[Εκ προοιμίου, ζητώ συγγνώμη από τους φίλους του ιστολογίου αλλά ο υπερβολικός φόρτος δουλειάς αυτών -και των επόμενων- ημερών καθιστά αναγκαία την συχνότερη προσφυγή μου σε κείμενα τρίτων. Είναι ο μόνος τρόπος αφ' ενός μεν να αποφύγω προχειρογραμμένα και ευτελή κείμενα αφ' ετέρου δε να διατηρήσω την καθημερινή ενημέρωση του ιστολογίου.]
Υπάρχουν μερικές λέξεις που δεν είναι ανιαρές. Που σημαίνουν πράγματα, αισθήματα. Είναι εκείνες οι λέξεις που σιγοψιθυρίζουν μέσα στο μυαλό του καθενός. Που αν τις προφέρεις, τις ακούσεις ή τις διαβάσεις ,αφήνεσαι στη μαγεία της έννοιάς τους και ζεις, συνεχίζεις να ζεις, πιο ελπιδοφόρα. Πιο ανθρώπινα. Μία από αυτές είναι η δικαιοσύνη.
Το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι ζωτικής σημασίας για τις οργανωμένες κοινωνίες από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι αρχαίες τραγωδίες εμφορούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου από αυτό. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την τραγική Αντιγόνη που με το αίσθημα του δικαίου ως οδηγό ήρθε σε ρήξη με τους πολιτειακούς κανόνες, την εξουσία και τα ήθη της εποχής της; Την Επανάσταση των Μονομάχων, τότε που πλήθος δούλων, απόρων και κατατρεγμένων συσπειρώθηκαν και με μπροστάρη τον Σπάρτακο επαναστάτησαν εναντίον των Ρωμαίων; Τους μαχητές της Γαλλικής Επανάστασης; Τους Κλέφτες της Ελληνικής Επανάστασης; Την Παρισινή Κομμούνα; Τις ορδές των Μπολσεβίκων που αγωνίστηκαν για την αποτίναξη του τσαρικού- τυραννικού ζυγού στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης;… Όλες αυτές οι τοποθετημένες στο παλμαρέ της Ιστορίας ενέργειες, μεταξύ άλλων, είχαν υψηλό το φρόνημα του δικαίου. Δικαιοσύνη, δικαιώματα, ελευθερία. Αυτά, νομίζουμε, είναι τα ενοποιητικά στοιχεία όλων εκείνων των στιγμών, που έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν ότι όλα είναι μπορετά. Ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Όμως, σήμερα, σε μια «τσιμεντένια» εποχή τι θέση έχει η δικαιοσύνη στη ζωή μας; Η καθημερινότητά μας, αποδεικνύει συνεχώς το τεράστιο έλλειμμα δικαίου που διέπει τον πολιτικό- κοινωνικό μας βίο. Ένα έλλειμμα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον οικονομικό-πολιτικό τρόπο οργάνωσης των σύγχρονων κοινωνιών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, φερειπείν, είναι οι ΗΠΑ. Εκεί, τι γίνεται;
Στη φορολόγηση των πολιτών, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η πεμπτουσία του αστικού κράτους, υπάρχει ενιαίος συντελεστής. Ήγουν: Μπορεί να είναι αλήθεια ότι οι Αμερικανοί έχοντες, το περίφημο 1%, στην φορολογική κλίμακα καταβάλλουν φόρο εισοδήματος με πολύ μεγαλύτερο συντελεστή σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Όμως, οι υπόλοιποι Αμερικανοί, καταβάλλουν φόρο με μεγαλύτερο συντελεστή στις περιπτώσεις των μισθολογικών κρατήσεων (π.χ. για κοινωνική ασφάλιση), των κρατικών και των δημοτικών φόρων. Όπως εξηγούσε ο Νόαμ Τσόμσκι: «Η αύξηση του φόρου μισθωτών υπηρεσιών, ο οποίος είναι ένας φόρος που επιβάλλεται στους εργαζομένους, είναι πολύ πιο σημαντική από ό, τι μια αύξηση της φορολόγησης των πολύ πλουσίων». Αν προστεθούν όλα μαζί, από τη μεσαία τάξη και πάνω όλοι πληρώνουν περίπου το ίδιο ποσοστό σε φόρους.
Η πρόταση του Τραμπ για την φορολόγηση των επιχειρήσεων, την οποία ο υπ. Οικονομικών του, Στίβεν Μνούτσιν, χαρακτήρισε ως τη «μεγαλύτερη περικοπή φόρων στην ιστορία των ΗΠΑ» (με πρόσχημα την προσέλκυση επενδύσεων και το άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, δικαιολογία η οποία θα δούμε στη συνέχεια κατά πόσο ισχύει)είναι να μειώσει το φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων από το 35% στο 15%. Επίπεδο ιδιαίτερα χαμηλό για μια υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ, καθώς απέχει μόλις 5% από τον συντελεστή για τις επιχειρήσεις στη Βουλγαρία και μόλις 2,5% από τον αντίστοιχο της Ιρλανδίας, τον γνωστό «παράδεισο» των πολυεθνικών στην ευρωζώνη. Από την πλευρά του, το Κέντρο Φορολογικής Πολιτικής του Ιδρύματος Brookings εκτιμά ότι το ψαλίδισμα του επιχειρηματικού φόρου θα μειώσει τα φορολογικά έσοδα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού σχεδόν κατά $4,5 τρισ. Ακόμη, στο σχέδιο του Λευκού Οίκου προβλέπεται ότι τα κέρδη των αμερικανικών εταιρειών που παράγονται από δραστηριότητες στο εξωτερικό δεν θα φορολογούνται. Και τι μ’ αυτό; Προκειμένου να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο η κυβέρνηση του ακροδεξιού ολιγάρχη θα εξοικονομήσει από αλλού τα χρήματα που χρειάζεται.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού, ο Τραμπ σχεδιάζει να περικόψει περίπου $3,6 τρισ. σε μια σειρά κοινωνικών προγραμμάτων,επιδομάτων και υπηρεσιών πρόνοιας. Ανάμεσα στις προωθούμενες αντιλαϊκές πολιτικές, βρίσκεται η αντικατάσταση του Obamacare, η κατάργηση της κρατικής ενίσχυσης για φοιτητικά δάνεια, η περικοπή των κουπονιών τροφίμων (Medicaid, κυβερνητικό πρόγραμμα για φτωχούς και για ανάπηρους Αμερικανούς που αναμένεται να περικοπεί κατά περίπου $600 δισ. τα επόμενα δέκα χρόνια) και η σύσταση ενός προγράμματος που θα επιστρέψει όσους παίρνουν επιδόματα αναπηρίας εκεί που πραγματικά ανήκουν, στο απαξιωμένο εργατικό δυναμικό: «Θέλουμε να πάνε οι άνθρωποι να δουλέψουν» δήλωνε κυνικά πριν λίγο καιρό ο υπεύθυνος του Λευκού Οίκου για τον προϋπολογισμό Μικ Μαλβάνει. Ενώ δηκτικά, με το ίδιο επηρμένο ύφος συνέχισε: «Εάν παίρνεις κουπόνια τροφίμων, πρέπει να πας για δουλειά. Εάν παίρνεις επίδομα αναπηρίας και δεν θα έπρεπε, πρέπει να πας για δουλειά».
Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι όταν άρχισε η κουβέντα για την ευγονική στη Γερμανία, η αφετηρία της ήταν το τι μέλλει γενέσθαι με τα οικονομικά του συστήματος Υγείας. Για το αστικό κράτος της εποχής, μερικές κατηγορίες ασθενών, όπως οι χρόνια πάσχοντες, οι πνευματικά ανάπηροι, τα ΑΜΕΑ, «κοστίζαν» ακριβά στο σύστημα Υγείας. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι όταν η κουβέντα γύρω από το ευαίσθητο θέμα της υγείας αποκτά τη λογική κέρδους-κόστους, όταν δηλαδή η υγεία των πολιτών προσεγγίζεται με τους όρους και τον τρόπο σκέψης της αγοράς, τότε τα φαντάσματα του παρελθόντος όχι απλά έχουν ξυπνήσει, αλλά μας χτυπούν την πόρτα.
Άλλωστε, και στην γαλανή μας πατρίδα είχαμε παρόμοια περιστατικά. Όχι, βέβαια σ’ αυτή την έκταση, αλλά η συζήτηση άρχισε μεθοδικά να προχωρά προς αυτή την κατεύθυνση. Ήταν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία, επικαλούμενη τη δημοσιονομική τρύπα του συστήματος Υγείας, καλούσε τους χρόνια πάσχοντες (καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς κ.ά.) να πληρώσουν αύξηση στη συμμετοχή τους στα φάρμακα έως και 25%·, ενώ την ίδια ώρα, κατέβαλε 330 εκ. ευρώ εν είδει αποζημίωσης στους εργολάβους Κόκκαλη και Μπόμπολα, επειδή οι τελευταίοι δεν εισέπραξαν τα αναμενόμενα έσοδα απ’ τα διόδια.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι ο Τραμπ πετά στο κοινωνικό καλάθι των αχρήστων εκείνους που τους ξέρασε η μοίρα η φθισικιά, δεν σημαίνει ότι θα κάνει το ίδιο και με το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα της χώρας. Καθότι, μπορεί να διατείνεται ότι θα περικόψει κάποιες στρατιωτικές δαπάνες, ωστόσο, μόλις τον περασμένο Μάρτιο πρότεινε την αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά $54 δισ. (10%). Οι Αμερικανοί φορολογούμενοι δηλαδή, θα συνεχίζουν να πληρώνουν για την αγορά υπερσύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού, όπως είναι οι βόμβες 10.000kg (Μητέρα όλων των βομβών), τις οποίες ο αμερικανικός στρατός θα χρησιμοποιεί ως υπερόπλο έναντι των άλλων «παικτών» στο γεωπολιτικό πόκερ που διεξάγεται αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Πώς αλλιώς θα διατηρούσαν τη φήμη των πιο αιμοσταγών εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού αν δεν εξήγαν μέσω της δύναμής τους τα κεφάλαιά τους με σκοπό το (ανα)μοίρασμα του κόσμου;
Παράλληλα, μαζί με την εξαγγελία του Τραμπ για αποχώρηση από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, μεγάλες μειώσεις ετοιμάζονται και στην Εθνική Περιβαλλοντική Υπηρεσία, όπου προτείνονται περικοπές $5,7 δισ. συνοδευόμενες μάλιστα από μαζικές απολύσεις υπαλλήλων. Η ενέργεια αυτή, έρχεται να αναμορφώσει το κανονιστικό πλαίσιο σχετικά με τη μείωση των εκπομπών καυσαερίων που αποτελεί αίτημα των αυτοκινητοβιομηχανιών εδώ και καιρό. Όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα των New York Times, οποιαδήποτε επανεξέταση του υφιστάμενου ρυθμιστικού πλαισίου από την Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (ΕΡΑ) και το υπουργείο Μεταφορών θα αμβλύνει τις πιέσεις για συμμόρφωση με τον μέχρι σήμερα ισχύοντα κανόνα: Να μπορεί δηλαδή, ένα όχημα να καλύψει 54 μίλια με ένα γαλόνι καύσιμο, ήτοι 86 χιλιόμετρα με 3,7 λίτρα, έως το 2025, στόχος, ο οποίος υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα κατόπιν συμφωνίας με τους εκπροσώπους της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας το 2012.
Εν συνεχεία, όμως, οι παράγοντες του κλάδου θεώρησαν αυτούς τους στόχους εξωπραγματικούς, υπολογίζοντας πως μόνο το 4% των σημερινών οχημάτων έχει τη δυνατότητα να προσαρμοστεί σε αυτά τα κριτήρια έως το 2025. «Aκόμη και με τους υπολογισμούς της ΕΡΑ, οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα έπρεπε να δαπανήσουν 200 δισ. δολάρια έως το 2025 για να συμμορφωθούν με το νέο πλαίσιο», είχε γράψει ο πρόεδρος της ένωσης Auto Αlliance, Μιτς Μπέινγουολ, πριν από ένα μήνα. Στα τέλη Ιανουαρίου, λίγες μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος συναντήθηκε με τους επικεφαλής των General Motors, Ford Motor και Fiat Chrysler Automobiles. Τότε, ο πολυεκατομμυριούχος αυτοκράτορας της κεφαλαιοκρατίας είχε υποσχεθεί τη χαλάρωση της νομοθεσίας και τη μείωση της φορολογίας στον κλάδο, ενώ προεκλογικά απειλούσε τις αυτοκινητοβιομηχανίες με δασμούς 35% στις εισαγωγές τους, ζητώντας ως αντάλλαγμα τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε αμερικανικό έδαφος, που αποτελούσε την παντιέρα του στην προεκλογική περίοδο.
Εντυπωσιάζεται κανείς από το γεγονός ότι οι μέχρι πρότινος «δημοκράτες» και εχθροί του λαϊκισμού συναγελάζονται με έναν κατεξοχήν ακροδεξιό εκπρόσωπό του; Όχι, βέβαια. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι, σε διεθνές επίπεδο, μπορεί να υπάρχουν κεντρόφυγες αντιπαραθέσεις μεταξύ των ολιγαρχών, άλλοτε οξυμένες, άλλοτε ηπιότερες, ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι «οι επιχειρηματικές τάξεις έχουν έντονη ταξική συνείδηση- δίνουν συνεχώς σφοδρές ταξικές μάχες ώστε να ενισχύσουν τη δύναμή τους και να κάμψουν κάθε αντίσταση». Ένας ταξικός πόλεμος από «επιχειρηματικούς ηγέτες με έντονη ταξική συνείδηση» μαίνεται, λοιπόν, για αυτό και, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ε.Ε. τα συνδικάτα καιρό τώρα έχουν μπει στο στόχαστρό τους, καθώς «αποτελούν την οργανωτική βάση κάθε λαϊκής αντίδρασης στην κυριαρχία του κεφαλαίου» (Νόαμ Τσόμσκι, «Occupy, σκέψεις πάνω στην ταξική πάλη, στην επανάσταση και στην αλληλεγγύη», Κέδρος, 2015).
Η φορολογία, όπως είπαμε, αποτελεί ένα ταξικό όπλο καταπίεσης και κοινωνικής εξόντωσης των λαών. Στις ΗΠΑ αποτελεί και μπίζνα. Ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη αντίγραφα από όλα τα φορολογικά έντυπα των φορολογουμένων , πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει αυτές τις πληροφορίες για να συμπληρώσει την φορολογική τους δήλωση, ωστόσο, δεν προβαίνει σ’ αυτήν την ενέργεια καθώς το υπάρχον σύστημα προσφέρει δισεκατομμύρια δολάρια για τις εταιρείες λογισμικού σύνταξης φορολογικών δηλώσεων, οι οποίες αργότερα χρησιμοποιούν ένα μέρος αυτών των χρημάτων για να αποκτούν πρόσβαση στο Κογκρέσο, πιέζοντας και προωθώντας τη διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος.
Η ασυδοσία απέναντι στους πολίτες και η υπέρμετρη εκμετάλλευσή τους σε συνδυασμό με την υποφορολόγηση των επιχειρήσεων, έναν από τους κύριους υπαιτίους της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δημιουργούν ένα εκρηκτικό περιβάλλον. Σύμφωνα με μία νέα, εκτενή αναφορά της Oxfam Αmerica, οι μεγαλύτερες πολυεθνικές προωθούν όχι μόνο τη μείωση της φορολογίας τους, αφήνοντας τους υπόλοιπους να πληρώσουν τα σπασμένα, αλλά και την πολιτική θεμελίωση των βάσεων που θα τους επιτρέπουν περαιτέρω περικοπές στην φορολόγηση μελλοντικά. Αρκεί μόνo να αναφέρουμε ότι το φορολογικό έτος 2015, όπως υπολόγισε η Oxfam, οι 50 μεγαλύτερες αμερικανικές πολυεθνικές είχαν κρυμμένα σε άλλες χώρες $1,6 τρισ. -ποσό αυξημένο κατά $200 δισ. σε σχέση με το 2014-, το οποίο αποτελεί το 1/10 ολόκληρης της οικονομίας των ΗΠΑ. Ο Tιμ Κούκ (Γενικός Διευθυντής της Apple, η οποία έχει καταγεγραμμένα σε offshore $214,9 δισ. ενώ αν τα κέρδη αυτά μεταφέρονταν στις ΗΠΑ, ο φόρος που θα πλήρωνε στο κράτος θα ήταν $65,4 δισ.) είπε πριν τις περσινές εκλογές ότι ήταν «αισιόδοξος» πως θα υπάρξουν νέες φοροαπαλλαγές ανεξάρτητα με το ποιος θα ήταν πρόεδρος. Πράγματι, δεν διαδραματίζει τόσο σημαντικό ρόλο το ποιος θα είναι ο πολιτειακός τροχονόμος των διάφορων μονοπωλιακών συμφερόντων, αφού, από το 2009-2015, οι 50 κορυφαίες αμερικανικές εταιρείες διέθεσαν $2,5 δισ. προκειμένου να ασκήσουν πολιτικές πιέσεις. Το ηθικό επικάλυμμα όλη αυτής της δημοκρατικής παρωδίας είναι ότι προβαίνουν σε τέτοιου είδους ενέργειες καθώς αν μπορούσαν να φέρουν τα χρήματά τους πίσω, με έναν ειδικό χαμηλό φορολογικό συντελεστή, θα επιδίδονταν σε «ξεφάντωμα» μισθώσεων και επενδύσεων, αλλά ο «κρατισμός», αυτό το δηλητήριο για την υγιή επιχειρηματικότητα δεν τους αφήνει(!).
Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω ανάλυση; Στη χώρα μας, ειδικά την περίοδο των μνημονίων, τα μεγάλα ΜΜΕ προπαγανδίζουν απροκάλυπτα υπέρ του τσακίσματος των εργατικών δικαιωμάτων, της πλήρους αντικατάστασης των ΣΣΕ με ατομικές συμβάσεις, της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων κ.ά. Μερίδα του αστικού Τύπου, με σειρά άρθρων της ζητά όλο και μεγαλύτερες φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (!) για το γεγονός ότι «η επιχειρηματικότητα πάει από το κακό στο χειρότερο -και- οι επενδυτές δεν έρχονται- καθώς- είναι πολλά, πάρα πολλά, αυτά που πρέπει να αλλάξουν στην ελληνική επικράτεια για να μετατραπεί η Ελλάδα σε ελκυστική χώρα για τους επιχειρηματίες» ( Καθημερινή, 27/10/2016, «Η χώρα που δεν θέλει επενδύσεις»).
Πρόκειται για ένα εξόφθαλμα σαθρό αφήγημα με μακρά προϊστορία που ξεκινά από τα νεοφιλελεύθερα κηρύγματα του Ρέιγκαν και της Θάτσερ τη δεκαετία του ’80 και την καμπύλη του Αμερικανού οικονομολόγου Λάφερ, σύμφωνα με την οποία «η μείωση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων τις παρακινεί σε ανάληψη επενδύσεων που αυξάνουν το ΑΕΠ και αποφέρουν περισσότερα κρατικά έσοδα απ’ αυτά που χάνονται με τη μείωση του συντελεστή». Είναι σαθρό ως αφήγημα, διότι, όπως τονίζει πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, «(…) η ανταπόκριση των επενδύσεων σε χαμηλότερη φορολογική επιβάρυνση σε σχέση με διαφυγόντα έσοδα είναι περιορισμένη- γιατί- «η φορολογική επιβάρυνση μιας χώρας είναι ένας από τους πολλούς, και δεν είναι πάντα ο πιο σημαντικός παράγοντας που εξετάζεται από τους δυνητικούς επενδυτές, όταν σταθμίζουν τις επενδυτικές τους αποφάσεις» (OECD, 2015, «Policy Framework for Investment»). Επίσης, τον Ιούλιο του 2016, ο επικεφαλής της διεύθυνσης φορολογικής πολιτικής του ΟΟΣΑ, Πασκάλ Σεν Αμάν, δήλωσε σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal πως «τα τελευταία 30 χρόνια συμβουλεύαμε να μη φορολογείτε το κεφάλαιο περισσότερο, γιατί θα το χάσετε, θα χάσετε επενδύσεις. Ε, λοιπόν, αυτό το επιχείρημα πέθανε και πρέπει να αναθεωρήσουμε όλη αυτή την ιστορία» (Καθημερινή, 24/12/2016 , «Δ. Παπαδημητρίου: Mείωση της φορολογίας δεν σημαίνει αυτόματα αύξηση των επενδύσεων»). Άρα, λοιπόν, προς τι όλος αυτός ο κοπετός για τους επενδυτές που δήθεν θέλουν να έλθουν και η «κακή», υψηλή φορολόγηση δεν τους το επιτρέπει;
Η απάντηση μας έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πρόσφατα, αναλυτές της Wall Street και επενδυτές, εξηγούσαν ότι στην πραγματικότητα τα χρήματα που θα εξοικονομήσουν από τη μείωση της φορολόγησης των επιχειρηματικών ομίλων προορίζονται για την επίτευξη συγχωνεύσεων και για επαναγορά (εξαγορά) ομολόγων. Επίσης, τον περασμένο Νοέμβριο, η Goldman Sachs σε ανάλυσή της ανέφερε ακριβώς το ίδιο πράγμα, ομολογώντας, ότι τα 3/4 από τα επαναπατρισθέντα έσοδα θα χρησιμοποιηθούν για επαναγορές. Παρόλα αυτά, αν κάποιος διαβάσει τo editorial της Wall Street Journal οποιασδήποτε μέρας ή παρακολουθήσει έστω πέντε λεπτά CNBC θα μάθει ότι ο θεσμοθετημένος συντελεστής του φόρου επιχειρήσεων στην Αμερική (35%) είναι ένας από τους υψηλότερους στον κόσμο.
Πρόκειται για κραυγαλέο ψέμα. Όπως διαβάζουμε στην Έκθεση της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου το 2014, ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στις ΗΠΑ ήταν 27,1 %, ελαφρώς χαμηλότερος από τον 27,7 % σταθμισμένο μέσο όρο των υπολοίπων χωρών του ΟΟΣΑ. Πιο πρόσφατα, η Οικονομική Έκθεση του Προέδρου του 2015, υπολόγισε ότι ο πραγματικός οριακός φορολογικός συντελεστής της παγκόσμιας υπερδύναμης ήταν 23,9 %, σχετικά λίγο πιο πάνω, σε σύγκριση με τον σταθμισμένο μέσο όρο του 20,6 % για την Ιαπωνία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τον Καναδά, την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες ενδείξεις ότι οι επιχειρήσεις στις ΗΠΑ υπερφορολογούνται σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Κύριο μέλημα των πολυεθνικών είναι να χρησιμοποιήσουν κάθε μείωση αποσκοπώντας να πιέσουν προς τα κάτω τους φόρους στον υπόλοιπο κόσμο και μετά να ξεκινήσουν να διαμαρτύρονται ξανά για τους εξαιρετικά υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει ανά τον κόσμο. Η έκθεση της Oxfam, επιπλέον τονίζει ότι το 1990 ο μέσος συντελεστής του φόρου επιχειρήσεων στις 20 μεγαλύτερες χώρες του κόσμου ήταν 40%. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, το 2015, είχε πέσει στο 28,7%. Προσθετικά, η μέση αύξηση της τάξεως του 2,8 % του ΑΕΠ που κατέγραψε ο ΟΟΣΑ μέσω του φόρου εταιρειών το 2014, ήταν σημαντικά μειωμένη σε σχέση με την αύξηση του 3,6 % μόλις μια επταετία πίσω.
Είναι πρόδηλο, ότι οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων που ονομάζονται κυβερνήσεις, νιώθουν έντονη πίεση ώστε να μειώσουν τους φορολογικούς συντελεστές των μεγάλων εταιρειών για να κάνουν, υποτίθεται, τις χώρες τους «ανταγωνιστικές». Λίγο καιρό αφού ο Ντ. Τραμπ κέρδισε τις εκλογές, η πρώην πρωθυπουργός της Μ.Βρετανίας, Τερέζα Μέι, δήλωσε ότι ο στόχος της ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο να μειώσει τον φόρο επιχειρήσεων από το 20 % στον «χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή για τις επιχειρήσεις στους G20»».
Η Μ. Βρετανία, είναι η χώρα εκείνη στην οποία:
Ως εκ τούτου, κάτι το οποίο έχουμε ξαναγράψει, ο «τραμπισμός», αυτή η χυδαία έκφανση της καπιταλιστικής αδηφαγίας, αποτελεί την απάντηση στα δομικά προβλήματα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Μια απάντηση που παντρεύει τον σκληρό καπιταλισμό των βιομηχάνων και των λομπιστών της Wall Street με το δόγμα του νόμου και της τάξης.
Δεν πρόκειται για αυτόφωτο γεγονός, αλλά για συνειδητοποιημένη επιλογή της αμερικανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Όπως εξηγούσε το αμερικανικό περιοδικό Jacobin: «Λίγο μετά την επικράτηση Ομπάμα, μέσα σε συνθήκες πολιτικής πόλωσης(…) κι ενώ οι καπιταλιστές και οι πολιτικές ηγεσίες συνέχιζαν να υποστηρίζουν τη λιτότητα(…) υπήρξε ευρεία απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι, από τη μία πλευρά, ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας και της εργατικής τάξης κινήθηκε προς τα αριστερά- με ό, τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος για τα αμερικανικά δεδομένα-, αλλά, από την άλλη, είδαμε μια ριζοσπαστικοποίηση των λευκών μεσαίων στρωμάτων, όπου μαζί με το φυλετικό και κοινωνικό τους συντηρητισμό αντιτάχθηκαν στο οικονομικό-τραπεζικό κατεστημένο. (…) Με το «Tea Party», τμήμα του κεφαλαίου άρχισε να αποκτά δυναμική. Σιγά σιγά, ευρύτερα στρώματα της καπιταλιστικής τάξης διείδαν μια λαμπρή ευκαιρία να προωθήσουν τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα τους και άρχισαν να ενθαρρύνουν τις κινητοποιήσεις του, καθώς υπερασπιζόταν την αποδυνάμωση των συνδικάτων(…) και την περικοπή των κοινωνικών υπηρεσιών. Έτσι, και παρά το γεγονός ότι, αρχικά, η πλειοψηφία του κεφαλαίου συνέχιζε να στηρίζει τους Δημοκρατικούς, μόλις η ακραία ρητορική άρχισε να βρίσκει ευήκοα ώτα, οι καπιταλιστές ήταν κάτι περισσότερo από πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν την ακροδεξιά ατζέντα, όταν άρχισαν να συμπίπτουν τα συμφέροντά τους».
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (Fed), λίγο μετά τη νίκη του Τραμπ στις εκλογές, προέβλεψε ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας κατά 2,1% το 2017, 2,1% το 2018 και 1,9% το 2019. Και γιατί το προέβλεψε αυτό; Γιατί, για άλλη μια φορά ο πλούτος αγόρασε την πολιτική επιρροή και εκπροσώπηση «και αυτή η επιρροή μπορεί να ασκηθεί για να αποκτηθούν πολιτικά προνόμια, τα οποία με τη σειρά τους παράγουν και άλλο πλούτο. Γεννιέται- έτσι- ένας φαύλος κύκλος που αναπαράγεται και αυξάνεται όλο και περισσότερο» (Εφ. Συν., Ιδέες, 2/4/2017, «Γιατί επέζησε ο νεοφιλελευθερισμός;»).
Το αστικό κράτος των ΗΠΑ, όπως κι αλλού, παρεμβαίνει για άλλη μια φορά. Παρεμβαίνει για να πετσοκόψει τις κοινωνικές δαπάνες και να μπουκώσει το βιομηχανικό και το τραπεζικό κεφάλαιο. Παρεμβαίνει ενάντια στο περιβάλλον και τις σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων, ενώ, την ίδια στιγμή, η διάσωση εκείνων που ευθύνονται για το σημερινό χάλι και μάλιστα η περαιτέρω ενίσχυσή τους, αποτελεί προτεραιότητα (και) για τον, κατά τα άλλα, ταγό του «κρατικού προστατευτισμού» νυν πρόεδρο των ΗΠΑ.
Άραγε, όσοι βλέπουν στον Τραμπ το «κακό πρόσωπο» του καπιταλισμού κι όχι τον ίδιο τον καπιταλισμό, τι έχουν να πουν για το γεγονός ότι, ενώ οι έγκλειστοι στα κέντρα κράτησης μεταναστών πεθαίνουν χωρίς λόγο, επί των ημερών του:
Πώς γίνεται στη Μ. Βρετανία να καταδικάζεται ένας φοιτητής με λευκό ποινικό μητρώο, επειδή, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης το καλοκαίρι του 2011, έκλεψε ένα μπουκάλι νερό από ένα σουπερμάρκετ, ενώ, αντίθετα, ο Xέκτορ Σαντς, ο πρώην γενικός διευθυντής της Financial Services Authority , ο οποίος ευθύνεται για την κατάρρευση του συστήματος επιτήρησης του Σίτι, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα η χώρα να βυθιστεί στην πιο άγρια λιτότητα που γνώρισε ποτέ, να αποκτά τίτλο ευγενείας για την «προσφορά πολύτιμων και ανιδιοτελών υπηρεσιών στην οικονομία»; Αλήθεια, πώς ή, καλύτερα, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Έχουμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό ότι «οι πλούσιοι προσλαμβάνουν καλούς δικηγόρους και τη βγάζουν καθαρή, ενώ οι φτωχοί απλώς βγάζουν το σκασμό και μπαίνουν φυλακή. (…) Όταν παραδέχεσαι (σ.σ. ως κυβέρνηση) ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ σημαντικοί για να τους ασκήσεις δίωξη, προφανώς τείνεις να θεωρήσεις ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι ασήμαντοι και μπορείς να τους χώσεις φυλακή. Έχουμε μια τάξη που μπορεί να συλληφθεί και μια τάξη που δεν μπορεί να συλληφθεί. Ανέκαθεν το υποψιαζόμασταν, τώρα όμως αποτελεί δημόσια παραδοχή». Ίσως αυτή, να είναι μια ικανοποιητική απάντηση.
«Μια αλήθεια που σου τη λένε για πρώτη φορά», έγραφε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, «μπορεί να είναι πολύ αστεία. Όταν η αλήθεια κάποιου άλλου είναι ίδια με τη δική σου την αλήθεια (…) τότε είναι μεγαλείο».
Αυτή η αλήθεια, είναι δική μας. Είναι το αίσθημα και παράλληλα το αίτημά μας για δικαιοσύνη. Όποιος στηθεί μαζί με έναν άνεργο στην ουρά του ΟΑΕΔ θα το καταλάβει. Όποιος κατέβει στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και των άλλων αστικών κέντρων, επίσης. Όποιος μιλήσει με έναν άστεγο, με έναν νέο που φεύγει μετανάστης, με ένα ασυνόδευτο προσφυγάκι, με τον «ντελιβερά» που παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα για ένα κομμάτι ψωμί, θα το καταλάβει. Όποιος μιλήσει με τη γιαγιά και τον παππού που τους έκοψαν πάλι τη σύνταξη και με τον έφηβο του διπλανού διαμερίσματος, εξίσου. Όποιος μιλήσει, γενικά, με τον γείτονά του, το φίλο του, το συνάδελφό του, τον άγνωστο στο δρόμο, τον εαυτό του, εν τέλει, θα διαπιστώσει ότι, αν κάτι πρέπει να αλλάξει, είναι εκείνο το από χρόνια γραμμένο, μα, δυστυχώς, ακόμη επίκαιρο σύνθημα στον τοίχο: Η δικαιοσύνη τους είναι σαν τα φίδια, τσιμπάει μόνο τους ξυπόλητους.
Δεν πρόκειται για μια φαντασιοκοπία, μια φενάκη, αλλά για μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μόνο στο δικό μας χέρι είναι να την αλλάξουμε.
[Του Δημήτρη Κούλαλη, από τον ιστότοπο "Νόστιμον ήμαρ"]
Το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι ζωτικής σημασίας για τις οργανωμένες κοινωνίες από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι αρχαίες τραγωδίες εμφορούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου από αυτό. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την τραγική Αντιγόνη που με το αίσθημα του δικαίου ως οδηγό ήρθε σε ρήξη με τους πολιτειακούς κανόνες, την εξουσία και τα ήθη της εποχής της; Την Επανάσταση των Μονομάχων, τότε που πλήθος δούλων, απόρων και κατατρεγμένων συσπειρώθηκαν και με μπροστάρη τον Σπάρτακο επαναστάτησαν εναντίον των Ρωμαίων; Τους μαχητές της Γαλλικής Επανάστασης; Τους Κλέφτες της Ελληνικής Επανάστασης; Την Παρισινή Κομμούνα; Τις ορδές των Μπολσεβίκων που αγωνίστηκαν για την αποτίναξη του τσαρικού- τυραννικού ζυγού στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης;… Όλες αυτές οι τοποθετημένες στο παλμαρέ της Ιστορίας ενέργειες, μεταξύ άλλων, είχαν υψηλό το φρόνημα του δικαίου. Δικαιοσύνη, δικαιώματα, ελευθερία. Αυτά, νομίζουμε, είναι τα ενοποιητικά στοιχεία όλων εκείνων των στιγμών, που έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν ότι όλα είναι μπορετά. Ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Όμως, σήμερα, σε μια «τσιμεντένια» εποχή τι θέση έχει η δικαιοσύνη στη ζωή μας; Η καθημερινότητά μας, αποδεικνύει συνεχώς το τεράστιο έλλειμμα δικαίου που διέπει τον πολιτικό- κοινωνικό μας βίο. Ένα έλλειμμα άρρηκτα συνδεδεμένο με τον οικονομικό-πολιτικό τρόπο οργάνωσης των σύγχρονων κοινωνιών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, φερειπείν, είναι οι ΗΠΑ. Εκεί, τι γίνεται;
Στη φορολόγηση των πολιτών, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η πεμπτουσία του αστικού κράτους, υπάρχει ενιαίος συντελεστής. Ήγουν: Μπορεί να είναι αλήθεια ότι οι Αμερικανοί έχοντες, το περίφημο 1%, στην φορολογική κλίμακα καταβάλλουν φόρο εισοδήματος με πολύ μεγαλύτερο συντελεστή σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Όμως, οι υπόλοιποι Αμερικανοί, καταβάλλουν φόρο με μεγαλύτερο συντελεστή στις περιπτώσεις των μισθολογικών κρατήσεων (π.χ. για κοινωνική ασφάλιση), των κρατικών και των δημοτικών φόρων. Όπως εξηγούσε ο Νόαμ Τσόμσκι: «Η αύξηση του φόρου μισθωτών υπηρεσιών, ο οποίος είναι ένας φόρος που επιβάλλεται στους εργαζομένους, είναι πολύ πιο σημαντική από ό, τι μια αύξηση της φορολόγησης των πολύ πλουσίων». Αν προστεθούν όλα μαζί, από τη μεσαία τάξη και πάνω όλοι πληρώνουν περίπου το ίδιο ποσοστό σε φόρους.
Η πρόταση του Τραμπ για την φορολόγηση των επιχειρήσεων, την οποία ο υπ. Οικονομικών του, Στίβεν Μνούτσιν, χαρακτήρισε ως τη «μεγαλύτερη περικοπή φόρων στην ιστορία των ΗΠΑ» (με πρόσχημα την προσέλκυση επενδύσεων και το άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, δικαιολογία η οποία θα δούμε στη συνέχεια κατά πόσο ισχύει)είναι να μειώσει το φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων από το 35% στο 15%. Επίπεδο ιδιαίτερα χαμηλό για μια υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ, καθώς απέχει μόλις 5% από τον συντελεστή για τις επιχειρήσεις στη Βουλγαρία και μόλις 2,5% από τον αντίστοιχο της Ιρλανδίας, τον γνωστό «παράδεισο» των πολυεθνικών στην ευρωζώνη. Από την πλευρά του, το Κέντρο Φορολογικής Πολιτικής του Ιδρύματος Brookings εκτιμά ότι το ψαλίδισμα του επιχειρηματικού φόρου θα μειώσει τα φορολογικά έσοδα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού σχεδόν κατά $4,5 τρισ. Ακόμη, στο σχέδιο του Λευκού Οίκου προβλέπεται ότι τα κέρδη των αμερικανικών εταιρειών που παράγονται από δραστηριότητες στο εξωτερικό δεν θα φορολογούνται. Και τι μ’ αυτό; Προκειμένου να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο η κυβέρνηση του ακροδεξιού ολιγάρχη θα εξοικονομήσει από αλλού τα χρήματα που χρειάζεται.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού, ο Τραμπ σχεδιάζει να περικόψει περίπου $3,6 τρισ. σε μια σειρά κοινωνικών προγραμμάτων,επιδομάτων και υπηρεσιών πρόνοιας. Ανάμεσα στις προωθούμενες αντιλαϊκές πολιτικές, βρίσκεται η αντικατάσταση του Obamacare, η κατάργηση της κρατικής ενίσχυσης για φοιτητικά δάνεια, η περικοπή των κουπονιών τροφίμων (Medicaid, κυβερνητικό πρόγραμμα για φτωχούς και για ανάπηρους Αμερικανούς που αναμένεται να περικοπεί κατά περίπου $600 δισ. τα επόμενα δέκα χρόνια) και η σύσταση ενός προγράμματος που θα επιστρέψει όσους παίρνουν επιδόματα αναπηρίας εκεί που πραγματικά ανήκουν, στο απαξιωμένο εργατικό δυναμικό: «Θέλουμε να πάνε οι άνθρωποι να δουλέψουν» δήλωνε κυνικά πριν λίγο καιρό ο υπεύθυνος του Λευκού Οίκου για τον προϋπολογισμό Μικ Μαλβάνει. Ενώ δηκτικά, με το ίδιο επηρμένο ύφος συνέχισε: «Εάν παίρνεις κουπόνια τροφίμων, πρέπει να πας για δουλειά. Εάν παίρνεις επίδομα αναπηρίας και δεν θα έπρεπε, πρέπει να πας για δουλειά».
Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι όταν άρχισε η κουβέντα για την ευγονική στη Γερμανία, η αφετηρία της ήταν το τι μέλλει γενέσθαι με τα οικονομικά του συστήματος Υγείας. Για το αστικό κράτος της εποχής, μερικές κατηγορίες ασθενών, όπως οι χρόνια πάσχοντες, οι πνευματικά ανάπηροι, τα ΑΜΕΑ, «κοστίζαν» ακριβά στο σύστημα Υγείας. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι όταν η κουβέντα γύρω από το ευαίσθητο θέμα της υγείας αποκτά τη λογική κέρδους-κόστους, όταν δηλαδή η υγεία των πολιτών προσεγγίζεται με τους όρους και τον τρόπο σκέψης της αγοράς, τότε τα φαντάσματα του παρελθόντος όχι απλά έχουν ξυπνήσει, αλλά μας χτυπούν την πόρτα.
Άλλωστε, και στην γαλανή μας πατρίδα είχαμε παρόμοια περιστατικά. Όχι, βέβαια σ’ αυτή την έκταση, αλλά η συζήτηση άρχισε μεθοδικά να προχωρά προς αυτή την κατεύθυνση. Ήταν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία, επικαλούμενη τη δημοσιονομική τρύπα του συστήματος Υγείας, καλούσε τους χρόνια πάσχοντες (καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς κ.ά.) να πληρώσουν αύξηση στη συμμετοχή τους στα φάρμακα έως και 25%·, ενώ την ίδια ώρα, κατέβαλε 330 εκ. ευρώ εν είδει αποζημίωσης στους εργολάβους Κόκκαλη και Μπόμπολα, επειδή οι τελευταίοι δεν εισέπραξαν τα αναμενόμενα έσοδα απ’ τα διόδια.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι ο Τραμπ πετά στο κοινωνικό καλάθι των αχρήστων εκείνους που τους ξέρασε η μοίρα η φθισικιά, δεν σημαίνει ότι θα κάνει το ίδιο και με το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα της χώρας. Καθότι, μπορεί να διατείνεται ότι θα περικόψει κάποιες στρατιωτικές δαπάνες, ωστόσο, μόλις τον περασμένο Μάρτιο πρότεινε την αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά $54 δισ. (10%). Οι Αμερικανοί φορολογούμενοι δηλαδή, θα συνεχίζουν να πληρώνουν για την αγορά υπερσύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού, όπως είναι οι βόμβες 10.000kg (Μητέρα όλων των βομβών), τις οποίες ο αμερικανικός στρατός θα χρησιμοποιεί ως υπερόπλο έναντι των άλλων «παικτών» στο γεωπολιτικό πόκερ που διεξάγεται αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Πώς αλλιώς θα διατηρούσαν τη φήμη των πιο αιμοσταγών εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού αν δεν εξήγαν μέσω της δύναμής τους τα κεφάλαιά τους με σκοπό το (ανα)μοίρασμα του κόσμου;
Παράλληλα, μαζί με την εξαγγελία του Τραμπ για αποχώρηση από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, μεγάλες μειώσεις ετοιμάζονται και στην Εθνική Περιβαλλοντική Υπηρεσία, όπου προτείνονται περικοπές $5,7 δισ. συνοδευόμενες μάλιστα από μαζικές απολύσεις υπαλλήλων. Η ενέργεια αυτή, έρχεται να αναμορφώσει το κανονιστικό πλαίσιο σχετικά με τη μείωση των εκπομπών καυσαερίων που αποτελεί αίτημα των αυτοκινητοβιομηχανιών εδώ και καιρό. Όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα των New York Times, οποιαδήποτε επανεξέταση του υφιστάμενου ρυθμιστικού πλαισίου από την Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (ΕΡΑ) και το υπουργείο Μεταφορών θα αμβλύνει τις πιέσεις για συμμόρφωση με τον μέχρι σήμερα ισχύοντα κανόνα: Να μπορεί δηλαδή, ένα όχημα να καλύψει 54 μίλια με ένα γαλόνι καύσιμο, ήτοι 86 χιλιόμετρα με 3,7 λίτρα, έως το 2025, στόχος, ο οποίος υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα κατόπιν συμφωνίας με τους εκπροσώπους της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας το 2012.
Εν συνεχεία, όμως, οι παράγοντες του κλάδου θεώρησαν αυτούς τους στόχους εξωπραγματικούς, υπολογίζοντας πως μόνο το 4% των σημερινών οχημάτων έχει τη δυνατότητα να προσαρμοστεί σε αυτά τα κριτήρια έως το 2025. «Aκόμη και με τους υπολογισμούς της ΕΡΑ, οι αυτοκινητοβιομηχανίες θα έπρεπε να δαπανήσουν 200 δισ. δολάρια έως το 2025 για να συμμορφωθούν με το νέο πλαίσιο», είχε γράψει ο πρόεδρος της ένωσης Auto Αlliance, Μιτς Μπέινγουολ, πριν από ένα μήνα. Στα τέλη Ιανουαρίου, λίγες μόλις ημέρες μετά την ορκωμοσία του, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος συναντήθηκε με τους επικεφαλής των General Motors, Ford Motor και Fiat Chrysler Automobiles. Τότε, ο πολυεκατομμυριούχος αυτοκράτορας της κεφαλαιοκρατίας είχε υποσχεθεί τη χαλάρωση της νομοθεσίας και τη μείωση της φορολογίας στον κλάδο, ενώ προεκλογικά απειλούσε τις αυτοκινητοβιομηχανίες με δασμούς 35% στις εισαγωγές τους, ζητώντας ως αντάλλαγμα τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε αμερικανικό έδαφος, που αποτελούσε την παντιέρα του στην προεκλογική περίοδο.
Η φορολογία, όπως είπαμε, αποτελεί ένα ταξικό όπλο καταπίεσης και κοινωνικής εξόντωσης των λαών. Στις ΗΠΑ αποτελεί και μπίζνα. Ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη αντίγραφα από όλα τα φορολογικά έντυπα των φορολογουμένων , πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει αυτές τις πληροφορίες για να συμπληρώσει την φορολογική τους δήλωση, ωστόσο, δεν προβαίνει σ’ αυτήν την ενέργεια καθώς το υπάρχον σύστημα προσφέρει δισεκατομμύρια δολάρια για τις εταιρείες λογισμικού σύνταξης φορολογικών δηλώσεων, οι οποίες αργότερα χρησιμοποιούν ένα μέρος αυτών των χρημάτων για να αποκτούν πρόσβαση στο Κογκρέσο, πιέζοντας και προωθώντας τη διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος.
Η ασυδοσία απέναντι στους πολίτες και η υπέρμετρη εκμετάλλευσή τους σε συνδυασμό με την υποφορολόγηση των επιχειρήσεων, έναν από τους κύριους υπαιτίους της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δημιουργούν ένα εκρηκτικό περιβάλλον. Σύμφωνα με μία νέα, εκτενή αναφορά της Oxfam Αmerica, οι μεγαλύτερες πολυεθνικές προωθούν όχι μόνο τη μείωση της φορολογίας τους, αφήνοντας τους υπόλοιπους να πληρώσουν τα σπασμένα, αλλά και την πολιτική θεμελίωση των βάσεων που θα τους επιτρέπουν περαιτέρω περικοπές στην φορολόγηση μελλοντικά. Αρκεί μόνo να αναφέρουμε ότι το φορολογικό έτος 2015, όπως υπολόγισε η Oxfam, οι 50 μεγαλύτερες αμερικανικές πολυεθνικές είχαν κρυμμένα σε άλλες χώρες $1,6 τρισ. -ποσό αυξημένο κατά $200 δισ. σε σχέση με το 2014-, το οποίο αποτελεί το 1/10 ολόκληρης της οικονομίας των ΗΠΑ. Ο Tιμ Κούκ (Γενικός Διευθυντής της Apple, η οποία έχει καταγεγραμμένα σε offshore $214,9 δισ. ενώ αν τα κέρδη αυτά μεταφέρονταν στις ΗΠΑ, ο φόρος που θα πλήρωνε στο κράτος θα ήταν $65,4 δισ.) είπε πριν τις περσινές εκλογές ότι ήταν «αισιόδοξος» πως θα υπάρξουν νέες φοροαπαλλαγές ανεξάρτητα με το ποιος θα ήταν πρόεδρος. Πράγματι, δεν διαδραματίζει τόσο σημαντικό ρόλο το ποιος θα είναι ο πολιτειακός τροχονόμος των διάφορων μονοπωλιακών συμφερόντων, αφού, από το 2009-2015, οι 50 κορυφαίες αμερικανικές εταιρείες διέθεσαν $2,5 δισ. προκειμένου να ασκήσουν πολιτικές πιέσεις. Το ηθικό επικάλυμμα όλη αυτής της δημοκρατικής παρωδίας είναι ότι προβαίνουν σε τέτοιου είδους ενέργειες καθώς αν μπορούσαν να φέρουν τα χρήματά τους πίσω, με έναν ειδικό χαμηλό φορολογικό συντελεστή, θα επιδίδονταν σε «ξεφάντωμα» μισθώσεων και επενδύσεων, αλλά ο «κρατισμός», αυτό το δηλητήριο για την υγιή επιχειρηματικότητα δεν τους αφήνει(!).
Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω ανάλυση; Στη χώρα μας, ειδικά την περίοδο των μνημονίων, τα μεγάλα ΜΜΕ προπαγανδίζουν απροκάλυπτα υπέρ του τσακίσματος των εργατικών δικαιωμάτων, της πλήρους αντικατάστασης των ΣΣΕ με ατομικές συμβάσεις, της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων κ.ά. Μερίδα του αστικού Τύπου, με σειρά άρθρων της ζητά όλο και μεγαλύτερες φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (!) για το γεγονός ότι «η επιχειρηματικότητα πάει από το κακό στο χειρότερο -και- οι επενδυτές δεν έρχονται- καθώς- είναι πολλά, πάρα πολλά, αυτά που πρέπει να αλλάξουν στην ελληνική επικράτεια για να μετατραπεί η Ελλάδα σε ελκυστική χώρα για τους επιχειρηματίες» ( Καθημερινή, 27/10/2016, «Η χώρα που δεν θέλει επενδύσεις»).
Πρόκειται για ένα εξόφθαλμα σαθρό αφήγημα με μακρά προϊστορία που ξεκινά από τα νεοφιλελεύθερα κηρύγματα του Ρέιγκαν και της Θάτσερ τη δεκαετία του ’80 και την καμπύλη του Αμερικανού οικονομολόγου Λάφερ, σύμφωνα με την οποία «η μείωση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων τις παρακινεί σε ανάληψη επενδύσεων που αυξάνουν το ΑΕΠ και αποφέρουν περισσότερα κρατικά έσοδα απ’ αυτά που χάνονται με τη μείωση του συντελεστή». Είναι σαθρό ως αφήγημα, διότι, όπως τονίζει πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, «(…) η ανταπόκριση των επενδύσεων σε χαμηλότερη φορολογική επιβάρυνση σε σχέση με διαφυγόντα έσοδα είναι περιορισμένη- γιατί- «η φορολογική επιβάρυνση μιας χώρας είναι ένας από τους πολλούς, και δεν είναι πάντα ο πιο σημαντικός παράγοντας που εξετάζεται από τους δυνητικούς επενδυτές, όταν σταθμίζουν τις επενδυτικές τους αποφάσεις» (OECD, 2015, «Policy Framework for Investment»). Επίσης, τον Ιούλιο του 2016, ο επικεφαλής της διεύθυνσης φορολογικής πολιτικής του ΟΟΣΑ, Πασκάλ Σεν Αμάν, δήλωσε σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal πως «τα τελευταία 30 χρόνια συμβουλεύαμε να μη φορολογείτε το κεφάλαιο περισσότερο, γιατί θα το χάσετε, θα χάσετε επενδύσεις. Ε, λοιπόν, αυτό το επιχείρημα πέθανε και πρέπει να αναθεωρήσουμε όλη αυτή την ιστορία» (Καθημερινή, 24/12/2016 , «Δ. Παπαδημητρίου: Mείωση της φορολογίας δεν σημαίνει αυτόματα αύξηση των επενδύσεων»). Άρα, λοιπόν, προς τι όλος αυτός ο κοπετός για τους επενδυτές που δήθεν θέλουν να έλθουν και η «κακή», υψηλή φορολόγηση δεν τους το επιτρέπει;
Η απάντηση μας έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πρόσφατα, αναλυτές της Wall Street και επενδυτές, εξηγούσαν ότι στην πραγματικότητα τα χρήματα που θα εξοικονομήσουν από τη μείωση της φορολόγησης των επιχειρηματικών ομίλων προορίζονται για την επίτευξη συγχωνεύσεων και για επαναγορά (εξαγορά) ομολόγων. Επίσης, τον περασμένο Νοέμβριο, η Goldman Sachs σε ανάλυσή της ανέφερε ακριβώς το ίδιο πράγμα, ομολογώντας, ότι τα 3/4 από τα επαναπατρισθέντα έσοδα θα χρησιμοποιηθούν για επαναγορές. Παρόλα αυτά, αν κάποιος διαβάσει τo editorial της Wall Street Journal οποιασδήποτε μέρας ή παρακολουθήσει έστω πέντε λεπτά CNBC θα μάθει ότι ο θεσμοθετημένος συντελεστής του φόρου επιχειρήσεων στην Αμερική (35%) είναι ένας από τους υψηλότερους στον κόσμο.
Πρόκειται για κραυγαλέο ψέμα. Όπως διαβάζουμε στην Έκθεση της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου το 2014, ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στις ΗΠΑ ήταν 27,1 %, ελαφρώς χαμηλότερος από τον 27,7 % σταθμισμένο μέσο όρο των υπολοίπων χωρών του ΟΟΣΑ. Πιο πρόσφατα, η Οικονομική Έκθεση του Προέδρου του 2015, υπολόγισε ότι ο πραγματικός οριακός φορολογικός συντελεστής της παγκόσμιας υπερδύναμης ήταν 23,9 %, σχετικά λίγο πιο πάνω, σε σύγκριση με τον σταθμισμένο μέσο όρο του 20,6 % για την Ιαπωνία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τον Καναδά, την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες ενδείξεις ότι οι επιχειρήσεις στις ΗΠΑ υπερφορολογούνται σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Κύριο μέλημα των πολυεθνικών είναι να χρησιμοποιήσουν κάθε μείωση αποσκοπώντας να πιέσουν προς τα κάτω τους φόρους στον υπόλοιπο κόσμο και μετά να ξεκινήσουν να διαμαρτύρονται ξανά για τους εξαιρετικά υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει ανά τον κόσμο. Η έκθεση της Oxfam, επιπλέον τονίζει ότι το 1990 ο μέσος συντελεστής του φόρου επιχειρήσεων στις 20 μεγαλύτερες χώρες του κόσμου ήταν 40%. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, το 2015, είχε πέσει στο 28,7%. Προσθετικά, η μέση αύξηση της τάξεως του 2,8 % του ΑΕΠ που κατέγραψε ο ΟΟΣΑ μέσω του φόρου εταιρειών το 2014, ήταν σημαντικά μειωμένη σε σχέση με την αύξηση του 3,6 % μόλις μια επταετία πίσω.
Είναι πρόδηλο, ότι οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων που ονομάζονται κυβερνήσεις, νιώθουν έντονη πίεση ώστε να μειώσουν τους φορολογικούς συντελεστές των μεγάλων εταιρειών για να κάνουν, υποτίθεται, τις χώρες τους «ανταγωνιστικές». Λίγο καιρό αφού ο Ντ. Τραμπ κέρδισε τις εκλογές, η πρώην πρωθυπουργός της Μ.Βρετανίας, Τερέζα Μέι, δήλωσε ότι ο στόχος της ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο να μειώσει τον φόρο επιχειρήσεων από το 20 % στον «χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή για τις επιχειρήσεις στους G20»».
Η Μ. Βρετανία, είναι η χώρα εκείνη στην οποία:
- Τα επίσημα στατιστικά δεδομένα μιλούν για 4,5 εκατ. αυτοαπασχολούμενους, εκ των οποίων, όμως, τα 2/3 τους είναι ουσιαστικά εργαζόμενοι με μπλοκάκι.
- Άνω των 8 εκατομμυρίων εργαζόμενοι απασχολούνται με ελαστικές μορφές απασχόλησης.
- Το 2014, οι πολίτες που προσέτρεξαν στις λεγόμενες τράπεζες τροφίμων και τα συσσίτια, έφτασαν τις 913χιλ.
- Οι λεγόμενες συμβάσεις «μηδενικών ωρών» (zero hour contracts) στις οποίες δεν καθορίζεται το ωράριο εργασίας, αποτελούν εργασιακή κανονικότητα. Οι εργαζόμενοι είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμοι στον εργοδότη, δεν γνωρίζουν τις ακριβείς ώρες που θα εργαστούν και αμείβονται με ψίχουλα.
- Οι συμβάσεις μηδενικών ωρών τριπλασιάστηκαν το 2014 και ανέρχονται στα 1,4 εκατ., με τα συνδικάτα να υπολογίζουν ότι, τελικά, αφορούν 5 εκατ. εργαζομένους.
- Η συντριπτική πλειοψηφία των κακοπληρωμένων συμβασιούχων είναι γυναίκες, νέοι και συνταξιούχοι.
Ως εκ τούτου, κάτι το οποίο έχουμε ξαναγράψει, ο «τραμπισμός», αυτή η χυδαία έκφανση της καπιταλιστικής αδηφαγίας, αποτελεί την απάντηση στα δομικά προβλήματα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Μια απάντηση που παντρεύει τον σκληρό καπιταλισμό των βιομηχάνων και των λομπιστών της Wall Street με το δόγμα του νόμου και της τάξης.
Δεν πρόκειται για αυτόφωτο γεγονός, αλλά για συνειδητοποιημένη επιλογή της αμερικανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Όπως εξηγούσε το αμερικανικό περιοδικό Jacobin: «Λίγο μετά την επικράτηση Ομπάμα, μέσα σε συνθήκες πολιτικής πόλωσης(…) κι ενώ οι καπιταλιστές και οι πολιτικές ηγεσίες συνέχιζαν να υποστηρίζουν τη λιτότητα(…) υπήρξε ευρεία απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι, από τη μία πλευρά, ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας και της εργατικής τάξης κινήθηκε προς τα αριστερά- με ό, τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος για τα αμερικανικά δεδομένα-, αλλά, από την άλλη, είδαμε μια ριζοσπαστικοποίηση των λευκών μεσαίων στρωμάτων, όπου μαζί με το φυλετικό και κοινωνικό τους συντηρητισμό αντιτάχθηκαν στο οικονομικό-τραπεζικό κατεστημένο. (…) Με το «Tea Party», τμήμα του κεφαλαίου άρχισε να αποκτά δυναμική. Σιγά σιγά, ευρύτερα στρώματα της καπιταλιστικής τάξης διείδαν μια λαμπρή ευκαιρία να προωθήσουν τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα τους και άρχισαν να ενθαρρύνουν τις κινητοποιήσεις του, καθώς υπερασπιζόταν την αποδυνάμωση των συνδικάτων(…) και την περικοπή των κοινωνικών υπηρεσιών. Έτσι, και παρά το γεγονός ότι, αρχικά, η πλειοψηφία του κεφαλαίου συνέχιζε να στηρίζει τους Δημοκρατικούς, μόλις η ακραία ρητορική άρχισε να βρίσκει ευήκοα ώτα, οι καπιταλιστές ήταν κάτι περισσότερo από πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν την ακροδεξιά ατζέντα, όταν άρχισαν να συμπίπτουν τα συμφέροντά τους».
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (Fed), λίγο μετά τη νίκη του Τραμπ στις εκλογές, προέβλεψε ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας κατά 2,1% το 2017, 2,1% το 2018 και 1,9% το 2019. Και γιατί το προέβλεψε αυτό; Γιατί, για άλλη μια φορά ο πλούτος αγόρασε την πολιτική επιρροή και εκπροσώπηση «και αυτή η επιρροή μπορεί να ασκηθεί για να αποκτηθούν πολιτικά προνόμια, τα οποία με τη σειρά τους παράγουν και άλλο πλούτο. Γεννιέται- έτσι- ένας φαύλος κύκλος που αναπαράγεται και αυξάνεται όλο και περισσότερο» (Εφ. Συν., Ιδέες, 2/4/2017, «Γιατί επέζησε ο νεοφιλελευθερισμός;»).
Το αστικό κράτος των ΗΠΑ, όπως κι αλλού, παρεμβαίνει για άλλη μια φορά. Παρεμβαίνει για να πετσοκόψει τις κοινωνικές δαπάνες και να μπουκώσει το βιομηχανικό και το τραπεζικό κεφάλαιο. Παρεμβαίνει ενάντια στο περιβάλλον και τις σύγχρονες ανάγκες των ανθρώπων, ενώ, την ίδια στιγμή, η διάσωση εκείνων που ευθύνονται για το σημερινό χάλι και μάλιστα η περαιτέρω ενίσχυσή τους, αποτελεί προτεραιότητα (και) για τον, κατά τα άλλα, ταγό του «κρατικού προστατευτισμού» νυν πρόεδρο των ΗΠΑ.
Άραγε, όσοι βλέπουν στον Τραμπ το «κακό πρόσωπο» του καπιταλισμού κι όχι τον ίδιο τον καπιταλισμό, τι έχουν να πουν για το γεγονός ότι, ενώ οι έγκλειστοι στα κέντρα κράτησης μεταναστών πεθαίνουν χωρίς λόγο, επί των ημερών του:
- Ο «βομβιστής» της Lehman Brothers, Ντικ Φαλντ, συνεχίζει να διοικεί τη δική του εταιρεία παροχής συμβουλών, ειδικευμένη στις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές επιχειρήσων;
- Ο Τζον Τεν, ο άνθρωπος που οδήγησε στα βράχια της χρεοκοπίας τη Merrill Lynch, συνεχίζει να διευθύνει έναν πιστωτικό οργανισμό για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις;
- Ο Τσαρλς Πρινς, πρώην αφεντικό της Citigroup, ο οποίος την έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας, (λέμε στο χείλος καθώς ο Χένρι Πόλσον, υπ. Οικ. του Ομπάμα και πρώην γενικός διευθυντής της Goldman Sachs, την έσωσε το φθινόπωρο του 2008 με λεφτά των Αμερικανών φορολογουμένων), συνεχίζει να λανσάρει τα προσόντα του σε μια εταιρεία παροχής συμβουλών της Ουάσινγκτον, ειδικευμένη στο μάνατζμεντ;
- Οι πέντε επικεφαλής της πρώην εμπορικής τράπεζας Bear and Stearns, υπεύθυνοι για τα subprimes που προκάλεσαν τη χρεοκοπία της, συνεχίζουν το «κοινωφελές» έργο τους στον τομέα των στεγαστικών δανείων, μέσα στους κόλπους των πιο φημισμένων οργανισμών της Wall Street;
- Ο Πίτερ Γούφλι, εκείνος που ως υπεύθυνος της UBS στις ΗΠΑ απο κοινού με τον Μαρσέλ Οσπέλ, πρόεδρο και γενικό διευθυντή της τράπεζας, ενθάρρυνε τη μαζική επένδυση στα subprimes, συνεχίζει να γεύεται τις χαρές της ζωής ως διαχειριστής περιουσιών, ενώ ο στενός συνεργάτης του, Τζον Κόστας, έχει ιδρύσει μια εταιρεία παροχής συμβουλών στρατηγικής;
- Ο… αποσυνάγωγος της Goldman Sachs, ο πρώην χρηματιστής Φαμπρίς Τουρέ, ο τύπος που σε ένα από τα email του- τα οποία είχαν διαρρεύσει από την ίδια την τράπεζα κατά τη διάρκεια της δίκης του- παραδεχόταν ότι «η μπίζνα με τα subprimes είναι εντελώς σάπια και οι κακομοίρηδες οι μικροοφειλέτες δεν θα μακροημερεύσουν», συνεχίζει τις πληρωμένες διαλέξεις του ως διακεκριμένος ακαδημαϊκός;
- Όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε η συμφωνία που είχε συνάψει η Goldman Sachs- η τράπεζα που από τη μία δημιουργούσε και προωθούσε ένα επενδυτικό προϊόν εμφορούμενο από subprimes και, από την άλλη, στοιχημάτιζε εναντίον του- τον Ιούλιο του 2011 με την Securities and Exchange Commission, βάσει της οποίας απαλλασσόταν από κάθε κατηγορία, πληρώνοντας ως αντάλλαγμα πρόστιμο, αλλά έχρισε ως υπουργό των Οικονομικών της κυβέρνησής του ένα πρώην στέλεχος της;
- Ο Σαμ Πολκ, πρώην ειδικός διαπραγματευτής ενός αμοιβαίου κεφαλαίου κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ο οποίος σε μήνυμά του στην προσωπική του αλληλογραφία παραδεχόταν ότι «όχι μόνο δε συνέβαλε στο να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα του κόσμου, αλλά έβγαζε κέρδος από αυτά», συνεχίζει να παραμένει ελεύθερος;
Πώς γίνεται στη Μ. Βρετανία να καταδικάζεται ένας φοιτητής με λευκό ποινικό μητρώο, επειδή, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης το καλοκαίρι του 2011, έκλεψε ένα μπουκάλι νερό από ένα σουπερμάρκετ, ενώ, αντίθετα, ο Xέκτορ Σαντς, ο πρώην γενικός διευθυντής της Financial Services Authority , ο οποίος ευθύνεται για την κατάρρευση του συστήματος επιτήρησης του Σίτι, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα η χώρα να βυθιστεί στην πιο άγρια λιτότητα που γνώρισε ποτέ, να αποκτά τίτλο ευγενείας για την «προσφορά πολύτιμων και ανιδιοτελών υπηρεσιών στην οικονομία»; Αλήθεια, πώς ή, καλύτερα, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;
Έχουμε καταλάβει εδώ και πολύ καιρό ότι «οι πλούσιοι προσλαμβάνουν καλούς δικηγόρους και τη βγάζουν καθαρή, ενώ οι φτωχοί απλώς βγάζουν το σκασμό και μπαίνουν φυλακή. (…) Όταν παραδέχεσαι (σ.σ. ως κυβέρνηση) ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ σημαντικοί για να τους ασκήσεις δίωξη, προφανώς τείνεις να θεωρήσεις ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι ασήμαντοι και μπορείς να τους χώσεις φυλακή. Έχουμε μια τάξη που μπορεί να συλληφθεί και μια τάξη που δεν μπορεί να συλληφθεί. Ανέκαθεν το υποψιαζόμασταν, τώρα όμως αποτελεί δημόσια παραδοχή». Ίσως αυτή, να είναι μια ικανοποιητική απάντηση.
«Μια αλήθεια που σου τη λένε για πρώτη φορά», έγραφε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, «μπορεί να είναι πολύ αστεία. Όταν η αλήθεια κάποιου άλλου είναι ίδια με τη δική σου την αλήθεια (…) τότε είναι μεγαλείο».
Αυτή η αλήθεια, είναι δική μας. Είναι το αίσθημα και παράλληλα το αίτημά μας για δικαιοσύνη. Όποιος στηθεί μαζί με έναν άνεργο στην ουρά του ΟΑΕΔ θα το καταλάβει. Όποιος κατέβει στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και των άλλων αστικών κέντρων, επίσης. Όποιος μιλήσει με έναν άστεγο, με έναν νέο που φεύγει μετανάστης, με ένα ασυνόδευτο προσφυγάκι, με τον «ντελιβερά» που παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα για ένα κομμάτι ψωμί, θα το καταλάβει. Όποιος μιλήσει με τη γιαγιά και τον παππού που τους έκοψαν πάλι τη σύνταξη και με τον έφηβο του διπλανού διαμερίσματος, εξίσου. Όποιος μιλήσει, γενικά, με τον γείτονά του, το φίλο του, το συνάδελφό του, τον άγνωστο στο δρόμο, τον εαυτό του, εν τέλει, θα διαπιστώσει ότι, αν κάτι πρέπει να αλλάξει, είναι εκείνο το από χρόνια γραμμένο, μα, δυστυχώς, ακόμη επίκαιρο σύνθημα στον τοίχο: Η δικαιοσύνη τους είναι σαν τα φίδια, τσιμπάει μόνο τους ξυπόλητους.
Δεν πρόκειται για μια φαντασιοκοπία, μια φενάκη, αλλά για μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μόνο στο δικό μας χέρι είναι να την αλλάξουμε.
[Του Δημήτρη Κούλαλη, από τον ιστότοπο "Νόστιμον ήμαρ"]
14 σχόλια:
Τα πράγματα είναι απόλυτα ξεκάθαρα. Η Καπιταλισμό θα έχουμε με τα μέσα παραγωγής στους Καπιταλιστές με την ποικιλία του υπηρετικού τους προσωπικού πάντα πρόθυμους να τους στηρίξουνε με την ΑΡΙΣΤΕΡΑ το καλύτερο και ποιό προθυμο εργαλείο στην σφαγή του λαού η Σοσιαλισμό με Κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής και Δικτακτορία του Προλεταριάτου. Η Ανθρωπότητα έκανε την έφοδο στον Ουρανό με την Επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917 με εκπληκτικά αποτελέσματα. Η Ανθρωπότητα θα ήταν σε διαφορετικό σημείο σήμερα. Φρόντισε όμως η 5η Φάλαγγα του Οπορτουνισμού να δολοφονήση την ΕΣΣΔ απο μέσα με αφετηρία το 1956 και μετά το 1991 να μπει η ανθρωπότητα στην βαρβαρότητα. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Φίλτατε Θοδωρή,
Ένα σχόλιο για τις περικοπές Τράμπ από έναν κάτοικο Αμερικής:
Οι περισσότεροι πολίτες της Ευρώπης αντιλαμβάνονται το Obamacare ως κοινωνικό πρόγραμμα τους κράτους ή κοινωνική ασφάλιση επειδή δεν καταλαβαίνουν πως λειτουργεί η υγεία στην αμερικη ή το "κράτος πρόνοιας". Μερικές διευκρινίσεις:
-Η κοινωνική ασφάλιση (social security) είναι ένα πολύ μικρό ποσό που υποχρεώνεται κάθε εργαζόμενος να καταβάλει από τον μισθό του κάθε μήνα για να πληρώνονται επιδόματα ανεργίας/αναπηρίας και επείγουσα περίθαλψη όσων δεν έχουν ασφάλεια υγείας/περίθαλψης (π.χ. ένα σπασμένο χέρι, όχι όμως θεραπεία για καρκίνο). Αυτό το πρόγραμμα δεν έχει καμία σχέση με τον Obamacare.
-Τα νοσοκομεία στην Αμερική είναι 100% ιδιωτικά, το ίδιο και η ασφάλεια υγείας/περίθαλψης. Είτε μπεις στο νοσκομείο ως ασφαλισμένος, είτε ως ανασφάλιστος, το νοσοκομείο θα χρεώσει τα ίδια ακριβώς χρήματα (την ασφαλιστική σου αν είσαι ασφαλισμένος ή το κράτος - το ταμείο του social security δηλαδή - αν δεν είσαι).
-Ανάλογα την ασφάλεια που αγοράζεις έχεις αντίστοιχες παροχές στα νοσοκομεία με τα οποια συνεργάζεται η ασφαλιστική σου. Στην αγορά υπάρχουν φτηνές ασφάλειες (υπερβολικά βασικές που καλύπτουν ελάχιστα πράγματα) αλλά και ασφάλειες λουξ. Το Obamacare, εκτός του οτι ανήκει στο κράτος, δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτές τις ασφάλειες ως προς τον τρόπο "καταναλωσης" του, συμμετέχει στην ίδια αγορά και έχει την ίδια λειτουργική δομή με όλες τις ασφάλειες (δεν έχει δηλαδή καμία σχέση με αυτό που στην Ευρώπη αντιλαμβάνεστε ως κρατική ασφάλεια). Είναι ένα προιον όπως όλα τα άλλα το οποίο καλείται ο πολιτης να "αγοράσει". Φυσικα απευθύνεται στα φτωχά κοινωνικά στρώματα.
-Το κράτος, για να πείσει το κοινό να αλλάξει ασφάλεια και να αγοράσει Obamacare, έταξε χαμηλότερο ασφάλιστρο για τις παροχές που προσφέρει σε σχέση με τον ανταγωνισμό (προσοχή: δεν προσφέρει πλήρη κάλυψη). Έταξε επίσης πως αν σε κάποιον δεν αρεσει τελικά το Obamacare και επιθυμεί να επιστρέψει στο προηγούμενο συμβολαιο του θα μπορεί να το κάνει (τα ασφαλιστικά συμβόλαια σπάνε δυσκολα λόγω πολύπλοκων ρητρων αλλά και λόγω επένδυσης - είναι σαν να πετάς τα λεφτά που έχεις τόσα χρόνια καταβάλει -. Ο Ομπάμα κατάφερε να λυγίσει το σύστημα ώστε να μπορεί κανεις να αφήσει εύκολα την ιδιωτική του ασφάλεια για το Obamacare). Τίποτα από τα δύο δεν ίσχύει όμως πια: πλέον υπάρχουν φτηνότερες ασφάλειες με τις ίδιες/καλύτερες παροχές από το Obamacare στην αγορά και όσοι άφησαν "χρυσά συμβόλαια" (παλιά ιδιωτικά συμβόλαια με όρους που δεν υφίστανται πια στην αγορά) τελικά δεν μπορούν να επιστρέψουν σε αυτά, παρά την υπόσχεση.
-Οχι μόνο το Obamacare δεν είναι το φτηνότερο είναι και το πλέον ασταθές: τα ασφάλιστρα του αυξάνονται συνεχώς, χωρίς προειδοποίηση ή ιδιέταιρη λογική. Ο λόγος έχει να κάνει με την αλλοπρόσαλλα πολύπλοκη επενδυτική του δομή* (σε κάποιες περιπτώσεις είναι ξεκάθαρο πως το κράτος καλύπτει διάφορες μαύρες τρύπες του κρατικού προυπολογισμού με τα χρήματα από το Obamacare). Είναι ένα προιόν που κατά την εκτίμηση μου (σύμφωνα με το πως λειτουργεί το σύστημα στην Αμερική πάντα) όχι μόνο δεν συμφέρει τον ασφαλισμένο αλλά βλάπτει και το ίδιο το κράτος. Όποιος το σχεδίασε ήταν εντελώς ανόητος ή ήθελε με ένα σμπάρο να βλάψει δύο τρυγώνια (ασφαλισμένους και κράτος).
-«Θέλουμε να πάνε οι άνθρωποι να δουλέψουν» είπε ο Τραμπ για να δικαιολογήσει τις περικοπές από το social security στις παροχές για αναπηρικές συντάξεις, κουπόνια τροφίμων, επείγουσα περίθαλψη. Πράγματι μπορεί να πρόκειται για κυνισμό, μπορεί όμως να πρόκειται και για μία λύση σε ένα πρόβλημα που αν δεν μένεις στην Αμερική δύσκολα αντιλαμβάνεσαι: το προβλημα της γκετοποίησης. Ένα τεράστιο ποσοστό αφρικανοαμερικανών /λατίνων ζουν σε γκετο: περιοχές εντελώς απομονωμένες από την μέση κοινωνία στις οποίες θερίζουν τα ναρκωτικά, η εγκλήματικότητα, ο αναλφαβητισμός και ένα σωρό άλλα δεινά. Δυστυχώς η γκετοποίηση ενισχύεται από τις κοινωνικές παροχές, δεν περιορίζεται: μία 14χρονη κοπέλα προτιμά να κάνει δύο παιδιά εκτός γάμου και να πάρει επίδομα ανεργίας για ανύπαντρες μητέρες από το να τελειώσει το λύκειο/πανεπιστήμιο και να βρει εργασια (να βγει δηλαδή από το γκέτο). Το είδε να το κάνει η θεία της, η μάνα της, η συμμαθήτρια της.
-Οι περισσότεροι κάτοικοι ενός γκέτο παίρνουν τουλάχιστον ένα επίδομα κάποιου είδους (ακόμα και το τι θεωρείται "αναπηρία" έχει διευθυνθεί ώστε η πλειοψηφία των κατοίκων του γκέτο να παίρνει κάποιου είδους επίδομα. π.χ. δυσλεξία, attention deficit disorder και ένα σωρό άλλες ψυχολογικές "ασθένειες"). Πολλοί από αυτούς μπορεί να παίρνουν 15-20 επιδόματα/επιδοτήσεις για διαφορετικά πράγματα. Και όσο αυξάνεται η λίστα επιδοτούμενων, τόσο μειώνεται το ποσοστό απογκετοποίησης (λιγότεροι τελειώνουν το λύκειο, εργάζονται, φεύγουν από το γκέτο, κλπ). Επίσης όσο αυξάνονται οι επιδοτήσεις τόσο περιορίζεται η εγκληματικότητα στο γκέτο (δεν αγγίζει δηλαδή την μέση κοινωνία εκτός γκέτο) η οποία εγκληματικότητα αυξάνεται, δεν μειώνεται φυσικά.
-Αυτές οι παροχές γίνονται δυστυχώς ΕΠΙΛΟΓΗ για τους κατοίκους αυτών των κλειστών κοινωνιών αφού η πλειοψηφία τους μπορεί να ζει αποκλειστικά από αυτές (έχουν σπίτι σε εργατική κατοικία, φαγητό με κουπόνια, επιδότηση ρεύματος, ρουχισμού, λάπτοπ από ΜΚΟ για τον "ψηφιακο αναλφαβητισμό", κλπ). Φυσικά υπάρχουν ένα σωρό εταιρείες (ιδιοκτήτριες κτιρίων, αλυσίδες σουπερ μαρκετ, ΜΚΟ, εταιρίες ρεύματος/ιντερνετ) που έχουν εξασφαλισμένο εισόδημα από το κράτος εξαιτίας αυτών των επιδοτήσεων.
-Το κράτος εδώ και δεκαετίες δεν έχει ΠΟΤΕ αναπτύξει σοβαρά προγράμματα απογκετοποίησης, αντιθέτως αυξάνει συνεχώς τις παροχές, κάνοντας τις παροχές ακόμα πιο ελκυστική "επιλογή" για όσους ζουν στα γκέτο.
-Ποια είναι η χρησιμότητα των γκέτο; Mέσα από τα γκέτο θα αναδειχθεί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων της παραοικονομίας των ναρκωτικών, της πορνείας, του trafficking, του λαθραίου εμπορίου πάσης φύσης. Όλες αυτές οι δραστηριότητες είναι το American Dream για τον άνθρωπο του γκέτο, η δική του κοινωνική αναρρίχηση. Αν θες να είσαι δραστήριος και να μην επιβιώνεις απλά από τα επιδόματα, η επιλογή σου είναι να ασχοληθείς με τις μόνες μή παθητικές και κερδοφόρες δραστηριότητες του γκέτο (ναρκωτικά, κλπ). Αυτό το μαύρο όνειρο δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε το "μάντρωμα" των επιδοτήσεων που δεν επιτρέπει στους κατοίκους του γκέτο να έχουν ουσιαστική διάδραση με τον έξω κόσμο.
*Θα άξιζε να διαβάσουμε μία ανάλυση του επενδυτικού μοντέλου του Obamacare από εσένα Θοδωρή.
@Ανώνυμε 14 Ιουνίου 2017 - 4:04 μ.μ
Αν κατάλαβα καλά λες ότι οι κάτοικοι των γκέτο ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να ζουν από παροχές ή παρανομίες ακριβώς γιατί ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να είναι κλεισμένοι στα γκέτο ενώ αν είχαν "ουσιαστική διάδραση με τον έξω κόσμο" -όπως λες- θα είχαν δουλειές νόμιμες και δεν θα χρειάζονταν παροχές;
Εάν ναι τότε δημιουργείται το εξής ερώτημα:
Στις Η.Π.Α. των 320.000.000 κατοίκων οι κάτοικοι των γκέτο που την βγάζουν κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να είναι εκατομμύρια. Αν όλοι αυτοί βγουν στην αγορά εργασίας έξω από τα γκέτο, θα βρεθούν τόσες θέσεις εργασίας να τους απορροφήσουν και μάλιστα με αξιοπρεπείς αποδοχές ώστε να μην χρειαστούν κρατική βοήθεια ή διέξοδο στην παρανομία;
Γιατί αν ισχύει αυτό τότε στις Η.Π.Α. υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες (ή και εκατομμύρια) θέσεις εργασίας που δεν καλύπτονται, και χιλιάδες επιχειρήσεις που κάνουν κρά για υπαλλήλους και δεν βρίσκουνε. Κάτι τέτοιο θα δυσκολευτώ να το πιστέψω όπως καταλαβαίνεις.
Έχω καταλάβει ότι ιδίως στον Αγγλοσαξωνικό κόσμο υπάρχει η αντίληψη ότι ο φτωχός είναι φτωχός γιατί είναι τεμπέλης. Δυσκολεύομαι να δεχθώ ότι πάνω από 700.000 (αν θυμάμαι καλά) άστεγους στις Η.Π.Α. τους παρακαλάνε οι εργοδότες να τους προσλάβουνε με αξιοπρεπείς μισθούς, αλλά αυτοί προτιμάνε να μένουν σε χαρτόκιβώτια. Τι διάολο, όλοι οπαδοί της κυνικής φιλοσοφίας είναι και παριστάνουν τον Διογένη;
Πιο λογικό μου φαίνεται η παραπάνω αντίληψη να υπάρχει για να:
Α) δικαιολογήσει τα σκατά του λατρεμένου μας καπιταλισμού στον οποίο είναι αδύνατον να βολευτούμε όλοι.
Β) δημιουργήσει μια αίσθηση ανωτερότητας στους φορείς της απέναντι στους loosers. Μία μικρή τόνωση του Εγώ μέσω της αυτοκολακείας δεν βλάπτει (Εγώ το κάνω κάθε μέρα και νιώθω περίφημα).
Και
Γ) καθησυχάσει τίποτα συνειδήσεις που αντιδρούν ενδόμυχα μπροστά στην φτώχεια.
Απλά σε ρωτάω για να μάθω τι περίπου συμβαίνει στις Η.Π.Α. Την χώρα των θαυμάτων από όπου έρχονται συνήθως νοοτροπίες-τάσεις-μόδες-πολιτικές-βόμβες. Την -ακόμα και τώρα-μυθική αυτή χώρα του american dream όπου, σύμφωνα με την νεοελληνική μυθολογία, κάποτε αρκούσε να απλώσεις το χέρι σου για να πιάσεις τον παπά απ΄τα αρχίδια.
Αγαπητέ Απέχαλε Σανελωτέ, όπως ήδη έγραψα, είναι δύσκολο για κάποιον που δεν μένει στην Αμερική να καταλάβει τι σημαίνει Γκέτο*, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχουν στην Ελλάδα στον βαθμό και την μορφή που υπάρχουν στην Αμερική. Στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο είναι τα γκέτο των αλλοδαπών ή των Ρομά, τα οποία δεν είναι όσο mainstream είναι στην αμερική τα γκέτο, ούτε αφορούν εκατομμύρια ανθρώπους. Γκέτο σημαίνει μόνιμη φτώχεια (ζήτημα είναι αν ένα 5-10% του πληθυσμού των γκέτο καταφέρνει να βγει από αυτή) και είναι μια κατάσταση, ένας τρόπος σκέψης, μια κοινωνική τάξη τόσο παράλογη που δεν μπορείς να την πεις ούτε τέτοια. Είναι ο φτωχός που θα είναι για πάντα φτωχός. Στην αμερική αυτοι κάτοικοι των γκέτο θεωρούνται οι φτωχότεροι άνθρωποι και είναι εκείνοι που δικαιούνται και παίρνουν τα περισσότερα επιδόματα, δεν είναι η μάνα σου η μικροαστή, αυτή παίρνει σύνταξη για την αναπηρία της στην Αμερική από την ιδιωτική ασφάλεια είτε του άντρα της, είτε την δική της (το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, φτωχό ή πλούσιο είναι ασφαλισμένο ΙΔΙΩΤΙΚΑ). Μην μπερδεύετε τα κοινωνικά επιδόματα της Ελλάδας/Ευρώπης με της Αμερικής, ούτε την φτωχεια της μιας χωρας με την άλλη. Στην Αμερική φτώχεια επιδόματος σημαίνει κουλτούρα ΓΚΕΤΟ (θα επαναλάβω το παράδειγμα: μάνα γεννάει κόρη εκτός γάμου παίρνει επίδομα. Η κόρη στα 15 μένει έγκυος για να παρει και αυτή επίδομα επειδή έτσι έμαθε, τόσο κυνικά. Η φτώχεια είναι τόσο μόνιμη και η ελπίδα για κάτι καλύτερο τόσο αδύνατη που μπορούμε να μιλάμε πλέον για την κουλτούρα των γκέτο).
Οι άστεγοι που αναφέρεις εκτός του οτι αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στους φτωχούς των γκέτο είναι και άσχετοι με το άρθρο της ανάρτησης του Θοδωρή (οι περικοπές του Τράμπ δεν αφορούν στα επιδόματα απορίας των άστεγων, θέμα μεγάλο αλλά τελείως διαφορετικό).
Αυτό που προσπάθησα να διευκρινίσω είναι οτι στην Αμερική το φαινόμενο της γκετοποίησης μέσω των επιδοτήσεων είναι υπαρκτό και πολύ σοβαρό. Για να σε βοηθήσω να το καταλάβεις, ειναι κάτι ας πούμε παρόμοιο με τις επιδοτήσεις των φτωχών αγροτών στην Ελλάδα (το να αδρανοποιήσεις δηλαδή μια μερίδα πληθυσμού που θα μπορούσε να είναι δραστήρια με το να την πληρώνεις για να κάθεται). Στα γκέτο επτά στους δέκα ζουν αποκλειστικά από τα επιδόματα, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν δουλειές αλλά γιατί είναι αποκλεισμένοι από την κοινωνία (το 70 για λόγους φυλετικούς, τώρα πια επειδή οι γενιές που μεγάλωσαν μέσα στα γκέτο δεν έχουν επαφή με τον έξω κόσμο, δεν ξέρουν πως είναι το Σύνταγμα ή η Ερμού της πόλης τους, δεν έχουν βασικές ικανότητες, με το ζόρι μιλάνε Αγγλικά, οι περισσότεροι μιλάνε σε ακαταλαβίστικη αργκό). Είναι μικροκοινωνίες με άθλια σχολεία τα οποία με το ζόρι τελειώνουν οι 3 στους 10. Και εξήγησα οτι μεσα σε αυτές τις μικροκοινωνίες, η μόνη διέξοδος είναι η εγκληματικότητα, δεν υπάρχει κάποια άλλη σημαντική δραστηριότητα εντός του γκέτο. Όσοι δραστηριοποιούνται σε παράνομες δουλειές είναι οι πλούσιοι των γκέτο και συνήθως τα μοναδικά πρότυπα για τα μικρά παιδιά για τα οποία οι οικογένειες τους παλεύουν ώστε να μην μπλέξουν με συμμορίες, έμπορους ναρκωτικών, μπραβιλίκια, κλπ (αν βεβαίως δεν εμπλέκονται σε αυτές οι ίδιοι).
Αναφέρθηκα σε ΕΠΙΛΟΓΕΣ (μεταξύ επιδομάτων και εγκληματικότητας) όχι για να πω οτι αυτοί οι άνθρωποι ειναι κατ'επιλογή επιδοτουμενοι/εγκληματίες αλλα για να δείξω ποιες επιλογές έχουν μεσα στον μικρόκοσμο του γκέτο. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Και, με αυτόν τον τρόπο απομόνωσης, οι φτωχοί της αμερικής παραμένουν τάξη φτωχών για πάντα. Και θα ξαναπώ: ουδέποτε έχει το κράτος ασχοληθεί σοβαρά με το φαινόμενο του γκέτο και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο: οσο τα επιδόματα αυξάνονται τόσο μειώνονται οι πιθανότητες για έναν γκετοποιημένο άνθρωπο να ξεφύγει από την φτώχεια (στην καπιταλιστική Αμερική).
Την τελευταία δεκαετία λόγω της κρίσης φυτρώνουν περισσότερα γκέτο ή γκετοποιούνται περιοχές που μέχρι χθες ήταν μικροαστικές. Αυτά τα νέα γκέτο θα έχουν την μοίρα των παλιών, δηλαδή καποια στιγμή ο φτωχός θα συνηθίσει στην φτώχεια του, η επόμενη γενιά θα την πάρει ως δεδομένη και οι όποιες άλλες επιλογές είχαν κάποτε θα εξαφανιστούν για πάντα. Θα τους μείνουν μόνο δύο επιλογές: επίδομα ή παρανομία. Επίδομα σημαίνει κοινήτητα, παρανομία σημαίνει αναρρίχηση από την κοινότητα. Οι Ομπάμα/Χίλαρι, αντί να βρουν καποιον τρόπό να αυξήσουν την παραγωγικότητα της χώρας ώστε να περιορίσουν την γκετοποίηση (δεν είμαι οικονομολόγος για να εικάσω το πως), προτίμησαν τα τελευταία 8 χρόνια να αυξήσουν τα επιδόματα, τόσο των σταθερά φτωχών όσο και των νεόπτωχων. Και δεν θα το έλεγα αυτό αν είχαν κάνει οτιδήποτε θετικό προς την ανάπτυξη (τότε τα επιδόματα τους θα τα έβλεπα ως απαραίτητα για όλους εκείνους που λόγω κρίσης έχασαν την δουλειά τους). 'Ομως δεν έκαναν τίποτα απολύτως, η πολιτική τους ως προς το εργασιακό αρκέστηκε στα επιδόματα και η ιστορία τελειώνει εκεί. Τα πούλησαν μάλιστα ως ευεργεσία, κοινωνικό κράτος, κλπ. (με τον ίδιο τρόπο που πουλάνε στην Ελλάδα τα επιδόματα ανεργίας και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ ως λύση στην κρίση αντί να κάνουν κάτι να υπάρξει ανάπτυξη και όχι φτωχοποίηση). Επένδυσαν δηλαδή σε κάτι που είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες στην Αμερική: στα επιδόματα που συντηρούν τα γκέτο και σε καμία περίπτωση δεν τα διαλύουν. Κατά την γνώμη μου το όραμα Κλίντον και λοιπών φιλελεύθερων είναι η φτωχοποίηση του πληθυσμού και η επιδότηση τους από το κράτος ώστε το κράτος να βουλιάξει από το βάρος και να θεωρηθεί εντελώς ανίκανο να διαχειρειστεί την πραγματικότητα (και ως δια μαγείας το welfare συστημα να περάσει ολοκληρωτικά στα χέρια των ιδιωτών).
Συνοψίζοντας: όταν ο Τραμπ λέει πως πρέπει να περιοριστούν τα επιδόματα και ο αμερικάνος πρέπει να πάει για δουλειά αναφέρεται σε αυτούς τους φτωχούς των γκέτο ή τους νεόπτωχους των νέων γκέτο και το φαινόμενο της αδρανοποίησης μέσω επιδομάτων α λα Ομπάμα/Χίλαρι (αλλά και Μπους και Ρίγκαν) σε σχέση με το δικό του μοντέλο που θεωρεί πως θα μπορέσει να τονώσει τις διάφορες βιομηχανίες και να προσφέρει εργασία (μην με ρωτάς αν είναι εφικτό, αν αυτό που λεει ειναι λαοπλάνο, κλπ, στοχος του σχολίου μου δεν ήταν ο Τραμπ, αλλά το πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται η Ευρώπη τις πληροφορίες περι αμερικάνικης πραγματικότητας). Ο τραμπ δεν αναφέρεται ούτε σε τεμπέληδες όπως έγραψες, ούτε σε επιδοτούμενους από επιλογή, ούτε σε άστεγους. Και όταν αναφέρεται σε επιδόματα αναπηρίας που πρέπει να κοπούν αναφέρεται σε επιδόματα για ανύπαρκτες αναπηρίες που εμφανίστηκαν στα τέλη του 90 και αποτελείωσαν/αχρήστεψαν τα γκέτο, προσφέροντας ένα επίδομα ακόμα και σε όσους δεν έπαιρναν και ήταν σχετικά δραστήριοι επαγγελματικά (π.χ. για ελλειματική προσοχή ή υπερκινητικότητα, δυσλεξία, κλπ, "ασθένειες" που συμπτωματικά αφορούν σχεδόν αποκλειστικά φτωχούς ανθρώπους - κυρίως αφρικανοαμερικάνους στατιστικά, λες και είναι θέμα ράτσας - και γύρω από αυτές στήνεται χορός εκατομμυρίων από τα ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΑ φάρμακα).
*ως γκέτο θεωρώ οχι μόνο τα ακραία γκέτο αλλά και τις ημιγκετοποιημένες περιοχές, υπάρχει μια διαβάθμιση που όμως σε όλες τις μορφές της αφορα κοινότητες οι οποίες αποτελούνται από πλειοψηφία επιδότούμενων νοικοκυριών (τα περισσότερα εκ των οποίων σχεδόν για όλα τους τα έξοδα) σε περιοχές που η εγκληματικότητα καλπάζει.
Εκεί στο Αμέρικα, δεν περνάει από κανενός το μυαλό, ότι τα "γκέτο" τα δημιουργεί ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ και όχι ....τα επιδόματά του!
Αληθεύει αυτό, που υποψιαζόμαστε εδώ στο κόντινεντ, ότι ο Καπιταλισμός στο Αμέρικα είναι .....ιερή αγελάδα;!;!
Για εφεδρικό βιομηχανικό στρατό και σχετικό υπερπληθυσμό έχει ακούσει κανείς τίποτε εκεί στο Αμέρικα;
Από που προκύπτει οτι το "γκέτο" είναι κάτι ποιοτικά διαφορετικό από αυτά;
Εχει κανένας υποψιαστεί, ότι το "γκέτο" έχει καίριο λειτουργικό ρόλο, σαν μια ανώτερη μορφή εμφάνισης των παραπάνω βασικών πληθυσμιακών ομάδων, στην πειθάρχηση της εργασίας και συνεπώς στην διαδικασία της αναπαραγωγής και διευρυμένης συσσώρευσης του Κεφαλαίου;
Το κόψιμο των επιδομάτων απλά θα "αγριέψει" πιο πολύ την κοινωνία των γκέτο. Η φτώχεια θα μεγαλώσει και το ίδιο και η εγκληματικότητα. Η "σωφρονιστική" λειτουργία του "γκέτο" θα αναβαθμιστεί καθώς η αξία της ζωής θα πέφτει με ρυθμό αντιστρόφως ανόλογο των δεικτών της Γουόλ-Στρήτ. Νέες δουλειές δεν θα δημιουργηθούν γιατί απλά οι μόνοι ενδιαφερόμενοι γι αυτές έχουν εκπαιδευτεί να μην ...ενδιαφέρονται(!) και κυρίως, έχουν ληφθεί μέτρα να μην αποκτήσουν πολιτική δύναμη σαν έκφραση τέτοιων ενδιαφερόντων.
Τα μυαλά σας τάχουν κάνει κιμά, με το συμπάθειο. Και απόδειξη γι αυτό είναι ότι σας έχουν πείσει ότι είναι προς το συμφέρον σας(!!) να σας γδέρνουν με τις ...ιδιωτικές ασφαλίσεις! Ελάχιστοι αμερικανοί έχουν αναρωτηθεί πόση ζωή καταθέτεις "αγοράζοντας" ζωή σαν "προϊόν" στην ...αγορά ασφάλισης;! Ξέρει π.χ. κανένα αμερικανάκι πόσες ώρες εργασίας πρέπει να καταθέσει για να αγοράσει "ασφάλιση", που θα του δώσει μιαν ώρα επιβίωσης στην ζωή και στην σύνταξη; Εμείς εδώ στο κόντινεντ είχαμε καταφέρει, με μια ώρα εργασίας να εξασφαλίζουμε κανονική ζωή, εργασίας και απομαχίας, εφτά (7) ωρών, ακριβώς γιατί δεν "αγοράζαμε" ούτε τον μισθό μας ούτε την ασφάλισή μας.
Ακούς; 1 για 7!
Εσείς έχετε κάνει τέτοιους λογαριασμούς;
Τα διεκδικήσαμε στη μοιρασιά και τα πήραμε. Τώρα βέβαια πάνε να μας εξομοιώσουν με ....σας, προβάλλοντάς εσας και σαν παράδειγμα, για να καταλήξουμε, με το καλό όλοι, σε πρότυπα Κίνας η Βουλγαρίας, αντί να ρθούνε αυτοί στα δικά μας.
Από ...Μαρξ εκεί στο Αμέρικα σκαμπάζει κανένας χριστιανός;
Τρομερέ Σεχτάρ, όσα έγραψα υποδηλώνουν το ίδιο πράγμα με αυτό που γράφεις: οτι το γκέτο ειναι δημιούργημα του καπιταλισμού, δεν έγραψα ποτέ οτι φταίνε τα επιδόματα για την ύπαρξη των Γκέτο. Απλώς διευκρίνησα τι σημαίνουν ανεργια, επιδόματα, φτώχεια, κλπ στην Αμερική γιατί πολύ συχνά διαβάζω κείμενα σε Ευρωπαϊκα ΜΜΕ τα οποία αναφέρονται στην Αμερική με αφέλεια, αγνοώντας (ή παριστάνοντας οτι αγνοούν) τι σημαίνει Αμερική. Δεν καταλαβαίνει δηλαδή ο Ευρωπαίος οτι το επίδομα στην Αμερική έχει εξίσου "καπιταλιστική" χρήση και ουδεμία σχέση έχει με κοινωνικό κράτος.
Ο λειτουργικός ρόλος του Γκέτο δεν έχει να κάνει με την πειθάρχηση εργασίας όπως γράφεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν αποτελούν μέρος των mainstream εργατών: ζουν αποκλειστικά από επιδόματα ή παραοικονομία. Το Κεφάλαιο δεν είναι μόνο οικονομία, είναι και παραοικονομία και κατά τη γνώμη μου ο σκοπός των γκέτο (οχι σήμερα, από το 60) είναι για να δημιουργεί εργάτες της παραοικονομίας.
Η κοινωνία των Γκέτο δεν είναι άγρια, ούτε ξέρει πως να αγριεύει, αυτό προσπαθώ να εξηγήσω, ο ρόλος του επιδόματος είναι κατευναστικός (για να μην υπάρχει η αγριάδα που λές). Οι γκετοποιημένοι είναι σε κατάσταση ζόμπι, από το 70. Καπνίζουν κρακ όλη μέρα με τα ψίχουλα του επιδόματος (όσοι έχουν όρεξη για αγριάδες μπαίνουν σε συμμορίες ή δουλεύουν για έναν από τους δεκάδες έμπορους ναρκωτικών που ζουν στο γκέτο τους). Και την ίδια μοίρα θα έχουν και οι νεόπτωχοι των νέων γκέτο της κρίσης αν τους επιδοτήσουν. Επιδότηση στην Αμερική σημαίνει ΟΡΙΣΤΙΚΗ φτώχεια. Όποιος τάζει επιδόματα τάζει οριστική φτώχεια (μιλάω πάντα για την Αμερική). Και εξήγησα και την γνώμη μου: οι φιλελευθεροι σιχαίνονται την ιδέα του κράτους, θέλουν να φτωχοποιήσουν ακόμα περισσότερο την χτυπημένη από την κρίση κοινωνία και να φορτώσουν τα έξοδά τους (μέσω των επιδομάτων) στο κράτος για να το βουλιάξουν και να το ξεπαστρέψουν μια ώρα αρχύτερα. Δεν υπάρχει άλλη λογική πίσω από το τάξιμο επιδομάτων χωρίς κινήσεις ανάπτυξης. Είναι ξεκάθαρο οτι ο στόχος είναι το ξεχαρβάλωμα του ελάχιστου κράτους που έχει απομείνει στην Αμερική.
Τέλος, δεν εξέφρασα κάτι υπέρ της ιδιωτικής ασφάλειας ωστε να λες οτι μου εχουν κάνει το μυαλό κιμα. Προσπάθηκα - ξανά - να εξηγήσω την διαφορά Ευρώπης-Αμερικής (οτι δηλαδή ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι ιδιωτικά στην Αμερική και οτι τα επιδόματα δεν έχουν καμια απολύτως σχέση με τα επιδόματα οπως τα εννούν στην Ευρώπη, είναι άλλο τα social benefits που δίνουν στους κατευνασμένους των γκέτο και άλλο μια σύνταξη αναπηρίας από την ιδιωτική σου ασφάλεια, την ασφάλεια δηλαδή που έχει η πλειοψηφία (και που δεν μπορεί να κόψει κανένας Τραμπ).
"...Η πρόταση του Τραμπ για την φορολόγηση των επιχειρήσεων, την οποία ο υπ. Οικονομικών του, Στίβεν Μνούτσιν, χαρακτήρισε ως τη «μεγαλύτερη περικοπή φόρων στην ιστορία των ΗΠΑ» ... είναι να μειώσει το φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων από το 35% στο 15%..."
"Ουδέν κακόν αμιγές καλού", όμως, λέει το σχόλιο του κάτοικου Αμερικής: Διότι, αυτό το 20% που θα λείψει από τα κρατικά έσοδα θα ισοσκελιστεί με περικοπές προνοιακών επιδομάτων ώστε "μπορεί ... να πρόκειται και για μία λύση σε ένα πρόβλημα που αν δεν μένεις στην Αμερική δύσκολα αντιλαμβάνεσαι: το προβλημα της γκετοποίησης".
Η πρώτη μου σκέψη θα ήταν, "μπορεί" ναι αλλά "μπορεί" και όχι. Κι αν "ναι", πάει καλά, αν όμως "όχι", τότε ή που θα ..... ή που θα ..... (κατά το σχήμα ενός όχι πολύ γνωστού ανέκδοτου). Οπότε δε μένει παρά να ρίξει ο Τραμπ τη ζαριά και να περιμένουμε για να δούμε αν θα φέρει για τη γκετοποίηση και τα θύματά της ασσόδυο ή εξάρες...
Διαβάζω βιβλία, όπως τις αυτοβιογραφίες της Μπίλι Χόλιντέι και του Λούις Άρμστρονγκ και βλέπω εικόνες της γκετοποίησης, τότε που δεν υπήρχε ιδέα για προνοιακά επιδόματα και που για την 15χρονη η "λύση" δεν ήταν να κάνει παιδί εκτός γάμου για να πάρει το επίδομα αλλά "λύση" ήταν η απευθείας εκπόρνευση. Μάλλον σε τέτοιες "λύσεις" οδηγούν οι περικοπές που εξαγγέλλει ο Τραμπ και σε ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση του κόσμου των γκέτο από τον "μαύρο" καπιταλισμό του οργανωμένου εγκλήματος, που σημειωτέον υπόκειται σε ίδιους οικονομικού νόμους με τον "νόμιμο", τον "άσπρο" καπιταλισμό. Περικοπή των προνοιακών επιδομάτων σ' αυτή την περίπτωση ισοδυναμεί με πλήρη "απελευθέρωση της αγοράς εργασίας" για τα μονοπώλια του οργανωμένου εγκλήματος.
Το ίδιο και σε ταινίες σαν κι αυτή (1961):
https://www.youtube.com/watch?v=CJIaMvr2-eg
Η παραμικρή ιδέα για προνοιακά επιδόματα κλπ, αλλά το γκέτο κι ο κόσμος του παρών με όλα του τα χαρακτηριστικά.
Μόνο ακραία εξαθλίωση, όξυνση και αύξηση της ήδη υπάρχουσας ακραίας εξαθλίωσης, μπορεί να έχουν σαν αποτέλεσμα οι περικοπές που εξαγγέλει ο Τραμπ για να χαρίσει στο κεφάλαιο το (35-10=) 20% των κερδών "του".
Γκετοποίηση, εξαθλίωση και επιδότηση τής εξαθλίωσης είναι συνέπειες ενός κοινωνικο-οικονομικού συστήματος που σαπίζει, και που εξαιτίας του είναι καταδικασμένο στο κοινωνικό σάπισμα και των πλήθος των απόκληρων που αυτό το σύστημα παράγει.
Γυμνή εξαθλίωση ή επιδοτούμενη εξαθλίωση είναι οι όψεις ενός διλήμματος που αφορά τη μορφή και τους όρους του σαπίσματος της μάζας των εξαθλιωμένων, από το οποίο όμως δίλημμα το σύστημα αυτό δεν μπορεί να ξεφύγει πια.
Δυστυχώς, πραγματικά δυστυχώς, γιατί θυσιάζονται και θα θυσιαστούν πολλές γενιές απόκληρων μέσα σ' αυτή την κοινωνική αποσύνθεση, εωσότου το "όνειρο" της κοινωνικής ιδιοκτησίας των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας γίνει το μοναδικό "αμερικανικο όνειρο" που αξίζει να βρίσκεται στο προσκήνιο.
Και δυστυχώς, για έναν λόγο παραπάνω, μια που τα πρόσφατα γεγονότα στο Μενίδι, αναδεικνύουν πόσο πολύ μάς αφορά το ίδιο ζήτημα, την ίδια στιγμή που οι σχεδιασμοί διαχείρισης του κοινωνικού σαπίσματος των φτωχών προσανατολίζονται στην θεσμοθέτησή του μέσω των μηχανισμών του "ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος" και στην αναπαραγωγή των διλημμάτων του είδους αν είναι καλύτερο το σάπισμα των ανθρώπων με επίδομα ή χωρίς επίδομα, κάθε φορά που οι διαχειριστές του κεφαλαίου θα εξαγγέλλουν περικοπές στη φορολόγηση των κερδών του.
@Ανώνυμε εξ Αμερικής δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω την περιγραφή των γκέτο που κάνεις και ούτε εκπλήσσομαι άλλωστε. Η αναφορά σε τεμπέληδες και σε άστεγους που έκανα, αφορά σε συγκεκριμένη αντίληψη που προσπάθησα να ερμηνεύσω στο σχόλιο μου και όχι σε κάποια ξεκάθαρη δήλωση του φίλου μου του Ντόναλντ. Απλά θεωρώ ότι είναι υπόρρητη και διάχυτη στην μη γκετοποιημένη αμερικάνικη κοινωνία αλλά δεν θα επιμείνω άλλο σε αυτό.
Σε αυτό που θα επιμείνω όμως είναι η αρχική μου ερώτησή: Αν βγούνε από τα γκέτο όλοι αυτοί θα βρούνε δουλειά; Γιατί αν τους κόψεις ή τους μειώσεις τα επιδόματα χωρίς να τους δώσεις ταυτόχρονα μια δουλειά με αξιοπρεπείς αποδοχές θα τους ωθήσεις ή σε μεγαλύτερη εξαθλίωση ή στην εγκληματικότητα.
Και απαντώ: Και βεβαίως δεν θα βρούνε δουλειά γιατί δεν υπάρχουν, και ούτε θα υπάρξουν, θέσεις εργασίας να τους απορροφήσουν. Τις συνέπειες από ΄κει και πέρα τις φανταζόμαστε όλοι.
Αγαπητέ Απέχαλε Σανελωτέ,
Έχεις δίκιο να αναφέρεσαι στην κουλτούρα της δύσης του "φταίει ο φτωχός για την μοίρα του" που δαιμονοποιεί το άτομο και ποτέ τα πολιτικοοικονομικά συστήματα (δεν θεωρώ πως είναι Αμερικάνικη, οι ρίζες της είναι πρωτεσταντικές και θα έλεγα οτι στην Ευρώπη αυτή η κουλτούρα του αυτομαστιγώματος αφορά περισσότερες πτυχές της ζωής - αν όχι όλες- , όχι μόνο το εργασιακό). Συμφωνώ πως αυτή η κουλτούρα είναι διάχυτη εκτός γκέτο και γι αυτό δεν την θεώρησα σχετική με το θέμα γκέτο/επιδόματα. Αφορά την μικροαστική τάξη και τις τύψεις που έχει μάθει να επιβάλει στον εαυτό της. Οι άνθρωποι του γκέτο είναι οι αόρατοι ξωφλημένοι στην συνείδηση του κόσμου, κανείς δεν τους βλέπει ως αποτυχημένους γιατί πολύ απλά δεν τους βλέπει καν, και κανείς από τους γκετοποιημένους δεν νιώθει αποτυχημένος γιατί δεν ξέρει καν πως να συγκρίνει τον εαυτό του με κάποιον εκτός γκέτο ωστε να νιώσει έτσι (είναι σαν να λέμε οτι ο Ρομά στο μενίδι νιώθει αποτυχημένος, καμία σχέση, ζει απλά σε μια δική του παράλληλη πραγματικότητα με άλλους κανόνες, ηθική, αξίες, κλπ).
Δεν μπορώ να καταλάβω την ερώτηση σου "αν βγουνε από τα γκέτο θα βρούνε δουλεια;", γιατί δεν έχει να κάνει με την δουλειά η ύπαρξη του γκέτο (το οποίο γκέτο υπήρχε και όταν η ανεργία ήταν ανύπαρκτη στην Αμερική). Το θέμα της απογκετοποίησης είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν έχει να κάνει με την ανεργία, ιδίως την ανεργία της πρόσφατης κρίσης. Το σημαντικό είναι οτι για πρώτη φορά στην ιστορία της Αμερικής οι άνεργοι καταλήγουν αυτόματα στην γκετοποίηση, αυτό είναι για μένα το σημαντικό. Μπορεί οι νεόπτωχοι που πλέον γκετοποιούνται να είναι οι άνεργοι της κρίσης, το γκέτο όμως ως κατάσταση έχει να κάνει με την μονιμότητα της φτώχειας, όχι την έλλειψη εργασίας. Οι νεόπτωχοι λοιπόν γίνονται όχι άνεργοι αλλά εσαεί πτωχοί, με αυτόματο τρόπο. Αυτό το περιβόητο επίδομα είναι ο καταλύτης. Γι αυτό και προσπαθώ να εξηγήσω την έννοια του επιδόματος στην Αμερική και το οτι δεν πρόκειται για βοήθεια ωστε κάποιος να σταθεί στα πόδια του (αυτό το είδος επιδόματος είναι ιδιωτικό στην Αμερική) αλλά για κατάρα που επισημοποιεί το οτι αυτός ο κάποιος γίνεται εσαεί φτωχός όταν πάρει το επίδομα και αλλάζει "πίστα" (φεύγει από την mainstream κοινωνία και μπαίνει στον πλανήτη γκέτο). Το επίδομα είναι εισιτήριο εισόδου στο γκέτο.
Φυσικά και δεν υπάρχουν δουλειές για τους νεόπτωχους της κρίσης (εφόσον η χώρα δεν έχει πλέον βαριά βιομηχανία, η χρηματιστηριακή "βιομηχανία" ήταν ψεύτική/λογιστική και η τεχνολογική βιομηχανία απαιτεί υψηλή μόρφωση και δεν αφορά την μαζική εργασία). Το επίδομα α λα Αμερική όμως δεν είναι λύση σε αυτή την ανυπαρξία θέσεων εργασίας γιατί όπως έχω εξηγήσει είναι συνυφασμένο με την μονιμοποίηση της φτώχειας.
Επομένως δεν μιλάμε για το τι θα γινόταν αν κάποιος έβγαινε από το γκέτο αλλά για το τι έκαναν οι Ομπαμ/Χιλαρι (και τι σκοπεύει να κάνει ο Τραμπ) για το να μην ΜΠΟΥΝ περισσότεροι άνθρωποι στο γκέτο ή όσοι γκετοποιήθηκαν την τελευταία δεκαετία να βγουν από αυτό. Το "θελουμε οι άνθρωποι να πανε να δουλέψουν, οχι να παίρνουν επιδόματα" του Τραμπ δεν αφορά τους γκετοποιημένους των προηγούμενων δεκαετιών (τεχνικά τους αφορά αλλά δεν είναι αυτοί που κάνουν την "ζημιά" στα ταμεία του social benefit, η κατάσταση πριν την κρίση ήταν οικονομικά"ελεγχόμενη") αλλά όσους οδεύουν προς το γκέτο ή έχουν πρόσφατα γκετοποιηθεί λόγω κρίσης (και είναι εκατομμύρια). Είναι οι μόνοι που μπορούν να σωθούν πριν το γκέτο γίνει κουλτούρα για αυτούς (αν γεννηθούν παιδιά μεσα στην κουλτούρα του γκέτο και το πάρουν ως δεδομένο, είναι δυστυχώς τελειωμένα).
Δεν μπορώ να δεχτώ οτι για Ομπάμα/Χιλαρι η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ που μπορούσαν να σκεφτούν για όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι να τους δώσουν επιδόματα και να τους γκετοποιήσουν. Δεν λύνει κανέναν πρόβλημα αυτή η τακτική, αντιθέτως δημιουργεί περισσότερα προβλήματα: εκτός της μονιμοποίησης της φτώχειας, είναι και μια μη βιώσιμη λύση σε βάθος χρόνου (εφόσον δεν έρχεται αγκαζέ με λύση για την ΠΑΡΑΓΩΓΗ). Από που θα δοθούν τα χρήματα για τα επιδόματα; Ποιος θα τα πληρώσει; Το κράτος, δηλαδή οι μικρομεσαιοι φορολογούμενοι (οι οποίοι είναι οι μελλοντικοί νεόπτωχοι όσο εξαφανίζονται οι δουλειές - στην ουσία, όσοι έχουν ακόμα εργασία ΠΡΟΠΛΗΡΩΝΟΥΝ τα επιδόματα που θα παίρνουν σε λίγα χρόνια όταν δεν θα έχουν δουλεια).
Έξυπνο κόλπο αλλά και παρανοικό. Και επειδή εμένα μου αρέσει να βλέπω την μεγάλη εικόνα, θα ξαναπώ την γνώμη μου: όλη αυτή η ανοησία σκοπεύει στο να καταρρεύσει το κράτος. Δεν είναι δυνατόν Ομπάμα/Χίλαρι να μην βλέπουν πως το κράτος ΩΣ ΘΕΣΜΟΣ θα την πληρώσει στο τέλος. Τα επιδόματα θα στερέψουν και τότε ο πολίτης θα επιτεθεί στην ίδια την έννοια του κράτους που κακοδιαχειρίστηκε την κατάσταση (το κράτος που μέρα-νύχτα δαιμονοποιείται από ακαδημαικους, μμε και λοιπόυς συνοδοιπόρους των φιλελευθερών). Συμπτωματικά, η κυβέρνηση Ομπάμα/Χίλαρι στελεχώθηκε από μερικές ντουζίνες τραπεζίτες. Γνώμη μου είναι οτι και το Obamacare είχε ακριβώς τον ίδιο σκοπό (να πυροβολήσει το κράτος στα πόδια του παίρνοντας στις πλάτες του βάρη που με μαθηματική ακρίβεια δεν σηκώνονται με τίποτα - το Obamacare ζητάει και λαμβάνει από το κράτος "σωτηρία" σαν χρεωκοπημένη εταιρεία από την πρώτη μέρα ύπαρξής του, ασταμάτητα, και όταν δεν θα μπορεί να πληρώσει κανείς από τους ασφαλισμένους του το ασφάλιστρο, το νομικό dispute δεν θα είναι πια μεταξύ ιδιωτών και κράτους αλλά μεταξύ κράτους με θηλειά στο λαιμό και κράτους με πυροβολημένο πόδι).
Όλη αυτή η ανοησία αμπαλάρεται ως ΛΥΣΗ έκτακτης ανάγκης (ενώ η φτωχοποίηση δεν έιναι έκτακτη, είναι μόνιμη) ενώ πρόκειται για μια χρυση ΕΥΚΑΙΡΙΑ να σαραβαλιάσουν περισσότερο το κράτος, να δαιμονοποιήσουν τις ικανότητες του να διαχειρίζεται κρίσεις ώστε αργότερα να αναζητήσουν-πλασάρουν ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ λύσεις με ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ (όχι για την ανεργία και την κρίση αλλά για τα πάντα). Αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ εγώ να δώσω (με τις περιορισμένες γνώσεις μου).
Ο Τραμπ λέει πως θέλει να απομονώσει την χώρα από την παγκοσμιοποίηση (στην οποία το πάνω χέρι έχουν οι τράπεζες) ώστε να αποτοξινωθεί από τις εξαρτήσεις (Κίνα, κλπ) μπας και δημιουργήσει μια εσωτερική και αυτόνομη οικονομία. Τολμηρό, υπερβολικό, ανόητο, επικίνδυνο, παραπλανητικό; Δεν έχω ιδέα (και ως αναγνώστης του μπλογκ του Θοδωρή θα ήθελα πολύ να διαβάσω αναλύσεις του επί του ζητήματος). Για μένα το διακύβευμα στην Αμερική είναι το πόσο κράτος θα μείνει στο τέλος (και θα ήθελα να καταλάβω αν ο Τραμπ θα συνεχίσει - με έναν διαφορετικά αμπαλαρισμένο τρόπο; - να ξεχαρβαλώνει το κράτος ή αν τα regulations που κάνει θα έχουν σε βάθος χρόνου ενδυναμωτική αξία για την ίδια την έννοια της κρατικής παρέμβασης).
@Πέραν του Ατλαντικού Ανώνυμε,
Συμφωνώ ότι τα επιδόματα σε μια κοινωνία -όχι μόνο στις Η.Π.Α.- δεν είναι πραγματική λύση και ότι θα πρέπει κάτι να γίνει για την ανάπτυξη, για θέσεις εργασίας κ.τ.λ. Απλά θεωρώ κάτι τέτοιο ανέφικτο σε μία διεθνοποιημένη (παγκοσμιοποιημένη αν θες) πλέον οικονομία της αγοράς.
Φρονώ (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη) ότι τα κράτη πρόνοιας στην δυτική Ευρώπη και η σχετική ευμάρεια σε όλο τον δυτικό κόσμο μεταπολεμικά, ήταν απλώς μια παρεκτροπή από την φυσική λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς.
Μία παρεκτροπή που προκλήθηκε απ΄την εμφάνιση του πρώην ανατολικού μπλοκ και την εξάπλωση κομμουνιστικών και κάθε είδους αντικαπιταλιστικών ιδεών στην Δύση. Η αντίδραση των αρχουσών τάξεων ήταν (πέρα από εξοπλισμούς κ.τ.λ.) να κατανείμουν περισσότερο πλούτο υπέρ των -εξαθλιωμένων από τον πόλεμο- λαϊκών στρωμάτων, από ότι προπολεμικά, ακριβώς για να αποφύγουν μια στροφή τους σε "ανατρεπτικές ιδέες" και τυχόν δυσάρεστες εκπλήξεις στις χώρες τους. Αυτό έγινε μέσω του κράτους πρόνοιας και των δημοσίων δαπανών.
Τα δυο στοιχεία όμως που προανέφερα (αν.μπλόκ και αντικαπιταλιστικές ιδέες) εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχουν εκλείψει. Μάλιστα φαινόταν από πριν ότι πάνε κατά διαόλου γιαυτό και ήδη από τα τέλη του ΄70, σιγά-σιγά και με στυλ, η άρχουσα τάξη (πρώτα στις πρωτοπόρες Η.Π.Α. αν θυμάμαι καλά με εκείνον τον πως τον λέγανε) άρχισε να βάζει την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς στην φυσιολογική της λειτουργία. Δηλαδή άρχισε να ξηλώνει το κράτος πρόνοιας, τις δημόσιες δαπάνες και γενικά να μειώνει τον ρόλο του κράτους στην οικονομία, αφήνοντας την Θεά Αγορά να κάνει παιχνίδι μεταφέροντας όλο και περισσότερο πλούτο στις τσέπες των καπιταλιστών.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να δείξω ότι το να ζητάς σήμερα από κυβερνήσεις χωρών, με καπιταλιστικό σύστημα, να πάρουν μέτρα για την ριζική καταπολέμηση της φτώχειας είναι ανεδαφικό. Δεν γίνεται να παρεκτραπεί ξανά η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς έτσι στα καλά καθούμενα, απλά επειδή μπορεί να το θέλει ένας ηγέτης κράτους ή μια κυβέρνηση. Κευνσιανές πολιτικές και κράτη πρόνοιας με πολιτική πλήρους απασχόλησης ,όπως στο παρελθόν , δεν είναι εφικτά σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Όσο για τον Ντόναλντ, τον φίλο μου, μη τρελαθούμε κιόλας πως θα βγάλει τις Η.Π.Α. από την παγκοσμιοποίηση. Δεν γνωρίζω το είδος των επιχειρήσεών του αλλά αυτός ως μεγαλοεπιχειρηματίας δεν ωφελήθηκε από αυτήν; Πάντως το τμήμα της ανώτερης τάξης που ωφελείται από αυτήν είναι πανίσχυρο οικονομικά και πολιτικά και ο Ντόναλντ, όπως μαθαίνω, άρχισε αμέσως τις κωλοτούμπες σαν κάτι άλλους στα καθ΄ημάς. Αλλά και να μην τις άρχιζε μην ξεχνάμε πόσοι πρόεδροι των Η.Π.Α. έχουν δολοφονηθεί. Άστα μην τα ψάχνεις.
Αυτό που επαγγέλλεται ο Τραμπ, στο βαθμό που το έχω κατανοήσει (έστω σχηματικά), είναι προστατευτισμός απέναντι στους ανταγωνιστές των ΗΠΑ δηλαδή "αντιπαγκοσμιοποίηση" από τη μια, και από την άλλη αποθέωση της αγοράς (δηλαδή της εξουσίας του κεφαλαίου γενικά και της της κυριαρχίας των μονοπωλίων ειδικότερα) στο εσωτερικό σε βάρος πρώτ' από όλα της εργατικής τάξης των ΗΠΑ: δηλαδή αυτό που κάνει η "παγκοσμιοποίηση" διεθνώς θέλει ο Τραμπ να το πραγματοποιήσει εντός συνόρων των ΗΠΑ. Σ' αυτό εντάσσονται και οι περικοπές επιδομάτων και δεν πρόκειται ούτε κατά διάνοια να "κρατήσουν τον κόσμο στη δουλειά" αντί να τον περάσουν στην σφαίρα της εξαθλίωσης.
Άσχετο το αν στο διεθνές μέρος των προθέσεών του θα βρει ισχυρά εμπόδια, ενώ στο εσωτερικό βρίσκει και... ενθάρρυνση του είδους ότι μπορεί να είναι και καλό το πετσόκομμα κι αυτής της υποτυπώδους προνοιακής πολιτικής.
Δεν πάνε πολλά χρόνια, αλλά πάντως προ κρίσης, όπου και στην Ελλάδα ένας τότε κυβερνητικός είχε κάνει δηλώσεις για την "ανάγκη απεξάρτησης των ανάπηρων από τα επιδόματα". Σήμερα που ο στόχος αυτός βρίσκεται σε τροχιά υλοποίησης τα αποτέλεσματά της είναι απλώς τραγικά. Αλλά κοινή η "επικοινωνιακή" τεχνική, όταν σχεδιάζουν το κακό σε βάρος του λαού να διαφημίζουν το δήθεν καλό που θα προκύψει τάχα από το κακό που σχεδιάζουν.
Φίλε από την Αμερική, όσο γρηγορότερα ξεπεράσετε τέτοιες χοντρές αυταπάτες εκεί στις ΗΠΑ (και παντού βέβαια...), τόσο το καλύτερο για το λαό των ΗΠΑ και για όλο τον κόσμο.
Δημοσίευση σχολίου