Οι πλάτες των εργαζομένων

Έγραφα χτες ότι οι οικονομικοί "φωστήρες" (Γκαργκάνας, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) έπεσαν με τα μούτρα πάνω στους εργαζομένους, παραβλέποντας -ηθελημένα σίγουρα- τους άλλους δύο συντελεστές κόστους, τις πρώτες ύλες και το χρήμα.

Το παιγνίδι που παίζεται από τα μονοπώλια ή τα ολιγοπώλια με τις πρώτες ύλες είναι δεδομένο. Κι αν ο απλός πολίτης δεν συλλαμβάνει τα όσα γίνονται στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων (π.χ. το πετρέλαιο προαγοράζεται κι επομένως η οποιαδήποτε άνοδος τιμής ΘΑ ισχύσει για ποσότητες που ΘΑ πουληθούν μετά από κάποιους μήνες αλλά οι επιδράσεις στην κατανάλωση είναι άμεσες), οπωσδήποτε καταλαβαίνει την μικρογραφία τους στις τιμές των ζαρζαβατικών μετά από κακοκαιρία (πώς επηρεάζει το χτεσινό χαλάζι τα κατεψυγμένα και εισαγόμενα εμπορεύματα που βρίσκονται από καιρό αποθηκευμένα;) ή του κρέατος παραμονές εορτών (ποια θυσία κάνει ο χασάπης την μεγάλη Πέμπτη και ζητάει περισσότερα απ' όσα απαιτούσε 15 μέρες νωρίτερα;). Αλλά πώς να παρέμβει κανείς όταν ακριβώς επειδή δεν θέλει να παρέμβει ψηφίζει νόμους (εγχώριους και διεθνείς) οι οποίοι επιτρέπουν την ασυδοσία απαγορεύοντας (τάχαμου!) οποιονδήποτε παρεμβατισμό προς αποφυγήν...στρεβλώσεων; Πώς να παρέμβουν αυτοί που ευνοούν την ύπαρξη του παρασιτικού μεσαζοντισμού και καταδικάζουν μόνο στα λόγια την σύμπηξη παντοειδών τραστ και καρτέλ;

Όλα στις πλάτες των εργαζομένων, λοιπόν. Έστω κι αν δεν φταίνε οι εργαζόμενοι για την απαξίωση του τεχνολογικού εξοπλισμού που ανεβάζει το κόστος παραγωγής, έστω κι αν δεν φταίνε για την επενδυτική αδράνεια που συντείνει στην μείωση της παραγωγικότητας. Ποιος ενδιαφέρεται για την απαξίωση του εισοδήματός τους, για την επιτεινόμενη εξαθλίωσή τους, για τον υπερδανεισμό και την καταχρέωσή τους στις τράπεζες; Όλα στις πλάτες τους, προς δόξα του φιλελευθερισμού και αύξηση της κερδοφορίας των κεφαλαίων. Όλα στις πλάτες τους κι ας αβγαταίνουν κάθε χρόνο οι περιουσίες των "εχόντων και κατεχόντων".

Πριν σχεδόν 30 χρόνια, τότε που καθόμουν στα θρανία της ΑΣΟΕΕ, οι καθηγητές μου που με δίδασκαν ότι ο περιορισμός του πληθωρισμού επιτυγχάνεται με την μείωση της χρηματικής ρευστότητας. Προφανώς, δεν εννοούσαν μείωση της -ανύπαρκτης ούτως ή άλλως- ρευστότητας των ωρομισθίων ή των συμβασιούχων αλλά την μείωση της άφθονης ρευστότητας π.χ. εκείνων που περιλαμβάνονται στην λίστα Φορμπς με την οποία ασχολήθηκα προ ημερών.

Αν, λοιπόν, η "συμμωρία" (συν+μωρία) Γκαργκάνας-ΔΝΤ-ΕΚΤ θέλουν πράγματι να τιθασσεύσουν τον πληθωρισμό, ας φροντίσει να μειώσει την άφθονη και ανεξέλεγκτη ρευστότητα εκείνων των ολίγων που μας πλημμύρισαν με άφθονο χρήμα περιορισμένης αγοραστικής δύναμης. Διάολε! Αρκετά φόρτωσαν στις πλάτες εκείνων που δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να διεκδικούν το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην εργασία και την αξιοπρεπή αμοιβή της. Πόσα να σηκώσουν πια αυτές οι πλάτες;

Πόσο επίκαιρος γίνεται τέτοιες ώρες ο γερο-Κάρολος...