία μέ τόν Τσώρτσιλντ... Όπως καί νά έχει πάντως, ή ουσία δέν αλλάζει. Π.Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Π.Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά! Έπρεπε να περάσουν εννιά χρόνια για να προσέξει κάποιος την χοντράδα μου! Μένω υπόχρεως για την υπόδειξη, χάρη στην οποία την διόρθωσα. Πάντως, πρόκειται για ένα λάθος, το οποίο έχει την εξήγησή του:
Το 1962, το "Προοδευτικό Κόμμα του Λαού" έχει δυναμώσει τόσο ώστε ο Τσεντί Τζαγκάν βρίσκεται και πάλι στα πρόθυρα της εξουσίας. Οι άγγλοι ανησυχούν και ο ΜακΜίλλαν πραγματοποιεί επανειλημμένες συναντήσεις με τον πρόεδρο Κέννεντυ, ζητώντας του βοήθεια. Ο Κέννεντυ αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, δέχεται να βοηθήσει και ζητάει από την CIA να πράξει τα δέοντα.
Η εντολή τού Κέννεντυ εκτελείται. Επί σχεδόν δυο χρόνια η CIA οργανώνει κάθε μορφής διαμαρτυρία κατά του Τζαγκάν, φροντίζοντας να θέσει υπό τον έλεγχό της σχεδόν το σύνολο των μέσων ενημέρωσης. Τελικά, στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1964 (ενώ ο Κέννεντυ δεν ζη πια), το κόμμα τού Τζαγκάν παίρνει 46% αλλά η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δίνεται στην αντιπολίτευση. Οι πολιτειακοί στρατιώτες, που έχουν πλημμυρίσει την χώρα, φροντίζουν να καταστείλουν οποιαδήποτε απόπειρα λαϊκού ξεσηκωμού εν τη γενέσει της. Ο Τζαγκάν θα χρειαστεί να περιμένει άλλα 28 ολόκληρα χρόνια για να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας, στα 73 χρόνια του πλέον.
Τσώρτσιλ... αντί τού έκ παραδρομής Τσώρτσιλντ.(Διάβαζα πιό πρίν κάποιο άρθρο γιά τόν Ρότσιλντ). Όσο γιά τό ...υπόχρεως... μάλλον όλοι εμείς πού σέ διαβάζουμε πρέπει νά σού είμαστε υπόχρεοι γιά τήν τροφή σκέψης πού μάς προσφέρεις. Π.Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφή