"Μπαμπά, πες μου ένα παραμύθι για να κοιμηθώ", επέμενε ο μικρός.
Κι εκείνος, που ποτέ δεν χαλούσε χατήρι σε άνθρωπο (πόσο μάλλον στα παιδιά του), έξυνε με αμηχανία τα γένια του και άρχιζε την διήγηση. Μια διήγηση που πάντοτε γινόταν με την δική του μοναδική οπτική.
"... και τότε ο κακός ο λύκος, μόλις είδε το αχυρένιο σπίτι, έβαλε τα γέλια. Ύστερα πήρε μια πολύυυυ βαθειά ανάσα και φύσηξε με όοοοολη του την δύναμη. Το αχυρένιο σπίτι σωριάστηκε με μιας και το τρομαγμένο γουρουνάκι το έβαλε στα πόδια για να γλιτώσει. Μα δεν πρόλαβε να τρέξει παρά μόνο λίγα μέτρα. Ο κακός ο λύκος το πρόλαβε και το έκανε μια χαψιά..."
"Αντρέα!", πετάχτηκε η γυναίκα του από δίπλα, "τι είναι αυτά που λες στο παιδί;"
"Τί του λέω;", ρώτησε με αθώο ύφος αυτός. "Θες να πω στο παιδί ψέματα, ότι το γουρουνάκι τρέχει πιο γρήγορα από τον λύκο; Με τέτοιες ανοησίες θες να μεγαλώσουν τα παιδιά μας;".
Δεν είχαν άδικο όσοι τον χαρακτήριζαν ως "αγαθό γίγαντα". Ένας μονίμως χαμογελαστός όγκος εκατόν ογδόντα οκτώ εκατοστών και εκατόν εξήντα κιλών, που μπορεί να τον πατούσες και να τον ξενύχιαζες αλλά ήταν εκείνος που πρώτος ζητούσε συγγνώμη επειδή έβαλε το πόδι του κάτω από το δικό σου. Πάντοτε έτοιμος για πλάκες και για καλαμπούρια και πάντοτε ετοιμόλογος, με ατάκες που έσπαζαν κόκκαλα.
"Ρε Αντρέα", τόλμησε κάποτε να παρατηρήσει κάποιος στην παρέα, "πρέπει να χάσεις κανένα κιλό".
"Θα τους πληρώσω τους κερατάδες", απάντησε ψύχραιμα εκείνος, "αλλά θα τους βγάλω το λάδι. Έξι θα χρειαστούν για να με σηκώσουν. Και θα βάλουν και διπλό πάτο στην κάσα, για να μη σπάσει και τους πέσω στον δρόμο".
Δεν χρειάστηκαν έξι τελικά. Από τα εκατόν εξήντα κιλά, είχαν απομείνει καμμιά εξηνταριά σήμερα το πρωί....
Είπαμε να κάνεις πλάκες, ρε αδερφέ μου, αλλά με τούτη την τελευταία σου δεν γέλασε κανένας. Να ξέρεις ότι δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ το ότι έφυγες και μ' άφησες πίσω...
Κοίτα να βρεις τον πατέρα εκεί που πας.
Καλό κατευόδιο!
Και καλή αντάμωση!
Κι εκείνος, που ποτέ δεν χαλούσε χατήρι σε άνθρωπο (πόσο μάλλον στα παιδιά του), έξυνε με αμηχανία τα γένια του και άρχιζε την διήγηση. Μια διήγηση που πάντοτε γινόταν με την δική του μοναδική οπτική.
"... και τότε ο κακός ο λύκος, μόλις είδε το αχυρένιο σπίτι, έβαλε τα γέλια. Ύστερα πήρε μια πολύυυυ βαθειά ανάσα και φύσηξε με όοοοολη του την δύναμη. Το αχυρένιο σπίτι σωριάστηκε με μιας και το τρομαγμένο γουρουνάκι το έβαλε στα πόδια για να γλιτώσει. Μα δεν πρόλαβε να τρέξει παρά μόνο λίγα μέτρα. Ο κακός ο λύκος το πρόλαβε και το έκανε μια χαψιά..."
"Αντρέα!", πετάχτηκε η γυναίκα του από δίπλα, "τι είναι αυτά που λες στο παιδί;"
"Τί του λέω;", ρώτησε με αθώο ύφος αυτός. "Θες να πω στο παιδί ψέματα, ότι το γουρουνάκι τρέχει πιο γρήγορα από τον λύκο; Με τέτοιες ανοησίες θες να μεγαλώσουν τα παιδιά μας;".
Δεν είχαν άδικο όσοι τον χαρακτήριζαν ως "αγαθό γίγαντα". Ένας μονίμως χαμογελαστός όγκος εκατόν ογδόντα οκτώ εκατοστών και εκατόν εξήντα κιλών, που μπορεί να τον πατούσες και να τον ξενύχιαζες αλλά ήταν εκείνος που πρώτος ζητούσε συγγνώμη επειδή έβαλε το πόδι του κάτω από το δικό σου. Πάντοτε έτοιμος για πλάκες και για καλαμπούρια και πάντοτε ετοιμόλογος, με ατάκες που έσπαζαν κόκκαλα.
"Ρε Αντρέα", τόλμησε κάποτε να παρατηρήσει κάποιος στην παρέα, "πρέπει να χάσεις κανένα κιλό".
"Θα τους πληρώσω τους κερατάδες", απάντησε ψύχραιμα εκείνος, "αλλά θα τους βγάλω το λάδι. Έξι θα χρειαστούν για να με σηκώσουν. Και θα βάλουν και διπλό πάτο στην κάσα, για να μη σπάσει και τους πέσω στον δρόμο".
Δεν χρειάστηκαν έξι τελικά. Από τα εκατόν εξήντα κιλά, είχαν απομείνει καμμιά εξηνταριά σήμερα το πρωί....
Είπαμε να κάνεις πλάκες, ρε αδερφέ μου, αλλά με τούτη την τελευταία σου δεν γέλασε κανένας. Να ξέρεις ότι δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ το ότι έφυγες και μ' άφησες πίσω...
Κοίτα να βρεις τον πατέρα εκεί που πας.
Καλό κατευόδιο!
Και καλή αντάμωση!
15 σχόλια:
Όπως μου είπαν κάποτε στη Κάλυμνο- όταν είχα χάσει τον δικό μου αδελφό- ΖΩΗ ΠΑΝΩ ΣΟΥ
Καλο ταξιδι να χει.....
Βάρβαρο το δίκτυο. Ο άλλος δίπλα σου χαροπαλεύει κι εσύ δεν έχεις μυρουδιά. Πως γίνεται να νοιώθουμε τόσο κοντά και να μην καταλαβαίνουμε τίποτε;
Ζωή σε όσους αφήνει πίσω του.
Θοδωρή, καλό του ταξίδι. Έχεις την αγάπη μας.
Τα θερμά συλλυπητήρια μου για την απώλεια του Αδελφού σου, αγαπητέ σ. Θοδωρή.
Ηλίας Χ. (Πάτρα)
Να ζεις να τον θυμάσαι
καλό του ταξίδι
Να είστε γέροι να τον θυμάστε Θοδωρα
Είναι ένας πόνος που δύσκολα μπορείς να τον περιγράψεις. Εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν μπόρεσα να μιλήσω γιαυτόν. Θυμώνω που έφυγαν...., θυμώνω που δεν τους βλέπω, θυμώνω που δεν μου απαντούν σε κείνα που λέω. Εντάξει ξέρω πως είναι δίπλα μου, έτσι θέλω να πιστεύω. Έτσι την παλεύω που λέμε.
Ξέρω λοιπόν αυτά που λες, γιατί τα λες. Μου έλεγαν κάποτε ο χρόνος...., είναι έτσι; δεν ξέρω. Ξέρω πως μετά από είκοσι χρόνια, δεν το έχω συνηθίσει.......
Δεν ξέρω λοιπόν τι να σου.
Μίλα, ίσως καλλίτερα.
Από την γειτονιά σου.
Θερμά συλλυπητήρια.
Τα θερμά μου συλλυπητήρια.
Καλό Παράδεισο να έχει.
:(
Καλό ταξίδι να έχει ο αδελφός σου, ζωή σε σας και κουράγιο στις δύσκολες ώρες που περνάνε όλοι οι δικοί του άνθρωποι. Να είσαι καλά να θυμάσαι όλα τα καλά που ζήσατε μαζί με τον αδελφό σου. Γιώργος
Να ζήσετε να τον θυμόσαστε Θοδωρή.
Τζίμης
Θερμά συλλυπητήρια Θοδωρή!
Δημοσίευση σχολίου