Η στύση του τέρατος

Ο άνθρωπος και η γάτα είναι τα μόνα ζώα σ' ολόκληρο τον πλανήτη που σκοτώνουν απλώς από ευχαρίστηση κι όχι από ανάγκη για επιβίωση. Κι αν για τις γάτες υπάρχει το ελαφρυντικό της "φύσης", για τον άνθρωπο ποιο ελαφρυντικό υπάρχει;

Δυστυχώς, η ανάπτυξη του "πολιτισμού" χειροτέρεψε τα πράγματα. Τώρα πλέον δεν σκοτώνουμε απλώς για ευχαρίστηση. Σκοτώνουμε και από υποχρέωση. Γίναμε σκλάβοι ενός συστήματος, μιας παγκόσμιας μηχανής που φτιάξαμε μόνοι μας κι αφού ξέφυγε από τον έλεγχό μας μας πιέζει να σκοτώνουμε και να σκοτωνόμαστε.

Μόνοι μας κατασκευάσαμε τη ζούγκλα που μας καταπίνει. Μόνοι μας βάλαμε τους κανόνες λειτουργίας της μηχανής. Δεν φανταστήκαμε ότι το δημιούργημα θα ξέφευγε από τον έλεγχό μας και θα κατάπινε τον δημιουργό του. Έγινε τέρας αδηφάγο. Καταβροχθίζει δάση και βουνά, καταπίνει ποτάμια, ξερνάει τοξικά απόβλητα, υποδουλώνει πληθυσμούς, καταρρακώνει συνειδήσεις, ρουφάει τον αέρα μας, δηλητηριάζει την ψυχή μας. Κι όλο ζητάει περισσότερα: περισσότερη τροφή, περισσότερο νερό, περισσότερη ενέργεια... Κι όλο μας πιέζει να το υπηρετούμε θυσιάζοντας και θυσιαζόμενοι. Αυτοθυσιαζόμενοι.

Όλοι σκλάβοι του τέρατος. Διανοούμενοι, επιχειρηματίες, επαγγελματίες, πολιτικοί, τραπεζίτες, άνθρωποι της τέχνης και της θρησκείας... όλοι έμποροι των καημών και των αδυναμιών μας εις δόξαν της παγκόσμιας μηχανής. Όλοι αυτοί είναι "ειδικοί". Ο καθένας τους έκλεψε ένα κομμάτι της ζωής μας και το έκανε ειδικότητά του (με το αζημίωτο φυσικά). Δημιούργησαν δε και έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας ούτως ώστε να συζητούν μεταξύ τους και να αποφασίζουν για όλα τα κομμάτια της ζωής μας χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε τίποτα. Εμείς πρέπει απλώς να ακολουθούμε, "δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα", όπως λέει κι ο Βάρναλης.

Λένε για παράδειγμα: "πρέπει να πληρώσουμε επειδή χρειαζόμαστε εκσυχρονισμό των αμυντικών μας συστημάτων για να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές επιβουλές". Αποκωδικοποιημένη αυτή η φράση γίνεται: "το σύστημα για να επιβιώσει πρέπει να πουλήσει οπλικά συστήματα κι εμείς πρέπει να πεινάσουμε για να μη του στερήσουμε την τροφή του".

Λένε επίσης: "ιδιωτικοποίηση σημαίνει αύξηση της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας αλλά και λύτρωση της παραγωγικής διαδικασίας από πολιτικές παρεμβάσεις, τα οποία οδηγούν σε αύξηση της παραγωγικότητας και καλύτερη ζωή για όλους". Η αποκωδικοποιημένη έννοια όλων αυτών είναι απλούστατη: "ιδιωτικοποίηση σημαίνει μεταφορά φυσικών αλλά και δημόσιων παραγωγικών πόρων από τους απλούς πολίτες στην τσέπη της -εγχώριας ή διεθνούς- ολιγαρχίας".

Καταδικάζουν, επίσης, κάθε μορφή πολιτικής παρέμβασης και διατείνονται ότι το κράτος οφείλει να οργανώνεται με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όμορφα αλλά δηλητηριώδη λόγια. Εκείνο που αυτοί αποκαλούν με αποστροφή "πολιτική παρέμβαση", οι απλοί άνθρωποι το αποκαλούν "κοινωνικό κράτος". Κι όλοι γνωρίζουν ότι κοινωνικό κράτος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια δεν υπάρχει. Δωρεάν παιδεία, δωρεάν περίθαλψη και κοινωνική πρόνοια για τις ασθενείς ομάδες του πληθυσμού δεν προβλέπονται ούτε από τον Κέυνς, ούτε από τον Γκαλμπραίηθ, ούτε από τους νεόκοπους θιασώτες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που μετράει τα πάντα με τον νόμο προσφοράς-ζήτησης.

Είναι επιτακτική και αδήριτη η ανάγκη να συνέλθουμε και να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα των θιασωτών του τέρατος. Τα λόγια τους μπορεί να μας χαϊδεύουν ώρες-ώρες τ' αφτιά, μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια (όπως λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος). Είναι καιρός ν' ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν αυτοκράτορα που είναι απλώς γυμνός αλλά με ένα τέρας που έχει μια απειλητική στύση.